ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အၿပံဳးေတြ အရင္ကလုိမခ်ိဳေတာ့ဘူး။ ေန႕ေန႕ညည ကြၽန္ေတာ္ေသာက္သံုးေနရတာက ေနာင္တဆိုတဲ့ ေဆးခါးခါးတစ္ခြက္ျဖစ္တယ္။ လိုအပ္တာထက္ပိုတဲ့ သဘာ၀လြန္ေကြးညြတ္မႈေတြက ကြၽန္ေတာ့္ အၿပံဳးေတြကို အဆိပ္ခတ္သြားတာထင္ရဲ႕ ...။ ေ၀းလြင့္သြားတဲ့ သံစဥ္ခ်ိဳတစ္စကို တမ္းတမ္းတတ ျဖစ္မေနဖို႕ အသိစိတ္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို၀ုိင္းေျဖာင္းဖ်ၾကတယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ ... အေရာင္အဆင္းကင္းတဲ့ အျဖဴေရာင္ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေလးလြမ္းတတ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္သူမွသိမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကြၽန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အနာဂတ္ေတြကိုေၾကာက္စိတ္နဲ႕ အတိတ္ေတြထဲမွာ ေမွးအိပ္ခ်င္ေနတဲ့ ေကာင္ျဖစ္တယ္။
``ကို ... ငယ့္ကိုလြမ္းေနရင္ အသဲပံုေလးက်ပါေစဆိုၿပီး ဖဲခ်ပ္ေလးေတြကိုဆဲြတာ အၿမဲတမ္း ဒီမဲမဲေလးေတြပဲ က်တယ္ ... အဲဒါကိုဘာလို႕ေခၚလဲဟင္ ...´´
စပိတ္တစ္ဖဲခ်ပ္ေလးကို ကိုင္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ တစ္ခါကၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲကေန ၀ဲပ်ံလြင့္ထြက္က်လာတယ္။ မလာနဲ႕ ... မလာၾကနဲ႕ ...။ တားျမစ္ေနတဲ့ ၾကားထဲက သူ႕အသံေတြျပန္ၾကား၊ သူ႕အၿပံဳးေတြျပန္ျမင္ ... ... ... ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ရင္ခုန္သံေတြ တစ္စစီ ကြဲရွလြင့္စင္သြားၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အနက္႐ႈိင္းဆံုးထိုးဆင္းသြားတဲ့စိတ္ကို လိုက္ဖမ္းေနရင္း ၀ပ္က်င္းတစ္ခုထဲမွာ ပိတ္မိေနတဲ့အျဖစ္ကို ျပန္သတိရလိုက္တယ္။ တိုက္ခန္းေပါင္းမ်ားစြာမွာ ညတာေတြကိုခြဲျခားကုန္လြန္ေစၾကတဲ့ သူေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားက သစၥာဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းတည္း ထပ္ခါထပ္ခါထြက္က်လာတယ္။ ဘ၀မွာ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေကာက္တင္ရမွာအရွက္ဆံုး အရာက ဂုဏ္သိကၡာျဖစ္တယ္။ ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္မဟုတ္ခဲ့ေပမယ့္ စူးစူးစုိက္စုိက္ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အခ်စ္ဦးကပဲ ကြၽန္ေတာ့္ရည္စူးခဲ့တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြကိုျပန္ခူးသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေလွ်ာက္မယ့္လမ္းေတြမွာ ခေရပင္ႀကီးေတြ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းရစ္သိုင္းေနၾကၿပီ။ အဲဒီခေရပင္ႀကီးေတြမွာ ေၾကြက်ေပးဖို႕မစဥ္းစားတဲ့ ခေရေတြကလည္း အၿပိဳင္းအ႐ိုင္း ေ၀ေနၾကၿပီ။ မေတာက္တေခါက္အသိဥာဏ္နဲ႕ ေျခေျမႇာက္လက္ေျမႇာက္ ေဆာ့ခ်င္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အျပစ္ရွိပါတယ္။
`` မနက္ျဖန္အလုပ္ကျပန္လာရင္ မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုသြားရမယ္ ... ၿပီးေတာ့ ညစာစားပြဲတစ္ခုလည္း ဖိတ္ထားေသးတယ္ေနာ္ ... ေစာေစာျပန္လာခဲ့ ...´´
တစ္ခါက ... တစ္ေယာက္တည္းအထီးက်န္ေနရတဲ့ဘ၀ကို မုန္းခဲ့ဖူးတယ္။ အခုေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တည္း ေနရတဲ့ဘ၀ကို နဲနဲခံုမင္ေနမိသလိုလို ...။ စိတ္ေတြက အရိပ္ေတြထက္အေျပာင္းအလဲပိုျမန္တယ္။ လူဆိုတာ ေရႊငါးတစ္ေကာင္မဟုတ္ဘူးလို႕ စဥ္းစားမိတဲ့အခါတိုင္း အလွေမြးငါးကန္ထဲက ေရႊငါးတစ္ေကာင္ ေလာက္ေတာင္ ကူးခတ္ခြင့္ေဘာင္မက်ယ္တဲ့ အခ်ိဳ႕လူေတြကကြၽန္ေတာ့္ကို ခနဲ႕တဲ့တဲ့အၿပံဳးေတြနဲ႕ ၿပံဳးျပၾကတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ ေတာင္မပိုင္တဲ့ အရာေတြကို အပိုင္လိုခ်င္တဲ့သူေတြရွိလာတဲ့အခါ ...၊ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္အတြက္ေတာင္မေသခ်ာတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ဆႏၵေတြကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႕သတ္ခ်င္တဲ့သူေတြရွိလာတဲ့အခါ ...၊ ဘယ္လုိရွင္းျပရမယ္မွန္းမသိေအာင္ကို စကားလံုးေတြရွားခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ပဲ နားလည္မႈဆိုတဲ့ သင္ခန္းစာကလည္း သင္ၾကားဖို႕ခက္တဲ့ လက္ခ်ာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။
`` လူပဲကြာ ... အမွားနဲ႕ဘယ္ကင္းႏုိင္မွာလဲ ... မမွားဖူးတာကအရည္အခ်င္းမဟုတ္ဘူးငါ့ညီရဲ႕...။ အမွားကို အမွန္ျပင္ႏုိင္တာကမွ အရည္အခ်င္းကြ ...´´
ဘ၀တစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္ ...။ အဲဒီဘ၀ထဲမွာ အသိေနာက္က်တဲ့ အမွန္တရားတစ္ခုက ျပင္လို႕မရတဲ့ မွားယြင္းမႈတစ္ခုအျဖစ္နဲ႕ရွိေနခဲ့တယ္။ တစ္ခုတည္းေသာေနာင္တက တစ္ဘ၀လံုးစာ မကေအာင္ကို ႀကီးမားသြားတာခက္တယ္။ အျပစ္ေတြကို အႏွစ္ေတြျဖစ္ေအာင္အသြင္ေျပာင္းၿပီး မိန္႕မိန္႕ႀကီးၿပံဳးေနၾကသူေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကိုအားေပးတယ္။ မမွားေသာေရွ႕ေန ... မေသေသာေဆးသမား ... တဲ့။ တစ္ခါတည္းမွားၿပီး တစ္ဘ၀လံုး နားသြားရတဲ့ အျဖစ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေတြးမိတယ္။
`` ဘာေတြမ်ားေထြေထြထူးထူးစိတ္ညစ္စရာရွိေနလို႕လဲ ... မင္းအဆင္ေျပေနတာပဲ ...´´
တကယ္တမ္းေျပာရရင္ေတာ့ စိတ္ေတြကို ျပန္သစ္လို႕မရေတာ့လို႕ ညစ္ေနတာပါ။ ထင္သာျမင္သာျဖစ္ေနတဲ့ အဆင္ေျပျခင္းေတြေအာက္မွာ ရင္ခုန္သံအပိုင္းအစေတြ ဘယ္ေလာက္ေခ်ာင္ပိတ္မိေနတယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူကသိမွာလဲ ...။ တစ္ခါက ေခါင္းခ်လုိက္တာနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ဖူးခဲ့တဲ့ကြၽန္ေတာ္ ... အခု အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြရွိခဲ့ဖူးၿပီ။ တခါက ... လက္ျဖန္႕ေတာင္းခံသမွ်အတြက္ အၿမဲအဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ကြၽန္ေတာ္ ... အခု အေပါင္းအႏႈတ္အတြက္အခ်က္ေတြနဲ႕ ေတြေ၀လက္တြန္႕ေနတတ္ခဲ့ၿပီ။ တခါက ... ေျမႀကီးနဲ႕တသားတည္းျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြ ... အခု ေျမႀကီးကိုနင္းမိတဲ့ အခ်ိန္ေတြနည္းခဲ့ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ကိုက ေျပာင္းလဲမႈေတြကို စိတ္နဲ႕စစ္ယူဖို႕ပ်က္ကြက္ ခဲ့တာပါ။
`` မင္း စာေရာေရးျဖစ္ေသးရဲ႕လား ... မင္းရဲ႕စာေတြ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာမေတြ႕ရတာၾကာၿပီေနာ္ ...´´
သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရွိေပမယ့္ ... ရွိခဲ့ဖူးတဲ့မွားယြင္းမႈတခ်ိဳ႕က ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အာ႐ံုေတြကို ခါးေစၾကတယ္။ အေတြးေတြက အရင္ကလိုမစင္ၾကယ္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လက္ေတြကခ်ေရးမယ့္ စကားလံုးတိုင္းအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြပါးလ်ေနၾကၿပီ။ ငါသိလာတဲ့ ေလာကရဲ႕ျဖစ္ပ်က္ေနမႈေတြက တကယ့္အစစ္အမွန္ေတြ ဟုတ္ရဲ႕လား ...၊ အဲဒီ့ ပ်က္ယြင္းေနၾကတဲ့ စာရိတၲေတြက တကယ့္ကို ေရွာင္လြဲလို႕မရႏုိင္တဲ့ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ခ်က္ေတြျဖစ္ ကုန္ၿပီလား ...၊ ေနာက္ၿပီး ... အခ်ိဳ႕ေသာ မွ်တမႈမရွိတဲ့ တန္ဖိုးႀကီးလူ႕က်င့္၀တ္ေတြကေရာ ... မလြဲမေသြျပဳရမယ့္ ၀တၲရားေတြျဖစ္ေနၿပီလား ...။ တေ၀ေ၀တ၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လက္ေတြကို တြန္႕ဆုတ္ေစၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စာေတြ ျပန္ေရးျဖစ္ဦးမွာပါ ...။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္အာ႐ံုေတြကို အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္သန္႕စင္ႏုိင္ၿပီလို႕ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ယံုၾကည္လာတဲ့တစ္ေန႕ေပါ့ ...။
ကန္ေရျပင္ေပၚကုိရြာခ်မိတဲ့မိုးတိမ္တစ္ခုက သူ႕ရဲ႕မိုးစက္ေတြကိုႏွေျမာတသစြာနဲ႕ညည္းတြားတယ္ ...
`` ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ ကႏၲာရတစ္ခုအေပၚေရာက္ေအာင္ ငါ့ကိုဘာျဖစ္လို႕တြန္းမပို႕ခဲ့တာလဲ ေလညင္းရယ္`` တဲ့။
ေလညင္းက ျပန္ေျပာတယ္ ...
``သတ္မွတ္ထားၿပီးသား လားရာေတြအတုိင္း ငါတိုက္ခတ္ေနရတာပါ´´ တဲ့။
အဲဒီ့လားရာေတြကို ဘယ္သူက သတ္မွတ္တာလဲလို႕ မိုးတိမ္ေလးကထပ္မေမးပါဘူး ...။ ဆက္ႏြယ္မႈေတြမ်ားစြာနဲ႕ သက္၀င္ျဖစ္တည္ေနတဲ့ ေလာကမွာ ပတ္သက္မႈေတြမ်ားစြာက ကြၽန္ေတာ့္တို႕ကို လာတြန္းထိုး၀င္တုိက္ၾကမွာပဲေလ။ ဘယ္လို ေလာကဓံတရား ေတြနဲ႕ပဲႀကံဳႀကံဳ ကြၽန္ေတာ္ အၿမဲတမ္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလးပဲၿပံဳးေနခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီဆႏၵတစ္ခုအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္မွာဘာလိုအပ္မွာလဲလို႕ ကြၽန္ေတာ္ကုိ ကြၽန္ေတာ္ေမးၾကည့္တယ္။ အထပ္ထပ္အခါခါေမး ... အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ ေတြးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္အေျဖတစ္ခုကိုျပန္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ... အားလံုးနဲ႕ ေ၀းေနဖို႕လိုလိမ့္မယ္ ...။
7 comments:
လာဖတ္သြားပါတယ္။
ဘယ္သူမွ မသိေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိေနတယ္ဆိုကတည္းက ေတာ္ေတာ္ဟုတ္ေနပါၿပီ။ တကယ္ ကၽြန္ေတာ္မသိေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္သြားရင္ေတာ့ သြားၿပီေပါ့။ :D
အၾကည္လင္ဆံုး ၿပံဳးေနႏိုင္မယ့္ေန႔ေတြ အျမန္ေရာက္လာပါေစ။
သူငယ္ခ်င္း လာဖတ္ရင္းနဲ႕ နင္႕ရင္ထဲကိုျမင္လိုက္သလိုပါပဲ။ ေနတတ္ေအာင္သာေနပါ။ စိတ္ေတြကို ျပန္သစ္လို႕မရေတာ့လို႕ ညစ္ေနတယ္ဆိုတာ အရႈံးေပးတာေနာ္။ ဘယ္ေတာ႕မွ အရႈံးမေပးနဲ႕ ။ ကိုယ္႕ေပၚမွာပဲ မူတည္တယ္။ စိတ္ေတြျပန္သစ္ဖို႕ ခုဆံုးျဖတ္ရင္ မနက္ျဖန္ေန႕သစ္မ်ားစြာက နင္႕ရဲ႕ လက္တကမ္းမွာပါကြာ။ ေလာေလာဆယ္ အားလံုးနဲ႕ ေ၀းေနဖို႕လိုလိမ့္မယ္ဆိုလဲ ေ၀းေနၾကတာေပါ႕။ ဒါဏ္ရာရလဲက်သြားတုိင္းမွာ ျပန္ထဖို႕ပဲ လိုတယ္ေလ။ နင္႕ရဲ႕စိတ္အာ႐ံုေတြကို အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ နင္ ျပန္သန္႕စင္ႏိုင္ျပီလို႕ ယံုၾကည္လာတဲ႕ တစ္ေန႕ဆီိက အၿမဲတမ္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္အျပံဳးေတြနဲ႕ အျမန္ျပန္ေနႏိုင္ပါေစကြာ
အေပၚယံၾကည္႔ရင္ အဆင္ေျပသလိုထင္ရေပမယ္႔ ကိုယ္တိုင္ပဲသိတဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြ လူတိုင္းမွာရွိတတ္ၾကပါတယ္...။ ေလျပည္ေလးက သူ႔လားရာအတိုင္းတိုက္ခတ္ရသလို ဆုေ၀တို႔ေတြလဲ ျဖစ္လာၿပီးတဲ႔အေျခအေနေပၚမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရမွာပဲေလ...။ တခ်ိန္မွာေတာ႔ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ၿပံဳးႏိုင္လာဦးမွာပါ...။ Every cloud has a silver lining ဆိုလားပဲ...။
အားလံုးဖတ္ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ နားလည္သလိုလိုမလည္သလိုလိုနဲ႔ လည္သြားတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ကြ်န္ေတာ္အရမ္းကို ပိန္းပါသည္။
တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲဖတ္ျပီးေတာ့။ စိတ္ေတြသိပ္မညစ္ပါနဲ႕အစ္ကိုရယ္။ လူ႕ေလာက ကတုိေတာင္းပါတယ္။ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါေနာ္။
မျမင္ႏုိင္တဲ့ မနက္ျဖန္တုိင္းမွာ…
မေသခ်ာတဲ့ အနာဂတ္ေတြ ရွိေနသမွ်ေတာ့…
ကြ်န္ေတာ္တို႕….
အတိတ္ကေန ရုန္းထြက္ႏုိင္ဦးမွာ မဟုတ္ပါဘူး…
အကိုရာ…။
Post a Comment