သႀကၤန္ခရီးစဥ္ ... (၂)

           ဒုတိယအၾကတ္ေန႕ညေနပိုင္းမွာ … ရြာတစ္ရြာက ညီငယ္တစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး … အိုင္သျပဳနဲ႕ ငါးသို္္င္းေခ်ာင္းၾကားမွာ ဆည္ေဆာက္ဖို႕အတြက္ ေျမေတြဖို႕တာ ပါသြားတဲ့ လယ္ကြက္ေတြကို ေလွ်ာ္ေၾကးမေပးဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ခေမာက္စုအထက္တန္းေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြစီကေန … ပိုက္ဆံေတြအေကာက္ၾကမ္းၿပီး ၿခံေတြတစ္ၿခံၿပီးတစ္ၿခံ၀ယ္ေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ၊စာေမးပြဲေၾကး ၇၀၀ ကိုလည္း တစ္ေယာက္ ၇၀၀၀ ေကာက္ၿပီး ဆရာမႀကီးနဲ႕ အႀကံေပးဆရာ တစ္ေယာက္ တို႕ ေပါင္းစားေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း … ေတြလာေျပာျပၾကတယ္။ မသိနားမလည္ တဲ့ ေတာသူေတာင္သားေတြကို လည္မ်ိဳညွစ္ၿပီး စီးပြားရွာေနတဲ့ အက်င့္ပ်က္လူယုတ္မာေတြရဲ႕ ရန္က ေတာ္ေတာ္မေသးပါလားလို႕ ကိုယ္ေတြးမိၿပီး … ဥပေဒေဘာင္ထဲကေန ဘယ္လုိဘယ္လိုမ်ိဳးေတြ လုပ္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း အႀကံေပးလိုက္ၿပီး ၊ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္းလဲ  ဒီလိုမ်ိဳးကိစၥေတြ ပေပ်ာက္သြားေအာင္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ႀကိဳးစားေပးမယ့္ အေၾကာင္း ကတိေပးလိုက္တယ္။ ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕ ရိုးသားမႈ၊ အသိအျမင္ နည္းပါးမႈကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ ရသေလာက္ခ်ဴယူေနတဲ့ ေတာေၾကာင္ေတြ လက္ခေမာင္းဆက္မခတ္ႏုိင္ေအာင္ ကိုယ္တို႕အားလံုး တာ၀န္သိသိနဲ႕ ႀကိဳးစားၾကဖို႕ အေရးတႀကီး လိုအပ္ေနၿပီ ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ။ မီဒီယာေတြကုိလည္း … ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြနဲ႕ နာမည္ႀကီးေတြ ေနာက္ကိုခ်ည္း  ေလွ်ာက္လုိက္မေနပဲ နယ္ေ၀းေဒသေတြအထိ ေျခဆန္႕ၾကရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႕လဲ ေတြးမိတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးနဲ႕ ေ၀းလံေခါင္သီတဲ့ ေတာရြာေက်းလက္က ျပည္သူေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ မက်က္ေသးတဲ့ အနာရြတ္ေတြေပၚ ဒဏ္ရာေတြ ထပ္ထပ္ၿပီးရေနတုန္းပဲ … ၿပီးေတာ့ … သူတုိ႕မွာ ေျပာခ်င္ေနၾကတဲ့စကားေတြမ်ားစြာကို ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး ၿမိဳသိပ္ထားရတဲ့ မခ်ိမဆန္႕ ရင္ဘတ္ေတြလဲ ရွိၾကေသးတယ္။ ျပည္သူ႕အသံကို တကယ္ေဖာ္ထုတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ … သူတို႕ေတြကို ကိုယ္တို႕ ဘယ္လိုခ်န္ထားခဲ့လို႕ျဖစ္မွာလဲ ။

          အတက္ေန႕ ေန႕လည္စာဆြမ္းစားၿပီးေတာ့ လူထြက္ဖို႕အတြက္ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းဘုန္းက သိကၡာခ်ေပးတယ္။ ဘုန္းႀကီးအျဖစ္ကေန ကိုရင္၊ ကိုရင္အျဖစ္ကေနမွ သာမာန္လူ ဆိုတဲ့အဆင့္ႏွစ္ဆင့္ကို ဆရာေတာ္တိုင္ေပးတာေတြလိုက္ဆိုၿပီးမွပဲ သာမာန္လူျပန္ျဖစ္တယ္။ ရဟန္းသံဃာျဖစ္ဖို႕မလြယ္သလို၊ လူျပန္ထြက္ရတာလဲ လြယ္လြယ္နဲ႕မၿပီးဘူးလို႕ ဆရာေတာ္ကေျပာတယ္။ ရဟန္းေတာ္ေတြကို သဃၤန္းဆြဲခၽြတ္လိုက္ရံုနဲ႕ သိကၡာက်မသြားဘူးဆိုတာကို ဆရာေတာ္က ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပတယ္။ လူထြက္ၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ ၁၉ ဂ်ဴလိုင္မွာ က်ဆံုး သြားတဲ့ အာဇာနည္ေတြထဲက တစ္ဦးျဖစ္တဲ့မန္းဘခုိင္ရဲ႕ အမ်ိဳးေတြရွိရာ ယုန္တလင္းေက်းရြာေလးကို ကိုယ္တုိ႕ေတြထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ငါးသိုင္းေခ်ာင္းသူနဲ႕ညားၿပီး ရြာမေရာက္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အိုင္သၿပဳသား ကိုေပါက္ႀကီးက သူ႕ကားနဲ႕လိုက္ပို႕ေပးလို႕ ကိုယ္တို႕ေတြ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႕ ယုန္တလင္းကိုေရာက္သြားၾကတယ္။ ယုန္တလင္းက အိုင္သျပဳနဲ႕ဆို ၁၀မိုင္ေလာက္ေ၀းတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဟသၤာတမွာ ဆုေတာ္ေငြ ငါးက်ပ္ထုတ္တဲ့ကာလ … ေဒၚေမရီလွေတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေခၚလာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုရန္ကုန္ျပန္ပို႕ေပးဖို႕ ကရင္လူမ်ိဳးမန္းဘခုိင္ကို အကူအညီ ေတာင္းတယ္။
အဲဒါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မန္းဘခိုင္တို႕အိမ္မွာ ၃ရက္ေလာက္ပုန္းေနရၿပီးမွ ငွက္ေပ်ာ္သီးထမ္းတဲ့လူေယာင္ေဆာင္ ၊ ငွက္ေပ်ာ္တင္တဲ့ကားေပၚတြယ္လိုက္ၿပီး ငွက္ေပ်ာသီးတင္တဲ့ သေဘၤာနဲ႕ရန္ကုန္ကိုျပန္လာခဲ့ရတယ္လို႕ မန္းဘခိုင္ရဲ႕ေျမးျဖစ္သူကေျပာျပတယ္။ ၃ရက္တာ ပုန္းေနရတဲ့ ကာလအတြင္းမွာလဲ အိမ္အေနာက္ဘက္က ေယာက်ၤားေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေန႕လည္ေန႕ခင္းေတြ ၀င္ပုန္းေနရၿပီး ညဖက္မွ အိ္မ္ေပၚတက္ စကားေျပာၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီ့အခ်ိန္ ကရင္၊ ဗမာဆက္ဆံေရးတင္းမာေနတဲ့ကာလမွာ ကရင္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဖြက္ထားေပးၿပီး ရန္ကုန္ကိုေဘးရန္ကင္းေအာင္ ပို႕ေပးခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္အပ်က္က စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ သမိုင္းရဲ႕ျပကြက္တစ္ခုပဲ။ ကိုယ္တုိ႕ေတြလဲ ဓါတ္ပံုေတြအျပင္ ၊ ဗြီဒီယုိနဲ႕လဲ မွတ္တမ္းေတြတင္ခဲ့တယ္။ မန္းဘခုိင္ရဲ႕ ေျမးျဖစ္သူက သူတို႕ကို အာဇာနည္ေန႕အခမ္းအနားအတြက္ လာတက္ဖို႕အေၾကာင္းၾကားတဲ့ စာရြက္ပိုင္းေလးကိုထုတ္ျပၿပီး … အာဇာနည္ေတြရဲ႕မိသားစုေတြကို အေလးအနက္မထားပဲ ဖိတ္စာေလးေတာင္မပို႕တဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္လို႕ေျပာျပတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ အာဇာနည္ေန႕ကဆို ကား၀င္ခြင့္နံပါတ္ေလးပဲ လွမ္းပို႕တယ္တဲ့။ ကိုယ္လဲ သူတို႕နဲ႕ ထပ္တူထပ္မွ် စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိၿပီး … ‘‘အာဇာနည္ဆိုတာ တန္ဖိုးထားျမတ္ႏိုးအပ္တဲ့အရာ …” ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႕ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးဦးမွပဲလို႕ ရုတ္တရက္ေတြးလိုက္မိေသးတယ္။ ဦးႏုလက္ထက္တုန္းက မန္းဘခိုင္ရဲ႕ အိမ္ကို ေရွးမူမပ်က္ျပန္ေဆာက္ၿပီး ထိမ္းသိမ္းထားဖို႕ စီစဥ္ခဲ့ေပမယ့္ … အဲဒီ့အစီအစဥ္အထမေျမာက္ခင္ပဲ … တိုင္းျပည္က ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ခဲ့ရတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က်ဆံုးၿပီးေနာက္ပိုင္း မန္းဘခိုင္ရဲ႕ဇနီး ေဒၚေအးလံု ဆီကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြလဲ ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ စာေတြကိုဖတ္ေနရင္းက အဖြားေဒၚခင္ၾကည္ရဲ႕ ရိုးသားပြင့္လင္း၊ မာန္မာနကင္းၿပီး လွပတဲ့စိတ္ထားေတြကို ခံစားလာရတာေၾကာင့္  ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူး၀မ္းနည္း စိတ္တစ္ခု ျဖစ္လာတယ္။ ယုန္တလင္း NLDရံုးရဲ႕ ဧည့္မွတ္တမ္းမွာ လက္မွတ္ထိုးခဲ့ၿပီး … အမွတ္တရအေနနဲ႕ ဒီလိုေရးေပးခဲ့လိုက္တယ္ “ သမိုင္းကို ႏုိင္သူေတြေရးၾကတဲ့ေခတ္ကုန္ၿပီ … က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕သမိုင္းကို က်ေနာ္တို႕ ျပန္ေရးမယ္၊ က်ေနာ္တို႕ ဆက္ေရးမယ္။”  မန္းဘခုိင္ရဲ႕ သမီးအငယ္ဆံုးနဲ႕လဲ ေတြ႕ခဲ့ရေသးတယ္။ အေမက က်န္းက်န္းမာမာပါပဲ … ဒါေပမယ့္ ေဆးရံုကက်န္းမာေရး၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ ေပါ့ဆမႈ၊ ဂရုမစိုက္မႈေတြေၾကာင့္ ဒူးေခါင္းလည္ၿပီး လမ္းကို စတီးေထာက္နဲ႕ေလွ်ာက္ေနရတယ္။

                    ယုန္တလင္းရြာက ျပန္ေရာက္ၿပီး ညေနအခ်ိန္နည္းနည္းက်န္ေနေသးတာနဲ႕ ကိုယ္တို႕ေတြ ကားနဲ႕ေက်းလက္သႀကၤန္ကို တစ္ပတ္ပတ္ၿပီးၾကည့္ၾကေသးတယ္။ ေက်းလက္ သႀကၤန္မို႕ မ႑ပ္ေတြတစ္ခုနဲ႕တစ္ခု နည္းနည္းလွမ္းေပမယ့္ … မီးသတ္ပိုက္ေတြကေတာ့ ရန္ကုန္အဆင့္မီပါတယ္။ ကိုယ္တို႕တည္းတဲ့အိမ္အေရွ႕က ၾကာသပေတးဆြမ္းေလာင္းအသင္းရံုႀကီးမွာ ေန႕ေရာညပါ စတုဒီသာေကၽြးေနတဲ့ ျမင္ကြင္း ကလည္း ျမန္မာ့ရိုးရာသႀကၤန္ပြဲရဲ႕ ၾကည့္မ၀ရႈမၿငီးတဲ့ အလွတရားတစ္ခုပါပဲ။ ညဖက္ ဆရာေတာ္ကေခၚထား တယ္ဆိုတာနဲ႕ သြားေတာ့ ဆရာေတာ္က အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ အၿမဲရြတ္ဖို႕ ဂါထာတစ္ပုဒ္ေရးေပးလိုက္တယ္။ ကိုယ္တို႕ႏုိင္ငံရဲ႕အေျခအေနက အရင္ကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုေပမယ့္ ... အာဏာရွင္လက္က်န္ေလးေတြက တၾကြၾကြ၊ သံသယလက္က်န္ေလးေတြက တသသနဲ႕ဆိုေတာ့ အႏၱရာယ္ကင္းပါၿပီလို႕ ဆိုႏုိင္တဲ့အေနအထား မဟုတ္ေသးဘူးေလ။ ျပဳစရာ၊ ျပင္စရာလိုေနုတဲ့ … ႏႈတ္စကားတစ္ခြန္းတည္း၊ ႏွိပ္ကြပ္လိုမႈ တစ္ခုတည္းနဲ႕ အာဏာတည္ခဲ့ေသာ အမိန္႕ေတြကလည္းအမ်ားသားလား …။ ဆရာေတာ္ကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာ ဦးခ်ကန္ေတာ့ၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ ညဖက္ ရြာကေဆြမ်ိဳးေတြစီစဥ္ေပးထားတဲ့ ဘဲႀကြပ္ေၾကာ္နဲ႕ ကိုယ္တုိ႕ေတြ ၀ိုင္းဖြဲ႕စကားေျပာၾကေသးတယ္။ ၂၀၁၀ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက တစ္သီးပုဂၢလအျဖစ္နဲ႕ တုိင္းေဒသႀကီးလႊတ္ေတာ္မွာ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ျပိဳင္ခဲ့ၿပီး တကယ္မဟုတ္ေသာ အရႈံးနဲ႕ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ ေနာင္ေတာ္တစ္ေယာက္ရယ္၊ အျခား တုိင္းျပည္ရဲ႕အေရးနဲ႕ ရပ္ရြာေကာင္းစားေရးကို စိတ္၀င္စားၾကၿပီး တတ္အားသမွ်၀ိုင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ သူအခ်ိဳ႕ေရာေပါ့။ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ခ်ိတ္ဆက္အလုပ္လုပ္ႏုိင္ၾကဖို႕နဲ႕ ေနာက္ပိုင္း ကြန္ယက္ပံုစံ အခ်င္းခ်င္းကူညီလက္တြဲေဆာင္ရြက္သြားၾကဖို႕ကို … ကိုယ္တို႕ေတြ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကို္ယ္တို႕ထိုင္ေနတုန္း … ရြာထဲမွာ နာေရးတစ္ခုျဖစ္လို႕တဲ့ ပ်ဥ္ခ်ပ္ေတြလာေတာင္း တယ္။ ေနာက္ေန႕က ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕ဆိုေတာ့ … ေန႕မကူးခင္ ညတြင္းခ်င္းခ်ခ်င္ၾကပံုရတယ္။ ခက္တာက နာေရးကူညီေနတဲ့ အဖြဲ႕ေလးမွာလဲ ပ်ဥ္ကႏွစ္ခ်ပ္ပဲအဆင္သင့္ရွိၿပီး … ညဖက္ျဖစ္လို႕ သိမ္းထားတဲ့ပ်ဥ္ေတြကို ထုတ္ဖို႕အခက္အခဲ ျဖစ္ေနတာနဲ႕ ရွိတဲ့ပ်ဥ္ႏွစ္ခ်ပ္ပဲေပးလုိက္ရတယ္။ အစစအရာရာ မျပည္စံုဘူးဆုိေပမယ့္ … ရွိသေလာက္အေျခအေနေလးအတြင္းမွာ ရသေလာက္ေလး၀ိုင္း၀န္းကူညီေနၾကတာကိုၾကည့္ၿပီး … ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ရသလိုပဲ … ျဖည့္စရာလိုေနတဲ့ ကြက္လပ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိေနေသးပါလားလို႕လဲ ေတြးမိပါတယ္။ ရြာမွာ စာၾကည့္တိုက္ေလး တစ္ခု ေလာက္ေလာက္လားလားျဖစ္လာဖို႕ကိုလဲ ကိုယ္တုိ႕ တုိင္ပင္ျဖစ္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ အဖိုးရွိတုန္းက … စာၾကည့္တိုက္ေလးတစ္ခု အေျခတည္ေပးခဲ့ေပမယ့္ ပံုမွန္ၾကည့္ရႈထိမ္းသိမ္း မယ့္သူမရွိတာေၾကာင့္ … မေအာင္ျမင္ပဲပ်က္စီးၿပီးဆံုးသြားခဲ့တယ္။ အခု ကိုယ္တို႕လက္ထပ္မွာေတာ့ အဲဒီ့လိုမ်ိဳးမျဖစ္ရေအာင္ … ေသေသခ်ာခ်ာေလး စနစ္တက်လုပ္ၾကဖို႕ ၀ိုင္းတုိင္ပင္ၾကတယ္။ ကေလးေတြေရာ၊ လူလတ္၊ လူႀကီးေတြပါ စာဖတ္လာၾကဖို႕ … စာဖတ္ျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြကို ထင္သာျမင္သာျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ႏုိင္ၾကဖို႕လုိမယ္လို႕လဲ ကို္ယ္ေျပာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ည ၁၂ နာရီေလာက္အထိ စကားထုိင္ေျပာၾကအၿပီးမွာေတာ့ … ကိုယ္တို႕ေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပဲ ႏႈတ္ဆက္လမ္းခြဲခဲ့ၾကတယ္။ မနက္ေစာေစာထၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ၾကရေတာ့မယ္ေလ ။

          ဒီႏွစ္သႀကၤန္ ဘုန္းႀကီးသြား၀တ္တယ္ဆိုေပမယ့္ … အိုင္သျပဳရြာကေလးနဲ႕ အျခား အနီးအနားကရြာေလးေတြကိုေရာက္ျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ စဥ္းစားေတြးေတာစရာေတြ … အျမင္မေတာ္တာေတြ … အေရးတႀကီးလိုအပ္ေနတဲ့လိုအပ္ခ်က္ေတြမ်ားစြာကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္ခဲ့ရတဲ့ အတြက္ … ကိုယ္ရဲ႕ စိတ္အာရံု ထဲမွာ ျပည့္သိပ္က်ပ္ညပ္စြာနဲ႕ ရန္ကုန္ကိုျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ခရီးစဥ္ ကေလးက ေပ်ာ္စရာလဲေကာင္းသလို ရင္ေမာစရာလဲေကာင္းပါတယ္ …။