ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မက္မ်ား ...(၂)

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မက္မ်ား ...(၂)

အိပ္မက္ (၃)

ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္ …။ ေလွ်ာက္ေနရင္းနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ အတူေကာက္ယူလို႕ရတဲ့ အခ်ိဳ႕အရာေလးေတြကို တပါတည္းေကာက္ယူသယ္ေဆာင္လာမိတယ္။ အဲဒီ့လုိနဲ႕ ေလွ်ာက္ေနရင္း ေလွ်ာက္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြက ေျမႀကီးနဲ႕ တေျဖးေျဖးလြတ္လြတ္လာတယ္ …။ တစ္လွမ္းၿပီး တစ္လွမ္း လွမ္းေနရင္း ေျမႀကီးနဲ႕ ေ၀းေ၀းလာလိုက္တာ … ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေဘးဘီ၀ဲယာမွာ လူေတြ ရွားသထက္ရွားလာတယ္။ တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေတြ႕လိုက္ရတယ္ … ေအာင္ျမင္မႈလို႕ စာတန္းထိုးထားတဲ့ ေတာင္ႀကီးတစ္လံုး … ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္ထိပ္နဲ႕ေတာ္ေတာ္ကိုနီးေနၿပီ … အဲဒီ့ေတာင္ႀကီးေပၚကိုႀကိဳးစားတြယ္တက္ေနသူေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲ … ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ႀကံဳတုန္းေလးေအာင္ျမင္မႈနဲ႕နီးနီးေလးပဲဆိုၿပီး အဲဒီ့ေတာင္ႀကီးေပၚကို လွမ္းတက္ဖို႕ႀကိဳးစားလုိက္တယ္ …။ မရဘူး …။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွကိုေျခလွမ္းလို႕ မရဘူး …။ အဲဒါနဲ႕ ေတာင္ထိပ္နားေရာက္ခါနီးေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာျဖစ္လို႕ လွမ္းတက္လိုက္လို႕မရတာလဲေပါ့ …။ အဲဒီ့ေတာ့ အဲဒီ့သူကေျဖတယ္ … ဒီေတာင္က ေအာက္ေျခကစတက္မွရမွာတဲ့ … ။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲဒီ့ေတာင္ႀကီးကို ထားခဲ့ၿပီးဆက္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္ …။ ေျမႀကီးနဲ႕လြတ္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြနဲ႕ေပါ့ …။ အဲဒီလိုနဲ႕ လမ္းမွာ ေနာက္ထပ္ေတာင္တစ္လံုးကို ထပ္ေတြ႕ျပန္တယ္ ...။ အဲဒီ့ေတာင္ရဲ႕ နာမည္က အခြင့္အေရးတဲ့ ...။ အဲဒီ့ေတာင္ေပၚကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္တက္လို႕ မရဘူး ...။ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ... ေတာင္ေတြ ေတာင္ေတြမ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ထပ္ေတြ႕ေပမယ့္ ... ေျမႀကီးနဲ႕လြတ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြနဲ႕ ဘယ္လိုမွကို မနီးစပ္ႏုိင္ဘူးျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္ ...။ အဲဒီ့လိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အျမင့္တစ္ေနရာကို ေရာက္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ … တေျမာက္ေျမာက္ျဖစ္ေနခဲ့တာ အိပ္မက္ဆံုးသြားတဲ့ အထိပါပဲ …။

အိပ္မက္ (၄)

ဒီအိပ္မက္ကေတာ့ နဲနဲထူးဆန္းတယ္ …။ အနက္တစ္ေရာင္တည္းနဲ႕ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းထဲကုိ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတယ္ …။ အနက္တစ္ေရာင္တည္းကိုပဲ အခါခါျမင္ေနရတာ ဘာမွမျမင္ရတာနဲ႕ အတူတူပါလားဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ မ်က္စိကိုစံုမွိတ္ၿပီး ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ … တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ အခန္းထဲက အသံတစ္သံ လွ်ံထြက္က်လာတယ္။ ေအာ္သံ … တိတိက်က်ထပ္ေျပာရရင္ ေအာ္ေခၚသံ …။ သဲ့သဲ့ေလးေပမယ့္ ျပတ္ျပတ္သားသားကိုၾကားေနရတယ္ …။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းေခၚေနတာပဲ … လာခဲ့ … ဒီဘက္ကို လာခဲ့တဲ့ …။ ကၽြန္ေတာ္ပထမဆံုးေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုနဲ႕ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္ …။ ဘာကိုမွမျမင္ရေပမယ့္ … ကၽြန္ေတာ္ အသံလာရာကိုမွန္းဆၿပီး ေျခလွမ္းတစ္လွမ္းကို စလွမ္းလိုက္တယ္ …။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္လွမ္း ေနာက္တစ္လွမ္း … အေမွာင္ထဲမွာ လွမ္းရတဲ့ေျခလွမ္းက နဲနဲေတာ့ ဟိုရမ္းဒီရမ္းျဖစ္ေနႏုိင္တယ္ …။ အဲဒီ့လိုပဲ … မျမင္ရတဲ့ အရာေတြကို တက္တက္နင္းမိလို႕လဲ … ေျခဖ၀ါးမွာေသြးစို႕သြားတာလဲျဖစ္တယ္ …။ ဒါေပမယ့္ … ထုိင္ေနရတာထက္စာရင္ မျဖစ္စေလာက္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေနရာရာကို ဦးတည္ေလွ်ာက္ေနရတာက ပိုအဓိပၸါယ္ရွိလိမ့္မယ္လို႕ … စဥ္းစားမိလိုက္တယ္ …။ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႕ အသံနဲ႕ တျဖည္းျဖည္းနီးလာတယ္ … ကၽြန္ေတာ္ကလဲ အသံတစ္ခုေပးလိုက္တယ္ …။ အသံႏွစ္သံ ေပါင္းစံုမိၾကတယ္ … ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနတဲ့ အနက္ေရာက္ထဲမွာပဲ …။