Pages

Friday, November 30, 2007

ေျပာင္းလဲမႈမ်ားေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္မိျခင္း …

၂၀၀၇ ခု၊ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းမွာ ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေလးပါ ... ။ ဘေလာ့ဂ္ေတြေခတ္စားလာလို႕ ဘေလာ့ဂ္အေၾကာင္းေလး ေရးေပးပါဆိုတာနဲ႕ အင္ထရို(Intro) မ်ားမ်ား၊ ဘေလာ့ဂ္အေၾကာင္းနဲနဲ နဲ႕ နည္းပညာအသစ္တစ္ခုကို မိတ္ဆက္တယ္ဆိုရံုေလးေရးလိုက္တာပါ ...။ အြန္လို္င္းက သူငယ္ခ်င္းေတြဖတ္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးမွာ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ ...။ ထူးထူးျခားျခား www.thanlwin.com/thanlwinainmat (သံလြင္အိပ္မက္ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္း) ဆိုတဲ့ စာသားကို စာေပစီစစ္ေရး ကျဖဳတ္ခုိင္းလို႕ ျဖဳတ္ေပးလိုက္ရပါေသးတယ္ ...။ း-)

ေျပာင္းလဲမႈမ်ားေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္မိျခင္း …


တစ္ေနရာစီေ၀းေနၾကတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ဆက္ဆံေျပာဆိုတဲ့ေနရာမွာ လြယ္ကူအဆင္ေျပမႈ ေတြရွိလာေအာင္၊ မိမိေျပာခ်င္တာကို အျခားသူက ေသေသခ်ာခ်ာ သေဘာေပါက္ႏုိ္င္ေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႕ ၾကားခံ မီဒီယမ္ေတြကို အသံုးျပဳလာၾကျခင္းဟာလဲ စာေပေရးဖြဲ႕ျခင္းရဲ႕ အစလို႕ ယူဆလို႕ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘယ္အရာကိုမဆို ကိုယ္တုိင္ၾကံဳေတြ႕မွ သိရတယ္ဆိုရင္ အဲဒီ့သူရဲ႕အသိဟာ တစ္ဘ၀စာလံုးအတြက္ မလံုေလာက္ႏုိင္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာတရားကို သူတုိ႕ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြက လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲကို ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္ …။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ မွ်ေ၀ျခင္း (Sharing) ရဲ႕အက်ိဳးေက်းဇူးႀကီးမႈကို နားလည္လာၾကၿပီး အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ၊ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆ၊ အေတြ႕အႀကံဳ၊ အေတြးအျမင္ေတြကို တနည္းနည္းနဲ႕ ႏွီးေႏွာဖလွယ္မႈေတြျပဳလာၾကပါတယ္။ ဒါဟာလဲ မ်က္ေမွာက္ေခတ္အထိေအာင္ အရွိန္အဟုန္မပ်က္စီးဆင္းေနတဲ့ စာေပေရစီးေၾကာင္းရဲ႕ အသက္ပဲလို႕ ေျပာလို႕ရပါတယ္။ ေက်ာက္ေခတ္ … … ေက်ာက္နံရံေတြ၊ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲ ေတြေပၚမွာ အကၡရာဆိုတာ မေပၚေသးခင္ကာလ ျမင္သမွ်၊ ေတြ႕သမွ်ကို ပံုတူေလးေတြဆြဲၿပီး ေရးဆြဲတင္ျပၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတြ႕ရပါတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ ေပေတြ၊ ကညစ္ေတြေပၚမွာေရးၾကတယ္ …။ ေနာက္ေတာ့ … ေက်ာက္သင္ပုန္း … ၿပီးေတာ့ … စာရြက္ေတြေပၚလာၿပီး လူေတြ လူေတြ … ခံစားခ်က္ေတြ၊ အေတြးအျမင္ေတြ၊ အယူအဆေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္အေၾကာင္းအရာေတြကို ႏွလံုးသားထဲမွာ၊ ဦးေႏွာက္ထဲမွာတင္ သိမ္းမထားၾကေတာ့ပဲ … တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ဖလွယ္ၾကဖို႕အတြက္ အလ်ဥ္းသင့္ရာနည္းနာေတြနဲ႕ လွစ္ဟတင္ျပလာၾကတယ္။ တင္ျပတယ္ဆိုရာမွာလဲ ကိုယ္ ေရးတဲ့စာ ၊ ကိုယ္ဖန္တီးတဲ့ အႏုပညာကို ဘယ္သူေတြကို ျပခ်င္တာလဲ ဆိုတာကို ကိုယ္တုိင္က ေရြးခ်ယ္ၾကရတယ္ ေနာက္ၿပီး တိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္ကာလနဲ႕အညီ အသံုးခ်တဲ့ မီဒီယာေတြအေပၚကိုမူတည္ၿပီး ကိုယ့္ေပးခ်င္တာေတြရဲ႕ ပ်ံ႕ႏွံ႕မႈအား ကြာျခားသြားတာကိုလဲေတြ႕ရပါတယ္ …။
ဥပမာအေနနဲ႕ … ေက်ာက္ေခတ္ကလူေတြ သူတို႕ေနတဲ့ ေက်ာက္ဂူနံရံေတြေပၚမွာ ပံုေတြဆြဲၾကတယ္ … ေနာက္ပိုင္းမွာ အကၡရာဆိုတာေတြျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ အမွတ္အသားေတြကို ေရးျခစ္ၾကတယ္။ သူတို႕မွာ ဒီလိုေရးျခစ္ထားတာေတြကို ဘယ္သူ႕ကို ျပခ်င္တာလဲဆိုရင္ … ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္က သူ႕ခ်စ္သူရဲ႕ပံုတူ ကိုဆြဲၿပီး သူ႕ခ်စ္သူကို ျပခ်င္တာမ်ိဳး … ဖခင္တစ္ေယာက္က အျပင္မွာသူေတြ႕ၾကံဳလာရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြ အေၾကာင္းကို ပံုတူေတြဆြဲျပၿပီး သူ႕သားသမီးေတြကို ျပခ်င္တာမ်ိဳး၊ ဒါမွမဟုတ္ မ်ိဳးႏြယ္စုတစ္စုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ဆိုရင္ … သူ႕လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကို အခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာေတြကို သင္ျပေပးဖို႕ ဒီလိုပံုေတြ၊ စာေတြရဲ႕အကူအညီကိုယူၿပီး သင္ျပေပးခ်င္တာမ်ိဳးေတြေလာက္ပဲရွိမယ္လို႕ ယူဆရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း … အဲဒီ့ေနရာကို သူတို႕ေတြစြန္႕ခြာသြားတဲ့အခါမွာလဲ အဲဒီ့ေနရာကို ေရာက္လာတဲ့ အျခားေသာသူေတြကသာ အဲဒီ့ပံုေတြ၊ စာေတြကို ျမင္ႏုိင္မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ … သူတို႕ဆြဲတဲ့ပံုေတြ၊ စာေတြရဲ႕ ပ်ံ႕ႏွ႕ံမႈအားဟာ မရွိသေလာက္ကို နဲတယ္လို႕ဆိုႏုိ္င္ပါတယ္ …။ အဲဒီ့ေနာက္ပိုင္း … ေက်ာက္ဂူနံရံေတြမွာ မေရးၾကေတာ့ပဲ သယ္ေဆာင္ႏုိင္တဲ့ ေက်ာ္လႊာအခ်ပ္ေတြေပၚမွာ ေရးလာၾကၿပီး တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာကို ယူသြားျပလို႕ရတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္လာပါတယ္။ တစ္ေနရာတည္းမွာ အေသရွိေနတာနဲ႕ယွဥ္ရင္ ပ်ံ႕ႏွံ႕ႏိုင္မႈနဲနဲရွိလာၿပီလို႕ ေျပာလို႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာက္တံုး၊ ေက်ာက္လႊာေတြရဲ႕ ေလးလံမႈ၊ ၀န္က်ယ္မႈေတြေၾကာင့္ တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာကို အလြယ္တကူမပ်ံ႕ႏွံ႕တာမ်ိဳးေတြျဖစ္လာပါတယ္။ ေက်ာက္ေခတ္အလြန္မွာ ေပေတြ၊ ကညစ္ေတြ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းေတြကို သံုးၿပီး ေရးလာၾကပါတယ္ …။ ေက်ာက္ လႊာေက်ာက္သားေတြေပၚမွာ ေရးၾကတာနဲ႕ယွဥ္ရင္ သယ္ေဆာင္ရလြယ္ကူတာေၾကာင့္ ပ်ံ႕ႏွံ႕အား ပိုေကာင္း လာတာ မွန္ေပမယ့္ … ၾကာရွည္ခံမႈမခံမႈဆိုတဲ့ ျပႆနာတစ္ခုက ေပၚလာပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ စာရြက္ေတြေပၚလာပါတယ္ …။ စာရြက္ေပၚမွာေရးၾကသလိုပဲ … စာအုပ္စာေပေတြကို ျဖန္႕ေ၀ေပးႏုိ္င္တဲ့ မီဒီယာေတြေပၚလာတာေၾကာင့္ … ပ်ံ႕ႏွံ႕မႈအားေတာ္ေတာ္ေလးကို ေကာင္းလာပါတယ္။ ၾကာရွည္ခံျခင္း မခံျခင္းဆိုတဲ့ ျပႆနာက ရွိေနေသးျပန္တာေၾကာင့္ … ကာလအေတာ္ၾကာက စာရြက္စာတမ္းေတြ၊ စာေပလက္ရာေတြကို မေပ်ာက္မပ်က္ထိမ္းသိန္းထားဖို႕ဆိုတဲ့ေနရာမွာ အခက္အခဲေတြရွိလာပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာ ေပၚလာပါတယ္ …။ စာေတြ၊ ပံုေတြ၊ သတင္းေတြနဲ႕ အျခား အႏုပညာလက္ရာေတြကို ကြန္ပ်ဴတာကေနတဆင့္ဖန္တီးၾကပါတယ္ …။ အျပင္မွာေရးထား၊ ဆြဲထား တာေတြကိုလဲ ကြန္ပ်ဴတာေတြနဲ႕ သိမ္းဆည္းလာၾကပါတယ္။ စာေတြ၊ ပံုေတြကို ကြန္ပ်ဴတာေတြကေနတဆင့္ CD , Floppy Disc ေလးေတြထဲထည့္ၿပီး တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာကို ၀န္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႕ ကူးေျပာင္းပ်ံ႕ႏွ႕ံေစႏုိင္ တဲ့ အေနအထားတစ္ခုကိုေရာက္လာပါတယ္ …။ အဲဒီ့ အေျခအေနနဲ႕ တၿပိဳင္နက္တည္းလိုလိုမွာပဲ … ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း (Globalization) ကမၻာမႈျပဳျခင္း ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႕အတူ ကမၻာအရပ္ရပ္မွာရွိတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြ အခ်င္းခ်င္းကို ခ်ိတ္ဆက္ေပးႏုိင္တဲ့ အင္တာနက္ (Internet) ဆိုတာႀကီးေပၚလာပါတယ္ …။ modem တစ္ခုကိုသံုးၿပီး ဖုန္းႀကိဳးနဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာကို ခ်ိတ္ဆက္၊ ၿပီးရင္ ISP (Internet Service Provider) တစ္ခုကေန အင္တာနက္ အသံုးျပဳခြင့္ကိုေလွ်ာက္ထားၿပီးၿပီဆိုရင္ Browser (Mozilla Firefox, Internet Explorer … ) တစ္ခုခုကိုသံုးၿပီး ကမၻာအႏွံ႕ျဖန္႕က်က္ထားတဲ့ကြန္ယက္ ( www = World Wide Web ) ႀကီးထဲမွာရွိတဲ့ စာေတြ၊ ပံုေတြ၊ သတင္းေတြ၊ အႏုပညာလက္ရာေတြ … အစရွိတဲ့ အားလံုးအားလံုးကို ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ထိုင္ေနရံုနဲ႕ ၾကည့္ျမင္ခံစားႏုိ္င္တဲ့ အေျခအေနတစ္ခုကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီ့အခါမွာ ကုိယ္ေပးခ်င္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္၊ ကိုယ္ဖန္တီးထားတဲ့ အႏုပညာလက္ရာတစ္ခုခု၊ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ဘ၀တစ္ခုထဲက ကိုယ္ရရွိလိုက္တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳ အေတြးအျမင္ေတြ စတာစတာေတြကို အမ်ားနဲ႕ ဖလွယ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့သူေတြအတြက္ အဲဒီ့ကြန္ယက္ႀကီးကို ၾကားခံနယ္တစ္ခုအျဖစ္အသံုးျပဳၿပီး … ပ်ံ႕ႏွံ႕မႈအတုိင္းအတာကို ခ်ဲ႕ထြင္ရယူလာၾကပါတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႕ ေျပာရရင္ ျမန္မာ ဘာသာနဲ႕ ေရးသားထားတဲ့ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ကို ျပည္တြင္းမွာထုတ္ေ၀တယ္ဆိုရင္ ျပည္တြင္းကလူေတြ ဒီမဂၢဇင္းကို ဖတ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္ …။ ဒါေတာင္ ျဖန္႕ေ၀မႈပံုသ႑ာန္ေပၚကို လိုက္ၿပီး တစ္ျပည္လံုးအတုိင္းအတာ ဖတ္ႏုိ္င္မႈရွိမရွိဆိုတဲ့ ခၽြင္းခ်က္ေတြရွိႏုိ္င္ပါေသးတယ္။ အျခားႏုိင္ငံကို ေရာက္ေနတဲ့ သူေတြအထိပါ ပ်ံ႕ႏွံ႕ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာေတြမ်ားတဲ့ ႏုိ္င္ငံေတြမွာရွိတဲ့ တစ္ဦးဦးနဲ႕ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး စာအုပ္ေတြ ပို႕ေပးလို႕ ရႏုိင္ပါတယ္။ ဒါဟာလဲ အခက္အခဲေတြမ်ားစြာရွိပါတယ္ …။ အဲဒီ့ေတာ့ … အင္တာနက္ေပၚမွာသာ Domain Name တစ္ခုနဲ႕ Hosting တစ္ခု ယူထားၿပီး website တစ္ခုအေနနဲ႕တင္ထားမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ့ website လိပ္စာကိုသိၾကတဲ့ ကမၻာတစ္၀ွမ္းလံုးက ျမန္မာေတြအကုန္လံုးဖတ္ ႏုိ္င္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ ။ www.people.com.mm (People Magazine) , www.first11.com (Eleven Media Group မွဂ်ာနယ္မ်ား), www.thanlwin.com/thanlwinainmat (သံလြင္အိပ္မက္ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္း) . အင္တာနက္ေတြေပၚလာတဲ့ ေခတ္မွာ website ေတြကို အသံုးျပဳလာၾကတာဟာ အရင့္အရင္ေခတ္ေတြက လိုအပ္ခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ ပ်ံ႕ႏွံ႕မႈအားနည္းျခင္းနဲ႕ ၾကာရွည္မခံျခင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကို အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ျဖည့္စြက္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ website တစ္ခု တည္ေဆာက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ … ပထမဆံုးအေနနဲ႕ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ Domain Name ကို အရင္ဆံုး၀ယ္ရပါတယ္ …။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ႏွစ္စဥ္ေၾကးေပးရပါတယ္ …။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ website ေတြမွာ တင္ခ်င္တဲ့ စာေတြ၊ ပံုေတြ၊ အခ်က္အလက္ေတြကို သိမ္းထားေပးမယ့္ Web hosting ေၾကးလဲ ေပးရပါတယ္။ သူလဲ ပဲ ႏွစ္စဥ္ေၾကးေပးရတာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ website တစ္ခု အဆင့္အတန္းမီမီ ျဖစ္လာဖို႕ကိုလဲ … Web-Designer တစ္ေယာက္ ေယာက္ကုိ အပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကုပၼဏီတစ္ခုခုကို အပ္ၿပီး Web-Design ကိုဆြဲခုိင္းဖို႕လိုပါတယ္။ အဲဒါကလဲ ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္ကုန္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက Website ေတြကို အၿမဲတမ္း update လုပ္ေနဖို႕ဆိုတာကလည္း နည္းပညာဆိုင္ရာကၽြမ္းက်င္တဲ့ သူေတြ အၿမဲရွိေနဖို႕လိုအပ္ပါတယ္။ အဲဒီ့လို ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားျခင္းနဲ႕ နည္းပညာဆိုင္ရာအခက္အခဲအခ်ိဳ႕က websites ေတြ မ်ားမ်ားစားစားလုပ္မလာၾကျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းေတြျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ website ေတြလုပ္ထားၾကၿပီး အဲဒီ့ website ေတြကို update လုပ္ၾကတဲ့အခါမွာ Chronological Order အရ ကာလအလိုက္ အစဥ္အတိုင္းထည့္သြင္းတဲ့ ပံုသ႑ာန္မ်ိဳးေတြျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီေန႕အသစ္တစ္ခုထပ္တင္မယ္ဆိုရင္ မေန႕ကတင္ထားတဲ့ စာ (သို႕မဟုတ္) ပံုရဲ႕ အေပၚကေန ေပၚလာတဲ့ပံုစံမ်ိဳးပါ။ မိမိရဲ႕ စာေတြ၊ ပံုေတြ၊ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကို ကြန္ယက္ (web) ေပၚတင္တဲ့ေနရာမွာ အစဥ္လိုက္တင္ၾကရာကေန (logging the web) ဆိုတဲ့စကားေပၚလာပါတယ္။ ဂ်ပ္စတင္းေဟာ (Justin Hall) ဆိုတဲ့သူကိုေတာ့ December 2004 ထုတ္ New York Times Magazine က "the founding father of personal blogging." လို႕ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ဂၽြန္ဘာဂါ (Jorn Burger)လို႕ အမည္ရတဲ့ အေမရိကန္ဘေလာ့ဂါတစ္ဦးကေနၿပီး weblog ဆိုတဲ့စကားလံုးအတြဲအဆက္တစ္ခုကို သူ႕ရဲ႕ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ www.robotwisdom.com မွာစတင္သံုးစြဲခဲ့ပါတယ္။ Weblog ဆိုတဲ့စကားလံုးဟာ the Oxford English Dictionary မွာ အမွန္တကယ္တရား၀င္ ပါ၀င္ခဲ့တာကေတာ့ ၂၀၀၃ခုႏွစ္ မတ္လမွျဖစ္ပါတယ္။ "weblog" "weblogging" “weblogger” ဆိုၿပီး verb အေနနဲ႕ပါ၀င္လာခဲ့တာပါ ။ အဲဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ပီတာ မားေဟာ့ဇ္ (Peter Merholz) ဆိုသူက weblog ဆိုတဲ့စကားလံုးကို we blog လို႕ခြဲခ်လိုက္ရာကေန အခုမ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ ေခတ္စားေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္(Blog) ဆိုတဲ့စကားလံုး ေပၚေပါက္လာျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ Online Dictionary တစ္ခုျဖစ္တဲ့ Merriam-Webster's Dictionary ကေတာ့ Blog ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို the word of the year in 2004 အျဖစ္ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ အြန္လိုင္းစြယ္စံုက်မ္းျဖစ္တဲ့ Wikipedia မွာေတာ့ ဘေလာ့ဂ္(Blog) ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ဒီလိုဖြင့္ဆိုထားပါတယ္။
A blog (a portmanteau of web log) is a website where entries are witten in chronological order and commonly displayed in reverse chronological order.
ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာ ၀ပ္ဘ္ဆိုဒ္တစ္ခုပါပဲ ဒါေပမယ့္ သူ႕အထဲမွာ ပါ၀င္တဲ့ စာေတြ၊ ပံုေတြ၊ အၿမဲတမ္းထပ္ထပ္တင္ေနတာေတြကို အခ်ိန္ကာလအစဥ္အတုိင္း တင္ထားတဲ့ ၀ပ္ဘ္ဆိုဒ္ေတြကိုပဲ ေနာက္ထပ္အမည္အသစ္တစ္ခုအေနနဲ႕ထပ္ေပးလိုက္တာပါ။ ဘေလာ့ဂ္ (Blog) ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ျမန္မာမႈျပဳၿပီး အြန္လိုင္း ဒိုင္ယာရီလို႕သံုးၾကတာေတြလဲရွိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္ (Blog) ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ႀကိယာ (Verb) အေနနဲ႕လဲ သံုးလို႕ရပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ (Blog)ဆိုတာ မိမိေတြ႕ႀကံဳခံစားလိုက္ရတဲ့ စိ္တ္ခံစားမႈေတြ၊ မိမိက သူတပါးကိုေျပာျပခ်င္တဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ၊ မိမိရဲ႕ အေတြးအေခၚ အေတြးအျမင္ေတြ၊ မိမိသိရွိလိုက္ရတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ၊ မိမိဖန္တီးထားတဲ့ အႏုပညာလက္ရာေတြ စတာ စတာေတြကို … အြန္လိုင္းေပၚမွာ မိမိစိတ္တုိင္းက်ဖန္တီး တင္ျပႏုိင္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေနရာ ေလးေတြလို႕ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီ့ မိမိရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ေနရာေလးေတြကို မြမ္းမံျပင္ဆင္တာ၊ အသစ္အသစ္ေသာ တင္ျပမႈေတြကို ထပ္မံျဖည့္စြက္ တာစတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကိုေတာ့ ဘေလာ့ဂင္း (Blogging ) လုပ္တယ္လို႕ေခၚႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီ့လို အြန္လိုင္းေပၚမွာ ကိုယ္ပိုင္ေနရာေလးတစ္ခု (Blog ေလးတစ္ခု) ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီး … ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးကို လူဖတ္ခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ အျပင္အဆင္ေတြနဲ႕ တစ္မ်ိဳး၊ တင္ျပမႈေတြနဲ႕တဖံု ဆြဲေဆာင္ေနၿပီး မိမိရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြကတဆင့္ စာဖတ္သူေတြနဲ႕ စကားေတြေျပာေနၾကတဲ့ သူေတြကိုေတာ့ ဘေလာ့ဂါ (Blogger) ေတြလို႕ေခၚႏုိင္ပါတယ္။

အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ဘေလာ့ဂ္ေတြရဲ႕တိုးပြားမႈႏႈန္းဟာ အလြန္လွ်င္ျမန္လာတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါဟာလဲ Domain Name နဲ႕ Web hosting ကို Free ေပးေနၾကတဲ့ www.blogger.com, www.typepad.com, www.wordpress.com စတဲ့ Website ေတြရွိေနလို႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ …။ အဆိုပါ Website ေတြကိုသြားၿပီး ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုကို အလြယ္တကူ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ယူႏုိင္ပါတယ္။ ေနာက္လ ေတြမွာ ဘေလာ့ဂ္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အျခားေသာ စိတ္ပါ၀င္စားဖြယ္ရာေတြကို တင္ျပသြားႏုိင္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ …။

Monday, November 26, 2007

Blog Time Volume III

Blog Time Volume III
ညီငယ္ေမာင္ပြတ္အစပ်ိဳးခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဂ္တုိင္းဟာ အခုဆို စာမ်က္ခြက္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာ၊ ပူးေပါင္းပံ့ပိုးသူေတြ ခုိင္ခုိင္မာမာနဲ႕ အေတာ့္ကို အရွိန္ရေနခဲ့ပါၿပီ။ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ရပ္ေနသလို ျဖစ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘေလာ့ဂ္တိုင္းေလးက ထြက္လာေတာ့ ... ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ရပါတယ္ ...။ ဒီဘေလာ့ဂ္တိုင္း ဂ်ာနယ္ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ အမွတ္ရစရာ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ဟာသေလးေႏွာရင္း ကြန္ပ်ဴတာထက္ အကၡရာတင္ေပးၿပီး ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ စုစည္းမႈသမုိင္း၊ ရင္းႏွီးမႈ တံတုိင္းေတြကို ပိုမိုခိုင္မာလာေစတဲ့ အေထာက္အကူျပဳ ၾကားခံနယ္ေလး တစ္ခုလုိ႕ဆိုရင္မွားမယ္မထင္ပါဘူး ...။ ဘေလာ့ဂ္တိုင္းေလးကို ဒီေနရာေလးမွာ သြားၿပီးဖတ္လိုက္ၾကမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ထင္ျမင္ခ်က္ေတြမမွား ဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႕သိသြားပါလိမ့္မယ္ ...။

Tuesday, November 20, 2007

ကၽြန္ေတာ္လြတ္က်မွာမဟုတ္တဲ့ Danger Zone

သူငယ္ခ်င္း စည္သူေအာင္ (ေခၚ) ဇင္ကိုလတ္ (ေခၚ) အလင္းျဖဴ (ေခၚ) စစ္ႏုိင္သူ (ေခၚ) ဟိုလိုလူ (ေခၚ) C2 ရဲ႕ ၂၈ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႕ အမွတ္တရ

ကၽြန္ေတာ္လြတ္က်မွာမဟုတ္တဲ့
Danger Zone

ကၽြန္ေတာ္မွတ္တာမမွားဘူးဆိုရင္ ဒီေကာင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ စသိတာ ၆တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စိန္ေပါလ္(အထက ၆ ဗိုလ္တေထာင္)ကို ၅တန္းမွစေရာက္တဲ့သူ၊ ဒီေကာင္က စိန္ေပါလ္မွာ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက တက္လာတဲ့သူ ...။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ကဘယ္လို စခင္သြားတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ခင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အၿမဲတတြဲတြဲျဖစ္ခဲ့တာ ေသခ်ာတယ္ ...။ ဘာလို႕ အဲဒီ့လိုျဖစ္တာလဲလို႕ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ တစ္ေယာက္ကဗူးဆို တစ္ေယာက္က ဘယ္ေတာ့မွ ဖရံုမသီးတာပဲ ...။ ဒီေကာင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္အေျခခံျခင္းတူၾကလို႕လားေတာ့ မသိဘူး ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ေတြးပံုေတြးနည္းျခင္းကြာခ်င္ကြာမယ္ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး Decision မွာေတာ့ ညွိရတယ္ဆိုတာရွားတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ စတြဲၾကတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး အခုအခ်ိန္အထိ အတူတူတြဲလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ အလုပ္ေတြလဲ မနည္းဘူး ...။ ေျပာျပလို႕ရတာေတြရွိသလို ေျပာျပလို႕မရတာေတြလဲ ရွိတယ္ ...။ ၇တန္းမတက္ခင္ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားတုန္းက ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏုိင္ဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဒီေကာင္ေႏြရာသီသင္တန္းသြားတက္တယ္ ...။ အဲဒီ့တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ၁၀တန္းမေအာင္မခ်င္း ရည္းစားမထားရဘူးလို႕ အခ်င္းခ်င္း ကတိထားထားတာရွိတယ္ ...။ ဒီေကာင့္ဖာသာ ဒီေကာင္ခိုးထားတဲ့ ရည္းစားေတြေတာ့ရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့ ...။ အဲဒီ့ ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏုိင္အတန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္က အၿမဲတမ္းလိုလို ေနာက္ဆံုးမွေရာက္တယ္ ...။ တစ္ေယာက္ကေစာသြားမယ္ တစ္ေယာက္က ေနာက္က်မွသြားမယ္ဆိုတာမ်ိဳးမရွိဘူး ...။ ထိုင္ေတာ့လဲ ေနာက္ဆံုးတန္းမွာပဲထုိင္ၾကတယ္ ...။ တစ္ေယာက္က ေရွ႕မွာထိုင္မယ္ တစ္ေယာက္က ေနာက္မွာထုိင္မယ္ ဆိုတာမ်ိဳးမရွိဘူး ...။ အဲဒါေတြ တူေနတာက ကိစၥမရွိဘူး ...။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ့ေကာင္မေလး မိုက္တယ္ဆို ... ဒီေကာင္ကလဲ အဲဒီ့ေကာင္မေလးပဲ ...။ အဲဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး ...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ေကာင္မေလးေတြအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကသိကေအာင့္ျဖစ္မွာပဲလို႕ ေတြးမိတယ္ ...။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္က ရည္းစားမထားရဘူးဆိုတဲ့ ကတိကလည္းရွိထားေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္မိုက္တယ္ဆို ႏွစ္ေယာက္လံုးေနာက္ကေနလိုက္ၾကတယ္ ...။ မိန္းကေလး အိေျႏၵပ်က္ေအာင္ လိုက္ေႏွာက္ယွက္တာမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ဘူး ...။ ဒီလိုပဲ အဲဒီ့ေကာင္မေလးဘယ္သြားလဲ ဆိုတာ လိုက္ၾကည့္တာ ...။ အဲဒီ့တုန္းကဆို ေကာင္မေလးေတြခမ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ထဲက ဘယ္သူက သူ႕ကို စိတ္၀င္စားလို႕ ဘယ္သူက သူ႕ေနာက္ကို ဘာ့ေၾကာင့္ေလွ်ာက္လိုက္ေနတာလဲဆိုတာကို ေ၀ခြဲရခက္ေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြနဲ႕ ... ကၽြန္ေတာ္လဲ အခုအခ်ိန္မွျပန္ျမင္ေယာင္မိၿပီး အားနာေနမိတယ္ ...။ လူငယ္ဘာ၀ မရည္ရြယ္ပါပဲ မွားမိတဲ့ အမွားတစ္ခုလို႕ပဲဆိုရမွာေပါ့ဗ်ာ ...။

ေနာက္ၿပီး ဒီေကာင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ပိုၿပီးရင္းႏွီးသြားေစတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြလည္း ရွိေသးတယ္ဗ် ...။ ၁၀တန္းတုန္းက အီကိုက်ဴရွင္တက္ႀကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆရာက လူမွားၿပီး ေက်ာင္းသားေတြအားလံုးၾကားထဲမွာ မတ္တပ္ရပ္ခုိင္းၿပီး ဆူတယ္ ။ လူပံုအလယ္မွာဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ရွက္သြားၿပီး အဲဒီ့က်ဴရွင္ကို မတက္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ပါလိုက္မတက္ေတာ့ဘူး ...။ အဲဒီ့လိုအျဖစ္မ်ိဳးက တစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘူး ... ၇တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကလည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ ...။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို အိမ္ရွင္က ဆဲလို႕ ဆိုၿပီး အဲဒီ့က်ဴရွင္ကို ဆက္မတက္ေတာ့တာ ...။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ၁၀တန္း ႏွစ္ ၁၉၉၆ လွည္းတန္းမွာ တကသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြဦးေဆာင္ၿပီး ဆႏၵျပၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ အဲဒီ့ကိုေရာက္သြားၿပီး ၀င္ႏႊဲခဲ့ၾကေသးတယ္ ...။ ကံေကာင္းလို႕ ဒီေကာင့္ ဦးေလးကားနဲ႕တိုးလို႕ လြတ္လာတာ ...။ အဲဒီ့တုန္းကလဲ ... ရူပေဗဒ၀ိုင္းမွာ ဆရာကေရာ အျခားအတူတူတက္ၾကတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကေရာ ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပၾကတာကို ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ေအးေအးေဆးေဆးမေနဘူး သူတို႕ေၾကာင့္ ငါတို႕မွာ ဒုကၡေရာက္တယ္ ဘာညာ ေျပာေနလို႕ အဲဒီ့ က်ဴရွင္ကိုလည္း ေနာက္ေန႕ သြားမတက္ေတာ့ဘူး ...။

ဒီေကာင္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ တူတဲ့အခ်က္ထဲမွာ အဲဒါလဲပါတယ္ ။ ယံုၾကည္ခ်က္မတူရင္ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ကို ဆက္လက္တြဲလို႕မရတာ ...။ ဒီေကာင္ေရာ ကြၽန္ေတာ္ေရာ ရည္းစားေတြသာ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ကြဲကြဲသြားတယ္ ... ဒီေကာင္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ကေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ တတြဲတြဲ ... အဲဒါဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ယံုၾကည္ခ်က္တူလို႕ပဲလို႕ ေျဖရမွာပဲ ...။ စာေပအႏုပညာနဲ႕ပတ္သက္လာရင္လဲ ဒီေကာင္နဲ႕ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ခ်င္းတူခဲ့တာပဲ ...။ ျဒပ္မဲ့ကမၻာဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးထဲမွာလဲ ဒီေကာင္က အလင္းျဖဴ၊ ကြၽန္ေတာ္က ေႏြေလ ...။ ေနာက္ၿပီး ... သံလြင္အိပ္မက္ဆိုတဲ့ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းေလး လုပ္ျဖစ္ေတာ့လဲ ဒီေကာင္ က စည္သူ(သံလြင္)၊ ကြၽန္ေတာ္က ေနမ်ိဳး(သံလြင္) ...။ အြန္လုိင္းေပၚမွာ ဘာဘာညာညာေလးေတြေရးၾကေတာ့ ဒီေကာင္က ဇင္ကိုလတ္၊ ကြၽန္ေတာ္က ေနဘုန္းလတ္ ...။

ကြၽန္ေတာ္ ႏုိင္ငံျခားကို အလုပ္သြားလုပ္မယ္ စဥ္းစားေတာ့ အေပါင္းအသင္းမင္တဲ့သူပီပီ ဒီေကာင္ရွိတဲ့ စင္ကာပူကိုပဲေရြးလုိက္တယ္ ...။ ေနာက္ၿပီး စင္ကာပူမွာ အလုပ္ရေတာ့လဲ ဒီေကာင့္အိမ္မွာပဲေနျဖစ္တယ္ ... ။ ဒီေကာင္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႕ ဒီေကာင့္အလုပ္နဲ႕က နီးေပမယ့္ ... ကြၽန္ေတာ္လဲ အလုပ္ရေရာ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္နဲ႕ အဲဒီ့ေနရာက အေရွ႕နဲ႕ အေနာက္လိုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လံုးနဲ႕နီးမယ့္ ေနရာကိုေျပာင္းၾကတယ္ ...။ ဒီေကာင့္အလုပ္နဲ႕ေတာ့ နဲနဲလွမ္းသြားတယ္ ...။ ဒါေပမယ့္ အဆင္ေျပပါတယ္ ... ။ ဒီေကာင္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ စင္ကာပူမွာေနတုန္း မေလးရွားဘက္ေတာင္ အလည္ေရာက္ျဖစ္ၾကေသးတယ္ ...။ အဲဒီ့တုန္းကလည္း ႏွစ္ေယာက္တည္းေပမယ့္ ေပ်ာ္စရာႀကီးဗ် ... မေလးရွားက Dunga Bay မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ စြန္တစ္ေကာင္ကို ေကာင္းကင္ေပၚေရာက္ေအာင္ ေအာင္ျမင္စြာတင္ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္ ...။ ႏွစ္ေယာက္လံုးလဲ ဖက္ဖက္ကိုေမာလို႕ ...။

ဒီေကာင္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းသက္တမ္းက ၁၄ ႏွစ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီး အခု အခ်ိန္အထိေတာ့ ဒီေကာင့္ကို ကြၽန္ေတာ္လြတ္မက်ေသးတာေသခ်ာတယ္ ...။ ကြၽန္ေတာ္လဲ မိန္းမရ ဒီေကာင္လဲ လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေတာ့ မွ ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ခင္မင္မႈေတြ တစ္ခန္းရပ္သြားမလားဆိုတာကိုေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမယ္ ...။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ညီအစ္ကိုေတြထက္ေတာင္ ပိုၿပီးရင္းႏွီးတဲ့ ဒီလိုသူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္မက်ေအာင္ ဆြဲထားႏုိင္ဖို႕ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ...။



Monday, November 19, 2007

မွန္ႀကိဳက္တဲ့သူ

အလွအပကို အရမ္းမက္ၿပီး မွန္ေရွ႕ကမခြာႏုိင္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ သူေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ လူတိုင္းလွခ်င္ၾကတာ မွန္ေပမယ့္ အစြန္းမေရာက္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႕ ဒီ၀တၳဳတိုေလးကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။

မွန္ႀကိဳက္တဲ့သူ


`အက်ည္းတန္ မွန္ႀကိဳက္´ ဆိုတဲ့စကားကို ကြၽန္ေတာ္ၾကားဖူးေပမယ့္ ... သိပ္ေတာ့ လက္မခံခ်င္လွဘူး... ။ အက်ည္းတန္ပါတယ္ဆိုမွ၊ ရုပ္ဆိုးပါတယ္ဆိုမွ မွန္ကို ခဏခဏသြားၾကည့္ေနရင္ ... ကိုယ့္ရုပ္ကို ျပန္ျမင္ျမင္ ေနရၿပီးစိတ္ဆင္းရဲေနရတာပဲအဖတ္တင္မွာေပါ့ ...။ တကယ္တမ္းက ေခ်ာတဲ့လူေတြ၊ လွတဲ့သူေတြက မွန္ပိုႀကိဳက္ၾကတာဗ်။ `လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ ကိုကိုယ္ အခ်စ္ဆံုးပဲ´ ဆိုတာကို အားလံုးသိၾကမွာေပါ့ ...။ အဲ ... ဒါေပမယ့္ ... အဲဒီလို မွန္အရမ္းႀကိဳက္ၿပီး ... ကိုယ့္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္မ၀ရႈမ၀ျဖစ္ေနၾကတဲ့သူေတြက... သူမ်ားေတြ ထက္ပိုၿပီး သူတို႔ကိုသူတို႔ ပိုခ်စ္ၾကတယ္ဗ်...။ မယံုရင္ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမးၾကည့္ေလ ...။ ေနာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး... တကယ္ေျပာ ေနတာ ...။ တကယ္ေျပာဆို ... ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ္ေတြ႕ဗ်...။

မိမိမွန္တဲ့ ...။ အဲဒါက ကြၽန္ေတာ့္အေမရဲ႕ညီမ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႔ အေဒၚေပါ့။ သူ႕နာမည္အရင္းက `မျငိမ္းသူ´တဲ့...။ ဒါေပမယ့္ မွန္ႀကိဳက္လြန္းလို႔၊ မွန္ေရွ႔ကမခြာလို႔ ... နာမည္အရင္းေပ်ာက္ၿပီး `မိမိမွန္´လို႔တြင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အခုလက္ရွိ သူနဲ့တစ္အိမ္တည္းေနတာဆိုေတာ့ သူျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို တစ္ခ်ိန္လံုး ျမင္ေနရသလို ...။ သူငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြကိုလည္း တစ္လံုးမက်န္သိေနတာေပါ့ ...။ သူကေခ်ာတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတယ္ဗ် ...။ အခု သူ႕အသက္က၃၅ႏွစ္ေလာက္ရွိေနတာေတာင္ ... ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြက ေငးၾကည့္ရတုန္း... ကာလသား ေတြကမ်က္စိက်တုန္း ... ။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ အပ်ဳိႀကီးဘ၀နဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ အေဖအိမ္မွာ ကပ္ေနရတုန္းေလ ...။ ဒီေလာက္ေခ်ာ၊ ဒီေလာက္လွရဲ႕သားနဲ့ ဘာလို႔ အခုအခ်ိန္အထိအပ်ဳိႀကီး ျဖစ္ေနရတာလဲလို့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေမးခ်င္သလိုပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေမေမ့ကို ေမးခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီမွာ ... အဓိက သြားေတြ႕ရတာက အဲဒီမွန္ကိစၥပဲေပါ့ဗ်ာ ...။ ဒီလိုဗ် ... ... ...

ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ေခါင္းရင္း ဘုရားစင္နဲ႕ကပ္လ်က္မွာ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ႀကီး တခ်ပ္ရွိတယ္...။ ေဖေဖက ေျပာေတာ့ ... အဘိုး ... အဘြားေတြရဲ႔ အေမြအႏွစ္တဲ့ ...။ တကယ့္ကို ေရွးမွန္ႀကီးမွ ... ေရွးမွန္ႀကီးအစစ္ပါ...။ မွန္ေဘာင္ေတြကလည္း ကႏုတ္ပန္းေတြနဲ႕ ... ေလးလိုက္တာကလည္း လြန္ေရာ...။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ တစ္မိသားစုလံုးကေတာ့ ဘိုဘြားအေမြမို႔မေပ်ာက္မပ်က္ ထိန္းသိမ္းရံုကလဲြၿပီး အဲဒီမွန္ႀကီးကို သိပ္အဖက္မလုပ္ၾကပါဘူး။ အဲ ... ကြၽန္ေတာ့္အေဒၚ မိမိမွန္ကေတာ့ လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အဲဒီမွန္ႀကီးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ပဲတဲ့ ...။ တကယ္တမ္းက မွန္ကို ဘိုးဘြားအေမြမို႔ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မွန္ထဲကသူ႔ကိုယ္သူအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနတာပါ...။ ေမေမျပန္ေျပာျပတာကိုသိရသေလာက္ေတာ့ သူမွန္ႀကိဳက္တဲ့ပံုက လြန္ကိုလြန္လြန္းပါတယ္ဗ်ာ ...။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆိုးသလဲဆို ... ဧည့္သည္လာလို႔ ဧည့္ခံစကားေျပာရင္ေတာင္ ... ဧည့္သည္ကို မွန္ေက်ာေပးထိုင္ခိုင္း ... သူကမွန္နဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာထုိင္ၿပီး ... စကားေျပာေနရင္း မွန္ကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ လြန္းလို႔ ဧည့္သည္ေတြခမ်ာ... ေနာက္ေက်ာမလံုျဖစ္ၿပီး ျပန္ျပန္ေျပး ရရွာသတဲ့ ...။ ေမေမ့ဧည့္သည္ေတြလာလို႔ ... ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ခ်ခိုင္းရင္လည္း ေကာ္ဖီခြက္ႀကီးတန္းလန္းနဲ႔ မွန္ကိုလွမ္းၾကည့္လို႔ ... ခလုတ္တိုက္ၿပီးေကာ္ဖီေတြ ေမွာက္ေမွာက္က်တာလည္း အခါခါတဲ့ ...။ ေမေမကေတာ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ညီမကို ခ်စ္လို႔ အလိုလိုက္ထားေပမယ့္ ေဖေဖနဲ႔ေတြ႕ရင္ေတာ့ ေဒၚေလးမွန္တို႔မစားသာဘူး။ ဟိုတစ္ခါကဆိုလဲ ... ေဖေဖဘုရားရွိခိုးေနတုန္းႀကီး မွန္ေရွ႔လာၿပီး ... ဟုိဖက္လွည့္လိုက္ ... ဒီဖက္လွည့္လိုက္ ထမီကိုျပင္၀တ္လိုက္ လုပ္ေနလို႔ ေဖေဖကထေအာ္ၿပီးမွန္ႀကီးကို ႐ိုက္ခဲြမလို႔လုပ္တာေလ ...။ ေမေမေရာ ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ပါ မနည္း၀ိုင္းဆဲြလိုက္ရေသးတယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး သူလည္း ေဖေဖရွိတဲ့အခ်ိန္ဆို မွန္ေရွ႕မွာ ကိုးရိုးကားရား မလုပ္ရဲေတာ့ေပမယ့္ မွန္ေရွ႕ ကျဖတ္သြားတိုင္း ေဖေဖ႔အရိပ္အေျခကို ၾကည့္ၿပီးမွခိုးခိုးၾကည့္တတ္တယ္။

သူ ... အဲဒီလို မွန္ႀကိဳက္တာနဲ႔ ေယာကၤ်ားမရတာနဲ႕ ဘာဆိုင္လို႕လဲလို႕ ... ဆႏၵေတြေစာၿပီးမေမးနဲ႕ဦး ...။ ကြၽန္ေတာ္ဆက္ေျပာတာကို ဆံုးေအာင္နားေထာင္လိုက္ဦး ... ။ သူနဲ႕မွန္ ...။ မွန္နဲ႕ သူ ... အဲဒီၤလို ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး အဆင္ေျပေနတာက အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးဗ်။ တခါတခါ သူက မွန္ကို မမွန္ဘူးဆိုၿပီး ျပႆနာရွာတာက ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုအတြက္ေရာ ၊ အားလံုးအတြက္ပါျပႆနာ ...။ သူ႕အသက္ ၂၀ေက်ာ္ေလာက္က အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု ေမေမေျပာျပဖူးတာေလး ခင္ဗ်ားတို႔ကိုျပန္ေဖာက္သည္ခ်ရဦးမယ္ ...။ သူက အစားအေသာက္လည္းဂ႐ုစိုက္၊ ေလ့က်င့္ခန္းကလည္း မွန္မွန္လုပ္ေတာ့ ... ျပစ္မ်ဳိးမထင္ လွခ်င္တိုင္းလွေနတာတဲ့ ...။ ဒါေပမယ့္ အပုပ္ေကာင္႐ုပ္ေဆာင္ေနၾကတာပဲဗ်ာ ... သူလည္း ပုထုဇဥ္ပဲ ဘယ္ခံနုိင္မွာလဲ...။ ဟဲ... ဟဲ... အဲဒီစကားေတြကေမေမေျပာျပတုန္းကေတာ့ မပါဘူးဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ဖာသာ ကြၽန္ေတာ္ ထပ္ကြန္႕ထားတာ...။ အဲ... ေျပာေနတာ ဘယ္ေတာင္ေရာက္သြားၿပီလဲ ...။ ေၾသာ္ ... အဲဒီလိုလွေနေပမယ့္ တစ္ေန႕က်ေတာ႔ သူ႕ႏွာေခါင္းထဲမွာ ၀က္ၿခံေပါက္ၿပီးႏွာေခါင္းၾကီး ကေယာင္လာေရာတဲ့ဗ်ာ ...။ အဲဒါသူက ... မွန္ထဲမွာ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ျမင္ၿပီး ေအာ္လိုက္တာ... လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ဆိုေတာ့ ... ေမေမတို႔တင္မကဘူး။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြပါ ေရာက္လာ ၾကေရာတဲ့...။ အဲဒီမွာ ေမေမက `မိမွန္... မိမွန္ ... ဘာျဖစ္လို႔လဲ ´ လို႔ ေမးေတာ့ သူက ဘာေျဖတယ္မွတ္လဲ...။ `မွန္ထဲမွာ ... မွန္ထဲမွာ... ဘယ္သူလည္းမသိဘူး... ႏွာေခါင္းႀကီးအႀကီးႀကီးနဲ႔´ တဲ့ဗ်ာ...။ သူ႕ အေျဖကိုၾကားေတာ့ ေမေမတို႔ေရာအိမ္နီးနားခ်င္းေတြေရာ အကုန္လံုး ... လည္းထိတ္ထိတ္ျပာျပာျဖစ္သြားၾကၿပီး မွန္ႀကီးနားက ခြာတဲ့သူခြာ၊ မွန္ႀကီးကို မ၀ံ့မရဲ တုိးၾကည့္တဲ့သူကၾကည့္နဲ႕ ကေယာက္ကယက္ ကို ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာပဲတဲ့ ...။ အဲဒါနဲ႕ သူ႕ကို ေရမန္းေတြဘာေတြတိုက္မွ သူ႔ႏွာေခါင္းႀကီးေယာင္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္တဲ့...။ အဲဒီေတာ့မွာေမေမလည္း အျဖစ္မွန္ကို သေဘာေပါက္ၿပီး သူ႔ကို အမ်ဳိးမ်ဳိးေဖ်ာင္းဖ်ေပမယ့္ သူကေတာ့မရဘူး။ မွန္ထဲက ပံုက သူမဟုတ္ဘူးလို႔ပဲ ဒိုင္ခံ ျငင္းေနေတာ့တာပဲတဲ့ဗ်ာ ။ ဒီေလာက္ဆို သူ႔ရဲ႔ အေျခအေနက သာမန္ထက္နဲနဲ လြန္ကဲေနၿပီဆိုတာကို ခင္ဗ်ားတို႔ရိပ္မိေလာက္ေရာေပါ့။

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးက တစ္ခါလဲမဟုတ္၊ နွစ္ခါလည္းမဟုတ္ အခါခါျဖစ္လာေတာ့ ေမေမလည္း ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ လႊတ္ထားလိုက္ရတယ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္၆တန္းႏွစ္ေလာက္တုန္းကအျဖစ္တစ္ခုကိုေျပာျပဦးမယ္။ အဲဒီတုန္းကဆို ႐ံုးေရာက္ ဂါတ္ေရာက္ကိုျဖစ္သြားတာဗ်။ အဲဒီေန႔တုန္းက ကြၽန္ေတာ္က အခန္းထဲမွာ စာထိုင္က်က္ေနတယ္ ...။ ေမေမကေနာက္ေဖးမွာ ထမင္းခ်က္ေနတယ္။ ေဖေဖကလည္းသူ႔အခန္းထဲမွာ စာဖတ္ေနတယ္နဲ႔တူပါတယ္။ သူကေတာ့ထုံးစံအတုိင္း ဘယ္သူမွ အနားမွာမ႐ွိေတာ့ မွန္ေရွ႔မွာထိုင္ၿပီး မွန္ထဲကသူ႔ကိုယ္သူ ဘာေတြေျပာေနတယ္ မသိပါဘူး။ ခဏေနေတာ့ သူ႕ရဲ႕စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္သံကို ၾကားတာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုးထြက္ၾကည့္ၾကတာ ... ေယာက်ၤားပ်ဳိတစ္ေယာက္က သူ႕အနားေရာက္ေနၿပီး သူ႕လက္ကုိ ဆဲြေနတာေတြ႕ရတာပဲ ... အဲဒါနဲ႔ ေဖေဖနဲ႔ အသံၾကားလို႔ေရာက္လာၾကတဲ့ ကာလသားသံုးေယာက္ေလာက္နဲ႕ အဲဒီလူကို ၀ိုင္းခ်ဳပ္ၿပီး ရပ္ကြက္႐ံုးကိုပို႔ၾကတာေပါ့ ...။ ဟိုလူ႕ခမ်ာလည္းမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ့ ကုပ္ကုပ္ကေလးလိုက္လာ ရွာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း စပ္စုတတ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ေဖေဖနဲ႕ အတူ႐ံုးကို လိုက္သြားတယ္ေလ ...။ ႐ံုးေရာက္ေတာ့ ရပ္ကြက္လူႀကီးက ေမးတာေပါ့...။

`မင္းကို ငါဒီရပ္ကြက္ထဲမွာအရင္မျမင္ဖူးပါဘူး ... မင္းဘယ္ကလဲ´

`ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္က ဧည့္သည္ပါခင္ဗ်ာ ... ကြၽန္ေတာ့္အမ၀မ္းကဲြဆီအလုပ္ကိစၥနဲ႕ ခဏလာတည္းေနတာပါ ...´

`မင္းသူတပါးအိမ္ေပၚကို တက္ၿပီး သူမ်ားသမီးပ်ဳိတစ္ေယာက္ကို ဆဲြလားရမ္းလားလုပ္တာ ... မင္းကို ပိုင္နက္က်ဴးလြန္မႈနဲ႕ေရာ၊ ကာအိေျႏၵဖ်က္မႈနဲ႔ေရာ တရားစဲြလိုရတယ္ကြ ... မင္းနားလည္းလား ...။´

အဲဒီလူကၿမိဳ႕သားလို႔မေျပာရဘူး႐ုပ္ကေတာ့ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ပါ...။ ၀တ္ထားစားထားတာကလည္း အပ်ံစားေပါ့ ...။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေဒၚေလးရဲ႕ရည္းစားလို႔ေတာင္ ထင္မိပါေသးတယ္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးက ျပစ္မႈေတြကို ေျပာျပေတာ့ အဲဒီလူေတာ္ေတာ္ လန္႔သြားၿပီး တံုတံုရီရီနဲ့ ေျပာတယ္။

`ဒီလို ... ဒီလိုပါ ... အန္ကယ္ရယ္ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီအိမ္ေရွ႕ကျဖတ္သြားေတာ့ အဲဒီအမက ... ကြၽန္ေတာ့္ကို `ဟိတ္´ လို႔လွမ္ေခၚၿပီးေျပာတယ္ ...´

`ဘာေျပာတုန္းကြ´

အဲဒီ့လူဆက္ေျပာမယ့္ စကားကို ရပ္ကြက္လူႀကီးေရာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႕အားလံုးပါ သိပ္စိတ္၀င္စားသြားၾကတယ္။

`သူက ... သူက ... ဟိတ္ ... နင္သိပ္ေခ်ာတာပဲ ... နတ္ျပည္က က်လာသလားလို႔ေတာင္ထင္ရတယ္ ... နင့္ ကိုငါသိပ္ခ်စ္တာပဲဟယ္တဲ့ ...´

ကြၽန္ေတာ္မရယ္္မိေအာင္စိတ္ကို မနည္းခ်ဳပ္တီးထားရတယ္...။ ကြၽန္ေတာ္ပါးစပ္ကို လက္နဲ႔ အုပ္ၿပီး တခြိခြိ ျဖစ္ေနလို႔ ေဖေဖကေတာင္လွမ္းဟန္႔ေသးတယ္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးကလည္း ဟိုလူ႔ကို ဆက္မေျပာဖို႔ လက္လွမ္းတားတယ္ ...။ ၿပီးေတာ့ ... ေဖေဖ့ကိုဘယ္လိုလဲဆိုတဲ့ သေဘာနဲ့ ေမးေငါ့ျပတယ္။ ေဖေဖကလည္း မ်က္ႏွာႀကီးတစ္ခုလံုးနီရဲေနၿပီ ...

`ကိုခင္ထြန္း ... ခင္ဗ်ားဖာသာ နဲနဲဆံုးမၿပီးျပန္လႊတ္လိုက္ပါေတာ့ဗ်ာ ...´

... လို႔ေျပာၿပီး ရွက္ရွက္နဲ့ကြၽန္ေတာ္တို႔သားအဖ အိမ္ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ေဖေဖက ေဒၚေလးကို အိမ္ေပၚကႏွင္ခ်ေနလို႔ ေမေမနဲ႔ေတာင္ရန္ျဖစ္ၾကေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အခန္းထဲေျပး၀င္ၿပီး တံခါးကို အလံုပိတ္ၿပီး ရယ္လိုက္ရတာ အူကို နာေနတာပဲ။ ဟိုလူက ေဒၚေလး မွန္ထဲ က သူ႔ကိုယ္သူၾကည့္ၿပီး ေျပာေနတာကို သူ႔ေျပာတယ္ထင္ၿပီး အိမ္ေပၚအထိ တက္လာတာကိုးဗ် ...။ ဟား ... ဟား ... ဟား ... ဟား ... ။

ေဒၚေလးကသာမန္ထက္ပိုထူးတာေတာ့အမွန္ပဲ ဒါေပမယ့္ ထူးပံုထူးနည္းက မွားေနေတာ့ အားလံုးက ႐ူးတယ္လု႔ိပဲ သတ္မွတ္လိုက္ၾကတယ္။ ေဖေဖက ေဆး႐ံုပို႔ဖို႔ေျပာတယ္။ ေမေမကျငင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကမွန္ႀကီးကို ေရာင္းစားပစ္ဖို႔ အဆုိျပဳတယ္ ။ ေဒၚေလးက ကြၽန္ေတာ့္ ကို စားေတာ့၀ါးေတာ့မတတ္ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေမေမ့ရဲစကားတစ္ခြန္းက အားလံုးကိုအနိုင္ရသြားၿပီး ... ေဒၚေလးေရာ မွန္ႀကီးပါ ခ်မ္းသာခြင့္ရသြားၾကတယ္။ ေမေမေျပာတာက ...

`ဘိုးဘြားပိုင္ပစၥည္းကိုလည္း ေရာင္းစရာမလိုဘူး ...။ ငါ့ညီမကိုလည္းေဆး႐ံုပို႔စရာမလိုဘူး ... ကိုယ့္ရုပ္ရည္ အလွကို အရမ္းတြယ္တာၿပီး ခ်စ္ေနတဲ့ ငါ့ညီမေလးက ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္းဒုကၡမေပးဘူး ... ကိုယ့္ကို ခ်စ္ၿပီး သူမ်ားေတြကိုဒုကၡေပးေနၾကတဲ့ သူေတြအပံုႀကီးထက္ေတာ့အမ်ားၾကီးသာပါေသးတယ္ ... ´ တဲ့ ...။

ကဲ ... ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ...။



Thursday, November 15, 2007

ျပန္ေမွာင္သြားတဲ့ည …

ျပန္ေမွာင္သြားတဲ့ည …

ညက …

အလင္းေတြအတုိင္းသားနဲ႕

ေမွာင္အတိက်ေနတယ္ …

ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ကၽြန္ေတာ့္အရိပ္ရယ္

ေနာက္ၿပီး …

တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ဂစ္တာအိုေလးရယ္ …

ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကစိတ္ေတြကို ျပန္ေမွ်ာ္ေနသလို

ဂစ္တာေလးက အသံမပါတဲ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုေအာ္ဆိုေနတယ္ …။

ေခၚသံတစ္ခုရဲ႕ အဆံုးမွာ

ညေတြထဲကေန အတံုးအရံုးလူးလဲထ

ကၽြန္ေတာ္ … လမ္းေပၚမွာပဲ လမ္းစတစ္ခုကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္ …။

အေတာင္ပံေတြေပါက္လာမွာကို ေစာင့္ရင္း

လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ျငင္းေနၾကတဲ့ ေျခေထာက္ေတြရဲ႕

ဟားတုိက္ရယ္ေမာသံေတြနဲ႕ …

ဆူညံပြတ္ေလာရိုက္

ကၽြန္ေတာ္ … အေမွာင္ထဲမွာဖ်က္ရုိက္ခံရျပန္တယ္။

အခ်ိဳ႕အဆိပ္ေတြက မဖိတ္ပဲေရာက္လာတတ္ၾကသတဲ့ …

ကၽြန္ေတာ္ မေခၚခဲ့ဘူး

အဲဒါေၾကာင့္ …

(ေသခ်ာတယ္) ကၽြန္ေတာ္ မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး ။

Tuesday, November 13, 2007

ေငြေၾကးႏွင္႔ မသက္ဆိုင္ေသာ တန္ဖိုးမ်ား

စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ပါ ...။ အင္တာနက္ထဲေလွ်ာက္ေမႊရင္း ေတြ႕ခဲ့တဲ့စာေၾကာင္းေလးေတြကို ဆင့္ပြားခံစားၿပီးေရးဖြဲ႕ထားတာပါ ...။ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာတင္ႏုိင္ဖို႕ စာရုိက္ေပးတဲ့ ညီမဆုေ၀ ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္တယ္လို႕ေျပာပါရေစ ...။


ေငြေၾကးႏွင္႔ မသက္ဆိုင္ေသာ တန္ဖိုးမ်ား

ေငြေၾကးႏွင္႔ ပတ္သက္ၿပီး အဓိပၸါယ္ဖြင္႔ဆိုၾကတာေတြ ေ၀ဖန္ေျပာဆို ၾကတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အခါခါ ဖတ္ဖူး ၾကားဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီတစ္ခါ ဖတ္လိုက္ရတဲ႔ စာပုဒ္ေလးလို ဦးေႏွာက္နဲ႔ စဥ္းစားဆင္ျခင္မိရံုမကပဲ ရင္ထဲအထိကို ရိုက္ခတ္သြားခဲ႔တာမ်ိဳးကေတာ႔ ရွားပါတယ္။ အမည္မသိ စာဆိုတစ္ေယာက္က ေရးခဲ႔တာပါ။ အဲဒီစာသားေလးေတြကို ဖတ္ေနရင္းက ဆင္႔ပြားေတြးမိတဲ႔ အေတြးေလးေတြအေၾကာင္း အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ မွ်ေ၀ပါရေစ။

MONEY CAN BUY A BED, BUT NOT A SLEEP.

အိပ္ယာကို သင္ ၀ယ္ယူလို႔ရမယ္။ အိပ္စက္ျခင္းကို ၀ယ္ယူလို႔ မရဘူး။

ကတ္သီးကတ္သတ္ ေျပာခ်င္တဲ႔သူေတြကေတာ႔ အိပ္ေဆးေတြ ၀ယ္ေသာက္လို႔ ရတာပဲလို႔ ေျပာၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဓာတုေဗဒ ေဆး၀ါးေတြရဲ႕ အကူအညီကို ရယူၿပီး အိပ္စက္ရၿပီ ဆိုကတည္းက တကယ္႔စစ္မွန္ ေအးခ်မ္းတဲ႔ အိပ္စက္အနားယူမႈကို မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသြားပါၿပီ။ တကယ္႔အေကာင္းစား ေမြ႔ယာႀကီးေတြကို ေငြနဲ႔၀ယ္ယူလို႔ ရပါတယ္။ ေရထဲမွာ ေပါေလာေမ်ာေနရသလို ခံစားရမယ္႔ ေမြ႔ယာႀကီးေတြကိုလည္း အဆမတန္ေစ်းနဲ႔ ၀ယ္ယူပုိင္ဆို္င္ထားလို႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အိစက္ညက္ေညာၿပီး ရုပ္ခႏၶာအတြက္ သာယာမႈေတြ အျပည္႔အ၀ ေပးႏိုင္မယ္႔ အဲဒီလို ေမြ႔ယာႀကီးေတြဟာ အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္စက္ အနားယူႏိုင္ခြင္႔တစ္ခုကို ေပးႏိုင္ပါသလား။ ဟင္႔အင္း…လို႔ ေျဖရမွာပါ။ ေလာကမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းကုန္လြန္ခဲ႔ရတဲ႔ တစ္ေန႔တာရဲ႕ အပူရွိန္ေတြဟာ ညအထိေတာင္ ပါလာၿပီး အိပ္စက္ျခင္းေတြကိုေတာင္ ေႏွာင္႔ယွက္ဖ်က္ဆီးပစ္ေနၾကတယ္ ဆိုတာကို ပုထုုုုဇဥ္တိုင္း ခံစားသိရွိဖူးၾကလိမ္႔မယ္ ထင္ပါတယ္။ စကားလံုးလွလွသံုးၿပီး ေျပာရရင္ ေလာကမွာ ေနမ၀င္တဲ႔ညမ်ားစြာဟာ လူတိုင္းလိုလိုမွာ အနည္းနဲ႔အမ်ား ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဟုတ္ပါၿပီ… အိပ္စက္ျခင္းကို ေငြနဲ႔၀ယ္ယူလို႔ မရႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ အရယူႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကမလဲ။ အဓိက,ကေတာ႔ စိတ္ပါပဲ။ တစ္ညတာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အိပ္စက္အနားယူခြင္႔ ရဖို႔ဆိုတာ ျဖတ္သန္းၿပီးခဲ႔တဲ႔ တစ္ေန႔တာထဲက ကိုယ္႔ရဲ႕စိတ္ထားေတြ၊ လုပ္ရပ္ေတြ အေပၚမွာ အမ်ားႀကီး မူတည္သလို ျဖတ္သန္းရဦးမယ္႔ ေနာက္တစ္ေန႔တာ အေပၚမွာ ထားတဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ သေဘာထားအေပၚမွာလည္း အမ်ားႀကီး မူတည္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ေန႔တာ လုပ္ရပ္ေတြဟာ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ စိတ္ထားေတြမွာ အေျခခံခဲ႔ၿပီး ေကာင္းေသာေစတနာနဲ႔ ဖန္တီးခဲ႔တာေတြခ်ည္းပဲ ဆိုရင္ အဲဒီသူဟာ သူ႔ရဲ႕ တစ္ေန႔တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လို စိတ္ဖိစီးမႈမ်ိဳးကိုမွ ခံရႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ ေစတနာကို ေ၀ဒနာျဖစ္သြားေစတဲ႔ အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳရင္လည္း စိတ္ရွင္းရွင္းနဲ႔ ဥေပကၡာျပဳလိုက္ရံုပါပဲ။ ေနာက္ အနာဂတ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္လည္း ေလာကဓံတရားဆိုတာနဲ႔ ကံ,ကံ၏အက်ိဳး ဆိုတာကို ႏွလံုးသြင္းထားၿပီး ႀကီးမားတဲ႔ စိုးရိမ္ပူပန္ေနမႈေတြ ထားမေနဘူးဆိုရင္ အဲဒီသူရဲ႕အိပ္စက္ျခင္းကို ႏွိပ္စက္အႏိုင္ယူမယ္႔ စိတ္အေျခအေနေတြ ျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ အဲဒီေတာ႔ လူတိုင္းလူတိုင္း ေငြေၾကးေတြ ပံုေပးၿပီး ၀ယ္ယူလို႔ မရႏိုင္တဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အိပ္စက္ခြင္႔ကို စိတ္ထားေတြ အသန္႔စင္ဆံုးထားၿပီး အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြကို မွန္ကန္တဲ႔အျမင္နဲ႔ ၾကည္႔ၾကရင္း ရယူပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ပါေစလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆႏၵျပဳမိပါတယ္။

MONEY CAN BUY HOUSE, BUT NOT HOME.

ေနစရာေနရာကို သင္ ၀ယ္ယူလို႔ ရႏုိင္တယ္။ အိမ္ဆိုတာကိုေတာ႔ ၀ယ္ယူလို႔ မရႏိုင္ဘူး။

ဒီစာေၾကာင္းေလးကို ဒီလို ဘာသာျပန္လိုက္ရတာ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ႔ မ၀ံ႔မရဲ ျဖစ္မိပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားလံုး ႏွစ္လံုးျဖစ္တဲ႔ House နဲ႔ Home ရဲ႕ ကြဲျပားမႈကို လူတိုင္း ခံစားသိႏိုင္ေပမယ္႔ အဲဒါကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ျပန္ဖို႔ၾကေတာ႔ မလြယ္ေတာ႔ပါဘူး။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ House ဆိုတာ အိမ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္က ေနစရာေနရာလို႔ ဘာသာျပန္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုျပန္ရတာကလည္း ေနာက္က Home ဆိုတဲ႔ စကားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္က `အိမ္´လို႔ အနက္ဖြင္႔ခ်င္လုိ႔ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူမ်ားေတြေတာ႔ ဘယ္လိုခံစားရမယ္ မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အိမ္လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ အေဖ၊ အေမ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ အတူတူ စည္းစည္းလံုးလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနလာခဲ႔တဲ႔ သာယာၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းတဲ႔ အေဖတို႔ အေမတို႔ရဲ႕ အိမ္ကေလးကိုပဲ သြားသြား ျမင္ေယာင္မိတတ္လို႔ပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔အေနနဲ႔ကေတာ႔ `အိမ္´ဆိုတဲ႔ စကားလံုးရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို ေနစရာေနရာ တစ္ခုလို႔ပဲ အဓိပၸါယ္ မဖြင္႔ဆိုခ်င္ပါဘူး။ အဲဒီစကားလံုးေလးရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ မိသားစုတစ္စု၊ မေပ်ာက္မပ်က္ မေလ်ာ႔ပါးသြားႏိုင္တဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ေနာက္ၿပီး မျမင္ႏိုင္ေပမယ္႔ အခိုင္မာဆံုး ခ်ည္ေႏွာင္ထားၾကတဲ႔ အျဖဴထည္ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြ စတဲ႔ , စတဲ႔ အဓိပၸါယ္ေတြ မ်ားစြာ ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ေနစရာ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္္ တိုက္ခန္းအေကာင္းစားႀကီးေတြ၊ ၿခံႀကီး၀င္းႀကီးေတြကို ေငြရွိရင္ ၀ယ္လို႔ရႏိုင္ေပမယ္႔ အဲဒီေနစရာ ေနရာတစ္ခုကို `အိမ္´လို႔ အမည္တပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အထက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဖာ္ျပတဲ႔ စိတ္အေျခအေနေတြနဲ႔ ခံစားမႈေတြကို ဘယ္လို တန္ဖိုးျဖတ္ၿပီး ဘယ္ေနရာမွာ သြား၀ယ္ၾကမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ လူသားေတြအားလံုး ကိုယ္႔ရဲ႕ စိတ္အာရံုနဲ႔ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးကို စိတ္ေက်နပ္မႈေတြ ေပးႏိုင္ၿပီး ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းတဲ႔ ေနရာေလးအျဖစ္ မွတ္ယူႏိုင္တဲ႔ `အိမ္´လို႔ အမည္တပ္ႏိုင္တဲ႔ ေနရာေတြမွာပဲ ေနထိုင္ႏုိင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။

MONEY CAN BUY FINERY BUT NOT BEAUTY.

လက္၀တ္တန္ဆာေတြကို ၀ယ္ယူလို႔ ရခ်င္ရမယ္။ အလွတရားကိုေတာ႔ ၀ယ္လို႔မရႏိုင္ဘူး။

လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ မတည္ၿမဲတဲ႔ ရုပ္ခႏၶာႀကီးကိုပဲ သူတစ္ပါးရဲ႕ အျမင္မွာ လွေနေစဖို႔၊ ၾကည္႔ေကာင္းေနေစဖို႔ နည္းမ်ိဳးစံုသံုး၊ လက္၀တ္တန္ဆာ မ်ိဳးစံုသံုးၿပီး ျပင္ဆင္ျခယ္သၾကေလ႔ ရွိပါတယ္။ ဒါကလည္း လူ႔ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုလို႔ ဆိုႏိုင္တာေၾကာင္႔ အျပစ္ေျပာစရာေတာ႔ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီ အေပၚယံ အျပင္ပန္း၊ ဖီးလိမ္းျခယ္သ ျပင္ဆင္ထားမႈေတြဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တကယ္႔အလွတရား မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းကို သိထားဖုိ႔ လိုပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တကယ္႔အလွတရားဟာ သူ၀တ္ဆင္ထားတဲ႔ အ၀တ္အစား၊ လက္၀တ္တန္ဆာေတြရဲ႕ တန္ဖိုးေပၚမွာ မတည္ပါဘူး။ သူူ႔စိ္တ္ရဲ႕ ျဖဴစင္မႈ၊ ၾကည္လင္မႈ၊ ၿငိမ္းေအးမႈေတြမွာ တည္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္မွာ အလွတရား တကယ္ရွိ,မရွိ ဆိုတာကိုလည္း အဲဒီလူကို ျမင္လိုက္ရတဲ႔သူရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လို ခံစားလိုက္ရတယ္ ဆိုတဲ႔ အခ်က္ေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ဆံုးျဖတ္သင္႔ပါတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ အဖိုးတန္ အ၀တ္အစားေတြကို ေခတ္ဆန္ဆန္ ၀တ္ဆင္ထားၿပီး ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲတစ္ခုမွာ ကေနတဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဘာတန္ဖိုးႀကီး လက္၀တ္လက္စားမွ မပါဘဲ ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္ေလး ၀တ္ဆင္ၿပီး သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားေလးနဲ႔ ဘုရားကို အာရံုျပဳေနတဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဘယ္သူ႔မွာ အလွတရား ပိုရွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတ္မွတ္ၾကမလဲ။ ဘယ္မိန္းကေလးကို ျမင္ရတဲ႔အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးမႈတစ္ခုနဲ႔ ငါ႔သမီးေလးသာ ျဖစ္လိုက္ပါေတာ႔၊ ငါ႔ႏွမေလးသာ ျဖစ္လိုက္ပါေတာ႔ ဆိုတဲ႔ စိ္တ္မ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာမလဲ။ ရွင္းပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ရိုးရွင္းလံုၿခံဳတဲ႔ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈနဲ႔ စိတ္ေနစိတ္ထား ၾကည္လင္သန္႔စင္မႈေတြကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာပါ။ ဘာမွမသိ နားမလည္ဘဲ တံုးတံုးအအႀကီး ေနရမယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာ ရွိတာက ေခတ္ရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈ ေရစီးထဲမွာ ကိုယ္က်င္႔တရားနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ေရာပါမသြားေစခ်င္တဲ႔ ေစတနာပါ။ ေနာက္ၿပီး လူတစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ ၀တ္ဆင္ထားၿပီး ဘယ္ေလာက္ပဲ ဖီးလိမ္းျခယ္သထားပါေစ။ သူ႕ရဲ႕စိတ္ကို ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြ ဖံုးလႊမ္းေနမယ္ဆိုရင္ သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ ရုပ္သြင္ဟာ ျမင္ရသူရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ လွေတာ႔မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ေငြေၾကးနဲ႔ ခ်ိန္စက္၀ယ္ယူလုိ႔ မရႏိုင္တဲ႔ စိတ္ေၾကာင္႔ျဖစ္တဲ႔ အလွတရားေတြ လူတိုင္းမွာ ရွိေစခ်င္တာပါပဲ။

MONEY CAN BUY BOOKS BUT NOT BRAIN.

စာအုပ္ေတြကိုေတာ႔ ၀ယ္ယူလို႔ရမယ္။ ဦးေႏွာက္ကိုေတာ႔ မရဘူး။

ကမၻာေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြရဲ႕ ေဆးရည္စိမ္ထားတဲ႔ ဦးေႏွာက္ေတြကို အလွၾကည္႔ဖို႔ အဆမတန္ ေစ်းေပးၿပီး ၀ယ္ယူခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ ရေကာင္းရပါလိမ္႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီဦးေႏွာက္ေတြ လုပ္ေဆာင္ခဲ႔တဲ႔ ဆင္ျခင္စဥ္းစားမႈ၊ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာမႈ၊ သံုးသပ္ေ၀ဖန္မႈေတြကို အဲဒီ ဦးေႏွာက္ႀကီးေတြကို ၀ယ္လိုက္ရံုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရႏိုင္မလား၊ မရႏိုင္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး အသိပညာ၊ အတတ္ပညာမ်ားစြာဟာ စာရြက္စာတမ္းေတြ၊ စာအုပ္ေတြ အျဖစ္နဲ႔ ထြက္ေပၚလာၾကတဲ႔အခါ အဲဒီစာအုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀ယ္ယူလုိ႔ရေပမယ္႔ အဲဒီစာအုပ္ေတြထဲက အခ်က္အလက္ေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ၊ အယူအဆေတြကို ဆင္ျခင္ပိုင္းျခားမယ္႔ ဦးေႏွာက္တစ္စံုကိုေတာ႔ ၀ယ္ယူလို႔ မရႏိုိင္ပါဘူး။ စာအုပ္တစ္အုပ္ရဲ႕ ေငြေၾကးတန္ဖိုးဟာ အကန္႔အသတ္ ရွိႏိုင္ေပမယ္႔ အဲဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီး ဦးေႏွာက္နဲ႔ ဆင္ျခင္စဥ္းစား သံုးသပ္ေ၀ဖန္မႈေတြရဲ႕ ေနာက္မွာရလုိက္တဲ႔ အသိ၊ အတတ္ပညာေတြရဲ႕ တန္ဖိုးကေတာ႔ အကန္႔အသတ္မဲ႔ပါတယ္။ ဒါတင္မကဘဲ စာအုပ္တစ္အုပ္က ေပးႏိုင္တဲ႔ ၾကည္ႏူးမႈ၊ ၀မ္းသာမႈ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမမႈ၊ ႏွစ္သက္ေက်နပ္မႈ စတဲ႔ ခံစားမႈေတြရဲ႕ အဖိုးအခကလည္း တိုင္းဆလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန္မာန စတဲ႔ မလိုလားအပ္တဲ႔ စိတ္အေျခအေနေတြကို ျဖစ္ေစတဲ႔ စာအုပ္မ်ိဳးေတြ ဆိုရင္ေတာ႔ လႊင္႔ပစ္လိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ စာဖတ္တဲ႔သူတစ္ေယာက္ကို အၾကမ္းဖ်ဥ္း ေလ႔လာၾကည္႔မယ္ဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္ဟာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္မယ္၊ အဲဒီမွာ ခံစားမႈေတြ ျဖစ္လာမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အသိတစ္ခုခု၊ အတတ္တစ္ခုခုကို စာေတြ႔အေနနဲ႔ ရလိုက္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္လာတဲ႔ ခံစားမႈ၊ ရလုိက္တဲ႔အသိ ( သို႔မဟုတ္ ) အတတ္တစ္ခုခုကို သူက လုပ္ရပ္ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ေတာ႔မယ္။ ဒီေနရာမွာ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ အခန္းက႑က အရမ္းကို အေရးပါလာပါတယ္။ ကိုယ္ ဒီစာအုပ္ေၾကာင္႔ ခံစားလုိက္ရတဲ႔ ခံစားမႈဟာ ျဖစ္သင္႔ မျဖစ္သင္႔၊ ဒီစာအုပ္ကေပးတဲ႔ အသိဟာ မွန္၏ မမွန္၏ စတာေတြကို သူ႕ဦးေႏွာက္နဲ႔သူ စဥ္းစား ဆံုးျဖတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ႔ အားလံုး ပိုက္ဆံနဲ႔ ၀ယ္လုိ႔ရတဲ႔ စာအုပ္ေတြကုိ ဖတ္ၾကၿပီး ၀ယ္ယူလို႔ မရႏိုင္တဲ႔ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အေကာင္းဆံုး ဆင္ျခင္သံုးသပ္ႏိုင္ၾကဖို႔ ေမွ်ာ္လင္႔မိပါတယ္။

MONEY CAN BUY AMUSEMENT BUT NOT HAPPINESS.

ေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြကို ၀ယ္ယူလို႔ ရႏိုင္မယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုေတာ႔ မရႏိုင္ပါဘူး။

အရွိန္အဟုန္နဲ႔ တိုးတက္လာေနတဲ႔ ေခတ္ရဲ႕ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ေပးႏိုင္မယ္႔ ကိရိယာ တန္ဆာပလာနဲ႔ အသံုးအေဆာင္ ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ားစြာ ေပၚလာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီအရာေတြက တကယ္႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အစစ္အမွန္ေတြကို ေပးႏိုင္ပါရဲ႕လား။ မေသခ်ာပါဘူး။ အရွင္းဆံုးေျပာရရင္ စိတ္တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းမႈ မရွိဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အစစ္အမွန္ကို ဘယ္ေတာ႔မွ မရႏိုင္ပါဘူး။ အခုေခတ္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ၾကည္႔ရင္ တန္ဖိုးႀကီး ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြကို သံုးၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ခဏတာ ငွားယူေနၾကတာကို ေတြ႔ႏို္င္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြ အားလံုးဟာ အမွန္တကယ္ စစ္မွန္တဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုေပးတာ မဟုတ္ဘဲ အားလံုးကို ခဏေမ႔ပစ္ထားႏိုင္ဖို႔ အာရံုအသစ္ေတြကို ခဏတာ ဖန္တီးေပးရံုမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ဆိုရင္ အဲဒီ ခဏတာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးကိုေတာင္ မခံစားႏိုင္ေလာက္တဲ႔အထိ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊ ေသာကေတြ၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန္မာနေတြနဲ႔ ပိေနၾကတဲ႔သူေတြ ရွိပါတယ္။ တကယ္႔ကို သနားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ တကယ္တမ္း ေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြက ေပးတဲ႔ ခဏတာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို အျပည္႔အ၀ ရရွိခံစားႏုိင္ဖို႔ ဆိုတာကလည္း ကိုယ္႔စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ရွင္းထုတ္ၿပီး အရာရာကို ခဏေမ႔ထားႏုိင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒါကလည္း တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ မလြယ္လွပါဘူး။ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ဆိုတာေတြဟာ ဘ၀မွာ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္တဲ႔ အရာေတြထဲမွာ တစ္ခုအပါအ၀င္ပါ။ ၾကည္႔ရႈသူေတြကို စိတ္တစ္ခုလံုး နစ္ေျမာၿပီး အရာအားလံုးကို ခဏေမ႔သြားေစတဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြဟာ ေအာင္ျမင္တာပါပဲ။ လူတိုင္းလူတိုင္း ပိုက္ဆံနဲ႔ ၀ယ္ယူထားတဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြက ေပးတဲ႔ ခဏတာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို အျပည္႔အ၀ ခံစားႏုိင္ၾကၿပီး ဘာေဖ်ာ္ေျဖမႈမွ မလိုဘဲ ပုိင္ဆိုိင္ႏိုင္တဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကိုလည္း စိတ္ကို အျဖဴစင္ဆံုး၊ အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုး၊ အေအးျမဆံုး၊ အရွင္းသန္႔ဆံုးထားၿပီး ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳမိပါတယ္။

MONEY CAN BUY A PASSPORT TO EVERYWHERE BUT NOT HEAVEN.

ေနရာတကာကို သြားဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္ကို ၀ယ္ယူလို႔ ရခ်င္ရမယ္။ နိဗÁÁာန္ကိုေတာ႔ သြားလို႔မရႏိုင္ဘူး။

မူလစာေရးသူကေတာ႔ ေကာင္းကင္ဘံု ( Heaven ) လို႔ ေရးထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ဦး ျဖစ္တာေၾကာင္႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္ျဖစ္တဲ႔ နိဗÁÁာန္ကိုပဲ ယူၿပီး ေျပာပါ႔မယ္။ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ေနရာကိုပဲ သြားခ်င္သြားခ်င္ ေငြေၾကး လံုလံုေလာက္ေလာက္နဲ႔ ႏို္င္ငံကူးလက္မွတ္ ( passport ) သာ ရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားလို႔ရပါတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ေခတ္မီတိုးတက္တဲ႔ ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာသာ မီလ်ံနာ သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္ေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ ကမၻာေပၚသာ မကပါဘူး အာကာသထဲကိုေတာင္ ေျခဆန္႔လို႔ ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီလို ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ရွိေနရံုနဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ ထားမကုန္ေအာင္ ရွိေနရံုနဲ႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ဖို႔ရာ မျဖစ္ႏုိင္တာကေတာ႔ နိဗÁÁာန္ပါ။ ရွိတဲ႔ေငြအားလံုးကို ကုသို္လ္ေရးအတြက္ လွဴလိုက္ရင္ေရာကြာလို႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ အဲဒါဆိုုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ဒါနတစ္ခုတည္းနဲ႔ နိဗÁÁာန္ကို မ်က္ေမွာက္မျပဳႏိုင္ပါဘူး လို႔ပဲ ေျဖရမွာပါ။ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ကုသို္လ္ေတြကို တည္ေဆာက္ၿပီး မဂၢင္ရွစ္ပါးလမ္းကို ေလွ်ာက္ႏုိင္မွသာ ရုပ္တရား၊ နာမ္တရားေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာျဖစ္တဲ႔ နိဗÁÁာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္မွာပါ။

MONEY CAN BUY RELIGION BUT NOT SALVATION.

ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈတစ္ခုကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ရယူႏိုင္ပါတယ္။ ကယ္တင္မႈေတြကိုေတာ႔ မရႏိုင္ပါဘူး။

ဒီအေၾကာင္းေလးကိုလည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာပါ႔မယ္။ ဗုဒၶဘုရား ေဟာၾကားခဲ႔တဲ႔ တရားေတာ္တစ္ခု ရွိပါတယ္။ `အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ´ မိမိကိုယ္သာ ကုိးကြယ္ရာတဲ႔။ အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္း ဆိုတဲ႔ မေရွာင္လႊဲႏိုင္တဲ႔ ဒုကၡေတြကေန လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ မိမိကိုယ္ကို မိမိ ကယ္တင္ရမွာပါ။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားက ဒုကၡအလံုးစံုတို႔ရဲ႕ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာဟာ နိဗÁÁာန္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ နိဗÁÁာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ဖို႔ ဒီလိုေန၊ ဒီလိုထိုင္၊ ဒီလိုက်င္႔ႀကံၿပီး ဒီလမ္းေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ရမယ္ဆိုတာကို လက္ေတြ႕ျပသြားတဲ႔ အႏႈိင္းမဲ႔ စံျပပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကို ေငြေတြ ပံုေပး၊ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ပံုေပးၿပီး တပည္႔ေတာ္ကုိ ကယ္တင္ပါလို႔ ေတာင္းဆိုလို႔ မရပါဘူး။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ကိုးကြယ္ပါတယ္လို႔ ေျပာရံုနဲ႔လည္း အဲဒီဒုကၡေတြကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားက လုပ္ေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိကိုယ္ကို မိမိကသာ ကယ္တင္ႏိုင္မွာပါ။ အခုလက္ရွိ ခ်မ္းသာလွပါတယ္၊ ၾကြယ္၀လွပါတယ္ ဆိုတဲ႔သူေတြ အေနနဲ႔လည္း အခုလက္ရွိ ဘယ္လိုတန္ခိုးရွင္မ်ိဳးကိုမွ ပိုက္ဆံေတြ ပံုေပး၊ အၾကြင္းမဲ႔ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ၿပီး ဒီဒုကၡေတြက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကယ္တင္ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ လူသားအားလံုး မိမိကိုယ္ကို ကယ္တင္ႏိုင္ၾကပါေစ။

ေနဘုန္းလတ္

Sunday, November 11, 2007

ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ ပင္ဂြင္းငွက္မ်ား

ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ဖူးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတိုေလးေတြထဲက အႀကိဳက္ေတြ႕မိတဲ့တစ္ပုဒ္ပါ ...။
သူငယ္ခ်င္းခြန္ျမလိႈင္... က ေက်ာင္းကင္တင္းမွာထိုင္ေနတုန္း Discovery Channel မွာ သူၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ ပင္ဂြင္းငွက္ေတြအေၾကာင္းကို ေျပာျပတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူေျပာတာေလးေတြကို အေျခခံၿပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ခဲ့ရာကေန ဒီ၀တၳဳတိုေလးျဖစ္လာခဲ့တာပါ ...။ သူငယ္ခ်င္းခြန္ျမလႈိင္ကိုလဲ ဒီေနရာကေန ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အရင္တုန္းကေရးခဲ့ဖူးတဲ့ စာေတြကိုျပန္ဖတ္ရတိုင္း ... အခု အဲဒီ့လိုမေရးႏုိင္ေတာ့တဲ့ ကို႕ကိုယ္ကို အာ:မလို အားမရျဖစ္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ခံစားရပါတယ္ ...။ အရင္အခ်ိန္တုန္းက ေနဘုန္းလတ္ကို အခု ေနဘုန္းလတ္က ျပန္လြမ္းေနရတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ ...။


ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ ပင္ဂြင္းငွက္မ်ား


ကြၽန္ေတာ္႔မ်က္လံုးေတြဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္႔ အနားမွာ ပင္ဂြင္းငွက္ေတြ...။ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာလည္းေရခဲတံုး ေတြ ေပါေလာ ေမ်ာေနတဲ႔ သမုဒၵရာႀကီး...။ ကြၽန္ေတာ္ရွိေနတာက အေတာ္အသင္႔ႀကီးတဲ႔ ေရခဲလႊာႀကီး တစ္ခုအေပၚမွာ...။ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ႔သလဲ...။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ဒီေနရာကို ေရာက္ေန ရတာလဲ...။စဥ္းစားၾကည္႔ေပမယ္႔... ေခါင္းထဲမွာ ရႈပ္ေထြး ေနာက္က်ိ လာတာကလြဲလို႔ ဘာမွအစေဖာ္လို႕ မရေတာ႔ဘူး။

ကြၽန္ေတာ္မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္...။ အနားမွာ၀ိုင္းအံု ေနတဲ့ ပင္ဂြင္းငွက္ေတြ အေ၀းကိုနဲနဲရွဲ သြားၾကတယ္။ထူးေတာ႔ထူး ဆန္းတယ္...။ ေရခဲျပင္ေပၚရပ္ေနေပမယ္႕ ကြၽန္ေတာ္႔ရဲ႕ေျခဖ၀ါးက ဘယ္လို ေအးျမမႈ ကိုမွမခံစားရဘူး။ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲလို႕ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားေနတုန္းမွာ...။

`မင္းသတိရလာၿပီလား...ဘယ္လိုေနေသးလဲ´

ပင္ဂြင္းငွက္တစ္ေကာင္ကေျပာတဲ႔စကားကို ပထမဦးဆံုးၾကားဖူးတဲ႔လူသားဟာကြၽန္ေတာ္ပဲျဖစ္လိမ္႔ မယ္ထင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္အံ့ၾသသြားသင့္ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွမခံစားလိုက္ရဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔အားလံုးကို ေခါင္းညိတ္ ျပလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီက တံု႔ျပန္မႈတစ္ခုရၿပီးတာနဲ႔ သူတို႕က ကြၽန္ေတာ္႕ကို ဂရုမစိုက္ ေတာ႔ပဲ တဘက္ကို လွည္႔သြားၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ အေတာင္ပံ တိုနံ႔န႔ံေလးေတြကို ေနာက္ကေနၾကည္႔ရင္း သူတို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းစိတ္၀င္စားသြားတာနဲ႔ သူတုိ႔အားလံုးၾကားရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ လွမ္းေျပာ လိုက္ မိတယ္။

`ခင္ဗ်ားတို႔လည္း အေတာင္ပံရွိရက္သားနဲ႔ မပ်ံႏိုင္တဲ့ ငွက္တစ္မ်ဳိးပဲေနာ္...´

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စကားကိုၾကားေတာ့ သူတို႕ေတြ ကြၽန္ေတာ့္ ဘက္ ကို ျပန္လွည့္လာၾကတယ္။ၿပီးေတာ့ သူတို႕ထဲက အသက္အႀကီးဆံုး လို႕ ထင္ရတဲ့ ပင္ဂြင္းႀကီးကေျပာတယ္။

`ငါတို႕က သဘာ၀အေလွ်ာက္ မပ်ံႏိုင္ၾကတာပဲကြာ ၀မ္းနည္း စရာ မရွိပါဘူး။´

သူက စကားကိုမဆက္ေသးပဲ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြထဲကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လံုး ေတြထဲမွာ ဘယ္လိုအရိပ္အေရာင္ေတြ သူေတြ႕သြားတယ္ မသိပါဘူး။

`သဘာ၀အေလွ်ာက္ မဟုတ္ပဲ ေကာင္းကင္ကိုဆြဲပိတ္ခံထားရလို႕ ဒါမွမဟုတ္ အေတာင္ပံေတြ မသန္ စြမ္းလို႕ မပ်ံသန္းႏိုင္ၾကတာဆိုရင္ေတာ႕ သိပ္ကို၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာေပါ႔ကြာ။´

သူ႔ရဲ႕စကားေၾကာင္႔ ကြၽန္ေတာ္ၿပံဳးမိတယ္။ မခ်ိၿပံဳးလို႔ အမည္တပ္မယ္ဆိုရင္ တပ္လို႔ရတဲ႔ အၿပံဳးမ်ဳိး ေပါ႔။ အဲဒီေနာက္ သူတို႔ဟာ ကြၽန္ေတာ္ရွိေနတာကို ဂရုမစိုက္ၾကေတာ႔ပဲ ေရခဲျပင္ရဲ႕ အလယ္တည့္တည့္မွာ စက္၀ိုင္းပံုစံ စုၿပံဳလိုက္ၾကတယ္။

ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတဲ႕ ေနရာေဒ သတစ္ခုက တစ္ခါမွမဆံုဖူးတဲ့ သူတို႔ကို စိတ္၀င္ တစား ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ထူးဆန္းတယ္။ သူတို႔က အားလံုးၿငိမ္ၿပီး စုၿပံဳေနၾကတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ခဏခဏတိုင္းမွာ အၿပင္ဘက္ဆံုးကေကာင္ေတြက ဟိုးအတြင္းဘက္ဆံုးကို၀င္သြားလိုက္ အတြင္း ဘက္ဆံုးက ေကာင္ေတြက ေနာက္ကို တစ္တန္းခ်င္း ဆုတ္လာလိုက္နဲ႔ ေနရာခ်င္း အလဲအလွယ္ လုပ္ေန ၾကတယ္...။

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕သိခ်င္စိတ္က ဘယ္လိုမွ ထိမ္းလို႕မရေတာ့ဘူး...။အဲဒါနဲ႕ အျပင္ဘက္ဆံုးက အေကာင္ တစ္ေကာင္ကို ကြၽန္ေတာ္လွမ္းေမးလိုက္တယ္။

`ခင္ဗ်ားတို႕... အဲဒါ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ။´

`ခ်မ္းလို႕ကြ...´

သူကစိတ္မရွည္တဲ့ေလသံနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ကို အေျဖေပးတယ္။

`ခ်မ္းတာနဲ႕ ခင္ဗ်ားတို႕အထဲကေကာင္က အျပင္ထြက္လိုက္ အျပင္ကေကာင္က အထဲ၀င္လိုက္လုပ္ေန တာနဲ႕ဘာဆိုင္လို႕လဲ...´

`မင္းက ေတာ္ေတာ္ ဒံုးေ၀းတာပဲ...။အတြင္းဆံုးကေကာင္က အဒီဲမွာအၿမဲေနရင္ သူတစ္ေယာက္ထဲ အေႏြးေထြးဆံုး ျဖစ္ေနမွာေပါ့ကြ အဲဒီေတာ့ တရားမွ်တမႈရွိေအာင္ အလွည့္က် ေနရာေျပာင္းေနၾကတာေပါ့... ဒါေတာင္ နားမလည္ဘူးလား...။´

သူေျပာလည္းေျပာစရာပါပဲ...။ဒီေလာက္ရိုးရွင္းတဲ့ သေဘာတရားေလးတစ္ခုကိုေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ ဘာျဖစ္လို႔ မစဥ္းစားမိခဲ့ရတာလဲ...။ တကယ္တမ္းဆို ကြၽန္ေတာ္က လူေလ...။ ကမၻာေပၚမွာ အသိဥာဏ္အျမင့္မားဆံုး သတၲ၀ါေလ...။ကြၽန္ေတာ္ကသူတို႔ထက္ပိုၿပီး ဒါေတြကိုနားလည္သင့္တာေပါ့ ...နားလည္ရမွာေပါ့။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ...။ ကြၽန္ေတာ့္အေတြးေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတုန္း ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ဟာ တခါက က်င္လည္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူ႕ေလာကထဲကို ျပန္ေရာက္သြားတယ္...။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြကသာအေႏြးေထြးဆံုး အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ အေျခအေနေတြကို ေတြ႔ႀကံဳခံစားေနရၿပီ ဆိုရင္ ဟိုးအတြင္းဆံုးက ပင္ဂြင္းငွက္ေတြလို ေနာက္ကို တစ္လွမ္းဆုတ္ေပးၿပီး သူတပါးကို၀င္ေရာက္ခံစားခြင့္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးရွိပါ့မလား...။မေသခ်ာဘူး...။ အကယ္၍ စိတ္ကူးရွိခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူတပါးကို ခဏေနရာဖယ္ေပးလိုက္ဖို႔အထိကြၽန္ေတာ္တို႔ သတၲိရိွပါ့မလား။ ကိုကိုယ္တိုင္က ေနရာဖယ္ေပးဖို႔ေနေနသာသာ ကံၾကမၼာအရ အလိုအေလ်ာက္ ေနရာအေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကရင္ေတာင္ အဲ အေျခအေနကို ဘယ္သူေတြက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကလို႔လဲ...။ကြၽန္ေတာ္တို႔လူသားေတြစိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာ ပင္ဂြင္းငွက္ေတြ ေလာက္ေတာင္ ဖံြ႔ၿဖိဳးမႈ မရွိေသးပါလား။ မ်ဳိးႏြယ္တူအခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းကူညီရင္းက ဒုကၡနဲ႔ သုခကို အညီအမွ် မွ်ေ၀ခံစားၾကမယ္လို႔ ပင္ဂြင္းငွက္ေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ထားႏိုင္ၾကေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူသားေတြကေရာ အဲဒီ့လိုစိတ္မ်ဳိး ထားႏိုင္ၾကပါ့မလား။ ထားဖို႔ေရာ စိတ္ကူးရွိပါ့မလား...။ ထားသင့္တယ္ဆိုတာကိုေရာ နားလည္ၾကရဲ႕လား...။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕စိတ္ေတြပင္ဂြင္းငွက္ေတြ ေလာက္ေတာင္ မျမင့္ျမတ္ၾကေတာ့ပါလား...။

အဲဒီလိုစဥ္းစားမိေတာ့ ... ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကြၽန္ေတာ္ ရွက္သြားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတြ ဒီကိစၥကိုမလုပ္ခ်င္ပဲနဲ႕မ်ား မေက်မနပ္နဲ႕ လုပ္ေနၾကတာလားလို႕ကြၽန္ေတာ္ သံသယ ၀င္မိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္... ကြၽန္ေတာ္ေနာက္တစ္ခြန္းထပ္ေမးမယ္အလုပ္မွာခုဏကအျပင္ဘက္ဆံုးမွာ အေအးဒါဏ္ကို အမ်ားဆံုး ခံစားေနရတဲ့ တစ္ေကာင္ဟာ အတြင္းဘက္ဆံုးကို ၀င္သြားပါၿပီ။ အဲဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနာက္တစ္ေကာင္ကိုပဲ ထပ္ေမးလိုက္တယ္။

`ခင္ဗ်ားတို႕ အဲဒီလိုလုပ္ေနေတာ့ ... အထဲကေနၿပီး အျပင္ကိုျပန္ျပန္ထြက္လာရတဲ့ သူေတြက မေက်မနပ္မျဖစ္ၾကဘူးလား...´

ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ေမးခြန္းကို သူက အံ့ၾသဟန္ျပၿပီးျပန္ေျဖတယ္။

`ဘာမွမေက်မနပ္ျဖစ္စရာ မရွိပါဘူး။ အခ်င္းခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ထားႏိုင္ရင္ အားလံုးၿပီးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး...ဒီအေနအထားကတကယ့္ကိုစနစ္က်တဲ့လည္ပတ္မႈတစ္ခုပဲေလ...။အားလံုးညီတူညီမွ်ပဲ...။ဘယ္သူမွပိုၿပီးခံစားခြင့္မရွိသလို...ဘယ္သူမွလည္းေလွ်ာ့ၿပီးခံစားစရာမလိုဘူး။ေစတနာအရ အသက္အရြယ္ ႀကီးသူေတြနဲ႕ ကေလးငယ္ေတြကို အတြင္းမွာ အခ်ိန္ နည္းနည္းၾကာၾကာေနခြင့္ ေပးၾကတာကလြဲလို႕ေပါ့...။´

တိရစာၦန္ေတြ ျဖစ္ေပမယ့္သိတတ္လိုက္တာဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ၾကည္ႏူးသြားမိတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ရွက္စိတ္ေတြ၀င္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ မလံုမလဲေတြျဖစ္လာတယ္။ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ အံ့ၾသေငးေမာေနမိတဲ့ ကြၽန္္ေတာ္ကိုသူကအထူးအဆန္း သတၲ၀ါတစ္ေကာင္လို ၾကည့္ရင္းေျပာတယ္။

`မင္းအတြက္ ဘာျဖစ္လို႕အဲဒီ့ေလာက္ ဆန္းျပားေနရတာလဲ...။ ဒါဟာ... သဘာ၀တရားပဲေလ ျဖဴစင္တဲ့စိတ္တစ္ခုနဲ႕အစစအရာရာကိုရိုးရိုးေလးစဥ္းစားၿပီးသဘာ၀အတိုင္းလိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ ေနလိုက္တာပဲေလ ။ ထူးလည္း မထူးသလို... ဆန္းလည္း မဆန္းပါဘူး ...။´

သူကကြၽန္ေတာ္ ကိုေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပ ေနေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ရွက္စိတ္နဲ႕ ေခါင္းကိုငံု႕ထားမိတယ္ ။ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕နားထဲမွာလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္၊ တရားမွ်တမႈ၊ ေစတနာ၊ သဘာ၀တရား ...ဆိုတဲ့အသံေတြ က်ယ္ေလာင္စြာျမည္ဟည္းေနၾကတယ္။

ဟုတ္တယ္...သူေျပာတာဟုတ္တယ္။ ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္တစ္ခုရွိရမယ္။ အားလံုးကို ရိုးရိုးေလး စဥ္းစားရမယ္။ ေနာက္ၿပီး... သဘာ၀နဲ႔လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ေနရမယ္။လြယ္လြယ္ေလးပါ...။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥေတြက လူေတြအတြက္ဘာေၾကာင့္မ်ား အရမ္းခက္ေနရတာလဲ...။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ကေရာ ဘာျဖစ္လို႔အျပည့္အ၀ မက်င့္သံုးႏိုင္ရတာလဲ..။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ...ႀကိဳးစားၾကည့္ရမွာေပါ့...။ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕စိတ္ေတြ အနည္းငယ္ ၾကည္လင္စျပဳလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပင္ဂြင္းငွက္ ေတြဟာ အေအးဓာတ္ေလ်ာ့က်သြားလို႔ထင္ရဲ႕ ေရကူးသူကူး၊ ငါးဖမ္းသူဖမ္းနဲ႕ ေရခဲျပင္တစ္ခုလံုး လႈပ္ရွားစည္ကားသြားတယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြက ေရထဲမဆင္းၾကဘူး ဘယ္ကိုမွလည္း မေရြ႕လ်ားၾကဘဲ တစ္ေနရာတည္းမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးရပ္ေနၾကတယ္။

`ခင္ဗ်ားတို႔က ေရထဲမဆင္းပဲ ဒီအနားမွာ ဘာရပ္လုပ္ေနၾကတာလဲ...´

ကြၽန္ေတာ္သြားေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့သူတို႔က သူတို႔ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ပင္ဂြင္းငွက္ဥေတြကို ေမးေငါ့ျပတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္လည္း သတိထားမိတယ္...။ ဟုတ္တယ္... သူတို႔က သူတို႔ရဲ႕ဥေတြကို ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚမွာညွပ္ၿပီး တင္ထားၾကတယ္။ ဟိိုဟိုဒီဒီ သြားခ်င္ရင္ေတာင္ ဥေတြက်ကဲြမွာစိုးလို႔ ေျဖးေျဖးေလးသြားၾကရတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ သားသမီးကေလးေတြကို ပင္ဂြင္းငွက္အမေတြက ရင္နဲ႔လြယ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ပင္ဂြင္းငွက္အဖို ေတြက ေျခနဲ႔ သယ္ထားၾကတယ္။

`ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို လုပ္ထားရတာလည္း... အသိုက္ထဲမွာ သူ႔ဖာသာသူ ေနပါေစလား´

သစ္ပင္ေပၚကအသိုက္ေတြထဲမွာ ဥ ဥေလ့ရိွတဲ့ ငွက္ေတြကိုသာ ျမင္ဖူးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီလို ေမးလိုက္ေတာ့ ...

`ဒီေလာက္ေရခဲေတြ ပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ့ ေနရာမွာ ဘာနဲ႔အသိုက္သြားေဆာက္လို႔ရမလဲကြ ၊ ေဆာက္ခ်င္ရင္ေရခဲသိုက္ပဲ ရမွာေပါ့´

`အဲဒါဆိုလည္း အဲဒီေရခဲသိုက္ထဲမွာပဲ လံုလံုျခံဳျခံဳသိမ္းထားေပါ့ဗ်။´

ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ထပ္ဆင့္အေျပာေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာ ရႈံ႕တြသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားပံုပဲ...။

`မင္းေတာ္ေတာ္ တံုးတဲ့ေကာင္ပဲ ...´

လာျပန္ၿပီ ...ဒီစကား။ပင္ဂြင္းငွက္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို အသံုးမက်ဘူးလို႔ေျပာတာ ႏွစ္ခါေတာင္
ရွိသြားၿပီ။ သူတို႔ေျပာတာက ဟုတ္ေနေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္ ေအာင့္သက္သက္နဲ႕ ၿငိမ္ခံေနရတယ္ သူက
စကားဆက္တယ္...

`တခ်ဳိ႕အရာေတြက လံုျခံဳေအာင္သိမ္းဆည္းထားေလ ဆံုးရႈံးသြားဖို႔ ပိုၿပီးလြယ္ကူေလပဲကြ...။ဒီဥေတြကို ေရခဲေတြထဲမွာ သိမ္းထားမယ္ဆိုရင္ အေႏြးဓါတ္မရပဲ အားလံုးခဲၿပီး ပ်က္စီးကုန္ၾကလိမ့္မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အေႏြးဓါတ္ရေအာင္ အေကာင္ေပါက္လာတဲ့အထိ အခုလို ေျခေထာက္ေပၚမွာ တင္ထားရတယ္ကြ...။´

`ခင္ဗ်ားတို႕ဟာက ပင္ပန္းလိုက္တာဗ်ာ...´

`ကိုယ့္သားသမီးအတြက္ပဲ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီေလာက္ေတာ့အပင္ပန္းခံရမွာေပါ့...။´

သူ႔စကားကမဆံုးေသးပါဘူး။ မိဘေမတၲာေတြ ၊ဖခင္၀တၲရားေတြ ၊ အၾကင္နာတရားေတြ စတဲ့ စကားလံုးေတြသံုးၿပီး သူဆက္ေျပာေနဆဲပါ...။ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ သူ႔စကားေတြကို ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္နဲ႔ အေတြးေတြ ၀ဲဂယက္ထန္ေနခဲ႔တယ္။

လူ႔ေလာကထဲက အေဖမေဖာ္ႏိုင္ပဲေမြးခဲ႔ရတဲ့ ကေလးေတြ၊ မိဘရဲ႕ရင္ခြင္ကိုေစာင့္ႀကိဳ ငံ့လင့္ ေနၾကရတဲ့ မိဘမဲ့ေဂဟာက ကေလးေတြ၊ လူ႔အျဖစ္ကိုေတာင္ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေရာက္ရွိခြင့္မရခဲ့ၾကရွာတဲ့ အဖ်က္ဆီးခံ သေႏၶသားေလးေတြ... ေနာက္... မိခင္၊ ဖခင္ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြရဲ့ အဓိပၸါယ္ေလးနက္မႈကို အျပည့္အ၀နားမလည္ၾကတဲ့၊ နားလည္ႏိုင္စြမ္းမရွိၾကတဲ့ ေယာက်ၤား၊ မိန္းမေတြ ...ပံုရိပ္ေတြ ... ျမင္ကြင္းေတြ ... ကြၽန္ေတာ္ လူသားေတြကိုယ္စား ရွက္လိုက္တာ။

ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အေတြးေတြ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနရင္း ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ေခါင္းေတြ မူးေနာက္လာတယ္။ နားထင္စပ္နားက ထိုးထိုးၿပီးေအာင့္ လာတယ္။

`အား ...´

ဦးေခါင္္းကို လက္နဲ႔ အုပ္ကိုင္ရင္းကြၽန္ေတာ္ လဲက်သြားတယ္။

_______________

`သား ...သားေလး သတိရၿပီလား။´

ဒီတစ္ခါ ကြၽန္ေတာ္သတိျပန္ရခ်ိန္ မွာေတာ့ ေမေမ့ရဲ့အသံကို ပထမဆံုး စၾကားရတယ္။ မ်က္စိကို အားယူၿပီးဖြင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္စိေရွ႕မွာမ်က္ႏွာက်က္ျဖဴျဖဴေတြ...။ကြၽန္ေတာ္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕
အားလံုးကို ျပန္သတိရလာတယ္...။ကြၽန္ေတာ္တို႕သေဘၤာ ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းကို အျဖတ္မွာ ေရခဲတံုးႀကီး
တစ္ခုနဲ႕တိုက္မိၿပီး သေဘၤာ ျမဳပ္သြားတယ္။အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္က...ကြၽန္ေတာ္က ပင္ဂြင္းငွက္ေတြဆီ ေရာက္သြားတာလား...။

`အေမ ... သားကို ဘယ္ေနရာကေန ျပန္ေခၚလာတာလဲဟင္´

သူတို႕ ကြၽန္ေတာ့္ကို ပင္ဂြင္းငွက္ေတြရွိတဲ့ ေရခဲျပင္ႀကီးေပၚကေနမ်ား ျပန္ေခၚလာခဲ့ၾကတာလား...။ ဒါမွမဟုတ္...

`သားတို႔သေဘၤာျမဳပ္ၿပီး မၾကာမီမွာပဲ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ေတြေရာက္လာၿပီး သားနဲ႔အတူ သေဘၤာသား သံုးေယာက္ကိုကယ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္တဲ့...။အဲဒီ့သံုးေယာက္ကေတာ့ အခုက်န္းက်န္းမာမာ ျဖစ္ေနၾကၿပီ သားကသာ လံုး၀ သတိျပန္လည္မလာတာ ဒီေန႔ပါနဲ႔ဆိုငါးရက္ေတာင္ ရွိေနၿပီ...။´

ေမေမ အဲဒီလို ေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္...။ေမေမ့ရဲ႕စကားအရဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ ပင္ဂြင္းငွက္ေတြနဲ႕ေတြ႕ခဲ့တာကဘာလဲ...။အိပ္မက္တစ္ခုလား ...။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး...။ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာမ ွမဟုတ္တာ...။ဒါဆို...ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ...။စဥ္းစားေနရင္း ေခါင္းထဲမွာမူးေနာက္လာတယ္...။ ဆက္စဥ္းစားလို႔ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး...။ ကြၽန္ေတာ္ အားလံုးကို ခဏေမ့ထားလိုက္တယ္...။

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြျဖစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ လူ႔ေလာကထဲမွာ က်င္လည္လႈပ္ရွား ေနေပမယ့္ အံေခ်ာ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္သာျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ လူသားမ်ဳိးႏြယ္စုေတြရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ျမွင့္တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခ်င္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ အရူးလို႔ပဲ အေခၚခံခဲ့ရတယ္။

အဲဒီလို အဲဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုရဲ႕အလြန္မွာ လူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရတဲ့အခါတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့စိတ္ထဲကေန ခိုင္မာျပင္းပ်တဲ့ ဆႏၵတစ္ခု လွ်ံထြက္က်လာတတ္တယ္...။

`ကြၽန္ေတာ္... ပင္ဂြင္းငွက္တစ္ေကာင္ျဖစ္ခ်င္တယ္။´

Wednesday, November 7, 2007

ကေလး၊ မိဘ ႏွင့္ အနာဂတ္

ကေလး၊ မိဘ ႏွင့္ အနာဂတ္

နားလည္မႈဆိုတဲ့စကားလံုးဟာ လူမႈဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္ေတြမွာ အင္မတန္မွကိုအေရးပါပါတယ္။ မိဘနဲ႔သားသမီး ဆက္ဆံေရးမွာလည္း ဒီနားလည္မႈဆိုတဲ႔စကားနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေျပာစရာေတြ ရွိေနပါတယ္။မိဘတုိင္း မိဘတိုင္းမွာသူတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြကို အေကာင္းဆုံးေထာက္ပံ့ေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြရွိေနတယ္ဆိုတာေသခ်ာပါတယ္။ စိတ္ရွိသလိုပဲ ... မိဘေတြဟာေပးဆပ္မႈေတြအထပ္ထပ္နဲ. သူတို.သားသမီးေတြရဲ႔ဘ၀ကိုအစြမ္းကုန္ျမႇင္႔တင္ေပးႏုိင္ဖို႔ၾကိဳးစားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ႔္ ... လြဲေခ်ာ္မႈ တစ္ခ်ဳိ႕တစ္၀က္နဲ႕အတူ ... မိဘေတြရဲ႕အေထာက္အပံ႕ေတြ၊ ပံ႕ပိုးေပးမႈေတြဟာအရာမေရာက္ ျဖစ္သြားရတာမ်ဳိးေတြရွိလာပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို.ပါလဲ ... မိဘေတြအေနနဲ႕ သူတိုရဲ. ကေလးေတြ ဘာကိုအမွန္တကယ္လိုအပ္ေနတယ္ဆိုတာကို နားလည္သေဘာမေပါက္လို႕ပဲျဖစ္ပါတယ္။ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ အလွ်ံအပယ္နဲ႕ မိဘေမတၲာငတ္ေနၾကရရွာတဲ့ကေလးငယ္ေတြ၊ ေခတ္မီဆန္းသစ္တဲ့ ကစားစရာေတြ အပံုအပင္ရဲ႕ အလယ္မွာ မိဘေတြရဲ႕အိမ္ျပန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကရရွာတဲ႔ကေလးငယ္ေတြ၊ အိစက္ညက္ေညာတဲ႕ ဖဲေမြ႕ယာၾကီးေပၚမွာ မိဘေတြေျပာျပမယ္႔ အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ... ေလာကၾကီးထဲမွာ ဒီလိုပံုရိပ္ေတြကိုကြၽန္ေတာ္တို႕ေတြ႕ေနရျခင္းဟာ မိဘေတြနဲ႕ သားသမီးေတြၾကားက နားလည္မႈလြဲေခ်ာ္ျခင္းေတြရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ေတြပါပဲ။ ျဖည္႕ဆည္းေပးမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲမ်ားမ်ား ... အဲဒါေတြဟာလိုအပ္မႈေတြနဲ႕ ထပ္တူက်မေနဘူးဆိုရင္ ... ဒါေတြဟာဘာမွ အရာမေရာက္တဲ႕အပိုစာသားေတြပဲျဖစ္ေနမွာပါ။

'Without understanding of their children's needs, parents can't effectively support their children'

အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ ကေလးငယ္္ တစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္ဓါတ္ထဲမွာမျဖစ္မေနရွိေနသင့္တဲ့ စိတ္အေျခအေနေတြရွိပါတယ္ ... အဲဒါေတြကေတာ့ ... ဇြဲ၊ လံု႕လ၊ ၀ီရိယ၊ ယံုၾကည္မႈ၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္လိုမႈ၊ အၾကင္နာတရား စတာေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးစိတ္အေျခအေနေတြကို ကေလးေတြ ရရွိပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႕ ဆိုတာကလည္း မိဘေတြမွာအမ်ား ၾကီးတာ၀န္ရွိပါတယ္။ ကေလးငယ္ေတြကို အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပျပီး ဆံုးမပဲ့ျပင္တာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ဆူပူေအာ္ေငါက္ေနတာမ်ိဳးေတြ၊ ၾကိမ္းေမာင္းရိုက္ႏွက္ တာမ်ိဳးေတြဟာ ကေလးငယ္ေတြရဲ့စိတ္ထဲက အၾကင္နာတရားေတြကိုေလ်ာ့ပါးလာေစပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ... ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ဆႏၵေတြတိုင္းကို တားျမစ္ႏွိပ္ကြပ္ေနျခင္းမ်ိဳးကိုလည္း မိဘေတြအေနနဲ႕ ေရွာင္က်ဥ္ဖို႕ လိုပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ဘာပဲေတာင္းေတာင္း လိုက္ေလ်ာခံရျခင္းမရွိတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ မိမိကိုယ္ကိုယံုၾကည္မွု ေလ်ာ့နည္းလာတတ္ပါတယ္။ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈဟာ အမွန္တကယ္လိုက္ေလွ်ာျဖည့္ဆည္း ေပးဖို့မသင့္တဲ့အရာမ်ိဳးျဖစ္ေနရင္လဲ ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ကိုထိခိုက္မွုမျဖစ္ေစပဲျငင္းပယ္ ႏိုင္ေအာင္မိဘေတြအေနနဲ႕ၾကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ မိဘေတြဘက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ စိုးရိမ္လို႕ခ်စ္လြန္းလို႕ ခ်ဳပ္ျခယ္တာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ ေပမယ့္ ... ကေလးငယ္ေတြဘက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘ၀မွာလိုအပ္တဲ့အခ်ိဳ႕စိတ္အေျခအေနေတြကို ဆံုးရွံုးေစပါတယ္။ လမ္းေပၚထြက္ျပီး ေဘာလံုးကန္ခ်င္တဲ့ ကေလးငယ္ကိုအိမ္ထဲမွာပဲ ဂိမ္းထိုင္ေဆာ့ဖို႕ေျပာတတ္တဲ့မိဘေတြရွိပါတယ္ ... အႏၲရာယ္သိပ္မရွိဘူးဆိုရင္ ဒါမ်ိဳးကိုခြင့္ျပဳသင့္ပါတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ဒီကေလးငယ္ဟာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈရဲ့အင္အားနဲ႕ ျပိဳင္ဘက္ရဲ႕အေရးပါမႈေတြကို သိႏိုင္ဖို႕ခဲယဥ္းသြားပါလိမ့္မယ္။

'Nurturing and not breaking a child's will is the basis of creating confidence, cooperation and compassion in children.'

ကေလးငယ္ေတြဟာ အရာရာကိုစူးစမ္းခ်င္ၾကတယ္။ ဘာကိုမဆို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လက္ေတြ႕ လုပ္ၾကည့္ခ်င္ၾကတယ္။ ေလာကထဲမွာအေနၾကာျပီး လူ၀ါး၀ေနျပီးသား လူၾကီးေတြေတာင္ အမွားအယြင္းေတြနဲ႕မကင္းႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ ... ကေလးငယ္ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ခဏခဏမွားၾကမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ကေလးငယ္ေတြ အမွားအယြင္းတစ္ခုခု ကိုလုပ္မိတဲ့အခါ ... မိဘအမ်ားစုက ဘာေတြ လုပ္တတ္ပါသလဲ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့႐ိုက္ျပီးေတာ့ျဖစ္ေစ၊ ဆူပူေအာ္ဟစ္ျပီးျဖစ္ေစ ဒီအမွားအယြင္းကို ေနာက္တစ္ခါ မလုပ္ေအာင္တားျမစ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါမ်ိဳးလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ကေလးငယ္ေနနဲ႕ ဒီလို အမွားအယြင္းမ်ိဳးကို ေနာက္တစ္ခါ ထပ္လုပ္ေတာ့မွာမဟုတ္ေပမဲ့ ဒါဟာအမွားအယြင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္သေဘာေပါက္ျပီး ေနာက္ထက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့တာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ ... မိဘကိုေၾကာက္လို႕၊ အဆူခံရမွာစိုးရိမ္လို႕ မလုပ္ေတာ့တာမ်ိဳးျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီေစာင့္ထိန္းမႈမ်ိဳးဟာ ၾကာရွည္ခံပါ့မလား ဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ စဥ္းစားစရာျဖစ္လာပါတယ္။ မိဘေတြအေနနဲ႕ကေလးငယ္ေတြကို သူတုိ႕ရဲ႕မွားယြင္းမႈအတြက္ ေၾကာက္သြားတာမ်ိဳး၊ စိတ္ထိခိုက္ သြားတာမ်ိဳး စတဲ့စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို ျဖစ္ေစဖို႕သင္ေပးမယ့္အစား သူတို႕ရဲ႕ အမွားေတြကေန သူတို႕ကိုယ္တိုင္ ျပန္လည္သင္ယူ လာႏိုင္ေအာင္လမ္းေၾကာင္းေပးသင့္ပါတယ္။

'In stead of teaching our children to feel bad for their mistakes, we need to teach them to learn from their mistakes.'

မွားတယ္ ... အမွားကိုျမင္တယ္ ... အဲဒီ့အတြက္အမွန္ကိုရဖို႕ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ျပင္ယူတယ္။ ဒီအဆင့္ေတြကို ကေလးဘ၀မွာ အမ်ားၾကီး ၾကံဳရမွာပါ။ မိဘေတြအေနနဲ႕က မိမိတို႕ရဲ႕သားသမီးေတြမွားတယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ထားျပီး ကေလးငယ္ေတြ အမွားကိုျမင္လာေစဖို႕ ... အမွန္ကိုကိုယ့္ဖာသာကိုယ ္ျပင္ယူႏိုင္ေစဖို႕ဆိုတဲ့ အဆင့္ေတြအတြက္ ဆံုးမသြန္သင္တာမ်ိဳး၊ နည္းေပးလမ္းျပ တာမ်ိဳးေတြကို လုပ္ေပးဖို႕သာလိုပါတယ္။ မိဘအမ်ားစုဟာ ကေလးငယ္ေတြကိုမွားတယ္ဆိုတဲ့အဆင့္မွာတင္ အျပစ္ေပးတာမ်ိဳး၊ ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းတာမ်ိဳးေတြလုပ္လိုက္တဲ့အတြက္ ေနာက္ကအဆင့္ေတြကို ကေလးငယ္ေတြ မရေတာ့ပဲ ေနာက္တစ္ခါထပ္မွားမွာကိုေၾကာက္သြားတဲ့ စိတ္ခံစားမႈကိုသာ ကေလးေတြရသြားရွာပါတယ္။ အင္မတန္မွကိုဆိုးပါတယ္။ ကေလးေတြအေနနဲ႕မွားမိမွာကို ေၾကာက္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြကို ခံစားေနရတဲ့အတြက္ သဘာ၀ကေပးတဲ့ အမွန္ကိုမိမိဖာသာျပင္ယူႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ေတြကိုဆံုးရွံုးၾကရပါတယ္။

'Children feel afraid of making mistakes, they lose the nature ability to self-correct.'

ကေလးဘ၀ကေန လူငယ္၊လူငယ္ဘ၀ကေန လူလတ္၊ လူလတ္ကေန လူၾကီး စသျဖင့္အသက္အရြယ္ေတြ ေျပာင္းလဲ ၾကီးျပင္းလာၾကသလို ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕အေတြးအေခၚေတြ၊ အယူအဆေတြ၊ ယံုၾကည္မႈေတြ၊ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြ၊ အျပဳအမူေတြကလည္း ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာ လံုေလာက္တဲ့ေၾကာင္းတရားေတြကိုမွီျပီး ေျပာင္းလဲျဖစ္တည္ေနၾကရပါတယ္။ဒါဟာ .....သဘာ၀တရားပါ။ ဒါေပမဲ့ ... ကိုယ့္ရဲ႕ေျပာင္းလဲမႈေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ေရာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ပါ လိုလားအပ္တဲ့ေျပာင္းလဲမႈေတြျဖစ္ေနဖို႕ လိုအပ္တဲ႕အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႕အေနနဲ႕ အျမဲတမ္းမိမိကိုယ္ကိုေစာင့္ၾကည့္ တည့္မတ္ေနရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး မိမိရဲ႕ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံေတြကို အျမဲတမ္း သတိတရားနဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္တည့္မတ္ေစႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းမ်ိဳးကို ကေလးဘ၀ထဲက ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ယူထားဖို႕လိုပါတယ္။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလိုပဲ သဘာ၀ကေပးတဲ့အမွန္ကို မိမိဖာသာျပင္ယူႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္မ်ိဳးကို ကေလးဘ၀ကမွာ မရခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဘ၀မွာသင့္ျမတ္ေလွ်ာ္ကန္စြာနဲ႕ ေအာင္ျမင္တိုးတက္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြ ကိုဆံုးရႈံးရႏိုင္ပါတယ္။ ဘ၀မွာေအာင္ျမင္ေနၾကတဲ့ သူေတြအားလံုးဟာ သူတို့ရဲ့မွားယြင္းမႈေတြကိုကိုယ္တိုင္ျပင္ဆင္တည့္မတ္ႏိုင္ျပီး သူတို့ရဲ့အေတြးအေခၚေတြ၊ စိတ္ေနသေဘာထားေတြ၊ အျပဳအမူေတြကိုပါ ေျပျပစ္ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္းရွိၾကသူေတြပါ။

'Those who succeed in life are those who can self-correct and change their thinking, attitude or behavior'

သမိုင္းေၾကာင္းဆိုတာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို ေပါင္းထားတဲ့အခ်ိန္ကာလ အစုအဖြဲ႕တစ္ခုပါ။ အခုလက္ရွိပစၥဳပၸန္မွာရွိေနၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေတြအားလံုးဟာ အနာဂတ္ဆိုတဲ့ ကာလတစ္ခုမွာအရြယ္ေရာက္လာၾကျပီး ေခတ္တစ္ေခတ္ရဲ႕ သမိုင္းကို သူတို႕နည္းသူတို႕ဟန္နဲ႕ ေရးထြင္းၾကမွာပါ။ ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕သမိုင္းေၾကာင္း ဒါမွမဟုတ္ ကမာၱေလာကၾကီးရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းဟာ ယိုယြင္းဆုတ္ယုတ္သြားတာမ်ိဳးမျဖစ္ေစဖို႕ဒီကေလးငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္အေျခခံေတြ ေကာင္းခဲ့ဖို႕ မျဖစ္မေနကို လိုအပ္ ပါတယ္။ မိဘတိုင္း စိတ္ဓါတ္ေတြျမင့္မားျပီး သားသမီးတိုင္းရဲ့ အနာဂတ္ကိုတင့္တယ္ေစႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ ေနမိပါတယ္။

ေနဘုန္းလတ္

စာကိုး - Children Are From Heaven By John Gray

Sunday, November 4, 2007

ကၽြန္ေတာ္မသိေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ...

ကၽြန္ေတာ္မသိေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ...

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အၿပံဳးေတြ အရင္ကလုိမခ်ိဳေတာ့ဘူး။ ေန႕ေန႕ညည ကြၽန္ေတာ္ေသာက္သံုးေနရတာက ေနာင္တဆိုတဲ့ ေဆးခါးခါးတစ္ခြက္ျဖစ္တယ္။ လိုအပ္တာထက္ပိုတဲ့ သဘာ၀လြန္ေကြးညြတ္မႈေတြက ကြၽန္ေတာ့္ အၿပံဳးေတြကို အဆိပ္ခတ္သြားတာထင္ရဲ႕ ...။ ေ၀းလြင့္သြားတဲ့ သံစဥ္ခ်ိဳတစ္စကို တမ္းတမ္းတတ ျဖစ္မေနဖို႕ အသိစိတ္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို၀ုိင္းေျဖာင္းဖ်ၾကတယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ ... အေရာင္အဆင္းကင္းတဲ့ အျဖဴေရာင္ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေလးလြမ္းတတ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္သူမွသိမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကြၽန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အနာဂတ္ေတြကိုေၾကာက္စိတ္နဲ႕ အတိတ္ေတြထဲမွာ ေမွးအိပ္ခ်င္ေနတဲ့ ေကာင္ျဖစ္တယ္။

``ကို ... ငယ့္ကိုလြမ္းေနရင္ အသဲပံုေလးက်ပါေစဆိုၿပီး ဖဲခ်ပ္ေလးေတြကိုဆဲြတာ အၿမဲတမ္း ဒီမဲမဲေလးေတြပဲ က်တယ္ ... အဲဒါကိုဘာလို႕ေခၚလဲဟင္ ...´´

စပိတ္တစ္ဖဲခ်ပ္ေလးကို ကိုင္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ တစ္ခါကၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲကေန ၀ဲပ်ံလြင့္ထြက္က်လာတယ္။ မလာနဲ႕ ... မလာၾကနဲ႕ ...။ တားျမစ္ေနတဲ့ ၾကားထဲက သူ႕အသံေတြျပန္ၾကား၊ သူ႕အၿပံဳးေတြျပန္ျမင္ ... ... ... ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ရင္ခုန္သံေတြ တစ္စစီ ကြဲရွလြင့္စင္သြားၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အနက္႐ႈိင္းဆံုးထိုးဆင္းသြားတဲ့စိတ္ကို လိုက္ဖမ္းေနရင္း ၀ပ္က်င္းတစ္ခုထဲမွာ ပိတ္မိေနတဲ့အျဖစ္ကို ျပန္သတိရလိုက္တယ္။ တိုက္ခန္းေပါင္းမ်ားစြာမွာ ညတာေတြကိုခြဲျခားကုန္လြန္ေစၾကတဲ့ သူေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားက သစၥာဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းတည္း ထပ္ခါထပ္ခါထြက္က်လာတယ္။ ဘ၀မွာ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေကာက္တင္ရမွာအရွက္ဆံုး အရာက ဂုဏ္သိကၡာျဖစ္တယ္။ ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္မဟုတ္ခဲ့ေပမယ့္ စူးစူးစုိက္စုိက္ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အခ်စ္ဦးကပဲ ကြၽန္ေတာ့္ရည္စူးခဲ့တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြကိုျပန္ခူးသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေလွ်ာက္မယ့္လမ္းေတြမွာ ခေရပင္ႀကီးေတြ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းရစ္သိုင္းေနၾကၿပီ။ အဲဒီခေရပင္ႀကီးေတြမွာ ေၾကြက်ေပးဖို႕မစဥ္းစားတဲ့ ခေရေတြကလည္း အၿပိဳင္းအ႐ိုင္း ေ၀ေနၾကၿပီ။ မေတာက္တေခါက္အသိဥာဏ္နဲ႕ ေျခေျမႇာက္လက္ေျမႇာက္ ေဆာ့ခ်င္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အျပစ္ရွိပါတယ္။

`` မနက္ျဖန္အလုပ္ကျပန္လာရင္ မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုသြားရမယ္ ... ၿပီးေတာ့ ညစာစားပြဲတစ္ခုလည္း ဖိတ္ထားေသးတယ္ေနာ္ ... ေစာေစာျပန္လာခဲ့ ...´´

တစ္ခါက ... တစ္ေယာက္တည္းအထီးက်န္ေနရတဲ့ဘ၀ကို မုန္းခဲ့ဖူးတယ္။ အခုေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တည္း ေနရတဲ့ဘ၀ကို နဲနဲခံုမင္ေနမိသလိုလို ...။ စိတ္ေတြက အရိပ္ေတြထက္အေျပာင္းအလဲပိုျမန္တယ္။ လူဆိုတာ ေရႊငါးတစ္ေကာင္မဟုတ္ဘူးလို႕ စဥ္းစားမိတဲ့အခါတိုင္း အလွေမြးငါးကန္ထဲက ေရႊငါးတစ္ေကာင္ ေလာက္ေတာင္ ကူးခတ္ခြင့္ေဘာင္မက်ယ္တဲ့ အခ်ိဳ႕လူေတြကကြၽန္ေတာ့္ကို ခနဲ႕တဲ့တဲ့အၿပံဳးေတြနဲ႕ ၿပံဳးျပၾကတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ ေတာင္မပိုင္တဲ့ အရာေတြကို အပိုင္လိုခ်င္တဲ့သူေတြရွိလာတဲ့အခါ ...၊ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္အတြက္ေတာင္မေသခ်ာတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ဆႏၵေတြကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႕သတ္ခ်င္တဲ့သူေတြရွိလာတဲ့အခါ ...၊ ဘယ္လုိရွင္းျပရမယ္မွန္းမသိေအာင္ကို စကားလံုးေတြရွားခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ပဲ နားလည္မႈဆိုတဲ့ သင္ခန္းစာကလည္း သင္ၾကားဖို႕ခက္တဲ့ လက္ခ်ာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။

`` လူပဲကြာ ... အမွားနဲ႕ဘယ္ကင္းႏုိင္မွာလဲ ... မမွားဖူးတာကအရည္အခ်င္းမဟုတ္ဘူးငါ့ညီရဲ႕...။ အမွားကို အမွန္ျပင္ႏုိင္တာကမွ အရည္အခ်င္းကြ ...´´

ဘ၀တစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္ ...။ အဲဒီဘ၀ထဲမွာ အသိေနာက္က်တဲ့ အမွန္တရားတစ္ခုက ျပင္လို႕မရတဲ့ မွားယြင္းမႈတစ္ခုအျဖစ္နဲ႕ရွိေနခဲ့တယ္။ တစ္ခုတည္းေသာေနာင္တက တစ္ဘ၀လံုးစာ မကေအာင္ကို ႀကီးမားသြားတာခက္တယ္။ အျပစ္ေတြကို အႏွစ္ေတြျဖစ္ေအာင္အသြင္ေျပာင္းၿပီး မိန္႕မိန္႕ႀကီးၿပံဳးေနၾကသူေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကိုအားေပးတယ္။ မမွားေသာေရွ႕ေန ... မေသေသာေဆးသမား ... တဲ့။ တစ္ခါတည္းမွားၿပီး တစ္ဘ၀လံုး နားသြားရတဲ့ အျဖစ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေတြးမိတယ္။

`` ဘာေတြမ်ားေထြေထြထူးထူးစိတ္ညစ္စရာရွိေနလို႕လဲ ... မင္းအဆင္ေျပေနတာပဲ ...´´

တကယ္တမ္းေျပာရရင္ေတာ့ စိတ္ေတြကို ျပန္သစ္လို႕မရေတာ့လို႕ ညစ္ေနတာပါ။ ထင္သာျမင္သာျဖစ္ေနတဲ့ အဆင္ေျပျခင္းေတြေအာက္မွာ ရင္ခုန္သံအပိုင္းအစေတြ ဘယ္ေလာက္ေခ်ာင္ပိတ္မိေနတယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူကသိမွာလဲ ...။ တစ္ခါက ေခါင္းခ်လုိက္တာနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ဖူးခဲ့တဲ့ကြၽန္ေတာ္ ... အခု အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြရွိခဲ့ဖူးၿပီ။ တခါက ... လက္ျဖန္႕ေတာင္းခံသမွ်အတြက္ အၿမဲအဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ကြၽန္ေတာ္ ... အခု အေပါင္းအႏႈတ္အတြက္အခ်က္ေတြနဲ႕ ေတြေ၀လက္တြန္႕ေနတတ္ခဲ့ၿပီ။ တခါက ... ေျမႀကီးနဲ႕တသားတည္းျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြ ... အခု ေျမႀကီးကိုနင္းမိတဲ့ အခ်ိန္ေတြနည္းခဲ့ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ကိုက ေျပာင္းလဲမႈေတြကို စိတ္နဲ႕စစ္ယူဖို႕ပ်က္ကြက္ ခဲ့တာပါ။

`` မင္း စာေရာေရးျဖစ္ေသးရဲ႕လား ... မင္းရဲ႕စာေတြ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာမေတြ႕ရတာၾကာၿပီေနာ္ ...´´

သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရွိေပမယ့္ ... ရွိခဲ့ဖူးတဲ့မွားယြင္းမႈတခ်ိဳ႕က ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အာ႐ံုေတြကို ခါးေစၾကတယ္။ အေတြးေတြက အရင္ကလိုမစင္ၾကယ္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လက္ေတြကခ်ေရးမယ့္ စကားလံုးတိုင္းအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြပါးလ်ေနၾကၿပီ။ ငါသိလာတဲ့ ေလာကရဲ႕ျဖစ္ပ်က္ေနမႈေတြက တကယ့္အစစ္အမွန္ေတြ ဟုတ္ရဲ႕လား ...၊ အဲဒီ့ ပ်က္ယြင္းေနၾကတဲ့ စာရိတၲေတြက တကယ့္ကို ေရွာင္လြဲလို႕မရႏုိင္တဲ့ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ခ်က္ေတြျဖစ္ ကုန္ၿပီလား ...၊ ေနာက္ၿပီး ... အခ်ိဳ႕ေသာ မွ်တမႈမရွိတဲ့ တန္ဖိုးႀကီးလူ႕က်င့္၀တ္ေတြကေရာ ... မလြဲမေသြျပဳရမယ့္ ၀တၲရားေတြျဖစ္ေနၿပီလား ...။ တေ၀ေ၀တ၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လက္ေတြကို တြန္႕ဆုတ္ေစၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စာေတြ ျပန္ေရးျဖစ္ဦးမွာပါ ...။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္အာ႐ံုေတြကို အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္သန္႕စင္ႏုိင္ၿပီလို႕ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ယံုၾကည္လာတဲ့တစ္ေန႕ေပါ့ ...။

ကန္ေရျပင္ေပၚကုိရြာခ်မိတဲ့မိုးတိမ္တစ္ခုက သူ႕ရဲ႕မိုးစက္ေတြကိုႏွေျမာတသစြာနဲ႕ညည္းတြားတယ္ ...

`` ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ ကႏၲာရတစ္ခုအေပၚေရာက္ေအာင္ ငါ့ကိုဘာျဖစ္လို႕တြန္းမပို႕ခဲ့တာလဲ ေလညင္းရယ္`` တဲ့။

ေလညင္းက ျပန္ေျပာတယ္ ...

``သတ္မွတ္ထားၿပီးသား လားရာေတြအတုိင္း ငါတိုက္ခတ္ေနရတာပါ´´ တဲ့။
အဲဒီ့လားရာေတြကို ဘယ္သူက သတ္မွတ္တာလဲလို႕ မိုးတိမ္ေလးကထပ္မေမးပါဘူး ...။ ဆက္ႏြယ္မႈေတြမ်ားစြာနဲ႕ သက္၀င္ျဖစ္တည္ေနတဲ့ ေလာကမွာ ပတ္သက္မႈေတြမ်ားစြာက ကြၽန္ေတာ့္တို႕ကို လာတြန္းထိုး၀င္တုိက္ၾကမွာပဲေလ။ ဘယ္လို ေလာကဓံတရား ေတြနဲ႕ပဲႀကံဳႀကံဳ ကြၽန္ေတာ္ အၿမဲတမ္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလးပဲၿပံဳးေနခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီဆႏၵတစ္ခုအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္မွာဘာလိုအပ္မွာလဲလို႕ ကြၽန္ေတာ္ကုိ ကြၽန္ေတာ္ေမးၾကည့္တယ္။ အထပ္ထပ္အခါခါေမး ... အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ ေတြးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္အေျဖတစ္ခုကိုျပန္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ... အားလံုးနဲ႕ ေ၀းေနဖို႕လိုလိမ့္မယ္ ...။