အဆိုးတရားတုိ႕ရဲ႕ေနာက္ကြယ္ ...

စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနခ်ိန္မွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ခံျပင္းလြန္းလို႕ေရးမိတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ ေဒါသသံေလးေတြ နဲနဲပါေနတာကိုေတာ့ သည္းခံေပးၾကပါလို႕ ...


အဆိုးတရားတုိ႕ရဲ႕ေနာက္ကြယ္ ...

အမည္မသိ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ မိခင္ထံသို႕ေပးစာ
ခ်စ္လွစြာေသာ မိခင္

ငါတို႕သင့္အတြက္ တကယ့္ကို စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ မင္းရဲ႕သားဆီကေန မင္းေမွ်ာ္လင့္ေနမယ့္ ေငြေၾကးေတြဟာ ဒီလကုန္မွာ မင္းဆီကိုေရာက္လာေတာ့မွာ မဟုတ္လို႔ပါ။ မင္းရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာသားဟာ အခုအခ်ိန္မွာ စင္ကာပူႏိုင္ငံက အစိုးရေဆး႐ုံတစ္ခုရဲ႕ တစ္ခုေသာ ေရခဲတိုက္ထဲမွာ မႏိုးေသာအိပ္ျခင္းနဲ႕ လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေနခဲ့ပါျပီ။ သူဟာ ဒီႏိုင္ငံမွာ တရားမ၀င္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လုပ္သားတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကလြဲလို႕ သူ႕ရဲ႕နာမည္ေလးကိုေတာင္ ငါတို႕မသိခဲ့ရပါဘူး။ သူ႕ရဲ႕အသက္၀ိဥာဥ္ကင္းမဲ့ေနျပီျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္ခႏၶာၾကီးဟာ အခုအခ်ိန္အထိပိုင္႐ွင္မဲ့စြာနဲ႕ ေရခဲတိုက္ထဲမွာ ႐ွိေနဆဲပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္က သူ႕ကို အသုံးမျပဳေတာ့တဲ့ ကားရပ္နားရာေနရာတစ္ခုမွာ ေတြ႕ခဲ့တာပါ။ သူ႕ရဲ႕ အသက္မဲ့ခႏၶာကိုယ္မွာ ေျခာက္ေသြ႕ေနျပီျဖစ္တဲ့ ေသြးအခ်ိဳ႕နဲ႕ အျဖဴေရာင္ ေဆးစက္ေတြစြန္းထင္းေနခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ အျဖဴေရာင္အက်ႌ႐ွည္နဲ႕ ေဘာင္းဘီအစိမ္းရင့္ေရာင္ကို၀တ္ထားျပီး ေျခေထာက္မွာလဲ ဖိနပ္မပါပါဘူး။ သူ႕ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာလည္း အိပ္ေဆာင္ဓားေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ဦးထုပ္တစ္လုံးကလြဲလို႕ သူဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာကို ေဖာ္ျပႏိုင္မယ့္ ဘယ္လိုအေထာက္အထားမ်ိဳးမွ ႐ွိမေနခဲ့ပါဘူး။ မင္းလိုပဲ ... ငါတို႕လဲ သူဘယ္လိုေသဆုံးခဲ့တယ္ဆိုတာနဲ႕ သူ႕ကိုဘယ္သူေတြက အဲဒီေနရာမွာလာထားသြားတယ္ဆိုတာကို သိခ်င္စိတ္အရမ္းျပင္းျပေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႕မွာ ေမးခြန္းေတြသာ ႐ွိၿပီး ေသခ်ာတဲ့အေျဖေတြ ႐ွိမေနခဲ့ဘူးေလ။ အျဖစ္မွန္ဟာ မၾကား၀ံ့ေလာက္ေအာင္ကို ၀မ္းနည္းစရာလည္း ေကာင္းေနႏိုင္ပါတယ္။ ငါတို႔ေတြ အမွန္တကယ္ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ရဲေတြျမန္ျမန္ ႐ွာေဖြေတြ႔႐ွိပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းေနရမွာေပါ့။ အို ... မိခင္။ ျမင့္မားတဲ့ဘ၀တခုကိုပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ မင္း႐ုန္းကန္ျမႇင့္တင္ေပးခဲ့တဲ့ မင္းရဲ႕သားကို အခု တစိမ္းတရံတို႕ရဲ႕နယ္ေျမမွာ မင္းစြန္႕ လႊတ္ေပးဆပ္ခဲ့ရၿပီေနာ္။ မင္းသူ႕ရဲ႕ အသက္မဲ့ ခႏၶာကိုေတာင္ ျပန္ျမင္ခြင့္ရပါ့ေတာ့မလား ...။
သူမင္းဆီကို ပို႕ေနတဲ့ေငြေၾကးေတြကို သူဘယ္လို႐ွာေနရတယ္ဆိုတာ မင္းကိုသူေျပာမ်ားေျပာခဲ့သလား။ မင္းကေရာ သူ႕ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး ဇာတ္သိမ္းခန္းေတြ အေၾကာင္းကို ဘယ္ေလာက္မ်ားသိေနခဲ့သလဲ။ ငါတို႕ သိခ်င္ေနမိတယ္။ သူဟာ singapore ဆိုတဲ့အိမ္နီးနားခ်င္း ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႕ဆိုတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ မိတ္ေဆြေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြဆီကေန ပိုက္ဆံေတြေခ်းငွားခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို မင္းသိေကာင္းသိလိမ့္မယ္။ သူကလည္း တစ္ေန႕ေန႕မွာ ေ႐ႊအိုးထမ္းျပီး အိမ္ကို အေရာက္ျပန္လာျပီးရင္ မင္းအတြက္ အိမ္ေလးတစ္လုံးေလာက္ ၀ယ္ေပးမယ္ ဆိုတဲ့စကားမင္းကို ေျပာေကာင္းေျပာခဲ့လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းရဲ႕သားဟာ ဒီႏိုုင္ငံမွာ တရားမ၀င္ေနထိုင္ျပီး အလုပ္လုပ္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မင္းသိခ်င္မွ သိခဲ့မွာပါေလ။
ခင္ဗ်ားတို႕အခုဖတ္လိုက္ရတာေတြဟာ ၂၀၀၆ခု၊ ေမလ ၁၅ရက္ေန႕ထုတ္ စင္ကာပူႏုိင္ငံရဲ႕ သတင္းစာတစ္ေစာင္ျဖစ္တဲ့ new papers မွာပါတဲ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံသား မစ္စတာ စင္ခ်ီရင္ (Sin Chi Yin) ေရးသားထားတဲ့ သတင္းေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ထဲက စာသား ေတြပါ။ အဲဒီ့အထဲမွာပါတဲ့ ေသဆုံးသြားတဲ့ အလုပ္သမားဟာ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာကို အတိအက်မသိၾကရေပမယ့္ အားလုံးကေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ယူဆထားၾကပါတယ္။ အဲဒီ့လူဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ ဟုတ္တယ္၊ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ခဏထားလိုက္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ စဥ္းစားရမွာက လူတစ္ေယာက္၊ ကိုယ့္္ အမိေျမကိုစြန္႕ခြာျပီး ႏိုင္ငံျခားတုိင္းျပည္တစ္ခုမွာ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႕ ဘ၀အတြက္ ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွားေနရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္းေတာင္မသိရပဲ ဂုဏ္သိကၡာမဲ့စြာနဲ႕ ေခြးေသ၀က္ေသ ေသသြားရေလာက္ေအာင္အထိ ဘယ္လိုအေျခအေနေတြကမ်ား တြန္းပို႕ခဲ့သလဲ။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းရင္းေတြကမ်ား ဒီေလာက္နိမ့္က်ယုတ္ညံ့ လွတဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတြကို ေမြးဖြားခဲ့ၾကသလဲဆိုတာကိုပါ။ ျမန္မာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီ့ လူကို ျမန္မာတစ္ေယာက္ အျဖစ္နဲဲ႕ပဲ ယူဆျပီး ေဆြးေႏြးပါရေစ။
ခဏေလးသာျဖစ္တဲ့ လူ႔ဘ၀ထဲမွာ ဘယ္သူမွ မိသားစုနဲ႕ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ မခြဲခြာခ်င္ၾကဘူးဆိုတာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆိုး၀ါးျပင္းထန္လွတဲ့ စနစ္ဆိုးတစ္ခုက အေ၀းေရာက္သားေတြကို ေမြးဖြားေပးခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိဳ႔ေတြက ပညာအတြက္၊ အခ်ိဳ႕ေတြက ေငြေၾကးအတြက္၊ အခ်ိဳ႕ေတြက လြတ္လပ္ခြင့္ေတြအတြက္ ...။ အဲဒီ့လို ... အဲဒီ့လိုနဲ႕ ... လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြဟာ အမိေျမရဲ႕အေ၀းဆီကို ဦးတည္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ေငြေရးေၾကးေရးအေတာ္အသင့္ အဆင္ေျပၾကတဲ့သူေတြကေတာ့႐ွိသမွ်ေတြ ျခစ္ခ်ဳပ္စုျပီး မိမိတို႕ရဲ႕ ရင္ေသြးေတြကို အျခားႏိုင္ငံမွာ ပညာသင္ဖို႕ေစလႊတ္ၾကပါတယ္။ ခ်ိဳ႕တဲ့ႏြမ္းပါးသူ အခ်ိဳ႕တို႕ကလည္း ၀ုိးတ၀ါးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးေတြနဲ႔ပဲ ႐ွိစုမဲ့စုေတြထုခြဲေရာင္းခ်လို႕တစ္နည္း၊ ဟိုလူဒီလူဆီက ေခ်းငွားလို႔တစ္ဖုံနဲ႕ ႏိုင္ငံျခားမွာအလုပ္လုပ္ၾကဖို႕ၾကိဳးစားၾကပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ( Job Agent) အလုပ္ပြဲစားေတြအေၾကာင္းကိုနဲနဲ ေျပာဖို႕လိုလာပါျပီ။ ပြဲစားေတြဟာ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကို Work Permit(WP) နဲ႕ အလုပ္ရဖို႕ဆိုရင္ စင္ကာပူေဒၚလာ ၃၀၀၀ ကေန ၄၀၀၀ ေလာက္အထိ ေတာင္းတက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီ့ပြဲစားခဟာ ျပည္ပထြက္ျပီးအလုပ္႐ွာခ်င္ၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြအတြက္ ပထမဆုံးေသာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးျဖစ္သလို၊ ေ႐ွ႕ဆက္ရမယ့္ ေျခလွမ္းေတြကိုလည္း ေ႐ြးျခယ္ဆုံးျဖတ္ခြင့္ေတြနည္းသြားေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္တဲ့ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းလဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘာမွေရေရရာရာ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္မျပႏိုင္ေသးခင္မွာပဲ အေၾကြးေတြနဲ႔စရတဲ့ဘ၀ပါ။ ဒီေနရာမွာလဲ မွန္ကန္တဲ့ပြဲစားနဲ႕ေတြ႕ျပီး WPတစ္ခုနဲ႕အလုပ္ရသြားသူနဲ႕ လူလိမ္ပြဲစားေတြနဲ႕ေတြ႔ျပီး ဖြတ္မရဓားမဆုံးအျဖစ္မ်ိဳးေတြနဲ႕ ၾကံဳရတဲ့သူဆိုျပီး ႏွစ္မ်ိဳးကြဲသြားပါတယ္။
သိပ္ျပီးေတာ့အျဖစ္မဆိုးလွဘူးလို႕ထင္ရတဲ့ ပထမလူမ်ိဳးအေၾကာင္းကို စေျပာပါမယ္။ တစ္ခုနဲ႕ အလုပ္ရရျခင္းမွာပဲ ပြဲစားကို ေငြအျပည့္ေပးေခ်ျပီး ျဖစ္တာေၾကာင့္ အလုပ္ရရျခင္းမွာပဲသူ႔မွာ အေကးကအနည္းဆုံး ၄၀၀၀ ေလာက္တင္ေနပါျပီ။ WPသမားေတြဟာလခ အေနနဲ႔ စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၀၀၀ ေအာက္မွာပဲ စရၾကပါတယ္။ ေနစရိတ္စားစရိတ္က ေခြၽေခြၽတာတာ ျခစ္ျခစ္ကုပ္ကုပ္ သုံးပါမွ အနည္းဆုံး တစ္လကို ၃၀၀ ေလာက္နဲ႔ ျပီးမွာပါ။ ၀င္ေငြရဲ႔ ၁၀% ကိုလည္း အခြန္ေတာ္အျဖစ္နဲ႔ ျမန္မာသံ႐ုံးကို လစဥ္ေပးသြင္းရပါေသးတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ WPနဲ႔ လုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔က တစ္လကို ၄၀၀ ေလာက္စုမိဖို႔ဆိုတာ အေတာ္အတန္ကိုၾကိဳးစားရမယ့္ကိစၥပါ။ ၄၀၀ ပဲစုမိတယ္ထားလိုက္ပါ။ သူ႕ရဲ႕ပြဲစားခအေေၾကြးေက်ဖို႔က ၁၀လေလာက္စုဖို႔လိုပါတယ္။ အေေၾကြးဆိုတာကလည္း အတိုးက တျဖည္းျဖည္းတက္တက္ေနတာဆိုေတာ့ အနည္းဆုံး၁ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္မွ အေၾကြးကင္းမယ့္ဘ၀ပါ။ ဒါကလည္းဒီတစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ဘယ္လိုအေႏွာင့္ပေယာဂမွမ၀င္ဘူးလို႔ယူဆျပီးတြက္ခ်က္ထားျခင္းပါ။ ေနာက္ျပီး၀င္ေငြကို အျမင့္ဆုံးမွာ ထားျပီး သုံးေငြကိုအနိမ့္ဆုံးအဆင့္နဲ႕ တြက္ထားတာပါ။ အကယ္၍မ်ား အေေၾကြးမေက်ခင္မွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အလုပ္ျပဳတ္သြားတာမ်ိဳး ျဖစ္သြားျပီဆိုရင္ အဲဒီ့လူအေနနဲ႕ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ျပန္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွအဆင္မေျပႏိုင္ပါဘူး။ အလုပ္ထပ္႐ွာဖို႕ကလည္း ထင္သေလာက္ မလြယ္ပါဘူး။ ပြဲစားကလည္း သူနဲ႔မဆိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ လွည့္ၾကည့္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ့လိုနဲ႔ပဲျမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ တရားမ၀င္အလုပ္လုပ္ရတဲ့ Overstay(O) ေတြျဖစ္သြားတတ္ၾကပါတယ္။
လူလိမ္ပြဲစားနဲ႔ ေတြ႔တဲ့သူရဲ႕ အျဖစ္ကေတာ့ပိုဆိုးပါတယ္။ အခ်ိဳ႔ပြဲစားေတြကအလုပ္ရမယ္ဆို ကတိေပးျပီး Social Visit Passနဲ႔ေခၚသြင္းျပီး ဒီေရာက္မွအလုပ္သြင္းမေပးႏိုင္ပဲ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီ့အခါမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ့သူေတြဟာ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ (Passport) မွာပါတဲ့ Social Visit သက္တမ္းကုန္တာနဲ႕ အိမ္ျပန္ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ Overstay(O) ဘ၀ကို ခ်က္ခ်င္းတန္းေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။
စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာကလည္း အခ်ိဳ႕ေသာ ကုမၸဏီေတြက တရားမ၀င္အလုပ္သမားေတြကို ပိုလိုခ်င္တတ္ၾကပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ပိုက္ဆံေပးရတာနည္းျပီး ဘာမွလည္းတာ၀န္ယူစရာမလုိလို႔ပါ။ စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာ တရားမ၀င္အလုပ္သမားအျဖစ္နဲ႔ အလုုပ္လုပ္ရတာဟာ တကယ့္ကိုအႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ ကိစၥပါ။ တစ္ခုခုမ်ား ထိခိုက္ဒဏ္ရာရသြားရင္ အလုပ္႐ွင္ကလည္း တာ၀န္မယူသလို၊ ကိုကိုယ္တိုင္ကလည္းဘယ္ေဆးခန္းကိုမွ သြားျပလို႔မရပါဘူး။ မေတာ္တဆမ်ား အသက္ဆုံး႐ႈံးခဲ့လို႕႐ွိရင္လည္း အထက္မွာေဖာ္ျပခဲ့သလိုပဲ လူမသိသူမသိနဲ႔ လူပါစြန္႕ပစ္ခံလိုက္ရ႐ုံပဲ႐ွိမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့၊ ဘယ္လိုအာမခံခ်က္မ်ိဳးမွ မ႐ွိတဲ့အလုပ္ေတြကို ဘာလို႔လုပ္ေနၾကသလဲ။ အ႐ွင္းဆုံးေျပာရရင္ေတာ့ ေ႐ြးစရာလမ္းမ႐ွိလို႔ပါ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ သန္းေခါင္ထက္ညဥ့္မနက္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ ေတြးဆေနၾကရလို႔ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုသာျပန္မယ္ဆိုရင္ တင္ေနတဲ့အေေၾကြး SGD၄၀၀၀ ၊ျမန္မာေငြသိန္း ၂၀ေက်ာ္ကို သာမန္လက္လုပ္လက္စားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဘယ္လိုမွျပန္ဆပ္ဖို႔မလြယ္လို႕ပါ။
အထက္မွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့သတင္းေဆာင္းပါးထဲကလို မေတာ္တဆေသဆုံးျပီးလႊတ္ပစ္ခံထားရတဲ့ တရားမ၀င္ အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ရဲ႕ ႐ုပ္ခႏၶာဟာ ပိုင္႐ွင္မဲ့အျဖစ္နဲ႔ ေရခဲတိုက္ထဲမွာပဲ႐ွိေနျပီး ငိုေကးမယ့္ သူမ႐ွိပဲသျဂိဳလ္လိုက္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခါ ႏိုင္ငံတိုင္း ႏိုင္ငံတိုင္းဟာ အျခားေသာႏိုင္ငံေတြမွာ ႏိုင္ငံကိုယ္စားျပဳသံ႐ုံးတစ္ခုကို ဘာေၾကာင့္ထားၾကသလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းက ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲကို၀င္လာပါတယ္။ သံ႐ုံးတစ္႐ုံးဟာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံနဲ႔ တစ္ႏိုင္ငံ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရးကိစၥေတြ ေဆာင္႐ြက္႐ုံသက္သက္ပဲလား။ အျခားႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ ႐ွိေနတဲ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြအေပၚတာ၀န္ယူမႈနဲ႔ အကူအညီေပးမႈေတြအတြက္ေရာ မပါဘူးလား။ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ဒုကၡဆင္းရဲခံျပီး႐ွာေဖြထားရတဲ့ လစာေငြေတြထဲကေန ၁၀ရာခိုင္ႏႈန္းကို လည္ပင္းညႇစ္ေတာင္းဖို႔ သက္သက္အတြက္ပဲလား...။ ကြၽန္ေတာ္ ... စဥ္းစားရင္း၊ စဥ္းစားရင္း ... ေအာ္ဂလီဆန္လာပါတယ္...။ အမွန္အတိုင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္႐ွိတဲ့ေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ့္တို႕ျမန္မာေတြက ေ႐ွ႕ဆုံးမွာပါပါတယ္။ တကယ္တမ္းသာကြၽန္ေတာ္တို႕ ေပးေဆာင္ေနရတဲ့ အခြန္ေငြေတြကို အမွန္တကယ္ပဲတိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးေကာင္းစားေရးအတြက္သာ အသုံးခ်တယ္ဆိုရင္မေပးခ်င္တဲ့ သူ႐ွိမယ္မထင္ပါဘူး ...။ အခုေတာ့ သူတပါးတိုင္းျပည္၊ သူတပါးလူမ်ိဳးရဲ႕လက္ေအာက္မွာ အလုပ္လုပ္ျပီးျခစ္ျခစ္ကုပ္ကုပ္႐ွာေဖြထားၾကတဲ့ ေခြၽးနဲစာေတြရဲ႕ ၁၀ရာခိုင္ႏႈန္းကို ဘာမဟုတ္တဲ့ လူနည္းစုုေလး shopping ထြက္ဖို႔၊ စိတ္အာသာေျဖဖို႔ေတြအတြက္ သုံးေနၾကတာေၾကာင့္ အားလုံးကမသတီၾကတာပါ...။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြအေပၚတာ၀န္ယူမႈတစ္စိုးတစ္စိမွ်မ႐ွိတဲ့ သံ႐ုံးေတြကို အလွဴခံဌာနလို႔ ေျပာတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ယဥ္ေက်းေနပါေသးတယ္။ တကယ္တမ္းက အဲဒီ့အဆင့္ထက္အမ်ားၾကီး ေအာက္တန္းက်ပါတယ္။
အထက္မွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ သတင္းကိုၾကားျပီး ၂လေလာက္အၾကာမွာပဲ မြန္ျပည္နယ္က အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္စင္ကာပူနဲ႕ မေလး႐ွားၾကားကျမစ္အတြင္းမွာ သစ္လုံးေလးဖက္ျပီး ေမ်ာလာတဲ့အေၾကာင္း၊ သေဘာၤတစ္စင္းရဲ႕ အခန္းထဲမွာထားျပီးစင္ကာပူမွာ ေရာ၊ မေလး႐ွားမွာပါေနထိုင္ခြင့္ မ႐ွိတဲ့အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုျပန္ပို႕စီစဥ္ေနတုန္းမွာပဲ... [ျမန္မာႏိုင္ငံကို မျပန္ဘူး...] လို႕စာ႐ြက္ေပၚမွာ ေရးသြားျပီး မိမိကိုယ္ကို အဆုံးစီရင္သြားတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းစတဲ့သတင္းကိုပါ ထပ္ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္သူမဟုတ္ေပမယ့္လဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲကကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ရင္နင့္ဖြယ္ျဖစ္ရပ္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏွလုံးသားကို လာထိပါတယ္။ ဒီလုိလူမ်ိဳးေတြအတြက္ ဘာလုပ္ေပးရင္ေကာင္းမလဲလို႕လဲ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ဦးေႏွာက္က မ်ိဳးစုံစဥ္းစားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္...။ ေခါင္းထဲမွာ ဦးေႏွာက္လဲမ႐ွိ၊ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ႏွလုံးသားလဲမ႐ွိတဲ့ လူအေရျခံဳမိစၦာေကာင္ေတြကေတာ့ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြအတြက္ မ်က္စိကိုမွိတ္၊ နားကိုပိတ္ျပီး ... သေရတျမားျမားနဲ႕ ဆီဦးေထာပတ္ေတြကို ၀ါးျမိဳတိတ္ဆိတ္ေနၾကဦးမွာပါပဲ... ။