ဆန္႕က်င္ျခင္းေတြထဲကအလွတရား

၁.၀ တိတ္ဆိတ္ျခင္းရဲ႕ အသံ

တိတ္ဆိတ္မႈက ေအးစက္တဲ႔ အထိအေတြ႕တစ္ခုနဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕စိတ္ကို ေခ်ာက္ခ်ားေစတယ္။ အသံတစ္ခုတစ္ေလရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈ တစ္စံုတစ္ရာက ကိုယ္႔ရဲ႕ ေအးစက္ေနရျခင္း ဒုကၡကို ပါးလ်သြားေစမလား ဆိုတဲ႔ ၀ိုးတ၀ါးအေတြးနဲ႔… ကိုယ္ မပီမသ စကားတစ္ပိုင္းတစ္စကို တုိးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္တယ္။ တုိးတုိးေလး ဆုိေပမယ္႔ အသံက ကိုယ္႔ပါးစပ္ဆီကေန ကိုယ္႔နားထဲကို က်ယ္ေလာင္ဆူပြက္စြာနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ ကိုယ္႔အသံတစ္ခုတည္းကိုပဲ… သီးသီးသန္႔သန္႔ ကိုယ္တုိင္ ျပန္ၾကားေနရျခင္းက… တစ္ေယာက္တည္းဆိုတဲ႔ လက္ေတြ႔ဘ၀ရဲ႕ အထီးက်န္ဆန္မႈကို ပိုၿပီး ထင္ရွားပီျပင္လာေစတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ… အထူးသျဖင္႔ အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ… ကိုယ္႔အတြက္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈကို လိုအပ္တယ္… အဲဒီလိုခ်င္မႈနဲ႔ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ႏွလံုးသားကို ေႏြးေထြးသက္၀င္ေနေစမယ္႔ အသံတစ္ခုတစ္ေလကိုလဲ ၾကားခ်င္ေနမိျပန္တယ္။ ကိုယ္… ပါးစပ္ေတြကို ပိတ္ၿပီး အေမွာင္ထဲ တိတ္ဆိတ္ေနလုိက္တယ္။ ဘာသံကိုမွ မၾကားရေတာ႔ဘူး…။ ဘာအသံကုိမွ မျပဳမိေအာင္ ထိန္းရင္း တိတ္ဆိတ္ျခင္းထဲမွာ အသံတစ္ခုကို လိုက္ရွာၾကည္႔မိတယ္။ ေတြ႔တယ္…။ အသံတစ္ခုကို နားႏွစ္ဖက္နဲ႔ ရွာေတြ႕လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ… တိတ္ဆိတ္ျခင္းဆိုတာက ေပ်ာက္သြားတယ္။ မဟုတ္ဘူး…။ ကိုယ္လိုခ်င္ေနတာ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး…။ ကိုယ္ၾကားခ်င္ေနတာက တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ေခ်ဖ်က္ပစ္ၿပီးမွ ျဖစ္တည္လာႏိုင္တဲ႔ အသံမဟုတ္ဘူး…။ ကိုယ္ၾကားခ်င္ေနတာက တိတ္ဆိတ္ျခင္းကိုယ္တိုင္ရဲ႕… တိတ္ဆိတ္ေသာအသံ…။

“နားေတြကို ပိတ္ထား … ႏွလံုးသားကို ဖြင္႔ထား

အျပင္ကို ေလွ်ာက္မသြားေစနဲ႔ … အထဲမွာ စုစည္းထား … ”

ဟုိးအေ၀းႀကီးက ဆုိတာပဲ ေသခ်ာၿပီး ဘယ္ကမွန္း မသိတဲ႔ အသံတစ္ခုက အလင္းတစ္ခုလို လက္လာတယ္။ လွ်ပ္ျပက္သလို… ေနာက္ထပ္ ၾကားရျပန္တယ္…။

“တိတ္ဆိတ္ျခင္းက… လႈိင္းမဲ႔အသံနဲ႔ စကားေတြ ေျပာတယ္

အဲဒီစကားသံကို နားေတြနဲ႔ေတာ႔ မၾကားႏုိင္ဘူး… ႏွလံုးသားနဲ႔ ခံစားနားလည္ရတယ္”

တိတ္ဆိတ္မႈရဲ႕ ေအးစက္ေသာ အထိအေတြ႔ကို ကိုယ္ မခံစားရေတာ႔ဘူး။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းရဲ႕ အသံကလဲ ကိုယ္႔စိတ္ေတြကို ဆူညံေပါက္ကြဲျပရင္း… ေခ်ာက္ခ်ားေစတာမ်ိဳး မျဖစ္ခဲ႔ဘူး။ ကုိယ္႔ႏွလံုးသားဟာ… ေႏြးေထြးစြာ သက္၀င္လႈပ္ရွားေနရင္းကကိုပဲ… တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ခဲ႔ပါၿပီ…။

သူတုိ႔ေျပာေနၾကတဲ႔ စကားေတြကို မၾကားလုိ႔ တဲ႔…။ လူအခ်ိဳ႕က ကိုယ္႔ကို နားပင္းေနၿပီ လို႔ ေျပာၾကတယ္…။ တကယ္တမ္းက… တိတ္ဆိတ္ျခင္းရဲ႕အသံကို မၾကားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကို သူတုိ႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြ ပင္းေနၾကတာ…။ အဲဒီအတုိင္းပဲ ထားလိုက္ပါတယ္… ဘာသာစကားခ်င္း တူေပမယ္႔ ရင္ခုန္သံစည္းခ်က္ခ်င္း ကြဲေနတဲ႔အခါ နားမလည္ႏုိင္ျခင္းေတြျဖစ္တတ္တာ သဘာ၀ပဲေလ…။ ခံစားနားလည္ေပးႏုိင္မယ္႔သူေတြ ရွိရင္ေတာ႔ တိတ္ဆိတ္ျခင္းရဲ႕ အသံေတြအေၾကာင္း ကိုယ္ ႏွလံုးသားနဲ႔ စာလံုးေပါင္းျပခ်င္ပါေသးတယ္…။

၁.၁ ေအးျမေသာ အလင္း

ကိုယ္က… လင္းေနရတာကို သေဘာက်တယ္။ အေမွာင္ရဲ႕ ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ႔ တြယ္ရစ္မႈေတြကို မလူးသာ မလြန႔္သာ ႀကိတ္မွိတ္သည္းခံခဲ႔ရတာ ၾကာၿပီေလ။ အေမွာင္ကို ခြင္းႏုိင္ဖုိ႔ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ လင္းေနခ်င္ေပမယ္႔ အပူကိုေတာ႔လဲ မုန္းျပန္တယ္။

“ခက္ေတာ႔တာပဲ…”

တဖ်စ္ဖ်စ္ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔ ထြန္းပျမင္႔ေမာက္ေနတဲ႔ မီးေတာက္ႀကီးတစ္ခုက ကိုယ္႔ကို အားမလို အားမရနဲ႔ လွမ္းေျပာတယ္…။ သူ႔ေျခရင္းမွာ စုပံုေလာင္ၿမိဳက္ ေပးေနၾကရရွာတဲ႔ ထင္းတံုးေတြကို ၾကည္႔ရင္း ကိုယ္ မဲ႔ၿပံဳးၿပံဳးမိတယ္။ ပိုဆိုးပါတယ္… သူတပါးကို ေလာင္ကၽြမ္းျပာခ်ပစ္ၿပီးမွ ေတာက္ပခြင္႔ရမယ္႔ ဘ၀မ်ိဳးကို ကိုယ္မွ မလိုခ်င္ပဲေလ…။

“ငါ႔လိုေရာ မျဖစ္ခ်င္ဘူးလား…”

ေနက… အကြာအေ၀းကို ၀တ္ရံုတစ္ခုလို ၿခံဳထားရင္း ကိုယ္႔ကို အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားျဖစ္ေအာင္ သိမ္းသြင္းတယ္…။ အကြာအေ၀းဆုိတဲ႔ ၀တ္ရံုကို ခြာလိုက္တဲ႔အခါ… သူက… အရာရာကို ဆြဲယူေလာင္ၿမိဳက္ပစ္တတ္တာကို ကိုယ္ မသိတာမွ မဟုတ္ပဲေလ…။ ၿပီးေတာ႔… သူက… သူ႔အားသူ႔အင္ကို သူကိုယ္တုိင္ ထိန္းကြပ္ခ်ိန္ညွိႏုိင္သူမွ မဟုတ္ပဲ…။ သူ႔ေၾကာင္႔ ေႏြးေထြးခဲ႔ရသူေတြ ရွိေပမယ္႔… သူ႔ေၾကာင္႔… ပူေလာင္ေနရသူေတြလဲ ဒုနဲ႔ေဒးေလ…။

“လင္းေနခ်င္မွေတာ႔ ပူမွာကို ေၾကာက္မေနပါနဲ႔ေတာ႔ကြာ…”

အေငြ႔တလူလူထြက္ေနတဲ႔ ဖေယာင္းတုိင္ေလးက သူတတ္စြမ္းသမွ် တုန္ခါလင္းျမျပေနရင္း ကိုယ္႔ကို လွမ္းၿပီး ေဖ်ာင္းဖ်တယ္။ လင္းလင္းေနရင္းက တုိတုိလုိက္လာတဲ႔ ဖေယာင္းတုိင္ေလးကို ေငးၾကည္႔ရင္း ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးဟာ အၿမဲတမ္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ အမွန္တရားတစ္ခုလားလို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးၾကည္႔မိတယ္။ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ… ဘယ္သူကမွ အနစ္နာခံစရာ မလုိတဲ႔… အျပန္အလွန္ အက်ိဳးျပဳေနႏုိင္ေသာ ၀န္းက်င္မ်ိဳးကိုပဲ ကိုယ္ လိုလားပါတယ္…။

ကိုယ္… အားလံုးကို ေခါင္းခါျပခဲ႔တယ္…။ အလင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းဟာ ပူေလာင္ျခင္းတစ္ခုတည္း ရိွတယ္ ဆိုတဲ႔ သိမွတ္မႈတစ္ခုကို ကိုယ္႔ရဲ႕ မသိစိတ္က ျငင္းေနတယ္။ ယံုၾကည္မႈတစ္ခုနဲ႔… ကိုယ္႔စိတ္ကို ရဲေဆးတင္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ… ကိုယ္႔လက္ေပၚမွာ တလက္လက္ ျဖစ္ေနတဲ႔ အလင္းစိမ္းေလးတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးတစ္ေကာင္ပဲ…။ သူ႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲကေန အစိမ္းေရာင္ အလင္းစေလးတစ္ခု တဖ်တ္ဖ်တ္ ေတာက္ပေနတာကို ၾကည္႔ရင္း… ကိုယ္ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္လာတယ္။ သူနားေနတဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕လက္က ဘယ္လိုပူေလာင္မႈမ်ိဳးကိုမွ မခံစားရဘူး။ သူကိုယ္တိုင္ကေရာ… အလင္းတစ္ခုကို ရင္ခြင္ထဲ ကိုက္ၿမိဳထားပါရက္က ပ်ံသန္းရင္း စိမ္းျမလွပေနႏုိင္တုန္း…။ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးက ကိုယ္႔ကို… လွမ္းေျပာတယ္။

“ေအးျမတဲ႔အလင္း ဆိုတာက… မင္းႏွလံုးသားရဲ႕ အတြင္းထဲမွာပဲ ရွိတယ္

အဲဒီအလင္းကို ဘယ္လိုေလာင္စာမ်ိဳးမွ မရွိေတာ႔ျခင္းနဲ႔ ထြန္းညွိရတယ္…”

ပိုးစုန္းၾကဴးေလး ကိုယ္႔လက္ေပၚကေန ထပ်ံသြားခ်ိန္မွာ… ကိုယ္လဲ ေပါ႔ပါးလန္းဆန္းစြာနဲ႔ က်န္ခဲ႔တယ္။ ဘ၀အတြက္ ေလာင္စာေတြကို တပ္မက္ျခင္း ကင္းသထက္ကင္းေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း… တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ႏွလံုးသားဟာ လင္းလင္းလာႏိုင္လိမ္႔မယ္ လို႔ ကိုယ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔… ကိုယ္ ႀကိဳးစားရဦးမယ္။

၁.၂ ခ်ိဳၿမိန္ေသာ ခါးသီးမႈ

ကိုယ္ ဒဏ္ရာတစ္ခု ရခဲ႔ဖူးတယ္…။ အဲဒီဒဏ္ရာရဲ႕ နာက်င္မႈက… ကိုယ္႔ကို မ်က္ရည္က်ေစခဲ႔တယ္။ နာက်င္ခံစားရျခင္းရဲ႕ ေနာက္ကလိုက္လာတဲ႔ ၀မ္းနည္းပူေဆြးမႈက ကိုယ္႔ကို ခါးသီးေသာ ရသတစ္ခုနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခဲ႔တယ္။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ ကင္းမဲ႔ျခင္း၊ ယံုၾကည္မႈ ပ်က္သုဥ္းျခင္း၊ သံသယစိတ္မ်ား ေပါက္ဖြားရွင္သန္လာျခင္း… ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ိဳးစံုနဲ႔ ကိုယ္႔စိတ္ဓါတ္ေတြ ယိုယြင္းၿပိဳလဲခဲ႔ရတယ္။ အခန္းက အက်ယ္ႀကီး ဆိုေပမယ္႔ ကိုယ္က ေဒါင္႔တစ္ေနရာမွာပဲ ၿငိမ္ၿပီး ကုပ္ေနရတဲ႔သူလုိပဲ…။ ေၾကာက္စိတ္၊ သိမ္ငယ္စိတ္၊ မလံုမလဲစိတ္၊ မ၀ံ႔မရဲစိတ္ေတြနဲ႔… ကိုယ္က ေပ်ာက္ဆံုးသြားမတတ္ကို ေသးငယ္က်ံဳ႕၀င္ေနတယ္…။ ဒဏ္ရာေဟာင္းေပၚမွာပဲ ဒဏ္ရာအသစ္တစ္ခု ထပ္ရတယ္…။ ဒီတစ္ခါေတာ႔… ယုန္သူငယ္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ေသးႏုပ္သိမ္ငယ္မႈေနရာမွာ က်ားနာတစ္ေကာင္ရဲ႕ ခံျပင္းေဒါသက အစားထုိး ၀င္ေရာက္လာခဲ႔တယ္…။ ႏွလံုးသားရဲ႕ အနက္ရႈိင္းဆံုးေနရာမွာ အလိုလို ပ်ိဳးမိေနတဲ႔ နာက်င္မႈ အစုိ႔အေညွာင္႔က မထီမဲ႔ျမင္ျပဳမႈအျဖစ္နဲ႔ အပင္ေပါက္လာတယ္။

“မင္းက ငါ႔ကို အိမ္မွာေမြးထားတဲ႔ ေခြးေလးေတြ၊ ေၾကာင္ေလးေတြလို သေဘာထားေနတာပဲ…”

အဲဒီစကားက… ေပါက္ကြဲမႈရဲ႕အစျဖစ္တယ္…။

“ရွင္ဟာ… သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႔ နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္ပဲ…”

အဲဒီစကားက… ေပါက္ကြဲမႈရဲ႕ အလယ္ျဖစ္တယ္…။

“အဲဒီမိန္းကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ခဲ႔မႈေတြအားလံုးဟာ… ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမပါတဲ႔ ဆက္ဆံေရးေတြခ်ည္းပဲ…”

အဲဒီစကားက… ေပါက္ကြဲမႈရဲ႕ အဆံုးျဖစ္တယ္…။ ဓါတ္ဆီကုန္သြားတဲ႔ကားလို လမ္းေဘးထိုးရပ္သြားခ်ိန္မွာ… ကိုယ္႔ဘ၀တစ္ခုလံုးလဲ အစြန္းအထင္း အညစ္အေၾကးေတြနဲ႔ မဲေမွာင္ညစ္ပတ္လုိ႔…။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ မဟုတ္ေပမယ္႔… ၾကယ္ငါးေလးတစ္ေကာင္နဲ႔… ကိုယ္ ဆံုေတြ႕ခဲ႔တယ္။ သူက ေျပာတယ္…

“ငါ႔ရဲ႕ လက္ငါးဖက္စလံုးဟာ တစ္ခုမွ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ မကင္းခဲ႔ဘူး… အခ်ိဳ႕ေသာ လက္ေတြဆို ျပတ္ေတာင္ ထြက္သြားခဲ႔ဖူးတယ္… နာက်င္မႈကို ႀကိတ္ခံရင္း ေနာက္ေတာ႔လဲ ျပန္ထြက္လာတာပါပဲ…”

စိုးစိုးစီစီနဲ႔ ေအာ္ျမည္ပ်ံသန္းေနတဲ႔ ငွက္ကေလးေတြကလည္း… ကိုယ္႔ကို ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္။

“နာက်င္ခံစားရတာေတြကို သီခ်င္းလုပ္ဆိုပစ္လိုက္ေပါ႔ကြာ… စိတ္သက္သာရာ ရရံုမကဘူး… ကံေကာင္းရင္ နာမည္ေတာင္ ႀကီးသြားဦးမယ္…”

ကိုယ္ ၿပံဳးမိၿပီး စာေရးဆရာ သစၥာနီ ေျပာခဲ႔တာကိုလည္း သြားသတိရမိတယ္…။

“အသည္းကြဲလို႔ ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာတာ…” တဲ႔ေလ။

ဒဏ္ရာေတြေၾကာင္႔ အရာရာကို ေၾကာက္သြားၿပီး အခ်ိန္တုိင္း တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနရတဲ႔ ယုန္သူငယ္လို ဘ၀မ်ိဳးလဲ ကိုယ္ မေရာက္ခ်င္ပါဘူး။ ခါးသီးတဲ႔ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြရဲ႕ ထုိးႏွက္တုိက္ခိုက္မႈေၾကာင္႔ အထိန္းအကြပ္မဲ႔ ရိုင္းစိုင္းရက္စက္သြားတဲ႔ က်ားနာတစ္ေကာင္လဲ မျဖစ္ခ်င္ဘူး…။

ကိုယ္… ဒဏ္ရာတစ္ခု ရျပန္တယ္။ အခုေတာ႔… အဲဒီဒဏ္ရာရဲ႕ နာက်င္မႈကို အရသာတစ္ခုလို ခံစားသာယာေနတတ္ခ႔ဲၿပီ။ ဒဏ္ရာက အနာက်က္သြားခဲ႔တာေတာင္… က်န္ခဲ႔တဲ႔ အမာရြတ္ကေလးကို ပြတ္သပ္ရင္း တစ္ခါတုန္းက ခံစားခဲ႔ရတဲ႔ ခါးသီးေသာ နာက်င္မႈေတြကို တသသနဲ႔ ျပန္ေတြးရင္း အရသာ ခံတတ္ေနၿပီ…။ ကိုယ္႔ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေလးရဲ႕ တစ္ခုေသာ စာမ်က္ႏွာမွာ… ဒီလို ခ်ေရးလိုက္တယ္။

“နာက်င္မႈမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ

ခါးသီးမႈမွာ အရသာခံတတ္ေစ

ရံႈးနိမ္႔ျခင္းမွာ သာယာခ်မ္းေျမ႕ေစ…”