တန္ဖိုး

၀၅.၀၇.၀၆ ရက္ေန႕တုန္းကေရးခဲ့ဖူးတဲ့ အက္ေဆးေလးတစ္ခုပါ။ ေက်ာင္းမွာ တုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ္လက္စြပ္၀တ္တာကို အဲဒီ့အက္ေဆးေလးထဲကလို ကဲ့ရဲ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိတာေလးေတြကို ျပန္သတိရၿပီး ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဖတ္ၾကည့္ၿပီး
ေ၀ဖန္ၾကပါဦး။ ဒီအက္ေဆးေလးထဲက အိုင္ဒီယာေလးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ေရးခ်င္ပါေသးတယ္။ ဥပမာ ... တုိင္းျပည္ကိုကာကြယ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ထဲက ေသနတ္တစ္လက္နဲ႕ တုိင္းျပည္ကုိဖ်က္ဆီးေနသူတစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ထဲက ေသနတ္တစ္လက္တို႕ရဲ႕ တန္ဖိုးမတူညီဘူးဆိုတာမ်ိဳးေပါ့ ...။

တန္ဖိုး

ကြၽန္ေတာ္ ၈တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ေမေမေမြးေန႕လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ေရႊလက္စြပ္ေလးကို၀တ္ၿပီး ေက်ာင္းကိုသြားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘာရယ္ ညာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ... လက္စြပ္ေလးကလဲ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ဘယ္ဘက္လက္သန္းႀကြယ္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေနသလို၊ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သူ႕ကိုသိပ္ဂ႐ုမစိုက္မိခဲ့ပါဘူး ...။ ဒါေပမယ့္ ... ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္စြပ္ကေလးကို ဂ႐ုစိုက္မိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာပါတယ္။
[ ငါတုိ႕လိုေက်ာင္းသားေတြအတြက္ေတာ့ အဲဒီ့ေရႊလက္စြပ္ဟာ ဒီေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္းေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမရွိပါဘူးကြာ ...]
သူ ဘာသေဘာနဲ႕ေျပာတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္နားမလည္ေပမယ့္ ... သူ႕စကားႀကီးက သိပ္သဘာ၀မက်ဘူးလို႕ခံစားလိုက္မိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကိုဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ... စိတ္ထဲမွာ စဥ္းစားမိတာက ...
[ ဒီလက္စြပ္နဲ႕ ေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္းလိုခ်င္ရင္ အခ်ိန္မေရြးလဲယူလို႕ရႏုိင္တယ္ ... လက္စြပ္ကိုလိုခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီေဘာလ္ပင္နဲ႕ လဲယူလို႕မရႏုိင္ဘူး ] လုိ႕ ...
အဲဒီ့ေန႕မွာပဲ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ...။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာပါ ...။ မိုးေတြကသဲႀကီးမဲႀကီးရြာခ်ေနတယ္။ ေက်ာင္း၀င္းအျပင္ဘက္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ေရာက္ေရာက္ျခင္းမွာပဲ စူးစူးရဲရဲ ေအာ္သံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရလို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ... ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ လမ္းေပၚစီးေနတဲ့ေရေတာထဲမွာ ငိုယိုေအာ္ဟစ္လို႕ ...။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေတြ အေျပးအလႊားသြားၾကည့္ေတာ့ ေရေတြဖံုးေနလို႕ မျမင္ရတဲ့ ခ်ိဳင့္ထဲကိုနင္းမိၿပီး ေျခေထာက္ေခါက္သြားလို႕ ကေလးရဲ႕ေျခေထာက္ႀကီးက ေယာင္ကိုင္းေနတယ္။ လဲအက်မွာ လက္ေထာက္လိုက္လို႕ထင္ရဲ႕ လက္ဖ်ံမွာလဲ လက္ငါးလံုးေလာက္ ပြန္းပဲ့သြားၿပီး ေသြးသံရဲရဲနဲ႕ ...။ ကေလးကလည္း ငို၊ ကေလးအေမရဲ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေတာ့လည္း ဇီးရြက္ေလာက္ပဲရွိေတာ့တယ္ ...။ အဲဒါနဲ႕ပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ကားတစ္စီးကို အျမန္တားၿပီး ေဆး႐ံုသြားၾကမယ္လို႕ျပင္ေတာ့ ... ကေလးအေမက မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ေျပာတယ္။
[ ပိုက္ဆံမရွိဘူး ...] တဲ့။
အဲဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္လဲ သူတို႕ကိုေဆး႐ံုပို႕ထားခဲ့ၿပီး ... နီးစပ္ရာအေပါင္ဆုိင္တစ္ခုမွာ လက္စြပ္ေလးကိုသြားေပါင္လိုက္တယ္။ ရတဲ့ေငြနဲ႕ ေလာက္ေလာက္ငငျဖစ္သြားေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္တို႕လဲ စိတ္ေအးရေတာ့တယ္။ ကေလးအေမကလည္း ေက်းဇူးတင္စကားေတြ တဖြဖြေျပာရင္း ပိုက္ဆံကို တနည္းနည္းနဲ႕ ျပန္ဆပ္မယ့္အေၾကာင္းေတြေျပာတယ္။
[ ရပါတယ္ အန္တီ၊ ျပန္ေပးစရာမလိုပါဘူး ...]
အားလံုးၿပီးဆံုးသြားတဲ့ေနာက္မွာ ... ကြၽန္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းတစ္စုလည္း ေဆး႐ံုေပၚကဆင္းၿပီး လမ္းမေပၚကိုျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ မိုးက အခုေတာ့ သူမဟုတ္သလိုပါပဲ ...။ မနက္တုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လက္စြပ္ေလးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္းေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမရွိဘူးလို႕ေျပာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ၿပီးေတာင္းပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္လိုမွသေဘာမထားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ... သူ႕ရဲ႕အျမင္ေတြရွင္းသြားေအာင္ စကားတစ္ခြန္းေတာ့ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။
[ အရာ၀တၳဳတစ္ခုရဲ႕တန္းဖိုးဆိုတာ သူ႕ရဲ႕ပုိင္ရွင္က သူ႕ကိုဘယ္လိုအသံုးခ်သလဲဆိုတဲ့အေပၚမွာပဲ မူတည္တာပါကြာ ...]

ေနဘုန္းလတ္