ေဆးေကာင္းတစ္ခြက္လား အဆိပ္ခြက္လား …

ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂါ နဲ႕ ခ်က္တာ ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ေလးကိုေရးတုန္းက ခ်က္တင္မွာလဲ ေကာင္းက်ိဳးေတြရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါေတြကိုလဲ ေရးပါဦးလို႕ ေျပာလာသူေတြရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲေရးမယ္ ေရးမယ္နဲ႕ အခုမွပဲေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္ …။ ပထမေတာ့ ခ်က္တင္ရဲ႕ေကာင္းက်ိဳးေတြကိုခ်ည္းခ်ေရးဖို႕စဥ္းစားေပမယ့္ … ေရးရင္းေရးရင္းနဲ႕ ခ်က္တင္စြဲေနသူေတြအတြက္ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြပါ ပါသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတာေတြထဲမွာ အစြန္းေရာက္ေနတဲ့ အမွားမ်ိဳးမ်ားပါခဲ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီ့အမွား ဟာ လူငယ္ေတြကို ခ်က္တင္၀ဲဂယက္ထဲမွာပဲနစ္ေျမာၿပီး အက်ိဳးမဲ့ျဖစ္မေနေစခ်င္လို႕ဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႕ မွားတဲ့ ေစတနာအမွားမ်ိဳးပဲ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္သံုးႏံႈးတဲ့ စကားလံုးေတြထဲမွာ နည္းနည္းေလးျပင္းထန္တာမ်ိဳးေတြ ပါသြားမယ္ ဆိုရင္လဲ အဲဒါဟာ ကရုဏာေဒါေသာနဲ႕ ေျပာမိတယ္လို႕ပဲ မွတ္ယူၾကေစခ်င္ပါတယ္ …။

ေဆးေကာင္းတစ္ခြက္လား အဆိပ္ခြက္လား …

ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေတာင္ေတာင္အီအီေလွ်ာက္စဥ္းစားေနမွာစိုးရိမ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္ ဘာအေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္တာလဲ ဆိုတာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး အရင္ဆံုးရွင္းရမယ္ထင္ပါတယ္…။ ကြၽန္ေတာ္ အင္တာနက္ (Internet) လို႕ေခၚတဲ့ ကမၻာအရပ္ရပ္မွာရွိၾကတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြကို တစ္လံုးနဲ႕တစ္လံုးခ်ိတ္ဆက္ေပးထားတဲ့ ကြန္ယက္ႀကီးအေၾကာင္းနဲ႕ အဲဒီ့အထဲကမွာ chatting နဲ႕ပတ္သက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အျမင္ေလးေတြအေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္တာျဖစ္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္တဲ့ အခ်ိန္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ေရာက္မွ အင္တာနက္ဆိုတာႀကီးနဲ႕ အထူးတလည္ကို ရင္းႏွီးခဲ့တာပါ ...။ စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ အင္နာနက္သံုးစြဲခြင့္ေတြကို အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္တဲ့ Internet Service Provider (ISP) ေတြက ပုဂၢလိကပိုင္ေတြျဖစ္ပါတယ္ ...။ အင္တာနက္ အသံုးျပဳခြင့္ကိုလည္း သိပ္မမ်ားတဲ့ ႏႈန္းထားနဲ႕ ရရွိႏုိင္တဲ့အတြက္ အိမ္တိုင္းလိုလုိမွာ အလြယ္တကူ အသံုးျပဳႏုိင္ၾကပါတယ္ ...။ ဒါေၾကာင့္လဲ မနက္အိပ္ရာထတာနဲ႕ ကမၻာေလာကႀကီးက ကိုယ့္စားပြဲေပၚမွာ ကိုယ္ၾကည့္လိုျမင္လိုသမွ်ကို ၾကည့္ႏုိင္ျမင္ႏုိင္ ေလ့လာႏုိင္ေအာင္လို႕ အဆင့္သင့္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသလိုပါပဲ ...။ အထူးသျဖင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြမွာဆို သိပ္ေကာင္းပါတယ္ ...။ ေက်ာင္း၀န္းတစ္ခုလံုး ဘယ္ေနရာ ကပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရဲ႕ အိတ္ေဆာင္ကြန္ပ်ဴတာ (Laptop) ေလးကိုဖြင့္လိုက္တာနဲ႕ ႀကိဳးမဲ့အင္တာနက္ စနစ္ (Wireless Internet System)နဲ႕ အင္တာနက္ကုိ အသံုးျပဳလို႕ ရပါတယ္ ...။

ကၽြန္ေတာ္က စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ ေက်ာင္းသြားတက္တာမဟုတ္ပဲ ... အလုပ္သြားလုပ္တာဆိုေတာ့ အမွန္အတုိင္း၀န္ခံရမယ္ဆိုရင္ ... အင္တာနက္ဆိုတာႀကီးကို စတင္သံုးဆြဲခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ ကေတာ့ ခြဲခြာေနရတဲ့ မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အျပန္အလွန္ဆက္သြယ္ဖို႕ဆိုတာ တစ္ခုပဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ...။ အရွင္းဆံုးေျပာရရင္ ... Chatting Services ေတြရဲ႕အကူအညီနဲ႕ ခြဲခြာေနရတဲ့ မိသားစု၀င္ေတြနဲ႕ နီးကပ္ေနသလိုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ...။ ေနာက္ၿပီး ... MIRC လို chatting site ေတြနဲ႕ လည္း အတူေနသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးမႈေၾကာင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ပါတယ္ ...။ အဲဒီ့မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ က တဆင့္ျမင့္တက္သြားပါတယ္ ...။ အဲဒါကေတာ့ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ အသစ္ေတြရွာေဖြ မိတ္ဖြဲ႕ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အသိအျမင္ေတြဖလွယ္ရယူူ မယ္ဆိုၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ MIRC ထဲမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံက သူေတြနဲ႕ ေတြ႕သလို ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႕လဲ ကၽြန္ေတာ္ မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္ ...။ သူ႕ႏုိင္ငံအေၾကာင္းေတြေမး၊ သူတို႕ရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းေတြေမးရင္းနဲ႕ အင္မတန္မွဗဟုသုတရသလို ကိုယ့္ႏုိင္ငံရဲ႕ အေၾကာင္းေတြ၊ ျမန္မာေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာတို႕ရဲ႕ စိတ္ထား နဲ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ သဘာ၀အလွတရားေတြ အေၾကာင္းေတြကိုေျပာျပရင္း ျမန္မာဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာကိုပါ ... ကမၻာကသိေအာင္ လုပ္ခြင့္ရခဲ့ဖူးပါတယ္ ...။ MIRC ထဲက ျမန္မာေတြအမ်ားစုကေတာ့ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း Chat ၾကတဲ့ အခါမွာ Burglish လို႕ ေခၚတဲ့ ျမန္မာအသံထြက္ကို အဂၤလိပ္လိုေပါင္းၿပီး ေျပာတတ္ၾကပါတယ္ …။ Nay Kaung Lar … ? Sate nyit nay loe … စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကပါတယ္ …။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ Burglish ဆိုတဲ့ Language ကို ဘယ္လိုမွသေဘာမက်တာေၾကာင့္ အဂၤလိပ္လိုပဲေျပာျဖစ္တာမ်ားပါတယ္ …။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ အဂၤလိပ္စာ သိသိသာသာကို တိုးတက္လာပါတယ္ …။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ Chat ထဲမွာေတြ႕ျဖစ္သမွ်သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလဲ Burglish အစား English လိုပဲေျပာဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တိုက္တြန္းေလ့ရွိပါတယ္။ နဲနဲေတာ့ ပင္ပန္းပါတယ္ …။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကို သူနားလည္ေအာင္ လွည့္ပတ္ရွင္းျပရတာမ်ိဳးေတြရွိသလို သူေျပာတာကိုလဲ နားလည္ေအာင္ Dictionary ခဏခဏလွန္ ေနရတာမ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ့လို အပင္ပန္းမခံပဲ အလြယ္လမ္းလိုက္ၿပီး Burglish ကိုပဲ ထဲထဲ၀င္၀င္သံုးျခင္းဟာ အဂၤလိပ္စာတိုးတက္မႈကိုေႏွာင့္ေႏွးေစသလို … ႏုိင္ငံျခားသားသူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြရရွိႏုိင္မႈကိုလဲ တားျမစ္လိုက္သလိုျဖစ္သြားပါတယ္ …။

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ chatting ၀င္ရျခင္းရည္ရြယ္ခ်က္က ႏုိင္ငံအရပ္ရပ္က သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ တိုးပြားခ်င္ၿပီး အစစအရာရာမွ်ေ၀ခံစားႏုိင္ၾကဖို႕ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Profile အမွန္ေတြကို ေျပာျပၿပီးမွ Chat ေလ့ရွိပါတယ္ …။ ဒါကလည္း သိပ္ကိုအေရးႀကီးပါတယ္ …။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ အရေတာ့ ဘယ္သူမွန္းမသိ၊ ဘယ္အရြယ္မွန္းမသိ၊ ဘယ္ကမွန္းမသိ၊ ဘာမွန္းမသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တရင္းတႏွီးမိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵမရွိပါဘူး …။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ အမွန္ေတြကိုပဲေျပာသလို … တဘက္ကလူေတြေျပာတာကိုလဲ ယံုၾကည္မိခဲ့တာေတြရွိခဲ့ဖူးပါတယ္ …။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အမွန္အတုိင္းမေျပာၾကဘူးဆိုတာကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ကၽြန္ေတာ္သိလာခဲ့ပါတယ္ …။ chatting သံုးေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြအေနနဲ႕ ဒီလို လိမ္ညာျခင္းအမႈကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ပဲ သေဘာထားၿပီး လြယ္လင့္တကူလုပ္ေနၾကတာဟာ တုိင္းျပည္အတြက္ အင္မတန္မွကိုရင္ေလးစရာေကာင္းပါတယ္။ ဒီိလိုလုပ္ျခင္း အားျဖင့္ တစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦး ယံုၾကည္မႈေတြကင္းမဲ့လာေစႏုိင္သလို၊ မိမိရဲ႕စကားအတြက္ မိမိတာ၀န္ယူရတယ္ဆိုတဲ့ အသိစိတ္ေတြကိုလဲ ေခါင္းပါးလာေစပါတယ္။ အသံုးျပဳျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ မတူညီမႈေတြက တစ္ဦးတစ္ေယာက္ျခင္းစီရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြကို ကြဲျပားသြားေစတာကိုလဲေတြ႕ရပါတယ္။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းတိုးပြားခ်င္လို႕၊ အေတြးအေခၚအေတြးအျမင္ေတြ ဖလွယ္ခ်င္လို႕၊ ဗဟုသုတေတြရွာမွီးခ်င္လို႕ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႕ chatting ကိုသံုးတဲ့သူက သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြထဲက အတုိင္း မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြရ၊ အေတြးအေခၚအေတြးအျမင္အသစ္ေတြရ၊ ဗဟုသုတေတြရလာႏုိင္သလို … ဘာမွမယ္မယ္ရရမရွိတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႕ လူငယ္ဘာ၀အီစီကလီလုပ္ခ်င္ၾကလို႕ ၊ ေနာက္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ဘယ္သူမွန္းမသိရတာေၾကာင့္ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ေတြေျပာၾကၿပီး … စိတ္အရသာခံခ်င္ၾကလို႕ စတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႕ chatting ကိုသံုးၾကသူေတြကေတာ့ ဘယ္လို ေကာင္းက်ိဳးမ်ိဳးမွ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ပဲ … စိတ္ဓါတ္တစ္ခုလံုးပ်က္စီးသြားႏုိင္တဲ့အထိကို ဆိုးက်ိဳးေတြျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေတြရွိပါတယ္ … သူဘယ္သူမွန္း ကိုယ္ဘယ္သူမွန္းမသိျခင္းကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး … လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ စကားလံုးေတြကို တစ္တစ္ခြခြေျပာၾကၿပီး အရသာခံၾကတာေတြရွိပါတယ္ …။ စိတ္ေ၀ဒနာတစ္မ်ိဳးလို႕ေတာင္ ယူဆလို႕ရတဲ့ အေျခအေနပါ …။

ခ်က္တင္မထိုင္ရရင္မေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ခ်က္တင္စြဲေနၾကသူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးပါတယ္ …။ အထူးသျဖင့္ ျပင္ပေလာကမွာ ျပႆနာ တစ္ခုခုရွိေနၾကတဲ့သူေတြ၊ မယ္မယ္ရရအလုပ္လုပ္စရာမရွိပဲ အားေနၾကတဲ့သူေတြနဲ႕ စိတ္အားသတၱိခ်ိဳ႕တဲ့သူေတြမ်ားပါတယ္ …။ အာရံုငါးပါးကိုစြဲလမ္းတာမဟုတ္ပဲ … စကားလံုးေတြရဲ႕အားကို စိတ္နဲ႕စြဲယူခံစားၿပီး အဲဒီ့ခံစားမႈေတြကို စြဲလမ္းေနၾကျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခုခုကို စြဲလမ္းၿပီဆိုကတည္းက အဲဒီ့သူရဲ႕ စိတ္အားသတၱိကနဲေနၿပီလို႕ေျပာလို႕ရပါတယ္။ ေဆးလိပ္မေသာက္ရရင္ မေနႏုိင္တာ၊ အရက္မေသာက္ရရင္မေနႏုိင္တာ၊ ခ်က္တင္မထိုင္ရရင္မေနႏုိင္တာ စတာေတြဟာ … မညွာမတာတမ္းေတြးရမယ္ဆိုရင္ သက္မဲ့အရာေတြရဲ႕လႊမ္းမိုးမႈကို ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္က ခံေနရတာပါ ။ ရွက္တတ္မယ္ဆိုရင္ အင္မတန္မွကိုရွက္ဖို႕ေကာင္းပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ Globalization ေခတ္ႀကီးထဲမွာ အင္တာနက္ကို တစ္ေန႕မသံုးရရင္ ေခတ္ေနာက္က်က်န္ခဲ့လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ စကားနဲ႕သြားၿပီး မေရာေထြး ေစခ်င္ပါဘူး။ အင္တာနက္အသံုးျပဳျခင္းဟာ ခ်က္တင္ထုိင္ျခင္းမဟုတ္ပါဘူး …။ ဆီနဲ႕ေရလိုကြာပါတယ္ …။ အင္တာနက္ေပၚမွာ အျခားသံုးစရာေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ယူတတ္မယ္ဆုိရင္ ယူစရာေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ေပးခ်င္တယ္ဆိုရင္လဲ ေပးလို႕ရႏုိင္တာ အင္တာနက္ပါ။ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ၊ ဘာသိခ်င္လဲ၊ ဘာလိုအပ္သလဲ၊ ဘာေတြၾကားခ်င္လဲ၊ ဘာေတြေျပာခ်င္လဲ … အင္တာနက္ထဲမွာ သူမ်ားထြင္ထားတဲ့လမ္းေတြရွိသလို ကိုယ္တုိင္ထြင္ခ်င္တဲ့ လမ္းရဲ႕အစကိုလဲ ရွာေဖြေတြ႕ျမင္ႏုိ္င္ပါတယ္။ အင္တာနက္ထဲမွာ ကမၻာတစ္၀ွမ္းလံုးက လူမ်ားစြာရဲ႕ ဦးေႏွာက္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိန္း၀ပ္ေနပါတယ္။ မသိသူေက်ာ္သြား သိသူေဖာ္စားဆုိတဲ့ စကားလိုပါပဲ …။ တန္းဖိုးမထားတတ္သူေတြၾကားထဲမွာ အင္တာနက္ဆိုတာႀကီးက ျမားနတ္ေမာင္ ဘ၀ကေန မတက္ေတာ့တာ တီထြင္ခဲ့သူေတြကိုယ္စား ရင္နာရပါတယ္။ အခ်ိဳ႕အရာေတြကိုေတာ့ လူငယ္ထုအေနနဲ႕ မသိလို႕ဆိုတာ မ်ိဳးျဖစ္ႏုိ္င္ပါတယ္ …။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအေျခအေနတစ္ခုကို ေက်ာ္လႊားဖို႕ မီဒီယာေတြမွာလဲ တာ၀န္ရွိတယ္လို႕ ျမင္ပါတယ္။ လူငယ္ထုအေနနဲ႕လဲ စူးစမ္းေလ့လာမႈေတြလုပ္ဖို႕လုိပါလိမ့္မယ္ …။ လူငယ္ေတြအေနနဲ႕ အင္တာနက္ရဲ႕အသံုး၀င္မွဳကို အေျခခံအဆင့္ကတည္းက ေၾကေၾက ညက္ညက္ မသိခဲ့ျခင္းကလည္း ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးကုိျဖစ္လာေစတဲ့ … အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုပါ …။ အင္တာနက္နဲ႕ စာၾကည့္တိုက္ဟာ ေက်ာင္းသားတုိင္းရဲ႕ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ထိေတြ႕မႈအမ်ားဆံုးအရာေတြ ျဖစ္ေနသင့္ပါတယ္ …။ ကြၽန္ေတာ္တို႕လဲ ေက်ာင္းသားဘ၀ကေနႀကီးျပင္းလာခဲ့တာပါ …။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့တဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႕ ေရးခဲ့တဲ့ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ဆိိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ဘ၀မွာ မရွိသေလာက္ကိုရွားပါတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ေရးေပးတာေတြကိုပဲ ႏႈတ္တုိက္က်က္ခဲ့ၾကရတာပါ …။ ဒါဟာ ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း လူ႕ေလာကႀကီးထဲမွာ ထပ္မံလိုအပ္တဲ့ ျဖည့္ဆည္းစရာေတြကို ကိုယ္တုိင္သင္ယူေလ့လာရတဲ့ေနရာမွာ အမ်ားႀကီးသြားၿပီးထိခုိက္ပါတယ္ …။ ကြၽန္ေတာ္လက္လွမ္းမီ သေလာက္ ႏိုင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြမွာ အဲဒီ့လိုမဟုတ္ပါဘူး …။ ဆရာေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို ေခါင္းစဥ္တစ္ခုခ်ေပးၿပီး အဲဒါနဲ႕ ပတ္သက္တာေတြကို ေက်ာင္းသားေတြက အင္တာနက္တို႕၊ စာၾကည့္တုိက္တို႕မွာ ကိုယ္တုိင္ရွာေဖြေလ့လာဖတ္ရႈၿပီး ေရးသားၾကရတာမ်ားပါတယ္။ အနိမ့္ဆံုးအေနနဲ႕ ၈တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္ကို ေခါင္းစဥ္တစ္ခုခ်ေပးရံုနဲ႕ အဲဒါနဲ႕ ပတ္သက္တာေတြကို ဆရာ၊ ဆရာမေတြကေရးေပးတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ကိုယ္တုိင္ရွာေဖြေလ့လာသံုးသပ္ၿပီး ကိုယ္ပုိင္အျမင္နဲ႕ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးႏုိင္သင့္ပါတယ္ …။ ရွက္စရာေကာင္းတာက အဲဒီ့လိုအရည္အခ်င္းမ်ိဳး အခ်ိဳ႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြမွာေတာင္မရွိတာပါ …။ ေနာက္ၿပီး သူမ်ားတကာေတြ Creating the Green Environment, The role of NGOs in future စတဲ့ အက္ေဆးေတြေရးေနခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အေနနဲ႕ Myself, My Teachers, My Native Town, Visit to the Pagoda ဆုိတဲ့အဆင့္ေတြကေန တက္သင့္ေနပါၿပီ …။

လူငယ္ေတြအေနနဲ႕ အင္တာနက္သံုးတဲ့အခ်ိန္ေတြထဲက ဘယ္ေလာက္ရာခိုင္ႏႈန္းကို chatting အတြက္သံုးေနလဲ … အျခားအရာေတြကုိေရာ ဘယ္ေလာက္ရာခုိင္ႏႈန္း သံုးေနလဲဆိုတာကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို မညွာတမ္းေမးၿပီး မညာတမ္း ေျဖၾကည့္လိုက္ပါ …။ လုပ္ႏုိင္သူေတြအေနနဲ႕လဲ စစ္တမ္းေကာက္ယူၾကည့္သင့္ပါတယ္ …။ ခ်က္တင္ သံုးတဲ့ ရာခုိင္ႏႈန္းက မ်ားေနသေရြ႕ေတာ့ … တိုးတက္မႈေတြ ေႏွာင့္ေႏွးေနဦးမွာပါပဲ … ။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ တုိးတက္မႈေတြကေန တိုင္းျပည္ရဲ႕တိုးတက္မႈေတြကိုပါ ေႏွာင့္ေႏွးသြားေစႏုိင္ပါတယ္ …။ ေႏွာင့္ေႏွးရံုမကပဲ ဆုတ္ယုတ္သြားတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးအထိကို ေရာက္သြားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ … အမ်ားအတြက္ အသံုး၀င္ေနတဲ့ ေဆးေကာင္းတစ္ခြက္ဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႕လက္ထဲေရာက္မွ အဆိပ္ခြက္ျဖစ္သြားတယ္လို႕ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခုရွိတာက ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေသာက္ေနတာ ေဆးတစ္ခြက္လား အဆိပ္ခြက္လားဆိုတာဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကိုယ္တုိင္အေပၚမွာပဲ မူတည္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ပါ …။ ကဲ … ေျပာ … ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေဆးေကာင္းတစ္ခြက္ေသာက္ၾကမလား … အဆိပ္ေသာက္ၾကမလား …။　

ေနဘုန္းလတ္