ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ ပင္ဂြင္းငွက္မ်ား

ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ဖူးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတိုေလးေတြထဲက အႀကိဳက္ေတြ႕မိတဲ့တစ္ပုဒ္ပါ ...။
သူငယ္ခ်င္းခြန္ျမလိႈင္... က ေက်ာင္းကင္တင္းမွာထိုင္ေနတုန္း Discovery Channel မွာ သူၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ ပင္ဂြင္းငွက္ေတြအေၾကာင္းကို ေျပာျပတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူေျပာတာေလးေတြကို အေျခခံၿပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ခဲ့ရာကေန ဒီ၀တၳဳတိုေလးျဖစ္လာခဲ့တာပါ ...။ သူငယ္ခ်င္းခြန္ျမလႈိင္ကိုလဲ ဒီေနရာကေန ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အရင္တုန္းကေရးခဲ့ဖူးတဲ့ စာေတြကိုျပန္ဖတ္ရတိုင္း ... အခု အဲဒီ့လိုမေရးႏုိင္ေတာ့တဲ့ ကို႕ကိုယ္ကို အာ:မလို အားမရျဖစ္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ခံစားရပါတယ္ ...။ အရင္အခ်ိန္တုန္းက ေနဘုန္းလတ္ကို အခု ေနဘုန္းလတ္က ျပန္လြမ္းေနရတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ ...။


ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ ပင္ဂြင္းငွက္မ်ား


ကြၽန္ေတာ္႔မ်က္လံုးေတြဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္႔ အနားမွာ ပင္ဂြင္းငွက္ေတြ...။ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာလည္းေရခဲတံုး ေတြ ေပါေလာ ေမ်ာေနတဲ႔ သမုဒၵရာႀကီး...။ ကြၽန္ေတာ္ရွိေနတာက အေတာ္အသင္႔ႀကီးတဲ႔ ေရခဲလႊာႀကီး တစ္ခုအေပၚမွာ...။ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ႔သလဲ...။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ဒီေနရာကို ေရာက္ေန ရတာလဲ...။စဥ္းစားၾကည္႔ေပမယ္႔... ေခါင္းထဲမွာ ရႈပ္ေထြး ေနာက္က်ိ လာတာကလြဲလို႔ ဘာမွအစေဖာ္လို႕ မရေတာ႔ဘူး။

ကြၽန္ေတာ္မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္...။ အနားမွာ၀ိုင္းအံု ေနတဲ့ ပင္ဂြင္းငွက္ေတြ အေ၀းကိုနဲနဲရွဲ သြားၾကတယ္။ထူးေတာ႔ထူး ဆန္းတယ္...။ ေရခဲျပင္ေပၚရပ္ေနေပမယ္႕ ကြၽန္ေတာ္႔ရဲ႕ေျခဖ၀ါးက ဘယ္လို ေအးျမမႈ ကိုမွမခံစားရဘူး။ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲလို႕ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားေနတုန္းမွာ...။

`မင္းသတိရလာၿပီလား...ဘယ္လိုေနေသးလဲ´

ပင္ဂြင္းငွက္တစ္ေကာင္ကေျပာတဲ႔စကားကို ပထမဦးဆံုးၾကားဖူးတဲ႔လူသားဟာကြၽန္ေတာ္ပဲျဖစ္လိမ္႔ မယ္ထင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္အံ့ၾသသြားသင့္ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွမခံစားလိုက္ရဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔အားလံုးကို ေခါင္းညိတ္ ျပလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီက တံု႔ျပန္မႈတစ္ခုရၿပီးတာနဲ႔ သူတို႕က ကြၽန္ေတာ္႕ကို ဂရုမစိုက္ ေတာ႔ပဲ တဘက္ကို လွည္႔သြားၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ အေတာင္ပံ တိုနံ႔န႔ံေလးေတြကို ေနာက္ကေနၾကည္႔ရင္း သူတို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းစိတ္၀င္စားသြားတာနဲ႔ သူတုိ႔အားလံုးၾကားရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ လွမ္းေျပာ လိုက္ မိတယ္။

`ခင္ဗ်ားတို႔လည္း အေတာင္ပံရွိရက္သားနဲ႔ မပ်ံႏိုင္တဲ့ ငွက္တစ္မ်ဳိးပဲေနာ္...´

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စကားကိုၾကားေတာ့ သူတို႕ေတြ ကြၽန္ေတာ့္ ဘက္ ကို ျပန္လွည့္လာၾကတယ္။ၿပီးေတာ့ သူတို႕ထဲက အသက္အႀကီးဆံုး လို႕ ထင္ရတဲ့ ပင္ဂြင္းႀကီးကေျပာတယ္။

`ငါတို႕က သဘာ၀အေလွ်ာက္ မပ်ံႏိုင္ၾကတာပဲကြာ ၀မ္းနည္း စရာ မရွိပါဘူး။´

သူက စကားကိုမဆက္ေသးပဲ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြထဲကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လံုး ေတြထဲမွာ ဘယ္လိုအရိပ္အေရာင္ေတြ သူေတြ႕သြားတယ္ မသိပါဘူး။

`သဘာ၀အေလွ်ာက္ မဟုတ္ပဲ ေကာင္းကင္ကိုဆြဲပိတ္ခံထားရလို႕ ဒါမွမဟုတ္ အေတာင္ပံေတြ မသန္ စြမ္းလို႕ မပ်ံသန္းႏိုင္ၾကတာဆိုရင္ေတာ႕ သိပ္ကို၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာေပါ႔ကြာ။´

သူ႔ရဲ႕စကားေၾကာင္႔ ကြၽန္ေတာ္ၿပံဳးမိတယ္။ မခ်ိၿပံဳးလို႔ အမည္တပ္မယ္ဆိုရင္ တပ္လို႔ရတဲ႔ အၿပံဳးမ်ဳိး ေပါ႔။ အဲဒီေနာက္ သူတို႔ဟာ ကြၽန္ေတာ္ရွိေနတာကို ဂရုမစိုက္ၾကေတာ႔ပဲ ေရခဲျပင္ရဲ႕ အလယ္တည့္တည့္မွာ စက္၀ိုင္းပံုစံ စုၿပံဳလိုက္ၾကတယ္။

ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတဲ႕ ေနရာေဒ သတစ္ခုက တစ္ခါမွမဆံုဖူးတဲ့ သူတို႔ကို စိတ္၀င္ တစား ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ထူးဆန္းတယ္။ သူတို႔က အားလံုးၿငိမ္ၿပီး စုၿပံဳေနၾကတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ခဏခဏတိုင္းမွာ အၿပင္ဘက္ဆံုးကေကာင္ေတြက ဟိုးအတြင္းဘက္ဆံုးကို၀င္သြားလိုက္ အတြင္း ဘက္ဆံုးက ေကာင္ေတြက ေနာက္ကို တစ္တန္းခ်င္း ဆုတ္လာလိုက္နဲ႔ ေနရာခ်င္း အလဲအလွယ္ လုပ္ေန ၾကတယ္...။

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕သိခ်င္စိတ္က ဘယ္လိုမွ ထိမ္းလို႕မရေတာ့ဘူး...။အဲဒါနဲ႕ အျပင္ဘက္ဆံုးက အေကာင္ တစ္ေကာင္ကို ကြၽန္ေတာ္လွမ္းေမးလိုက္တယ္။

`ခင္ဗ်ားတို႕... အဲဒါ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ။´

`ခ်မ္းလို႕ကြ...´

သူကစိတ္မရွည္တဲ့ေလသံနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ကို အေျဖေပးတယ္။

`ခ်မ္းတာနဲ႕ ခင္ဗ်ားတို႕အထဲကေကာင္က အျပင္ထြက္လိုက္ အျပင္ကေကာင္က အထဲ၀င္လိုက္လုပ္ေန တာနဲ႕ဘာဆိုင္လို႕လဲ...´

`မင္းက ေတာ္ေတာ္ ဒံုးေ၀းတာပဲ...။အတြင္းဆံုးကေကာင္က အဒီဲမွာအၿမဲေနရင္ သူတစ္ေယာက္ထဲ အေႏြးေထြးဆံုး ျဖစ္ေနမွာေပါ့ကြ အဲဒီေတာ့ တရားမွ်တမႈရွိေအာင္ အလွည့္က် ေနရာေျပာင္းေနၾကတာေပါ့... ဒါေတာင္ နားမလည္ဘူးလား...။´

သူေျပာလည္းေျပာစရာပါပဲ...။ဒီေလာက္ရိုးရွင္းတဲ့ သေဘာတရားေလးတစ္ခုကိုေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ ဘာျဖစ္လို႔ မစဥ္းစားမိခဲ့ရတာလဲ...။ တကယ္တမ္းဆို ကြၽန္ေတာ္က လူေလ...။ ကမၻာေပၚမွာ အသိဥာဏ္အျမင့္မားဆံုး သတၲ၀ါေလ...။ကြၽန္ေတာ္ကသူတို႔ထက္ပိုၿပီး ဒါေတြကိုနားလည္သင့္တာေပါ့ ...နားလည္ရမွာေပါ့။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ...။ ကြၽန္ေတာ့္အေတြးေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတုန္း ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ဟာ တခါက က်င္လည္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူ႕ေလာကထဲကို ျပန္ေရာက္သြားတယ္...။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြကသာအေႏြးေထြးဆံုး အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ အေျခအေနေတြကို ေတြ႔ႀကံဳခံစားေနရၿပီ ဆိုရင္ ဟိုးအတြင္းဆံုးက ပင္ဂြင္းငွက္ေတြလို ေနာက္ကို တစ္လွမ္းဆုတ္ေပးၿပီး သူတပါးကို၀င္ေရာက္ခံစားခြင့္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးရွိပါ့မလား...။မေသခ်ာဘူး...။ အကယ္၍ စိတ္ကူးရွိခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူတပါးကို ခဏေနရာဖယ္ေပးလိုက္ဖို႔အထိကြၽန္ေတာ္တို႔ သတၲိရိွပါ့မလား။ ကိုကိုယ္တိုင္က ေနရာဖယ္ေပးဖို႔ေနေနသာသာ ကံၾကမၼာအရ အလိုအေလ်ာက္ ေနရာအေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကရင္ေတာင္ အဲ အေျခအေနကို ဘယ္သူေတြက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကလို႔လဲ...။ကြၽန္ေတာ္တို႔လူသားေတြစိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာ ပင္ဂြင္းငွက္ေတြ ေလာက္ေတာင္ ဖံြ႔ၿဖိဳးမႈ မရွိေသးပါလား။ မ်ဳိးႏြယ္တူအခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းကူညီရင္းက ဒုကၡနဲ႔ သုခကို အညီအမွ် မွ်ေ၀ခံစားၾကမယ္လို႔ ပင္ဂြင္းငွက္ေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ထားႏိုင္ၾကေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူသားေတြကေရာ အဲဒီ့လိုစိတ္မ်ဳိး ထားႏိုင္ၾကပါ့မလား။ ထားဖို႔ေရာ စိတ္ကူးရွိပါ့မလား...။ ထားသင့္တယ္ဆိုတာကိုေရာ နားလည္ၾကရဲ႕လား...။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕စိတ္ေတြပင္ဂြင္းငွက္ေတြ ေလာက္ေတာင္ မျမင့္ျမတ္ၾကေတာ့ပါလား...။

အဲဒီလိုစဥ္းစားမိေတာ့ ... ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကြၽန္ေတာ္ ရွက္သြားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတြ ဒီကိစၥကိုမလုပ္ခ်င္ပဲနဲ႕မ်ား မေက်မနပ္နဲ႕ လုပ္ေနၾကတာလားလို႕ကြၽန္ေတာ္ သံသယ ၀င္မိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္... ကြၽန္ေတာ္ေနာက္တစ္ခြန္းထပ္ေမးမယ္အလုပ္မွာခုဏကအျပင္ဘက္ဆံုးမွာ အေအးဒါဏ္ကို အမ်ားဆံုး ခံစားေနရတဲ့ တစ္ေကာင္ဟာ အတြင္းဘက္ဆံုးကို ၀င္သြားပါၿပီ။ အဲဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနာက္တစ္ေကာင္ကိုပဲ ထပ္ေမးလိုက္တယ္။

`ခင္ဗ်ားတို႕ အဲဒီလိုလုပ္ေနေတာ့ ... အထဲကေနၿပီး အျပင္ကိုျပန္ျပန္ထြက္လာရတဲ့ သူေတြက မေက်မနပ္မျဖစ္ၾကဘူးလား...´

ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ေမးခြန္းကို သူက အံ့ၾသဟန္ျပၿပီးျပန္ေျဖတယ္။

`ဘာမွမေက်မနပ္ျဖစ္စရာ မရွိပါဘူး။ အခ်င္းခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ထားႏိုင္ရင္ အားလံုးၿပီးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး...ဒီအေနအထားကတကယ့္ကိုစနစ္က်တဲ့လည္ပတ္မႈတစ္ခုပဲေလ...။အားလံုးညီတူညီမွ်ပဲ...။ဘယ္သူမွပိုၿပီးခံစားခြင့္မရွိသလို...ဘယ္သူမွလည္းေလွ်ာ့ၿပီးခံစားစရာမလိုဘူး။ေစတနာအရ အသက္အရြယ္ ႀကီးသူေတြနဲ႕ ကေလးငယ္ေတြကို အတြင္းမွာ အခ်ိန္ နည္းနည္းၾကာၾကာေနခြင့္ ေပးၾကတာကလြဲလို႕ေပါ့...။´

တိရစာၦန္ေတြ ျဖစ္ေပမယ့္သိတတ္လိုက္တာဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ၾကည္ႏူးသြားမိတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ရွက္စိတ္ေတြ၀င္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ မလံုမလဲေတြျဖစ္လာတယ္။ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ အံ့ၾသေငးေမာေနမိတဲ့ ကြၽန္္ေတာ္ကိုသူကအထူးအဆန္း သတၲ၀ါတစ္ေကာင္လို ၾကည့္ရင္းေျပာတယ္။

`မင္းအတြက္ ဘာျဖစ္လို႕အဲဒီ့ေလာက္ ဆန္းျပားေနရတာလဲ...။ ဒါဟာ... သဘာ၀တရားပဲေလ ျဖဴစင္တဲ့စိတ္တစ္ခုနဲ႕အစစအရာရာကိုရိုးရိုးေလးစဥ္းစားၿပီးသဘာ၀အတိုင္းလိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ ေနလိုက္တာပဲေလ ။ ထူးလည္း မထူးသလို... ဆန္းလည္း မဆန္းပါဘူး ...။´

သူကကြၽန္ေတာ္ ကိုေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပ ေနေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ရွက္စိတ္နဲ႕ ေခါင္းကိုငံု႕ထားမိတယ္ ။ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕နားထဲမွာလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္၊ တရားမွ်တမႈ၊ ေစတနာ၊ သဘာ၀တရား ...ဆိုတဲ့အသံေတြ က်ယ္ေလာင္စြာျမည္ဟည္းေနၾကတယ္။

ဟုတ္တယ္...သူေျပာတာဟုတ္တယ္။ ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္တစ္ခုရွိရမယ္။ အားလံုးကို ရိုးရိုးေလး စဥ္းစားရမယ္။ ေနာက္ၿပီး... သဘာ၀နဲ႔လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ေနရမယ္။လြယ္လြယ္ေလးပါ...။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥေတြက လူေတြအတြက္ဘာေၾကာင့္မ်ား အရမ္းခက္ေနရတာလဲ...။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ကေရာ ဘာျဖစ္လို႔အျပည့္အ၀ မက်င့္သံုးႏိုင္ရတာလဲ..။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ...ႀကိဳးစားၾကည့္ရမွာေပါ့...။ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕စိတ္ေတြ အနည္းငယ္ ၾကည္လင္စျပဳလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပင္ဂြင္းငွက္ ေတြဟာ အေအးဓာတ္ေလ်ာ့က်သြားလို႔ထင္ရဲ႕ ေရကူးသူကူး၊ ငါးဖမ္းသူဖမ္းနဲ႕ ေရခဲျပင္တစ္ခုလံုး လႈပ္ရွားစည္ကားသြားတယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြက ေရထဲမဆင္းၾကဘူး ဘယ္ကိုမွလည္း မေရြ႕လ်ားၾကဘဲ တစ္ေနရာတည္းမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးရပ္ေနၾကတယ္။

`ခင္ဗ်ားတို႔က ေရထဲမဆင္းပဲ ဒီအနားမွာ ဘာရပ္လုပ္ေနၾကတာလဲ...´

ကြၽန္ေတာ္သြားေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့သူတို႔က သူတို႔ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ပင္ဂြင္းငွက္ဥေတြကို ေမးေငါ့ျပတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္လည္း သတိထားမိတယ္...။ ဟုတ္တယ္... သူတို႔က သူတို႔ရဲ႕ဥေတြကို ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚမွာညွပ္ၿပီး တင္ထားၾကတယ္။ ဟိိုဟိုဒီဒီ သြားခ်င္ရင္ေတာင္ ဥေတြက်ကဲြမွာစိုးလို႔ ေျဖးေျဖးေလးသြားၾကရတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ သားသမီးကေလးေတြကို ပင္ဂြင္းငွက္အမေတြက ရင္နဲ႔လြယ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ပင္ဂြင္းငွက္အဖို ေတြက ေျခနဲ႔ သယ္ထားၾကတယ္။

`ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို လုပ္ထားရတာလည္း... အသိုက္ထဲမွာ သူ႔ဖာသာသူ ေနပါေစလား´

သစ္ပင္ေပၚကအသိုက္ေတြထဲမွာ ဥ ဥေလ့ရိွတဲ့ ငွက္ေတြကိုသာ ျမင္ဖူးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီလို ေမးလိုက္ေတာ့ ...

`ဒီေလာက္ေရခဲေတြ ပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ့ ေနရာမွာ ဘာနဲ႔အသိုက္သြားေဆာက္လို႔ရမလဲကြ ၊ ေဆာက္ခ်င္ရင္ေရခဲသိုက္ပဲ ရမွာေပါ့´

`အဲဒါဆိုလည္း အဲဒီေရခဲသိုက္ထဲမွာပဲ လံုလံုျခံဳျခံဳသိမ္းထားေပါ့ဗ်။´

ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ထပ္ဆင့္အေျပာေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာ ရႈံ႕တြသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားပံုပဲ...။

`မင္းေတာ္ေတာ္ တံုးတဲ့ေကာင္ပဲ ...´

လာျပန္ၿပီ ...ဒီစကား။ပင္ဂြင္းငွက္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို အသံုးမက်ဘူးလို႔ေျပာတာ ႏွစ္ခါေတာင္
ရွိသြားၿပီ။ သူတို႔ေျပာတာက ဟုတ္ေနေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္ ေအာင့္သက္သက္နဲ႕ ၿငိမ္ခံေနရတယ္ သူက
စကားဆက္တယ္...

`တခ်ဳိ႕အရာေတြက လံုျခံဳေအာင္သိမ္းဆည္းထားေလ ဆံုးရႈံးသြားဖို႔ ပိုၿပီးလြယ္ကူေလပဲကြ...။ဒီဥေတြကို ေရခဲေတြထဲမွာ သိမ္းထားမယ္ဆိုရင္ အေႏြးဓါတ္မရပဲ အားလံုးခဲၿပီး ပ်က္စီးကုန္ၾကလိမ့္မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အေႏြးဓါတ္ရေအာင္ အေကာင္ေပါက္လာတဲ့အထိ အခုလို ေျခေထာက္ေပၚမွာ တင္ထားရတယ္ကြ...။´

`ခင္ဗ်ားတို႕ဟာက ပင္ပန္းလိုက္တာဗ်ာ...´

`ကိုယ့္သားသမီးအတြက္ပဲ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီေလာက္ေတာ့အပင္ပန္းခံရမွာေပါ့...။´

သူ႔စကားကမဆံုးေသးပါဘူး။ မိဘေမတၲာေတြ ၊ဖခင္၀တၲရားေတြ ၊ အၾကင္နာတရားေတြ စတဲ့ စကားလံုးေတြသံုးၿပီး သူဆက္ေျပာေနဆဲပါ...။ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ သူ႔စကားေတြကို ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္နဲ႔ အေတြးေတြ ၀ဲဂယက္ထန္ေနခဲ႔တယ္။

လူ႔ေလာကထဲက အေဖမေဖာ္ႏိုင္ပဲေမြးခဲ႔ရတဲ့ ကေလးေတြ၊ မိဘရဲ႕ရင္ခြင္ကိုေစာင့္ႀကိဳ ငံ့လင့္ ေနၾကရတဲ့ မိဘမဲ့ေဂဟာက ကေလးေတြ၊ လူ႔အျဖစ္ကိုေတာင္ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေရာက္ရွိခြင့္မရခဲ့ၾကရွာတဲ့ အဖ်က္ဆီးခံ သေႏၶသားေလးေတြ... ေနာက္... မိခင္၊ ဖခင္ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြရဲ့ အဓိပၸါယ္ေလးနက္မႈကို အျပည့္အ၀နားမလည္ၾကတဲ့၊ နားလည္ႏိုင္စြမ္းမရွိၾကတဲ့ ေယာက်ၤား၊ မိန္းမေတြ ...ပံုရိပ္ေတြ ... ျမင္ကြင္းေတြ ... ကြၽန္ေတာ္ လူသားေတြကိုယ္စား ရွက္လိုက္တာ။

ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အေတြးေတြ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနရင္း ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ေခါင္းေတြ မူးေနာက္လာတယ္။ နားထင္စပ္နားက ထိုးထိုးၿပီးေအာင့္ လာတယ္။

`အား ...´

ဦးေခါင္္းကို လက္နဲ႔ အုပ္ကိုင္ရင္းကြၽန္ေတာ္ လဲက်သြားတယ္။

_______________

`သား ...သားေလး သတိရၿပီလား။´

ဒီတစ္ခါ ကြၽန္ေတာ္သတိျပန္ရခ်ိန္ မွာေတာ့ ေမေမ့ရဲ့အသံကို ပထမဆံုး စၾကားရတယ္။ မ်က္စိကို အားယူၿပီးဖြင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္စိေရွ႕မွာမ်က္ႏွာက်က္ျဖဴျဖဴေတြ...။ကြၽန္ေတာ္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕
အားလံုးကို ျပန္သတိရလာတယ္...။ကြၽန္ေတာ္တို႕သေဘၤာ ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းကို အျဖတ္မွာ ေရခဲတံုးႀကီး
တစ္ခုနဲ႕တိုက္မိၿပီး သေဘၤာ ျမဳပ္သြားတယ္။အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္က...ကြၽန္ေတာ္က ပင္ဂြင္းငွက္ေတြဆီ ေရာက္သြားတာလား...။

`အေမ ... သားကို ဘယ္ေနရာကေန ျပန္ေခၚလာတာလဲဟင္´

သူတို႕ ကြၽန္ေတာ့္ကို ပင္ဂြင္းငွက္ေတြရွိတဲ့ ေရခဲျပင္ႀကီးေပၚကေနမ်ား ျပန္ေခၚလာခဲ့ၾကတာလား...။ ဒါမွမဟုတ္...

`သားတို႔သေဘၤာျမဳပ္ၿပီး မၾကာမီမွာပဲ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ေတြေရာက္လာၿပီး သားနဲ႔အတူ သေဘၤာသား သံုးေယာက္ကိုကယ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္တဲ့...။အဲဒီ့သံုးေယာက္ကေတာ့ အခုက်န္းက်န္းမာမာ ျဖစ္ေနၾကၿပီ သားကသာ လံုး၀ သတိျပန္လည္မလာတာ ဒီေန႔ပါနဲ႔ဆိုငါးရက္ေတာင္ ရွိေနၿပီ...။´

ေမေမ အဲဒီလို ေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္...။ေမေမ့ရဲ႕စကားအရဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ ပင္ဂြင္းငွက္ေတြနဲ႕ေတြ႕ခဲ့တာကဘာလဲ...။အိပ္မက္တစ္ခုလား ...။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး...။ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာမ ွမဟုတ္တာ...။ဒါဆို...ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ...။စဥ္းစားေနရင္း ေခါင္းထဲမွာမူးေနာက္လာတယ္...။ ဆက္စဥ္းစားလို႔ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး...။ ကြၽန္ေတာ္ အားလံုးကို ခဏေမ့ထားလိုက္တယ္...။

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြျဖစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ လူ႔ေလာကထဲမွာ က်င္လည္လႈပ္ရွား ေနေပမယ့္ အံေခ်ာ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္သာျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ လူသားမ်ဳိးႏြယ္စုေတြရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ျမွင့္တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခ်င္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ အရူးလို႔ပဲ အေခၚခံခဲ့ရတယ္။

အဲဒီလို အဲဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုရဲ႕အလြန္မွာ လူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရတဲ့အခါတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့စိတ္ထဲကေန ခိုင္မာျပင္းပ်တဲ့ ဆႏၵတစ္ခု လွ်ံထြက္က်လာတတ္တယ္...။

`ကြၽန္ေတာ္... ပင္ဂြင္းငွက္တစ္ေကာင္ျဖစ္ခ်င္တယ္။´