ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္အလြမ္းမ်ား (၁)

စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္ခဲ့တုန္းက ေရးထားတဲ့ အက္ေဆးေလးပါ။ သံလြင္အိပ္မက္မွာနဲ႕ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာမဂၢဇင္းတို႕မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ မဖတ္ရေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးမွာ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ စင္ကာပူႏုိင္ငံ မွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနတဲ့ ညီငယ္ ေမာင္ပြတ္ အတြက္ အဓိက ရည္ရြယ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားကိုေရာက္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြအားလံုး ပတ္၀န္းက်င္အသစ္တစ္ခုကိုေရာက္ေနခ်ိန္မွာ စိတ္ပ်က္အားေလွ်ာ့မေနပဲ ငါတို႕ႏုိင္ငံနဲ႕ ဘာေတြမ်ားကြာျခားလဲ ငါတို႕ႏုိင္ငံအတြက္ ဘာေတြမ်ားအတုယူစရာရွိလဲ ဆိုတာေတြကို ေလ့လာေနၿပီး အခါအခြင့္သင့္တဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႕အေတြ႕အႀကံဳေတြနဲ႕ ကိုယ့္ႏုိင္ငံရဲ႕တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းကို တစ္တပ္တစ္အား ၀ိုင္း၀န္းေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကပါေစလို႕ ဆႏၵျပဳပါတယ္။

``ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္အလြမ္းမ်ား (၁)´´

ကမၻာ႕ေျမပံုရဲ႕တစ္ေနရာမွာ ေျခေထာက္ေလးတစ္ေခ်ာင္းေထာက္ရင္း ဟုိယိမ္းသည္ထိုးနဲ႕ ခပ္ေၾကာ့ေၾကာ့ေလးရပ္တည္ေနတဲ့ ျမန္မာဆိုတဲ့ႏုိင္ငံမွာ ႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္ခဲြေလာက္ ဟိုတိုးသည္ေ၀ွ႕နဲ႕ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ အခုေတာ့ စင္ကာပူဆိုတဲ့ ႏုိင္ငံငယ္ေလး တစ္ခုရဲ႕ သိပ္မက်ယ္၀န္းလွတဲ့ ေျမေနရာေတြေပၚမွာ ေျခခ်မိေနပါၿပီ။ ေမြးကတည္းက ရင္ႏွီးကြၽမ္း၀င္ခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာတို႕ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြ က ကြၽန္ေတာ့္အာ႐ံုေတြထဲမွာယွက္သန္း ကြၽန္႕ေတာ္ရဲ႕ေန႕ရက္ေတြတိုင္းမွာ အလြမ္းေတြကသိုက္သုိက္၀န္း၀န္း ေပါ့... ။ အခ်ိဳၿမိန္ဆံုး အၾကင္နာေမတၲာတရားေတြနဲ႕ ရစ္ဖြဲ႕ေႏွာင္ပတ္ထားတဲ့ မိသားစုဆိုတဲ့ အသိုက္အ၀န္း ေလးတစ္ခုကို ခြဲခြာရၿပီး ေ၀းေျမရပ္ျခားတစ္ေနရာမွာ ဘ၀အတြက္႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရတဲ့ သူတိုင္းရဲ႕ အဆိုး၀ါးဆံုးေသာ ေ၀ဒနာကေတာ့ အဲဒီ့အလြမ္းေတြပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း လူေတြထဲက လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ခံစားခ်က္ေတြကိုေရွ႕တန္းတင္တတ္တဲ့ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္မို႕ ေ၀းကြာခဲ့ရတဲ့ အရာေတြအားလံုးကို လြမ္းၿပီးရင္းလြမ္းလို႕ေနတာေပါ့ဗ်ာ။
အားလံုးသိေနၾကၿပီးျဖစ္တဲ့ ( Homesick)ဆိုတဲ့ အိမ္ကိုလြမ္းတဲ့ေရာဂါအေၾကာင္းကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေထြေထြထူးထူး ေျပာမေန ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပခ်င္တာက စင္ကာပူကိုစေရာက္ ကတည္းက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ရင္ထဲမွာ မႈိလိုေပါက္ေပါက္လာတတ္တဲ့ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္အလြမ္းေတြ အေၾကာင္းကိုပါ။ စင္ကာပူမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေနတဲ့ေနရာက ေလယ်ာဥ္ကြင္းနဲ႕နီးတာေၾကာင့္ မနက္အိပ္ရာႏိုးတာနဲ႕ ပထမဆံုးစၾကားရတာက တ၀ူး၀ူးနဲ႕ ထထပ်ံေနၾကတဲ့ ေလယ်ာဥ္ေတြရဲ႕အသံပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ေလ ျပဴတင္းေပါက္ကေန ေကာင္းကင္ေပၚကိုတ၀ူး၀ူးအသံေပးၿပီး ပ်ံတက္သြားၾကတဲ့ ေလယာဥ္ႀကီးေတြကိုၾကည့္ေငးရင္း ျမန္မာႏုိင္ငံအရပ္ရပ္က အားလံုးကိုလႈပ္ႏႈိးေနက် ႏႈိးစက္ေတြျဖစ္တဲ့ ၾကက္ဖတြန္သံ၊ အုန္းေမာင္းေခါက္သံနဲ႕ ရထားဥၾသဆဲြသံေတြကို တမ္းတမ္းတတကိုလြမ္းေနမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္႕ရဲ႕အလုပ္က ကားတစ္တန္၊ ရထားတစ္တန္နဲ႕သြားရတာမို႕ ပထမဆံုး ကားဂိတ္ကိုေျပးၿပီး ဘတ္(စ္)ကားေစာင့္ရတယ္။ ဘတ္(စ္)ကားဆိုလို႕ စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ ဘတ္(စ္)ကားစီးရပံုေလးေျပာျပဦးမယ္။ (e-z Link Card) လို႕ေခၚတဲ့ Card ေလးကိုစင္ကာပူေဒၚလာ ဆယ့္သံုးက်ပ္နဲ႕၀ယ္ရတယ္။ အဲဒီပိုက္ဆံကုန္သြားရင္ အဲဒီ့ကဒ္ထဲကိုပဲ ATM (Automatic Ticketing Machine) လို႕ေခၚတဲ့အလိုအေလွ်ာက္ေငြျဖည့္စက္ေလးေတြမွာ ပိုက္ဆံကိုထပ္ျဖည့္လို႕ရတယ္။ အဲဒီ့ကဒ္နဲ႕ ဘတ္(စ္)ကားေရာ၊ ရထားေရာစီးလို႕ရတယ္ေလ။ ဘတ္(စ္)ကားေပၚတက္ၿပီဆိုတာနဲ႕(Ticketing Machine) ေလးေတြမွာ အဲဒီ့ကဒ္ေလးေတြကိုသြားၿပီးကပ္လိုက္႐ံုပဲ။ ကြၽန္ေတာ္လဲကားေပၚေရာက္တာနဲ႕ လြတ္ေနတဲ့ေနရာတစ္ခုမွာ၀င္ထိုင္ရင္း စိတ္ေတြကရန္ကုန္ကုိျပန္ေရာက္သြားတယ္။
``ဘားလမ္း ... ဆူးေလ ... ေမာ္တင္ ... အေပၚလမ္း ... အေပၚလမ္း ...´´
``စိန္ေပါလ္ေရာက္လားဟင္ ...´´
``ကားခေလးေတြလွမ္းမယ္ေနာ္ ... လက္တို႕ေတာင္းရင္ရွက္ဖို႕ေကာင္းတယ္´´
``ခုဏက ႏွစ္ေယာက္ခေပးၿပီးၿပီေလ ... ဘာလာေၾကာင္ေနတာလဲ´´
``အထဲမွာအေခ်ာင္ႀကီးေနာ္ ... အထဲ၀င္စီးပါ ... အေပါက္ပိတ္မရပ္ၾကပါနဲ႕ဗ်ာ ... ဒီအေပါက္ကေလးနဲ႕ လုပ္စားေနရတာ´´
``ေခ်ာင္ရင္ မင္းကိုယ္တိုင္၀င္တိုးပါလားကြ ... လာ ... လာ ´´
``အေၾကြေလးေတြေဆာင္ထားမယ္ေနာ္ ... ေထာင္တန္ေပးရင္မနက္ျဖန္မွျပန္အမ္းမယ္´´
``ဟဲ့ ... ငါးဆယ္တန္ေပးထားတယ္ေနာ္ ... ေရွ႕မွတ္တိုင္ဆင္းမွာ ... ´´
``ဆြဲ ဆရာေရ ဆဲြ ... ေနာက္ကား၀င္လာၿပီ ...´´
``ဟဲ့ ... ဟဲ့ ... ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါ ... ဒီမွာတက္ေနတုန္းရွိေသးတယ္´´
ရန္ကုန္ဘတ္(စ္)ကားေတြေပၚက စပယ္ယာေတြနဲ႕ခရီးသည္ေတြရဲ႕ အျပန္အလွန္ေျပာစကားေတြကို ျပန္ၾကားၿပီး ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းၿပံဳးေနမိတယ္။ စင္ကာပူမွာ ဘတ္(စ္)ကားစီးရတာ တကယ့္ကို ပ်င္းစရာႀကီးပါဗ်ာ။ တကယ္ပါ ... ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္း၊ စိတ္ညစ္စရာလည္းေကာင္းတဲ့ ရန္ကုန္က ဘတ္(စ္)ကားေတြနဲ႕ စပါယ္ယာေတြကို ကြၽန္ေတာ္လြမ္းေနမိတယ္။ ဆင္းမယ့္မွတ္တိုင္နီးလာေတာ့ တိုင္မွာ ကပ္ထားတဲ့ ခလုပ္ေလးကိုႏွိပ္လိုက္ရင္ ဒ႐ုိက္ဘာအနားက (Bus Stopping)လို႕ေရးထားတဲ့မီးေလးက အသံျမည္ၿပီးလင္းလာတယ္။ ဆင္းၿပီဆုိရင္လည္း (e-z Link Card) ေလးကိုျပန္ကပ္ေပးလိုက္႐ံုပဲ။ အဲဒါဆို အဲဒီ့ (Ticketing Machine)ေလးကကိုယ္စီးလာတဲ့မွတ္တိုင္ရဲ႕အကြာအေ၀းကိုတြက္ၿပီး သူ႕ဖာသာသူ ပုိက္ဆံျဖတ္ယူထားလိုက္ေရာ။ (Air-con) ဖြင္ထားတဲ့ကားေပၚကေနအဆင္း အျပင္မွာလည္းေနက ပြင့္ေနတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္မွန္မွာ ေရခိုးေရေငြ႕ေတြေတာင္႐ိုက္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ဘာမွမျမင္ရေတာ့ တာေၾကာင့္ မ်က္မွန္ကိုခြၽတ္ၿပီးလက္ကိုင္ပု၀ါနဲ႕ သုတ္ေနရင္း ရန္ကုန္က မနက္ပိုင္းဆုိ ေရေမႊးနံ႕၊ ႏႈတ္ခမ္းနီနံ႕၊ ဟင္းနံ႕ေတြ၊ ညေနပိုင္းဆို ေခြၽးနံ႕၊ အရက္နံ႕ေတြနဲ႕ တေထာင္းေထာင္းထေနတတ္တဲ့ (Air-con) မဖြင့္တဲ့ (Air-con) ဘတ္(စ္)ႀကီးေတြကိုသတိရလိုက္မိေသးတယ္။
ဘတ္(စ္)ကားေပၚကဆင္းၿပီးရင္ေတာ့MRT (Mass Rapid Transit) လို႕ေခၚတဲ့ မီးရထားဘူတာ႐ံုကိုေရာက္ပါၿပီ။ ခုဏက e-z Link Card ေလးနဲ႕ပဲ ဘူတာထဲ၀င္ ရထားေစာင့္ရပါတယ္။ ရထားဘယ္အခ်ိန္၀င္မယ္ဆိုတာကို ဘူတာအ၀င္၀ မွာ ကတည္းက ဆိုင္းဘုတ္မွာ တစ္စီးၿပီးတစ္စီးေရးျပထား ပါတယ္။ ၄မိနစ္၊ ၃မိနစ္၊ ၂မိနစ္၊ ၁မိနစ္ ၿပီးေတာ့ ေရာက္ရမယ့္အခ်ိန္က်တာနဲ႕ ေ၀ါကနဲထိုးစုိက္လာတတ္ တဲ့ရထားႀကီးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ... ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ဆိုတဲ့စကားကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့တဲ့ အၿမဲတမ္းေနာက္က်တတ္ တဲ့ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးက ရထားႀကီးေတြကို လြမ္းေနမိေသးတယ္။ စင္ကာပူမွာ ရထားစီးရတာ ေလယာဥ္ပ်ံစီးရ သလိုပါပဲ။ ရထားလမ္းေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မိုးေပၚမွာေလ။ ျပဴတင္းေပါက္ကေနလွမ္းၾကည့္ရင္ ေအာက္မွာ ကားေတြနဲ႕လူေတြ။ တစ္ခါတစ္ခါက်ရင္ေတာ့ ရထားႀကီးက ေျမေအာက္ထဲ ေရာက္သြားျပန္ေရာ။ စင္ကာပူႏုိင္ငံကက်ဥ္းေတာ့ ရထားေတြက ၿမိဳ႕တိုင္းလိုလိုကိုေရာက္ႏိုင္တယ္ေလ။
``ဂ်ံဳးဂ်ဳံး ... ဂ်က္ဂ်က္ ... ဂ်ံဳးဂ်ဳံး ... ဂ်က္ဂ်က္ ´´
``ေဘာ္ ... ဘူ ... ေဘာ္ ...´´
သံလမ္းႀကီးေတြေပၚမွာ ဘယ္ညာယိမ္းထိုးၿပီး တဂ်ဳံးဂ်ဳံးတဂ်က္ဂ်က္ ခုတ္ေမာင္းေျပးလႊားေနတဲ့ မီးရထားအိုႀကီးေတြရဲ႕ ဥၾသဆြဲသံေတြကို ကြၽန္ေတာ္လြမ္းေနမိတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ရထားစီးရင္ေတာ့ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းသစ္ပင္ေတြ၊ တုိက္၊ တဲ၊ ပ်ဥ္ေထာင္စတဲ့ အိမ္မ်ဳိးစံုရဲ႕ အေနာက္ဘက္ျမင္ကြင္းေတြ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ေျခာက္ေသြ႕တိတ္ဆိတ္ေနတတ္တဲ့ ဘူတာ႐ံုအိုေလးေတြ၊ ရထားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေျပးလႊား လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ အရြယ္စံုေစ်းသည္ေတြ၊ အခ်ဳိ႕ဘူတာ႐ံုေလးေတြရဲ႕ ၾကမ္းျပင္မွာ ေရႊေရာင္အိပ္မက္ေတြ မက္ေနၾက တဲ့ အိမ္ယာမဲ့မိသားစုေတြ၊ စတဲ့ ... စတဲ့ မ႐ုိးႏုိင္တဲ့ျမင္ကြင္းေတြကို ခင္ဗ်ားတို႕ သံလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးျမင္ေနၾကရမွာေလ။ အခုေတာ့ ဒါေတြအားလံုးဟာ လြမ္းစရာေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။
စင္ကာပူမွာ တစ္ခါတစ္ေလအခ်ိန္လုသြားရၿပီဆိုရင္ေတာTaxi ငွားရၿပီေပါ့။ ေတြ႕တဲ့ တကၠစီကိုတား တက္ထိုင္ၿပီး သြားခ်င္တဲ့ေနရာေျပာလိုက္တာနဲ႕ တန္းကိုေမာင္းေတာ့တာပဲ။ တကၠစီတုိင္းမွာက မီတာဖတ္တဲ့ စက္ကေလးေတြ တပ္ထားတယ္ေလ။
``ၿမိဳ႕ထဲ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းသြားခ်င္လို႕ ဘယ္ေလာက္လဲ´´
``ႏွစ္ေထာင္ပါ ...´´
``ဟာ ... မ်ားတယ္ဗ်ာ ... သြားေနက် ... ၁၅၀၀တည္းပါ´´
``၁၈၀၀ေတာ့ေပးပါဗ်ာ ... ဆီေစ်းေတြကေခါင္ခိုက္ေနလို႕ပါ´´
``ဟင့္အင္း ... ဟင့္အင္း ... ၁၅၀၀ပဲ မရရင္မသြားဘူး´´
``ခင္ဗ်ား အဲဒီ့လုိလုပ္ေနရင္ ဒီေန႕ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းေတာ့ ေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒ႐ိုက္ဘာေတြ ဆင္း႐ိုက္လို႕ ပုဆိုးတန္းလန္းနဲ႕ ထြက္ေျပးေနရလိမ့္မယ္´´
``၀ူး ...´´
``ေတာက္ ... တကၠစီဒ႐ိုက္ဘာကမ်ား ... ငါ့ကို ...´´
တစ္ခါက တကၠစီငွားရင္း ဒ႐ိုက္ဘာကအဲဒီ့လိုေျပာသြားတာကိုခံလိုက္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရဲ႕ အျဖစ္ကိုျပန္ေတြး ၾကည့္ေနရင္း ရန္ကုန္က CITY TAXI ေလးေတြကိုလြမ္းေနမိျပန္တယ္။ အဲဒီ့သူငယ္ခ်င္းကလည္းေျပာခ်င္စရာပဲေလ ... သူကအမွတ္မရွိဘဲ ေနာက္ထပ္ တကၠစီတစ္စီးကိုပါ ၁၅၀၀ရမလားလို႕ထပ္စစ္ေတာ့ ... အဲဒီ့ တကၠစီဒ႐ုိက္ဘာက ဘာျပန္ေျပာလည္းဆိုေတာ့ ...
``ဒီေလာက္ေတာင္ ၁၅၀၀ေပးခ်င္ေနရင္လည္း အိမ္သာလိုက္ခဲ့ေပေတာ့ဗ်ဳိ႕´´ တဲ့ ...
ဒီမွာ ည၁၂နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ ဘတ္(စ္)ကားေတြက ေျပးဆြဲေပးတယ္ေလ။ ကားတိုင္းကားတိုင္းရဲ႕ ပထမဆံုးကားထြက္မယ့္အခ်ိန္နဲ႕ ေနာက္ဆံုးကားထြက္မယ့္အခ်ိန္ကို ဂိတ္တိုင္းမွာေရးထားေပးတယ္။ တစ္ခါ ရန္ကုန္မွာတုန္းက ၆နာရီေက်ာ္႐ံုေလး ၿမိဳ႕ထဲကေနအိမ္ကိုၾကားကားစီးၿပီး ျပန္လာတုန္း ကားေပၚမွာ ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ ျပႆနာေလးတစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ခဏခဏ ျပန္သတိရေနမိတတ္တယ္။
``အဘ ... အဘ ... ႏွစ္ဆယ္မဟုတ္ဘူး ... တစ္ေယာက္ကို ၁၀၀ဗ် ...´´
``ေဟ ဘာတုန္းကြ ... ငါအၿမဲစီးေနက် ... ၂၀ပဲေပးရတာ´´
``အဘရယ္ ... နာရီလည္းျပန္ၾကည့္ပါဦး။ ၆နာရီေက်ာ္ေနၿပီဗ်၊ ဒါ လိုင္းကားမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ၾကားကားျဖစ္သြားၿပီ´´
အဲဒီလို ၆နာရီေက်ာ္တာနဲ႕ဘ၀ေျပာင္းသြားတတ္တဲ့ လိုင္းကားမ်ိဳးေတြေတာ့ဒီမွာမရွိပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ ၾကားကားစီးမိၿပီဆိုရင္ အိမ္ကိုအျမန္ျပန္ေရာက္ခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ေတြကို တတ္ႏုိင္သမွ်ေလွ်ာ့ထား ႏုိင္မွ အဆင္ေျပပါတယ္။ မွတ္တိုင္တစ္ခုခုမွာ လူမျပည့္ေသးလုိ႕ ရပ္ေစာင့္ၿပီမ်ားဆိုရင္ေလ ...
``လာ ... လာ ... စံျပေစ်း ... စံျပေစ်း ... သံုးေယာက္ပဲလုိေတာ့တယ္ေနာ္ ...´´
``အခုထြက္မယ္ ... ေတာ္ၾကာထြက္မယ္ ... ထြက္ခ်င္မွထြက္မယ္ ... လာထား ... လာထား ...´´
``လာေနာ္ ... စဥ္းစားမေနနဲ႕ ေတာ္ၾကာအိမ္ျပန္ေနာက္က်လုိ႕ ညစာငတ္ေနဦးမယ္´´
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အပူအပင္သိပ္မရွိပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနတတ္တဲ့သူဆိုေတာ့ စပါယ္ယာေတြရဲ႕ အဲဒီ့လို ေပါက္ကရေလးဆယ္ စကားေတြကုိ နားေထာင္ရင္း တစ္ေယာက္ထဲ ၿပံဳးစိၿပံဳးစိျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ဒီမွာကေတာ့ စပါယ္ယာေတြရဲ႕အသံေတြအစားTicketing Machine ရဲ႕တတီတီျမည္သံကိုပဲ အခါခါၾကားေနရတယ္။ အစစအရာရာဟာ အင္မတန္လြယ္ကူအဆင္ေျပလြန္းေနေတာ့လည္း ဘ၀ဟာ တကယ့္ကို ပ်င္းစရာေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ဗ်။ အေသးအဖြဲျပႆနာေလးေတြမွာ အားအင္ေတြေျခြသံုးလုိက္ရေတာ့ တကယ့္ အခက္အခဲႀကီးႀကီးမားမားေတြနဲ႕ေတြ႕တဲ့အခါ အေကာင္းဆံုး အေနအထားတစ္ခုမွာ ရွိမေနႏုိင္တာ မ်ဳိးေတြေတာ့ ရွိတတ္တာေပါ့ဗ်ာ။
ရန္ကုန္မွာ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ ၾကားကားစီးၿပီးလို႕ အိမ္နားကိုအေရာက္ ကားေပၚကဆင္းလုိက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႕ ဘဲလ္ေလးေတြ ကလင္ ... ကလင္ တီီးၿပီး သူတို႕ကိုမ်ားေခၚမလားလို႕ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႕ ၀ိုင္းၾကည့္ေနတတ္ၾကတဲ့ ဆိုက္ကားဆရာေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေတြကိုလည္း ဘတ္(စ္)ကားေပၚကဆင္းတုိင္း ကြၽန္ေတာ္လြမ္းေနမိေသးတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးထဲမွာ မုိးလင္းကမုိးခ်ဳပ္ ဟုိဟိုဒီဒီေလွ်ာက္သြားေနရတာဟာ ႐ုပ္ရွင္ျပကြက္ေတြကို တစ္ကြက္ၿပီးတစ္ကြက္ၾကည့္ေနရသလုိပါပဲ။ ဘ၀အေထြေထြရဲ႕ ပံုသ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေသာ ျဖစ္တည္ေရွ႕ဆက္ေနမႈေတြဟာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသလုိ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ရင္နင့္စရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အၿမဲတမ္းတစိမ့္စိမ့္နဲ႕ လြမ္းေနမိတာကေတာ့ နိစၥဓူ၀ေတြ႕ျမင္ေနရတဲ့ အယဥ္ေက်း၊ အသိမ္ေမြ႕ဆံုး မ်က္လံုးေတြထဲက မျပည့္စံုျခင္းကြက္လပ္အပိုင္းအစေတြကိုပါပဲ။ စင္ကာပူမွာ ကေတာ့ မနက္မနက္ဆိုရင္ သံပတ္ေပးၿပီး လႊတ္လုိက္တဲ့ စက္႐ုပ္ေတြနဲ႕ တူတဲ့လူေတြ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားေနတာ ျမင္ႏုိင္ၿပီး၊ ညေနဆိုရင္ေတာ့ သံပတ္ေလွ်ာ့ေနတဲ့စက္႐ုပ္ေတြ ပင္ပန္းတႀကီး ေလးတိေလးကန္နဲ႕ အိမ္ျပန္ၾကတဲ့ျမင္ကြင္းေတြကိုေန႕တုိင္းျမင္ရမွာေလ။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္အလြမ္းေတြက ခင္ဗ်ားတို႕အတြက္ေတာ့ ရယ္စရာဟာသေတြ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒါေတြအားလံုးကို ႏွလံုးသားရဲ႕ အနက္႐ႈိင္းဆံုးတစ္ေနရာကေန နင့္နင့္သီးသီးကိုလြမ္းေနမိရင္း ဘ၀ဆုိတာ ကိုယ္တိုင္ ရွင္သန္ရပ္တည္ ေနႏုိင္ဖို႕အတြက္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရျခင္းပါပဲဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ထက္ပိုတဲ့ အဓိပၸါယ္တစ္ခုကို ရွာေဖြျပဌာန္းႏုိင္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနမိပါတယ္။