ကမၻာႏွင့္ကိန္းဂဏန္းမ်ား

လူ႕ေလာကထဲမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို လူသားေတြေနရာမွာ ကိန္းဂဏန္းေလးေတြကိုအစားထိုးၿပီးေရးထားတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။


ကမၻာ ႏွင့္ ကိန္းဂဏန္းမ်ား


လူသားတုိ႕ေနရာ ေလာကကမၻာမွာ ကိန္းဂဏန္းေတြ ခန္႕ညားထည္၀ါစြာနဲ႕ အတူတကြက်င္လည္ခဲ့ ၾကရာက တစ္ေန႕မွာ သူတို႕အခ်င္းခ်င္း စကားမ်ားၾကပါတယ္။ ျပႆနာရဲ႕ အစကေတာ့ ...
[ငါ့ရဲ႕ေရွ႕မွာဘာမွမရွိဘူးဆိုတဲ့စကားက ငါ့ရဲ႕အရည္အခ်င္းကိုေဖာ္ျပေနတာပဲကြ။ လူတုိင္းရဲ႕လိုခ်င္ ေတာင့္တမႈေတြတိုင္းမွာ ငါကေရွ႕ဆံုးကပါေနတာ မင္းတို႕ အားလံုးအျမင္ပဲ မဟုတ္လား။ ေက်ာင္းေတြမွာ ဆိုရင္လည္း အဆင့္တစ္ကို အလုအယက္ ...။ ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာဆိုလည္းပထမဆိုတာကို အလုအယက္ ...။
ငါ့ရဲ႕ဂုဏ္ဟာ လူ႕ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္ေလာက္ျမင့္တက္ေနတယ္ ဆိုတာ မင္းတို႕ၾကည့္ၾကစမ္းပါဦး ...။]
တစ္ ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ကိန္းဂဏန္းေတြအားလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားၾကတယ္။ သူတို႕ဟာ မာနတက္ေနတဲ့ တစ္ ရဲ႕စကားကိုလက္မခံခ်င္ၾကေပမယ့္ ျငင္းဆန္ဖို႕လည္း ခက္ေနၾကတယ္ေလ။ သူတို႕ေတြအားလံုး ဘာလုပ္ၾကရင္ေကာင္းမလဲလို႕ အျပင္းအထန္စဥ္းစားေနၾကရင္း မလိုလားဖြယ္ရာ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာေတြဟာ ဆက္ဆက္ၿပီး ေပၚေပါက္လာပါေတာ့တယ္။
[အစ္ကိုႀကီး တစ္ ဟာ ကိန္းဂဏန္းေတြအားလံုးထဲမွာ အႀကီးျမတ္ဆံုးဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္လက္ခံ ယံုၾကည္ပါတယ္။ အစ္ကိုႀကီးကိုမရႏိုင္တဲ့ သူေတြအတြက္အားေပးႏွစ္သိမ့္ရာအျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ရွိေနျခင္းဟာ လည္းလူ႕ေလာကႀကီးအတြက္ ဆုလာဒ္ေကာင္းတစ္ခုပါပဲ။ လူသားတို႕ရဲ႕ စိတ္အာ႐ံုထဲမွာ အစ္ကုိႀကီးရဲ႕ ေနာက္က ႀကီးျမတ္မႈသေကၤတ တစ္ခုအျဖစ္ ရွိေနရျခင္းကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္လို႕ မဆံုးပါဘူး။ ]
အႀကီးျမတ္ဆံုးဆိုတဲ့ဂုဏ္ကိုမရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ႏွစ္ ဟာေရနစ္သူ ၀ါးကူထိုး ဆိုသလိုပဲ ေမာဟႏြံထဲနစ္
ေနတဲ့ တစ္ ကို နားလည္ေအာင္ရွင္းျပနားခ်ေျဖာင္းျဖဖို႕မႀကိဳးစားပဲ အႏွစ္မဲ့စကားလံုးေတြကို မာယာေတြနဲ႕ သီကံုးၿပီး ဒုတိယ အႀကီးျမတ္ဆံုးဆိုတဲ့ ဂုဏ္ကို အမိအရ ယူလိုက္ပါတယ္။
သံုး ဟာလည္း ႏွစ္ နဲ႕ ထပ္တူနီးပါးတူတဲ့စကားကို ခ်ီးျမႇင့္မႈေျမႇာက္ပင့္မႈေတြ ေဖာေဖာသီသီ နဲ႕ထေျပာျပန္ေရာ ...။ဒါဟာ အင္မတန္မွဆိုးရြားတဲ့ လြဲေခ်ာ္မႈတစ္ခုေပါ့ ...။နဂိုကတည္းက အသိစိတ္ ေပ်ာက္ေသြးနထင္ေရာက္ေနတဲ့ တစ္ ဟာ ႏွစ္ နဲ႕ သံုး တို႕ရဲ႕ ေထာက္ခံအားေပးမႈေတြေၾကာင့္ ပိုလို႕ ေတာင္ ေရာင့္တက္လာပါေတာ့တယ္။
အျခားကိန္းဂဏန္းေတြခမ်ာလည္း ကမၻာပ်က္လုမတတ္ေအာင္ကို ပြက္ေလာ႐ိုက္ကုန္ၾကပါၿပီ။ တစ္ ႏွစ္ နဲ႕ သံုး တို႕က သူတိုရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာနဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြကို ကရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနႏိုင္သေလာက္ သူတို႕မွာေတာ့ ဘာမွထူးထူးျခားျခား ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစရာ မရွိရေကာင္းလားဆိုၿပီး
ေျခာက္ နဲ႕ ခုႏွစ္ တို႕ဟာရွက္ရွက္နဲ႕ အေ၀းတစ္ေနရာဆီကို ေျပးထြက္သြားၾကပါေတာ့တယ္။
ေလး ကလည္း သူညီေလးတစ္ေယာက္လိုခ်စ္ခဲ့ရေပမယ့္ သူနဲ႕ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႕က်င္သြားတဲ့ သံုး ကို မ်က္ရည္တ၀ဲ၀ဲနဲ႕ ၾကည့္ရင္း ...
[အဲဒီ့ စိတ္အလွ်င္ရဲ႕ ဂဏာမၿငိမ္မႈဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာေတြ၊ အၾကင္နာတရားေတြကိုေတာင္ ေမွးမိွန္သြားေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တယ္ေနာ္]ဆိုတဲ့ စကားကို တစ္ကိုယ္တည္းေရရြတ္ေနေတာ့တယ္။
ငါး ကေတာ့ ကိန္းဂဏန္းေတြရဲ႕ အလယ္မွာ ရပ္ရင္း ေခါင္းကို တဗ်င္းဗ်င္းကုတ္ စိတ္ေတြ႐ႈပ္ေနရဲ႕ ...။
[ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေလ ငါ့ကိုယ္ငါ ညီမွ်ျခင္းတစ္ခု အျဖစ္ေတာင္ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ခ်င္ေသးတယ္ကြာ ...။ အဲဒါမွ ကိန္းဂဏန္းေတြအားလံုးညီမွ် ခြဲျခားမႈေတြ ေလွ်ာ့က်သြားမွာ ... ]
ငါး ရဲ႕ စကားကိုေထာက္ခံတဲ့ ကိုး က သူ႕ရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳနဲ႕ အျမင္ကို ၀င္ေျပာျပန္တယ္။
[ဟုတ္တယ္ကြ ... အရင္ကဆို ငါလည္း ငါ့ကိုယ္ငါ တန္ဖိုးအႀကီးဆံုးဆိုၿပီးေတာ့ စိတ္ႀကီးေတြ၀င္ခဲ့တာ ငါ့ရဲ႕အေရွ႕ကို ဒသမေလး ေရာက္မလာေသးခင္အထိေပါ့ကြာ ...။ တကယ္ေတာ့ ငါတို႕အားလံုးရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ ဘယ္လိုမွ ႀကိဳမျမင္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြအေပၚမွာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား မူတည္ေနရရွာတဲ့ ခပ္၀ါး၀ါး မေသခ်ာမႈတစ္ခုပါပဲ ။]
တစ္ ဟာ ကိုး ရဲ႕စကားကို ဇြတ္အတင္းကို ၀င္ျငင္းပါတယ္။ သူရရွိထားတဲ့ ႀကီးျမင့္မႈတစ္ခုကို ဘာမွမေသခ်ာပါဘူးလို႕ ေျပာလိုက္တဲ့အတြက္လည္း ေဒါသပုန္ထသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕ ...။
[ဘာလို႕မေသခ်ာရမွာလဲဗ်။ အခုဆို တစ္ေလာကလံုးလုိလိုရဲ႕ အေတြးေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေတြပဲ ရွိေနတာမဟုတ္ဘူးလား။ သူတစ္ပါးရဲ႕ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုကို အသိအမွတ္မျပဳႏိုင္
ေလာက္ေအာင္ကုိ ခင္ဗ်ားတို႕ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတြနိမ့္က်လြန္းေနပါလား ]
အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုး ဟာ တစ္ ရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ေနမႈကို ကိုယ္ခ်င္းစာ မိပံုေပၚပါတယ္ ။ သူလည္းတစ္ခ်ိန္က အဲဒီ့လိုပဲျဖစ္ခဲ့တာေလ။အဲဒီ့မွာ တခ်ိန္လံုးဘာမွာမေျပာပဲ ၿငိမ္ေနတဲ့သုညက ကိုး ကို တစ္ခ်က္ၿပံဳးျပၿပီး ...
[ဘာမွမပူပါနဲ႕ အစ္ကိုႀကီးရယ္၊ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးကျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ခုဏက အစ္ကို ငါး ေျပာသလိုပဲ မနက္ျဖန္ေတြက တစ္ ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ပညာျပသြားပါလိမ့္မယ္။]
အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ တစ္ ႏွစ္ နဲ႕ သံုး တို႕ဟာ လူပံုအလယ္မွာ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားလို႕ ေကာင္းေနတုန္းပါ။ အဲဒီ့လိုနဲ႕ ေန႕ရက္ေတြ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ၾကာသြားခဲ့တယ္ ...။



တစ္ေန႕မွာ တစ္ဟာ အျခားကိန္းဂဏန္းေတြရဲ႕ ေရွ႕ကိုျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာက ၫႈိးငယ္လို႕ ...။ သူ႕ရဲ႕ အ၀တ္အစားေတြကလည္း မီးကြၽမ္းထားသလိုမ်ဳိး အေငြ႕တလူလူထြက္လို႕ ...။ ဘယ္လို မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာေတြနဲ႕မ်ားေတြ႕လာခဲ့ရသလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ ဟာ အားလံုးရဲ႕
ေရွ႕မွာဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ခ်ဳံးပြဲခ်ငိုပါေတာ့တယ္။ အားလံုးကလည္း သူဘာေတြျဖစ္လာၿပီး၊ ဘာမ်ား ေျပာမလဲဆိုတာကို စိတ္၀င္တစား နားစြင့္ေနၾကပါတယ္။
[အပူေတြလာလာဟပ္တာခံရလြန္းလို႕ ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ ေသေတာ့မယ္ဗ်ာ ... ဟီး ... ဟီး ... ဟီး ]
အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ႏွစ္ နဲ႕ သံုး တို႕ဟာလည္း မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္က်ၿပီး ေျပးလာၾကပါတယ္။ ကိုး ကစိုးရိမ္တႀကီးနဲ႕ လွမ္းေမးပါတယ္။
[ဟ ... ဘယ္လိုျဖစ္လာၾကတာလဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာလည္း ေျပာျပၾကပါဦး ]
ကိန္းဂဏန္းေတြအားလံုး ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲဲ ျဖစ္သြားၾကၿပီး သူတို႕ဘာေတြျဖစ္လာၾကတယ္ဆိုတာကို အားလံုးက သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပေနၾကေလရဲ႕ ... ။တစ္ က မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ဖယ္ပစ္ေနရင္း စကားဆက္တယ္။
[ကြၽန္ေတာ္ကို အျပင္းအထန္လိုခ်င္ေနၾကတဲ့သူေတြရဲ႕ တပ္မက္ျခင္းအပူေတြ ၊ ကြၽန္ေတာ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားၾကသူေတြရဲ႕ ဆံုး႐ႈံးၾကရမွာကိုေၾကာက္ရႊံ႕ေနၾကတဲ့ အပူေတြ၊ ေနာက္ၿပီး ... ကြၽန္ေတာ္ကို လက္လႊတ္ဆံုး႐ႈံးလိုက္ဲရသူေတြရဲ႕ ေ၀ဒနာအပူေတြ ...ကြၽန္ေတာ္ကို လာလာဟပ္ေနတာ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ ... သူတုိ႕ေတြေလ ဘာမဟုတ္တဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေလးတစ္ခုအတြက္နဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္းယိုင္နဲ႕လာၾကၿပီး လူစင္စစ္ကေန ၀ံပုေလြေတြလိုျဖစ္ျဖစ္သြားၾကတာ ကြၽန္ေတာ္
ၾကည့္ရင္းနဲ႕ ေၾကာက္လာၿပီဗ်ာ။]
တစ္ ဟာ စကားကိုေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္နဲ႕ ထပ္ငိုပါေတာ့တယ္။ ႏွစ္ နဲ႕ သံုး တို႕ကလည္းမ်က္ရည္ေတြကို ကမန္းကတန္းသုတ္ၿပီး မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႕ ...
[ကြၽန္ေတာ္တို႕လည္းသူ႕လုိပါပဲ ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္တို႕ မီးေလာင္ရာေလပင့္ သူေတြလို႕ ထင္လာမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ လူေတြနဲ႕ အေ၀းဆံုးကို ထြက္ေျပးသြားခ်င္ေနၿပီဗ်ာ။]
ႏွစ္ ရဲ႕ စကားကို အားလံုးက ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းအားျဖင့္ ေထာက္ခံခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ သုည ဟာမေျပာမဆိုနဲ႕ အားလံုးရဲ႕ေရွ႕ကိုထြက္လာၿပီး စကားတစ္ခြန္းကိုေျပာပါတယ္။
[လူေတြကလည္း သူတို႕ဖာသာသူတုိ႕ေနရင္ ေကာင္းၾကတယ္ ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကလည္း ကိုယ္ဖာသာကိုေနရင္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဒုကၡမေပးၾကဘူး။ အခုအျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ လူေတြနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕နဲ႕ေပါင္းစပ္လိုက္ျခင္းဟာ ေကာင္းက်ဳိးေတြထက္ ဆိုးက်ဳိးေတြကို ပိုျဖစ္ေစတယ္ဆိုတာ ရွင္းေနပါၿပီ။ အဲဒီ့ေတာ့ ႏွစ္ ေျပာသလိုပဲ လူေတြနဲ႕ အေ၀းဆံုးဆိုတဲ့ေနရာကိုထြက္သြားဖို႕ ျပင္ဆင္ ၾကတာဟာ အားလံုးအတြက္အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။]
အဲဒီ့ေန႕တြင္းခ်င္းပါပဲ ကိန္းဂဏန္းေတြအားလံုးဟာ လူသားတို႕ကမၻာကေန အၿပီးအပိုင္ ထြက္ခြာသြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘယ္သူ႕ ဘယ္သူနဲ႕မွ မေပါင္းစပ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုနဲ႕ေပါ့ ...။




အဲဒီ့လို ... အဲဒီ့လိုနဲ႕ ... လူသားကမၻာဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမစြာနဲ႕ ေထာင္စုႏွစ္မ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းေက်ာ္လြန္ခဲ့ ၿပီးတဲ့ေနာက္ . ... တစ္ေန႕မွာ ........
အာကာသလြန္းပ်ံယာဥ္ တစ္ခုကေနၿပီး ကမၻာကို သတင္းတစ္ခု လွမ္းပို႕ပါတယ္ ။
[အမည္မသိ ၿဂိဳဟ္တစ္ခုကေန ကိန္းဂဏန္းေတြကို ျပန္လည္ရွာေတြ႕ခဲ့ၿပီ ...]
တဲ့ ။
ဟိုးအေ၀းမွာ ... ငွက္ဆိုးထိုးသံေတြနဲ႕အတူ တိမ္ညိဳလက္တစ္ဆုပ္ဟာ အနာဂတ္ကို လႊမ္းအုပ္ဖို႕ ဦးတည္လို႕ လာေနရဲ႕ ....။ ။


ေနဘုန္းလတ္