Pages

Saturday, March 31, 2012

http://goldenmyanmarparadise.ning.com/ ေရႊျမန္မာဥယ်ာဥ္ ဆိုဒ္ေလးမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ အင္တာဗ်ဴးေလးပါ ...




အကိုေရ မဂၤလာပါရွင္..........ခိုင္ေလးတို႕ ေရႊျမန္မာဥယ်ာဥ္ မိသားစုဆိုဒ္ေလးအတြက္ အကိုကို အင္တာဗ်ဴးေလး လုပ္ခ်င္လို႔ပါ။




ကၽြန္ေတာ့္အမည္ရင္းက ေနမ်ိဳးေက်ာ္ပါ။ ရန္ကုန္ဇာတိပါပဲ။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အိုင္စီတီကို စိတ္၀င္စားတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူ MIDO (Myanmar ICT Development  Organization) ဆိုတဲ့ အဖြဲ႕ေလးတစ္ခုဖြဲ႔ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္၀ွမ္းမွာ အုိင္စီတီနည္းပညာျပန္႕ပြားေရး အတြက္ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ေနပါတယ္။  www.nayphonelatt.com ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာနဲ႕  Facebook (Nay P Latt) ေပၚမွာ စာေတြေရးေနသလို ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ Press Media ေတြျဖစ္တဲ့ မဂဇင္းေတြ ဂ်ာနယ္ေတြေပၚမွာလဲ စာေတြေရးျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားသြားမွာပါ။ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ၀တၳဳတိုေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ၊ အက္ေဆးေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို စာအုပ္ထုတ္သြားဖို႕လဲရွိပါတယ္။


2. အကို ေရးတဲ႔ စာေတြ က လူငယ္ေတြ အတြက္ တခုခု အၿမဲက်န္ေနေစပါတယ္အကို။ လူငယ္ေတြအတြက္ကို အင္ေဖာ္ေမးရွင္းေတြ ဘယ္လိုမ်ားေပးေနသလဲ ဆိုတာလဲ သိပါရေစ။


အခုလိုၾကားရတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိထားတာေလးေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ခံစား မိတာေလးေတြကို မွ်ေ၀တဲ့သေဘာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္စာေရးတာပါ။ နည္းပညာေခတ္မွာ Sharing မွ်ေ၀ျခင္းရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ အမ်ားႀကီးအေရးပါတယ္လို႕ယူဆပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ  … ကိုယ္ကုိယ္တုိင္လဲ သင္ယူေလ့လာရင္း၊ သူမ်ားေတြကိုလဲ ကိုယ္သိတာ၊ တတ္တာေတြ ျပန္လည္မွ်ေ၀ဖို႕ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႕ ဘ၀ကိုရွင္သန္ေနထိုင္ေနပါတယ္။ လူငယ္ေတြကို တစ္ခုခုေျပာႏုိင္ဖို႕ကေတာ့ မီဒီယာမ်ိဳးစံုကို တတ္ႏုိင္သေလာက္သံုးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပာစရာေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္ … အဲဒါေတြကို စာနဲ႕ေရးၿပီးေတာ့ျဖစ္ေစ၊ စကားလံုးနဲ႕ေျပာၿပီးျဖစ္ေစ၊ အႏုပညာတစ္ခုခုဖန္တီးၿပီးျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္ေျပာပါတယ္၊ ျပပါတယ္။ မီဒီယာေတြရဲ႕ အကူအညီကလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေျပာခ်င္၊ ျပခ်င္တာေတြကို ေျပာႏုိင္၊ ျပႏုိင္ခြင့္ရဖို႕အတြက္ အလြန္ကိုပဲအေရးႀကီးပါတယ္။

Monday, March 26, 2012

MIDO (Myanmar ICT Development Organization) ရဲ႕ ဒုတိယေျခလွမ္းအျဖစ္နဲ႕ ကရင္ျပည္နယ္ ၊ ဘားအံၿမိဳ႕မွာ စာသြားသင္ခဲ့စဥ္က








ခခရီးစဥ္အတြင္း ႀကံဳခဲ့၊ ေတြ႕ခဲ့၊ စဥ္းစားမိခဲ့၊ ခံစားမိခဲ့သမွ်ေတြကို ျပန္မွ်ေ၀ထားတဲ့ အက္ေဆးေလးကိုေတာ့ ေနာက္မွ တင္ေပးပါဦးမယ္။

Sunday, March 18, 2012

ကၽြန္ေတာ္႔ခႏၶာနဲ႔ အျခားလူ


The Ladies အိမ္ရွင္မဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးပါ။



               ႏိုင္ငံတကာရုပ္သံလိုင္းေတြမ်ားစြာထဲမွာ ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန (Believe it or not) ဆုိတဲ႔ ခ်န္နယ္တစ္ခု ရွိတယ္။ ၾကည္႔ဖူးတဲ႔သူေတြကေတာ႔ သိၾကပါလိမ္႔မယ္…။ အဲဒီခ်န္နယ္မွာ ယံုဖုိ႔ခက္တဲ႔ တကယ္႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ အေၾကာင္း ရိုက္ျပတတ္တယ္ဆုိတာကိုေလ…။ အခုလို စကားဦးသန္းေနရတာကလဲ အေၾကာင္းရွိပါတယ္…။ ကၽြန္ေတာ႔္မွာ ခင္ဗ်ားတု႔ိအားလံုးု ေျပာျပခ်င္တဲ႔ ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ရွိတယ္…။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာျပတဲ႔အခါမွာလဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ယံုၾကည္ဖု႔ိ ခက္ေနလိမ္႔မယ္…။ အဲဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးျပတာေတြကို ဆက္ဖတ္တဲ႔အခါ အထက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စကားဦးသန္းခဲ႔သလုိပဲ ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေနဆုိတဲ႔ တီဗြီခ်န္နယ္ေလးကို ရုပ္လဲမျမင္ အသံလဲ မၾကားဘဲ စကားလံုးေတြကို ဖတ္ရႈၿပီး ခံစားေနရတယ္လို႔ သေဘာထားေပးဖုိ႔ပါ…။ ၿပီးရင္ အဲဒီရုပ္သံလိုင္းရဲ႕ အမည္ေလးအတုိင္း ယံုခ်င္လဲ ယံုလိုက္… မယံုခ်င္လဲ ေနလိုက္ေပါ႔ဗ်ာ…။
               ေျပာရရင္ေတာ႔ အိပ္မက္တစ္ခုကေန စ,ရမွာပဲ…။ အိပ္ေနတုန္း ျမင္မက္လို႔သာ အိပ္မက္လုိ႔ ေခၚလိုက္ရတာ…။ တကယ္တမ္း အဲဒီညက ႀကံဳလိုက္ရတဲ႔ ျမင္မက္မႈရဲ႕ ျပတ္သားထင္ရွားေနပံုမ်ိဳးက တကယ္အျပင္မွာ ျဖစ္ေနျခင္းနဲ႔ ဘာမွမျခားသလိုပဲ…။ အဲဒီညတုန္းကေတာ႔ အဲဒီအိပ္မက္ဟာ အိပ္စက္ျခင္း နယ္နိမိတ္ထဲကေန ရွင္သန္ႏိုးထျခင္း နယ္ပယ္ထဲအထိ ကူးစပ္ႏြယ္ယွက္လာလိမ္႔မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ထင္ခဲ႔မွာလဲဗ်ာ….။ အိပ္မက္ဆုိတာက အိပ္မက္ပဲ မဟုတ္လား…။ ထားပါ… ။ အိပ္မက္အေၾကာင္းကို ဆက္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာလြန္းမက ေသခ်ာတ႔ဲ အခန္းေလးထဲမွာ သူ႔ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူဟာ လူတစ္ေယာက္ပဲ…။ ဒီအခန္းေလးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတယ္ဆုိတဲ႔ အမွန္တရားဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေသခ်ာခဲ႔ပါတယ္ေျပာေျပာ… အဲဒီအခန္းေလးထဲကို အျခားသူတစ္ေယာက္ေယာက္က အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာႏုိင္ၿပီး အဲဒီေသခ်ာမႈကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ႏုိင္တာပဲ…။ ဟုတ္တယ္… အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင္႔ထားၿပီးသားပါ…။ ဒါေပမယ္႔… အခုဟာက…။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔လိုက္ရတဲ႔သူက အျခားသူမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ျဖစ္ေနတာပဲ…။ ဒီေနရာမွာ နည္းနည္းထပ္ရွင္းဖုိ႔ လိုလိမ္႔မယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနရတဲ႔ အခန္းေလးထဲမွာ မွန္မရွိဘူး…။ အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မွန္ရဲ႕အကူအညီနဲ႔ ျပန္ျမင္ခြင္႔မရွိဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အခု ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပန္ေတြ႔ေနရတယ္ဆုိေတာ႔… ဒါ… မျဖစ္ႏုိင္ဘူး…။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ သူက သူ၊ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ပဲ…။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ရဲ႕ အရွိတရားက သူဟာ ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္ဘူးဆုိတဲ႔ အေျဖပဲ…။ အဲဒီေတာ႔ ခုနကေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားကို ျပန္ျပင္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရတဲ႔သူက အျခားသူမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာနဲ႔လူ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္လိမ္႔မယ္…။ အဲဒီလို ေတြ႔လိုက္တဲ႔အခါ ကၽြန္ေတာ္က စ,ၿပီး သူ႔ကို ၿပံဳးျပလုိက္သလား… သူကပဲ စ,ၿပံဳးျပတာလား… ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ၿပိဳင္တူၿပံဳးျပမိၾကသလား ဆုိတာကို ေျပာရခက္ေပမယ္႔ ေသခ်ာတာကေတာ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၿပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ၾကတယ္ေပါ႔…။ ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္က တအံ႔တၾသနဲ႔ စ,ေမးလိုက္တယ္။
               “ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ…”
               “ငါက ညီလတ္ေလ…”
               “က်ဳပ္က ညီလတ္ပဲ… ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ညီလတ္ျဖစ္ႏုိင္မွာလဲ…”
               “အဲဒါကေတာ႔ မင္းရဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ပဲေလ… ဒါေပမယ္႔ ငါရွိေနတာကလဲ အေသအခ်ာပဲ မဟုတ္လား…”
              သူက ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကို ယူတပ္ထားရံုမကဘူး… ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ နာမည္ကိုပါ သူ႔ကိုယ္ပိုင္အျဖစ္ ယူမွည္႔ထားလိုက္ေသးတယ္…။ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ကို ပိုင္ရံုနဲ႔ေတာ႔ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခြင္႔မေပးႏုိင္ေသးပါဘူးလုိ႔ ေတြးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေမးလိုက္တယ္။
               “ညီလတ္ရဲ႕ ညာဘက္လက္သူၾကြယ္ အရင္းနားမွာ မွဲ႕တစ္လံုး ရွိတယ္… ခင္ဗ်ားမွာ ရွိလို႔လား…”
               သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ညဘက္လက္သူၾကြယ္ ေထာင္ျပတယ္…။ သူ ေထာင္ျပတဲ႔ လက္သူၾကြယ္ရဲ႕ အရင္းမွာ မွဲ႔နက္ေလးတစ္လံုး…။
               “ညီလတ္ရဲ႕ ပခံုးမွာ ဆုိင္ကယ္ေမွာက္တုန္းက ရခဲ႔တဲ႔ ဒဏ္ရာရဲ႕ အမာရြတ္တစ္ခု ရွိတယ္…”
              သူက အကၤ်ီကို ခၽြတ္ၿပီး ကိုယ္ကို တစ္ေစာင္းလွည္႔ျပတယ္…။ သူ႔မွာလဲ အမာရြတ္ရွိတယ္။ စိတ္ကသိကေအာင္႔ ျဖစ္မႈရဲ႕ အတုိင္းအဆ ပမာဏက တေျဖးေျဖး ႀကီး ႀကီးလာတယ္…။
               “ညီလတ္ရဲ႕ ညာဘက္ေျခသလံုး အေနာက္ဘက္မွာ အမွတ္တစ္ခု ရွိေသးတယ္…”
               သူက ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ေခါက္တင္လိုက္ၿပီး ေျခေထာက္ကို ေျမွာက္ျပျပန္တယ္။ ဒီေကာင္ဟာ… ဘာေကာင္လဲ….။ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ပါ မကဘူး…။ ကၽြန္ေတာ္႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီး တစ္ခုလံုးကို ပံုတူကူးယူထားတာပဲ…။
               “ငါလဲ ညီလတ္… မင္းလဲ ညီလတ္… ေလာကႀကီးမွာ ညီလတ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနေတာ႔ေရာ ဘာျဖစ္ေသးလုိ႔လဲကြာ…. မင္းလဲ မင္းစိတ္ႀကိဳက္ မင္းေန… ငါလဲ ငါ႔စိတ္ႀကိဳက္ ငါေနမွာေပါ႔…”
               အဲဒါေတာ႔ လံုး၀ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး…။ သူ ဘာေတြကို ႀကိဳက္တတ္တယ္ ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ သူက ကၽြန္ေတာ္အျဖစ္နဲ႔ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ေတြ ေလွ်ာက္လုပ္တဲ႔အခါ သူေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ ဘယ္သူလုပ္သလဲ ဆုိတာကို သိေနေပမယ္႔ အျခားသူေတြကေတာ႔ ဘယ္သိႏုိင္မွာလဲ…။ တကယ္တမ္းက သူက သူ၊ ကၽြန္္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ ဆုိေပမယ္႔ လူေတြရဲ႕ အျမင္မွာက သူကလဲ ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ျဖစ္ေနမွာ…။
               “မျဖစ္ဘူး… လံုး၀ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး… ညီလတ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနလို႔လဲ မျဖစ္ဘူး… ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ လုပ္ခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနလုိ႔လဲ မရဘူး… ေဟ႔လူ… ေနဦးေလ… က်ဳပ္စကား မဆံုးေသးဘူးဗ်… ေနဦး…”
              အိပ္မက္က အဲဒီမွာ ဆံုးတယ္…။ ဒါေပမယ္႔ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ႔ မဆံုးေသးဘူး။ သူက… ခပ္ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ခႏၶာနဲ႔သူက အိပ္မက္ရဲ႕ နယ္နိမိတ္စည္းကို သူ႔သေဘာနဲ႔သူ ေက်ာ္ခြၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲ အေသအခ်ာကို ေရာက္ခ်လာေတာ႔တယ္…။
               “ညီလတ္ရယ္… နင္ အဲဒီလိုေတာ႔ မလုပ္သင္႔ပါဘူး… ေျပေျပလည္လည္ေျပာရင္ ရရဲ႕သားနဲ႔… အခုေတာ႔…”
               “ေၾကာ႔… နင္ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ… ငါ နားမလည္ဘူး…”
               “သြားစမ္းပါဟာ… အခုမွလာၿပီး မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္မေနစမ္းပါနဲ႔… ေႏြးမုိ႔လို႔ေပါ႔… တျခားသူသာဆုိ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေစာ္ကားမႈနဲ႔ အခုေလာက္ဆုိ နင္ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ…”
               “ဘာ…”
              
*        *        *        *        *        *        *        *

               “ကိုညီလတ္… ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ စခန္းခဏေလာက္ လုိက္ခဲ႔ပါ…”
               “ဗ်ာ… ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲဗ်”
               “မေန႔က ခင္ဗ်ားရိုက္လုိက္လို႔ ေခါင္းကြဲသြားတဲ႔လူရဲ႕ မိဘေတြက တုိင္ခ်က္ဖြင္႔ထားလို႔ပါ…”
               “ဟာ… မဟုတ္ဘူး… ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပပါရေစဦး…”
               “စခန္းေရာက္မွ ရွင္းပါ…”

*        *        *        *        *        *        *        *

            “မင္းဘယ္သူလဲ… ငါ႔ခုတင္ေပၚ ဘယ္လိုလုပ္ေရာက္ေနတာလဲ…”           
            “ေအာင္မယ္… သူပဲ ေခၚတုန္းက ေခၚထားၿပီးေတာ႔… အခုမွ ဘာျဖစ္ေနရတာလဲ…”
            “အာ… မင္းကိုငါ မေခၚပါဘူး… ငါ ဒါမ်ိဳးေတြ စိတ္မ၀င္စားဘူး…”
            “ရွင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မလုပ္နဲ႔ေနာ္… ကၽြန္မ ေအာ္လိုက္ရင္ ရွင္ ဘ၀ပ်က္သြားမယ္…”
            “မေအာ္ပါနဲ႔ကြာ… ေတာင္းပန္ပါတယ္… ေရာ႔.. ေရာ႔… ပိုက္ဆံ… မင္းျပန္ပါေတာ႔ေနာ္…”
             ပထမေတာ႔ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းကို အေသအခ်ာ မသိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ႔မွ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ရိပ္မိလာတယ္…။ ဒါေတြဟာ ဒီေကာင္႔ေၾကာင္႔ပဲ ျဖစ္ရမယ္လို႔…။ အဲဒီလို ရိပ္မိမိလိုက္ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို လိုက္ရွာတယ္…။ ခက္တာက အိပ္မက္ထဲမွာလို သူ႔ကို အျပင္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ဆံုခြင္႔မရတာပဲ…။ သူနဲ႔ အျပင္မွာ ဆံုဖုိ႔ ႀကိဳးစားတုိင္း တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနဲ႔ေတာ႔ လြဲေခ်ာ္ေနတာခ်ည္းပဲ…။ အဲဒီလိုနဲ႔ သူ႔ကို ရွာမေတြ႔ေလေလ… သူ တကယ္ေရာ ရွိရဲ႕လား ဆုိတဲ႔ သံသယစိတ္က ၀င္ၿပီး ေနရာယူလာေလေလ ျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေလ႔လုပ္ထ မရွိတဲ႔ အလုပ္ေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ဖုိ႔ စိတ္ေတာင္ မကူးခဲ႔တဲ႔ အလုပ္ေတြကို ဒီေကာင္ ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လုပ္လို႔ ေနာက္က လိုက္ရွင္းရတဲ႔ ျပႆနာေတြ တစ္စတစ္စနဲ႔ ပြထ မ်ားျပားလာတယ္…။ ဒီေကာင္႔ကို ရွာေတြ႔မွ ျဖစ္ေတာ႔မယ္…။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ ဒီေပါက္တက္ကရ အလုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကပဲ လုိက္လုပ္ေနသလုိလို ပတ္၀န္းက်င္က ျမင္လာရံုတင္မကဘူး… ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ကပါ အဲဒီလိုမ်ား ျဖစ္ေနသလားလို႔ ယံုၾကည္မိသြားႏုိင္တယ္…။ အဲဒီလို ျဖစ္သြားလုိ႔ကေတာ႔ သြားၿပီ…။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ဒီေကာင္ ေလွ်ာက္လုပ္ေနသမွ် လုပ္ရပ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အသိတရားအရ မလုပ္ရဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ တားျမစ္ထားတဲ႔ အလုပ္ေတြခ်ည္းပဲ…။ ေနာက္ၿပီး… အဲဒီလို ကိုယ္က်င္႔တရား ပ်က္ယြင္းတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆထားတဲ႔ အလုပ္ေတြကို ဘယ္သူပဲ လုပ္လုပ္… ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္က လုပ္မိဦးေတာ႔… အဲဒီလို လုပ္မိတဲ႔သူကို ကၽြန္ေတာ႔္အေနနဲ႔ ခြင္႔လႊတ္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းတာပဲ…။ ဆုိေတာ႔ကာ… ဒီကိစၥေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ခဲ႔ဘူးဆုိတဲ႔ အမွန္တရားကို ေသခ်ာေစဖုိ႔ ဒီေကာင္႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔မွ ျဖစ္ေတာ႔မယ္…။
               ေတြ႔ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပလြန္းေနလို႔ ျမင္ေတြ႕ရတာလုိ႔ပဲ ဆုိရလိမ္႔မယ္… ဒါေပမယ္႔ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ေတြ႔ဆံုျခင္းကလဲ အျပင္ေလာကမွာ မဟုတ္ဘဲ အရင္ကလုိ အိပ္မက္တစ္ခုတည္းမွာပဲ ျဖစ္ေနတာက ခက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔ၿပီဆုိမွေတာ႔ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာၿပီး ရွင္းစရာရွိတာကို အျပတ္ရွင္းရေတာ႔မွာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
               “ခင္ဗ်ား ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာက အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး… ခင္ဗ်ားလုပ္သမွ်ကို က်ဳပ္လုပ္တယ္ထင္ၿပီး အခုဆုိ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ဳပ္ကို ေရွာင္ဖယ္ ေရွာင္ဖယ္ လုပ္ေနၾကၿပီဗ်… ခင္ဗ်ားလုပ္ရပ္ေတြကို ရပ္တန္းက ရပ္လုိက္စမ္းပါဗ်ာ…”
               “စိတ္ေလွ်ာ႔ပါဦး ကိုယ္႔လူရာ… တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ မင္းက မင္း၊ ငါက ငါ သီျခားစီ ျဖစ္တည္ေနၾကတာ ဆုိေပမယ္႔ မင္းနဲ႔ငါ႔ၾကားမွာ သိပ္ကို ေသခ်ာတဲ႔ အဆက္အစပ္တစ္ခုေတာ႔ ရွိေနတယ္ကြ… ငါ႔သေဘာဆႏၵအရေတာ႔ အခု ငါလုပ္ေနတာေတြက ငါႀကိဳက္လို႔ လုပ္ေနတာ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ျပင္ဖုိ႔၊ ရပ္လုိက္ဖုိ႔ သေဘာထား မရွိဘူး… ေအး… တစ္ခုေတာ႔ရွိတယ္… မင္းက မင္းနဲ႔ငါ႔ၾကားမွာ ရွိတဲ႔ အဆက္အစပ္ကို ေတြ႔ေအာင္ ရွာႏုိင္ၿပီး အဲဒါကို အသံုးခ်ႏုိင္ခဲ႔မယ္ဆုိရင္ေတာ႔ မင္းကိုယ္တုိင္က ငါ႔လုပ္ရပ္ေတြကို တားႏုိင္လာလိမ္႔မယ္… အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ဒီအတုိင္း ဆက္လႊတ္ထားမယ္ဆုိရင္ေတာ႔ ငါ႔ရဲ႕ မင္းဘ၀အေပၚ လႊမ္းမုိးထားမႈေတြ တျဖည္းျဖည္း စိပ္လာၿပီး မင္းကိုယ္တုိင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားလိမ္႔မယ္…”
               ဒီတခါ အိပ္မက္က တုိတယ္… သူ အဲဒီလို ေျပာေျပာၿပီးခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ကေန ထိတ္လန္႔တၾကား လန္႔ႏိုးလာခဲ႔တယ္…။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားလိမ္႔မယ္တဲ႔…။ သူေျပာခဲ႔တဲ႔ အဲဒီ ေနာက္ဆံုးစကားက ကၽြန္ေတာ႔္နားထဲမွာ ပဲ႔တင္ထပ္ ျမည္ဟည္းေနတယ္…။ ေသခ်ာနားစိုက္ေထာင္ေတာ႔ အသံက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အသံပဲ…။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္႔ၾကားက အဆက္အစပ္ တဲ႔…။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိရွာရမလဲ…။ ျပႆနာတစ္ခုရွင္းလုိ႔ မၿပီးေသးခင္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ျပႆနာတစ္ခုက ထပ္ေရာက္လာတယ္…။ သူေျပာသြားတယ္… သူကေတာ႔ ရပ္တန႔္မွာ မဟုတ္ဘူး တဲ႔…။ သူ႔ကို ရပ္တန္႔ပစ္ႏုိင္တဲ႔ သူက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ပဲတဲ႔…။ ဒီအတုိင္းသာ ဆက္လႊတ္ထားရင္….. ဒီအတုိင္းသာ ဆက္လႊတ္ထားခဲ့မယ္ဆိုရင္…..။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရလိမ္႔မယ္ တဲ႔…။ ၾကားေနရျပန္ၿပီ… အဲဒီအသံ…။ သူ႔အသံ… ကၽြန္ေတာ္႔အသံ…။  ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ရဲ႕ အသံ…။
               ကၽြန္ေတာ္ ႀကံရာမရ ျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ… သူ႔ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြ ထပ္ထပ္ၿပီး ေပၚလာတယ္…။ ကၽြန္ေတာ္ ဂရုတစိုက္ ေဆာက္တည္ပ်ိဳးေထာင္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈထဲကို သူ စိတ္ရွိတုိင္း ေလွ်ာက္လုပ္ေနတဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေတြက တတိတိနဲ႔ ေနရာယူ လႈိက္စားလာေတာ႔တယ္…။
               “ညီလတ္က ေတာ္တယ္ေနာ္… ဒါေပမယ္႔ အရမ္းမာန္တက္တယ္… ၿပီးေတာ႔ ေမာက္မာတယ္…”
               “သာမန္အခ်ိန္မွာ စကားေျပာ ခ်ိဳသာသေလာက္ အရက္ကေလး ၀င္သြားၿပီဆုိ သိပ္ေသြးဆိုးတာပဲ… ရိုင္းလဲ သိပ္ရိုင္းတယ္…”
               “ဒီေကာင္က စိတ္ေကာင္း၀င္ေနလုိ႔သာ ၿငိမ္ေနတာ… စိတ္ေဖာက္လာၿပီဆုိရင္ ေတြ႔ကရာ မိန္းမ ေရွာင္ေတာ႔တာ မဟုတ္ဘူး… ညည္း ၾကပ္ၾကပ္ သတိထား…”
               “မင္းကိုငါ နားကို မလည္ေတာ႔ဘူး ညီလတ္… မင္းက ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဆင္ျခင္ေတြးဆၿပီး လုပ္သေလာက္ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ႔လဲ မင္းလုပ္ရပ္ေတြက ဆင္ျခင္တံုတရား ကင္းမဲ႔လြန္းတယ္ကြာ…”
               “သားလတ္… မင္း စိတ္အလိုလိုက္တာေတြ မ်ားလြန္းေနၿပီေနာ္… နည္းနည္းပါးပါးလဲ သတိေလးဘာေလး ထားဦး…
               ပထမေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပဖို႔ ႀကိဳးစားေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္က ယံုၾကည္ႏုိင္ေလာက္တဲ႔ အေနအထားရဲ႕ အျခားတစ္ဖက္မွာ ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာကို သိျမင္လာၿပီးတဲ႔ေနာက္ ရွင္းျပေနျခင္းအလုပ္ကို ရပ္တန္႔ပစ္လုိက္ၿပီး သူ႔ကို ရပ္တန္႔ပစ္ဖုိ႔ကိုပဲ ဖိၿပီး ႀကိဳးစားေနမိတယ္။ အခ်ိန္ကာလေတြ ျဖတ္သန္းလြန္ေျမာက္ခဲ႔ျခင္းနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္ အခိုင္အမာ သိျမင္လာခဲ႔တာတစ္ခုက သူေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အၿပီးသတ္ ေခ်မႈန္းၿပီး အျပတ္အသတ္ အႏုိင္ယူလုိက္ဖုိ႔ ဆုိတာဟာ တစ္ဘ၀စာ ကာလတစ္ခုတည္းနဲ႔ မလံုေလာက္ႏုိင္ဘူးဆုိတာပဲ…။ ေနာက္ၿပီး… သူ ပံုတူကူး ရယူထားႏုိင္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးအေပၚမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အရွိတရားကုိ ကၽြန္ေတာ္က တည္ေဆာက္ ဖန္တီးယူေနမယ္ဆုိရင္… သူက အခ်ိန္မေရြး အဲဒီ ျဖစ္တည္မႈ အရွိတရားကို လိုက္လံဖ်က္ဆီးပစ္ေနဦးမွာ ေသခ်ာတယ္…။ အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ…။ အေျဖက… အခုထက္ထိေတာ႔ ေ၀၀ါးေနဆဲပဲ…။
               သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ၾကားက အဆက္အစပ္…။ အခုေတာ႔… အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ရွာေတြ႔ခဲ႔ၿပီ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒါကို အသံုးခ်ၿပီး သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကို ရပ္တန႔္ပစ္ႏုိင္ဖုိ႔ေတာ႔ ဆက္ႀကိဳးစားရဦးမယ္…။ အခုထိေတာ႔ ၅၀-၅၀ အဆင္႔မွာပဲ ရွိပါေသးတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား လႊမ္းမိုးသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာလား…။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကို အၿပီးအပိုင္ ရပ္တန္႔ပစ္လုိက္ႏုိင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လုိလားတဲ႔ ျဖစ္တည္မႈပံုစံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္တုိင္းက် ဖန္တီးတည္ေဆာက္ႏုိင္မလား…။ ဒါမွမဟုတ္… သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ဖယ္ထုတ္ပစ္လုိ႔ မရဘဲ သူဟာ ကၽြန္ေတာ္႔အတၱရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ထဲ အၿမဲတမ္း ေပါင္းစပ္တည္ရွိေနမွာလား…။ အခုအခ်ိန္အထိေတာ႔ ဘယ္အေျခအေနကမွ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ မျပတ္သားေသးဘူး။
              ကၽြန္ေတာ္႔အျဖစ္အပ်က္ကေတာ႔ ဒါပါပဲဗ်ာ…။ ယံုခ်င္လဲ ယံု… မယံုခ်င္လဲ ေနပိုင္ခြင္႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔အားလံုးမွာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေသခ်ာတာကေတာ႔ တစ္ေန႔ေန႔ေပါ႔… ခင္ဗ်ားတုိ႔ေတြလဲ ကၽြန္ေတာ္႔လိုပဲ ကိုယ္႔ခႏၶာနဲ႔ တျခားလူတစ္ေယာက္ ရွိေနၿပီလို႔ ယူဆလာရတဲ႔ အခါမ်ိဳးေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ အခုေျပာခဲ႔တာေတြကို ယံုၾကည္လာႏုိင္မွာပါ…။ အဲဒီအခါ ခင္ဗ်ားတုိ႔နဲ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ ခႏၶာနဲ႔ တည္ရွိေနတဲ႔ အျခားလူေတြရဲ႕ၾကားက အဆက္အစပ္ကို ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကိုယ္တုိင္က ရွာေဖြဖုိ႔ လိုအပ္လာၿပီဆုိမွ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပန္သတိရလိမ္႔မယ္…။ အဲဒီအခါ ကၽြန္ေတာ္ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ႔တဲ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ၾကားက အဆက္အစပ္အေၾကာင္းကို ခင္ဗ်ားတုိ႔ သိခ်င္တယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္က လုိလုိလားလားနဲ႔ကို အေသးစိတ္ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က လူတုိင္းကို ျဖစ္တည္မႈ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ႔ ဘ၀တစ္ခုနဲ႔ ရွင္သန္ေနၾကရတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ…။
                                                                                                                     ေနဘုန္းလတ္
18.02.2011(Friday)
10:15

Wednesday, March 14, 2012

Happy moment at FFSS (The First Step Of MIDO)






          ဒီေန႕(၁၂.၀၃.၂၀၁၂) ကိုယ္တို႕ MIDO အဖြဲ႕ေလးရဲ႕ ပထမဆံုး ICT နည္းပညာျပန္႕ပြားေရး သင္ၾကားမႈအစီအစဥ္ေလးတစ္ခု အေနနဲ႕ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္) ကဖြင့္ထားတဲ့ တစ္ပတ္တာသင္တန္းေလးမွာ အခ်ိန္ႏွစ္နာရီယူၿပီး လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြကို အရွိန္အဟုန္ျမွင့္ႏုိင္ဖို႕အတြက္ ICT (သတင္းႏွင့္ဆက္သြယ္ေရးနည္းပညာ) ကို ဘယ္လိုအသံုးျပဳေနၾကတယ္ ... ဘယ္လိုအသံုးျပဳသင့္တယ္ ဆိုတာေလးေတြ ဖလွယ္ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ အတန္းခ်ိန္မေရာက္ခင္မွာပဲ ... သင္တန္းသား၊ သင္တန္းသူေတြနဲ႕ အိုင္စီတီအၾကား ဆက္စပ္ပတ္သက္မႈ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲဆိုတာေလးကို သိရဖုိ႕... form ေလးတစ္ခုကို ႀကိဳျဖည့္ခုိင္းထားခဲ့တာေၾကာင့္ ... သင္တန္းသားေတြရဲ႕ အေျခအေနကို ကိုယ္တုိ႕အခ်ိန္မစမီကတည္းက ႀကိဳသိေနခြင့္ရခဲ့တယ္။ သူတို႕ေတြရဲ႕ အေျဖေတြကိုဖတ္ရတာ သိပ္ကိုစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာပဲ။

          သင္တန္းမွာ ရွိတဲ့သူ ၃၂ ေယာက္အနက္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ အင္တာနက္ကို သံုးဖူးၾကတဲ့သူက ၈ေယာက္ပဲရွိတာကိုေတြ႕ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ... မသံုးျဖစ္ၾကတဲ့အေၾကာင္းရင္းေတြကို ၾကည့္တဲ့အခါ ... အခ်ိန္မရလို႕၊ အသက္အရြယ္ႀကီးေနလို႕၊ ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္လို႕၊ အလုပ္နဲ႕မသက္ဆိုင္လို႕စတဲ့ ပုဂိဳလ္တစ္ဦးခ်င္းစီနဲ႕ ဆိုင္တာေတြေတြ႕ရသလိုပဲ ... အင္တာနက္မရွိလို႕၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲလို႕၊ မီးမလာလို႕ စတဲ့ နည္းပညာဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအတြက္ မျဖစ္မေနလိုအပ္ေသာ အေျခခံအေဆာက္အအံု (Infrastructure) ေတြမရွိေသးျခင္းဆိုတဲ့ အမ်ားနဲ႕ပါပတ္သက္ေနတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြကိုပါ ေတြ႕လိုက္ရတယ္ ...။ တစ္ဦးခ်င္းဆိုင္ရာအျမင္ေတြနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ... အခ်ိန္မရဘူးဆိုေပမယ့္လဲ အေရးႀကီးတယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ရေအာင္ရွာသင့္တဲ့အေၾကာင္း၊ အင္တာနက္နည္းပညာဟာ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ အသက္အရြယ္မေရြး အသံုးခ်တတ္ရင္တတ္သလို အသံုး၀င္တဲ့အေၾကာင္း၊ ICT ဟာ ကေလးေတြ အေပ်ာ္သက္သက္ အသံုးျပဳရတာမ်ိဳးအတြက္ခ်ည္းမဟုတ္ပဲ လူႀကီးေတြလဲ သတင္းေတြဖတ္တာမ်ိဳး၊ အျခားစိတ္၀င္စားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ေလ့လာတာမ်ိဳးေတြပါ လုပ္ႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္ျခင္းကိစၥကလည္း ေနာက္ပိုင္းေတြမွာ အက်ိဳးအျမတ္မယူတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းမ်ိဳးေလးေတြ မ်ားမ်ားေပၚလာတဲ့အခါ ICT နည္းပညာေတြကို တတ္ခ်င္စိတ္ရွိရံုတစ္ခုတည္းနဲ႕ အခမဲ့သင္ၾကားခြင့္ရႏုိင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ရလာႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း၊ အလုပ္နဲ႕မသက္ဆိုင္ဘူးဆိုတာကလည္း အခုေလာေလာဆယ္ မသက္ဆိုင္ဘူးလို႕ထင္ေနျခင္းသာျဖစ္ၿပီး ... ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြမွာဆို လယ္စိုက္တဲ့လယ္သမားေတြက အစ အင္တာနက္ေပၚက ေစ်းႏႈန္းေတြကိုၾကည့္ၿပီး ပြဲစားမပါပဲ ကိုယ္တုိင္ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေနၾကၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ သိသေလာက္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ Infrastructure ကိစၥနဲ႕ပတ္သက္လို႕ကေတာ့ အားလံုး၀ိုင္းႀကိဳးစားၾကရမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ အခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ရွိတဲ့အေျခအေနေလးနဲ႕ပဲ ျဖစ္သလို ေလ့လာသင္ယူဆည္းပူးၾကရမွာပဲျဖစ္တယ္လို႕ ကိုယ့္ရဲ႕အျမင္ကိုေျပာျပခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သင္တန္းအတြက္ ကိုယ္ျပင္ဆင္ခဲ့တဲ့ Power Point Slide Show ေလးကိုျပၿပီး Presentation ေလးလုပ္ခဲ့တယ္။ ပန္းသီးကြန္ပ်ဴတာေတြကို တီထြင္ခဲ့သူတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ စတိပ္ေဂ်ာ့ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ အခါမွာ ေဖ့ဘြတ္လူမႈကြန္ယက္ ကိုတည္ေထာင္သူလူငယ္ေလး မက္ခ္ဇူကာဘတ္ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေလးကိုလဲ ႀကိဳက္လြန္းလို႕ ကိုယ္ရဲ႕ Presentation ေလးထဲမွာ ထည့္ျပခဲ့တယ္။ သူေျပာခဲ့တာက “Steve, thank you for being a mentor and a friend. Thanks for showing that what you build can change the world. I will miss you.”  တဲ့ ။ ျမန္မာလိုဆိုရင္ေတာ့ ... ဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႕ေရာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႕ပါ ရွိေနေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ ကုိယ္ဖန္တီးတည္ေဆာက္လိုက္တာတစ္ခုခုက ကမာၻႀကီးကိုေျပာင္းလဲပစ္လုိက္ႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ျမင္ေအာင္ျပခဲ့တဲ့အတြက္လဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ... စတိဗ္ေရ။ ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ္ လြမ္းေနမွာပါ ... တဲ့။ ဒီလိုအသိမ်ိဳး အေတြးမ်ိဳး ကိုယ္တို႕ ျမန္မာလူငယ္ေလးေတြရဲ႕ ရင္ထဲအသဲထဲ မွာလဲ ရွိသင့္တယ္ဆိုတာေလးကို အားမလိုအားမရနဲ႕ေျပာခဲ့မိပါေသးတယ္။ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ တစ္ခုရဲ႕လက္ေအာက္မွာ ကာလၾကာရွည္ၿငိမ္၀တ္ပိျပားခဲ့ၾကရတဲ့ ကိုယ္တို႕လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ သိမ္ငယ္မႈေတြကေနရာယူထားၾကၿပီး မိမိကုိယ္ကို ယံုၾကည္မႈေတြေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့တာ ... မလႊဲမေရွာင္သာခဲ့တဲ့ အရွိတရားတစ္ခုပါပဲ။
                   အဲဒီ့မလိုလားအပ္တဲ့ အရွိတရားတစ္ခုကိုေခ်ဖ်က္ပစ္ဖို႕ ... ကိုယ္တို႕အားလံုးရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ we can do it. ငါတို႕လုပ္ႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ ေအာင္စိတ္ေလးကို ပ်ိဳးေထာင္ေမြးျမဴထားၾကဖို႕ အေရးတႀကီးလိုအပ္တယ္လို႕လဲ ကိုယ္ျမင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကိုယ္တို႕အဖြဲ႕ေလးရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ေလးကို လူငယ္ေတြရဲ႕ႏွလံုးသားထဲ ေအာင္စိတ္ေတြေပါက္ဖြားလာေစဖို႕ အားေပးတဲ့အေနနဲ႕ You can do IT. လို႕ေပးခဲ့တာေပါ့။ IT ဆိုတဲ့စကားလံုးကို Information Technology (သတင္းနည္းပညာ) လို႕လဲ ျမင္လို႕ရတယ္ေလ။ ကိုယ့္ရဲ႕ Presentation ေလးအၿပီးမွာ ရွိတဲ့သင္တန္းသား ၃၂ ေယာက္ကို အုပ္စု ေလးစုခြဲၿပီး စားပြဲေတြကိုလဲ ေလးခုစာျပင္စီလုိက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ... သူတို႕ကို စာရြက္အျဖဴႀကီးေတြ တစ္ေယာက္တစ္ရြက္စီေပးၿပီး ... အခုလို ေျပာျပၿပီးတာေတြကို နားေထာင္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ဘယ္လိုေတြခံစားၾကရသလဲ၊ ဘာေတြလုပ္ေပးဖို႕လုိမယ္ထင္သလဲ၊ ဘာအခက္အခဲေတြရွိမလဲ စတာေလးေတြကို (Group Discussion)အုပ္စုအတြင္းေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၾကၿပီး ခ်ေရးၾကဖို႕ ေပးလိုက္တယ္။ သူတို႕ေတြ အခ်င္းခ်င္းစကားေတြေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနၾကစဥ္မွာလဲ ကိုယ္တို႕ကလည္း ... လုပ္ရမယ့္ပံုစံေလးကို အေသးစိတ္လိုက္ရွင္းျပ ... ၀င္ေဆြးေႏြးစတာေတြလိုက္လုပ္ၾကတာေပါ့ ...။ ၿပီးတဲ့အခါ ... အုပ္စုေလးခုစီက တစ္အုပ္စုကို တစ္ေယာက္စီထြက္လာေစၿပီး သူတို႕ေတြခ်ေရးထားတာေတြကို ျပန္ၿပီး တင္ျပေဆြးေႏြးေစခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္ထြက္လာၿပီး သူတို႕ေတြေဆြးေႏြးေျပာဆိုျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ထြက္ၿပီးရွင္းျပလိုက္ ... က်န္တဲ့သူေတြက လက္ခုပ္ေတြတီးၿပီးအားေပးလုိက္ ... ေနာက္တစ္ေယာက္ ... ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႕ ကိုယ္တို႕ရဲ႕သင္တန္းေလးစည္စည္ကားကားျဖစ္လာတယ္ ...။ ရတဲ့အခ်ိန္ႏွစ္နာရီကလည္း ကုန္ဖို႕တျဖည္းျဖည္းနဲ႕နီးနီးလာတယ္။ သူတို႕ေလးဖြဲ႕လံုး Presentation လုပ္ၿပီးသြားၾကတဲ့အခါ ... ကိုယ္က သူတို႕ေျပာသြားတဲ့အခ်က္ေတြနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္တုိ႕ဘက္က ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ၊ လုပ္ေပးႏုိင္တာေတြကို ျပန္ေျပာျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ... ကိုယ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီးဖြဲ႕ထားတဲ့ အဖြဲ႕ေလးရဲ႕လုပ္ဖို႕ရွိတဲ့ အစီအစဥ္ေလးေတြကိုလဲ အၾကမ္းဖ်ဥ္းရွင္းျပလိုက္တယ္။ နယ္ေတြဆင္းၿပီး နည္းပညာဆိုင္ရာသင္ၾကားမႈေတြလုပ္သြားမယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ္တုိ႕ရဲ႕ အစီအစဥ္ေလးကို အားလံုးက အားတက္သေရာနဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာေတြ႕ရတဲ့အတြက္ ၀မ္းလဲသာမိသလို ... တစ္ဖက္ကလည္း ဆက္လုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြအတြက္ အားတက္မိပါတယ္။ အဲဒီ့အစီအစဥ္ေလးအၿပီးမွာနာရီကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၅နာရီကထိုးေနပါၿပီ။
          ဒါေပမယ့္ ... ေနာက္ဆံုးအစီအစဥ္တစ္ခုအေနနဲ႕ အခုျပဳလုပ္သြားတဲ့မွ်ေ၀ေဆြးေႏြးျခင္းအစီအစဥ္ေလးကေန ရလိုက္တဲ့အခ်က္ေတြ၊ ျမင္မိတဲ့အားနည္းခ်က္ေတြကို တစ္ေယာက္ခ်င္းစီေျပာၾကတာေလးလုပ္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ... ဗိုက္ဆာေနၾကၿပီလားလို႕ေမးလိုက္ေတာ့ အားလံုးရဲ႕ ႏႈတ္ဖ်ားကေန '' ရပါတယ္ ... မဆာပါဘူး '' ဆိုတဲ့အသံထြက္လာတာနဲ႕ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအစီအစဥ္ေလးကို အားလံုးေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ပဲ စတင္ခဲ့ၾကတယ္။ စာရြက္အျဖဴတစ္ရြက္ကို white-board ေပၚကပ္ ... အလယ္ကမ်ဥ္းဆြဲၿပီး ႏွစ္ပိုင္းခြဲလိုက္တယ္။ တစ္ဖက္ကေတာ့ ... ဒီအစီအစဥ္ေလးကေနရလိုက္တဲ့အခ်က္ေတြေရးဖို႕ ျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္တစ္ဖက္ကေတာ့ ... ဒီအစီအစဥ္ေလးနဲ႕ပက္သက္ၿပီး ျမင္မိတဲ့အားနည္းခ်က္ေတြ၊ ျဖစ္ေစခ်င္တာေလးေတြကို ေရးဖို႕ပါ။ သင္တန္းသားေတြကို တစ္ေယာက္စီထေျပာေစၿပီး ... ကိုယ္တို႕ေတြက စာရြက္ေပၚခ်ေရးခဲ့ပါတယ္။ ရလိုက္တဲ့အခ်က္ေတြထဲမွာေတာ့ ... အရင္ကမသိခဲ့တာေတြသိလာတယ္၊ ICT နည္းပညာဟာတတ္ထားဖို႕လိုမယ္လို႕ ျမင္လာတယ္၊ ဒီအစီအစဥ္ေလးအၿပီးမွာ ICT နည္းပညာကို တတ္ေျမာက္ခ်င္စိတ္ေတြ၊ သင္ယူခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္လာၾကတယ္၊ နယ္ေတြကိုဆင္းၿပီး စာသင္ၾကမယ္ဆိုတာကိုလဲ ႀကိဳဆိုၿပီး လုိအပ္တဲ့အကူအညီေတြေပးၾကမယ္လို႕လဲ အခ်ိဳ႕က ကတိေပးၾကတယ္။ ျမင္မိတဲ့အားနည္းခ်က္ေတြကိုေျပာၾကတဲ့အခါမွာေတာ့ ... ICT နည္းပညာကိုအခုမွစၿပီးၾကားဖူးတဲ့အတြက္ ဘာေတြလုိအပ္တယ္ဆိုတာကို မေျပာႏုိင္ပါဘူးလို႕ တစ္ေယာက္က ထေျပာတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ... အခ်ိန္ ၂နာရီက နည္းတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ ဒီထက္ပိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီထက္ပိုတဲ့ ပညာရပ္ေတြကိုသင္ၾကားေပးေစခ်င္တယ္လို႕ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ... အခ်ိန္သာပိုရရင္ ... လက္ေတြ႕အသံုးခ်ျခင္းအစီအစဥ္ (Pritical) ပိုင္းကိုလဲ ထည့္သြင္းေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေျပာၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ... ေျပာသြားတဲ့အထဲက အဂၤလိပ္လိုစကားလံုးေတြကို တတ္ႏုိင္သမွ်ျမန္မာလိုျပန္ေပးဖို႕လဲ ေမတၱာရပ္ခံသြားတာကိုေတြ႕ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ... နယ္ဆင္းၿပီးစာသင္ၾကတဲ့အခါမွာ ... နယ္ေျမခံေတြနဲ႕ နက္နက္နဲနဲတိုင္ပင္ ညွိႏႈိင္းၾကၿပီးမွလုပ္သင့္တဲ့အေၾကာင္းလဲ အႀကံျပဳသြားပါေသးတယ္။ သိပ္ကိုစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းၿပီး ... ကိုယ္တို႕ရဲ႕ေရွ႕ဆက္ ရမယ့္လမ္းေၾကာင္းအတြက္ အမ်ားႀကီးအက်ိဳးရွိတဲ့အႀကံျပဳခ်က္ေတြပါပဲ။ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြအားလံုး ၿပီးဆံုးသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ သင္တန္းသူ၊ သင္တန္းသားေတြအားလံုးနဲ႕ ကိုယ္တို႕အဖြဲ႕နဲ႕ စုေပါင္းၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္ ...။ အားလံုးရဲ႕မ်က္၀န္းေတြထဲက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ စိတ္အားထက္သန္မႈအလင္းေတြနဲ႕ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြေပၚက ပီတိအၿပံဳးေတြ ေပါင္းစပ္ၿပီး ... ဓါတ္ပံုေလးကေတာ့သိပ္ကိုလွေနမွာပဲလို႕ ကိုယ္ေတြးမိတယ္ ...။
          အားတက္သေရာပူးေပါင္းပါ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ သင္တန္းသူ၊သင္တန္းသားေတြ အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္သလိုပဲ ...။ ကိုယ္နဲ႕အတူ  စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ... ပူးေပါင္းပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကိုလဲ ... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆိုတဲ့စကားေလးနဲ႕အတူ ... ေရွ႕ဆက္ၾကစို႕ဆိုတဲ့စကားေလးကိုပါ ထပ္ေဆာင္းေျပာလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။

ေနဘုန္းလတ္
၁၂.၀၃.၂၀၁၂ (တနလၤာ)

Thursday, March 8, 2012

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဘားကမ့္ (Barcamp)

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဘားကမ့္ (Barcamp)

ဒီႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၄ရက္နဲ႕ ၅ရက္ေန႕ေတြမွာ မႏၱေလးဘားကမ့္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၁ရက္နဲ႕ ၁၂ရက္ေန႕ေတြမွာ ရန္ကုန္ဘားကမ့္တုိ႕ကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႕ က်င္းပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လဲ မႏၱေလးမွာ တစ္ရက္၊ ရန္ကုန္မွာႏွစ္ရက္ ပူးေပါင္းပါ၀င္ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘားကမ့္ (Barcamp) ဆိုတာက တက္ေရာက္သူေတြအားလံုး ေဟာေျပာခ်င္သူေရာ၊ နားေထာင္ခ်င္သူေတြပါ လြတ္လပ္စြာ၊ ရင္းႏွီးပြင့္လင္းစြာနဲ႕ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြ ဖလွယ္ရယူႏုိင္တဲ့ပြဲမ်ိဳးပါ။ တစ္ေန႕တာရဲ႕အခ်ိန္အပုိင္းအျခားေလးေတြနဲ႕ ေဟာေျပာႏိုင္တဲ့ အခန္းေလးေတြကို တြဲလ်က္ကပ္ေပးထားတဲ့ Board တစ္ခုရွိၿပီး တက္ေရာက္လာသူေတြထဲ ကမည္သူမဆုိဟာ ကိုယ္မွ်ေ၀ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႕ ေျပာမယ့္သူနာမည္ကို စာရြက္ေတာင္းေရးၿပီး ေျပာခ်င္တဲ့အခန္း ေျပာခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ဆံုတဲ့အကြက္မွာ ကပ္လိုက္ဖို႕ပါပဲ။ ဒါဆို အဲဒီ့ Board ကိုလာၾကည့္တဲ့သူေတြကလည္း ဘယ္သူက ၊ ဘယ္အခန္းမွာ၊ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘာအေၾကာင္းေျပာမယ္ ဆိုတာေတြကို သိသြားၿပီး ကိုယ္စိတ္၀င္စားတယ္ဆိုရင္ အဲဒီ့အခန္းကို သြားနားေထာင္လိုက္ရံုပါ …။ ႏုိင္ငံတကာက Barcamper ေတြအတြက္ ဘာသာျပန္သူေတြ စီစဥ္ေပးထားသလို … အိုင္တီမကၽြမ္းက်င္သူေတြ အတြက္လည္း ေျပာခ်င္တာေျပာႏိုင္ဖို႕ နည္းပညာ ပိုင္းဆိုင္ရာ အေထာက္အကူျပဳေပးမယ့္သူေတြ ထားေပးထားပါတယ္ …။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏုိင္ငံမွာ ဘားကမ့္ပြဲေလးေတြ က်င္းပျဖစ္ေနၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို အထဲမွာ ကတည္းက ဂ်ာနယ္ေတြဖတ္ၿပီး သိေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့ကတည္းက စိတ္ထဲမွာ ရြစိရြစိျဖစ္ေနခဲ့တာပါ …။ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေနၾကတဲ့သူေတြထဲ မွာလည္းကိုယ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း  ေတြကုိေတြ႕ေနရေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့ …။ ပထမအႀကိမ္နဲ႕ ဒုတိယအႀကိမ္ ရန္ကုန္ဘားကမ့္ ေတြနဲ႕ ပထမအႀကိမ္မႏၱေလးဘားကမ့္တို႕ကို အထဲကေနပဲ လွမ္းလြမ္းရင္းျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႕ ဘားကမ့္ႏွစ္ခုစလံုးအမီ အျပင္ျပန္ေရာက္လာႏုိင္ခဲ့လို႕ ႏွစ္ခုစလံုးကို ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် ပူးေပါင္းပါ၀င္ဆင္ႏႊဲခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ …။ မႏၱေလးဘားကမ့္ကိုသြားတုန္းကေတာ့ တစ္ခုခု ၀င္ေျပာဖုိ႕အစီအစဥ္မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုခုေျပာပါလားလို႕ ၀ုိင္းေျပာၾကတာနဲ႕ ေျပာခ်င္ေနတဲ့ေခါင္းစဥ္ တစ္ခုကို ကမမ္းကတမ္း ပဲ ျပင္ဆင္ၿပီး ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ မႏၱေလးမွာ ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေခါင္းစဥ္က တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းမွာ အခ်ိတ္အဆက္ မိဖို႕အေရးႀကီးတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေလးပါ … ။အဂၤလိပ္လို (Connection in State Building Process) လို႕ နာမည္ေပးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဓိက က တုိင္းျပည္တစ္ခုရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တရားစီရင္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရး၊ မီဒီယာနဲ႕ ျပည္သူဆိုတဲ့ မ႑ိင္ငါးရပ္ရဲ႕ အခ်င္းခ်င္းခ်ိတ္ဆက္မႈအားေကာင္းေနမွ ဒီမိုကေရစီစနစ္တစ္ခု အားေကာင္းစြာနဲ႕ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္မယ့္အေၾကာင္း၊ အဲဒီ့ ခ်ိတ္ဆက္မႈေတြကို ခိုင္မာသထက္ခုိင္မာေအာင္ ျမန္သထက္ျမန္ေအာင္လုပ္ႏိုင္မွ ဒီမိုကေရစီ စနစ္တစ္ခု အဓြန္႕ရွည္ တည္တ့ံမယ့္ အေၾကာင္းေတြေျပာျဖစ္ပါတယ္ …။ ၿပီးေတာ့ … အုိင္တီကို စိတ္၀င္စားတဲ့ လူငယ္ေတြအေနနဲ႕ မ႑ိင္ငါးခုထဲက မီဒီယာနဲ႕ ျပည္သူဆိုတဲ့ မ႑ိင္ႏွစ္ခုကို ကိုယ္စားျပဳေန တာေၾကာင့္ အဲဒီ့မ႑ိင္ႏွစ္ခုရဲ႕ တာ၀န္ေတြကို ေလ့လာၿပီး ေက်ပြန္ေအာင္ထမ္းေဆာင္ၾကဖို႕လဲ တုိက္တြန္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ …။ အခုေခတ္မွာ CJ (citizen journalist) ဆိုတဲ့စကားေခတ္စား လာသလို ႏုိင္ငံသားတိုင္းဟာ မီဒီယာသမားတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ ေခတ္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ …။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကၽြန္ေတာ္က လူငယ္ေတြကို မ႑ိင္ႏွစ္ခုစာ တာ၀န္ရွိတယ္လို႕ ေျပာခဲ့တာပါ …။ မႏၱေလးဘားကမ့္ကို တစ္ရက္ပဲ တက္ေရာက္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး အထဲမွာရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ အကိုေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ မေကြးတိုင္းက ျမစ္ေျခေက်းရြာစုေလးဆီခရီးဆက္ခဲ့ရပါတယ္ …။ အဲဒီ့ခရီးစဥ္ အေၾကာင္း ကိုေတာ့ ေနာက္အလ်င္းသင့္ရင္ ခရီးသြားေဆာင္းပါးသေဘာမ်ိဳးေလးေရးပါဦးမယ္ …။
ရန္ကုန္ဘားကမ့္ ကိုေတာ့ ၁၁ရက္နဲ႕ ၁၂ရက္ေန႕ေတြ မွာ ႏွစ္ရက္စလံုး တက္ေရာက္ျဖစ္ ခဲ့ပါတယ္…။ ေျပာတာကလည္း ပထမေန႕ေရာ၊ ဒုတိယေန႕မွာပါ ၀င္ေျပာျဖစ္တယ္။ ပထမေန႕ကေတာ့ မႏၱေလးမွာေျပာျဖစ္ခဲ့တာကိုပဲ နည္းနည္းထပ္ခ်ဲ႕ၿပီး ဗဟိုဦးစီးခ်ဳပ္ကိုင္မႈေလွ်ာ့ခ်ျခင္း (Decentralization) ေခါင္းစဥ္နဲ႕ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏုိင္ငံမွာ အရင္ကရွိခဲ့တဲ့ ဗဟိုကေနအရာရာကိုခ်ဳပ္ကိုင္တဲ့ စနစ္ကေန အခုေတာ့ ဗဟုိျဖစ္တဲ့အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက အျခားမ႑ိင္ေတြနဲ႕ တေျပးညီျဖစ္သြားတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ေျပာင္းသြားၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီ့စနစ္မွာ မ႑ိင္ေတြရဲ႕ အျပန္အလွန္ ေစာင့္ၾကည့္၊ ခ်ိန္ညွိမႈ (Raciprocal check & balance) သိပ္ကိုအေရးႀကီးတဲ့အေၾကာင္း မ႑ိင္တစ္ခုက အျခားတစ္ခုကို ပစ္ထားလို႕မရတဲ့ အေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ အဓိက မ႑ိင္ျဖစ္တဲ့ ျပည္သူလူထုက အျခားမ႑ိင္ေတြကို ပစ္မထားပဲ အားေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္ထား သင့္ေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ပါတယ္ ...။ အားလံုးက စိတ္၀င္တစားနဲ႕ နားေထာင္တဲ့ အျပင္ေမးခြန္းေတြနဲ႕ ေမးျမန္းေဆြးေႏြးၾကတဲ့အတြက္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ရပါတယ္ ...။ ဒုတိယေန႕မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီးတိုင္ပင္ထားၾကတဲ့ အိုင္တီနည္းပညာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး အတြက္ ၀ိုင္းလုပ္ၾကမယ္ အဖြဲ႕အစည္းေလးအေၾကာင္းနဲ႕ လုပ္ဖို႕ရည္ရြယ္ထားတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ေလးေတြ အေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ၿပီး ... တက္ေရာက္လာၾကတဲ့သူေတြထဲက ပူးေပါင္းပါ၀င္ခ်င္ၾကတဲ့သူေတြကို ဖိတ္ေခၚခဲ့တဲ့အခါမွာ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အားတက္ သေရာနဲ႕ စိတ္၀င္တစားစာရင္းေပးၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ေရွ႕ဆက္လုပ္မယ့္ နည္းပညာျပန္႕ပြားေရး လုပ္ငန္းေတြအတြက္ အားတက္ရသလို ... လူငယ္ေတြရဲ႕ တုိင္းျပည္ကိုတုိးတက္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ထားနဲ႕ ပညာကိုမွ်ေ၀ခ်င္ၾကတဲ့ ေစတနာေတြ ကို  ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အတြက္လဲ ... အင္မတန္ကိုၾကည္ႏူးေက်နပ္ရပါတယ္ ...။
 အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက ရန္ကုန္ဘားကမ့္မွာ အိုင္တီနဲ႕ဆိုင္တဲ့ေခါင္းစဥ္ေတြ ပဲမ်ားတယ္လို႕ ေျပာတာ ၾကားရေပမယ့္ အခုႏွစ္မွာေတာ့ အုိင္တီနယ္နဲ႕မဆုိင္တဲ့ အျခားေသာေခါင္းစဥ္ေလးေတြ ( ဥပမာ ။ ျမန္မာ့စစ္တုရင္၊ လႊတ္ေတာ္တြင္ အုိင္တီႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္(တို႕)ေျပာဆိုေဆြးေႏြးေစခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းမ်ား၊ ဆိုက္ကား ) ကိုေတြ႕ရပါတယ္။ မႏၱေလးမွာေတာ့ အိုင္တီနဲ႕မဆိုင္တဲ့ နယ္ပယ္က ၀င္ေျပာတာေတြပိုမ်ားတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြရဲ႕ သတင္းေပးမႈအားနည္း တာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ Barcamp ဆိုတာ နည္းပညာဆုိင္ရာ ဘာသာရပ္ေတြကိုပဲ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးတဲ့ေနရာမဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္လိုက႑မ်ိဳး မဆို ကိုယ္ကလည္းမွ်ေ၀ဖို႕ အဆင္သင့္ျဖစ္မယ္ နားေထာင္ခ်င္တဲ့သူေတြကလည္း စိတ္၀င္စားၾကမယ္ ဆိုရင္ ကိုယ္သိထားသမွ်၊ တတ္ထားသမွ်ေတြကို ေျပာဆိုေဆြးေႏြးႏုိင္၊ မွ်ေ၀ႏုိင္တဲ့ေနရာေလးျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို ဒီ့ထက္ပိုၿပီးလူသိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ေနာက္ေနာင္ႏွစ္ေတြမွာ က႑စံုပါ၀င္ေဆြးေႏြးၾကတဲ့ ပြဲေလးျဖစ္လာၿပီး ပိုၿပီး စည္စည္ကားကားေလးျဖစ္လာမယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အျပင္ျပန္ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ Barcamp ပြဲေလးေတြမွာ ဒီထက္ပိုၿပီး ၀ိုင္းလုပ္ေပးႏုိင္ဖို႕ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္...။
ဒီႏွစ္ရန္ကုန္ဘားကမ့္ရဲ႕ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားကို အန္တီကိုယ္တိုင္လာၿပီး ဖြင့္ေပးသြားတဲ့အခ်က္ပါ ...။ အန္တီလာၿပီးဖြင့္ေပးသြားတဲ့အခ်က္အေပၚ အျခားသူေတြ ဘယ္လိုသေဘာထား သလဲေတာ့မသိပါဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အျမင္ကေတာ့ ဦးစီးက်င္းပသူေတြ၊ စီစဥ္သူေတြအေနနဲ႕ ပိုၿပီးတာ၀န္ႀကီး သြားတယ္လို႕ ျမင္ပါတယ္။ အန္တီ 2012 Barcamp Yangon ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားမွာေျပာသြားတဲ့ မိန္႕ခြန္းကုိ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အန္တီ့အေနနဲ႕ ဒီလိုလြတ္လပ္မႈကို အသားေပးတဲ့ ပြဲမ်ိဳးေလးကို အလြန္စိတ္၀င္စားၿပီး ၊ အမ်ားႀကီးလဲ ေမွ်ာ္လင့္တယ္ဆိုတာ သိသာပါတယ္ ...။  ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ပိုၿပီးတာ၀န္ႀကီး သြားတယ္လို႕ေျပာတာပါ။ အန္တီကဖြင့္ေပးသြားခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ အလကားပါပဲ ...။ ဒီလိုေျပာလို႕ ဒီႏွစ္ရန္ကုန္ဘားကမ့္ပြဲဟာ မေအာင္ျမင္ဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္မဆိုလိုပါဘူး ...။ ေအာင္ျမင္ပါတယ္ ...။ ဒါေပမယ့္ ေျပာစရာေတြ၊ လုိအပ္တာေတြ၊ ဒီထက္ပိုၿပီး တိုးတက္ေအာင္လုပ္လို႕ ရတာေတြ ရွိေနပါတယ္။ ေျပာစရာေတြမ်ားစြာထဲကမွ အဓိကအခ်က္ကေတာ့ အင္တာနက္မရျခင္းပါပဲ ... အိုင္တီသမားေတြ ဦးစီးက်င္းပတဲ့ အိုင္တီပြဲႀကီးျဖစ္ၿပီး အင္တာနက္သံုးမရတာဟာ စိတ္ပ်က္စရာပါ ...။ ေၾကာ္ျငာေတြမွာတုန္းက ဘယ္သူမဆို Free internet access ရမယ္လို႕ ေၾကျငာထားၿပီး တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ မီဒီယာေကာ္နာကလူေတြေတာင္ ပံုေတြအလွ်င္မီေအာင္ မတင္ႏုိင္တာ ဆိုးပါတယ္ ...။ ေနာက္တစ္ခုက လူမ်ားၿပီးပြဲမစည္တဲ့ကိစၥပါ ...။ organiser တင္ ၅၀ ေက်ာ္တယ္လို႕သိရပါတယ္ ...။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္လဲမသိ၊ organiser နဲ႕ volunteer ေတြကလည္း အခ်ိတ္အဆက္မမိ၊ ဘယ္သူက ဘယ္မွာ တာ၀န္ရွိတယ္ဆိုတာမ်ိဳးလဲ ေသခ်ာမရွိပဲ ... mis-management  သေဘာမ်ိဳးေလးေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရပါတယ္ ...။ ေနာက္ၿပီး တာ၀န္တစ္ခုကိုေသခ်ာထမ္းေဆာင္ေနၾကသူေတြရွိေပမယ့္ ... ဟုိေယာင္ဒီေယာင္ေတြမ်ားေနသလားလို႔ပါ ...။ ဒါကလည္း မလိုအပ္ပဲ လူမ်ားေနေတာ့ သူလုပ္ႏုိးႏုိး ငါလုပ္ႏုိးႏိုးနဲ႕  ဟာကုန္တဲ့သေဘာေတြပါ ...။ organizer ေတြထဲမွာ လူငယ္ေတြမ်ားတဲ့ အတြက္ ျဖစ္လာတဲ့ ျပသနာေတြကိုေျဖရွင္းတဲ့ေနရာမွာ ... စမတ္က်က်မရွင္းတတ္ပဲ ... မလိုအပ္တဲ့ conflict ေလးေတြျဖစ္ လာတာကို ေတြ႕ရပါတယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ္က အျပင္လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အားလံုးရဲ႕ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြကို လိုက္နားေထာင္ေနေတာ့ ... ျပဳျပင္စရာ၊ သတိထားစရာေလးေတြကို အမ်ားႀကီးၾကားခဲ့ရပါတယ္ ...။ အက်ီေတြ လြယ္လြယ္ထုတ္မရတာကအစ၊ Registration လုပ္တာကို Online နဲ႕ Offline ခြဲျခားဆက္ဆံတာအဆံုးေပါ့ ...။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘားကမ့္ပြဲဆိုတာ တက္ေရာက္လာသူေတြထဲက မည္သူမဆုိဟာ  ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးေဟာေျပာသူ ျဖစ္ႏုိင္သလိုပဲ ၊ နားေထာင္ေလ့လာသူလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္ ...။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခုခုကို ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးမယ္ဆုိရင္လဲ ကိုယ့္ Topic ကိုလူစိတ္၀င္စားေအာင္ တင္ျပေဆြးေႏြးႏုိင္ဖို႕အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာ ျပင္ဆင္ထားသင့္သလို၊ အျခားသူေတြေျပာတာ ကို နားေထာင္ေလ့လာတဲ့အခါမွာလဲ အထူးအာရံုစိုက္ၿပီး  ေသခ်ာနားေထာင္ေလ့လာ သင့္ပါတယ္။ ေျပာတဲ့ေနရာမွာလဲ ေသခ်ာျပင္ဆင္မႈမရွိ၊ ကိုယ္တကယ္ပိုင္ႏုိင္တဲ့ Topicကိုလဲမေရြးခ်ယ္ ၊ နားေထာင္တဲ့အခါမွာလဲ ဟိုအခန္းခဏသြား ၊ ဒီအခန္းခဏသြားလုပ္ေနၿပီး ထုိင္နားေထာင္ေနတဲ့ အခါေတြမွာ ေသခ်ာအာရံုစိုက္မႈမရွိဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဘာမွမရပဲ ေျခေညာင္းအခ်ိန္ကုန္တာပဲ အဖတ္တင္ပါလိမ့္မယ္ ...။ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ ဒီ့ထက္ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ထိေရာက္စည္ကားတဲ့ Barcamp ပြဲေတြကိုဆက္လက္ၿပီးက်င္းပႏိုင္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏုိင္တဲ့ ဘက္က ပါ၀င္ကူညီဖို႕ စိတ္ကူးမိၿပီး ... စာဖတ္သူညီငယ္ညီမငယ္ေတြကိုလဲ ပူးေပါင္းပါ၀င္ၾကဖို႕ ဖိတ္ေခၚလိုပါတယ္ ...။

ေနဘုန္းလတ္
www.nayphonelatt.com

 ဖူးငံု(Teen)မဂၢဇင္း မတ္လထုတ္မွာေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာမူေလးပါ ။     ။