ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မက္မ်ား (၄)

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မက္မ်ား (၄)

အိပ္မက္ (၇)

ဒီအိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ လူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕ေတြ႕တယ္ …။ ဘယ္လိုလူေတြ ၊ ဘယ္လို ပံုစံေတြဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာမမွတ္မိေပမယ့္ … သူတို႕ေတြအားလံုးမွာရွိတဲ့ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ ထူးျခားမႈေတြ ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာကို မွတ္မိေနတယ္ …။ ပထမလူက … ထိုင္ခံုအႀကီးႀကီးတစ္ခုကို ထမ္းၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လမ္းမွာေတြ႕တယ္ …။ သူက ထိုင္ခံုႀကီးကို ထမ္းသြားလိုက္ … တစ္ေနရာရာေရာက္ရင္ အဲဒီ့ထုိင္ခံုေပၚမွာထုိင္ၿပီး ခဏနားလိုက္ … အေမာေျပလို႕ … ေရွ႕ဆက္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ အဲဒီ့ထိုင္ခံုၾကီးကို ထမ္းၿပီးဆက္သြားလိုက္ … နားခ်င္ရင္ခဏခ်ၿပီး … ထိုင္ခံုေပၚမွာထုိင္နားလိုက္နဲ႕ … လုပ္ေနတာ … ကၽြန္ေတာ္လဲ နဲနဲထူးဆန္းေနတာနဲ႕ သူ႕ကိုေမးၾကည့္လုိက္တယ္ …။

“ဘာလို႕ ဒီထိုင္ခံုႀကီးကို တစ္လမ္းလံုးေလွ်ာက္သယ္ေနရတာလဲဗ်ာ … ေရာက္ရာေနရာမွာ ျဖစ္သလို နားလိုက္လဲ ရတာပဲေလ … ။”

ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ့လိုေျပာေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၿပံဳးျပၿပီးျငင္းတယ္ …

“ ငါလိုခ်င္တာ ဒီထိုင္ခံုကေနရတဲ့ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္မႈပဲ … ေနာက္ထပ္ေတြ႕ႏုိင္တဲ့ ထိုင္ခံုေတြက ဒီထိုင္ခံုေလာက္ … သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ၿပီး ငါ့ကို ေက်နပ္မႈေပးႏိုင္မလား မေပးႏုိင္ဘူးလားဆိုတာ မေသခ်ာဘူး … ငါ အေသအခ်ာကိုရမွာျဖစ္တဲ့ ဒီစိတ္ေက်နပ္မႈအတြက္ ငါ ဒီထုိင္ခံုႀကီးကို အေလးခံၿပီး သယ္ေနရတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ပင္ပန္းမႈေတြဟာ ထိုက္တန္တယ္လို႕ ငါ ျမင္ေနသေရြ႕ ငါကေတာ့ ဒီအတုိင္းပဲ ဆက္သြားေနမွာပဲကြ …”

ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒီ့လိုရွင္းျပၿပီး … သူဆက္ထြက္သြားတယ္ …။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ထပ္လူတစ္ေယာက္ကို ထပ္ေတြ႕လိုက္ရတယ္ …။ သူကလဲ အရင္လူလိုပဲ … ခံုႀကီးတစ္ခံုကို သြားေလရာကို သယ္သြားေနတယ္ …။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုပိုထူးျခားတာက သူက သူ႕ရဲ႕ခံုႀကီးမွာ ဘီးလံုးေတြတပ္ထားၿပီး … ဟုိဟိုဒီဒီကို တြန္းသြားတယ္ …။ အရင္လူေလာက္လဲ မပင္ပန္းဘူး … သူလုိခ်င္တဲ့အရာကုိလဲ … သူေဆာင္ယူသြားေနႏုိင္တယ္ …။ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူရဲ႕အိုင္ဒီယာကို သေဘာက်လို႕ … သူ႕ကိုစကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္တယ္ …။

“ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အိုင္ဒီယာမဆိုးဘူးေနာ္ … နဲနဲပိုၿပီး သက္သာသြားတာေပါ့ …”

“ ဒီလိုပါပဲကြာ … လူတုိင္းဟာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာတစ္ခုကို အၿမဲတမ္းပိုင္ဆိုင္ႏုိင္ဖို႕ အတြက္ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ႀကိဳးစားေနၾကတာပဲေလ …။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္လုပ္ရပ္အတြက္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေက်နပ္ေနရင္ ၿပီးတာပါပဲ …”

အဲဒီ့သူနဲ႕ စကားစျဖတ္အၿပီးမွာ ေနာက္ထပ္လူတစ္ေယာက္နဲ႕ ထပ္ေတြ႕တယ္ …။ သူကေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးတစ္လံုးကိုလြယ္ၿပီး အရမ္းကိုေပါ့ပါးလန္းဆန္းေနတယ္ … ။ တစ္ခုခုကို ထမ္းပိုးထားရလို႕ ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြ သူ႕မွာမေတြ႕ရဘူး …။ ဒီလူဟာ သူ႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးအတြက္ ဘာကိုမွ သယ္ေဆာင္မလာဘူးလားလို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္ …။ အဲဒါနဲ႕ပဲ သူ႕ကို သြားေမးလုိက္တယ္ …။

“ ခင္ဗ်ားက ဘာကိုမွ သယ္ေဆာင္မလာဘူးလား … ခင္ဗ်ားကို ၾကည့္ရတာ တကယ့္ကို ေပါ့ေပ့ါပါးပါးပဲ ”

ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ့့လိုေမးလိုက္ေတာ့ သူက ေက်ာပိုးအိတ္ထဲကေန တစ္စံုတစ္ခုကို ဆြဲထုတ္ၿပီး တဆင့္ျခင္း ေျဖခ်လိုက္တာ လွပေသသပ္တဲ့ ထိုင္ခံုေလးတစ္ခုျဖစ္သြားၿပီး … အဲဒီ့အေပၚမွာ ေအးေအးလူလူပဲ ထုိင္လိုက္တယ္ …။

“ က်ဳပ္သယ္လာတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲဗ် … ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္က အဲဒါေတြအားလံုးကို က်ဳပ္နဲ႕ တသားတည္းအျဖစ္ ေပါင္းစပ္ပစ္လိုက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားထားလို႕ … လူေတြအျမင္မွာ ဘာမွသယ္ေဆာင္မထားဘူးလို႕ ျမင္ေနၾကတာပါဗ်ာ ”

ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ထပ္ေတြ႕တဲ့လူေတြဟာလည္း … တစံုတရာကို သယ္ေဆာင္ယူလာၾကသူေတြပါပဲ … အခ်ိဳ႕ေတြက ေလးေလးပင္ပင္ထမ္းပိုး၊ အခ်ိဳ႕ေတြက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေဆာင္ယူ၊ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲ …ကုိယ္နဲ႕ တသားတည္းျဖစ္သြားေအာင္ ေပါင္းစပ္သယ္ေဆာင္ၾက … အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ …။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ္ယူေဆာင္သြားခ်င္တဲ့ အခ်ိဳ႕အရာေတြကို ဘယ္လိုပံုစံနဲ႕ သယ္ေဆာင္သြားရင္ ေကာင္းမလဲလို႕ စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ကေနလန္႕ႏိုးသြားတယ္ …။