လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲကို သူ၀င္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္သာရွိဦးမယ့္ ေကာင္ေလးက သူ႕အနားကိုေရာက္လာၿပီးေမးတယ္ …။
“ ဘာ ေသာက္မလဲ အကို …”
“ ေပါ့စိမ့္တစ္ခြက္လုပ္ ညီေလးရာ …”
သူ႕ဆီကအေျဖတစ္ခုကိုရတာနဲ႕ ေကာင္ေလးက အေဖ်ာ္ဆရာၾကားေအာင္လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္ …။
“ ရွယ္ ေပါ့စိမ့္ ၀မ္း … ”
သူ … စားပြဲ၀ိုင္းေတြတစ္ခုၿပီး တစ္ခုကို မလစ္ဟင္းရေအာင္ ၀န္ေဆာင္မႈေတြေပးေနတဲ့ ေကာင္ေလးကို လိုက္ေငးရင္း ဟိုဟိုဒီဒီေတြေတြးေနမိတယ္ …။
“ ေဟ့ … ရွင္းမယ္ … ဘယ္ေလာက္က်လဲ”
အလြတ္နီးပါးရေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြကို ေကာင္ေလး စိတ္ထဲကေနပဲ သြက္သြက္လက္လက္ ေပါင္းလိုက္တာ … သိပ္မၾကာလုိက္ပါဘူး …
“ ၉၀၀ ပါ … ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ထပ္ယူလိုက္ပါလား … တစ္ေထာင္ျဖစ္သြားေအာင္ …”
ေကာင္ေလးက အလုပ္ကိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ သြက္သြက္လက္လက္လုပ္ေနတယ္ … သူကသာ သက္ျပင္းေတြ ခိုးခိုးခ်ရင္း … စိတ္ထဲကေန ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ဖန္ဆင္းေနမိတယ္ …
၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀
အိမ္အျပန္လမ္းမွာ လိုင္းကားေတြမရွိေတာ့လို႕ ၾကားကားတစ္စီးစီးအလာကို သူေစာင့္ေနမိတယ္ … ။ အဲဒီ့ အခ်ိန္မွာပဲ ၁၀၅ နံပါတ္ ကားတစ္စီး သူ႕ေရွ႕ကို ထိုးစိုက္လာတယ္ …။
“ တာေမြ … တာေမြ … တစ္ေယာက္ ၁၅၀ ထဲေနာ္ … သူမ်ားလို႕ ၂၀၀ မေတာင္းဘူး”
ေကာင္ေလးရဲ႕ အသက္က ရွိလွ ၁၂ ႏွစ္ေပါ့ … စပါယ္ယာလုပ္ေနတာမ်ား တကယ့္ကို ၀ါ့ရင့္ႀကီးတစ္ေယာက္လို …။ ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ အျခားလူႀကီး စပါယ္ယာေတြရဲ႕ ေပါက္တတ္ကရ စကားလံုးေတြကလည္း တခါတခါ အဲဒီ့ေကာင္ေလးရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ား က ထြက္ထြက္က်လာေသးတယ္။
“ x x x x x x x x x x x x x x”
လူႀကီးတစ္ေယာက္က ငါးရာတန္တစ္ရြက္ထုတ္ေပးေတာ့ …
“ အစ္ကိုႀကီး ၅၀ တန္တစ္ရြက္ေလာက္ထည့္ေပးေလ ကၽြန္ေတာ္ ၄၀၀ ျပန္အမ္းလိုက္မယ္ … ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပတာေပါ့”
ေကာင္ေလးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပါပဲ … ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ … ရင္ထဲက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အတြက္ စကားလံုးေတြထပ္ၿပီးထြက္က်လာတယ္ …
၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀ ၀
သက္ရွိကြက္လပ္မ်ား …
စာေတြေအာ္က်က္ေနရမယ့္ မင္းတို႕ႏႈတ္ဖ်ားက
တူးတီး ေပါ့က်တဲ့ …
တာေမြ တာေမြ တစ္ေယာက္ ၁၅၀ ပဲတဲ့ …
ညီေလးရယ္ … ၀မ္းေရးဆိုတဲ့စကားလံုးေအာက္မွာ
မင္းတို႕ရဲ႕အနာဂတ္ေတြေပ်ာက္
မင္းတို႕ရဲ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ …
ေငြစေတြကသာ မင္းတို႕ဘ၀ေတြရဲ႕တည္ေဆာက္ရာေပါ့
အေပါင္းအႏႈတ္အေျမွာက္အစား
ကိန္းဂဏန္းအကၡရာေတြမ်ားစြာကို
ကိုယ္လိုရာအသံုးခ်ႏုိင္ဖို႕
တြက္ခ်က္ရြတ္ဆိုေနရမယ့္အစား
မင္းတို႕ႏႈတ္ဖ်ားက
ဖန္တရာေတေနတဲ့ ေစ်းႏႈန္းေတြကို
အေသမွတ္ထားတဲ့ ေစ်းတြက္နဲ႕တြက္ …
မင္းတို႕ရဲ႕ ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ဟာလဲ …
ဒီလို မျပည့္စံုတဲ့ ၀ဲဂယက္တစ္ခုပဲေနာ္ …
စာသင္ေက်ာင္းေတြက မင္းတို႕ကိုေမွ်ာ္ေနတယ္
ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းသံေတြက မင္းတို႕ကိုေခၚေနတယ္
ဆရာ၊ ဆရာမေတြက မင္းတို႕ကိုေမွ်ာ္ေနတယ္
စာသင္ခံုေတြက မင္းတို႕ကိုေခၚေနတယ္
ႏုိင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ကို
မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြရဲ႕လက္ထဲကိုအပ္ဖို႕
လူႀကီးသူမေတြခမ်ာလဲ
မ်က္ရည္စို႕စို႕နဲ႕
မင္းတို႕ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကရဲ႕ …။ ။
11 comments:
ကိုယ့္စရိတ္ ကိုယ္ခံ ျပည္ပထြက္ စာသင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ စစ္စစ္ ေတြကို ျမန္မာျပည္ ျပန္ ခ်င္ေသးရင္ လုပ္ေပးလို႕ ဗိုလ္က် ျခိမ္းေျခာက္ၿပီး သူတို႕ရဲ႕ assignments ေတြကို အတင္း ေရးခိုင္းၿပီး ဘြဲ႕ရသြားတဲ့ အစိုးရက လြႊတ္တဲ့ ပညာ ေတာ္သင္ ေတြ၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြက လႊတ္တဲ့ ပညာ ေတာ္သင္ ေတြအျဖစ္နဲ႕ တခ်ိဳ႕ လူၾကီး ဆိုသူေတြက သူတို႕ လိုခ်င္တဲ့ သတင္း အခ်က္ အလက္ ေတြကို စံုစမ္း ခိုင္း တာကို အေပ်ာ္မယား အျဖစ္ပါ အဆစ္ထည့္ ၀န္ေဆာင္မႈ ေပးေနရတဲ့ အေယာင္ေဆာင္ ေက်ာင္းသူေတြ ႏိုင္ငံျခားဘြဲ႕ေတြပိုက္ၿပီး ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ဆရာေတြ၊ တာ၀န္ရွိသူေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခါ သူတို႕ေတြရဲ႕ အက်င့္စာရိတၲေတြ အလႊမ္းမိုးခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ျဖစ္လာၾကမယ့္အစား သန္႕ရွင္း ေနေသးတဲ့ အက်င့္ စာရိတၲေလးေတြနဲ႕ စပယ္ယာေလးေတြ စားပြဲထိုးေလးေတြ ျဖစ္ေနရတာက ပိုေကာင္းမလိုပါပဲ။ ကိုယ္သာဆိုရင္ေတာ့ စားပြဲထိုး အျဖဴထည္ေလးရဲ႕ ဘ၀ကိုပဲ ေရြးမိမွာပါ။
I like your poem..
ကဗ်ာေလးကိုဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ၊ ဘတ္စ္ကားေတြ ျမိဳ႔ပါတ္ရထားေတြေပၚမွာ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ေတြမွာ.. ေရႊျပည္သာလႈိင္သာယာ အလုပ္ခြင္ေတြထဲမွာ ဘဲေက်ာင္း ကြ်ဲေက်ာင္း လယ္သူရင္းငွားလုပ္ေနရသူေလးေတြ.... ကိုယ္တို႔မ်က္ကြယ္မွာ အမ်ားၾကီးအမ်ားၾကီးရွိဦးမွာ
ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ ရိွကတည္းက အစ္ကိုေရးရဦးမယ္ဆိုျပီး ေျပာေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးပါ။ ခုမွဖတ္ရတယ္။ မအိမ္ခ်မ္းေျမ့ ေျပာတဲ့စကားေလးပဲ သတိရတယ္။ “ ရင္နာေနတယ္ ” တဲ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ရင္နာေနၾကျပီ။
ကဗ်ာေလး အရမ္းေကာင္းတယ္။ မင္းကဗ်ာကို ဖတ္ၿပီး ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ညီေလးေရ သီခ်င္းကို ၾကားေယာင္လာတယ္။
ငိုခ်င္တယ္ ='(
အေရးအသား သရုပ္ေဖၚေရာ ကဗ်ာကပါ ရင္ထဲကို တန္းထိသြားတယ္ အဲဒီကေလးေတြက ကိုယ္နဲ႕ အမ်ိဳးမေတာ္ေပမဲ႕ ရင္နာသလို ခံစားရတယ္ကြာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အဲလိုကြက္လပ္ေလးေတြကို တို႕ေတြ ႏိုင္သေလာက္ျဖည္႕ဖို႕ ၾကိဳးစားစြမ္းေဆာင္္ေနေပမဲ႕လဲ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းအားနဲ႕ ပဲ ဆိုေတာ႕လဲ .....
Like your writings. They awake us to do something good for our society.
ခံစားသြားတယ္ ေနဘုန္းလတ္ေရ ။
ဟုတ္လိုက္ေလ ေနဘုန္းလတ္ေရ..
အမလည္း တေန႕က အသားကင္ဆိုင္မွာ ကေလးငယ္ငယ္ေလး ၁၀ ႏွစ္ရြယ္ေလာက္ကေလးက
အသားကင္ဖို႕ မီးဖိုကို မ လာတာ ျမင္ေတာ့ သားသမီးခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္.. ဒီအရြယ္မိဘရင္ခြင္ မိဘအရိပ္ေအာက္မွာ ေနရမွာေလ.. တိုင္းတပါးမွာ ကိုယ္နားမလည္တဲ့စကားနဲ႕ ခိုင္းေနတာကို ေသခ်ာမွတ္ေနတဲ့ ကေလးေလးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကိုိ ခုထိရင္ထဲက မထြက္ေသးဘူး..
တကယ္ပဲ ရင္နာရပါတယ္..
အမတို႕ေတြ သူတုိ႕ေလးေတြအတြက္ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားေပးရဦးမယ္.. တာ၀န္လို႕ခံယူထားပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာေတာ.sizeစံုပဂိုက္စံုပါပဲကြယ္။
့
Post a Comment