အမွတ္(၃၀)၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂၀၀၅ခုႏွစ္ မွာပါခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ထဲမွာစိမ့္၀င္ေရာပါေနၾကတဲ့ အေရာင္ေတြနဲ႕ အဲဒီ့အေရာင္ေတြနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြအေၾကာင္းကို ေရးဖြဲ႕ထားတာပါ။ ဖတ္ၾကည့္ၿပီးေ၀ဖန္ေပးၾကပါဦး။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အေရာင္မ်ား
ေလာကထဲမွာ အေရာင္ေတြကေတာ့ သူ႕ဖာသာသူရွိေနၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သိတဲ့အတိုင္းေလ လူေတြနဲ႕ေတြ႕ေတာ့ သူတို႕လည္း အမည္တပ္ခံရ၊ အဓိပၸါယ္ေတြဖြင့္ဆိုခံလိုက္ၾကရတယ္။ အဲဒီ့လုိ ... အဓိပၸါယ္ေတြကိုယ္စီ စိမ့္၀င္ေနၾကတဲ့ အေရာင္မ်ဳိးစံုနဲ႕ ဘ၀မွာ လူတိုင္းကြၽမ္း၀င္ဖူးခဲ့ၾကမွာပါ ...။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ကိုလည္း အေရာင္ေတြက အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိလႊမ္းမိုးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အသက္အရြယ္အလုိက္ ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းရပံုေတြ မတူျခားနားလာျခင္းနဲ႕အညီ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အေရာင္ေတြအေပၚ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မႈ ေတြကလည္း အၿမဲ ေျပာင္းလဲ ေနခဲ့တယ္ေလ ...။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ငယ္ဘ၀ေတြကေတာ့ အျဖဴေရာင္ေန႕စြဲေတြပဲေပါ့။ အျဖဴအစိမ္း၀တ္စံုေလးကို ၀တ္ဆင္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ေနရတဲ့ကာလေတြမွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ကို အျဖဴဆိုတဲ့အေရာင္တစ္ခုတည္းက လႊမ္းမိုး ေနခဲ့တာေလ။ အစိမ္းေရာင္ကိုသိပ္သေဘာမက်လွေပမယ့္ ေမေမအသန္႕စင္ဆံုးေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးထားတဲ့ အျဖဴေရာင္အက်ႌေလးေတြနဲ႕ ေက်ာင္းကို ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ေလးထြက္သြားရတာကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္သာယာ ေက်နပ္ေနခဲ့တယ္။ အျဖဴေရာင္အက်ႌေလးနဲ႕လိုက္ဖက္ညီစြာပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ စိတ္ေတြဟာလည္း ျဖဴစင္ေနဆဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အက်ႌေလးေတြ အျမဲတမ္းျဖဴေဖြးသန္႕စင္ေနေစဖို႕ ေမေမက ေန႕တိုင္းေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးေနရတယ္ဆုိတာ နဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာဂ႐ုစိုက္မထိန္းသိမ္းရင္ အခ်ိန္မေရြးစြန္းထင္း ညစ္ေပသြားႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ေတြကို ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ မစဥ္းစားခဲ့မိေသးတာ အမွန္ပါ။
အထက္တန္းေက်ာင္းအၿပီး တကၠသိုလ္ေျမကို ေျခခ်တဲ့အခါမွာလည္း ကြၽန္ေတာ္ဟာ အျဖဴေရာင္ အက်ႌေလးေတြကိုပဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ၀တ္ဆင္ေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႕ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းကျပန္အလာ လိုင္းကားေပၚ ကစက္ဆီေတြစြန္းထင္းလာတဲ့ အက်ႌအျဖဴေလးကို ၾကည့္ၿပီး ေမေမကေျပာတယ္ ...
`သား ... အက်ႌအျဖဴေတြ သိပ္မ၀တ္နဲ႕ေလ၊ ဟိုဟိုဒီဒီ သြားရပါမ်ားလားတဲ့အခါ အက်ႌအျဖဴနဲ႕ မကိုက္ဘူး သားရဲ႕။ အျဖဴဆိုတာက အစြန္းအထင္းလြယ္တယ္။ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လို႕ရတာဆို ေတာ္ေသးတယ္။ အခုလို ... ဖ်က္ပစ္လို႕မရတဲ့ အစြန္းအထင္းမ်ဳိးဆိုရင္ ႏွေျမာစရာႀကီး ... ။´
ေမေမေျပာတဲ့စကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕အျဖဴေရာင္အက်ႌေလးေတြကို ဘီ႐ိုထဲေခါက္သိမ္းထားလိုက္ ရတယ္။ အျဖဴေရာင္အက်ႌေလးေတြမွမဟုတ္ပါဘူး ျဖဴစင္လြန္းတဲ့စိတ္ကေလးေတြကိုလည္း ေလာကမာယာ ေတြက အံုနဲ႕က်င္းနဲ႕စြန္းထင္းေစတတ္ၾကတယ္ဆိုတာ ... ကြၽန္ေတာ္တစတစနဲ႕သိလာတယ္။အဲဒီ့လိုနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အျဖဴေရာင္စိတ္ရင္းအခ်ဳိ႕ကိုလည္း အလံုျခဳံဆံုးေနရာမွာ သိမ္းဆည္းတတ္္လာခဲ့တယ္။
အသက္အရြယ္ကိုလိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ဆက္ဆံပတ္သက္ရတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ က်ယ္ျပန္႕လာတယ္။ လိုင္းကားစီးေနရင္း ခံုေနရာတစ္ေနရာကို လူလတ္ပိုင္းတစ္ေယာက္က အဘြားႀကီး တစ္ေယာက္နဲ႕ ယွဥ္လုၿပီးထိုင္တယ္။ လူသံုးေယာက္အထုပ္ခံရၿပီး ရွစ္ေယာက္သာက်န္ေတာ့တဲ့ ေဘာလံုး အသင္းကို တစ္ဘက္အသင္းကဂိုးေတြတရစပ္သြင္းၿပီး အႏိုင္ယူသြားတယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို ႐ိုးသားစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားၾကတဲ့ ဘ၀ေတြ တတိတိနဲ႕ လံုးပါးပါးသြားၾကတယ္။ အဆိုေတာ္ ကိုခင္၀မ္းရဲ႕ ျမားဘုရင္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ကြၽန္ေတာ္တိုးတိုးေလးညည္းမိတယ္။
`ျဖဴစင္သူေတြ႐ံုးနိမ့္ထြက္ခြာတဲ့ ဘ၀စက္၀န္းကို ခ်ိန္ရြယ္ပါေလ အို ... ျမားဘုရင္ ´
အ၀ါေရာင္ဟာ တရားမွ်တျခင္းကုိကုိယ္စားျပဳတယ္လို႕ ေမေမတစ္ခါကေျပာတာၾကားဖူးရဲ႕။ အဲဒီ့လိုနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္အ၀ါေရာင္ကိုခ်စ္တတ္လာတယ္။ အ၀ါေရာင္အက်ႌေတြက ေယာက်ၤားေလးေတြနဲ႕သိပ္ မလိုက္တာေၾကာင့္ အ၀ါေရာင္အက်ႌေတြကိုသိပ္မ၀တ္ျဖစ္ေပမယ့္ ... ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စာၾကည့္စားပြဲကပန္းအိုး ေလးထဲမွာ အ၀ါေရာင္ႏွင္းဆီပန္းေလးကိုကြၽန္ေတာ္အၿမဲထိုးထားေလ့ရွိတယ္။ ႏွင္းဆီပန္းအ၀ါေရာင္ေလးကို စိတ္ထဲမွာအၿမဲ အမွတ္ရေနၿပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွ မတရားမလုပ္မိေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေလာကလံုးကို အ၀ါေရာင္ေတြနဲ႕လိမ္းျခယ္ခ်င္တယ္။
နိစၥဓူ၀ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရတဲ့ ဘ၀ေတြက မ်က္စိေရွ႕မွာ ျပဇာတ္ကျပေနသလိုပါပဲ။ ကိုကိုယ္တိုင္လည္း ဘ၀ဆုိတာ အခက္အခဲေတြကိုရင္ဆိုင္ေနရျခင္းနဲ႕ ျပႆနာေတြကိုေျဖရွင္းေနရျခင္းပဲလို႕ ခံယူလာတတ္ခ်ိန္ေပါ့။ ျမစ္ကမ္းနေဘးမွာထုိင္ေနရင္း ေရလႈိင္းေတြတလိမ့္လိိမ့္ၾကားမွာ ငြားငြားစြင့္စြင့္ပြင့္ေနတဲ့ ေဗဒါပြင့္ကေလးေတြက ေလာကႀကီးထဲကဘ၀ေတြအေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာျပၿပီး ဘ၀မွာဘယ္လို ေနထိုင္ရမယ္ဆိုတာကို လက္ေတြ႕ဖူးပြင့္ျပေနသလုိပါပဲ။ ခရမ္းႏုေရာင္ေဗဒါပြင့္ေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ ထဲကိုေရာက္လာၾကျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းေလးရဲ႕ အတြင္းဘက္နံရံေတြကို ခရမ္းႏုေရာင္သုတ္လုိက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ အျဖဴေရာင္စာရြက္ေပၚမွာ (Life is like that) ဆိုတဲ့ စာတန္းကိုေရးၿပီး နံရံမွာကပ္ထား လုိက္တယ္။ ညညေတြဆိုမီးေရာင္ေအာက္မွာ ခရမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးလင္းေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အခန္းေလး ကို အေ၀းကေနေတာင္ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။
လုပ္ငန္းခြင္ေတြထဲေရာက္ၿပီး အစုအဖြဲ႕ေတြနဲ႕ အလုပ္လုပ္ၾကရတဲ့အခါ အခ်ိတ္အဆက္မိမႈနဲ႕ စည္းလံုးညီညြတ္မႈတို႕ရဲ႕ အေရးပါပံုကိုနားလည္လာခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေဘာလံုးပြဲႀကိဳက္တတ္တဲ့သူ ဆိုေတာ့ ေဘာလံုးသမားေတြရဲ႕ အခ်ိတ္အဆက္ေသသပ္လွပမႈနဲ႕ ညီညြတ္တက္ၾကြတဲ့စိတ္ဓါတ္ေတြကို ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းႀကီးနဲ႕ တြဲၿပီးမွတ္မိေနတတ္တယ္။ အစိမ္းေရာင္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကိုဘယ္သူေတြဘယ္လို ဖြင့္ဆိုၾကတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အစိမ္းေရာင္ကိုျမင္တိုင္းေဘာလံုးကြင္းႀကီး ကိုသတိရ၊ ကြင္းထဲမွာေျပးလႊားကစားေနၾကတဲ့ ေဘာလံုးသမားေတြရဲ႕စိတ္ဓါတ္နဲ႕စြမ္းအင္ေတြကိုအားက်ၿပီး ေလာကဆိုတဲ့ကစားကြင္းထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအႏိုင္ဂိုးေတြသြင္းႏိုင္ဖို႕ အခ်ိတ္အဆက္မိမႈနဲ႕ စည္းလံုးညီညြတ္ မႈတို႕ရဲ႕ အေရးပါပံုေတြအေၾကာင္းကုိ နက္နက္နဲနဲစဥ္းစားေနမိတတ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကအစိမ္းေရာင္ ေဘာင္းဘီ၊လံုခ်ည္ေတြကိုသိပ္မႏွစ္သက္တတ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေဘာလံုးကြင္းစိမ္းစိမ္းႀကီးေတြက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေလ့လာသင္ယူစရာေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ေနရာေဒသတစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့ျပန္တယ္ေလ။ အဲဒီ့လိုနဲ႕ အစိမ္းေရာင္ကိုႏွစ္သက္တတ္ခဲ့ရာက အိမ္ေရွ႕ေျမကြက္လပ္ေလးမွာ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးေတြ စိုက္ပ်ဳိးတဲ့ အေလ့အထကိုရခဲ့တယ္။
ကိုယ္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ေနေပမယ့္ လမ္းကိုကန္႕လန္႕ျဖတ္ပိတ္ေနသူေတြနဲ႕ ရင္ဆိုင္ရတာေတြရွိလာ တယ္။ ေကာင္းကင္ကိုပိတ္ထားတဲ့တိမ္ေတြက အျမင့္ဆံုးပ်ံခ်င္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႕ပဋိပကၡျဖစ္လာတယ္။
`ဘ၀ဆိုတာ ေၾကာက္ရႊံ႕ၿပီး ေနာက္လွည့္ေျပးလို႕ရတဲ့အရာမဟုတ္ဘူးကြ၊ ရင္ဆိုင္စရာရွိရင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေျဖရွင္းလိုက္တာကအေကာင္းဆံုးပဲ၊ အမွန္တရားကိုေတာ့ မ်က္ေျခမျပတ္ေစနဲ႕ေပါ့ကြာ။´
ဘ၀မွာလုိအပ္ရင္ရဲရင့္ျပရမယ္ဆိုတဲ့အသိကို ေဖေဖေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေတြထဲကရလိုက္တယ္။ ေၾကာက္ေနလို႕မၿပီးတဲ့အေျခအေနေတြမွာ သတၲိေတြကိုအလိုလိုေမြးယူတတ္လာခဲ့တယ္။ တလူလူလြင့္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္အလံကိုေငးၾကည့္ရင္း တစ္ခ်ိန္ကဆရာတစ္ေယာက္ေျပာဖူးတဲ့ စကားကိုလည္းျပန္ၾကားမိရဲ႕...
`အနီေရာင္ဆိုတာ ရဲရင့္ျခင္းပဲကြ...။ ျမန္မာေတြရဲ႕သတၲိေသြးဘယ္ေလာက္ေစြးေစြးနီတယ္ဆုိတာကို ကမၻာကသိေအာင္ျပခဲ့ၾကတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကိုဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႕ ႏုိင္ငံေတာ္အလံကိုအနီေရာင္ ေအာက္ခံထားခဲ့ၾကတာေပါ့ကြာ ...´
အနီေရာင္ကကြၽန္ေတာ့္ကို သတၲိေတြေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အံဆြဲထဲမွာ လိုအပ္ရင္၀တ္ဆင္ဖို႕ အတြက္ အနီေရာင္လက္ပတ္ႀကိဳးေလးေတြကို အျမဲတမ္းအဆင္သင့္ျပင္ထားခဲ့တယ္။
တီဗြီဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ယမ္းေငြ႕ေတြတေ၀ေ၀နဲ႕ ပလူပ်ံေနတဲ့စက္ေသနတ္က်ည္ဆံေတြ၊ အျပင္းထန္ ဆံုးေပါက္ကြဲေလာင္ကြၽမ္းမႈေတြနဲ႕ တလူလူလြင့္ေနတဲ့မီးခိုးတိမ္တိုက္ေတြ၊ အလွ်ံညီးညီးေတာက္ေနတဲ့ ေဒါသမီးလွ်ံေတြၾကားထဲမွာ မခမ္းေျခာက္ႏိုင္ၾကရွာေသးတဲ့ မ်က္ရည္ပူစီးေၾကာင္းေတြ၊ ေသဆံုး၀ိဥာဥ္တို႕ရဲ႕ နားမလည္ျခင္းမ်က္၀န္းေတြနဲ႕ က်န္ရစ္သူအခ်ဳိ႕တစ္၀က္ရဲ႕ ေၾကကြဲဖြယ့္႐ႈိက္သံေတြ ... ။ ကမၻာေျမဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို နင့္နင့္သီးသီးကိုဆာေလာင္ေနတယ္။ သံလြင္ရြက္ကိုသြားရွာေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခ်ဳိးငွက္ေရ ...
အေတာင္ေတြေညာင္းလို႕မ်ား တစ္ေနရာရာမွာမင္းခိုနားေနေရာ့သလား၊ သံလြင္ခက္ကိုရွာရင္း မင္းကို ျမား တစ္စင္းစင္းကမ်ား ခြင္းသြားခဲ့ၿပီလား ...၊ ဒါမွမဟုတ္ ... ဒီကမၻာေျမမွာေျခခ်စရာေနရာ မင္းရွာမေတြ႕
ေလလို႕လား။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ေတြ မႈိင္းညိဳ႕ျပာေ၀လာတယ္။ ၿဂိဳလ္ျပာႀကီးလို႕တစ္ခါကအေခၚခံခဲ့ရဖူးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ကမၻာ အခု ဘာအေရာင္မ်ားေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီလဲ ...။ စၾက၀႒ာထဲမွာ ရပ္စရာတစ္ေနရာေပး ၾကပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ကမၻာႀကီးကိုေဆးျပာေတြနဲ႕သုတ္ခ်င္လို႕ ...။ အခုဆို အျပာေရာင္ကို ကမၻာသူကမၻာသား ေတြအားလံုးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တမ္းတတတ္ေနခဲ့ၿပီေလ။ တစ္ေန႕တာလံုး မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ျမင္ကြင္းေတြနဲ႕ ေပါင္းေဖာ္ႀကီးျပင္းေနရတဲ့ကြၽန္ေတာ္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ ေမြ႕ေပွ်ာ္အိပ္စက္ခ်င္ခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႕ ... ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ အိပ္ရာေလးဟာ အျပာေရာင္အိပ္ရာခင္း၊ အျပာေရာင္ေခါင္းအံုးစြပ္၊ အျပာေရာင္ျခင္ေထာင္တို႕ နဲ႕ ျပာလြင္သန္႕စင္လာခဲ့တယ္။
အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာက ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားကို ပန္းႏုေရာင္ေတြသုတ္လိမ္းသြားတယ္။ အဲဒီ့ ပန္းႏုေရာင္ရဲ႕ အစြမ္းက တကယ့္ကိုအံ့ၾသေလာက္စရာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာရွိတဲ့ အျခားအေရာင္ေတြ အားလံုးကို ေမွးမွိန္သြားေစတယ္။ အဲဒီ့ႏွလံုးသားရဲ႕ေတာင့္တမႈေတြက ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ကို တစ္ဆစ္ခ်ဳိး ေျပာင္းလဲသြားေစခဲ့တယ္။ အခ်စ္ဆိုတဲ့ပန္းႏုေရာင္နတ္သမီးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘ၀ထဲကိုမလိုလားအပ္တဲ့ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါေတြပါေခၚ၀င္လာခဲ့တာေလ။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ေရးဖူးတဲ့ စာသားေလးတစ္ခုကို မွတ္မွတ္ရရ ကြၽန္ေတာ္သတိရလိုက္မိေသးတယ္။
`ခ်စ္မိသူဆိုတာ ေလာကမွာစစ္အ႐ံႈးဆံုးသူပါ မသီတာ၊ ခ်စ္မိၿပီဆိုတာနဲ႕ အဲဒီ့လူဟာ တယုတယနဲ႕ ကိုေသမိန္႕က်သြားခဲ့ပါၿပီ´
အဲဒီ့ ပန္းႏုေရာင္ေလးကေပးတဲ့ေ၀ဒနာေတြနဲ႕ နာက်င္ေနခဲ့ရတဲ့ေန႕ရက္ေတြထဲမွာ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ မႈတစ္ခုကိုကြၽန္ေတာ္ ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့တယ္။
`၀မ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ပန္းႏုေရာင္ေလးရယ္...၊ ဒါေပမယ့္ ငါ ... ဘယ္လိုအစြန္းအထင္းမ်ဳိးကိုမွ မမႈတဲ့ အနက္ေရာင္အက်ႌေတြကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ၀တ္ဆင္တတ္ခဲ့ၿပီေလ။´
ေလာကဓံကဓားရွစ္စင္းနဲ႕ စစ္ေရးျပေနတတ္တဲ့အခါ၊ ေမွာ္႐ံုရဲ႕ ပဥၥလက္လွည့္ကြက္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို အ႐ိုင္းဆန္ဆန္ ၀င္တိုးၾကတဲ့အခါ၊ ညစ္ေမွာင္ေပလူးေနတဲ့ လက္ႀကီးလက္ငယ္အသြယ္သြယ္နဲ႕ ေလာက က ကြၽန္ေတာ့္ကုိေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္တတ္တဲ့အခါ ... ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အနက္ေရာင္အက်ႌကို ၀တ္ဆင္ထားၿပီး အနက္ေရာင္စိတ္သေႏၶတစ္ခုနဲ႕ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေနတတ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ အေမွာင္ေတြကို ၀တ္ဆင္ထားၾကသူေတြနဲ႕ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အတူတူေရာေယာင္မေနခ်င္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ခန္႕ညား တည္ၿငိမ္တဲ့၊ ေပစြန္းမႈေတြကို အေတာ္အတန္ခံႏိုင္ရည္ရွိတဲ့ အနက္ေရာင္ကိုႀကိဳက္တာေလ။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္ေသးေသးေလးတစ္ခုထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့အေရာင္ေတြအားလံုး ကိုေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ ခရမ္းႏုေရာင္လိမ္းသုတ္ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းေလးရဲ႕ ေလးဘက္ေလးလံနံရံေတြ၊
ျပာလြင္သန္႕စင္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အိပ္ရာ၊ စားပြဲေပၚကပန္းအိုးေလးထဲမွာ အ၀ါေရာင္ႏွင္းဆီပန္းကေလး၊ အံဆြဲထဲမွာက လိုအပ္ရင္၀တ္ဖို႕ အဆင္သင့္ျပင္ထားတဲ့ အနီေရာင္လက္ပတ္ႀကိဳးေလးေတြ၊ အိမ္ေရွ႕မွာက ကြၽန္ေတာ္စိုက္ပ်ဳိးထားတဲ့ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း၊ နံရံမွာယွဥ္္တြဲခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ အျဖဴေရာင္အက်ႌတစ္ထည္နဲ႕ အနက္ေရာင္အက်ႌတစ္ထည္၊ ေနာက္ ... ဘယ္သူမွမျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာမွာသိမ္း၀ွက္ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ပန္းႏုေရာင္ႏွလံုးသားတစ္ခု ...။ ဒါေတြအားလံုးဟာ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကို အပီျပင္ဆံုးအဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုေပးေနတဲ့ အေရာင္ေတြပဲေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းကႀကိဳက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အျဖဴေရာင္နဲ႕ အခုကြၽန္ေတာ္စြဲစြဲၿမဲၿမဲႏွစ္သက္သံုးစြဲေနမိတဲ့ အနက္ေရာင္၊ ဘာေၾကာင့္ ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္ေနရတာလဲဆုိတာကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အခုအခ်ိန္အထိ စဥ္းစားေနဆဲပါ။ ဒါေပမယ့္ ... အျဖဴေရာင္အက်ႌေလးေတြကိုေတြ႕တိုင္း ၀တ္ဆင္ဖို႕မေတြးမိေတာ့ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္၀ယ္ယူသိမ္းဆည္းမိေနတုန္းေလ။ တစ္ေန႕ေန႕ ... စြန္းထင္းေစမယ့္အရာေတြအားလံုးရဲ႕အေ၀းကို ကြၽန္ေတာ္သြားႏိုင္မယ့္တစ္ေန႕ေန႕ေပါ့ ... ကြၽန္ေတာ္ အျဖဴေရာင္အက်ႌေလးေတြကိုျပန္၀တ္ျဖစ္ဦးမွာပါ။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ငယ္ဘ၀ေတြကေတာ့ အျဖဴေရာင္ေန႕စြဲေတြပဲေပါ့။ အျဖဴအစိမ္း၀တ္စံုေလးကို ၀တ္ဆင္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ေနရတဲ့ကာလေတြမွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ကို အျဖဴဆိုတဲ့အေရာင္တစ္ခုတည္းက လႊမ္းမိုး ေနခဲ့တာေလ။ အစိမ္းေရာင္ကိုသိပ္သေဘာမက်လွေပမယ့္ ေမေမအသန္႕စင္ဆံုးေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးထားတဲ့ အျဖဴေရာင္အက်ႌေလးေတြနဲ႕ ေက်ာင္းကို ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ေလးထြက္သြားရတာကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္သာယာ ေက်နပ္ေနခဲ့တယ္။ အျဖဴေရာင္အက်ႌေလးနဲ႕လိုက္ဖက္ညီစြာပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ စိတ္ေတြဟာလည္း ျဖဴစင္ေနဆဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အက်ႌေလးေတြ အျမဲတမ္းျဖဴေဖြးသန္႕စင္ေနေစဖို႕ ေမေမက ေန႕တိုင္းေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးေနရတယ္ဆုိတာ နဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာဂ႐ုစိုက္မထိန္းသိမ္းရင္ အခ်ိန္မေရြးစြန္းထင္း ညစ္ေပသြားႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ေတြကို ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ မစဥ္းစားခဲ့မိေသးတာ အမွန္ပါ။
အထက္တန္းေက်ာင္းအၿပီး တကၠသိုလ္ေျမကို ေျခခ်တဲ့အခါမွာလည္း ကြၽန္ေတာ္ဟာ အျဖဴေရာင္ အက်ႌေလးေတြကိုပဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ၀တ္ဆင္ေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႕ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းကျပန္အလာ လိုင္းကားေပၚ ကစက္ဆီေတြစြန္းထင္းလာတဲ့ အက်ႌအျဖဴေလးကို ၾကည့္ၿပီး ေမေမကေျပာတယ္ ...
`သား ... အက်ႌအျဖဴေတြ သိပ္မ၀တ္နဲ႕ေလ၊ ဟိုဟိုဒီဒီ သြားရပါမ်ားလားတဲ့အခါ အက်ႌအျဖဴနဲ႕ မကိုက္ဘူး သားရဲ႕။ အျဖဴဆိုတာက အစြန္းအထင္းလြယ္တယ္။ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လို႕ရတာဆို ေတာ္ေသးတယ္။ အခုလို ... ဖ်က္ပစ္လို႕မရတဲ့ အစြန္းအထင္းမ်ဳိးဆိုရင္ ႏွေျမာစရာႀကီး ... ။´
ေမေမေျပာတဲ့စကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕အျဖဴေရာင္အက်ႌေလးေတြကို ဘီ႐ိုထဲေခါက္သိမ္းထားလိုက္ ရတယ္။ အျဖဴေရာင္အက်ႌေလးေတြမွမဟုတ္ပါဘူး ျဖဴစင္လြန္းတဲ့စိတ္ကေလးေတြကိုလည္း ေလာကမာယာ ေတြက အံုနဲ႕က်င္းနဲ႕စြန္းထင္းေစတတ္ၾကတယ္ဆိုတာ ... ကြၽန္ေတာ္တစတစနဲ႕သိလာတယ္။အဲဒီ့လိုနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အျဖဴေရာင္စိတ္ရင္းအခ်ဳိ႕ကိုလည္း အလံုျခဳံဆံုးေနရာမွာ သိမ္းဆည္းတတ္္လာခဲ့တယ္။
အသက္အရြယ္ကိုလိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ဆက္ဆံပတ္သက္ရတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ က်ယ္ျပန္႕လာတယ္။ လိုင္းကားစီးေနရင္း ခံုေနရာတစ္ေနရာကို လူလတ္ပိုင္းတစ္ေယာက္က အဘြားႀကီး တစ္ေယာက္နဲ႕ ယွဥ္လုၿပီးထိုင္တယ္။ လူသံုးေယာက္အထုပ္ခံရၿပီး ရွစ္ေယာက္သာက်န္ေတာ့တဲ့ ေဘာလံုး အသင္းကို တစ္ဘက္အသင္းကဂိုးေတြတရစပ္သြင္းၿပီး အႏိုင္ယူသြားတယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို ႐ိုးသားစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားၾကတဲ့ ဘ၀ေတြ တတိတိနဲ႕ လံုးပါးပါးသြားၾကတယ္။ အဆိုေတာ္ ကိုခင္၀မ္းရဲ႕ ျမားဘုရင္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ကြၽန္ေတာ္တိုးတိုးေလးညည္းမိတယ္။
`ျဖဴစင္သူေတြ႐ံုးနိမ့္ထြက္ခြာတဲ့ ဘ၀စက္၀န္းကို ခ်ိန္ရြယ္ပါေလ အို ... ျမားဘုရင္ ´
အ၀ါေရာင္ဟာ တရားမွ်တျခင္းကုိကုိယ္စားျပဳတယ္လို႕ ေမေမတစ္ခါကေျပာတာၾကားဖူးရဲ႕။ အဲဒီ့လိုနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္အ၀ါေရာင္ကိုခ်စ္တတ္လာတယ္။ အ၀ါေရာင္အက်ႌေတြက ေယာက်ၤားေလးေတြနဲ႕သိပ္ မလိုက္တာေၾကာင့္ အ၀ါေရာင္အက်ႌေတြကိုသိပ္မ၀တ္ျဖစ္ေပမယ့္ ... ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စာၾကည့္စားပြဲကပန္းအိုး ေလးထဲမွာ အ၀ါေရာင္ႏွင္းဆီပန္းေလးကိုကြၽန္ေတာ္အၿမဲထိုးထားေလ့ရွိတယ္။ ႏွင္းဆီပန္းအ၀ါေရာင္ေလးကို စိတ္ထဲမွာအၿမဲ အမွတ္ရေနၿပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွ မတရားမလုပ္မိေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေလာကလံုးကို အ၀ါေရာင္ေတြနဲ႕လိမ္းျခယ္ခ်င္တယ္။
နိစၥဓူ၀ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရတဲ့ ဘ၀ေတြက မ်က္စိေရွ႕မွာ ျပဇာတ္ကျပေနသလိုပါပဲ။ ကိုကိုယ္တိုင္လည္း ဘ၀ဆုိတာ အခက္အခဲေတြကိုရင္ဆိုင္ေနရျခင္းနဲ႕ ျပႆနာေတြကိုေျဖရွင္းေနရျခင္းပဲလို႕ ခံယူလာတတ္ခ်ိန္ေပါ့။ ျမစ္ကမ္းနေဘးမွာထုိင္ေနရင္း ေရလႈိင္းေတြတလိမ့္လိိမ့္ၾကားမွာ ငြားငြားစြင့္စြင့္ပြင့္ေနတဲ့ ေဗဒါပြင့္ကေလးေတြက ေလာကႀကီးထဲကဘ၀ေတြအေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာျပၿပီး ဘ၀မွာဘယ္လို ေနထိုင္ရမယ္ဆိုတာကို လက္ေတြ႕ဖူးပြင့္ျပေနသလုိပါပဲ။ ခရမ္းႏုေရာင္ေဗဒါပြင့္ေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ ထဲကိုေရာက္လာၾကျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းေလးရဲ႕ အတြင္းဘက္နံရံေတြကို ခရမ္းႏုေရာင္သုတ္လုိက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ အျဖဴေရာင္စာရြက္ေပၚမွာ (Life is like that) ဆိုတဲ့ စာတန္းကိုေရးၿပီး နံရံမွာကပ္ထား လုိက္တယ္။ ညညေတြဆိုမီးေရာင္ေအာက္မွာ ခရမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးလင္းေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အခန္းေလး ကို အေ၀းကေနေတာင္ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။
လုပ္ငန္းခြင္ေတြထဲေရာက္ၿပီး အစုအဖြဲ႕ေတြနဲ႕ အလုပ္လုပ္ၾကရတဲ့အခါ အခ်ိတ္အဆက္မိမႈနဲ႕ စည္းလံုးညီညြတ္မႈတို႕ရဲ႕ အေရးပါပံုကိုနားလည္လာခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေဘာလံုးပြဲႀကိဳက္တတ္တဲ့သူ ဆိုေတာ့ ေဘာလံုးသမားေတြရဲ႕ အခ်ိတ္အဆက္ေသသပ္လွပမႈနဲ႕ ညီညြတ္တက္ၾကြတဲ့စိတ္ဓါတ္ေတြကို ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းႀကီးနဲ႕ တြဲၿပီးမွတ္မိေနတတ္တယ္။ အစိမ္းေရာင္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကိုဘယ္သူေတြဘယ္လို ဖြင့္ဆိုၾကတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အစိမ္းေရာင္ကိုျမင္တိုင္းေဘာလံုးကြင္းႀကီး ကိုသတိရ၊ ကြင္းထဲမွာေျပးလႊားကစားေနၾကတဲ့ ေဘာလံုးသမားေတြရဲ႕စိတ္ဓါတ္နဲ႕စြမ္းအင္ေတြကိုအားက်ၿပီး ေလာကဆိုတဲ့ကစားကြင္းထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအႏိုင္ဂိုးေတြသြင္းႏိုင္ဖို႕ အခ်ိတ္အဆက္မိမႈနဲ႕ စည္းလံုးညီညြတ္ မႈတို႕ရဲ႕ အေရးပါပံုေတြအေၾကာင္းကုိ နက္နက္နဲနဲစဥ္းစားေနမိတတ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကအစိမ္းေရာင္ ေဘာင္းဘီ၊လံုခ်ည္ေတြကိုသိပ္မႏွစ္သက္တတ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေဘာလံုးကြင္းစိမ္းစိမ္းႀကီးေတြက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေလ့လာသင္ယူစရာေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ေနရာေဒသတစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့ျပန္တယ္ေလ။ အဲဒီ့လိုနဲ႕ အစိမ္းေရာင္ကိုႏွစ္သက္တတ္ခဲ့ရာက အိမ္ေရွ႕ေျမကြက္လပ္ေလးမွာ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးေတြ စိုက္ပ်ဳိးတဲ့ အေလ့အထကိုရခဲ့တယ္။
ကိုယ္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ေနေပမယ့္ လမ္းကိုကန္႕လန္႕ျဖတ္ပိတ္ေနသူေတြနဲ႕ ရင္ဆိုင္ရတာေတြရွိလာ တယ္။ ေကာင္းကင္ကိုပိတ္ထားတဲ့တိမ္ေတြက အျမင့္ဆံုးပ်ံခ်င္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႕ပဋိပကၡျဖစ္လာတယ္။
`ဘ၀ဆိုတာ ေၾကာက္ရႊံ႕ၿပီး ေနာက္လွည့္ေျပးလို႕ရတဲ့အရာမဟုတ္ဘူးကြ၊ ရင္ဆိုင္စရာရွိရင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေျဖရွင္းလိုက္တာကအေကာင္းဆံုးပဲ၊ အမွန္တရားကိုေတာ့ မ်က္ေျခမျပတ္ေစနဲ႕ေပါ့ကြာ။´
ဘ၀မွာလုိအပ္ရင္ရဲရင့္ျပရမယ္ဆိုတဲ့အသိကို ေဖေဖေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေတြထဲကရလိုက္တယ္။ ေၾကာက္ေနလို႕မၿပီးတဲ့အေျခအေနေတြမွာ သတၲိေတြကိုအလိုလိုေမြးယူတတ္လာခဲ့တယ္။ တလူလူလြင့္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္အလံကိုေငးၾကည့္ရင္း တစ္ခ်ိန္ကဆရာတစ္ေယာက္ေျပာဖူးတဲ့ စကားကိုလည္းျပန္ၾကားမိရဲ႕...
`အနီေရာင္ဆိုတာ ရဲရင့္ျခင္းပဲကြ...။ ျမန္မာေတြရဲ႕သတၲိေသြးဘယ္ေလာက္ေစြးေစြးနီတယ္ဆုိတာကို ကမၻာကသိေအာင္ျပခဲ့ၾကတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကိုဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႕ ႏုိင္ငံေတာ္အလံကိုအနီေရာင္ ေအာက္ခံထားခဲ့ၾကတာေပါ့ကြာ ...´
အနီေရာင္ကကြၽန္ေတာ့္ကို သတၲိေတြေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အံဆြဲထဲမွာ လိုအပ္ရင္၀တ္ဆင္ဖို႕ အတြက္ အနီေရာင္လက္ပတ္ႀကိဳးေလးေတြကို အျမဲတမ္းအဆင္သင့္ျပင္ထားခဲ့တယ္။
တီဗြီဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ယမ္းေငြ႕ေတြတေ၀ေ၀နဲ႕ ပလူပ်ံေနတဲ့စက္ေသနတ္က်ည္ဆံေတြ၊ အျပင္းထန္ ဆံုးေပါက္ကြဲေလာင္ကြၽမ္းမႈေတြနဲ႕ တလူလူလြင့္ေနတဲ့မီးခိုးတိမ္တိုက္ေတြ၊ အလွ်ံညီးညီးေတာက္ေနတဲ့ ေဒါသမီးလွ်ံေတြၾကားထဲမွာ မခမ္းေျခာက္ႏိုင္ၾကရွာေသးတဲ့ မ်က္ရည္ပူစီးေၾကာင္းေတြ၊ ေသဆံုး၀ိဥာဥ္တို႕ရဲ႕ နားမလည္ျခင္းမ်က္၀န္းေတြနဲ႕ က်န္ရစ္သူအခ်ဳိ႕တစ္၀က္ရဲ႕ ေၾကကြဲဖြယ့္႐ႈိက္သံေတြ ... ။ ကမၻာေျမဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို နင့္နင့္သီးသီးကိုဆာေလာင္ေနတယ္။ သံလြင္ရြက္ကိုသြားရွာေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခ်ဳိးငွက္ေရ ...
အေတာင္ေတြေညာင္းလို႕မ်ား တစ္ေနရာရာမွာမင္းခိုနားေနေရာ့သလား၊ သံလြင္ခက္ကိုရွာရင္း မင္းကို ျမား တစ္စင္းစင္းကမ်ား ခြင္းသြားခဲ့ၿပီလား ...၊ ဒါမွမဟုတ္ ... ဒီကမၻာေျမမွာေျခခ်စရာေနရာ မင္းရွာမေတြ႕
ေလလို႕လား။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ေတြ မႈိင္းညိဳ႕ျပာေ၀လာတယ္။ ၿဂိဳလ္ျပာႀကီးလို႕တစ္ခါကအေခၚခံခဲ့ရဖူးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ကမၻာ အခု ဘာအေရာင္မ်ားေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီလဲ ...။ စၾက၀႒ာထဲမွာ ရပ္စရာတစ္ေနရာေပး ၾကပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ကမၻာႀကီးကိုေဆးျပာေတြနဲ႕သုတ္ခ်င္လို႕ ...။ အခုဆို အျပာေရာင္ကို ကမၻာသူကမၻာသား ေတြအားလံုးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တမ္းတတတ္ေနခဲ့ၿပီေလ။ တစ္ေန႕တာလံုး မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ျမင္ကြင္းေတြနဲ႕ ေပါင္းေဖာ္ႀကီးျပင္းေနရတဲ့ကြၽန္ေတာ္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ ေမြ႕ေပွ်ာ္အိပ္စက္ခ်င္ခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႕ ... ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ အိပ္ရာေလးဟာ အျပာေရာင္အိပ္ရာခင္း၊ အျပာေရာင္ေခါင္းအံုးစြပ္၊ အျပာေရာင္ျခင္ေထာင္တို႕ နဲ႕ ျပာလြင္သန္႕စင္လာခဲ့တယ္။
အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာက ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားကို ပန္းႏုေရာင္ေတြသုတ္လိမ္းသြားတယ္။ အဲဒီ့ ပန္းႏုေရာင္ရဲ႕ အစြမ္းက တကယ့္ကိုအံ့ၾသေလာက္စရာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာရွိတဲ့ အျခားအေရာင္ေတြ အားလံုးကို ေမွးမွိန္သြားေစတယ္။ အဲဒီ့ႏွလံုးသားရဲ႕ေတာင့္တမႈေတြက ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ကို တစ္ဆစ္ခ်ဳိး ေျပာင္းလဲသြားေစခဲ့တယ္။ အခ်စ္ဆိုတဲ့ပန္းႏုေရာင္နတ္သမီးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘ၀ထဲကိုမလိုလားအပ္တဲ့ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါေတြပါေခၚ၀င္လာခဲ့တာေလ။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ေရးဖူးတဲ့ စာသားေလးတစ္ခုကို မွတ္မွတ္ရရ ကြၽန္ေတာ္သတိရလိုက္မိေသးတယ္။
`ခ်စ္မိသူဆိုတာ ေလာကမွာစစ္အ႐ံႈးဆံုးသူပါ မသီတာ၊ ခ်စ္မိၿပီဆိုတာနဲ႕ အဲဒီ့လူဟာ တယုတယနဲ႕ ကိုေသမိန္႕က်သြားခဲ့ပါၿပီ´
အဲဒီ့ ပန္းႏုေရာင္ေလးကေပးတဲ့ေ၀ဒနာေတြနဲ႕ နာက်င္ေနခဲ့ရတဲ့ေန႕ရက္ေတြထဲမွာ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ မႈတစ္ခုကိုကြၽန္ေတာ္ ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့တယ္။
`၀မ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ပန္းႏုေရာင္ေလးရယ္...၊ ဒါေပမယ့္ ငါ ... ဘယ္လိုအစြန္းအထင္းမ်ဳိးကိုမွ မမႈတဲ့ အနက္ေရာင္အက်ႌေတြကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ၀တ္ဆင္တတ္ခဲ့ၿပီေလ။´
ေလာကဓံကဓားရွစ္စင္းနဲ႕ စစ္ေရးျပေနတတ္တဲ့အခါ၊ ေမွာ္႐ံုရဲ႕ ပဥၥလက္လွည့္ကြက္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို အ႐ိုင္းဆန္ဆန္ ၀င္တိုးၾကတဲ့အခါ၊ ညစ္ေမွာင္ေပလူးေနတဲ့ လက္ႀကီးလက္ငယ္အသြယ္သြယ္နဲ႕ ေလာက က ကြၽန္ေတာ့္ကုိေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္တတ္တဲ့အခါ ... ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အနက္ေရာင္အက်ႌကို ၀တ္ဆင္ထားၿပီး အနက္ေရာင္စိတ္သေႏၶတစ္ခုနဲ႕ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေနတတ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ အေမွာင္ေတြကို ၀တ္ဆင္ထားၾကသူေတြနဲ႕ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အတူတူေရာေယာင္မေနခ်င္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ခန္႕ညား တည္ၿငိမ္တဲ့၊ ေပစြန္းမႈေတြကို အေတာ္အတန္ခံႏိုင္ရည္ရွိတဲ့ အနက္ေရာင္ကိုႀကိဳက္တာေလ။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္ေသးေသးေလးတစ္ခုထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့အေရာင္ေတြအားလံုး ကိုေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ ခရမ္းႏုေရာင္လိမ္းသုတ္ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းေလးရဲ႕ ေလးဘက္ေလးလံနံရံေတြ၊
ျပာလြင္သန္႕စင္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အိပ္ရာ၊ စားပြဲေပၚကပန္းအိုးေလးထဲမွာ အ၀ါေရာင္ႏွင္းဆီပန္းကေလး၊ အံဆြဲထဲမွာက လိုအပ္ရင္၀တ္ဖို႕ အဆင္သင့္ျပင္ထားတဲ့ အနီေရာင္လက္ပတ္ႀကိဳးေလးေတြ၊ အိမ္ေရွ႕မွာက ကြၽန္ေတာ္စိုက္ပ်ဳိးထားတဲ့ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း၊ နံရံမွာယွဥ္္တြဲခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ အျဖဴေရာင္အက်ႌတစ္ထည္နဲ႕ အနက္ေရာင္အက်ႌတစ္ထည္၊ ေနာက္ ... ဘယ္သူမွမျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာမွာသိမ္း၀ွက္ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ပန္းႏုေရာင္ႏွလံုးသားတစ္ခု ...။ ဒါေတြအားလံုးဟာ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကို အပီျပင္ဆံုးအဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုေပးေနတဲ့ အေရာင္ေတြပဲေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းကႀကိဳက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အျဖဴေရာင္နဲ႕ အခုကြၽန္ေတာ္စြဲစြဲၿမဲၿမဲႏွစ္သက္သံုးစြဲေနမိတဲ့ အနက္ေရာင္၊ ဘာေၾကာင့္ ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္ေနရတာလဲဆုိတာကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အခုအခ်ိန္အထိ စဥ္းစားေနဆဲပါ။ ဒါေပမယ့္ ... အျဖဴေရာင္အက်ႌေလးေတြကိုေတြ႕တိုင္း ၀တ္ဆင္ဖို႕မေတြးမိေတာ့ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္၀ယ္ယူသိမ္းဆည္းမိေနတုန္းေလ။ တစ္ေန႕ေန႕ ... စြန္းထင္းေစမယ့္အရာေတြအားလံုးရဲ႕အေ၀းကို ကြၽန္ေတာ္သြားႏိုင္မယ့္တစ္ေန႕ေန႕ေပါ့ ... ကြၽန္ေတာ္ အျဖဴေရာင္အက်ႌေလးေတြကိုျပန္၀တ္ျဖစ္ဦးမွာပါ။
ေနဘုန္းလတ္
5 comments:
I like this post. Thanks for that. I like white color a lot and also realize it's so prone to be colored. This post makes me long to get back my naive child life. Don't know why can't we stay naive and pure as we age. sigh!
we have to try to get the purity of mind in our childhood , friend. That is what we should do.
ကိုကလိုေစထူး ဆိုဒ္က ေတြ ့လို့ ၀င္လာတာပါ ။ ဒီပုိ့စ္ေလး အေတာ္ေကာင္းပါတယ္ ။ ေနာက္လည္း လာလည္ပါဦးမယ္ ။
ေနာက္.. ကြ်န္ေတာ္ လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ျမိဳ့ေတာ္ ဆိုတဲ့ နာမည္ကို အရမ္းျကိုက္တယ္
"ေမေမအသန္႕စင္ဆံုးေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးထားတဲ့ အျဖဴေရာင္အက်ႌေလးေတြ".. အဲဒီ စာသားေလးကို ျမင္လိုက္တဲ့အခါ.. ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြးာတယ္ဗ်ာ... ၀မ္းနည္းသြားသလို ခံစားရတယ္...အေမ့ရဲ႕လက္ေတြေအာက္က အျဖဴစင္ဆံုး ကေလးဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ နွစ္ခါျပန္မရနုိင္ေတာ့ဘူးေလ..
Post a Comment