ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၅ မွာထုတ္တဲ့ သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္(၅)မွာ ဒီကဗ်ာေလးကို ေႏြေလဆိုတဲ့နာမည္နဲ႕ေရးခဲ့တယ္။ ဒီကဗ်ာေလးကိုေရးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာေလ။ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္တာေတြအားလံုးကိုေဘးခ်ထားၿပီး လုပ္သင့္တာေတြကိုပဲ ေဇာက္ခ်လုပ္ေနရတဲ့ကာလေပါ့။ အဲဒီ့ကာလေတြမွာ အခုလို ကဗ်ာေလးေတြ၊ စာေလးေတြ ေရးျဖစ္ေနတာတစ္ခုပဲ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ေက်နပ္စရာရွိတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးမွာ ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႕ျဖစ္သင့္တာေတြ ထပ္တူမက်ႏိုင္ေသးတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ကိုေတြ႕ၾကရလိမ့္မယ္။
ဘယ္သူမွမသိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္း
ေႏြနဲ႕မိုးက ျဖစ္သလိုႀကီးစိုးၿပီး
ေဆာင္းနဲ႕ ေယာင္လို႕ေတာင္၀င္မတိုးတဲ့ၿမိဳ႕မွာ
ကြၽန္ေတာ္ေနတယ္ ... ေနရတယ္။
ခဲသားႀကိဳးေနတဲ့ခဲတံကိုဆရင္း
တိမ္ေတြနဲ႕ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ေကာင္းကင္ကိုအားက်
ကားခ်ပ္မဲ့ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကိုကြၽန္ေတာ္ပိုင္တယ္။
ဖြဲ႕ဆိုခ်င္ေနတဲ့သံစဥ္ခ်ိဳေတြကို
ရင္ဘတ္ထဲမွာပဲ ကိုက္ၿမိဳထားရတဲ့
ႀကိဳးပ်က္ေနတဲ့ဂစ္တာတစ္လက္ဟာ ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္တယ္။
ေျမႀကီးရဲ႕ဆြဲအားေတြကိုဖက္တြယ္ရင္း
မိုးသားဆန္ဆန္ႀကီးျပင္းခ်င္ေနတဲ့
အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ မိုးစက္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္တယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမမႈေတြကိုျငင္းၿပီး
ကံၾကမၼာနဲ႕စီးခ်င္းထိုးေနရတဲ့
မျပည့္စံုႏုိင္ေသးတဲ့အိပ္မက္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္တယ္။
ကေခ်သည္တစ္ေယာက္ရဲ႕ေခါင္းေပၚမွာ
ဆံထိုးလုပ္ထိုးခံထားရတဲ့
ေျမၾသဇာျဖစ္ခ်င္တဲ့ နံ႐ိုးတစ္ေခ်ာင္းဟာ ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္တယ္။
ႏွင္းေတြတေဘာင္းေဘာင္းမက်ႏုိင္ပဲ
ကိုယ့္ေအးျမမႈကုိ ကုိယ္ျပန္လြမ္းေနရတဲ့
ေဆာင္းရာသီခပ္ယဲ့ယ့ဲတစ္ခုဟာ ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္တယ္။
အဲဒီလို အဓိပၸါယ္ေတြမ်ားစြာနဲ႕
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ္ပီသစြာပဲ
ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕တစ္ေနရာမွာ
တိတ္တိတ္ေလးရွိေနဆဲပါ ...။ ။
No comments:
Post a Comment