ဘ၀မကူးခ်င္သူမ်ား

ဇြန္လထုတ္ Fashion Image မဂၢဇင္းမွာ ေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပျခင္းခံခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ၀တၳဳတိုေလးပါ။ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ ေနဘုန္းလတ္ကို ေနဘုန္းလက္လို႕ မွားေပါင္းထားတယ္ဗ်ာ ...။ ေမးလ္ကေနတဆင့္ပို႕ထားတာ ဘယ္တုန္းကမွန္းေတာင္ကိုယ့္ဖာသာ့ကုိယ္မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး ... အေမက ဒါမင္းေရးတာမဟုတ္လားလို႕ ျပေတာ့မွ ေၾသာ္ ဟုတ္သားဆုိၿပီး စာမူခသြားထုတ္ရပါတယ္။ ကြာလတီမဂၢဇင္းအခ်ိဳ႕ကို စာမူေတြပို႕ ဖူးပါတယ္။ ကိုယ့္စာမူနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခုခုမ်ားသိရမလားလို႕ ဖုန္းဆက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ကိုယ္တုိင္သြားၿပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမးတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မဂၢဇင္းပဲေစာင့္ဖတ္ပါလို႕ ေျပာၾကပါတယ္။ အဲဒီ့တုန္းကေတာ့ ေအာင့္သက္သက္နဲ႕ ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး ...။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္တာကေတာ့ စာေရးသူဟာ နာမည္ႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တက္သစ္စပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ... အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိေတာ့ ေလးစားမႈရွိသင့္တယ္ဆိုတာပါ။ ဒီစာမူေလးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္းဆီပို႕ဖူးပါတယ္။ ဆရာက ေဖာင့္မျမင္ရလို႕ဆိုၿပီးစာျပန္လို႕ ဒုတိယတစ္ေခါက္ေတာင္ထပ္ပို႕ရပါေသးတယ္။ ဆရာက ဒီ၀တၳဳကို မေရြးပါဘူး။ အေရးအသားေျပျပစ္တယ္ ဒါေပမယ့္ နဲနဲတိုေနတယ္လို႕ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းကိုေက်နပ္ပီတိျဖစ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စာမူကိုေရြးေရြး မေရြးေရြး အလုပ္အရမ္းမ်ားတဲ့ ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒီ့လို အေရးတယူနဲ႕ စာျပန္ေပးတယ္ဆိုတာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ေက်နပ္ပါတယ္။ အမွန္အတို္င္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့၀တၳဳတိုတို္င္းဟာ ဘယ္တစ္ခုမွပစ္စလပ္ခတ္ေရးလိုက္တယ္ဆိုတာမပါပါဘူး။ အဲဒီ့အတြက္လဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ၀တၳဳတိုေလးေတြအားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ တန္ဖိုးထားပါတယ္။ မဂၢဇင္းတိုက္ေတြအေနနဲ႕ လဲ စာေရးသူေတြရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြ၊ စိတ္ခံစားမႈေတြ၊ အေတြးအေခၚအယူအဆေတြ မ်ားစြာ မ်ားစြာ ကို ရင္းႏွီးပံုေဖာ္ထားရတဲ့ အႏုပညာလက္ရာေတြကို ေလးစားသမႈျပဳသင့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက စာေရးသူေတြအားလံုးကို ေလးစားမႈရွိရွိနဲ႕ စာမူေတြကို စနစ္တက်စုစည္းၿပီး နည္းစနစ္ရွိရွိနဲ႕ လုပ္ၾကဖို႕ပဲျဖစ္ပါတယ္။






ဘ၀မကူးခ်င္သူမ်ား


ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေနေသးတယ္။ အဲဒီေန႔က မိုးေတြ သဲႀကီးမဲႀကီး ရြာေနခဲ႔တယ္။ အံုလိုက္က်င္းလိုက္နဲ႔ ရြာသြန္း ဆင္းသက္လာတဲ႔ မိုးေရေတြက အမိႈက္သရိုက္ေတြနဲ႔အတူ ကြၽန္ေတာ္႔ကိုပါ တိုက္စား သယ္ေဆာင္ သြားၾကတယ္။
`ကြၽီ... ဒံုး.... .......... ..........´
အဲဒီေနာက္မွာ... မယံုႏိုင္စရာေကာင္းတဲ႔ တကယ္႔အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဆက္တိုက္ ဆက္တိုက္ ဆက္ဆက္ၿပီး ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။

xxxxxxxxxx

ကြၽန္ေတာ္႔ရဲ႕ ရုပ္ခႏၶာႀကီး မရွိေတာ႔ဘူး၊ သံုးလို႔ မရေတာ႔ဘူး ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေနရသလို၊ ကြၽန္ေတာ္ရွိေနေသးတယ္ ဆိုတာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ သိေနရတယ္။ စိတ္တစ္ခုတည္း လြင္႔ေမ်ာေနရသလိုပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ... ကြၽန္ေတာ္လည္း ေလနဲ႔အတူ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးပဲ ေလွ်ာက္ စီးေမ်ာ ေနလိုက္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္... အိမ္ႀကီးတစ္အိမ္နားကို ေရာက္သြားတယ္။
အိမ္ႀကီးက အရမ္းလွတယ္။ အျဖဴေရာင္ေတြ နင္႔နင္႔သီးသီး သုတ္ထားပံုက အေ၀းကၾကည္႕ရတာေတာင္ လင္းေတာက္ေနသလိုမ်ဳိး...။ ၿခံထဲကျမက္ခင္းေတြကလည္း စိမ္းစိုလန္းဆန္း ေနလိုက္တာ... ေဘာလံုးကြင္းႀကီးလား ေအာက္ေမ႔ရတယ္...။ အဲ... ထူးျခားတာက... အဲဒီအိမ္ႀကီးကို ေသာ႔ေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ဆင္႔ခတ္ထားတာပဲ...။ ျပဴတင္းေပါက္ေတြကအစ အေပါက္ေတြအားလံုးကို တစ္ခုမက်န္ ေသာ႔ေတြေသာ႔ေတြနဲ႔ ခတ္ထားတယ္။ အဲဒီေလာက္အထိ အလံုျခံဳဆံုးျဖစ္ေအာင္ သိမ္းထုတ္ထားျခင္းခံရတဲ႔ အဲဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ ဘာေတြမ်ား ရွိေနမလဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္ သိခ်င္လာခဲ႔တယ္။ ကြၽန္ေတာ္႔ကိုေတာ႔ အဲဒီ ေသာ႔အထပ္ထပ္ေတြကလည္း မတားနိုင္ခဲ႔ပါဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ...
ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ႀကီးထဲကို ေရာက္သြားခဲ႔တယ္။ ဘယ္လို ပရိေဘာဂပစၥည္းမွ ရွိမေနတဲ႔ အိမ္ႀကီးရဲ႕ အတြင္းခန္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္ လွည္႕ပတ္စပ္စုေနတုန္းမွာ...
`မင္းက ဒီအထဲကို ဘာကိစၥ၀င္လာရတာတုန္း။ ´
ကြၽန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ လန္႔သြားတယ္...။ ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိေနလိမ္႔မယ္လို႔မွ တြက္မထားတာေလ။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း အသံလာရာဘက္ကို ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ပဲ လွည္႕ၾကည္႕လိုက္တယ္။
`ဟိုက္... ဦးေဘာဂ... အန္ကယ္ကေရာ ဒီအိမ္ႀကီးထဲကို ဘယ္လိုလုပ္ ေရာက္ေနရတာလဲ´
ဦးေဘာဂ ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲက သူေဌးႀကီးပါ...။ သူက တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေလျဖတ္ေနၿပီး ဟိုတေလာကမွ ဆံုးပါးသြားတာေလ။
`ငါက ဒီမွာ လာပုန္းေနတာကြ။´
`ဘယ္သူ႔ကို ပုန္းေနတာလဲ´
`ငါ႔ကို ဘ၀ကူးခိုင္းမယ္႔ သူေတြကို´
သူ႔ရဲ႕အေျဖေႀကာင္႔ ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္း လည္ထြက္သြားတယ္။ ေသပါၿပီဆိုမွ သံသရာ မဆံုးသေရြ႕ေတာ႔ ဘ၀ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ကူးေျပာင္းေနရမွာပဲေလ။ အဲဒါကို ဘာျဖစ္လို႔ ေရွာင္လႊဲခ်င္ေနရတာလဲ မသိဘူး...။
`အန္ကယ္ က ဘာျဖစ္လို႔ ဘ၀မကူးခ်င္ရတာလဲ´
တကယ္တမ္းက သူအခုေရာက္ေနတာကလည္း ဘ၀တစ္ခုထဲမွာပါပဲ...။ အျခားဘ၀တစ္ခုကို မကူးပဲ ၀ိဥာဥ္ဘ၀နဲ႔ အၾကာႀကီးေရွာင္လႊဲေနလို႔မွ မရနိုင္တာ။
`ငါက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္နဲ႔ ေသခဲ႔ရတာ မဟုတ္ဘူးကြ... အာဃာတေတြ၊ အမုန္းေတြ၊ နာၾကည္းမႈေတြ တနင္႔တပိုးနဲ႔ ေလာကထဲက ထြက္လာခဲ႔ရတာေလ..။ ေသခ်ာတယ္... ငါ...ေကာင္းတဲ႔ဘ၀ကို ဘယ္လိုမွ ေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး...။ အဲဒါေၾကာင္႔ ငါ ဘ၀မကူးခ်င္တာ´
ဦးေဘာဂက သူ႔မယားႀကီးဆံုးသြားေတာ႔ မယားငယ္ငယ္ေလးကို ေကာက္ယူထားတာေလ...။ သူ႔ဘ၀က အျပင္ပန္းကၾကည္႕ရင္ေတာ႔ သိပ္ကို ေက်နပ္အားရစရာေကာင္းပါတယ္။ ဘာေၾကာင္႔မ်ား သူက အဲဒီလို ျဖစ္ေနရတာလဲ မသိဘူး။
`အန္ကယ္႔ဘ၀က အစစအရာရာ အဆင္ေျပေနတာပဲ။ စည္းစိမ္ဥစၥာဆိုလည္း အလွ်ံအပယ္ ဇနီးငယ္ငယ္ အေခ်ာအလွေလးကလည္း ရွိေသးတယ္။ ဘာစိတ္ညစ္စရာရွိလဲဗ်ာ...။´
`ဟုတ္ပါတယ္...မင္းေျပာသလိုပါပဲ...။ ငါေလမျဖတ္ခင္အထိေတာ႔ အဲဒီလိုပဲ ေျပေျပလည္လည္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေပါ႔ကြာ။ ငါေလျဖတ္ၿပီးအခ်ိန္ကစလို႔ အကုသိုလ္ေတြ အတုန္းလိုက္ အတစ္လိုက္ကို ၀င္ေတာ႔တာပဲ။ မင္းလည္းသိမွာေပါ႔... ငါ႔မိန္းမက သူတို႔ၿမိဳ႕က အမ်ဳိးပါဆိုၿပီး ေကာင္ေလးငယ္ငယ္ေလး တစ္ေယာက္ကို အိမ္ေပၚ ေခၚတင္လာတာေလ...။´
`ဟုတ္တယ္ေလ... အားလံုးသိေနၾကတာပဲ... သူတို႔က ေမာင္နွမေတြ မဟုတ္လား´
ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ႔ ဦးေဘာဂက ေဒါသေတြ တလိပ္လိပ္တက္လာၿပီး မေက်မနပ္ေလသံနဲ႔ ဆက္ေျပာပါတယ္။
`ပတ္၀န္းက်င္ အျမင္မွာေတာ႔ ေမာင္နွမေတြေပါ႔ကြာ... ငါ႔အိမ္ထဲမွာေတာ႔ ... ...´
ဦးေဘာဂဟာ သူ႔စကားကို မဆက္နိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ကပဲ အလိုက္တသိနဲ႔ စကားလႊဲေပးလိုက္ရတယ္။
`ဒါနဲ႔ ေနပါဦး.. ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ အန္ကယ္ တစ္ေယာက္တည္းရွိတာလား...။ ဒါမွမဟုတ္ အျခားတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ရွိေနေသးလား။´
`ရွိတယ္ ရွိတယ္ ေဟာဟိုေထာင္႔စြန္းက အခန္းထဲမွာ သူရဆိုတဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူက ဒီအိမ္ႀကီးကို စေရာက္ကတည္းက ရွက္တယ္... ရွက္တယ္ လို႔ေအာ္ရင္း အဲဒီအခန္းထဲကကို မထြက္ေတာ႔ဘူး...။ ေနာက္တစ္ေယာက္လည္း ရွိေသးတယ္ သူက ဟိုးအေပၚထပ္မွာ ဘယ္ေတာ႔မွ ေအာက္ဆင္းမလာဘူး။´
အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဦးေဘာဂနဲ႔ စကားျဖတ္ၿပီး ေထာင္႔စြန္းခန္းထဲက သူရဆီကို ေလွ်ာက္လာခဲ႕တယ္။ သူရက သေဘၤာသားေလ... ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕တစ္လမ္းေက်ာ္ကေပါ႔...။ ဟို အရင္တစ္ေခါက္ ဒီေကာင္ သေဘၤာလိုက္ရာကျပန္လာၿပီး အိမ္တြင္းပုန္းေနလိုက္တာ... ေသမွပဲ အိမ္ထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ႔တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ အခန္းထဲ၀င္သြားေတာ႔ အခန္းရဲ႕ေထာင္႔မွာ သူရက သူ႔ဒူးသူဖက္ၿပီး ထိုင္ငိုင္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔အနားကို ကပ္သြားေတာ႔ သူက ကမန္းကတန္းလက္ကာၿပီး...
`ခင္ဗ်ား... ကြၽန္ေတာ္႔ အနားမကပ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္႔ဆီက HIVပိုးေတြ ခင္ဗ်ားဆီ ကူးကုန္ လိမ္႔မယ္´
သူက ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာပါ။ ဒါေပမယ္႔ ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္း ေဒါသထြက္သြားတယ္။
`မင္းကလည္း ရူးေနလား...။ စကားေျပာရံုနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေရာဂါ ကူးမွာလဲကြ... ေနာက္ၿပီး ငါတို႔က ေသၿပီးသားလူေတြ... မင္းဆီက ေရာဂါေတြ ဘယ္သူ႔ဆီကိုမွ မကူးနိုင္ေတာ႔ပါဘူး´
ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီလို ေျပာလိုက္မွ သူနည္းနည္း ၿငိမ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္႔ကိုေမးတယ္။
`ခင္ဗ်ားက ဒီကို ဘယ္လိုလုပ္ ေရာက္လာတာလဲ... ဘာေရာဂါနဲ႔ ေသတာလဲ။´
`ကားတိုက္တာကြ... မိုးရြာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ကားက လမ္းေခ်ာ္ၿပီး ငါ႔ကို ၀င္တိုက္တာ´
ကြၽန္ေတာ္႔ အေျဖကိုၾကားေတာ႔ သူရက အားက်တဲ႔ေလသံနဲ႔ ေျပာတယ္။
`ကြၽန္ေတာ္လည္း ခင္ဗ်ားလို ေသခ်င္လိုက္တာဗ်ာ...။ အခုေတာ႔...´
ေျပာရင္း ဆိုရင္း... ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားတဲ႔ သူရကို ကြၽန္ေတာ္ ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးလိုက္တယ္။
`မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ လာၿပီး ထိုင္ေနရတာလဲကြ...။ ငါတို႔ေတြ အျခားဘ၀တစ္ခုကို ကူးၿပီး... လုပ္စရာရွိတာေတြ ဆက္လုပ္ဖို႔ရွိေသးတယ္ေလ။´
`ကြၽန္ေတာ္ မကူးခ်င္ဘူးဗ်ာ... ကြၽန္ေတာ္္္ေၾကာက္တယ္။ ဒီဘ၀မွာဆို အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြက အတင္းစီစဥ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ သေဘၤာလိုက္ခဲ႔ရတယ္။ သူတို႔က ပိုက္ဆံေတြ ေဖာေဖာသီသီရတာကိုပဲ ျမင္ၾကတာေလ။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ပင္လယ္ႀကီးထဲမွာ အထီးက်န္ အေဖာ္မဲ႔ ေနရတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြကိုက်ေတာ႔ ဘယ္ျမင္ၾကမွာလဲ...။ အခုဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေခါက္ တစ္ခါေလး မဆင္ျခင္မိတဲ႔ အမွားတစ္ခုကေန ဒီေရာဂါ ရခဲ႔ၿပီ... ရွက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႔တဲ႕ ဘ၀က ဒီလို မဟုတ္ဘူးဗ်။´
သူရက မိဘနွစ္ပါးမရွိေတာ႔လို႔ ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြနဲ႔ ေနရတာေလ။ သူက ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီး စက္မႈတကၠသိုလ္ ၀င္ခြင္႔ ရခဲ႔ေပမယ္႔... သူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းရ႕ဲ အလိုက် သေဘၤာသားဘ၀ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ႔ရတယ္။
`ကြၽန္ေတာ္... အခုအခ်ိန္ေရာက္္္မွေတာ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း အျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ႔ပါဘူး...။ ဒါေပမယ္႔... ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္ဘ၀ တစ္ခုကို ကူးခ်င္စိတ္ မရွိေတာ႔ဘူးဗ်ာ။ မိမိစိတ္တိုင္းက် ပံုေဖာ္ခြင္႔မရတဲ႔ ဘ၀တစ္ခုကို ထပ္ပိုင္ဆိုင္ရမွာ ေၾကာက္တယ္။´
စိတ္ဓါတ္က်ၿပီး ဘ၀ တစ္ခုကို မပိုင္ဆိုင္ခ်င္ေတာ႔တဲ႔ သူရကို အားေပးေဖ်ာင္းဖ်ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ အေပၚထပ္ကို တက္ခဲ႔တယ္။ အေပၚထပ္ကိုေရာက္ေတာ႔ ဘုရားခန္းလို႔ထင္ရတဲ႔ အခန္းႀကီး တစ္ခုထဲမွာ လက္ေနာက္ပစ္ၿပီး ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ေလွ်ာက္ေနတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ကိုေတြ႔တယ္။
`ေၾသာ္... ခုနက ေအာက္မွာ ဦးေဘာဂနဲ႔ စကားေျပာေနတာ ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔ မင္းကို...´
သူက ကြၽန္ေတာ္႔ကိုျမင္ေတာ႔ အထင္ေသးတဲ႔ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည္႕ရင္း ေျပာတယ္။ သူက ရပ္ကြက္ထဲက အင္မတန္မွ ေအာင္ျမင္တဲ႔ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ဦးေလ။ မိဘေတြရဲ႕ ခ်မ္းသာ ၾကြယ္၀တဲ႔ အရွိန္အ၀ါေအာက္မွာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈ အႀကီးအက်ယ္ရေနတဲ႔ သူတစ္ေယာက္ ေပါ႔...။ ဟိုးတစ္ေလာက သူအရက္ေတြမူးၿပီး ကားေမွာက္လို႔ ဆံုးသြားတယ္လို႔ ၾကားရတာပဲ...။
`အစ္ကိုက ဘာျဖစ္လို႔ ဘ၀မကူးေသးပဲ ဒီအိမ္ႀကီးထဲဲမွာ လာေန ေနရတာလဲ။´
ကြၽန္ေတာ္႔ရဲ႕ အေမးကို သူက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေျဖပါဘူး။ သူ႔ဖာသာသူ တစ္ေယာက္တည္း စဥ္းစားေနဟန္နဲ႔ အၾကာႀကီးရပ္ၿပီး မ်က္ႏွာက်က္ေတြကို ေငးေနပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ...
`ေနာက္ဘ၀တစ္ခုမွာ ဒီလိုေအာင္ျမင္မႈမ်ဳိးကို ဒီလို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္နဲ႕ ရဖို႔ဆိုတာ ေသခ်ာပါ႔မလား။ ဒီဘ၀က ငါ႔မိဘေတြလို အစစအရာရာ ၿပီးျပည္႕စံုတဲ႔သူေတြရဲ႕ ၀မ္းထဲမွာ ငါျပန္သေႏၶတည္ရဖို႔ကေရာ ေသခ်ာပါ႔မလား...။ ဘာမွ မေသခ်ာဘူး။´
`အစ္ကိုက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အရမ္းစြန္႔စားတယ္လုိ႔ နာမည္ႀကီးေနၿပီး အခုမွဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတြေ၀ေနရတာလဲ´
`မတူဘူးေလကြာ... စီးပြားေရးလုုပ္တယ္ဆိုတာ ေငြနဲ႔ အေလာင္းအထပ္ လုပ္ရတာကြ...အခုဟာက... ဘ၀...ဘ၀။ ဘ၀တစ္ခုလံုးကို ေလာင္းေၾကးထပ္လိုက္ရမွာ... ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားရမယ္ကြ´
သူ႔ရဲ႕ တလြဲတေခ်ာ္ အေတြးအေခၚေတြကို နားေထာင္လိုက္ရေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ေခါင္းကို တသြင္သြင္ခါရင္း သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ေျပာလိုက္မိတယ္...
`ကံၾကမၼာရဲ႕ ကစားပြဲက အရွည္ႀကီးဗ်၊ ေနာက္ၿပီး အဲဒီကစားပဲြရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က တဒဂၤေလးကိုၾကည္႕ၿပီး ႀကဳိက္ရာအကြက္မွာႀကဳိက္သေလာက္ ၀င္ေလာင္းလို႕ မရတဲ့အခ်က္ပဲ...။ အစ္ကို ဘယ္အခ်ိန္မွသြားသြား အစ္ကိုသြားရမယ္႔ ေနရာတစ္ခုကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မေျပာင္းလဲတဲ႔ ေနရာတစ္ခု အျဖစ္ အဆင္သင္႔ ရွိေနၿပီးသားပဲ...။´
ကြၽန္ေတာ္ စကားမဆံုးခင္မွာပဲ သူက ၾကားျဖတ္ၿပီး ၀င္ေမးတယ္။ သူ႔ၾကည္႔ရတာ ေတာ္ေတာ္႔ကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနပံုပဲ။
`ငါတို႔မွာ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ မရွိေတာ႔ဘူးလား...။ ရွိရမွာေပါ႔ကြ´
`ေရြးခ်ယ္ခြင္႕မရွိတာ မဟုတ္ဘူး... ေရြးခ်ယ္ၿပီးသားျဖစ္ေနတာ...။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကုန္လြန္ ျဖတ္သန္းၿပီးခဲ႔တဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အတိတ္ေန႔ရက္ေတြထဲက ေနထိုင္၊ ဆံုးျဖတ္၊ လုပ္ကိုင္မႈေတြ အားလံုးက အဲဒီ ေနာက္ဘ၀ဆိုတာေတြကို ေရြးခ်ယ္ခဲ႔ၿပီးသားျဖစ္ေနခဲ႔တာ အခုမွလာၿပီး ဘယ္ဘ၀ကိုသြားရရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားေနလုိ႔ကေတာ႔ အပိုပဲ။ တကယ္တမ္းက အစ္ကို အခု စဥ္းစားသလိုမ်ဳိး မေသခင္ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ စဥ္းစားခဲ႔ၾကရမွာ...။´
ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ႔ စကားေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို သူနားလည္လား၊ နားမလည္ဘူးလားဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္ပဲသိမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ႔ သူ႔ကုိုေက်ာခိုင္းၿပီး ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာခဲ႔ပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ႔ စကားေတြကို ေအာက္ထပ္ကေန နားေထာင္ေနခဲ႔တဲ႔ သူရက ကြၽန္ေတာ္႔အနားကို ေရာက္လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔...
`ကြၽန္ေတာ္ ဒီအိမ္ႀကီးထဲက ထြက္ေတာ႔မယ္...။ ကြၽန္္ေတာ္ ေနာက္ဘ၀တစ္ခုကို ရဲရဲ၀ံ႔၀ံ႔သြားၿပီး ေလွ်ာက္စရာရွိတဲ႔ လမ္းကို ျပတ္ျပတ္သားသား ဆက္ေလွ်ာက္ေတာ႔မယ္´
အဲဒီလိုနဲ႔ သူရနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျဖဴႀကီးကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ေနာက္ဘ၀တစ္ခုဆီသြားဖို႔ အဆင္သင္႔ ျပင္လိုက္ၾကတယ္။
`ဒါပဲေပါ႔ကြာ... သူေဌးပဲျဖစ္ျဖစ္... ေခြးပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔... ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ထားခဲ႔တဲ႔ မနက္ျဖန္ေတြဆီကို ငါတို႔ မတြန္႔မဆုတ္ပဲ ေလွ်ာက္ရဲရမွာေပါ႔´




ေနဘုန္းလတ္