ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္သုေတသနၿမိဳ႕

ဒီ၀တၳဳတိုေလးဟာလဲ အမ်ားျပည္သူဖတ္ရွဳရန္မသင့္ေတာ္ဆိုတဲ့ စာရင္းထဲမွာ အထည့္ခံခဲ့ရတဲ့ တစ္ပုဒ္ပါပဲ …။ သံလြင္အိပ္မက္ ထဲမွာေတာ့ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္…။

ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္သုေတသနၿမိဳ႕


ငါဟာလူတစ္ေယာက္ပဲဆိုတာကုိ စသိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး လူဆိုတာဘာလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖကိုပါ ကြၽန္ေတာ္သိခ်င္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီ့သိခ်င္စိတ္တစ္ခုဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို အဲဒီ့သုေတသနၿမိဳ႕ႀကီး စီကို တြန္းပို႕လိုက္တဲ့အဓိက လႈံ႕ေဆာ္မႈႀကီးလည္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကုိကိုယ္တိုင္လည္းစဥ္းစားၿပီး ေတြ႕ကရာလူ ကို လူဆိုတာဘာလဲလို႕ လိုက္ေမးေနမိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေရွ႕မီေနာက္မီ ပုဂိၢလ္ႀကီးတစ္ဦးက ေျမပံုတစ္ခုဆဲြျပၿပီး ...
`ေကာင္ေလး ... မင္းေမးတဲ့ေမးခြန္းရဲ႕အေျဖကို အတိအက်သိခ်င္ရင္ေတာ့ အဲဒီ့ၿမိဳ႕ထဲကိုသြား ...။အဲဒီ့ၿမိဳ႕က မင္းအခုလိုက္ေမးေနတဲ့ လူဆိုတာဘာလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းရဲ႕အေျဖကို အတိက်ဆံုးထုတ္ႏုိင္ဖို႕အတြက္ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးေတြစုၿပီး တည္ဖဲြ႕ထားတဲ့ၿမိဳ႕ပဲ။ အဲဒီ့ၿမိဳ႕ထဲမွာ သိပၸံပညာရွင္ေတြအမ်ားႀကီးက စက္ပစၥည္း အစံုအလင္နဲ႕ စက္႐ုပ္ေတြရဲ႕ အကူအညီကိုယူၿပီး လူဆိုတာရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို အျပည့္၀ဆံုးဖြင့္ႏုိင္ဖို႕ ႀကိဳးစား ေနၾကတယ္လို႕ၾကားတာပဲ။´
သူကအဲဒီ့လိုေျပာလုိက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္းအရမ္းေပ်ာ္သြားၿပီး သူေပးတဲ့ေျမပံုကိုလက္ကဆဲြ အဲဒီ့ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးစီကို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြတရႊဲရႊဲနဲ႕ တစ္ေယာက္တည္းထြက္လာခဲ့တယ္။ အၾကံအဖန္လုပ္လာ ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕၀င္ခြင့္လက္မွတ္ေလးကိုကိုင္လို႕ေပါ့ ...။
ေရာက္ပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕မ်က္စိေရွ႕မွာ အလံုပိတ္ၿမိဳ႕ႀကီးက ခန္႕ခန္႕ညားညားႀကီးနဲ႕ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ျပေနလိုက္တာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ေတြေတာင္ တက္ၾကြေပ်ာ္ျမဴးလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ၿမိဳ႕အ၀င္ကသံတံခါးႀကီးရဲ႕ေရွ႕မွာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အနားမွာ တီဗြီဖန္သားျပင္တစ္ခုေပၚလာ ၿပီး အဲဒီ့အထဲက လူတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုလွမ္းေမးတယ္။
`ဘာကိစၥရွိပါသလဲ၊ ဒါကန္႕သတ္နယ္ေျမပါ။ အခြင့္မရွိပဲ မ၀င္ရပါဘူး။´
ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႕ကိုဘာမွေျဖရွင္းခ်က္ေတြထုတ္မေနေတာ့ပဲ ယူလာတဲ့လက္မွတ္ကေလးကို စက္ကေလးတစ္ခုမွာ သြားကပ္လိုက္တယ္။ ခ်က္ျခင္းပါပဲ အထပ္ထပ္ကာထားတဲ့ တံခါးေတြအားလံုး တဖ်ပ္ဖ်ပ္ပြင့္သြားၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဒီၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို တည္ေထာင္ႏိုင္ဖို႕အေကာင္းဆံုးအၾကံဥာဏ္ေတြ ေပးခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးရဲ႕လက္မွတ္ကို အၾကံအဖန္လုပ္ၿပီး မရ ရေအာင္ ယူလာခဲ့တာေလ။ အဲဒီ့လိုနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီ့သုေတသနၿမိဳ႕ႀကီး ထဲကိုေရာက္သြားတယ္။ အထဲကိုေရာက္ေတာ့လည္း ၿမိဳ႕ႀကီးက သူလိုကုိယ္လိုပါပဲ၊ ဖန္တီးထားတာသိပ္မၾကာေသးတဲ့အတြက္ နည္းနည္းသစ္လြင္ေနတာကလြဲလို႕ေပါ့...။ ကြၽန္ေတာ္ ဟိုဟိုဒီဒီေငးရင္း ဘယ္ကိုသြားရရင္ေကာင္းမလဲလို႕စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ ...။ ခုဏက တီဗြီထဲကလူက လူကိုယ္တိုင္ကြၽန္ေတာ့္အနားကိုေရာက္လာတယ္။
`မင္းက အႀကီးအကဲရဲ႕ လက္မွတ္နဲ႕အတူေရာက္လာတာဆိုေတာ့ ငါတို႕အတြက္ အထူးဧည့္သည္ ေတာ္ပဲေပါ့။ လာ ... လာ ... ငါတို႕ရဲ႕ပင္မဌာနခ်ဳပ္ကိုသြာၾကမယ္။´
အဲဒီ့လိုနဲ႕ သူေခၚတဲ့ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္လိုက္သြားရင္း သူေျပာတဲ့ပင္မဌာနခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ေနရာ ကိုေရာက္သြားတယ္။ အားလံုးကကြၽန္ေတာ့္ကို လိုလုိလားလားနဲ႕ပဲ ခရီးဦးႀကိဳျပဳၾကပါတယ္။ လက္မွတ္ရဲ႕ တန္ခိုးေတြပဲေနမွာေပါ့...။ သူတို႕ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို အခန္းတစ္ခုထဲကိုေခၚသြားၿပီး အဲဒီ့အခန္းထဲက လူႀကီးနဲ႕မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ အဲဒီ့လူႀကီးက ...
`ကဲ ... ကဲ ... ထိုင္ပါ။ မင္းကဒီကိုေရာက္လာတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဘာကိစၥနဲ႕မ်ားေရာက္လာ တယ္ဆိုတာကို ရွင္းစမ္းပါဦး။´
`ဒီလုိပါ အန္ကယ္ ... ကြၽန္ေတာ္က လူေတြရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္အေပၚတံု႕ျပန္မႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စာတမ္းတစ္ေစာင္တင္စရာရွိလို႕ပါ။ အဲဒါ အန္ကယ္တို႕အဖြဲ႕ကလည္း လူဆိုတာရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို အျပည့္စံုဆံုး ဖြင့္ဆိုႏိုင္ဖို႕ ဒီၿမိဳ႕ႀကီးကိုဖန္တီးတည္ေဆာက္ၿပီး သုေတသနေတြလုပ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ ၾကားရလို႕ ေဒါက္တာေရာ္ဂ်ာရဲ႕အကူအညီနဲ႕ဒီကိုေရာက္လာတာပါ။´
ေဒါက္တာေရာ္ဂ်ာဆုိတဲ့ အသံကိုၾကားေတာ့မွ အဲဒီ့လူႀကီးနည္းနည္းျဖံဳသြားတယ္။ ေဒါက္တာေရာ္ဂ်ာဆိုတာက ကြၽန္ေတာ္ယူလာတဲ့လက္မွတ္ ပိုင္ရွင္ေလ...။
`ေအးေပါ့ေလ ... ေဒါက္တာေရာ္ဂ်ာကလႊတ္လိုက္တာဆိုေတာ့လဲ ... ငါတို႕ကဧည့္၀တ္ေက်ျပြန္ရမွာ ေပါ့...။ အဲဒီ့ေတာ့ မင္းကိုအရင္ဆံုး ငါတို႕ရဲ႕သုေတသနအေၾကာင္းေျပာျပမယ္ ... ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ ပါ။ ၿပီးေတာ့မွ မင္းေလ့လာခ်င္တဲ့အပိုင္းကို ငါတို႕အေသးစိတ္ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကတာေပါ့။´
သူအဲဒီ့လိုေျပာလိုက္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲကအလံုးႀကီးက်သြားေတာ့တယ္။ ေတာ္ၾကာ သူတို႕က ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴနဲ႕လက္မခံရင္ လာေမာႀကီးျဖစ္ေနမွာေလ။
`ဒီလိုကြ ... ဒီၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ငါတို႕ရဲ႕အစမ္းသပ္ခံလူသားအျဖစ္ရွိေနတဲ့ တကယ့္လူအစစ္ေတြက နည္းနည္းပဲရွိတယ္။ က်န္တာေတြအားလံုးက စက္႐ုပ္ေတြပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့လူအစစ္ေတြကိုေတာ့ သူတို႕အစမ္းသပ္ခံေနရတယ္ဆိုတာရယ္၊ ေနာက္ၿပီး က်န္တဲ့သူေတြအားလံုးဟာစက္႐ုပ္ေတြျဖစ္ၾကတယ္ဆိုတာ ရယ္ကို မသိရေအာင္ သူတို႕ရဲ႕ဦးေႏွာက္အကန္႕တစ္ခုကို ခဏပိတ္ထားၿပီး သူတို႕ကို ဒီၿမိဳ႕ႀကီးထဲေခၚထည့္ ထားတာပဲ။ ငါတို႕အေနနဲ႕က အဲဒီ့လူအစစ္ေတြရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့စက္႐ုပ္ေတြကို လိုသလိုေစခိုင္းၿပီး သူတို႕ရဲ႕ စိတ္အေျခအေနေတြ၊ ပတ္၀န္းက်င္အေပၚတံု႕ျပန္မႈေတြနဲ႕ ခံစားခ်က္အတိမ္အနက္ေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာ သုေတသနျပဳေနၾကတာပဲကြ။´
သူက အဲဒီ့လိုရွင္းျပလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုစိတ္၀င္စားသြားတယ္။ အဲဒီ့လူေတြ စက္႐ုပ္ေတြၾကားထဲမွာ ဘာေတြမ်ား ကဂ်ဳိးကေဂ်ာင္လုပ္ျပဦးမလဲဆိုတဲ့ သိခ်င္စိတ္တစ္ခုကလည္းတားမရ ေအာင္ေပၚလာတယ္။ သူက ရွင္းျပၿပီးတာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ကိုအခန္းႀကီးေတြတန္းစီရွိေနတဲ့အထဲက ပထမဆံုး အခန္းတစ္ခုထဲကို ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီ့အခန္းက ႐ုပ္ရွင္႐ံုႀကီးလိုပဲ ေရွ႕ကကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ႀကီးေပၚမွာ က ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕တစ္ေနရာမွာ လူေတြသြားလာလႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ပံုေတြကို႐ုိက္ျပထားတယ္။
`အဲဒီ့မွာ တိုက္ပံုအနက္၀တ္ထားတဲ့သူက လူအစစ္ပဲ။ သူ႕ေဘးက က်န္တဲ့သူေတြအားလံုးကေတာ့ စက္႐ုပ္ေတြေပါ့ ...။ အဲဒီ့လူက `တရားသူႀကီး´ အလုပ္လုပ္တယ္။ အခု သူ ကားလမ္းျဖတ္ကူူးဖိို႕ လူကူးမီး ေလးစိမ္းလာမွာကို အားလံုးနဲ႕အတူေစာင့္ေနတယ္ေနာ္။ အခုပဲငါတို႕ သူ႕ရဲ႕စိတ္ကိုစမ္းၾကည့္ၾကရေအာင္ ...´
သူကေျပာရင္းဆိုရင္းပဲ သူ႕မ်က္စိေရွ႕က ခလုတ္ေတြအမ်ားႀကီးေပၚမွာ လက္ေတြကိုေျပးကစား လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဖန္္သားျပင္ႀကီးေပၚက ဟိုလူ႕ကို ဘာေတြမ်ားျဖစ္လာမလဲလို႕ စိတ္၀င္တစား နဲ႕ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ ကားေတြအတြက္မီးက နီသြားၿပီး၊ လူေတြအတြက္ထားတဲ့မီးေလးက စိမ္းသြားတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ ဟိုလူကလည္းကားလမ္းကိုျဖတ္ကူးဖို႕ျပင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ... ခက္တာက သူနဲ႕အတူ ကားလမ္းကူးဖို႕ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ေဘးနားကစက္႐ုပ္လူေတြအားလံုးက ကားလမ္းကိုျဖတ္မကူးၾကပဲ ကားေတြကိုလွမ္းၾကည့္တဲ့သူကၾကည့္၊ ကားေတြအတြက္ျပထားတဲ့မီးပိြဳင့္အနီႀကီးကို သူတို႕ကိုပဲျပေနသလိုနဲ႕ ေမာ့ၾကည့္တဲ့သူကၾကည့္၊ အိတ္ထဲကို ဟိုႏႈိက္ဒီႏႈိက္နဲ႕ အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့သူက႐ႈပ္နဲ႕ ျဖစ္ေနၾကတာပဲ။ သူလဲ ဘာလုပ္လို႕လုပ္ရမွန္း မသိပဲ အဲဒီ့လူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေတြကို နားမလည္သလိုေငးၾကည့္လိုက္၊ လမ္းေလွ်ာက္ ေနတဲ့လူပံုေလးနဲ႕စိမ္းေနတဲ့မီးပြိဳင့္ကေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၊ သူ႕ေခါင္းကိုသူတဗ်င္းဗ်င္းကုတ္လိုက္လုပ္ေန တုန္းမွာ ကားေတြရဲ႕မီးပြိဳင့္ကစိမ္းသြားတာနဲ႕ သူလမ္းျဖတ္မကူးလိုက္ရဘူးျဖစ္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဖန္သားျပင္ေပၚကေနျမင္ေနရတဲ့သူ႕အျဖစ္ကိုၾကည့္ေနရင္း ရယ္ရမလို၊ ငိုရမလုိျဖစ္သြားတယ္။ ဒီလူ႕ႏွယ္ ေတာ္ေတာ္ခက္တာပဲလုိ႕လည္းေတြးမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးက သိပၸံပညာရွင္ႀကီးကေတာ့ အဲဒီ့လူရဲ႕အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး အခ်က္အလက္ေတြကို ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးနဲ႕ေရးမွတ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း လွမ္းေျပာေသးတယ္။
`ဒီလူရဲ႕ အျဖစ္ကိုမင္းၾကည့္စမ္း ...၊ သူ႕ဘက္ကအစစအရာရာမွန္ေနတာပဲ သူလမ္းျဖတ္ကူး႐ံုေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႕အတူရွိေနၾကတဲ့သူေတြအားလံုးက သူလက္ခံထားတဲ့အမွန္တရားတစ္ခုကို သေဘာမတူသလို လုပ္ေနၾကေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေတြေ၀သြားတယ္။ ငါသိထားတာမ်ား မွားေနသလားလို႕ သူ႕ကုိယ္သူ ေတာင္ မယံုသကၤာျပန္ျဖစ္လာတယ္။ အကယ္၍မ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္ကသာ သူနဲ႕အတူတူလမ္းျဖတ္ကူူး ၾကည့္ပါလား ... သူအဲဒီ့လိုျဖစ္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။´
သူက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာေနရင္း ေနာက္တစ္ခါ လူကူးမီးပြိဳင့္အစိမ္းမွာ စက္႐ုပ္လူတစ္ေယာက္ကို လမ္းျဖတ္ကူးခိုင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီ့ေတာ့မွ ဟုိလူလည္း လမ္းမကူးပဲက်န္ေနခဲ့တဲ့ စက္႐ုပ္လူေတြကို လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္လုပ္ ပါးစပ္ကပြစိပြစိေျပာၿပီး လမ္းျဖတ္ကူးသြားတယ္။ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို စကားတစ္ခြန္းထပ္ေျပာတယ္။
`လူဆိုတာ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ပဲ မွန္ေနမွန္ေန ကိုယ့္ရဲ႕အယူအဆကိုေထာက္ခံမယ့္၊ ကိုယ့္ ဘက္က ရပ္တည္ေပးမယ့္သူ အနည္းဆံုးတစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တယ္ကြ ´ တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ရင္း ဒီလူ ဘယ္ေတာ့မွ တရားသူႀကီးစစ္စစ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ေတြးေနမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အဲဒီ့အခန္းထဲကထြက္ၿပီး ဒုတိယ အခန္းထဲကို၀င္လိုက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတြ႕ရတဲ့ျမင္ကြင္းကေတာ့ နည္းနည္းထူဆန္းတယ္။ ကေလးေတြကို စာသင္ေနတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူက စာကိုေကာင္းေကာင္းမသင္ပဲ ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္ၿပီး သင္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ လူနဲ႕စက္႐ုပ္ကိုမခြဲတတ္ေသးတာနဲ႕ပဲ ေဘးကသိပၸံပညာရွင္ႀကီးကိုပဲလွမ္းေမးလုိက္ တယ္။
`အဲဒီ့ ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္ေနတဲ့ဆရာက လူလား´
`မဟုတ္ဘူး ... အဲဒါကစက္႐ုပ္၊ အဲဒဲီ့လို ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္ၿပီးစာသင္ေနေအာင္ ငါတို႕လုပ္ထားတာ။ ေအာက္မွာထိုင္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြထဲက ေရွ႕ဆံုးတန္းအလယ္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ကေလးကမွ လူအစစ္။´
သူအဲဒီ့လိုေျပာလိုက္မွ ကြၽန္ေတာ္လည္းအဲဒီ့လူသားစစ္စစ္ေကာင္ေလးကုိ စိတ္၀င္တစားနဲ႕ ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ သူကလည္းဆရာသင္ၾကားေနတဲ့စာေတြထက္ ဆရာ့ရဲ႕ ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္ေနပံုကို ပိုၿပီးစိတ္၀င္စားေနပံုေပၚပါတယ္။ မ်က္ေတာင္ေတာင္ခတ္ဖို႕သတိမရပဲ သူ႕ဆရာကို စူးစုုိက္ၾကည့္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အဲဒီ့လုိၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းသံထိုးလုိ႕ ေက်ာင္းသားေတြအားလံုးအိမ္ျပန္သြားၾကတယ္။ အဲဒီ့ေကာင္ေလးလဲ အိမ္ျပန္တာေပါ့...။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မ်က္ႏွာက မႈန္ကုပ္ကုပ္နဲ႕ တစ္ခုခုကို အျပင္းအထန္စဥ္းစားေနသလုိပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး ပါးစပ္ကေနလဲ တစ္ေယာက္တည္း ေရရြတ္ေနေသးတယ္။
`ဆရာ ဒီေလာက္ေတာင္ေတာ္ေနတာ ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္ၿပီး စာက်က္လို႕ပဲ ျဖစ္ရမယ္ ´
အဲဒီ့လုိနဲ႕ အိမ္ျပန္အေရာက္မွာ အဲဒီ့ေကာင္ေလးဟာ အခန္းထဲကိုတန္း၀င္ၿပီး ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္ ႏိုင္ဖို႕ကို အျပင္းအထန္ႀကိဳးစားေတာ့တာပါပဲ။ အၿပိဳၿပိဳအလဲလဲ၊ ဒဏ္ရာေတြအေတာ္အတန္ရသြားအၿပီးမွာ သူ ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္ႏုိင္သြားပါတယ္။ ခက္တာက ဆရာသင္လုိက္တဲ့စာေတြကို သူကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္ၿပီး ျပန္ၾကည့္မယ္အလုပ္မွာ ဆရာသင္လုိက္တာေတြကို သူတစ္ခုမွနားမလည္လုိက္ဘူးျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ လည္းအဲဒီ့ေက်ာင္းသားေလးကိုၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ပ်က္သြားမိတယ္။
`တစ္ခါတစ္ခါ လူဆိုတာအဲဒီ့လုိပဲကြ၊ ေပးကားေပး၏မရဆုိသလုိေပါ့၊ အႏွွစ္နဲ႕အကာကို မခြဲျခား တတ္ရာက တကယ့္အႏွစ္သာရေတြနဲ႕ ေ၀းေ၀းလုိက္လာၾကတာေလ´
ေဘးက သိပၸံပညာရွင္ႀကီးကေတာ့ အဲဒီ့ေက်ာင္းသားေလးရဲ႕အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး အဲဒီ့လုိေကာက္ခ်က္ခ် ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္ ဒီေက်ာင္းသားေလးကို ေက်ာင္းတက္ခုိင္းဖို႕ထက္ ဆပ္ကပ္အဖြဲ႕ထဲ ထည့္လုိက္ရင္ေကာင္းမယ္လုိ႕ ...။
အဲဒီ့လုိနဲ႕ သူနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္အခန္းတစ္ခုဆီကို ကူးလာခဲ့ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္လႈပ္ရွားမႈ တစ္ခုနဲ႕ အတူနည္းနည္းေတာ့ေပွ်ာ္ေနမိတယ္။ လူေတြရဲ႕အူေၾကာင္ေၾကာင္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အဲဒီ့လုိ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး သံုးသပ္ေနရတာ ေပွ်ာ္စရာေတာ့အေကာင္းသားေလ ...။
`အဲဒီ့သူကေတာ့ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာလခစားလုပ္ေနတဲ့ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ပဲ ။ သူအခု သူ႕ရဲ႕ ႐ံုးခန္းကို သြားေနတာေလ။ အခု ငါသူ႕စိတ္ကိုစမ္းတဲ့အေနနဲ႕ သူ႕ရဲ႕အလုပ္မွာ အေျပာင္းအလဲေလးေတြ လုပ္ထားလုိက္မယ္။´
သိပံၸပညာရွင္ႀကီးက ဖန္သားျပင္ေပၚကလူတစ္ေယာက္ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပၿပီး ကြၽန္ေတာ္ကိုေျပာတယ္။ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ဟုိလူက သူ႕႐ံုးခန္းထဲကို ေရာက္သြားၿပီး သူ႕ေရွ႕ကကြန္ပ်ဴတာကိုဖြင့္ၾကည့္ ေနပါၿပီ။ သူက သူ႕ေရွ႕က ကြန္ပ်ဴတာႀကီးကို တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ့အထူးအဆန္းသတၲ၀ါတစ္ေကာင္ကို ေတြ႕ေနရသလုိမ်ဳိး မ်က္လံုးႀကီးျပဴးၿပီးေတာ့ ၾကည့္ေနတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေတြကုပ္လုိက္၊ မ်က္ေမွာင္ႀကီး က်ဳပ္လုိက္နဲ႕ တစ္ေယာက္တည္းေရရြတ္ေနပါတယ္။
`ကုမၸဏီက စေတာ့ရွယ္ယာေတြေရာင္းမထြက္လုိ႕ ၀န္ထမ္းေတြကို လခေလွ်ာ့မယ္ဆုိပါလား။ မျဖစ္ဘူး ... မျဖစ္ဘူး ... ဟုိတေလာက ငါ့ကို အလုပ္ေျပာင္းၿပီးလာလုပ္ဖို႕ကမ္းလွမ္းထားတဲ့ ကုမၸဏီကို အျမန္ဆက္သြယ္မွပဲ ...´
ခ်က္ခ်င္းႀကီးပါပဲ သူက ေနာက္ကုမၸဏီတစ္ခုနဲ႕ အျမန္ဆက္သြယ္ညႇဳိႏႈိင္းၿပီး ဒီကုမၸဏီအတြက္ အလုပ္ထြက္စာကို ခဏခ်င္းကို ႐ိုက္ေတာ့တာပါပဲ။
`ဒီလူ ေတာ္ေတာ္တကုိယ္ေကာင္းဆန္တာပဲ၊ ကုမၸဏီရဲ႕အက်ပ္အတည္းကို ဘယ္လုိ ကူညီေျဖရွင္းေပး မယ္မစဥ္းစားဘူး ခ်က္ခ်င္းကို အလုပ္တန္းေျပာင္းေတာ့တာပဲ ၾကည့္စမ္း ...´
သိပံၸပညာရွင္ႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စကားကို ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ၿပီးေထာက္ခံတယ္။
`လူဆုိတာ ဒီလုိပဲေလကြာ၊ လြယ္တာကိုမွ လုပ္ခ်င္ၾကတာကို၊ မေကာင္းတာကို ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားျပင္ဖို႕ထက္ ေကာင္းတာတစ္ခုကို အစားထိုးသံုးစြဲေက်နပ္ျခင္းက ပိုလြယ္တာကိုကြ။´
သူက ေျပာေျပာဆုိဆိုနဲ႕ အဲဒီ့အခ်က္အလက္ေတြကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ႐ုိက္မွတ္ေနျပန္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ ဘ၀င္မက်ျဖစ္လာတယ္။ ဒီအူေၾကာင္ေၾကာင္လူနည္းစုေလးရဲ႕ ကေမာက္ကမျဖစ္ရပ္ေလးေတြ ကိုၾကည့္ၿပီး လူဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ဖြင့္ေနလို႕ကေတာ့ လူဆိုတာ ဘယ္လုိမွသံုးစားလို႕မရတဲ့သတၲ၀ါတစ္ေကာင္
ျဖစ္သြားမွာပဲ လုိ႕လဲေတြးမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေနာက္တစ္ခန္းကိုေတာင္ ဆက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတြ ေျခာက္ခန္း သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ...
`အန္ကယ္တို႕ရဲ႕ သုေတသနႀကီးက ဟုတ္မွဟုတ္ပါ့မလားဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္အခုၾကည့္ခဲ့သမွ်သူေတြ ကေတာ့ တစ္ေယာက္မွကိုအခ်ဳိးမေျပဘူး။ အဲဒီ့သူေတြဆီကရတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြအတိုင္းသာ `လူ´ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကိုဖြင့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တကယ္မလြယ္ဘူးဗ်´
ကြၽန္ေတာ္အဲဒီ့လိုေျပာလုိက္ေတာ့ သူက ေခါင္းတခါခါ၊ လည္တခါခါနဲ႕ ...
` ဒါေတာ့ ငါတို႕လည္းမတတ္ႏုိင္ဘူးေလ။ ဒါတကယ့္လူအစစ္ေတြရဲ႕ တကယ့္တံု႕ျပန္မႈ အစစ္အမွန္ ေတြပဲဟာ။ အဲဒါေတြကို မင္းေခါင္းထဲကခဏထုတ္ထားစမ္းပါ။ အခုငါတို႕ ေနာက္အခန္းတစ္ခုစီကိုသြားၾက မယ္။´
ကြၽန္ေတာ္ဆက္မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူက အဲဒီ့အူေၾကာင္ေၾကာင္လူေတြရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး လူဆုိတာ ဟိုလိုပဲ၊ ဒီလုိပဲနဲ႕ သံုးသပ္ျပေနတာ ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လူျဖစ္ရတာကိုေတာင္ တေျဖးေျဖးသိမ္ငယ္လာသလုိပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္လက္စနဲ႕ မထူးေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး ေနာက္တစ္ခန္းစီကို လုိက္ကူးသြားလုိက္တယ္။ ဒီတစ္ခါျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကေတာ့ အင္မတန္ကို ၾကည္ႏူးစရာပါပဲ။ အေဒၚႀကီး တစ္ေယာက္ေလ စားဖြယ္ပစၥည္းေတြကို ဘူးေလးေတြနဲ႕ ထည့္ၿပီး အျခားသူေတြကို လုိက္လွဴေနတာ...။
သူလွဴလုိက္တဲ့ မုန္႕ဘူးေတြကို ရသြားၾကတဲ့သူေတြက သူ႕ကိုဆုေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးေပးေနၾကတာကို သူကလည္း ၿပံဳးလုိ႕ေပွ်ာ္လုိ႕ ...။ ခုဏကညစ္ေနတဲ့စိတ္ေတြ အခုမွ နဲနဲသက္သာရာရသြားတယ္။
`လူေတြက ေစတနာသဒၶါတရားထက္သန္ၾကၿပီး အလွဴအတန္းရက္ေရာၾကတယ္လို႕မွတ္သားလုိက္ ဦးေလ´
ကြၽန္ေတာ္က ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳး နဲ႕ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးကို လွမ္းေျပာေတာ့ သူက ...
`ေနပါဦးေကာင္ေလးရဲ႕ ... ဆႏၵေတြမေစာပါနဲ႕ဦး ငါစမ္းသပ္ၾကည့္ပါဦးမယ္ ...´
သူကေျပာလည္းေျပာ ကြန္ပ်ဴတာခလုတ္ေတြကိုလည္း လက္ကႏွိပ္လုိက္ျပန္တယ္။ သူလည္းအဲဒီ့လုိ လုပ္လုိက္ေရာ အဲဒီ့အေဒၚႀကီးရဲ႕ မုန္႔ဘူးေတြကိုအလွဴခံေနၾကတဲ့သူေတြအားလံုးရဲ႕ ပါးစပ္ေတြဟာ ပိတ္သြားၾက ၿပီး ခပ္တည္တည္ႀကီးေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ သူတို႕က မ်က္ႏွာေသႀကီးေတြနဲ႕ မုန္႕ဘူးေတြကိုလာယူလုိက္ ၿပီးေတာ့ ဘာမွမေျပာပဲ လွည့္ျပန္သြားလုိက္နဲ႕ လုပ္ေနၾကေတာ့ ခုဏကၿပံဳးေပွ်ာ္ေက်နပ္ေနတဲ့ အေဒၚႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကလည္း တေျဖးေျဖးတည္လာရာကေန စူပုပ္လာပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႕လွဴဘြယ္ ပစၥည္းေတြကို ကမမ္းကတန္းျပန္သိမ္းၿပီး အိမ္ထဲကိုျပန္၀င္သြားပါတယ္။ ပါးစပ္ကလည္းေျပာသြားေသးတယ္။
`ဘယ္လုိလူေတြလည္းမသိပါဘူး။ ဒီကေပးသမွ်ေတာ့ ယူေနၾကၿပီး ဆုေလးတစ္ဆုေတာင္ ျပန္ေပးဖို႕ ကို မသဒၶါၾကဘူး ဟြန္း...´
သိပၸံပညာရွင္ႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္လုိလဲဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႕ လွမ္းၾကည့္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိတာနဲ႕ မဲ့ၿပံဳးတစ္ခုပဲ ျပန္ၿပံဳးျပလုိက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူူကေျပာေသးတယ္ ...
`ေပးကမ္းမႈေတြတုိင္းမွာ ရယူလုိတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကပ္ပါေနတတ္တာ လူေတြရဲ႕သဘာ၀ပဲကြ´
ကြၽန္ေတာ္လည္းသူ႕ရဲ႕စကားကို ျငင္းခ်င္ေပမယ့္ အခုေလာေလာဆယ္မွာ သူ႕ဘက္ကသက္ေသ သာဓက ပိုခုိင္လံုေနေတာ့လည္း ဒီအတိုင္းပဲႏႈတ္ဆိတ္ေနလုိက္ရတယ္။ ေနာက္ထပ္အခန္းေတြကို လည္းဆက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္လံုး၀မရွိေတာ့တာနဲ႕ `ျပန္မယ္´ လို႕ဆံုးျဖတ္ၿပီး အဲဒီ့အခန္းထဲကထြက္လာခဲ့တယ္။
`ကဲလာ ေနာက္တစ္ခန္းကိုသြားၾကမယ္ ´
`ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ ... မသြားေတာ့ဘူး။ ၾကည့္လည္းမၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ျပန္ေတာ့မယ္၊´
အဲဒီ့လိုနဲ႕ ဘ၀င္မက်မႈေတြ၊ မေက်နပ္မႈေတြကို ရင္မွာပုိက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္သုေတသနၿမိဳ႕ႀကီးကေန ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီသုေတသနႀကီးမ်ားၿပီးဆံုးသြားလုိ႕ လူဆိုတာ ဒါပါပဲဆိုၿပီး အဓိပၸါယ္ သက္မွတ္ခ်က္ႀကီးတစ္ခုမ်ားထြက္လာတဲ့အခါ ဘယ္ေနရာမွာမ်ား သြားပုန္းေနရရင္ေကာင္းမလဲလို႕ စဥ္းစား ေနမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႕ ေလွ်ာက္ေတြးေနရင္ စိတ္ကူးတစ္ခုရလိုက္တယ္။ သုေတသနႀကီးၿပီး ဖို႕က ရက္ေတြအမ်ားႀကီးလုိပါေသးတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ သုေတသနႀကီးမၿပီးခင္မွာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လူအခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ လြဲေခ်ာ္ေကြ႕ေကာက္ခဲ့ရတဲ့ လူ႕အဓိပၸါယ္ေတြအတြက္ စိတ္ဓါတ္ကိုအျမင့္မားဆံုးျမႇင့္တင္ၿပီး အစမ္းသပ္ခံလူသား တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႕ ဒီသုေတသနၿမိဳ႕ႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္တစ္ေခါက္ ထပ္လာခဲ့ဦးမယ္လုိ႕ ...။ ။


ေနဘုန္းလတ္