ျဖစ္ရပ္(၁)
ဆရာက ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကို ေမးခြန္းေတြ ေမးပါတယ္။ အင္မတန္အဆင့္ျမင့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္စဥ္း စားယူရတဲ့ သခၤ်ာဥာဏ္စမ္းေမးခြန္းေတြေပါ့။
ပထမေက်ာင္းသားက ေမးခြန္းခက္ခက္ႀကီးေတြကိုျမင္ေတာ့ ဒီလို စဥ္းစားမိပါတယ္။
[ဆရာက ငါမေျဖႏိုင္မယ့္ ေမးခြန္းေတြကို တမင္သက္သက္ေမးတာပဲ။ ဟိုတစ္ခါတုန္းက သူလာတာကို ထႏႈတ္မဆက္ဘဲ ငါ သခၤ်ာေတြ ထိုင္တြက္ေနမိတာကို မေက်နပ္လို႔ျဖစ္မယ္။ သူ ဒီလို မလုပ္သင့္ပါဘူး။]
သူ အဲဒီလို စေတြးမိတဲ့အတြက္ ဆရာေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို သူ ေကာင္းေကာင္း မေျဖႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ဒုတိယေက်ာင္းသားကေတာ့ တစ္မ်ိဳးစဥ္းစားပါတယ္။
[ဆရာ့ေမးခြန္းေတြက ေတာ္ေတာ္အဆင့္ျမင့္တာပဲ။ ငါတုိ႔အဆင့္နဲ႔ ေျဖလို႔ရတဲ့ ေမးခြန္းေတြေတာ့ ျဖစ္ေလာက္ပါတယ္။ ျမႇဳပ္ကြက္ေလးေတြကိုရွာၿပီး ႀကိဳးစားေျဖၾကည့္ဦးမွပဲ]
သူကေတာ့ ေမးခြန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဆရာ ေက်နပ္ေလာက္တဲ့အထိ ေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ Perception လို႔ေခၚတဲ့ ံႀကိဳတင္ထင္ျမင္ ယူဆခ်က္တစ္ခုဟာ အစစအရာရာမွာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေစဖို႔အတြက္ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ အေရးပါအရာ ေရာက္တယ္ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ အျခားသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုပဲရွိေနေန၊ သူက ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပဲ ေမးေမး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ဒုတိယေက်ာင္းသားလိုပဲ ႐ိုး႐ုိးေတြးၿပီး အေကာင္းဆံုးအေျဖေပးသင့္ပါတယ္။
3 comments:
thank you bro
this post reminds me of what I've forgotten.
Hnin
glad to hear that sis.
ဒီစာေလးကအရမ္းကိုတန္ဖိုးရွိပါတယ္..တခါတေလညီမတို ့လည္းကိုယ္မေၿဖႏိုင္ရင္teacherရစ္တယ္လို ့ထင္ခ်င္တယ္ေလ..ခုအကို့စာေလးေၾကာင့္စာသင္ေနရင္..ဒုတိယတစ္ေယာက္လိုစိတ္ထားႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားပါအုန္းမယ္....ဒါေလးကိုလည္းသူငယ္ခ်င္းေတြကိုေပးဖတ္ခ်င္လို ့ယူသြားပါတယ္အကို..ေရးသားသူေနရာမွာလည္းအကိုနာမည္နဲ့ယူသြားပါတယ္..ခြင့္ၿပဳပါရွင္
Post a Comment