ျဖစ္ရပ္ (၂)
ဆရာက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို သူ႔ရဲ႕စားပြဲေရွ႕မွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ငါ့ကို [က] တစ္လံုးေရးျပလို႔ ေျပာပါ တယ္။ ေက်ာင္းသားကလည္း သူ႔ေရွ႕က စာရြတ္အလြတ္ထဲမွာ [က] အႀကီးႀကီးတစ္လံုး ေရးၿပီး ဆရာ့ေရွ႕ကို ထိုးေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာက သူ႔အေျဖကို လက္မခံပါဘူး။ ဆရာ့ဘက္က ၾကည့္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕အေျဖက [ယ] ျဖစ္ေနတာကိုး။
ေနာက္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ဆရာက ေခၚပါတယ္။ ခုနကအတိုင္းပဲ [က] ေရးခိုင္းပါတယ္။ ေက်ာင္းသားကလည္း စာရြက္ေပၚမွာ [က] လို႔ေရးၿပီး စာရြက္ကို ဆရာ့ဘက္ တစ္ပတ္လွည့္ၿပီး ျပလိုက္ပါတယ္။ ဆရာက သူ႔အေျဖကို သေဘာက် လက္ခံပါတယ္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဘာကို သြားေတြ႕ရသလဲဆိုရင္ ကိစၥရပ္တိုင္းမွာ Angle of vision လို႔ေခၚတဲ့ ႐ႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိႏိုင္တယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးမွာဆုိရင္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ လံုးရဲ႕အေျဖက မွန္ေနတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာက ပထမေက်ာင္းသားရဲ႕ အေျဖကို ဘာေၾကာင့္ လက္မခံရတာလဲ။ တစ္ခုတည္း ကြာသြားတာပါ။ ပထမေက်ာင္းသားက သူ႔ဘက္ကအျမင္အတိုင္း ဆရာ့ကို သြားျပတာကိုး။ ဒုတိယ ေက်ာင္းသားကေတာ့ ဆရာ့ရဲ႕႐ႈေထာင့္ကေန အမွန္ျမင္ႏိုင္ေအာင္ စာရြက္ကို လွည့္ျပလိုက္တာကိုး။ ဒီေနရာမွာ သတိထားရမွာတစ္ခုက ဒုတိယေက်ာင္းသားဟာ ဆရာ့ဘက္ကို [က]ျမင္ရေအာင္ သူက [ယ]လို႔ အမွားႀကီးေရး လိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူလည္း အမွန္ပဲေရးလိုက္ၿပီး ဆရာ့ဘက္ကလည္း အမွန္ပဲ ျမင္ႏိုင္ေအာင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ ဖက္ အဆင္ေျပမယ့္ အေျခအေနတစ္ခုကို ဖန္တီးလိုက္တာပါ။
အဲဒီေက်ာင္းသားေလးကို နမူနာယူၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လည္း အခ်ိဳ႕ေသာကိစၥရပ္ေတြမွာ သူ႔ဘက္ကလည္း ဘယ္လိုမ်ားျမင္ႏိုင္မလဲလို႔ စဥ္းစားေတြးေခၚခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး သူ႔ရဲ႕႐ႈေထာင့္ကေန ျမင္ျပ၊ ေတြးျပ၊ ေဆြးေႏြးျပဖို႔ လိုပါလိမ့္ မယ္။ အဲဒါမွလည္း ကိုယ္မွန္တယ္ဆုိတာကို သူနားလည္လက္ခံႏိုင္လာမွာပါ။ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ကိုယ္မွန္တယ္ ဆုိတာကို ကိုယ့္ဘက္က အျမင္တစ္ခုတည္းနဲ႔ၾကည့္ၿပီး ဇြတ္အတင္း ျငင္းခံုေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လိုလားအပ္တဲ့ အေျခအေနတစ္ခုကို ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
No comments:
Post a Comment