သႀကၤန္ခရီးစဥ္ ...

၁၁.၀၄.၂၀၁၂ မနက္ ၅နာရီထြက္မယ္လို႕ ခ်ိန္းထားၾကေပမယ့္ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ္တုိ႕ေတြ ၆နာရီေက်ာ္မွ ထြက္ျဖစ္ၾကတယ္ …။ အဖြား၊ အေဖ၊အေမ၊ဦးေလး၊ အေဒၚေတြနဲ႕ စုစုေပါင္း ကိုယ္တုိ႕ ၁၁ ေယာက္ေပါ့။ ကားေပၚမွာ အလွဴအတြက္ ပစၥည္းေတြပါတယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္တုိ႕ေတြ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိပါပဲ။ လိႈင္သာယာကားဂိတ္အနားေရာက္ခါနီးမွာ သႀကၤန္တြင္း ရန္ကုန္ကေန နယ္ျပန္ၾကတဲ့သူေတြမ်ားတာေၾကာင့္ ကားေတြပိတ္ေနလိုက္တာ နာရီ၀က္နီးပါးေလာက္ၾကာသြားတယ္ …။ နယ္ေတြကေန ရန္ကုန္တက္လာၾကၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကသူေတြမ်ားေနျခင္းဟာ … အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ျဖစ္ႏုိင္တယ္ ဆိုေပမယ့္ ကုိယ္ကေတာ့ ဒါဟာ တိုးတက္မႈ မညီမွ်ျခင္းရဲ႕ ျပယုဂ္တစ္ခုပဲလို႕ ျမင္မိတယ္။ သႀကၤန္တြင္း ခရီးထြက္ၾက သူေတြမ်ား တာေၾကာင့္လဲ ကားဂိတ္မွာ ကားေတြက်ပ္ေနတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ သႀကၤန္က်ဖို႕ တစ္ရက္လိုေသး တယ္ဆိုေပမယ့္ … လမ္းမွာ အခ်ိဳ႕သူေတြက ေရပက္ခ်င္စိတ္ေတြ ထိမ္းမရသိမ္းမရေပၚေနၾကၿပီထင္ပါရဲ႕ … ေရသန္႕ဗူးထဲကေရေတြနဲ႕ ကားကိုလွမ္းလွမ္းပက္္ၾကေသးတယ္။ ဗိုလ္ျမတ္ထြန္းတံတားကိုျဖတ္ အၿပိီး ျပည္ႀကီးတံခြန္မွာ အစာေျပ၀င္စားေတာ့ အခ်ိန္က ၈နာရီထိုးလုေနၿပီ … ငါးသိုင္းေခ်ာင္းကို ၁၀နာရီခြဲေလာက္ေရာက္ၿပီး ရြာကို ဖုန္းဆင္းအဆက္မွာ အသိတစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕တာနဲ႕ သူကအေအးဗူးေတြ ၀ယ္တိုက္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပိီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ေလာက္ ထပ္ေမာင္းအၿပီး ၁၁ နာရီထိုးခါနီးမွာပဲ … ကိုယ္တုိ႕ရဲ႕ ဦးတည္ရာရြာေလးျဖစ္တဲ့ အုိင္သျပဳရြာကို ေရာက္သြားတယ္။ ငါးသုိင္းေခ်ာင္းကေန အိုင္သျပဳကို ၀င္တဲ့လမ္းက ဖုန္ထူေတာ့ ကိုယ္တို႕ေတြ အားလံုး ဖုန္ေတြနဲ႕ ေဖြးေနေတာ့တာေပါ့။

အိုင္သၿပဳအနီးအနားရြာေတြက ေတြ႕ခ်င္လို႕ဆိုၿပီးေရာက္ေနၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြနဲ႕ အသစ္ေဆာက္ ထားတဲ့ ဆြမ္းေလာင္းရံုေလးမွာ ခဏတျဖဳတ္စုၿပီး စကားေျပာျဖစ္တယ္ …။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းက ဆရာမေတြက သူတို႕ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႕တဲ့ ကိစၥကို ပညာေရးမွဴးက ခြင့္မျပဳတဲ့အေၾကာင္းေျပာၾကတယ္ …။ ဒါဟာ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံ ဥပေဒက ခြင့္ျပဳထားၿပီးသား အခြင့္အေရးျဖစ္ၿပီး … ဒါကို တားျမစ္သူဟာ ဖြဲ႕စည္းပံုကို ဆန္႕က်င္တာပဲ လို႕ ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဒီမိုကေရစီအေလ့အထကို နားမလည္ေသးၾကတဲ့သူေတြရဲ႕ အာဏာရွင္ဆန္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ ရွိေနေသးသေရြ႕ေတာ့ ကိုယ္တုိ႕တိုင္းျပည္ဟာ အမွန္တကယ္ဒီမိုကေရစီရပါၿပီလို႕ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ႀကံဳး၀ါးႏုိင္ၾကဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုမ်ိဳးသူေတြရဲ႕ မသိနားမလည္မႈကို လည္စင္းမခံၾကရဖို႕လဲ ကိုယ္တို႕လိုျပည္သူေတြဘက္က ဒီမိုကေရစီစနစ္တစ္ခုကေန ကိုယ့္ကိုေပးထားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြက ဘာလဲ၊ ကိုယ့္ရဲ႕တာ၀န္ေတြကေရာဘာေတြလဲဆိုတာကို သိေအာင္ ႀကိဳးစားၾကသင့္တယ္ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို မရရင္ ရေအာင္ေတာင္းယူတတ္ဖို႕နဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕ တာ၀န္ကို ေက်ေက်ပြန္ပြန္ေဆာင္ရြက္ၾကဖို႕ လဲ အေရးႀကီးေသးတယ္လို႕ ေျပာျဖစ္ တယ္။ 

 ျပည္သူတစ္ေယာက္ရသင့္တဲ့ အေျခခံအက်ဆံုးအခြင့္အေရးက မိမိကံၾကမၼာ မိမိဖန္တီး ႏိုင္ခြင့္ရွိျခင္း ျဖစ္ၿပီး ၊ ျပည္သူတစ္ေယာက္ထမ္းေဆာင္ရမယ့္ အေျခခံအက်ဆံုးတာ၀န္ကေတာ့ တုိင္းျပည္အတြက္ အေကာင္းဆံုးအလုပ္လုပ္ေပးႏုိင္မယ့္ သူေတြကို ေရြးေကာက္ပြဲေတြတိုင္းမွာ မဲေပးေရြးခ်ယ္ေပးဖုိ႕ပဲေပါ့။ေရာက္လာၾကတဲ့သူေတြထဲက အခ်ိဳ႕ကလည္း သူတို႕သိခ်င္တာေလးေတြေမးၾကတယ္ ၿပီးေတာ့ ေထာင္တြင္းအေတြ႕အႀကံဳေလးေတြလဲ ေျပာျပဖုိ႕ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။ ျပည္သူအခ်ိဳ႕ရဲ႕ ေၾကာက္စိတ္ကို ဘယ္လိုေဖ်ာက္မလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ ကိုယ္ေျဖရတာ အခက္ဆံုးပဲ …။ ကိုုယ္လဲ ရွိသမွ်ဥာဏ္ေလးထုတ္ၿပီး … ျပည္သူေတြရဲ႕ေၾကာက္စိတ္ကိုေဖ်ာက္ေပးခ်င္ရင္ … ေၾကာက္စရာမလိုဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ကို ျပည္သူေတြသိသြားေအာင္ ကိုကိုယ္တုိင္က ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့နဲ႕ ေရွ႕ကေန မားမားမတ္မတ္ရပ္ၿပိီး လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကို မတြန္႕မဆုတ္ပဲလုပ္ျပဖုိ႕လိုမယ္ လို႕ ေျဖလိုက္တယ္။ အဲဒီ့လို တစ္ခုခုလုပ္တဲ့ေနရာမွာလဲ ဒီမိုကေရစီစနစ္တစ္ခုကေနခြင့္ျပဳထားတဲ့ နည္းလမ္းေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္အသံုးခ်သင့္တယ္ လို႕လဲ ျဖည့္စြက္ေျပာခဲ့ေသးတယ္။ နယ္ၿမိဳ႕ေလးေတြအေနနဲ႕ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြအၾကားခ်ိတ္ဆက္မႈကို အေသအခ်ာလုပ္ထားဖို႕နဲ႕ ကိုယ္ဘယ္ေနရာကိုပဲေရာက္ေရာက္ အျပင္ေလာကနဲ႕ အဆက္အသြယ္မျပတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႕ လိုအပ္တယ္ဆိုတာကို ကိုယ့္ရဲ႕ေထာင္တြင္းအေတြ႕အႀကံဳေတြနဲ႕ ယွဥ္တြဲေျပာျပခဲ့တယ္။ Transparency ပြင့္လင္းျမင္သာမႈရွိျခင္းရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးေတြနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး … လူေတြစိတ္ကြယ္ရာမွာဆိုရင္ မေကာင္းမႈလုပ္ဖို႕ ၀န္မေလးၾကဘူး … သူတို႕မေကာင္းမႈ လုပ္ေနၾကတာကို အားလံုးသိေအာင္ ကိုယ္က ခ်ျပႏုိင္မယ္ဆိုရင္ သူတို႕ေတြလဲ မေကာင္းမႈလုပ္ဖို႕ လက္တြန္႕သြားၾကတယ္လို႕ ေျပာျပျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါက ကိုယ္တို႕ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ပဲေလ ။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြထဲက စိတ္ထားမေကာင္းတဲ့ အခ်ိဳ႕သူေတြ အက်ဥ္းသားေတြကို ပါးရိုက္၊ နားရိုက္လုပ္တာ … ကိုယ္တုိ႕ေတြက ထြက္ၾကည့္ေနၿပီဆုိရင္ သူတို႕ေတြ မလုပ္ရဲၾကေတာ့ဘူး။ ကိုယ္တို႕က မီဒီယာေတြနဲ႕ခ်ိတ္ဆက္မႈရွိၿပီး … မတရားတာတစ္ခုခုျမင္ရင္ အဲဒါကို တစ္ကမာၻလံုးသိေအာင္ ေျပာျပႏုိင္တယ္ေလ …။ အဲဒီ့ဥပမာေလးကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ လူတုိင္းကသာ ကိုယ့္ကို မတရားလာလုပ္တာကို ျပန္ေျပာရဲတဲ့သတၱိ၊ ျပန္ေျပာႏုိင္တဲ့ အစြမ္းအစမ်ိဳးသာရွိမယ္ဆို … မတရားလုပ္ခ်င္သူေတြ ၊ အာဏာျပခ်င္သူေတြ သူတို႕စိတ္တိုင္းက် ဘယ္လုပ္ရဲေတာ့မွာလဲ။ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ အဓိကအက်ဆံုးအခ်က္တစ္ခုအျဖစ္ ကိုယ္ေျပာျဖစ္ခဲ့တာက … ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနေတြကုိ မီဒီယာေတြကေနတဆင့္ မပ်က္ေလ့လာၾကဖို႕နဲ႕ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္သံုးသပ္တတ္ေအာင္ေလ့က်င့္ၾကဖို႕ ၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အားျပဳန္းတီးမႈ မျဖစ္ရေအာင္ … ကိုယ့္အားကိုယ့္အင္ကို ခ်ိန္ဆသံုးစြဲတတ္ဖို႕ စတာေတြကိုေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာ ခ်င္ေသးေပမယ့္ … ခရီးကလည္းပန္းလာ၊ေန႕လည္ထမင္းစားခ်ိန္ကလည္း နီးလာတာေၾကာင့္ … အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရတယ္။

          အိုင္သျပဳရြာေလးဟာ … ကိုယ္တို႕အဖိုးအဖြားတို႕ရဲ႕ ဇာတိရြာေလးဆိုေတာ့ ကိုယ္တို႕ မိသားစု ေတြ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက ခဏခဏေရာက္ဖူးေနတဲ့ရြာကေလးပါပဲ။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာ မရႏုိင္တဲ့ ေက်းလက္ရဲ႕အေငြ႕အသက္ေတြကို ဒီရြာေလးမွာ ျပန္လည္ရႈရႈိက္ရတာ … စိတ္ၾကည္ႏူးစရာပါ။ ဒါေပမယ့္ … ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာသည့္တုိင္ ဘာမွထူးထူးျခားျခားတုိးတက္ေျပာင္းလဲ မလာပဲ အရာရာကို ဒီအတုိင္းႀကီးေတြ႕ေနရျခင္းကိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးခံစားရတယ္။ အိုင္သျပဳရြာမွာ လွ်ပ္စစ္မီးရေနၿပီဆိုေပမယ့္ … အျခားအနီးအနားကရြာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီးသြယ္တန္းထားျခင္းမ်ိဳးမရွိေသးပါဘူး။  ေနာက္ၿပီး တစ္ခုခုဆို ကိုယ္ထူကိုယ္ထဆိုၿပီး ရြာသူ၊ ရြာသားေတြဆီကေန ပိုက္ဆံေတြေကာက္ၿပီး လုပ္ၾကတာမ်ားပါတယ္ …။ ဒါဟာ မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥ တစ္ခုပါ …။ ရြာတစ္ရြာကေန ေရာက္လာတဲ့ လူငယ္တစ္ဦးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ရြာကေနပိုက္ဆံေကာက္၊ ဓါတ္ေငြ႕သံုးမီးစက္ေထာင္ၿပီးရြာေတြကို မီးေပးပါတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြက မီးတစ္ပြင့္စီအတြက္ ၇၀၀ က်ပ္ေပးၿပီး သံုးရပါတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီ့မီးစက္ကို စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးကို ျပန္ေရာင္းလိုက္ၿပီး … မီးစက္ကို ရြာက မပိုင္ေတာ့ပါဘူး။ မီးအတြက္ ေငြကိုေတာ့ အဲဒီ့ လုပ္ငန္းရွင္ကို ဆက္ေပးေနရတုန္းပါပဲ ။ မီးစက္ေရာင္းလိုက္တဲ့ ေငြေတြ၊ အရင္က မီးဖိုးေကာက္ထားတဲ့ေငြေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္တယ္ဆိုတာကေတာ့ … နတ္သိၾကားေတြပဲ သိမယ္ထင္ပါတယ္တဲ့ ။ ျပည္သူေတြ လွ်ပ္စစ္မီးရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးဖုိ႕က အစိုးရရဲ႕ တာ၀န္ပဲမဟုတ္ဘူးလား …။ သိပ္မေ၀းတဲ့ ၃၊ ၄ မိုင္အကြာအေ၀းေလးကိုေတာင္ ဘာေၾကာင့္မ်ားလွ်ပ္စစ္မီးေတြ မသြယ္တန္းႏုိင္ရတာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူေတြကို ေမးခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာတယ္။ ညေနပိုင္း ယြန္းေက်ာင္းက ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္နဲ႕ ခဏေတြ႕ … မနက္ျဖန္အလွဴကိစၥေတြ နည္းနည္းပါးပါးေျပာ၊ ျပင္ဆင္ခင္းက်င္းစရာရွိတာေတြ ျပင္ဆင္ၾကအၿပီးမွာ ကိုယ္တို႕ တည္းတဲ့အိမ္ကို ျပန္လာၿပီး အိပ္ၾကတယ္။ မနက္ျဖန္ မနက္ေစာေစာကို ဆံခ်ၿပီး ဘုန္းႀကီး၀တ္ရေတာ့မယ္ေလ …။

          ၁၂.၀၄.၂၀၁၂ သႀကၤန္အႀကိဳေန႕ … မနက္ေစာေစာထ ေရမိုးခ်ိဳးအ၀တ္အစားလဲၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ မနက္စာက မုန္႕ဟင္းခါး …။ ၿပီးေတာ့ ဆံခ်တယ္ …။ ေထာင္ထဲက ပါလာတဲ့ဆံပင္ေတြ အခုမွပဲ ရိတ္ဖယ္ပစ္ရေတာ့တယ္ …။ သကၤန္းေတာင္း ကိုရင္ႀကီးျဖစ္ၿပီး သိ္မ္တက္ဖို႕ကို ခဏေစာင့္ရတယ္ …။ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းဘုန္းက ကိုယ့္ေန႕နံကို ေမးၿပီး ကိုယ့္ကုိ ေနဘုန္းလတ္ဆိုတဲ့အမည္နဲ႕လိုက္ေအာင္လို႕တဲ့ … ေနမိႏၵ ဆိုတဲ့ဘြဲ႕ အမည္ကိုေပးတယ္။  ၿပီးေတာ့ … သိမ္တက္အၿပီး နံနက္ ၉နာရီ ၁၁ မိနစ္မွာပဲ ျမင့္ျမတ္ေသာရဟန္းဘ၀ကို ရခဲ့တယ္။ သိိမ္ဆင္းေလာင္းၾကတဲ့လူတန္းအရွည္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ကိုယ္တုိ႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ သဒၶါတရားထက္သန္ပံုကို ၾကည္ႏူးဂုဏ္ယူေနမိတယ္။ ႏွမ္းကုန္းေက်ာင္းဘုန္းဘုန္းက ၉ပါးသီလေပး၊ တရားေဟာၿပီး ေရစက္ခ်အမွ်ေ၀တယ္။ ကိုယ္ အထဲမွာရွိေနတုန္းကြယ္လြန္သြားခဲ့တဲ့ အဖိုးရဲ႕ နာမည္ကို ဘုန္းဘုန္းထည့္ေျပာတဲ့အခါတုိင္း ကိုယ့္ရင္ထဲ ဆို႕နင့္၀မ္းနည္းစိတ္တစ္ခုက လိႈက္လိႈက္တက္လာၿပီး မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္။ တရားပြဲအၿပီးမွာေတာ့ ပိုက္ဆံက်ဲၿပီး ေန႕လည္စာကို ဟင္းပြဲေတြဖြယ္ဖြယ္ရာရာနဲ႕ လွဴဒါန္းၾကတဲ့အခါ ေတာသဘာ၀အတုိင္း ဟန္ေတြပန္ေတြမပါပဲ စားလိုက္ၾကတာ တကယ့္ကို အားရစရာပါပဲ…။ ဦးဇင္းေတြနဲ႕ ကိုရင္ေတြလဲ ေန႕ဆြမ္းဘုန္းေပးၾကတယ္ …။ ဟင္းေတြကေတာ့ အစံုပဲ …။ ညေနက်ေတာ့ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းဘုန္းက အာပတ္ေျဖတဲ့ စာနဲ႕ ဆြမ္းဘုန္းေပးတဲ့အခါတုိင္းဆင္ျခင္ ရမယ့္ စာပိုဒ္ေလးေတြကို က်က္ဖို႕လာေပးေတာ့ … စာမက်က္ခဲ့တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ကိုယ္တုိ႕ေတြအားလံုး ဒုကၡျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ့။ စာရြက္ေလးေတြ တကိုင္ကိုင္နဲ႕ တစ္ညလံုးက်က္ၾကေပမယ့္ … မနက္အထိ ၀ိုးတိုး၀ါးတားပါပဲ။ ေနာက္တစ္ေန႕ညေနက်ေတာ့ … ၂၀၀၈ တုန္းက ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႕စည္းမႈနဲ႕ အက်ဥ္းက်ခဲ့တဲ့ ညီငယ္တစ္ေယာက္ရွိရာ ခေမာက္စုရြာကိုကားနဲ႕ထြက္ခဲ့ၾကတယ္ …။ ခရီးအကြာအေ၀းက ၇ မုိင္တည္းဆုိေပမယ့္ … လမ္းက ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းတာေၾကာင့္ ၁၅ မိနစ္စာေလာက္ပဲရွိတဲ့ ခရီးကို ၄၅မိနစ္ေလာက္ေမာင္းလိုက္ရတယ္ …။ လမ္းမွာ အုန္းလက္မ႑ပ္ေလးေတြနဲ႕ တစ္မ်ိဳး၊ ေရခြက္ကေလးေတြကုိင္ရင္းတစ္သြယ္ ေရပက္ေနၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြက ကိုယ္တုိ႕ရဲ႕ကားကိုေတြ႕ေတာ့ ရွားရွားပါးပါးလာတဲ့ကားမို႕ ေရပက္ဖို႕ တျပင္ျပင္ျဖစ္ေနၾကေပမယ့္ … ဘုန္းႀကီးေတြပါတာလဲေတြ႕ေရာ … မပက္လိုက္ရတာေၾကာင့္ အားမလိုအားမရျဖစ္ၿပီး အံေလးေတြ တက်ိတ္က်ိတ္ျဖစ္သြားၾကတာကိုေတြ႕ရေတာ့ ကိုယ္စိတ္ထဲ တမ်ိဳးတမည္ခံစားလိုက္ရတယ္။ အတူပါလာတဲ့ ညီမက ဒီကေလးေတြအားလံုးကို ကားနဲ႕တင္ၿပီး … ၿမိဳ႕ထဲသႀကၤန္ေတြကို ေခၚသြားခ်င္လိုက္တာတဲ့ …။ ကိုယ္လဲ အဲဒီ့လို စိတ္ဆႏၵမ်ိဳးျဖစ္မိတယ္ …။ ကေလးငယ္ေတြခမ်ာမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေရတစ္ခါပက္ရဖို႕အေရး … ေစာင့္လိုက္ရတာ တေမွ်ာ္တေခၚ …။ ဒါေပမယ့္ … သူတုိ႕ေလးေတြ ရတဲ့အေျခအေနေလးထဲမွာပဲ … ရသေလာက္ေလး ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ျမင္ကြင္းက့ … ျမန္မာေတြရဲ႕ ေရာင့္ရဲတတ္ေသာ စိတ္အလွကို တစ္နည္းတစ္ဖံုလွစ္ဟျပ ေနသလိုပါပဲ။ ကိုယ္တို႕ေတြ ပထမတုန္းက ခေမာက္စုရြာကေန သံုးမိုင္ေလာက္ ထပ္ေမာင္းရတဲ့ ယုန္တလင္းရြာအထိသြားၿပီး … အဲဒီ့ရြာမွာရွိတဲ့ မန္းဘခုိင္ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႕လဲေတြ႕ ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဆုေငြငါးက်ပ္ထုတ္တုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပုန္းခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ေနရာကိုလဲ မွတ္တမ္းတင္ရေအာင္ဆိုၿပီး  ရည္ရြယ္ထားေပမယ့္ … စီးလာတဲ့ကားက အေျခအေနမေကာင္းတာနဲ႕ပဲ … ခေမာက္စုကေန လွည့္ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ယုန္တလင္းကိုေတာ့ … အတက္ေန႕ညေန လူထြက္ၿပီးမွပဲ သြားေတာ့မယ္လို႕ … ဆံုးျဖတ္လုိက္ရတာေပါ့။ အျပန္ … ကိုဂုဏ္ရည္လင္းရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္တုိက္ေလးကေန စာအုပ္ေတြ၀င္ငွွားခဲ့ေသးတယ္။ စာအုပ္ေကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစုထားႏုိင္တာေတြ႕ရေပမယ့္ … အဲဒီ့မွာရွိေနတဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ စာဖတ္တဲ့သူသိပ္မရွိဘူးဆုိတာသိရေတာ့ … ဖတ္သူမရွိပဲဖုန္တက္ေနရရွာတဲ့ စာအုပ္ေတြရဲ႕ အဓိပါယ္မဲ့မႈအေၾကာင္းကို စဥ္းစားလိုက္မိေသးတယ္ …။ လူေတြ စားမ်ားမ်ားဖတ္လာေအာင္ ကိုယ္တို႕ နည္းစနစ္အသစ္ေတြရွာဖို႕ အေရးတႀကီး လုိအပ္ေနၿပီလို႕လဲ ေတြးမိတယ္။ ခေမာက္စုရြာကို အသြားလမ္းရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းမႈဒဏ္ကို ညဖက္အိပ္ခါနီးမွပဲ ခံစားၾကရေတာ့တယ္။ ကားေဆာင့္တဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ တကုိယ္လံုး ကိုင္ရိုက္ထားသလိုပဲနာေနတယ္ …။ အိပ္ေတာ့လဲလူက ရွိန္းတိန္းဖိန္းတိန္းနဲ႕ဖ်ားခ်င္သလိုလိုႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ေန႕စဥ္မပ်က္ရြတ္ခဲ့ၿပီး ထြက္လာၿပီးမွ မရြတ္ျဖစ္ေတာ့တဲ့ ပဌာန္းေဒသနာေတာ္ႀကီးကိုလဲ ဘုန္းႀကီး၀တ္မွပဲျပန္ရြတ္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ … ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္မွာေတာ့ သႀကၤန္က အသံေတြနဲ႕ ကိုယ္တုိ႕ကိုေႏွာက္ယွက္ေတာ့တာပဲ။ ရန္ကုန္မွာ ဘုန္းႀကီး၀တ္ရင္ … ဆူညံသံေတြနဲ႕ အာရံုေနာက္မွာစိုးလို႕ … ရြာကိုလာၿပီး ဘုန္းႀကီး၀တ္ကာမွ … ရြာရဲ႕ေခတ္မီဆန္းသစ္မႈ အနည္းအက်ဥ္းထဲက တစ္ခုျဖစ္တဲ့ အသံခ်ဲ႕စက္ေတြ၊ ကာရာအိုေကစက္ေတြရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္ … ရန္ကုန္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြထက္ေတာင္ အာရံုေနာက္ရေသးေတာ့တယ္။ ကုိယ္တုိ႕ ဘုန္းႀကီး၀တ္တဲ့ ေက်ာင္းရဲ႕ အ၀နားမွာပဲ အသံခ်ဲ႕စက္ငွားတဲ့ အိမ္ရွိၿပီး သူက မနက္မိုးလင္းကစၿပီး ၊ မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္တဲ့အထိ သူ႕ရဲ႕ အသံခ်ဲ႕စက္ေတြ ကို ေၾကာ္ျငာတဲ့အေနတဲ့ ေတာက္ေလွ်ာက္ဖြင့္ေတာ့တာ ကိုယ္တို႕ေတြလဲ … ေၾသာ္ … သႀကၤန္တြင္းေပ်ာ္ၾကပါေစဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ ခႏၵီစ သည္းခံျခင္းတရားကိုပဲ ဖိဖိၿပီးပြားေနရေတာ့တယ္။ သူ႕အိမ္ေရွ႕မွာ မ႑ပ္ပါထိုးထားေတာ့ ရြာထဲကလူေတြကလည္း တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ လာၿပီး ကာရာအိုေကၾကေသးတာ …။ စိတ္လဲရႈပ္ရ၊ ရယ္လဲရယ္ရ ပါတယ္။ ညေနညေန ကိုယ္ပဌာန္းရြတ္တဲ့အခါ … စိတ္ကိုအေသအခ်ာ မႏွစ္ထားႏုိင္တဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ပဌာန္းစာသားေတြၾကားထဲ … သႀကၤန္သီခ်င္းေတြ ကညပ္ညပ္ၿပီး ေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္။ 

ဆက္ရန္ရွိေသးသည္ ...