The Ladies အိမ္ရွင္မဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးပါ။
ႏိုင္ငံတကာရုပ္သံလိုင္းေတြမ်ားစြာထဲမွာ
ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန (Believe it or not) ဆုိတဲ႔ ခ်န္နယ္တစ္ခု ရွိတယ္။ ၾကည္႔ဖူးတဲ႔သူေတြကေတာ႔
သိၾကပါလိမ္႔မယ္…။ အဲဒီခ်န္နယ္မွာ ယံုဖုိ႔ခက္တဲ႔ တကယ္႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ အေၾကာင္း ရိုက္ျပတတ္တယ္ဆုိတာကိုေလ…။
အခုလို စကားဦးသန္းေနရတာကလဲ အေၾကာင္းရွိပါတယ္…။ ကၽြန္ေတာ႔္မွာ ခင္ဗ်ားတု႔ိအားလံုးု
ေျပာျပခ်င္တဲ႔ ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ရွိတယ္…။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာျပတဲ႔အခါမွာလဲ
ခင္ဗ်ားတုိ႔ ယံုၾကည္ဖု႔ိ ခက္ေနလိမ္႔မယ္…။ အဲဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးျပတာေတြကို ဆက္ဖတ္တဲ႔အခါ
အထက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စကားဦးသန္းခဲ႔သလုိပဲ ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေနဆုိတဲ႔ တီဗြီခ်န္နယ္ေလးကို
ရုပ္လဲမျမင္ အသံလဲ မၾကားဘဲ စကားလံုးေတြကို ဖတ္ရႈၿပီး ခံစားေနရတယ္လို႔ သေဘာထားေပးဖုိ႔ပါ…။
ၿပီးရင္ အဲဒီရုပ္သံလိုင္းရဲ႕ အမည္ေလးအတုိင္း ယံုခ်င္လဲ ယံုလိုက္… မယံုခ်င္လဲ ေနလိုက္ေပါ႔ဗ်ာ…။
ေျပာရရင္ေတာ႔ အိပ္မက္တစ္ခုကေန စ,ရမွာပဲ…။
အိပ္ေနတုန္း ျမင္မက္လို႔သာ အိပ္မက္လုိ႔ ေခၚလိုက္ရတာ…။ တကယ္တမ္း အဲဒီညက ႀကံဳလိုက္ရတဲ႔
ျမင္မက္မႈရဲ႕ ျပတ္သားထင္ရွားေနပံုမ်ိဳးက တကယ္အျပင္မွာ ျဖစ္ေနျခင္းနဲ႔ ဘာမွမျခားသလိုပဲ…။
အဲဒီညတုန္းကေတာ႔ အဲဒီအိပ္မက္ဟာ အိပ္စက္ျခင္း နယ္နိမိတ္ထဲကေန ရွင္သန္ႏိုးထျခင္း နယ္ပယ္ထဲအထိ
ကူးစပ္ႏြယ္ယွက္လာလိမ္႔မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ထင္ခဲ႔မွာလဲဗ်ာ….။ အိပ္မက္ဆုိတာက အိပ္မက္ပဲ
မဟုတ္လား…။ ထားပါ… ။ အိပ္မက္အေၾကာင္းကို ဆက္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတယ္ဆုိတာ
ေသခ်ာလြန္းမက ေသခ်ာတ႔ဲ အခန္းေလးထဲမွာ သူ႔ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူဟာ လူတစ္ေယာက္ပဲ…။ ဒီအခန္းေလးထဲမွာ
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတယ္ဆုိတဲ႔ အမွန္တရားဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေသခ်ာခဲ႔ပါတယ္ေျပာေျပာ…
အဲဒီအခန္းေလးထဲကို အျခားသူတစ္ေယာက္ေယာက္က အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာႏုိင္ၿပီး အဲဒီေသခ်ာမႈကို
ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ႏုိင္တာပဲ…။ ဟုတ္တယ္… အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ကိုလဲ
ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင္႔ထားၿပီးသားပါ…။ ဒါေပမယ္႔… အခုဟာက…။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔လိုက္ရတဲ႔သူက
အျခားသူမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ျဖစ္ေနတာပဲ…။ ဒီေနရာမွာ နည္းနည္းထပ္ရွင္းဖုိ႔ လိုလိမ္႔မယ္ထင္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေနရတဲ႔ အခန္းေလးထဲမွာ မွန္မရွိဘူး…။ အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မွန္ရဲ႕အကူအညီနဲ႔
ျပန္ျမင္ခြင္႔မရွိဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အခု ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပန္ေတြ႔ေနရတယ္ဆုိေတာ႔…
ဒါ… မျဖစ္ႏုိင္ဘူး…။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ သူက သူ၊ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ပဲ…။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ရဲ႕
အရွိတရားက သူဟာ ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္ဘူးဆုိတဲ႔ အေျဖပဲ…။ အဲဒီေတာ႔ ခုနကေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားကို
ျပန္ျပင္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရတဲ႔သူက အျခားသူမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာနဲ႔လူ
ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္လိမ္႔မယ္…။ အဲဒီလို ေတြ႔လိုက္တဲ႔အခါ ကၽြန္ေတာ္က စ,ၿပီး သူ႔ကို
ၿပံဳးျပလုိက္သလား… သူကပဲ စ,ၿပံဳးျပတာလား… ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ၿပိဳင္တူၿပံဳးျပမိၾကသလား
ဆုိတာကို ေျပာရခက္ေပမယ္႔ ေသခ်ာတာကေတာ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၿပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ၾကတယ္ေပါ႔…။
ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္က တအံ႔တၾသနဲ႔ စ,ေမးလိုက္တယ္။
“ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ…”
“ငါက ညီလတ္ေလ…”
“က်ဳပ္က ညီလတ္ပဲ… ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး
ညီလတ္ျဖစ္ႏုိင္မွာလဲ…”
“အဲဒါကေတာ႔ မင္းရဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ပဲေလ…
ဒါေပမယ္႔ ငါရွိေနတာကလဲ အေသအခ်ာပဲ မဟုတ္လား…”
သူက ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကို ယူတပ္ထားရံုမကဘူး…
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ နာမည္ကိုပါ သူ႔ကိုယ္ပိုင္အျဖစ္ ယူမွည္႔ထားလိုက္ေသးတယ္…။ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ကို ပိုင္ရံုနဲ႔ေတာ႔ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခြင္႔မေပးႏုိင္ေသးပါဘူးလုိ႔
ေတြးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေမးလိုက္တယ္။
“ညီလတ္ရဲ႕ ညာဘက္လက္သူၾကြယ္ အရင္းနားမွာ
မွဲ႕တစ္လံုး ရွိတယ္… ခင္ဗ်ားမွာ ရွိလို႔လား…”
သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ညဘက္လက္သူၾကြယ္
ေထာင္ျပတယ္…။ သူ ေထာင္ျပတဲ႔ လက္သူၾကြယ္ရဲ႕ အရင္းမွာ မွဲ႔နက္ေလးတစ္လံုး…။
“ညီလတ္ရဲ႕ ပခံုးမွာ ဆုိင္ကယ္ေမွာက္တုန္းက
ရခဲ႔တဲ႔ ဒဏ္ရာရဲ႕ အမာရြတ္တစ္ခု ရွိတယ္…”
သူက အကၤ်ီကို ခၽြတ္ၿပီး ကိုယ္ကို တစ္ေစာင္းလွည္႔ျပတယ္…။
သူ႔မွာလဲ အမာရြတ္ရွိတယ္။ စိတ္ကသိကေအာင္႔ ျဖစ္မႈရဲ႕ အတုိင္းအဆ ပမာဏက တေျဖးေျဖး ႀကီး
ႀကီးလာတယ္…။
“ညီလတ္ရဲ႕ ညာဘက္ေျခသလံုး အေနာက္ဘက္မွာ
အမွတ္တစ္ခု ရွိေသးတယ္…”
သူက ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ေခါက္တင္လိုက္ၿပီး
ေျခေထာက္ကို ေျမွာက္ျပျပန္တယ္။ ဒီေကာင္ဟာ… ဘာေကာင္လဲ….။ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ပါ
မကဘူး…။ ကၽြန္ေတာ္႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီး တစ္ခုလံုးကို ပံုတူကူးယူထားတာပဲ…။
“ငါလဲ ညီလတ္… မင္းလဲ ညီလတ္… ေလာကႀကီးမွာ
ညီလတ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနေတာ႔ေရာ ဘာျဖစ္ေသးလုိ႔လဲကြာ…. မင္းလဲ မင္းစိတ္ႀကိဳက္ မင္းေန… ငါလဲ
ငါ႔စိတ္ႀကိဳက္ ငါေနမွာေပါ႔…”
အဲဒါေတာ႔ လံုး၀ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး…။ သူ
ဘာေတြကို ႀကိဳက္တတ္တယ္ ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ သူက ကၽြန္ေတာ္အျဖစ္နဲ႔ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ေတြ
ေလွ်ာက္လုပ္တဲ႔အခါ သူေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ ဘယ္သူလုပ္သလဲ ဆုိတာကို သိေနေပမယ္႔ အျခားသူေတြကေတာ႔
ဘယ္သိႏုိင္မွာလဲ…။ တကယ္တမ္းက သူက သူ၊ ကၽြန္္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ ဆုိေပမယ္႔ လူေတြရဲ႕ အျမင္မွာက
သူကလဲ ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ျဖစ္ေနမွာ…။
“မျဖစ္ဘူး… လံုး၀ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး… ညီလတ္ႏွစ္ေယာက္
ရွိေနလို႔လဲ မျဖစ္ဘူး… ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ လုပ္ခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနလုိ႔လဲ
မရဘူး… ေဟ႔လူ… ေနဦးေလ… က်ဳပ္စကား မဆံုးေသးဘူးဗ်… ေနဦး…”
အိပ္မက္က အဲဒီမွာ ဆံုးတယ္…။ ဒါေပမယ္႔
အျဖစ္အပ်က္ကေတာ႔ မဆံုးေသးဘူး။ သူက… ခပ္ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ခႏၶာနဲ႔သူက အိပ္မက္ရဲ႕
နယ္နိမိတ္စည္းကို သူ႔သေဘာနဲ႔သူ ေက်ာ္ခြၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲ အေသအခ်ာကို ေရာက္ခ်လာေတာ႔တယ္…။
“ညီလတ္ရယ္… နင္ အဲဒီလိုေတာ႔ မလုပ္သင္႔ပါဘူး…
ေျပေျပလည္လည္ေျပာရင္ ရရဲ႕သားနဲ႔… အခုေတာ႔…”
“ေၾကာ႔… နင္ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ… ငါ နားမလည္ဘူး…”
“သြားစမ္းပါဟာ… အခုမွလာၿပီး မသိခ်င္ေယာင္
ေဆာင္မေနစမ္းပါနဲ႔… ေႏြးမုိ႔လို႔ေပါ႔… တျခားသူသာဆုိ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေစာ္ကားမႈနဲ႔ အခုေလာက္ဆုိ
နင္ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ…”
“ဘာ…”
* * * * * * * *
“ကိုညီလတ္… ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ စခန္းခဏေလာက္
လုိက္ခဲ႔ပါ…”
“ဗ်ာ… ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲဗ်”
“မေန႔က ခင္ဗ်ားရိုက္လုိက္လို႔ ေခါင္းကြဲသြားတဲ႔လူရဲ႕
မိဘေတြက တုိင္ခ်က္ဖြင္႔ထားလို႔ပါ…”
“ဟာ… မဟုတ္ဘူး… ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပပါရေစဦး…”
“စခန္းေရာက္မွ ရွင္းပါ…”
* * * * * * * *
“မင္းဘယ္သူလဲ…
ငါ႔ခုတင္ေပၚ ဘယ္လိုလုပ္ေရာက္ေနတာလဲ…”
“ေအာင္မယ္…
သူပဲ ေခၚတုန္းက ေခၚထားၿပီးေတာ႔… အခုမွ ဘာျဖစ္ေနရတာလဲ…”
“အာ…
မင္းကိုငါ မေခၚပါဘူး… ငါ ဒါမ်ိဳးေတြ စိတ္မ၀င္စားဘူး…”
“ရွင္
အူေၾကာင္ေၾကာင္ မလုပ္နဲ႔ေနာ္… ကၽြန္မ ေအာ္လိုက္ရင္ ရွင္ ဘ၀ပ်က္သြားမယ္…”
“မေအာ္ပါနဲ႔ကြာ… ေတာင္းပန္ပါတယ္… ေရာ႔.. ေရာ႔…
ပိုက္ဆံ… မင္းျပန္ပါေတာ႔ေနာ္…”
ပထမေတာ႔
ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းကို အေသအခ်ာ မသိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ႔မွ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ရိပ္မိလာတယ္…။
ဒါေတြဟာ ဒီေကာင္႔ေၾကာင္႔ပဲ ျဖစ္ရမယ္လို႔…။ အဲဒီလို ရိပ္မိမိလိုက္ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ္
သူ႔ကို လိုက္ရွာတယ္…။ ခက္တာက အိပ္မက္ထဲမွာလို သူ႔ကို အျပင္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ဆံုခြင္႔မရတာပဲ…။
သူနဲ႔ အျပင္မွာ ဆံုဖုိ႔ ႀကိဳးစားတုိင္း တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနဲ႔ေတာ႔ လြဲေခ်ာ္ေနတာခ်ည္းပဲ…။
အဲဒီလိုနဲ႔ သူ႔ကို ရွာမေတြ႔ေလေလ… သူ တကယ္ေရာ ရွိရဲ႕လား ဆုိတဲ႔ သံသယစိတ္က ၀င္ၿပီး ေနရာယူလာေလေလ
ျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေလ႔လုပ္ထ မရွိတဲ႔ အလုပ္ေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ဖုိ႔ စိတ္ေတာင္
မကူးခဲ႔တဲ႔ အလုပ္ေတြကို ဒီေကာင္ ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လုပ္လို႔ ေနာက္က လိုက္ရွင္းရတဲ႔ ျပႆနာေတြ
တစ္စတစ္စနဲ႔ ပြထ မ်ားျပားလာတယ္…။ ဒီေကာင္႔ကို ရွာေတြ႔မွ ျဖစ္ေတာ႔မယ္…။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ
ဒီေပါက္တက္ကရ အလုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကပဲ လုိက္လုပ္ေနသလုိလို ပတ္၀န္းက်င္က ျမင္လာရံုတင္မကဘူး…
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ကပါ အဲဒီလိုမ်ား ျဖစ္ေနသလားလို႔ ယံုၾကည္မိသြားႏုိင္တယ္…။ အဲဒီလို
ျဖစ္သြားလုိ႔ကေတာ႔ သြားၿပီ…။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ဒီေကာင္ ေလွ်ာက္လုပ္ေနသမွ် လုပ္ရပ္ေတြက
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အသိတရားအရ မလုပ္ရဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ တားျမစ္ထားတဲ႔ အလုပ္ေတြခ်ည္းပဲ…။
ေနာက္ၿပီး… အဲဒီလို ကိုယ္က်င္႔တရား ပ်က္ယြင္းတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆထားတဲ႔ အလုပ္ေတြကို
ဘယ္သူပဲ လုပ္လုပ္… ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္က လုပ္မိဦးေတာ႔… အဲဒီလို လုပ္မိတဲ႔သူကို
ကၽြန္ေတာ႔္အေနနဲ႔ ခြင္႔လႊတ္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းတာပဲ…။ ဆုိေတာ႔ကာ… ဒီကိစၥေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ခဲ႔ဘူးဆုိတဲ႔
အမွန္တရားကို ေသခ်ာေစဖုိ႔ ဒီေကာင္႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔မွ ျဖစ္ေတာ႔မယ္…။
ေတြ႔ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပလြန္းေနလို႔ ျမင္ေတြ႕ရတာလုိ႔ပဲ
ဆုိရလိမ္႔မယ္… ဒါေပမယ္႔ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ေတြ႔ဆံုျခင္းကလဲ အျပင္ေလာကမွာ
မဟုတ္ဘဲ အရင္ကလုိ အိပ္မက္တစ္ခုတည္းမွာပဲ ျဖစ္ေနတာက ခက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔ၿပီဆုိမွေတာ႔
ေျပာစရာရွိတာ ေျပာၿပီး ရွင္းစရာရွိတာကို အျပတ္ရွင္းရေတာ႔မွာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
“ခင္ဗ်ား ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာက
အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး… ခင္ဗ်ားလုပ္သမွ်ကို က်ဳပ္လုပ္တယ္ထင္ၿပီး အခုဆုိ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက
က်ဳပ္ကို ေရွာင္ဖယ္ ေရွာင္ဖယ္ လုပ္ေနၾကၿပီဗ်… ခင္ဗ်ားလုပ္ရပ္ေတြကို ရပ္တန္းက ရပ္လုိက္စမ္းပါဗ်ာ…”
“စိတ္ေလွ်ာ႔ပါဦး ကိုယ္႔လူရာ… တကယ္တမ္းက်ေတာ႔
မင္းက မင္း၊ ငါက ငါ သီျခားစီ ျဖစ္တည္ေနၾကတာ ဆုိေပမယ္႔ မင္းနဲ႔ငါ႔ၾကားမွာ သိပ္ကို ေသခ်ာတဲ႔
အဆက္အစပ္တစ္ခုေတာ႔ ရွိေနတယ္ကြ… ငါ႔သေဘာဆႏၵအရေတာ႔ အခု ငါလုပ္ေနတာေတြက ငါႀကိဳက္လို႔ လုပ္ေနတာ
ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ျပင္ဖုိ႔၊ ရပ္လုိက္ဖုိ႔ သေဘာထား မရွိဘူး… ေအး… တစ္ခုေတာ႔ရွိတယ္… မင္းက
မင္းနဲ႔ငါ႔ၾကားမွာ ရွိတဲ႔ အဆက္အစပ္ကို ေတြ႔ေအာင္ ရွာႏုိင္ၿပီး အဲဒါကို အသံုးခ်ႏုိင္ခဲ႔မယ္ဆုိရင္ေတာ႔
မင္းကိုယ္တုိင္က ငါ႔လုပ္ရပ္ေတြကို တားႏုိင္လာလိမ္႔မယ္… အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ဒီအတုိင္း ဆက္လႊတ္ထားမယ္ဆုိရင္ေတာ႔
ငါ႔ရဲ႕ မင္းဘ၀အေပၚ လႊမ္းမုိးထားမႈေတြ တျဖည္းျဖည္း စိပ္လာၿပီး မင္းကိုယ္တုိင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားလိမ္႔မယ္…”
ဒီတခါ အိပ္မက္က တုိတယ္… သူ အဲဒီလို
ေျပာေျပာၿပီးခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ကေန ထိတ္လန္႔တၾကား လန္႔ႏိုးလာခဲ႔တယ္…။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္
ေပ်ာက္ဆံုးသြားလိမ္႔မယ္တဲ႔…။ သူေျပာခဲ႔တဲ႔ အဲဒီ ေနာက္ဆံုးစကားက ကၽြန္ေတာ႔္နားထဲမွာ
ပဲ႔တင္ထပ္ ျမည္ဟည္းေနတယ္…။ ေသခ်ာနားစိုက္ေထာင္ေတာ႔ အသံက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အသံပဲ…။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္႔ၾကားက
အဆက္အစပ္ တဲ႔…။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိရွာရမလဲ…။ ျပႆနာတစ္ခုရွင္းလုိ႔ မၿပီးေသးခင္မွာပဲ
ေနာက္ထပ္ျပႆနာတစ္ခုက ထပ္ေရာက္လာတယ္…။ သူေျပာသြားတယ္… သူကေတာ႔ ရပ္တန႔္မွာ မဟုတ္ဘူး တဲ႔…။
သူ႔ကို ရပ္တန္႔ပစ္ႏုိင္တဲ႔ သူက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ပဲတဲ႔…။ ဒီအတုိင္းသာ ဆက္လႊတ္ထားရင္…..
ဒီအတုိင္းသာ ဆက္လႊတ္ထားခဲ့မယ္ဆိုရင္…..။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရလိမ္႔မယ္
တဲ႔…။ ၾကားေနရျပန္ၿပီ… အဲဒီအသံ…။ သူ႔အသံ… ကၽြန္ေတာ္႔အသံ…။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ရဲ႕ အသံ…။
ကၽြန္ေတာ္ ႀကံရာမရ ျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ…
သူ႔ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြ ထပ္ထပ္ၿပီး ေပၚလာတယ္…။ ကၽြန္ေတာ္ ဂရုတစိုက္ ေဆာက္တည္ပ်ိဳးေထာင္ေနတဲ႔
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈထဲကို သူ စိတ္ရွိတုိင္း ေလွ်ာက္လုပ္ေနတဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေတြက
တတိတိနဲ႔ ေနရာယူ လႈိက္စားလာေတာ႔တယ္…။
“ညီလတ္က ေတာ္တယ္ေနာ္… ဒါေပမယ္႔ အရမ္းမာန္တက္တယ္…
ၿပီးေတာ႔ ေမာက္မာတယ္…”
“သာမန္အခ်ိန္မွာ စကားေျပာ ခ်ိဳသာသေလာက္
အရက္ကေလး ၀င္သြားၿပီဆုိ သိပ္ေသြးဆိုးတာပဲ… ရိုင္းလဲ သိပ္ရိုင္းတယ္…”
“ဒီေကာင္က စိတ္ေကာင္း၀င္ေနလုိ႔သာ ၿငိမ္ေနတာ…
စိတ္ေဖာက္လာၿပီဆုိရင္ ေတြ႔ကရာ မိန္းမ ေရွာင္ေတာ႔တာ မဟုတ္ဘူး… ညည္း ၾကပ္ၾကပ္ သတိထား…”
“မင္းကိုငါ နားကို မလည္ေတာ႔ဘူး ညီလတ္…
မင္းက ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဆင္ျခင္ေတြးဆၿပီး လုပ္သေလာက္ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ႔လဲ မင္းလုပ္ရပ္ေတြက
ဆင္ျခင္တံုတရား ကင္းမဲ႔လြန္းတယ္ကြာ…”
“သားလတ္…
မင္း စိတ္အလိုလိုက္တာေတြ မ်ားလြန္းေနၿပီေနာ္… နည္းနည္းပါးပါးလဲ သတိေလးဘာေလး ထားဦး…”
ပထမေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပဖို႔ ႀကိဳးစားေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္က ယံုၾကည္ႏုိင္ေလာက္တဲ႔
အေနအထားရဲ႕ အျခားတစ္ဖက္မွာ ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာကို သိျမင္လာၿပီးတဲ႔ေနာက္ ရွင္းျပေနျခင္းအလုပ္ကို
ရပ္တန္႔ပစ္လုိက္ၿပီး သူ႔ကို ရပ္တန္႔ပစ္ဖုိ႔ကိုပဲ ဖိၿပီး ႀကိဳးစားေနမိတယ္။ အခ်ိန္ကာလေတြ
ျဖတ္သန္းလြန္ေျမာက္ခဲ႔ျခင္းနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္ အခိုင္အမာ သိျမင္လာခဲ႔တာတစ္ခုက သူေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာဟာ
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အၿပီးသတ္ ေခ်မႈန္းၿပီး အျပတ္အသတ္ အႏုိင္ယူလုိက္ဖုိ႔ ဆုိတာဟာ တစ္ဘ၀စာ
ကာလတစ္ခုတည္းနဲ႔ မလံုေလာက္ႏုိင္ဘူးဆုိတာပဲ…။ ေနာက္ၿပီး… သူ ပံုတူကူး ရယူထားႏုိင္တဲ႔
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးအေပၚမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အရွိတရားကုိ ကၽြန္ေတာ္က တည္ေဆာက္
ဖန္တီးယူေနမယ္ဆုိရင္… သူက အခ်ိန္မေရြး အဲဒီ ျဖစ္တည္မႈ အရွိတရားကို လိုက္လံဖ်က္ဆီးပစ္ေနဦးမွာ
ေသခ်ာတယ္…။ အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ…။ အေျဖက… အခုထက္ထိေတာ႔ ေ၀၀ါးေနဆဲပဲ…။
သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ၾကားက အဆက္အစပ္…။
အခုေတာ႔… အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ရွာေတြ႔ခဲ႔ၿပီ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒါကို အသံုးခ်ၿပီး
သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကို ရပ္တန႔္ပစ္ႏုိင္ဖုိ႔ေတာ႔ ဆက္ႀကိဳးစားရဦးမယ္…။ အခုထိေတာ႔ ၅၀-၅၀ အဆင္႔မွာပဲ
ရွိပါေသးတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား လႊမ္းမိုးသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာလား…။
ကၽြန္ေတာ္က သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကို အၿပီးအပိုင္ ရပ္တန္႔ပစ္လုိက္ႏုိင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လုိလားတဲ႔
ျဖစ္တည္မႈပံုစံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္တုိင္းက် ဖန္တီးတည္ေဆာက္ႏုိင္မလား…။
ဒါမွမဟုတ္… သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ဖယ္ထုတ္ပစ္လုိ႔ မရဘဲ သူဟာ ကၽြန္ေတာ္႔အတၱရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအျဖစ္နဲ႔
ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ထဲ အၿမဲတမ္း ေပါင္းစပ္တည္ရွိေနမွာလား…။ အခုအခ်ိန္အထိေတာ႔ ဘယ္အေျခအေနကမွ
ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ မျပတ္သားေသးဘူး။
ကၽြန္ေတာ္႔အျဖစ္အပ်က္ကေတာ႔ ဒါပါပဲဗ်ာ…။ ယံုခ်င္လဲ
ယံု… မယံုခ်င္လဲ ေနပိုင္ခြင္႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔အားလံုးမွာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေသခ်ာတာကေတာ႔
တစ္ေန႔ေန႔ေပါ႔… ခင္ဗ်ားတုိ႔ေတြလဲ ကၽြန္ေတာ္႔လိုပဲ ကိုယ္႔ခႏၶာနဲ႔ တျခားလူတစ္ေယာက္ ရွိေနၿပီလို႔
ယူဆလာရတဲ႔ အခါမ်ိဳးေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ အခုေျပာခဲ႔တာေတြကို ယံုၾကည္လာႏုိင္မွာပါ…။ အဲဒီအခါ
ခင္ဗ်ားတုိ႔နဲ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ ခႏၶာနဲ႔ တည္ရွိေနတဲ႔ အျခားလူေတြရဲ႕ၾကားက အဆက္အစပ္ကို
ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကိုယ္တုိင္က ရွာေဖြဖုိ႔ လိုအပ္လာၿပီဆုိမွ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပန္သတိရလိမ္႔မယ္…။
အဲဒီအခါ ကၽြန္ေတာ္ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ႔တဲ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ၾကားက အဆက္အစပ္အေၾကာင္းကို
ခင္ဗ်ားတုိ႔ သိခ်င္တယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္က လုိလုိလားလားနဲ႔ကို အေသးစိတ္ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က လူတုိင္းကို ျဖစ္တည္မႈ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ႔ ဘ၀တစ္ခုနဲ႔
ရွင္သန္ေနၾကရတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ…။
ေနဘုန္းလတ္
18.02.2011(Friday)
10:15
ခခရီးစဥ္အတြင္း ႀကံဳခဲ့၊ ေတြ႕ခဲ့၊ စဥ္းစားမိခဲ့၊ ခံစားမိခဲ့သမွ်ေတြကို ျပန္မွ်ေ၀ထားတဲ့ အက္ေဆးေလးကိုေတာ့ ေနာက္မွ တင္ေပးပါဦးမယ္။