Pages

Thursday, February 23, 2012

ကစားပြဲ

တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ကြ်န္ေတာ္ကလည္းခက္တယ္။ ကမာၻႀကီးလံုးေနတာ၊ သံသရာ ဆိုတာႀကီး လည္ ေနတာ ….ၿပီးေတာ့ …. အရာရာဟာ စက္၀ုိင္းပံုသ႑န္ဆက္စပ္ေနၾကတာ။ အဲဒီ့ သေဘာတရား ေတြက  သူ႕ဖာသာေနရင္ အေကာင္းသား ။အခုေတာ့ အဲဒီ့သေကာင့္သားကုိ ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕ အခန္႕သား ေရာက္ေနေအာင္ ပုိ႕လုိက္ၾကတယ္။ တစ္ေန႕… ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕ဖုိ႕ ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ ထုိင္ေစာင့္ေနတုန္း….ေခတ္ စကားနဲ႕ ေျပာရရင္ ေတာ့ ….အဲဒီမွာ စေတြ႕တာေပ့ါဗ်ာ။ရုပ္ကလည္း ဆုိးရတဲ့ ၾကားထဲ သူ႕သြားႀကဲႀကဲ ႀကီးေတြကို လာၿဖဲျပေနေသးတယ္။မ်က္ရည္မက်ပဲ နဲ႕ ငုိျပေနတဲ့ မ်က္ႏွာက ၾကည့္ရတာဘယ္လုိမွ မလွဘူး။

“ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ….ဘာလုိ႕ ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕လာၿပီး ငုိျပေနရတာလဲ…”

“အာ….ငါမင္းကို ငိုျပေနတာမဟုတ္ဘူး…ၿပံဳးျပႏႈဆက္ေနတာဟ….”

“ဗ်ာ…”

အၿပံဳး…တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ဓါတ္ေတြတဘံုးဘံုးက်သြားသံကို နားနဲ႕ ဆက္ဆက္ၾကား လုိက္ရ သလုိလို…။ အၿပံဳးတစ္ပြင့္ရဲ႕ အလွနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ သံသယေတြက ကြ်န္ေတာ့္မသိစိတ္ထဲကို ကေသာကေျမာ၀င္လာၾကၿပီး…အေျဖ တစ္စံုတစ္ရာမွမရိွပဲ ျပန္ထြက္သြားၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႕ကို  လူမႈေရး အရ ျပန္ျပံဳးျပလုိက္တယ္။ သူ႕အတြက္ေတာ့ လွမယ္ မထင္ဘူး..။ အလွဘာသာ ေဗဒကုိ သူနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္က မတူညီတဲ့ သင္ရိုးညႊန္းတန္းေတြနဲ႕ ကုိယ္စီ ကုိယ္စီ ေၾကၿငာေနၾကတာထင္ရဲ႕။

“ေတြ႕ရတာ၀မ္းသာပါတယ္ဗ်ာ…ဒါနဲ႕…ခင္ဗ်ားဘယ္သူဘယ္၀ါဆုိတာ  ကြ်န္ေတာ့္ကို မေျပာရေသးဘူးေနာ္…”

“ေၾသာ္…ေအး…ဟုတ္သားပဲ၊ငါက …မေကာင္းဆုိး၀ါးကြ…မင္းနဲ႕ ကစား ဖုိ႕ အလွည့္က်လုိ႕ ေရာက္လာတာ….”

“ဗ်ာ…”

ႏွစ္ခါရွိၿပီ … ကြ်န္ေတာ္တအံ့တၾသနဲ႕ ‘ဗ်ာ’ ေနရတာ။ မေကာင္းဆုိး၀ါးတဲ့… ကစားမလုိ႕တဲ့…. ကိုယ့္ဘာသာ  ေအးေအးေဆးေဆးေနေနတာကို …တျခားသူ ေတြဆီသြားပါေတာ့လား မေကာင္းဆိုး၀ါးရယ္….။

“တစ္ျခားသူေတြဆီသြားလုိ႕မရဘူးကြ…သံသရာဆုိတာရွိတယ္၊ အဲဒီ သံသရာ ထဲမွာ မင္းရဲ႕ကံၾကမၼာ ကလည္္းလည္ေနတယ္။ မင္းကံၾကမၼာထဲမွ ငါကလည္း ေရွာင္လြဲလုိ႕မရတဲ့ တစ္ခုေသာေနရာကေန ပါေနရတယ္။ဒါေၾကာင့္ပါ…ကဲ….ကဲ …မကစားဘူးလုိ႕ မၿငင္းနဲ႕…ဘာလုပ္တန္းကစားၾကမလဲ ဆိုတာကိုပဲ…စဥ္းစား …ဟုတ္ၿပီလား…”

ကြ်န္ေတာ္ဖြင့္ေျပာတာမဟုတ္ပဲနဲ႕ သူကၾကားတယ္…ဘာေကာင္လဲဟ… ဒီေကာင္မေကာင္းဆုိး၀ါး ဆုိတာကိုေတာ့ရုပ္ျမင္ကတည္းက သိပါတယ္။ဒါေပမယ့္  အဲဒီေလာက္ဆုိး၀ါးလိမ့္မယ္လုိ႕ေတာ့ မထင္ခဲ့ရိုးအမွန္။ အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပ့ါ။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း ေလာကႀကီးက ခက္တယ္လုိ႕….။

“ခင္ဗ်ားကလည္း ဇြတ္ၾကီးပဲ…ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ ကစားမလား….နားမလားလို႕ေတာင္ မေမးရေတာ့ ဘူးလားဗ်…”

“ငါ ကနားေနတာၾကာၿပီကြ…ခုမွ အလွည့္က်လို႕ထြက္လာရတာ…”

“အင္”

ဘယ္လုိမွလည္း ေဖ်ာင္းဖ်လုိ႕မရပါလားေနာ္….။ရုပ္ရွင္ရို္က္ေနတာမဟုတ္ ေတာ့ “ကဒ္”လုိ႕ ေအာ္မယ့္ ဒါရိုက္တာက မရိွ…အိပ္မက္မက္ေနတာမဟုတ္ေတာ့ “ထ….ထ”လုိ႕ လာႏႈိးမယ့္လူက မရိွနဲ႕ … အဲဒါေပ့ါ….ဒုကၡနဲ႕ လွလွေတြ႕တယ္ဆုိတာ။အင္း …ဒီမေကာင္းဆုိး၀ါးနဲ႕ မကစား လုိ႕မရတာေတာ့ ေသခ်ာသြားၿပီ…ဒါေပမယ့္….ဘယ္လုိကစားနည္းမ်ိဳးကစားမလဲ ဆုိတာ ကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္၇ိွေနလို႕ေတာ္ေသးရဲ႕…။

“ၾကာတယ္ေဟ့….ျမန္ျမန္ေျပာ…ငါလည္းေစာင့္ရတာေမာလာၿပီ”

ေအးေအးေဆးေဆးထုိင္ေစာင့္ေနရတာမ်ား ေမာလုိ႕တယ္ဗ်ာ…။မၾကီးပဲ နဲ႕ မ်ား ေတာ္ေတာ္က်ယ္တဲ့ မေကာင္းဆုိး၀ါး။

“ေဟ့…ေဟ့..င့ါဘာသာ မႀကီးပဲနဲ႕ က်ယ္က်ယ္ မင္းအပူမပါဘူး…. စဥ္းစားစရာ ရိွတာ ျမန္ျမန္စဥ္းစား ၾကာတယ္….။”

“ေရာ…ဒီမေကာင္းဆုိး၀ါးနဲ႕ေတာ႕ ခက္ၿပီ…။စိတ္ကူးနဲ႕ေတာင္မျပစ္မွားရဲပါ လားေနာ္…အေရးထဲမွ အၾကံကလည္း ဘယ္လုိမွထုပ္လုိ႕ မရျဖစ္ေနတယ္။စဥ္းစားစမ္းပါအံုးဟ…။ရွံဳးမယ့္အတူတူ ဦးေနွာက္လည္း မစား သက္လည္းသက္သာမယ့္ ကစားနည္း မ်ိဳးကို ျမန္ျမန္စဥ္းစားစမ္းပါ….။အဲ… ဟုတ္ၿပီ ….”

“ေျဖာင္း….”(လက္ခုတ္တီးသံ)

“ဟ…ဘာတုန္းဟ…လန္႕သြားတာပဲ။”

“အၾကံရၿပီ…ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ တူတူပုန္းတန္္းကစားမယ္…”

ကြ်န္ေတာ္က အဲသလုိေျပာလုိက္ေတာ့ မေကာင္းဆုိး၀ါးက ရုတ္တရက္ မ်က္နွာတစ္ခုလံုး ေထာ္သြားတယ္။ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ကို သနားသလုိၾကည့္ တယ္။

“တူတူပုန္းတန္္း ကစားမယ္ …ဟုတ္လား….မင္းက ငါရွာလုိ႕မေတြ႕ေအာင္ ဘယ္လုိမ်ား ပုန္းႏုိင္မွာမုိ႕ လုိ႕လဲ….ဥာဏ္ႀကီးးရွင္ရယ္…စဥ္းစားၿပီးေတာ့ ေသာက္ တလြဲလုပ္တာ မင္းလုိလူမ်ိဳးပဲ ….ကဲ…ကဲ… ဆံုးျဖတ္ ၿပီးရင္လည္း ကစားပြဲေလး စလုိက္ ၾကဆုိ႕…”

”ရွံဳးမယ့္ အတူတူေတာ့ သက္သာတဲ့ကစားနည္းပဲ ေရြးရတာေပ့ါ ဗ်ာ….လုပ္….ခင္ဗ်ား.. မ်က္စိမွိတ္…ကြ်န္ေတာ္ပုန္းမယ္…ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ့္ကို မေတြ႕ေအာင္ရွာ…ဒါပဲ….”

ပထမေတာ့ မေကာင္းဆုိး၀ါးက “ေအး..ေအး…”ဆိုၿပီး မ်က္စိမိွတ္တယ္…။ ခဏေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ စကားကို ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားမိၿပီး…

”ဘာကြ….ဘာလုိ႕ မေတြ႕ေအာင္ ရွာရမွာလဲ…ရွာမွေတာ့ ေတြ႕ေအာင္ရွာမွာေပ့ါ…ေဟ့ ေကာင္ လူလည္မက်နဲ႕….ဒီလုိလိွမ့္လံုးေတြ ရိုးလြန္းအားႀကီးလုိ႕ေတာင္ သုိးေတာင္သိုးေနၿပီ။”

ေတာ္ေတာ္လည္တဲ့ မေကာင္းဆုိး၀ါး …ဘယ္လုိမွကို ပတ္လုိ႕မရပါလား … ဒါနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္လည္း ပုန္းဖုိ႕ေနရာကိုပဲ ရွာရေတာ့တယ္။မႀကီးမငယ္နဲ႕ တူတူ ပုန္းတုိင္းကစားရတယ္လုိ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ လည္း ရယ္ခ်င္တယ္။ ဒီေကာင္က မေကာင္းဆုိး၀ါးဆုိေတာ႕ေအာက္လမ္းေတြလည္းတက္မွာ ဆုိေတာ့ကား ဘယ္လုိပုန္းပုန္းျပန္မိမွာေသခ်ာတယ္။ဒါနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ …အသက္ေအာက္ၿပီး သူ႕ရဲ႕ ေနာက္နားမွာ ကပ္ရပ္ေနလုိက္ေတာ့တယ္။

“ ၅…၁၀…၁၅….၂၀…၂၅………၁၀၀ တူၿပီလား…။”

“၅…၁၀…၁၅….၂၀…၂၅………၁၀၀ တူၿပီလား…။တူတူ…မတူတူ…. လုိက္ၿပီေဟ့…”

ပထမေတာ့ သူ..ေခါင္းကုတ္ၿပီး ဟုိရွာဒီရွာလုပ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က လည္း သူသြားေလရာကို အသက္ကို ခုိးခုိးရွဴၿပီးလုိက္တယ္။သိပ္မၾကာပါဘူး…။ သူ..ရိပ္မိသြားတယ္။ရုတ္တရက္ ရပ္တန္႕စဥ္းစားေနရင္းက ေနာက္ကို ဆက္ကနဲလွည့္ၿပီး….။

“၀ါး ….”

ေအာင္မေလးဗ်…လန္႕လုိက္တာ ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါ….

“ဟား…ဟား…ဟား….ဟား….”

“မလန္႕ပါနဲ႕ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ရယ္….မျမ၀င္းျခင္ေထာင္ေထာင္တာ ကေလးသိပ္မလုိ႕ပါ….”

“အာ…ရြံစရာၾကီးဗ်ာ….ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ…ရုပ္ၾကမ္းၾကီးနဲ႕ လာႏြဲ႕ေနၿပန္ၿပီ….”

“မင္း…စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေအာင္္စတာပါကြာ….ကဲ…ကဲ…ငါ တစ္ပြဲႏုိင္သြားၿပီ…အခု ငါ..ပုန္းအလွည့္ ….မင္းေတြ႕ေအာင္ရွာေပေတာ့…. မေတြ႕လုိ႕ကေတာ့ ၂ ဂိုး …ဂိုးမရိွနဲ႕ ဂိုးျပတ္ပဲ…”

“တူၿပီလား….”ဘာသံမွမၾကားဘူး…။

ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္မံရည္တြက္တယ္။ေနာက္ထပ္၁၀၀ ျပည့္သြားတယ္။

“တူၿပီလား…”ဘာသံမွမၾကားျပန္ဘူး…။ကြ်န္ေတာ္မ်က္စိဖြင့္လုိက္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခြင္ဟာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ ….နာရီလက္သံတစ္ခ်က္ခ်က္ ျပန္ၾကားေနရတယ္။ဒီမေကာင္းဆုိး၀ါးကို ဘယ္လုိေတြ႕ေအာင္ ရွာရမလဲ ။မလြယ္ဘူး..။ဘယ္လုိမွမလြယ္ဘူး။အင္း …မေတြ႕ ရင္ ေတာ့ ေနာက္တစ္ပြဲ ထပ္ရွံဳးရအံုးမယ္။ေတြ႕ရင္ေတာ့ ႏုိင္ၿပီ။သူတစ္ပြဲ…ကိုယ္တစ္ပြဲ …ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ ေတြ ရွဳပ္ရွက္ခက္ လြန္ဆြဲေနၾကတယ္။အေတြးထဲမွာ အရာရာ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး အႏုိင္ ၊အရွံဳး …မေကာင္းဆုိး၀ါး…တူၿပီလား….။ အႏုိင္ ၊အရွံဳး…မေကာင္းဆုိး၀ါး… တူၿပီလား….။ အဲဒီ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးအေတြးေတြၾကားထဲက ေသခ်ာမႈအပိုင္းအစေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ကတိမ္းကပါး လုိက္ဖမ္း ေနမိတယ္။ ရုတ္တရက္…အလင္းတစ္ခ်က္ လက္….။ ထားလုိက္ပါေတာ့ေလ…..။ ရွံဳးခ်င္လည္း ….ရွံဳးပါေစေတာ့ …ကြ်န္ေတာ္ၿပံဳး မိတယ္။မေကာင္းဆုိး၀ါးက တစ္ေနရာမွာ ပုန္းလုိ႕ေကာင္းတုန္း….ၿပီးေတာ့ …သူ႕ကို ကြ်န္ေတာ္ ရွာမေတြ႕ႏုိင္လို႕ဆုိၿပီး …သူႏုိင္ၿပီဆုိၿပီး …ေပ်ာ္လုိ႕ေကာင္း တုန္း…။

အဲဒီလုိနဲ႕…ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ကာလေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တယ္….။ခင္ဗ်ားတုိ႕ကိုလည္း ေျပာထားရအံုးမယ္။အခန္႕မသင့္လုိ႕ မ်ား ကြ်န္ေတာ္႕ကို ပုန္းေနတဲ့ မေကာင္းဆုိး၀ါးကို ခင္ဗ်ားတုိ႕မ်ား ေတြ႕ခဲ့ရင္ သူ႕ကို ကြ်န္ေတာ္ လုိက္ရွာေနတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေလး ေျပာေပးၾကပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏုိင္ေနတယ္ဆုိတဲ့ ခံစားမႈနဲ႕ သူေပ်ာ္ေနပါေစဗ်ာ….။

ရယ္စရာ( ယခု- ၿပံဳးစရာ) မဂၢဇင္းထဲမွာ ဘုန္းဦးေမာ္နာမည္နဲ႕ ေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတိုေလးပါ ...။

Monday, February 20, 2012

“မင္းသား… လက္ခုပ္သံမ်ားနဲ႔ ကိုယ္၀င္ၾကည္႔ခဲ႔တဲ႔ ဇာတ္ပြဲ”


အခ်ိန္က အနက္တစ္ေရာင္တည္းကို ျမင္ေနရေလာက္ေအာင္ ေမွာင္ေနတာလဲ မဟုတ္။ ဒါေပမယ္႔ ညီရင္းအစ္ကိုေတြေတာင္ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ ေျပာဟယ္ ဆုိဟယ္၊ ေအာ္ဟယ္ ဟစ္ဟယ္ ျဖစ္ေနၾက တာကို ေထာက္ၿပီး ညီအစ္ကို မသိတသိ အခ်ိန္ပဲလို႔ စိတ္ထဲမွာ မွတ္ထားလိုက္တယ္။ ေနက ၀င္သြား တာလား… ထြက္ မလာေသးတာလား… အလင္းေရာင္က အေမွာင္ဘက္ဆီ ကူးေနတာလား… အလင္းဘက္ဆီ ေရြ႕ေနတာလား…။ ေသခ်ာတာကေတာ႔ ဘာဆုိဘာမွ မေရရာေသးဘူးဆုိတာပဲ…။ ပြဲခင္းထဲမွာ လူမစံုေသးေပမယ္႔ ပြဲကေတာ႔ စေတာ႔မယ္…။ ၀န္းက်င္ရဲ႕ မႈန္မႈိင္းရီေ၀မႈနဲ႔အတူ လူတုိင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြေပၚမွာလဲ မအီမလည္ ခံစားမႈတစ္ခုက တြဲခိုလို႔…။ ေနာက္က်ေတာ႔ ဇာတ္ရံု ရဲ႕  ေနာက္နား မွာပဲ ေနရာလို႔ မဆိုသာတဲ႔ ေနရာတစ္ခုကို ရတယ္။ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း ခ်ရရံု… ဇာတ္စင္ကို လွမ္းျမင္ေန ရရံု…။ ျမင္ေနရတယ္ ဆုိေပမယ္႔ အလွမ္းနည္းနည္းေ၀းသလို ဇာတ္စင္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ၾကားက လူအတိၿပီးတဲ႔ အဆီးအတားကလဲ နည္းနည္းႀကီးတယ္။ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ျခင္းေတြကို ခဏတာ ႀကိတ္မွိတ္ၿမိဳခ်ၿပီး ဘာမွန္းမသိလိုက္မွာစိုးတဲ႔ စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ ဇာတ္စင္ကို အားစိုက္ၿပီး ၾကည္႔ေနမိတယ္။ 

အျပင္အဆင္ အျခယ္အသေတြက အစိမ္းေရာင္ နည္းနည္းကဲေပမယ္႔ ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္တဲ႔ စိမ္းလန္းေတာအုပ္တစ္ခုနဲ႔ေတာ႔ တူမေနဘူး…။ ရာသီဥတုေၾကာင္႔ပဲ လူေတြ ပူေနတာလား… လူေတြေၾကာင္႔ပဲ ရာသီဥတုက ပူေနရတာလား ဆုိတာကလဲ မကြဲျပားဘူး…။ ဇာတ္စင္ပတ္ပတ္လည္မွာ ရွိတဲ႔ အဲယားကြန္းေတြက ေလေအးေတြကို တဟူးဟူး မႈတ္ထုတ္ေပးေနၾကတာ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္း ထလို႔…။ လူေတြက ပူေလာင္ေနၾကေပမယ္႔ အဲယားကြန္းေတြရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ အိုက္စပ္ေနၾကပံုေတာ႔ မရဘူး…။ 

“………………………………………………………………………” 

“ေျဖာင္း…..ေျဖာင္း…..ေျဖာင္း…..ေျဖာင္း…..ေျဖာင္း…..ေျဖာင္း……….” 

ဘာေျပာလိုက္မွန္း မသိတဲ႔ စကားတစ္ခြန္းကုိ လက္ခုပ္သံေတြက လႊမ္းသြားတယ္။ လက္ခုပ္မတီးမိတဲ႔ ကိုယ္႔ကို ေဘးနားကလူက ဘုရႈိးလွမ္းရႈိးတယ္။ သူ႔အၾကည္႔ကို သိသိႀကီးနဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္  ေဆာင္ေနလိုက္ ရတယ္။ စင္ေနာက္ကေန ေခါင္းေပါင္းတလူလူ ေပါင္းၿပီး ပုဆိုးစေလး မ,ကာ.. မ,ကာနဲ႔ ထြက္လာတဲ႔သူရဲ႕ ဟန္ပန္အမူအရာကို ၾကည္႔ၿပီး ဒါ မင္းသားပဲလို႔ မွန္းလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ ခုနက မင္းသားနာမည္  ေၾကာ္ျငာလို႔  လက္ခုပ္၀ိုင္းတီးၾကမွန္း ကိုယ္ သေဘာေပါက္ေတာ႔တယ္။ 

“ၾကြေရာက္လာၾကတဲ႔ ဧည္႔ပရိသတ္အေပါင္းတုိ႔… မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ခေညာင္းၾကေစဖုိ႔ ဦးစြာပထမ ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား…”  

စကားလံုးေတြက ပီသရံုတင္မက အသံေလးကလဲ ခ်ိဳလို႔ ျမလို႔…။ အသံေလး ခ်ိဳျမရံု မကေသးဘူး… လက္အုပ္ကေလးခ်ီၿပီး ပရိသတ္ကို ေကြးညြတ္ဂါရ၀ ျပဳေနပံုကလဲ တကယ္႔ကို ခခယယ…။ ပရိသတ္ႀကီးရဲ႕ ႏွလံုးသည္းပြတ္ေတြ တစ္ခ်ီတည္းနဲ႔ ေၾကြဆင္းသြားမလား မွတ္ရရဲ႕…။ နည္းနည္း စိတ္၀င္စားသြားတာနဲ႔ ကိုယ္ လူအုပ္ႀကီးထဲကို ရသေလာက္ ရသေလာက္နဲ႔ နည္းနည္း နည္းနည္းဆီ တိုးသြားရင္း ဇာတ္စင္နားေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနမိတယ္။ မင္းသားေလးက တစ္ခြန္းေျပာလိုက္… လက္ခုပ္သံေတြ စီကနဲ ညံသြားလိုက္… ဟိုနားဒီနားက လက္ေခါက္မႈတ္သံေတြ ရႊီးကနဲ ရႊီးကနဲ ထြက္လာလုိက္နဲ႔… ကိုယ္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးပါ မကဘူး… နားထဲမွာပါ ပူစပ္ပူေလာင္ ျဖစ္လာတယ္…။ ကိုယ္ တတိတိ တိုးေနေပမယ္႔လဲ ဇာတ္စင္နဲ႔က ေ၀းသထက္ ေ၀းေနတုန္း…။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ပြဲက်ေနတဲ႔ ပရိသတ္ကို ဇာတ္မင္းသားက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ စဆုိၿပီး ထိန္းလိုက္တယ္။ သီခ်င္းသံ စထြက္လာခ်ိန္မွာ ၾသဘာေပးသံေတြ ေ၀ါကနဲ တစ္ခ်က္ ဆူညံသြားေပမယ္႔ ခဏေနေတာ႔ အားလံုး ၿငိမ္က်သြားတယ္။ ဆူေ၀ေပါက္ကြဲထြက္လာတဲ႔ ပတ္မႀကီးသံက ခန္႔ညားေနၿပီးသား သီခ်င္းသံကို ပိုၿပီး ခမ္းနားသြားေစတယ္။ မင္းသားရဲ႕ ပီျပင္ၾကည္ျမတဲ႔ အသံကလဲ ျမဴးၾကြၾကြ ဟန္ပန္အႏုအလွေတြနဲ႔ ေပါင္းလိုက္တဲ႔အခါ တကယ္႔ကို ပန္းေလးတစ္ပြင္႔ သီခ်င္းေလး တဆိုဆိုနဲ႔ ပြင္႔အာလာသလိုေတာင္ ထင္ရရဲ႕…။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆုိလုိက္… ၿပီးေတာ႔… ေျခ၊ လက္၊ ခႏၶာရဲ႕ အခ်ိဳးအဆစ္ေတြကုိ ေကြးညြတ္ဆစ္ခ်ိဳးၿပီး ရႊင္ျမဴးကခုန္လုိက္နဲ႔…။ ပရိသတ္ခမ်ာ… ပင္႔သက္ေတြ တျဖာျဖာနဲ႔ အႏုအရြ အလွတုိ႔ရဲ႕ ဖမ္းစားမႈမွာ စီးေမ်ာေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပံုမ်ား အတုိင္အေဖာက္ကို ညီလို႔…။ ဆိုလိုက္၊ ကလိုက္၊ ကလိုက္၊ ဆုိလုိက္၊ စကားေလးေတြ ေျပာလိုက္၊ ပရိသတ္ လက္ခုပ္သံ တေနဲ႔ျဖာင္းေျဖာင္းကို ၿငိမ္သက္ခံယူလုိက္နဲ႔… လူရႊင္ေတာ္မပါဘဲမင္းသား တစ္ေယာက္ တည္းနဲ႔  ထိန္းထားလိုက္တာ အခ်ိန္ေတြသာ ၾကာသြားတယ္… မင္းသားကေတာ႔ ေမာတယ္ ပန္းတယ္လို႔ မရွိ…။ ကိုယ္လဲ လူအုပ္ႀကီးၾကားထဲ တိုးသထက္ တုိးလာရင္း ဇာတ္စင္နဲ႔ နီးသထက္ နီးလာတယ္… ဒါမွမဟုတ္ နီးသထက္ နီးလာတယ္လို႔ ထင္ရတယ္။ ဆုိတဲ႔သီခ်င္းရဲ႕ စာသားေလးေတြက  ေကာင္းလိုက္တာ…။  လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ဆစ္ခ်ိဳးကျပသြားတာကလဲ လွလိုက္တာ…။ ကိရိယာ အကူမပါဘဲ လႊားကနဲ လႊားကနဲ ခုန္ေပါက္ဂၽြမ္းထိုး သြားတာကလဲ ေပါ႔ပါးသြက္လက္လြန္းလိုက္တာ…။ ဒါမွ တုိ႔မင္းသားကြ… ဒါမွ တုိ႔မင္းသားကြ ဆိုတဲ႔ ခ်ီးမြမ္းေျမွာက္ပင္႔သံေတြ မ်ားစြာက ပရိသတ္ေတြၾကားမွာ တီးတိုး တီးတုိးနဲ႔ ေသာေသာညံေနေတာ႔တယ္။ အားလံုး ၀ိုင္းခ်ီးမြမ္းရေလာက္ေအာင္ပဲ မင္းသားက ေတာ္လြန္းပါတယ္။ ဒါကို ကိုယ္လဲ မ်က္ျမင္ ျမင္ေနရတာပဲေလ…။ ဒါေပမယ္႔ ဇာတ္စင္နဲ႔ နည္းနည္းေတာ႔ လွမ္းေနေသးတယ္။ ဒီေလာက္ေတာ္တဲ႔ မင္းသားကို ကိုယ္ အနီးကပ္ေတာ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည္႔ခ်င္ေသးတယ္။ အဲဒီအေတြးနဲ႔ ေရွ႕မွာကာေနတဲ႔ လူအုပ္ၾကပ္ၾကပ္ထဲကို ကိုယ္ အားနည္းနည္းစိုက္ၿပီး တိုး၀င္လိုက္တယ္။ သိပ္မတုိးလိုက္ရဘူး… ကိုယ္႔ရဲ႕ေရွ႕မွာ စီတန္းၿပီး ပိတ္ထားတဲ႔ သံဆူးႀကိဳးတန္းေတြနဲ႔ ဆံုလိုက္ရတယ္။ ဒီေနရာမွာ ပရိသတ္ရဲ႕ေနရာက ဆံုးေနၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ ဇာတ္စင္နဲ႔က လွမ္းၿမဲလွမ္းေနတုန္း….။ ပရိသတ္နဲ႔ ဇာတ္စင္ႀကီးနဲ႔ၾကားမွာ ဟင္းလင္းျပင္တစ္ခုက ေျပာင္စပ္စပ္နဲ႔ ျခားၿမဲျခားေနတုန္း…။ ကိုယ္ သံဆူးႀကိဳးေတြ ကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး အတင္း၀င္မယ္လုပ္ေတာ႔ ဇာတ္ပြဲစီစဥ္သူေတြ ကိုယ္႔ကို လာတားတယ္…။ ဒီေနရာ ကေနပဲ ၾကည္႔ခြင္႔ရွိတယ္ တဲ႔…။ မင္းသားက ဘယ္ႏွစ္ပုဒ္ေျမာက္မွန္း မသိတဲ႔ သီခ်င္းေနာက္တစ္ပုဒ္ကို ထပ္ဆုိေနၿပီ…။ ၿပီးေတာ႔ မေမာႏိုင္ မပမ္းႏိုင္ ထပ္မံ ကခုန္ေနျပန္ၿပီ…။ ကိုယ္႔မွာသာ ေခၽြးသံ တရႊဲရႊဲနဲ႔ ေရွ႕ဆက္တိုးခြင္႔ မရေတာ႔လို႔ စိတ္အလိုမက် ျဖစ္ေနရတယ္။ မတတ္ႏိုင္ျခင္းေတြကို ထပ္မံၿမိဳခ်လိုက္ရျပန္တယ္။ ကိုယ္႔ေဘးပတ္ပတ္လည္က ပရိသတ္ထဲကို ၾကည္႔ေတာ႔လဲ ေအးရာေအးေၾကာင္းနဲ႔ မင္းသားရဲ႕ ေျခအၾကြ၊ လက္အလွ၊ ပုဆုိးအမေတြကို ရင္သပ္ရႈေမာ ၾကည္႔မ၀ ေငးမ၀ ျဖစ္ေနၾကသူေတြက ခပ္မ်ားမ်ား ျဖစ္ေနတယ္။ မင္းသား ကတာ လွပါတယ္၊ မင္းသား ဆုိတာ ေကာင္းပါတယ္၊ မင္းသား ေျပာေနတဲ႔ စကားေတြြကလဲ ပရိသတ္အႀကိဳက္ေတြပါပဲ…။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ဇာတ္ခံုရဲ႕ အခင္းအက်င္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘ၀င္မက် ျဖစ္ေနမိတယ္…။ ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ…။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုမွ ႀကံရာမရေတာ႔မွပဲ ကိုယ္႔အိပ္ကပ္ထဲက မ်က္မွန္အသစ္ကေလးကို သတိရေတာ႔တယ္…။ လိုလိုမယ္မယ္ ပါ၀ါသြားတုိးထားတဲ႔ မ်က္မွန္ေလးေပါ႔…။ ကမၻာမွာ ပါ၀ါအမာ၊ ပါ၀ါအေပ်ာ႔ေတြအျပင္ စမတ္ပါ၀ါဆုိတာပါ ထပ္ေပၚလာေနၿပီဆုိေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ ကိုယ္႔ရဲ႕မ်က္မွန္ေလးကို ေခတ္နဲ႔အမီ ပါ၀ါေတြ လိုက္တုိးထားရတာေလ…။ ကိုယ္ အဲဒီမ်က္မွန္ေလးကို ထုတ္တပ္လုိက္တယ္…။ကိုယ္႔ေရွ႕မွာအကြာအေ၀းတစ္ခုက သိသိသာသာ  ျခား ထားေသးေပမယ္႔  ျမင္ေနရတဲ႔ ျမင္ကြင္းက အရင္ကထက္ ပိုၿပီး ျပတ္သားသြားတယ္…။ 

“ၿမိဳ႕ေမတၱာ ခံယူမယ္႔ သားပါမို႔ … မိဘမ်ားက ခ်စ္အားပိုတယ္…..”

 သီခ်င္းသံ ပီပီသသကို နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ ၾကားေနရေပမယ္႔ မ်က္စိေရွ႕မွာ ျမင္ေနရတဲ႔ မင္းသားရဲ႕ ပါးစပ္က တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္တာ ျမင္လုိက္ရတယ္…။ အျမင္အာရံုကို ဒီထက္ပို စူးစုိက္ၿပီး ဇာတ္စင္ရဲ႕ ဟိုဟိုဒီဒီ မ်က္စိကစားၾကည္႔ေတာ႔ ဇာတ္စင္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္ ေထာင္႔တစ္ေနရာမွာ မဲမဲအရာတစ္ခု ကို ျမင္လိုက္ ရတယ္။ ကက္ဆက္နဲ႔ ေဆာင္းေဘာက္စ္…။ ေၾသာ္.. သီခ်င္းဖြင္႔ထားတာပဲ…။ တစ္ခုခုကို တျဖည္းျဖည္း နားလည္လာသလို ရွိတာနဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕အၾကည္႔ေတြကို မင္းသားဆီ ျပန္ပို႔လိုက္တယ္။ မင္းသားကေတာ႔ ပရိသတ္ ေသခ်ာမျမင္ရတဲ႔ အကြာအေ၀းမွာ ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ ကျပ အသံုးေတာ္ခံေနတုန္း…။

“ဟာ………..” 

မေသခ်ာမွာစိုးလို႔ မ်က္မွန္ကို ခၽြတ္ၿပီး အကၤ်ီစနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ျပန္တပ္ၿပီး ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္ၾကည္႔လိုက္တယ္။ ကိုယ္႔ရဲ႕ အျမင္အာရုံက မလြဲပါဘူး…။ လြဲေနတာက မင္းသားပါ…။ မင္းသားရဲ႕ ေျခ၊ လက္၊ ေခါင္း၊ ခါးနဲ႔ ကိုယ္ ေနရာအစံုကို ခ်ိတ္ဆြဲလႈပ္ရွားေပးေနတဲ႔ ႀကိဳးမွ်င္စေလးေတြကို ျပတ္ျပတ္ထင္ထင္ပဲ ျမင္လိုက္ရတယ္။ အံ႔ၾသသြားခဲ႔သင္႔ေပမယ္႔ ကိုယ္ အံ႔အားမသင္႔ခဲ႔ဘူး…။ မင္းသားက ကႀကိဳးကို အဆံုးသတ္ေတာ႔မယ္။ ဆုိင္းသံက ပိုၿပီး ၿမိဳင္ဆုိင္လာတယ္။ ကႀကိဳးကကြက္ေတြကလဲ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္  ျမန္ဆန္သြက္လက္ လာတယ္။ ကိုယ္႔အတြက္ေတာ႔ ႀကိဳးေတြပါ ျမင္ေနရတဲ႔အတြက္ ရယ္စရာႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ပတ္မႀကီးရဲ႕ ၀ုန္းကနဲ အခ်သံနဲ႔အတူ မင္းသားက ျဖဳတ္ကနဲ ပံုက်သြားၿပီး ကႀကိဳးကို အဆံုးသတ္လိုက္တယ္။ တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆုိင္… ကိုယ္ရွိရာဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည္႔လုိ႔…။ အဲဒါေၾကာင္႔လဲ ကိုယ္က အေသအခ်ာ ကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ မင္းသားရဲ႕ အသက္မဲ႔တဲ႔ မ်က္ႏွာအေသ…။ 

“ေ၀း ….. ရႊီး ….. ေျဖာင္း ….. ေျဖာင္း ….. ေျဖာင္း …..”

“ေဟး… ဒါမွ တုိ႔မင္းသားကြ…..” 

“ေနာက္တစ္ပုဒ္ ကပါဦး… ေနာက္တစ္ပုဒ္… ေနာက္တစ္ပုဒ္…” 

ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနတဲ႔ ေအာ္သံေတြကို ထားခဲ႔ၿပီး ကိုယ္ ဇာတ္ရံုထဲကေန လွည္႔ျပန္ခဲ႔တယ္။ ဘာအတြက္မွန္း မသိတဲ႔ လက္ခုပ္သံေတြက ကိုယ္႔နားထဲကေန ျပန္လွ်ံထြက္က်လာတယ္။ ဒီဇာတ္ပြဲကုိ သြားၾကည္႔မိခဲ႔တဲ႔အတြက္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ နင္႔နင္႔သီးသီးကို ျပန္အားနာေနမိတယ္။ မင္းသားရဲ႕အႏုအရြ၊ အလွအပေတြမွာ မိန္းမူးၿပီး ကိုယ္ လက္ခုပ္မ်ား တီးမိခဲ႔ေသးလား…။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္လဲ  ေ၀ခြဲမရ  ျဖစ္ေနတယ္။ အျခားသူေတြ အားလံုးကိုပါ ေျပာျပခ်င္ေပမယ္႕ မေျပာျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းကို ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ၾကားရရံု ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ႔တယ္။

 “ကိုယ္အားေပးမယ္႔ မင္းသားဟာ ရုပ္ေသးရုပ္ မျဖစ္ဖုိ႔ေတာ႔ လိုမယ္… ႏို႔မို႔ဆုိ လက္ခုပ္သံေတြ ႏွေျမာဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္…” လို႔….။ 


 ေနဘုန္းလတ္

Friday, February 17, 2012

Interview with Myanmar Tutorials

ရန္ကုန္ဘားကမ့္ ပထမေန႕မွာ myanmartutorials က ကိုသီဟေမးတဲ့ေမးခြန္းအခ်ိဳ႕ကိုေျဖျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ... ဒီေနရာ နဲ႕ ဒီေနရာမွာသြားဖတ္ႏုိင္ပါတယ္ ...

Monday, February 13, 2012

 ျပည္ေထာင္စုေန႕ စတုဒီသာ

၁၂.၀၂.၂၀၁၂ ျပည္ေထာင္စုေန႕က က်ေနာ္တို႕လမ္းထဲမွာ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ စတုဒီသာ ေကၽြးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုရင္ထိုးေလးေတြေ၀တယ္။ ဘားကမ့္ရန္ကုန္ဒုတိယေန႕ရဲ႕ Beercampကိုမႏႊဲေတာ့ပဲ အိမ္ကိုအေျပးျပန္ၿပီး ဓါတ္ပံုေလးေတြရုိက္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ...။ ကေလးေတြ ျပံဳးေပ်ာ္ေနၾက တာကို ျမင္ရတာ တကယ့္ကိုၾကည္ႏူးေက်နပ္စရာပါပဲ။ ဒီလိုမ်ိဳး ခ်စ္စရာ အေလ့အထေလးေတြကို တစ္ခုခ်င္းစီျပန္လည္အစေဖာ္ၾကဖို႕ က်ေနာ္တို႕အားလံုးႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ လမ္းထဲမွာ လုပ္တဲ့ အဲဒီ့ပြဲေလးအတြက္ အားတက္သေရာစီစဥ္ေဆာင္ရြက္ၾကတဲ့သူေတြ၊ ၀ိုင္း၀န္းလုပ္အားေပးၾကတဲ့ အစ္ကိုေတြ၊ အစ္မေတြအားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္မိပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူတို႕လို ကိုယ္ထိ လက္ေရာက္ ဘာမွမလုပ္ေပးႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ အလွဴေငြတစ္ေသာင္းနဲ႕ အျခားလိုအပ္တဲ့ ဗာဟီရကိစၥေလးေတြပဲ ကူညီေပးႏုိင္ခဲ့ ပါတယ္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကိုေဖာ္ေဆာင္တဲ့ အခုလိုပြဲမ်ိဳးေလးေတြ မ်ားမ်ားက်င္းပေပးႏုိင္ျခင္းဟာ ရပ္ကြက္အတြင္းခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈေတြတိုးလာေစရံုမကပဲ ရပ္ကြက္အတြင္းမွာရွိၾကတဲ့ လူႀကီးလူငယ္အားလံုး ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈစြမ္းရည္ကိုလဲ တိုးတက္လာေစႏုိင္တယ္လို႕ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္ ...။




Monday, February 6, 2012

Happy Birthday " ကြ်န္ေတာ္ လြတ္က်ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ "


          ဒီေန႕ဟာ ကြ်န္ေတာ့္ဘေလာဂ့္ေလးရဲ႕ (၅)ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႕ပါ ....။ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္ ကြ်န္ေတာ္ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ဒီဘေလာဂ့္ေလးဟာ .... ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲကခံစားရသမွ်ေတြကို .... အႏုပညာပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႕ ခင္းျဖန္႕ခ်ျပခဲ့ရာေနရာေလး ျဖစ္တဲ့အတြက္ .... ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ေသြးလို႕ေျပာလို႕ရပါတယ္   ..... ။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ေသြးဟာ ..... (၁) ႏွစ္သားမျပည့္ခင္မွာပဲ .... သူ႕ဖခင္နဲ႕ေ၀းခဲ့ရတယ္ ... ။ ဒါေပမယ့္ .... ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႕ပဲ .... ခ်စ္ေသာ မိတ္ေဆြ ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၊ ပရိတ္သတ္မ်ား ရဲ႕ ေႏြးေထြးေသာရင္ေငြ႕နဲ႕ ဆက္လက္ႀကီးျပင္းလာႏိုင္ ခဲ့တယ္ ... တကယ္ေျပာတာပါ ...       (၄)ႏွစ္တာ ခြဲခြာခဲ့ ရၿပီးေနာက္  ...           Online ေပၚျပန္အတက္မွာ ...   " ကြ်န္ေတာ္ လြတ္က်ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ " ေလးကုိ ... ၾကည့္ရွဳ႕ေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့ၾကသူတို႕ရဲ႕ ေျခရာလက္ရာေတြနဲ႕ အတူ သန္သန္စြမ္းစြမ္း က်န္းက်န္းမာမာ  ျပန္ေတြ႕လိုက္ရျခင္းဟာ .... ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ေဖာ္မျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ပီတိျဖစ္ရပါတယ္ ...။ ကြ်န္ေတာ္ အနားမွာရွိမေနႏိုင္ေပမယ့္ .... ၀န္းက်င္ေကာင္းမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ကေလး တစ္ေယာက္လိုပါပဲ .... ကြ်န္ေတာ့္ဘေလာဂ့္ ေလးဟာ.... ဖ်က္ဆီးျခင္းမခံရပဲ ၊ အထီးက်န္သိမ္ငယ္မေနရပဲ ေရွ့ခရီးကို ရဲရဲဆက္ႏိုင္ဖို႕ အားအင္ေတြအျပည့္ ရခဲ့ပါတယ္ ။ အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ....။ အဲဒီထက္ပိုၿပီး ေလးနက္တဲ့စကား တစ္ခြန္းကို ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္ ... ။ ကြ်န္ေတာ့္ ရဲ႕ရင္ေသြးဟာ .... အားလံုးေပးထားတဲ့ အသက္နဲ႕ဆက္ေနရတာလို႕ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ခံယူပါတယ္ ...... ။ အဲဒီလို အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ေက်းဇူးေတြကိုဆပ္ဖို႕ .... သူအစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားလိမ့္မယ္ လို႕လဲ .... ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္ .... 
Happy Birthday ပါ " ကြ်န္ေတာ္ လြတ္က်ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ "


ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးကို စတင္ေမြးဖြားတဲ့ေန႕တုန္းက တင္ခဲ့တဲ့ ပို႕စ္ေလးကို ဒီေနရာ မွာသြားဖတ္ႏုိင္ ပါတယ္။

Wednesday, February 1, 2012

ဘီလူးတစ္ေကာင္ရဲ႕ ကႀကိဳး

ဘီလူးတစ္ေကာင္ရဲ႕ ကႀကိဳး

ေကာင္းကင္ျပာကိုေနာက္ခံထားၿပီး …. တိမ္လႊာျဖဴျဖဴေတြက မသိမသာ လြင့္ ပါးေနၾကတယ္….သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္က ဒီေကာင္းကင္ ျပာႀကီးကို သူေမာ့ၾကည့္ေနခဲ့ တာကို ျပန္သတိရလုိက္တယ္….အဲဒီ တုန္းက ေကာင္းကင္ျပာၾကီးက အနက္….ၿပီးေတာ့ ၾကယ္မႈန္ ၾကယ္မႊား ေလးေတြက တလက္လက္….ၿပီးေတာ့ လမင္းႀကီးက ၀ုိင္းစက္စက္…. အခုေတာ့ …ေကာင္းကင္က အျပာ…တိမ္ခုိးေတြမွ်င္ေတြက ပါးပါးလႊာလႊာ….ေနျခည္ႏုႏုေလးေတြကလဲ ယဥ္ယဥ္ကေလးျဖာလုိ႕…. သူဘာကိုမွ ဆက္မေတြးေတာ့ပဲအဲဒီေကာင္းကင္ ရႈခင္းေလးကိုပဲေငးေနမိတယ္….။အဲဒီအခ်ိန္မွာ…အဲဒီအခုိက္အ တန္႕ ေလးမွာ……

********

အသံ….သာယာညင္ေျပာင္းတဲ့အသံ…ဘယ္ကမွန္းမသိေပမယ့္ သူ႕ နားစည္ကို စည္းခ်က္က်က်ရိုက္ခတ္ေနတဲ့အသံ….။ အဲဒီၾကည္ျမ ျမ အသံကို ပိုၿပီးပီသေစဖုိ႕ နားစြင့္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ….ခုဏက ခပ္၀ါး၀ါး ေျပးေနတဲ့ တိမ္လႊာပါးပါးေလးေတြထဲက….လက္ခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြား တယ္။ဘာလဲ….နားကိုစြင့္ထားရင္းက အၾကည့္အာရံုကိုလဲ ပုိၿပီးစူးနစ္ ေအာင္ ျမွင့္လုိက္တဲ့အခါ…တိမ္လႊာပါးပါးေတြၾကားမွာ….တလက္လက္ တလက္လက္…. သန္လ်က္။ဟုတ္တယ္….အဲဒါယိမ္းထုိးလႈပ္ရွားေနတဲ့ သန္လ်က္တစ္လက္ပဲ။ သန္လ်က္ ႀကီးပဲလား…. ဟင့္အင္း….မဟုတ္ပါဘူး….အဲဒီသန္လ်က္ကို တစ္ေယာက္က ကိုင္ထားတယ္….။ ၿပီးေတာ့… အဲဒီတစ္ေယာက္ကလည္း….ႏူးညံ့လွပတဲ့ ေတးသြားတစ္ခုနဲ႕ စည္းခ်က္က်နစြာ ကေနေသး တယ္။ပထမေတာ့၀ိုးတ၀ါးပါပဲ။ဒါေပမယ့္တျဖည္းျဖည္း ျပတ္သားလာတယ္။ဘယ္သူလဲ?။ၾကည္လင္ျပတ္သား လာတဲ့ ျမင္ကြင္းကို သရုပ္ခြဲလုိ႕ သူ …အာရံုေတြကို လိုတာထက္ပုိၿပီး စုစည္းလုိက္တယ္။ဘယ္သူလဲ?

ဘီလူး…..သိပ္ဟုတ္တာေပ့ါ။ဒါဟာဘီလူးတစ္ေကာင္ပဲ…တိတိက်က်ထပ္ေျပာရရင္ အစိမ္းႏုေရာင္ဘီလူးတစ္ေကာင္ပဲ။ပိုၿပီးတိတိက် က် ထပ္ေျပာရရင္….သာယာညင္ေ ျပာင္းတဲ့ သံစဥ္နဲ႕ ခမ္း နားေျပ ျပစ္္တဲ့ ကကြက္ေတြကိုေပါင္းစပ္ၿပီး…အံ့ႀသစရာေကာင္းတဲ့ ကႀကိဳးတစ္ ခုကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကေနတဲ့ အစိမ္းႏုေရာင္ဘီလူးတစ္ေကာင္….

“ဟာ …..”

လက္တစ္ဖက္က သံလ်က္….ေနာက္လက္တစ္ဖက္က တင္းတင္း ဆုပ္ထားတဲ့ လက္သီး….အဲဒီလက္နွစ္ဘက္ကို အႏုပညာ ေျမာက္စြာ ခ်ဳိးဆစ္ေ၀ွ႕ယမ္းလုိက္တုိင္းမွာ… .ေနရဲ႕ အလင္းနဲ႕ သံလ်က္ ကိုထိေတြ႕ၿပီး တစ္လက္လက္ျဖစ္သြားပံုက…. သိပ္ကုိလွလြန္းတယ္….။ ေျခေထာက္ အနင္းအႀကြ….အဖိ အေပ့ါ….ၿပီးေတာ့ ကိုယ္လုိသလုိ ေရြ႕ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းတုိ႕ရဲ႕ အေရြ႕….လွတယ္…..ဘာလုိ လွေနမွန္း မသိေအာင္ကိုလွတယ္…..ေနာက္…မ်က္ႏွာ….ဘီလူးရဲ႕ ၿပံဳး ေနတဲ့မ်က္ႏွာ…. အထူးသျဖင့္….. နႈတ္ခမ္းလႊာရဲ႕ အစြန္းနွစ္ဘက္က ျဖဴ စင္းေတာက္ပေနတဲ့ အစြယ္ႏွစ္ေခ်ာင္း……။ အဲဒီအစြယ္ေတြနဲ႕ပဲ နူးညံ့စြာၿပံဳးလုိက္တဲ့ အၿပံဳးတစ္ပြင့္….အာ…ဒါ ဘီလူးအစစ္ေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား.....။ဘီလူးက…ကတယ္။သူကေငးတယ္…..။သူကေငး တယ္ ….ဘီလူးက ….ကတယ္။ဘီလူးကေနတာကို သူသိေပမယ့္ ။ သူေငးေနတာကို ဘီလူးသိခ်င္မွ သိလိမ့္မယ္။ဒါက ကိစၥမရိွပါဘူး။ကိစၥရိွ တာက ဘီလူးတစ္ေကာင္ကေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ျဖစ္လာတဲ့သူ႕စိတ္ထဲ က ဒြိဟေတြေပ့ါ။ျပံဳးေနတဲ့ဘီလူး…။ကေနတဲ့ဘီလူး…။ဒီထက္ပိုတာက သူ႕ စိတ္ထဲမွာ လွေနတဲ့ဘီလူး…..။သူသိဘူးတဲ့ဘီလူးကခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းမႈတုိ႕ရဲ႕ ျပယုဂ္….။ေဒါသတရားေတြကိုဘယ္ေတာ့ မွ မထိမ္းခ်ဳပ္တဲ့ အၿမဲတမ္း သုန္မႈန္စူပုတ္ေနတဲ့ သတၱ၀ါ…။အခုေတာ့… သူက ၿပံဳးလုိ႕….အစြယ္ႀကီးတကားကားနဲ႕ ၿပံဳးလုိ႕…..။သူသိခဲ့ဖူးတဲ့ ဘီ လူးက ကတဲ့အခါမွာေတာင္ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း၊သန္လ်က္ႀကီး တရမ္းရမ္းနဲ႕ ေလာဘေဒါသမာန္မာနေတြကို အထင္းသားျမင္ရႏုိင္တဲ့ အကြက္ေတြနဲ႕ ေျခတေဆာင့္ေဆာင့္ ကတတ္သူ….။ အခုေတာ့….သူက ႏူးညံ့ေျပျပစ္စြာကလုိ႕….. လွပေပ်ာ့ေပ်ာင္းစြာကလုိ႕….. သူ႕အေတြးေတြဒြိဟေတြနဲ႕ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနေပမယ့္…ဘီလူးကေတာ့ကေကာင္းေနတုန္း.။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္…ၾကည့္လုိ႕ေကာင္းတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္….။ ၿပီး ေတာ့ ….တစ္ခါမွ မခံစားရဖူးတဲ့ခံစားမႈတစ္ခုကို ခံစားေနရတာလဲေသ ခ်ာတယ္…။အေတြးေတြကို ခဏခ်ိတ္ၿပီး…. သူ…ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ ၾကည့္ေနမိတယ္….။ေတးသံသာက တေျဖးေျဖး….. သူနဲ႕ ေ၀းလာတယ္…။ေနာက္ဆံုး….ေတးသြားကလံုး၀တိတ္သြားသလုိ…ဘီလူးလဲ သူ႕ အျမင္အာရံုထဲကေနလံုး၀ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္…..။

“ဟင္….”

ရင္ဘတ္ထဲ ထည့္ျမိဳထားတဲ့ခံစားခ်က္တနင့္တပိုးကို သူရိွဳက္ထုတ္လုိက္တယ္….။ အဲဒီသက္ျပင္းရွည္ႀကီးရဲ႕ အဆံုးမွာပဲ… သူ႕ မ်က္လံုးေတြပြင့္ထြက္သြားတယ္….. မ်က္စိေရွ႕မွာက မီးေခ်ာင္းရဲ႕ အလင္းစူးစူး…..။

“ေၾသာ္….ဒါ…အိပ္မက္ပဲ…..”

လန္႕ႏိုးခဲ့တာမဟုတ္ေပမယ့္….အိပ္မက္ကေတာ့ၿပီးသြားခဲ့ၿပီ….။သူ႕ ရင္ထဲမွာ ေတာ့ ဘီလူးတစ္ေကာင္နဲ႕ ကႀကိဳး၊အဲဒီဘီလူးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေပၚက အစြယ္နဲ႕ အၿပံဳး၊ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းမႈနဲ႕ နူးညံ့သိမ္ေမြ႕မႈ၊စူးရွထက္ျမတ္မႈနဲ႕ ေအးျမလွပမႈ….ဆန္႕က်င္ဘက္ ေတြရဲ႕ မွ်တစြာေပါင္းစပ္မႈက အလွတရားတစ္ခု ေမြးဖြား….ၿပီးေတာ့ အဲ ဒီအလွတရားကပဲ ခံစားခ်က္အသစ္တစ္ခုကို လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ နွလံုးသားထဲကေန ခ်ဴခ်ေပးလုိက္သလုိ……

ဟုတ္တယ္…အခ်ိဳ႕အိ္ပ္မက္ေတြက….အိ္ပ္မက္ထက္ပိုတယ္…။