ေနဘုန္းလတ္တစ္ေယာက္ ဆားခ်က္ေနတယ္လို႕ အေျပာခံရမွာစုိးလို႕ ... ဘယ္မဂၢဇင္းမွာမွ မပါဖူးေသးတဲ့ ... ဘယ္မွာမွေဖာ္ျပျခင္းမခံရေသးတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကိုတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ MBS လိုဂိုကိစၥနဲ႕ရႈပ္ေနလို႕ ကၽြန္ေတာ့္စာေလးေတြမတင္ျဖစ္တာေတာင္ၾကာပါၿပီ ...။ အခုေတာ့ အရင္ကလုိပဲ ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတဲ့ စာေလးေတြကို ပံုမွန္တင္ေပးသြားႏုိ္င္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ့မယ္ခင္ဗ်ာ ...။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ တ၀က္တပ်က္ေမ့သူမ်ား
ကြၽန္ေတာ္ဒီအခန္းထဲကို စေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အျခားသူတစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ အခန္းရဲ႕ေလးဘက္ေလးလံနံရံေတြက အနီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အေရာင္တစ္ခုနဲ႕ ေအးစက္လွပေနၾကတယ္။ အခန္းရဲ႕အလယ္တည့္တည့္မွာ စားပြဲ၀ိုင္းႀကီးတစ္လံုးရွိတယ္။ အဲဒီ့စားပဲြ၀ုိင္းႀကီးရဲ႕ တည္ေဆာက္ပံုက နဲနဲဆန္းတယ္။ စားပြဲရဲ႕ပတ္ပတ္လည္မွာ ထုိင္ခံုေတြရွိသလို စားပြဲရဲ႕အလယ္တည့္တည့္မွာလဲ လူတစ္ေယာက္ထိုင္စာအေပါက္တစ္ခုနဲ႕ ထိုင္ခံုတစ္လံုးရွိတယ္။
အခု ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီအနီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အခန္းထဲကိုေရာက္ေနတယ္ ...။ တိတိက်က်ထပ္ေျပာရရင္ ... အဲဒီအခန္းထဲမွာရွိတဲ့ စားပြဲ၀ိုင္းႀကီးရဲ႕ အလယ္က ဆံုလည္ကုလားထုိင္တစ္ခုေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနရတယ္။ ဘာလုပ္လို႕လုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႕ ဟုိဟုိဒီဒီေငးရင္း ကြၽန္ေတာ္သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကို ဆိုညည္းေနမိတယ္ ...။
` ရင္နာစရာေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ကာေနတဲ့ အဆံုးအျဖတ္ကိုလက္ခံ အမွန္တရားကိုေရြးခ်ယ္တြက္ခ်က္ကာ ... ျဖဴစင္သူေတြ ႐ႈံးနိမ့္ထြက္ခြာတဲ့ ဘ၀စက္၀ုိင္းကို ခ်ိန္ရြယ္ပါေလ အို...ျမားဘုရင္ ...´
` ကြၽီ ...´
` ရွပ္ ... ရွပ္ ... ရွပ္ ... ရွပ္ ...´
` ေဒါက္ ... ေဒါက္ ... ေဒါက္ ... ေဒါက္ ´
` ဖလပ္ ... ဖလပ္ ... ဖလပ္ ... ဖလပ္ ´
တံခါးဆြဲဖြင့္သံေနာက္က အမ်ိဳးအစားစံုလင္လွတဲ့ ေျခသံေတြနဲ႕ အခန္းတစ္ခန္းလံုး႐ုတ္တရက္ဆူညံသြားတယ္။ အသံေတြ ၀႐ုန္းသုန္းကား၀င္လာေတာ့မွ ခုနက တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ တဒဂၤေလးရဲ႕ လွပမႈကို ကြၽန္ေတာ္ခံစားမိလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ... အရာရာဟာ ေနာက္က်သြားခဲ့ပါၿပီ။ ၀င္လာၾကသူေတြအားလံုး စားပြဲႀကီးကို၀ုိင္းၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ေနရာဆီ ေနရာယူလိုက္ၾကၿပီ။ သူတို႕ေတြ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းပတ္ၿပီး စနစ္တက်စုစည္းလိုက္ၾကၿပီ ...။ ရွိေနတဲ့ခံုအေရအတြက္နဲ႕ ၀င္လာတဲ့ လူအေရအတြက္ အပိုအလိုမရွိကြက္တိျဖစ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး သူတုိ႕ရဲ႕ ႀကိဳတင္ႀကံစည္မႈကို ကြၽန္ေတာ္ရိပ္မိလိုက္တယ္။
` အားလံုးကိုေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းေတာ့ နဲနဲ မူးတယ္ဗ်ာ ...´
ဆံုလည္ကုလားထိုင္ကို တစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္လွည့္ၿပီး ... ကြၽန္ေတာ္ သူတုိ႕အားလံုးကို ၀တ္ေက်တမ္းေက်ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ကုတ္အက်ႌ အနက္ေရာင္ႀကီးကို၀တ္ျပီးလည္ပင္းမွာ ေႀကာင္လွ်ာသီးႀကီးဆြဲထားတဲ႔သူတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္႔ကိုစကားစေျပာတယ္။ သူ႕အသံက လုပ္ယူထားလို႔လားမသိဘူး နဲနဲေတာ႔ကီးေႀကာင္ေနတယ္။
` ငါတို႔အားလံုးမွာ မင္းကိုေမးစရာေမးခြန္းေတြနဲ႔ေျပာစရာစကားေတြ အမ်ားႀကီးပါလာတယ္။ မင္းစိတ္ကိုျငိမ္ျငိမ္ေလးထားျပီးနားေထာင္ပါ။´
စိတ္ကိုျငိမ္ျငိမ္ထားရမယ္တဲ့ ...။တကယ္တမ္းက စိတ္ကိုေအးေအးထား၊ စိတ္ကိုရွင္းရွင္းထား ဆိုတဲ႔စကားလံုးတစ္ခုခုကိုသူသံုးသင္႔တယ္။ ထားလိုက္ပါ ... သူ႔ႀကည္႔ရတာ အခ်ိဳ႔စကားစုေတြကို အလြတ္က်က္လာပံုရတယ္ ... ကြၽန္ေတာ္ ခပ္ျဖည္းျဖည္းပဲေခါင္းကိုညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္႔ဆီက တံု႔ျပန္မွုတစ္ခုကိုလဲရေရာ ခုနကပုဂၢိဳလ္က သူ႔ေဘးနားကအမ်ိဳးသမီးကို ခင္ဗ်ားစေျပာေတာ႔ ဆိုတဲ႔သေဘာနဲ႔ ေမးေငါ႔ျပတယ္။အမ်ိဳးသမီးက သူေရွ႔မွာရွိတဲ႔ဖိုင္တြဲႀကီးကို ဖြင္႔ျပီးစာရြက္လြတ္တစ္ခုကို ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္႔ ဘက္ကိုထိုးေပးျပီး ...။
` ေက်းဇူးျပဳျပီး ... လူႀကီးမင္းထိုးေနက်လက္မွတ္ေလးတစ္ခုကို ဒီစာရြက္ေပၚမွာထိုးေပးလို႔ရမလားရွင္ ...´
လက္မွတ္ ... ကြၽန္ေတာ္ထိုးေနက်လက္မွတ္တဲ႔ ... လက္မွတ္ဆိုတာက ... လက္ကေနေရးေပးလိုက္တဲ႔အမွတ္အသားတစ္ခုခု ...။ ကြၽန္ေတာ္ စာရြက္အျဖဴေပၚမွာ ႀကက္ေျခခတ္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုကို ျခစ္ေပးလိုက္တယ္။
`ေရာ႔ ... ဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္႔လက္မွတ္ ...။ ကြၽန္ေတာ္ထိုးေနက် ဟုတ္သလား ၊မဟုတ္ဘူးလားဆိုတာေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္လဲမမွတ္မိေတာ႔ဘူး။´
အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက ကြၽန္ေတာ္ျခစ္ေပးလိုက္တဲ႔ လက္မွတ္ကိုသူ႔ဖိုင္တြဲထဲက စာရြက္ေတြနဲ႔တိုက္ႀကည္႔ျပီးနွာေခါင္းရွံုတယ္ ... ျပီးေတာ႔မွ သူ႔မ်က္ႏွာကိုအနိုင္နိုင္ျပင္ၿပီး ... ကြၽန္ေတာ္႔ကို ေလေျပေလးနဲ႔ေျပာတယ္။
`လူတစ္ေယာက္ရဲ႔လက္မွတ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ထိအေရးပါျပီး၊ အဲဒီအေရးပါမွုဟာဘယ္ေလာက္ထိ တာသြားတယ္ဆိုတာကို လူႀကီးမင္းလဲသိသင္႔သေလာက္ေတာ႔ သိမွာပါ။ အဲဒီေတာ႔ ... ဘာကိုမမွတ္မိေတာ႔ရင္ေတာင္ ကိုယ္႔ထိုးျမဲလက္မွတ္ကိုေတာ႔ ကိုယ္ျပန္မွတ္မိ ေအာင္ႀကိဳးစားသင္႔ပါတယ္..။´
ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုုက္တယ္ ... သူေျပာတာကိုႀကားတယ္ဆိုတဲ႔သေဘာနဲ႔ပါ....။ သူကေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းညိတ္တာကို ဘယ္လိုယူဆသြားတယ္မသိပါဘူး ... သူ႔ရဲ႔ဖိုင္တြဲေတြကိုျပန္သိမ္းျပီး ... ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုအလွည္႔ေပးလိုက္ပါတယ္..။
`အဟမ္း ... အဟမ္း ... အဟမ္း ...´
ေခ်ာင္းဟန္႔သံက ကြၽန္ေတာ္႔ရဲ႔ေနာက္ကေန ေပၚလာတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း ထိုင္ခံုကို တစ္ပတ္ဆြဲလွည္႔လိုက္ရတယ္။ ဒီတခါအလွည္႔ က်တဲ႔သူက ဂ်ဴတီကုတ္အျဖဴေရာင္ကို ၀တ္ထားတဲ႕ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ဦးပါ... သူကလည္းကြၽန္ေတာ႔္ကို သူ႔ေ႐ွ႔ကစာအုပ္ပံုႀကီးနဲ႔ဖိုင္တဲြႀကီးကိုထိုး
ျပျပီး ...
` ဒီစာအုပ္ေတြက အတိတ္ေမ႔ေ၀ဒနာနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔အခ်က္အလက္ေတြကို ငါရွာေဖြထားတဲ႔စာအုပ္ေတြပဲ ... ဒါေတြအားလံုးကိုလဲငါေက်နပ္တဲ႔အထိအျပန္ျပန္အလွန္လွန္ေလ႔လာခဲ႔ျပီးျပီး ...။ ဒီဖိုင္တြဲထဲမွာက ဒီနိုင္ငံမွာျဖစ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ဒီေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ေ၀ဒနာရွင္အားလံုးရဲ႔ မွတ္တမ္းေတြပဲ..အဲဒါေတြကိုလဲ ငါအဖန္ဖန္အခါခါ စမ္းစစ္ခဲ႔ျပီးျပီ။ အဲဒီလို စမ္းစစ္ေလ႔လာခဲ႔အၿပီးမွာ ငါေတြ႔႐ွိလိုက္တာက မင္းမွာ အတိတ္ေမ႔ေ၀ဒနာ မ႐ွိဘူး ဆိုတာပဲ...။ ျဖစ္ျခင္းျဖစ္ မင္းခံစားေနရတာဟာ စိတ္ေ၀ဒနာတစ္ခုပဲ ျဖစ္လိမ္႔မယ္။´
` ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္...အမ်ားႀကီး ျဖစ္ႏိုင္တယ္´
ကြၽန္ေတာ္က သူ အခ်က္အလက္ ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ တင္သြင္းလိုက္တဲ႔ အဆိုျပဳခ်က္ကို ႐ုတ္တရက္ႀကီး ျငင္းလိုက္ရင္ သူ ႐ွက္သြားမွာ စိုးတာနဲ႔ သူေက်နပ္ေအာင္ ေထာက္ခံလိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ... အဲဒီလူက ကြၽန္ေတာ္႔ရဲ႔အသံကိုလည္း ၾကားၿပီးေရာ...ႏွာေခါင္းတစ္ခ်က္ ႐ႈံ႕လိုက္ၿပီး ...
` ႐ူးေနတဲ႔သူက ဘယ္ေတာ႔မွ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ႐ူးေနတယ္လို႔ မေျပာဘူးကြ...။ အဲဒီေတာ႔ မင္းခံစားေနရတာ စိတ္ေ၀ဒနာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ျပန္ဘူး ...။ ´
အဲဒီလူက သူ႔ေ႐ွ႔မွာ႐ွိတဲ႔ စာအုပ္အထူႀကီးေတြကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္လွန္ၿပီး အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း အလိုက္တသိပဲ ထိုင္ေစာင္႔ေနလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ...
` ဆရာ၀န္ႀကီး ေရာဂါေ၀ဒနာေတြ ႐ွာေဖြေနတုန္း ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခုေလာက္ ေျပာခ်င္ပါတယ္...´
အသံက ေနာက္ဘက္က ေပၚလာတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္ခံုကို တစ္ပတ္ျပန္လွည္႔လိုက္ရတယ္။ နည္းနည္းမူးလာသလုိ ... ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္းလည္း ညစ္လာတယ္...။
` ဒါက ဒီက လူႀကီးမင္းရဲ႔ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ဇယားနဲ႔ ထူးျခားျဖစ္စဥ္ေတြပါ...။ လူႀကီးမင္းရဲ႔ အဘိုးေတာ္သူဟာ တစ္ခါတုန္းက သူေနထိုင္တဲ႔႐ြာမွာ အေႀကြးပတ္လည္၀ိုင္းၿပီး မဆပ္ႏိုင္တဲ႔အတြက္ ထြက္ေျပးတိမ္းေ႐ွာင္သြားတာ ေသတဲ႔အထိပါပဲ။ ဒီလူႀကီးမင္းရဲ႔ ဖခင္ျဖစ္သူဟာလည္း ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ေငြအလြဲသံုးစားမႈနဲ႔ ေထာင္က်ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ရာဇ၀င္႐ွိပါတယ္...။ ေနာက္ၿပီး...ဒီလူႀကီးမင္းရဲ႔ အစ္ကိုေတာ္သူဟာလည္း သူ႔ရဲ႔ ကုမၸဏီကို ေဒ၀ါလီခံရကိန္း ႐ွိေနပါတယ္...။ ကြၽန္ေတာ္ အခု တင္ျပတဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြကို ေထာက္႐ႈျခင္းအားျဖင္႔ ဒီလူႀကီးမင္းရဲ႔ အေျခအေနကို အားလံုး အၾကမ္းဖ်ဥ္း ခန္႔မွန္းၾကည္႔လို႔ ရႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ´
အဲဒီလူက သူ႔ရဲ႔ တင္ျပခ်က္ အဆံုးမွာ စားပြဲ၀ိုင္းထဲက လူအားလံုးကို ဘယ္လိုသေဘာရသလဲ ဆိုတဲ႔ သေဘာနဲ႔ ေ၀႔ၾကည္႔ပါတယ္။ အားလံုးကလည္း သူ႔အလိုက် ေခါင္းေတြကို ခပ္သြက္သြက္ ၿငိမ္႔ျပၾကတယ္။
` ခင္ဗ်ားက သခၤ်ာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးထားတာနဲ႔ တူတယ္ ... ေနာက္ၿပီး ... ႏွစ္လံုးတို႔၊ သံုးလံုးတို႔ တြက္တာလည္း ၀ါသနာႀကီးပံု ရတယ္ေနာ္ ...´
ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီလို ေျပာလိုက္ေတာ႔ သူ ႐ွဴး႐ွဴး႐ွဲ႐ွဲ ျဖစ္သြားၿပီး ျပန္ထိုင္သြားပါတယ္...။ ကြၽန္ေတာ္ကသာ လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ႔ဘူး ဆိုရင္ေတာ႔ သူ႔ရဲ႔ သံုးသပ္ခ်က္က မွန္ေကာင္းမွန္ႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္...။ အခုေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္က လူတစ္ေယာက္၊ ဒီထက္ပိုၿပီး တိတိက်က် ေျပာရရင္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္း႐ွိတဲ႔ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတဲ႔ အခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႔ သူ႔တင္ျပခ်က္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ေခ်ဖ်က္ပစ္လို႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ... ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ ဆက္မေျပာျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး...။ စကားလံုးေတြရဲ႔ အနက္အဓိပၸါယ္ကို ကိုယ္လိုရာ ဆြဲေတြးၿပီး စိတ္တိုင္းက် ဖြင္႔ဆို လက္ခံပစ္လိုက္ဖို႔ ၀န္မေလးတဲ႔သူေတြရဲ႕ အလယ္မွာ စကားမ်ားမ်ားေျပာဖို႔ ကြၽန္ေတာ္႔မွာ ဆႏၵမ႐ွိပါဘူး...။
` ကြၽန္မကေတာ႔ ႐ွင္း႐ွင္းပဲ ေျပာပါမယ္...။ကိုမင္းေ၀ရဲ႔ ကုမၸဏီက ကြၽန္မတို႔ရဲ႔ ကုမၸဏီကေန ပစၥည္းေတြ ယူထားတာ သိန္း ၅၀ ဖိုးေလာက္ ႐ွိပါတယ္...။ ဒါေတြကေတာ႔ ... ယူထားတဲ႔ ပစၥည္းစာရင္းနဲ႔ ကာလတန္ဖိုးေပါက္ေစ်းေတြကို တြက္ထားတဲ႔ စာရင္းေတြပါ...။ ကိုမင္းေ၀ မမွတ္မိေတာ႔မွာ စိုးရိမ္လို႔ ကြၽန္မ သတိေပးတာပါ... ´
အသက္ ၂၈ႏွစ္ ၀န္းက်င္ေလာက္သာ ႐ွိေသးတဲ႔ အဲဒီ မိန္းကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည္႔ၿပီး ၿပံဳးလိုက္မိတယ္။
` ကြၽန္ေတာ္႔ကို မွတ္မိေအာင္ သတိေပးခ်င္တာ ဒီတစ္ခုတည္းပဲလား ... ေနာက္ထပ္မ်ား တစ္ခုခု ႐ွိေသးသလား ဆိုတာ ညီမအစ္ကိုကို ျပန္ေမးၾကည္႔ပါဦး ...´
` မ႐ွိေတာ႔ပါဘူး ... ဒီတစ္ခုတည္းပါပဲ ... ´
ကြၽန္ေတာ္ မမွားဘူးဆိုရင္ အဲဒီ မိန္းကေလးရဲ႔ အစ္ကို ဒီလုပ္ငန္းကို စလုပ္တုန္္းက ကြၽန္ေတာ္႔႐ွယ္ယာ ႏွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း ပါပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္က အက်ိဳးအျမတ္ကို ျပန္ထုတ္ေလ႔မ႐ွိတာေၾကာင္႔ ေသေသခ်ာခ်ာသာ ျပန္တြက္ၾကည္႔ရင္ သူတို႔ရဲ႔လုပ္ငန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္႔႐ွယ္ယာဟာ အခုေလာက္ဆို ငါးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ႐ွိေနပါၿပီ။ ဒါကို ဒီမိန္းကေလး တကယ္ပဲ မသိတာလား ဒါမွမဟုတ္ ဒီအေၾကာင္းေတြေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္႔ကို ျပန္မမွတ္မိေစခ်င္တာပဲလား ဆိုတာ သူမကိုယ္တိုင္ပဲ သိမွာပါ။
`ဒီလုိ႐ွိပါတယ္ ... ကိုမင္းေ၀...။ ခင္ဗ်ားရဲ႔က်န္းမာေရးကိုကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး သိပ္စိုးရိမ္ေနႀကတယ္။ ခင္ဗ်ားမွာ မျပီးျပတ္ေသးတဲ႔ လုပ္ငန္းတာ၀န္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ခင္ဗ်ား အျမန္ဆံုးေနျပန္ေကာင္းလာမွျဖစ္မွာပါ ...။ လူနဲ႔လူ႕အသိုင္းအ၀န္း ရဲ႕ဆက္ႏြယ္ေနမႈကို လ်စ္လ်ဴ႐ွူျပီး ခင္ဗ်ား ဒီအတိုင္းႀကီး အားလံုးကိုေမ႔ပစ္လိုက္လို႔မရပါဘူး ...။´
ဒီအသံက ကြၽန္ေတာ္တရင္းတနွီးကိုႀကားဖူးေနႀကအသံပါ ... ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားႀကည္႔ေတာ႔မွ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ႏွစ္အေတာ္ႀကာအလုပ္ တြဲလုပ္ဖူးတဲ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္ရဲ႔အသံမွန္းသိလိုက္ရတယ္ ... အေနာက္ဘက္ကထြက္လာတဲ႔ အဲဒီစကားသံကို ... တုန္႔ျပန္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္ခံုကို တစ္ပတ္လွည္႔ခ်င္စိတ္ေတာင္မ႐ွိေတာ႔ဘူး ... အဲဒါေႀကာင္႔လည္းေက်ာခိုင္းေနရင္းကပဲ အဲဒီလူကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။
`ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ္႔ကိုတကယ္ပဲ အားလံုးကိုျပန္သတိရေစခ်င္တာလား ...။ ဒါမွမဟုတ္ ... သက္ေသသာဓက ခိုင္ခိုင္လံုလံု႐ွိေနတဲ႔ ... စာ႐ြက္စာတမ္းေပၚကကိစၥေတြကိုပဲရည္႐ြယ္ေျပာေနတာလား ...´
ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ေတာ႔ စာ႐ြက္စာတမ္းနဲ႔မဟုတ္ပဲ ယံုႀကည္မွုတစ္ခုနဲ႔ကြၽန္တာ္သူ႔ကို ေပးခဲ႔၊ေခ်းခဲ႔ဖူးတဲ႔ေငြပမာဏဟာ သူ႔ေ႐ွ႔မွာခ်ထားတဲ႔စာ႐ြက္စာတမ္းေတြထဲက ကြၽန္ေတာ္ကသူ႔ကိုေပးစရာ ႐ွိတယ္ဆိုတဲ႔ ပမာဏရဲ႔သံုးဆနီးပါးေလာက္႐ွိပါတယ္၊ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္က ေမ႔ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး ... သူတို႔ေတြကသာပါးပါးနပ္နပ္နဲ႔ ေမ႔ခ်င္တာကိုေမ႔၊ သတိရခ်င္တာကိုသတိရျဖစ္ေနႀကတာပါ...။ ကြၽန္ေတာ္သူတို႔ေတြဆက္ေျပာႀကမယ္႔စကားေတြကို ဆက္ျပီးႀကားခ်င္စိတ္မ႐ွိေတာ႔ပါဘူး...။ ဒီလူေတြဆီကို ကြၽန္ေတာ္မလာခင္တုန္းက ႀကိဳေသာက္ထားတဲ႔ ေဆးရဲ႕တန္ခိုးကလဲျပေနပါျပီ။
ဒီကိစၥကိုျမန္ျမန္အဆက္ျဖတ္မွျဖစ္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိလိုက္တယ္ ... အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္းအားလံုးရဲ႔ပါးစပ္ေပါက္ေတြကို.. ႐ုတ္တရက္ရပ္တန္႔သြားတဲ႔အခ်ိန္ကို အခြင္႔ေကာင္းယူၿပီး ထရပ္လိုက္ပါတယ္။
`ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုး ကြၽန္ေတာ္႔ကိုစိုးရိမ္ေနႀကေပမယ္႔ ... ကြၽန္ေတာ္ကံမေကာင္းခဲ႔ပါဘူး ... ကြၽန္ေတာ္ကမႀကာခင္ေသရေတာ့မွာပါ...။ အခုအခ်ိန္မွာ ... ကြၽန္ေတာ္အားလံုးကိုတကယ္ေမ႔ေနပါတယ္...။ ဒါကိုခင္ဗ်ားတို႔မယံုရင္ေတာ႔လည္း ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမတတ္နိုင္ပါဘူး ... ဒါေပမယ္႔ စိတ္ခ်ပါ ... ခင္ဗ်ားတို႔ေတြကို ... ကြၽန္ေတာ္ကသာအမွန္တကယ္... ေပးဆပ္စရာေတြ႐ွိေနတယ္ဆိုတာေသခ်ာရင္ ... ကံႀကမၼာဆိုတဲ့ တရားသူႀကီးကျငိမ္ေနမွာမဟုတ္ပါဘူး ... သံသရာရဲ႔တေကြ႔ေကြ႔မွာ ... တစ္စံုတရာေသာပံုသ႑ာန္ေတြ အျဖစ္နဲ႕ျပန္ေတြ႔ႀကဦးမွာပါ...။ အဲဒီအခါက်မွ အဲဒီ့ကိစၥေတြ႐ွင္းႀကတာေပါ႔ဗ်ာ ...။ အခုေတာ႔ အားလံုးကို ကြၽန္ေတာ္နွုတ္ဆက္ပါတယ္ ... ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ႔မယ္ ...။´
စကားဆံုးဆံုးျခင္းမွာပဲ ... ကြၽန္ေတာ္လဲက်သြားတယ္ ...။အားလံုးျပာယာခတ္ျပီး ... ကြၽန္ေတာ္႔ကို ေဆး႐ံုပို႔ဖို႔ျပင္ႀကတယ္။ ေဆး႐ံုေရာက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ အသက္မ႐ွိေတာ႔ဘူးဆိုတာကို သိသိျခင္း သူတို႔ေတြ ကြၽန္ေတာ္ပိုင္တဲ႔ ၿခံ၀န္းနဲ႔ အိမ္ႀကီးဆီကို သြားၾကလိမ္႔မယ္...။ အဲဒီမွာ ... ကြၽန္ေတာ္႔ရဲ႔ ပိုင္ဆိုင္မႈမွန္သမွ်ကို လႊဲေျပာင္းလွဴဒါန္းထားတဲ႔ စာခ်ဳပ္ေလးကို ကိုင္ထားတဲ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကို သူတို႔ ေတြ႔ၾကရလိမ္႔မယ္။ အဲဒီအခါ သူတို႔ ဘာေတြဆက္ျဖစ္ၾကမလဲ...။ အဲဒါကိုေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္ မသိေတာ႔ပါဘူး ...။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ႔ မနက္ျဖန္မနက္မွာ မင္းေ၀လို႔ အမည္ရခဲ႔ဖူးတဲ႔ ကြၽန္ေတာ္႔ရဲ႔ စ်ာပနကို တျခားအမည္နာမတစ္ခုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔မယ္ ...။ ၿပီးေတာ႔ ... ၿပီးေတာ႔ ... ၿပီးေတာ႔ ... ။ ။
ေနဘုန္းလတ္
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ တ၀က္တပ်က္ေမ့သူမ်ား
ကြၽန္ေတာ္ဒီအခန္းထဲကို စေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အျခားသူတစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ အခန္းရဲ႕ေလးဘက္ေလးလံနံရံေတြက အနီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အေရာင္တစ္ခုနဲ႕ ေအးစက္လွပေနၾကတယ္။ အခန္းရဲ႕အလယ္တည့္တည့္မွာ စားပြဲ၀ိုင္းႀကီးတစ္လံုးရွိတယ္။ အဲဒီ့စားပဲြ၀ုိင္းႀကီးရဲ႕ တည္ေဆာက္ပံုက နဲနဲဆန္းတယ္။ စားပြဲရဲ႕ပတ္ပတ္လည္မွာ ထုိင္ခံုေတြရွိသလို စားပြဲရဲ႕အလယ္တည့္တည့္မွာလဲ လူတစ္ေယာက္ထိုင္စာအေပါက္တစ္ခုနဲ႕ ထိုင္ခံုတစ္လံုးရွိတယ္။
အခု ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီအနီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အခန္းထဲကိုေရာက္ေနတယ္ ...။ တိတိက်က်ထပ္ေျပာရရင္ ... အဲဒီအခန္းထဲမွာရွိတဲ့ စားပြဲ၀ိုင္းႀကီးရဲ႕ အလယ္က ဆံုလည္ကုလားထုိင္တစ္ခုေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနရတယ္။ ဘာလုပ္လို႕လုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႕ ဟုိဟုိဒီဒီေငးရင္း ကြၽန္ေတာ္သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကို ဆိုညည္းေနမိတယ္ ...။
` ရင္နာစရာေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ကာေနတဲ့ အဆံုးအျဖတ္ကိုလက္ခံ အမွန္တရားကိုေရြးခ်ယ္တြက္ခ်က္ကာ ... ျဖဴစင္သူေတြ ႐ႈံးနိမ့္ထြက္ခြာတဲ့ ဘ၀စက္၀ုိင္းကို ခ်ိန္ရြယ္ပါေလ အို...ျမားဘုရင္ ...´
` ကြၽီ ...´
` ရွပ္ ... ရွပ္ ... ရွပ္ ... ရွပ္ ...´
` ေဒါက္ ... ေဒါက္ ... ေဒါက္ ... ေဒါက္ ´
` ဖလပ္ ... ဖလပ္ ... ဖလပ္ ... ဖလပ္ ´
တံခါးဆြဲဖြင့္သံေနာက္က အမ်ိဳးအစားစံုလင္လွတဲ့ ေျခသံေတြနဲ႕ အခန္းတစ္ခန္းလံုး႐ုတ္တရက္ဆူညံသြားတယ္။ အသံေတြ ၀႐ုန္းသုန္းကား၀င္လာေတာ့မွ ခုနက တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ တဒဂၤေလးရဲ႕ လွပမႈကို ကြၽန္ေတာ္ခံစားမိလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ... အရာရာဟာ ေနာက္က်သြားခဲ့ပါၿပီ။ ၀င္လာၾကသူေတြအားလံုး စားပြဲႀကီးကို၀ုိင္းၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ေနရာဆီ ေနရာယူလိုက္ၾကၿပီ။ သူတို႕ေတြ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းပတ္ၿပီး စနစ္တက်စုစည္းလိုက္ၾကၿပီ ...။ ရွိေနတဲ့ခံုအေရအတြက္နဲ႕ ၀င္လာတဲ့ လူအေရအတြက္ အပိုအလိုမရွိကြက္တိျဖစ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး သူတုိ႕ရဲ႕ ႀကိဳတင္ႀကံစည္မႈကို ကြၽန္ေတာ္ရိပ္မိလိုက္တယ္။
` အားလံုးကိုေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းေတာ့ နဲနဲ မူးတယ္ဗ်ာ ...´
ဆံုလည္ကုလားထိုင္ကို တစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္လွည့္ၿပီး ... ကြၽန္ေတာ္ သူတုိ႕အားလံုးကို ၀တ္ေက်တမ္းေက်ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ကုတ္အက်ႌ အနက္ေရာင္ႀကီးကို၀တ္ျပီးလည္ပင္းမွာ ေႀကာင္လွ်ာသီးႀကီးဆြဲထားတဲ႔သူတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္႔ကိုစကားစေျပာတယ္။ သူ႕အသံက လုပ္ယူထားလို႔လားမသိဘူး နဲနဲေတာ႔ကီးေႀကာင္ေနတယ္။
` ငါတို႔အားလံုးမွာ မင္းကိုေမးစရာေမးခြန္းေတြနဲ႔ေျပာစရာစကားေတြ အမ်ားႀကီးပါလာတယ္။ မင္းစိတ္ကိုျငိမ္ျငိမ္ေလးထားျပီးနားေထာင္ပါ။´
စိတ္ကိုျငိမ္ျငိမ္ထားရမယ္တဲ့ ...။တကယ္တမ္းက စိတ္ကိုေအးေအးထား၊ စိတ္ကိုရွင္းရွင္းထား ဆိုတဲ႔စကားလံုးတစ္ခုခုကိုသူသံုးသင္႔တယ္။ ထားလိုက္ပါ ... သူ႔ႀကည္႔ရတာ အခ်ိဳ႔စကားစုေတြကို အလြတ္က်က္လာပံုရတယ္ ... ကြၽန္ေတာ္ ခပ္ျဖည္းျဖည္းပဲေခါင္းကိုညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္႔ဆီက တံု႔ျပန္မွုတစ္ခုကိုလဲရေရာ ခုနကပုဂၢိဳလ္က သူ႔ေဘးနားကအမ်ိဳးသမီးကို ခင္ဗ်ားစေျပာေတာ႔ ဆိုတဲ႔သေဘာနဲ႔ ေမးေငါ႔ျပတယ္။အမ်ိဳးသမီးက သူေရွ႔မွာရွိတဲ႔ဖိုင္တြဲႀကီးကို ဖြင္႔ျပီးစာရြက္လြတ္တစ္ခုကို ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္႔ ဘက္ကိုထိုးေပးျပီး ...။
` ေက်းဇူးျပဳျပီး ... လူႀကီးမင္းထိုးေနက်လက္မွတ္ေလးတစ္ခုကို ဒီစာရြက္ေပၚမွာထိုးေပးလို႔ရမလားရွင္ ...´
လက္မွတ္ ... ကြၽန္ေတာ္ထိုးေနက်လက္မွတ္တဲ႔ ... လက္မွတ္ဆိုတာက ... လက္ကေနေရးေပးလိုက္တဲ႔အမွတ္အသားတစ္ခုခု ...။ ကြၽန္ေတာ္ စာရြက္အျဖဴေပၚမွာ ႀကက္ေျခခတ္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုကို ျခစ္ေပးလိုက္တယ္။
`ေရာ႔ ... ဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္႔လက္မွတ္ ...။ ကြၽန္ေတာ္ထိုးေနက် ဟုတ္သလား ၊မဟုတ္ဘူးလားဆိုတာေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္လဲမမွတ္မိေတာ႔ဘူး။´
အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက ကြၽန္ေတာ္ျခစ္ေပးလိုက္တဲ႔ လက္မွတ္ကိုသူ႔ဖိုင္တြဲထဲက စာရြက္ေတြနဲ႔တိုက္ႀကည္႔ျပီးနွာေခါင္းရွံုတယ္ ... ျပီးေတာ႔မွ သူ႔မ်က္ႏွာကိုအနိုင္နိုင္ျပင္ၿပီး ... ကြၽန္ေတာ္႔ကို ေလေျပေလးနဲ႔ေျပာတယ္။
`လူတစ္ေယာက္ရဲ႔လက္မွတ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ထိအေရးပါျပီး၊ အဲဒီအေရးပါမွုဟာဘယ္ေလာက္ထိ တာသြားတယ္ဆိုတာကို လူႀကီးမင္းလဲသိသင္႔သေလာက္ေတာ႔ သိမွာပါ။ အဲဒီေတာ႔ ... ဘာကိုမမွတ္မိေတာ႔ရင္ေတာင္ ကိုယ္႔ထိုးျမဲလက္မွတ္ကိုေတာ႔ ကိုယ္ျပန္မွတ္မိ ေအာင္ႀကိဳးစားသင္႔ပါတယ္..။´
ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုုက္တယ္ ... သူေျပာတာကိုႀကားတယ္ဆိုတဲ႔သေဘာနဲ႔ပါ....။ သူကေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းညိတ္တာကို ဘယ္လိုယူဆသြားတယ္မသိပါဘူး ... သူ႔ရဲ႔ဖိုင္တြဲေတြကိုျပန္သိမ္းျပီး ... ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုအလွည္႔ေပးလိုက္ပါတယ္..။
`အဟမ္း ... အဟမ္း ... အဟမ္း ...´
ေခ်ာင္းဟန္႔သံက ကြၽန္ေတာ္႔ရဲ႔ေနာက္ကေန ေပၚလာတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း ထိုင္ခံုကို တစ္ပတ္ဆြဲလွည္႔လိုက္ရတယ္။ ဒီတခါအလွည္႔ က်တဲ႔သူက ဂ်ဴတီကုတ္အျဖဴေရာင္ကို ၀တ္ထားတဲ႕ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ဦးပါ... သူကလည္းကြၽန္ေတာ႔္ကို သူ႔ေ႐ွ႔ကစာအုပ္ပံုႀကီးနဲ႔ဖိုင္တဲြႀကီးကိုထိုး
ျပျပီး ...
` ဒီစာအုပ္ေတြက အတိတ္ေမ႔ေ၀ဒနာနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔အခ်က္အလက္ေတြကို ငါရွာေဖြထားတဲ႔စာအုပ္ေတြပဲ ... ဒါေတြအားလံုးကိုလဲငါေက်နပ္တဲ႔အထိအျပန္ျပန္အလွန္လွန္ေလ႔လာခဲ႔ျပီးျပီး ...။ ဒီဖိုင္တြဲထဲမွာက ဒီနိုင္ငံမွာျဖစ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ဒီေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ေ၀ဒနာရွင္အားလံုးရဲ႔ မွတ္တမ္းေတြပဲ..အဲဒါေတြကိုလဲ ငါအဖန္ဖန္အခါခါ စမ္းစစ္ခဲ႔ျပီးျပီ။ အဲဒီလို စမ္းစစ္ေလ႔လာခဲ႔အၿပီးမွာ ငါေတြ႔႐ွိလိုက္တာက မင္းမွာ အတိတ္ေမ႔ေ၀ဒနာ မ႐ွိဘူး ဆိုတာပဲ...။ ျဖစ္ျခင္းျဖစ္ မင္းခံစားေနရတာဟာ စိတ္ေ၀ဒနာတစ္ခုပဲ ျဖစ္လိမ္႔မယ္။´
` ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္...အမ်ားႀကီး ျဖစ္ႏိုင္တယ္´
ကြၽန္ေတာ္က သူ အခ်က္အလက္ ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ တင္သြင္းလိုက္တဲ႔ အဆိုျပဳခ်က္ကို ႐ုတ္တရက္ႀကီး ျငင္းလိုက္ရင္ သူ ႐ွက္သြားမွာ စိုးတာနဲ႔ သူေက်နပ္ေအာင္ ေထာက္ခံလိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ... အဲဒီလူက ကြၽန္ေတာ္႔ရဲ႔အသံကိုလည္း ၾကားၿပီးေရာ...ႏွာေခါင္းတစ္ခ်က္ ႐ႈံ႕လိုက္ၿပီး ...
` ႐ူးေနတဲ႔သူက ဘယ္ေတာ႔မွ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ႐ူးေနတယ္လို႔ မေျပာဘူးကြ...။ အဲဒီေတာ႔ မင္းခံစားေနရတာ စိတ္ေ၀ဒနာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ျပန္ဘူး ...။ ´
အဲဒီလူက သူ႔ေ႐ွ႔မွာ႐ွိတဲ႔ စာအုပ္အထူႀကီးေတြကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္လွန္ၿပီး အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း အလိုက္တသိပဲ ထိုင္ေစာင္႔ေနလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ...
` ဆရာ၀န္ႀကီး ေရာဂါေ၀ဒနာေတြ ႐ွာေဖြေနတုန္း ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခုေလာက္ ေျပာခ်င္ပါတယ္...´
အသံက ေနာက္ဘက္က ေပၚလာတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္ခံုကို တစ္ပတ္ျပန္လွည္႔လိုက္ရတယ္။ နည္းနည္းမူးလာသလုိ ... ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္းလည္း ညစ္လာတယ္...။
` ဒါက ဒီက လူႀကီးမင္းရဲ႔ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ဇယားနဲ႔ ထူးျခားျဖစ္စဥ္ေတြပါ...။ လူႀကီးမင္းရဲ႔ အဘိုးေတာ္သူဟာ တစ္ခါတုန္းက သူေနထိုင္တဲ႔႐ြာမွာ အေႀကြးပတ္လည္၀ိုင္းၿပီး မဆပ္ႏိုင္တဲ႔အတြက္ ထြက္ေျပးတိမ္းေ႐ွာင္သြားတာ ေသတဲ႔အထိပါပဲ။ ဒီလူႀကီးမင္းရဲ႔ ဖခင္ျဖစ္သူဟာလည္း ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ေငြအလြဲသံုးစားမႈနဲ႔ ေထာင္က်ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ရာဇ၀င္႐ွိပါတယ္...။ ေနာက္ၿပီး...ဒီလူႀကီးမင္းရဲ႔ အစ္ကိုေတာ္သူဟာလည္း သူ႔ရဲ႔ ကုမၸဏီကို ေဒ၀ါလီခံရကိန္း ႐ွိေနပါတယ္...။ ကြၽန္ေတာ္ အခု တင္ျပတဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြကို ေထာက္႐ႈျခင္းအားျဖင္႔ ဒီလူႀကီးမင္းရဲ႔ အေျခအေနကို အားလံုး အၾကမ္းဖ်ဥ္း ခန္႔မွန္းၾကည္႔လို႔ ရႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ´
အဲဒီလူက သူ႔ရဲ႔ တင္ျပခ်က္ အဆံုးမွာ စားပြဲ၀ိုင္းထဲက လူအားလံုးကို ဘယ္လိုသေဘာရသလဲ ဆိုတဲ႔ သေဘာနဲ႔ ေ၀႔ၾကည္႔ပါတယ္။ အားလံုးကလည္း သူ႔အလိုက် ေခါင္းေတြကို ခပ္သြက္သြက္ ၿငိမ္႔ျပၾကတယ္။
` ခင္ဗ်ားက သခၤ်ာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးထားတာနဲ႔ တူတယ္ ... ေနာက္ၿပီး ... ႏွစ္လံုးတို႔၊ သံုးလံုးတို႔ တြက္တာလည္း ၀ါသနာႀကီးပံု ရတယ္ေနာ္ ...´
ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီလို ေျပာလိုက္ေတာ႔ သူ ႐ွဴး႐ွဴး႐ွဲ႐ွဲ ျဖစ္သြားၿပီး ျပန္ထိုင္သြားပါတယ္...။ ကြၽန္ေတာ္ကသာ လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ႔ဘူး ဆိုရင္ေတာ႔ သူ႔ရဲ႔ သံုးသပ္ခ်က္က မွန္ေကာင္းမွန္ႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္...။ အခုေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္က လူတစ္ေယာက္၊ ဒီထက္ပိုၿပီး တိတိက်က် ေျပာရရင္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္း႐ွိတဲ႔ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတဲ႔ အခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႔ သူ႔တင္ျပခ်က္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ေခ်ဖ်က္ပစ္လို႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ... ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ ဆက္မေျပာျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး...။ စကားလံုးေတြရဲ႔ အနက္အဓိပၸါယ္ကို ကိုယ္လိုရာ ဆြဲေတြးၿပီး စိတ္တိုင္းက် ဖြင္႔ဆို လက္ခံပစ္လိုက္ဖို႔ ၀န္မေလးတဲ႔သူေတြရဲ႕ အလယ္မွာ စကားမ်ားမ်ားေျပာဖို႔ ကြၽန္ေတာ္႔မွာ ဆႏၵမ႐ွိပါဘူး...။
` ကြၽန္မကေတာ႔ ႐ွင္း႐ွင္းပဲ ေျပာပါမယ္...။ကိုမင္းေ၀ရဲ႔ ကုမၸဏီက ကြၽန္မတို႔ရဲ႔ ကုမၸဏီကေန ပစၥည္းေတြ ယူထားတာ သိန္း ၅၀ ဖိုးေလာက္ ႐ွိပါတယ္...။ ဒါေတြကေတာ႔ ... ယူထားတဲ႔ ပစၥည္းစာရင္းနဲ႔ ကာလတန္ဖိုးေပါက္ေစ်းေတြကို တြက္ထားတဲ႔ စာရင္းေတြပါ...။ ကိုမင္းေ၀ မမွတ္မိေတာ႔မွာ စိုးရိမ္လို႔ ကြၽန္မ သတိေပးတာပါ... ´
အသက္ ၂၈ႏွစ္ ၀န္းက်င္ေလာက္သာ ႐ွိေသးတဲ႔ အဲဒီ မိန္းကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည္႔ၿပီး ၿပံဳးလိုက္မိတယ္။
` ကြၽန္ေတာ္႔ကို မွတ္မိေအာင္ သတိေပးခ်င္တာ ဒီတစ္ခုတည္းပဲလား ... ေနာက္ထပ္မ်ား တစ္ခုခု ႐ွိေသးသလား ဆိုတာ ညီမအစ္ကိုကို ျပန္ေမးၾကည္႔ပါဦး ...´
` မ႐ွိေတာ႔ပါဘူး ... ဒီတစ္ခုတည္းပါပဲ ... ´
ကြၽန္ေတာ္ မမွားဘူးဆိုရင္ အဲဒီ မိန္းကေလးရဲ႔ အစ္ကို ဒီလုပ္ငန္းကို စလုပ္တုန္္းက ကြၽန္ေတာ္႔႐ွယ္ယာ ႏွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း ပါပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္က အက်ိဳးအျမတ္ကို ျပန္ထုတ္ေလ႔မ႐ွိတာေၾကာင္႔ ေသေသခ်ာခ်ာသာ ျပန္တြက္ၾကည္႔ရင္ သူတို႔ရဲ႔လုပ္ငန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္႔႐ွယ္ယာဟာ အခုေလာက္ဆို ငါးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ႐ွိေနပါၿပီ။ ဒါကို ဒီမိန္းကေလး တကယ္ပဲ မသိတာလား ဒါမွမဟုတ္ ဒီအေၾကာင္းေတြေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္႔ကို ျပန္မမွတ္မိေစခ်င္တာပဲလား ဆိုတာ သူမကိုယ္တိုင္ပဲ သိမွာပါ။
`ဒီလုိ႐ွိပါတယ္ ... ကိုမင္းေ၀...။ ခင္ဗ်ားရဲ႔က်န္းမာေရးကိုကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး သိပ္စိုးရိမ္ေနႀကတယ္။ ခင္ဗ်ားမွာ မျပီးျပတ္ေသးတဲ႔ လုပ္ငန္းတာ၀န္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ခင္ဗ်ား အျမန္ဆံုးေနျပန္ေကာင္းလာမွျဖစ္မွာပါ ...။ လူနဲ႔လူ႕အသိုင္းအ၀န္း ရဲ႕ဆက္ႏြယ္ေနမႈကို လ်စ္လ်ဴ႐ွူျပီး ခင္ဗ်ား ဒီအတိုင္းႀကီး အားလံုးကိုေမ႔ပစ္လိုက္လို႔မရပါဘူး ...။´
ဒီအသံက ကြၽန္ေတာ္တရင္းတနွီးကိုႀကားဖူးေနႀကအသံပါ ... ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားႀကည္႔ေတာ႔မွ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ႏွစ္အေတာ္ႀကာအလုပ္ တြဲလုပ္ဖူးတဲ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္ရဲ႔အသံမွန္းသိလိုက္ရတယ္ ... အေနာက္ဘက္ကထြက္လာတဲ႔ အဲဒီစကားသံကို ... တုန္႔ျပန္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္ခံုကို တစ္ပတ္လွည္႔ခ်င္စိတ္ေတာင္မ႐ွိေတာ႔ဘူး ... အဲဒါေႀကာင္႔လည္းေက်ာခိုင္းေနရင္းကပဲ အဲဒီလူကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။
`ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ္႔ကိုတကယ္ပဲ အားလံုးကိုျပန္သတိရေစခ်င္တာလား ...။ ဒါမွမဟုတ္ ... သက္ေသသာဓက ခိုင္ခိုင္လံုလံု႐ွိေနတဲ႔ ... စာ႐ြက္စာတမ္းေပၚကကိစၥေတြကိုပဲရည္႐ြယ္ေျပာေနတာလား ...´
ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ေတာ႔ စာ႐ြက္စာတမ္းနဲ႔မဟုတ္ပဲ ယံုႀကည္မွုတစ္ခုနဲ႔ကြၽန္တာ္သူ႔ကို ေပးခဲ႔၊ေခ်းခဲ႔ဖူးတဲ႔ေငြပမာဏဟာ သူ႔ေ႐ွ႔မွာခ်ထားတဲ႔စာ႐ြက္စာတမ္းေတြထဲက ကြၽန္ေတာ္ကသူ႔ကိုေပးစရာ ႐ွိတယ္ဆိုတဲ႔ ပမာဏရဲ႔သံုးဆနီးပါးေလာက္႐ွိပါတယ္၊ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္က ေမ႔ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး ... သူတို႔ေတြကသာပါးပါးနပ္နပ္နဲ႔ ေမ႔ခ်င္တာကိုေမ႔၊ သတိရခ်င္တာကိုသတိရျဖစ္ေနႀကတာပါ...။ ကြၽန္ေတာ္သူတို႔ေတြဆက္ေျပာႀကမယ္႔စကားေတြကို ဆက္ျပီးႀကားခ်င္စိတ္မ႐ွိေတာ႔ပါဘူး...။ ဒီလူေတြဆီကို ကြၽန္ေတာ္မလာခင္တုန္းက ႀကိဳေသာက္ထားတဲ႔ ေဆးရဲ႕တန္ခိုးကလဲျပေနပါျပီ။
ဒီကိစၥကိုျမန္ျမန္အဆက္ျဖတ္မွျဖစ္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိလိုက္တယ္ ... အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္းအားလံုးရဲ႔ပါးစပ္ေပါက္ေတြကို.. ႐ုတ္တရက္ရပ္တန္႔သြားတဲ႔အခ်ိန္ကို အခြင္႔ေကာင္းယူၿပီး ထရပ္လိုက္ပါတယ္။
`ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုး ကြၽန္ေတာ္႔ကိုစိုးရိမ္ေနႀကေပမယ္႔ ... ကြၽန္ေတာ္ကံမေကာင္းခဲ႔ပါဘူး ... ကြၽန္ေတာ္ကမႀကာခင္ေသရေတာ့မွာပါ...။ အခုအခ်ိန္မွာ ... ကြၽန္ေတာ္အားလံုးကိုတကယ္ေမ႔ေနပါတယ္...။ ဒါကိုခင္ဗ်ားတို႔မယံုရင္ေတာ႔လည္း ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမတတ္နိုင္ပါဘူး ... ဒါေပမယ္႔ စိတ္ခ်ပါ ... ခင္ဗ်ားတို႔ေတြကို ... ကြၽန္ေတာ္ကသာအမွန္တကယ္... ေပးဆပ္စရာေတြ႐ွိေနတယ္ဆိုတာေသခ်ာရင္ ... ကံႀကမၼာဆိုတဲ့ တရားသူႀကီးကျငိမ္ေနမွာမဟုတ္ပါဘူး ... သံသရာရဲ႔တေကြ႔ေကြ႔မွာ ... တစ္စံုတရာေသာပံုသ႑ာန္ေတြ အျဖစ္နဲ႕ျပန္ေတြ႔ႀကဦးမွာပါ...။ အဲဒီအခါက်မွ အဲဒီ့ကိစၥေတြ႐ွင္းႀကတာေပါ႔ဗ်ာ ...။ အခုေတာ႔ အားလံုးကို ကြၽန္ေတာ္နွုတ္ဆက္ပါတယ္ ... ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ႔မယ္ ...။´
စကားဆံုးဆံုးျခင္းမွာပဲ ... ကြၽန္ေတာ္လဲက်သြားတယ္ ...။အားလံုးျပာယာခတ္ျပီး ... ကြၽန္ေတာ္႔ကို ေဆး႐ံုပို႔ဖို႔ျပင္ႀကတယ္။ ေဆး႐ံုေရာက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ အသက္မ႐ွိေတာ႔ဘူးဆိုတာကို သိသိျခင္း သူတို႔ေတြ ကြၽန္ေတာ္ပိုင္တဲ႔ ၿခံ၀န္းနဲ႔ အိမ္ႀကီးဆီကို သြားၾကလိမ္႔မယ္...။ အဲဒီမွာ ... ကြၽန္ေတာ္႔ရဲ႔ ပိုင္ဆိုင္မႈမွန္သမွ်ကို လႊဲေျပာင္းလွဴဒါန္းထားတဲ႔ စာခ်ဳပ္ေလးကို ကိုင္ထားတဲ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကို သူတို႔ ေတြ႔ၾကရလိမ္႔မယ္။ အဲဒီအခါ သူတို႔ ဘာေတြဆက္ျဖစ္ၾကမလဲ...။ အဲဒါကိုေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္ မသိေတာ႔ပါဘူး ...။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ႔ မနက္ျဖန္မနက္မွာ မင္းေ၀လို႔ အမည္ရခဲ႔ဖူးတဲ႔ ကြၽန္ေတာ္႔ရဲ႔ စ်ာပနကို တျခားအမည္နာမတစ္ခုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔မယ္ ...။ ၿပီးေတာ႔ ... ၿပီးေတာ႔ ... ၿပီးေတာ႔ ... ။ ။
ေနဘုန္းလတ္
3 comments:
အမွန္တကယ္... ေပးဆပ္စရာေတြ႐ွိေနတယ္ဆိုတာေသခ်ာရင္ ... ကံႀကမၼာဆိုတဲ့ တရားသူႀကီးကျငိမ္ေနမွာမဟုတ္ပါဘူး ... သံသရာရဲ႔တေကြ႔ေကြ႔မွာ ... တစ္စံုတရာေသာပံုသ႑ာန္ေတြ အျဖစ္နဲ႕ျပန္ေတြ႔ႀကဦးမွာ
ဆိုတဲ႕ အေတြးေလးၾကိဳက္တယ္ အဲဒီသေဘာေလးကို တ၀က္တပ်က္ေမ႕ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ႕သူေတြ သိနားလည္သင္႕ပါတယ္။ ဒီပို႕စ္ေလးလဲ ေကာင္းပါတယ္ :)
ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ႕.. ေကာင္းတယ္.. ဒီ၀တၳဳတိုေလး..
"... စကားလံုးေတြရဲ႔ အနက္အဓိပၸါယ္ကို ကိုယ္လိုရာ ဆြဲေတြးၿပီး စိတ္တိုင္းက် ဖြင္႔ဆို လက္ခံပစ္လိုက္ဖို႔ ၀န္မေလးတဲ႔သူေတြရဲ႕ အလယ္မွာ စကားမ်ားမ်ားေျပာဖို႔ ကြၽန္ေတာ္႔မွာ ဆႏၵမ႐ွိပါဘူး... " အဲဒါေလးကို ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္ပါတယ္ဗ်ိဳ႕...
tzm
ငါမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ဘာတဲ့.... ေနဘာလတ္ဆိုလား။ တ၀က္တပ်က္ပဲ မွတ္မိတယ္ကြာ
Post a Comment