ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ေသာ ေန႕ ...
ဒီေန႕ ေဆးစစ္ထားတာ အေျဖသြားယူရမယ့္ေန႕ပဲ ... ။ အလုပ္ရွင္ဆီက ခြင့္ေတာင္းၿပီး အလုပ္ကေန ေစာေစာထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္ ...။ မေန႕က ညေနက မိုးနဲနဲမိသြားလို႕ ... ဖ်ားခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနၿပီး ... လူက နဲနဲႏုံးေနတယ္ ...။ အခုတေလာ နဲနဲေလး အေအးမမိလိုက္နဲ႕ အဖ်ားက၀င္၀င္လာၿပီး ေခါင္းေတြကိုက္ကိုက္လာ တာ ဒါပါနဲ႕ဆို ေလး၊ ငါးခါေလာက္ရွိေနၿပီ ...။ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိပါဘူး ...။ ရထားတစ္တန္၊ ကားတစ္တန္ စီးအၿပီး မွာ ေဆးစစ္ထားတဲ့ ေဆးခန္းကိုေရာက္သြားတယ္ ...။ ဒီေန႕က ေဆးစစ္ခ်က္ အေျဖ Result ယူရံုပဲဆိုေတာ့ ေစာင့္စရာ မလိုေတာ့ဘူးလို႕ ေတြးမိၿပီး ေကာင္တာက ေကာင္မေလးကုိ ေဘာင္ခ်ာေလးလွမ္းေပးလိုက္တယ္ ...။ ေကာင္မေလးက ေဘာင္ခ်ာကနံပါတ္နဲ႕တိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ Result ေတြကိုလုိက္ရွာေပးေနတယ္ ...။ ေဟာ ... သူေတြ႕သြားၿပီထင္တယ္ ... ။ ေကာင္မေလးက အေျဖစာရြက္ထုတ္ေလးကိုကိုင္ၿပီး စာအိတ္ေပၚက မွတ္ခ်က္ေလးေတြကို ဖတ္ေနတယ္ ...။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းေျပာတယ္ ...။
“ အခန္း (၁၁) က ေဒါက္တာ့ဆီမွာ သြားယူလိုက္ေနာ္ ... ကၽြန္မ အဲဒီ့ကိုပို႕ေပးထားလုိက္မယ္ ”
အာ ... တခါတည္းေပးလိုက္လဲ ရတဲ့ဟာကို ဘာလို႕ ေဒါက္တာဆီကိုထက္သြားရဦးမွာလဲ ...။ စိတ္ထဲက မသြားခ်င္ေပမယ့္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာျပီး ၿပီးခ်င္းပဲ ... လွည့္ထြက္သြားတာေၾကာင့္ မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္နဲ႕ပဲ အခန္း (၁၁) ထဲကို လုိက္သြားလိုက္ရတယ္ ...။
“ ထုိင္ပါ ... ခင္ဗ်ာ ...”
ဆရာ၀န္က အသက္သိပ္မႀကီးေသးဘူး ... အလြန္ဆံုးရွိမွ ၃၀ေပါ့ ...။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႕ေရွ႕မွာထိုင္ခိုင္းၿပီး ... ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေဆးစစ္ခ်က္ေတြကို ၾကည့္ေနတယ္ ...။ ဒီဆရာ၀န္ ဒီအခ်ိန္မွာ ငါ့ကို ျပန္စမ္းသပ္ရင္ေတာ့ ... ဖ်ားေနတာသိသြားၿပီး ျပႆနာရွာဦးမလားမသိဘူးလုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိတယ္ ...။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခုခုေျပာခ်င္ေနေပမယ့္ ... ဘယ္က ဘယ္လိုစေျပာရမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားေနပံုေပါက္တာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ လမ္းေၾကာင္းစခင္းေပးလိုက္တယ္ ...။
“ဆရာ ... ကၽြန္ေတာ့္ေဆးစစ္ခ်က္မွာ ဘာမ်ားလိုအပ္တာရွိလို႕လဲ ... ဆရာ ... တစ္ခုခုမ်ား ထပ္စစ္ဖို႕ လုိ္အပ္လို႕လား ...”
“ေၾသာ္ ... မဟုတ္ပါဘူး ... ခင္ဗ်ားေဆးစစ္ခ်က္ေတြက အကုန္လံုးျပည့္စံုသြားပါၿပီ ... ထပ္စစ္စရာမလုိပါဘူး ... ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကို ... က်န္းမာေရးအသိပညာေလးနဲနဲေပးခ်င္လို႕ပါ ...”
ဟာ ... ဘာလို႕လဲကြာ ...။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းထဲမွာ ၿငီးစီစီႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္ဆိုမွာ ... ဆရာ၀န္က ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေတြေျပာဦးမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲနဲစိတ္ညစ္သြားတယ္ ...။ ေနာက္မွ ေပးလို႕ မရဘူးလားဆရာရယ္ လို႕ ေျပာလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ... အားနာတဲ့ စိတ္တစ္ခုေၾကာင့္ေျပာမထြက္ခဲ့ဘူး ...။
“ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို HIV ေရာဂါပိုးအေၾကာင္းေလး နဲနဲရွင္းျပမလို႕ပါ ... ”
“ ဗ်ာ ... ဘာလုပ္ဖို႕လဲဗ် ...”
ဒီေလာက္နာမည္ႀကီးတဲ့ ေရာဂါအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သိတာပဲ ... အဲဒါကုိ သူလဲရိပ္မ္ိမွာပဲ ...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကုိ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို အထူးအေထြလုပ္ၿပီးရွင္းျပခ်င္တယ္ဆိုတာက ဘာသေဘာလဲ ...။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျခားသူေတြဆီသြားၿပီး ဆင့္ပြားပညာေပးေစခ်င္လို႕လား ...။ ဒါလဲ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး ... ။ ဒါဆို ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ...။
“ HIV ေရာပါပိုးဆိုတာက လူေတြရဲ႕ ကုိယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ခုခံစြမ္းအားေတြကို ေလွ်ာ့က်ေစတဲ့ ေရာဂါပိုးမ်ိဳးေလ ... သူူ႕ခ်ည္းပဲက လူေတြကို ဒုကၡမေပးေပမယ့္ ... အျခားေရာဂါေတြ ၀င္လာတဲ့အခါ ... ကိုယ့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က ဘယ္လိုမွ ျပန္ၿပီးခုခံႏုိင္စြမး္မရွိေတာ့ပဲ ... အဲဒီ့ေရာဂါေတြရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ကို အလူးအလဲခံရတာမ်ိဳးေလ ...
အဲဒီ့ေတာ့ ကိုယ္ကသာ အျခားေရာဂါေတြ မ၀င္ေအာင္ ႀကံေဆာင္ေနထိုင္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ အျခားသူေတြလိုပဲ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနႏုိင္ပါတယ္ ...”
သူ ဘာေတြ ေျပာေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားတစ္ခ်က္မၾကားတစ္ခ်က္ပါပဲ ... ။ သူေျပာေနတာေတြကို စိတ္မ၀င္စားႏုိင္အားေအာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အာရံုထဲမွာ ... ငါ့မွာ HIV ေရာဂါပိုးေတြ႕လို႕မ်ား သူ ဒါေတြလာေျပာျပေနတာလား မသိဘူးဆိုတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုက ေနရာယူထားလိုက္ၿပီေလ ...။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ သူ စကားစ နဲနဲ ျပတ္သြားတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အျမန္အျမန္ပဲ ေမးလိုက္တယ္ ...
“ ဆရာ ... ကၽြန္ေတာ့္ေသြးထဲမွာ ... HIV ေရာဂါပိုးေတြ႕လို႕လား ... ဆရာ ...။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာ ... ကၽြန္ေတာ့္ ကို ဒီစကားေတြ လာေျပာေနတာလား ... ဆရာ ...”
“HIV ေရာဂါပိုးရွိလို႕ ဆိုၿပီး ဘာမွ စိတ္ပ်က္အားေလွ်ာ့သြားစရာမရွိပါဘူး ...။ ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုကို လက္ခံလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ အေကာင္းဆံုးေရွ႕ဆက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာပဲေလ ...”
အာ ... စိတ္တိုလိုက္တာ ...။ ကၽြန္ေတာ္ေမးတာကို မေျဖဘူး ... သူေျပာခ်င္တာေတြပဲ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္ ...။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ... ဆရာ ...။ ကၽြန္ေတာ္ ဒါေလးကိုယူသြားလို႕ရၿပီလား ... ဆရာ ...”
ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္မရွည္ေတာ့တာနဲ႕ ေဆးစစ္လႊာကို ေကာက္ကိုင္ၿပီးေမးလိုက္ေတာ့ သူက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။
အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ ... ေဆးစစ္လႊာေလးကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး သူ႕ေရွ႕ကေန အျမန္ဆံုးထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္ ...။
“ခင္ဗ်ား ... ေဆြးေႏြးခ်င္စရာရွိရင္ အခ်ိန္မေရြး ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လာေဆြးေႏြးႏုိင္ပါတယ္ ...”
သူလွမ္းေျပာတဲ့ စကားကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ေတာ့ပဲ ... အဲဒီ့ေဆးခန္းေလးထဲ ကေန ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းထြက္လာခဲ့လုိက္တယ္ ...။ ကားေပၚကို ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေရာက္သြားတယ္ မသိပါဘူး ... ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္သိလိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ တုိက္ခန္းေလးနားကိုေတာင္ ကားကေရာက္ေနၿပီ ...။ ကၽြန္ေတာ္ ... ကားေပၚကဆင္းၿပီး တုိက္ခန္းေလးကို မသြားခင္မွာပဲ ကားမွတ္တုိင္မွာ ထိုင္ေနရင္း လက္ထဲက ေဆးစစ္လႊာစာရြက္ေလးကို ဖြင့္ၾကည့္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ အားေတြကို မရမက ေမြးယူ ေနရတယ္ ။ ေဆးခန္းေလးမွာ ျဖစ္သြားတဲ့ အေနအထားနဲ႕ ဆရာ၀န္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြရဲ႕ အသြားအလာကို ေထာက္ရႈရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲဒီ့ေရာဂါရွိေနၿပီဆိုတာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနၿပီပဲ ... ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတြ ဟိုးေအာက္ဆံုးအထိထိုးက်သြားတယ္ ...။ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ ...။
ကၽြန္ေတာ္ မူးယစ္ေဆးသံုးတဲ့ေကာင္လဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ မိန္းမလိုက္စားေနတဲ့သူလဲ မဟုတ္ဘူး ...။ ဒါေပမယ့္ ... ဘာျဖစ္လို႕ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ ...။ အျခားျဖစ္ႏုိင္ေျခေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာပဲေလ ... ဆိုတဲ့အသိက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သံသယေတြကို လက္ခံလိုက္ဖို႕ ဆြဲညွိယူသြားတယ္ ...။
“ ေဟ့ေကာင္ ... မင္း ျပန္မလာေသးဘူးလား ... ငါ ထမင္းစားဖုိ႕ေစာင့္ေနတယ္”
အိမ္မွာအတူေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆီက မက္ေဆ့ခ်္၀င္လာတယ္ ...။
“ ငါ ျပန္မလာေသးဘူး ... စားႏွင့္လိုက္ ” လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ပို႕လိုက္တယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ ဒီေရာဂါရွိတယ္ဆိုတာ သိရင္ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အတူတူ ထမင္းကို တစ္၀ိုင္းတည္းစားဦးမွာလား ...။
ဘာမွေတာ့ မဆိုင္ေပမယ့္ မေသခ်ာဘူး ...။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မျပန္ေသးဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္ၿပီး အနီးဆံုး ကမ္းနားတစ္ေနရာကို သြားဖို႕ စဥ္းစားလိုက္တယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အာရံုထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမယ့္ ... ခ်စ္သူရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ေယာင္လာတယ္ ...။ ေသခ်ာတယ္ ... ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႕ေ၀းရေတာ့မယ္ ...။ ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲပါဘူးဆိုတဲ့ သစၥာစကားေတြနဲ႕ ... ျပန္လည္ဆံုေတြ႕မယ့္ အခ်ိန္တစ္ခု ကို အလြမ္းေတြေထြးေပြ႕ၿပီး ေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ အခု ေ၀းရေတာ့မယ္ ...။ သူလက္ခံႏုိင္ပါ့ မလားဆိုတဲ့ အေတြးကို ကၽြန္ေတာ္ မေတြးျဖစ္ပါဘူး ...။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ခံရမယ့္ အျပစ္တစ္ခုကို သူ႕အတြက္လဲ မွ်ေ၀မေပးခ်င္ေတာ့ဘူး ...။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ...။ အမွန္အတုိင္းဖြင့္ေျပာၿပီး ... သူမနဲ႕ ေ၀းရာကိုထြက္ေျပးသြားရမလား ...။ အဲဒီ့လိုဆိုရင္ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိသြားခြင့္ျပဳမွာလား ...။ ဒါဆိုလဲ ... ဘာမွမေျပာပဲ ဒီအတုိင္းႀကီးပဲ အဆက္အသြယ္ျဖတ္လိုက္ရမလား ...။ အဲဒီ့လိုဆိုရင္ေရာ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ခ်စ္သူခံစားေနရတာေတြကို လွ်စ္လွ်ဴရႈၿပီး အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေနႏုိင္လို႕လား ...။ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုဟိုဒီဒီေတြ စဥ္းစားေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ထားခဲ့ဖူးတဲ့ ကတိတစ္ခုကိုသြားသတိရလိုက္တယ္ ...။
“ တစ္ခုခုကို ဆံုးျဖတ္မယ္ႀကံတုိင္း ... ႏွစ္ေယာက္စလံုးစာအတြက္ စဥ္းစားရမယ္ ... ဟုတ္ၿပီေနာ္ ...”
ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ ... ။ ထြက္ေပါက္မရွိတဲ့ စိတ္ကူးေတြထဲမွာ ရုန္းထြက္မရပဲပိတ္မိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ... ေအးျမတဲ့ ေလေျပညင္းရဲ႕ အထိအေတြ႕ကိုရမွ ... ကမ္းနားကိုေရာက္ေနၿပီပဲဆိုတာကို သတိရလိုက္တယ္ ...။ တသြင္သြင္စီးေနတဲ့ ျမစ္ေရျပင္ကို ၾကည့္ရင္း ... “ ျမစ္တစ္ျမစ္ထဲမွာ ေရႏွစ္ခါခ်ိဳးလို႕ မရဘူး” ဆိုတဲ့စကားကို သတိရသြားတယ္ ...။ ဟုတ္တယ္ ...။ ေလာကႀကီးက အေျပာင္းအလဲ ျမန္တယ္ ။ အဲဒါထက္ အဲဒီ့ေလာႀကီးထဲမွာေနေနၾကတဲ့ လူေတြက ပိုၿပီး အေျပာင္းအလဲ ျမန္တယ္ ...။ တခါတခါ ဘ၀ရဲ႕ အခ်ိဳးအေကြ႕ဆိုတာေတြက ... ဘယ္ကိုေရာက္သြားမွန္းမသိေအာင္ကို အေျပာင္းအလဲျမန္လြန္းတယ္ ...။ အခုပဲ ၾကည့္ေလ ...။ မေန႕က ကၽြန္ေတာ္ကို ဒီေန႕ထဲကေန ဘယ္လိုမွျပန္ေခၚလို႕မရေတာ့ဘူး ...။ မေန႕က ခ်စ္သူနဲ႕ ဖုန္းထဲကေန စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕ၿပီး ... ျပန္လာေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စကားကို အခါခါေျပာခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ္ ... မေန႕က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အြန္လိုင္းအစည္းအေ၀းေလးလုပ္ၿပီး ... တုိင္းေရးျပည္ေရးေတြ ေတြးေနမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ... မေန႕က ... ရွင္းသန္႕ေနတဲ့စိတ္တစ္ခုနဲ႕ အႏုပညာေတြဖန္တီးထုတ္လုပ္ေနမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ... အဲဒီ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြကို အခု ဘယ္လိုမွ ျပန္္ေခၚလို႕မရေတာ့ဘူး ...။
“ အား .......................................................................................”
စိတ္ရွိသေလာက္ ေအာ္ဟစ္ေဖာက္ခဲြပစ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ... ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္ ဟုိေငးဒီေငးလုပ္ေနၾကတဲ့ သူေတြ၊ ကိုယ့္ခံစားခ်က္နဲ႕ကိုယ္ ... အခ်ိန္ကာလေတြကိုေပြ႕ဖက္ေနၾကတဲ့သူေတြ၊ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႕ကိုယ္ ... ညေနဆည္းဆာထဲ လက္ပစ္ကူးေနၾကတဲ့သူေတြကို အားနာတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တိတ္တိတ္ေလးပဲ ေၾကကြဲေနရတယ္ ...။ ရင္ထဲမွာ ခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြက အျပင္ကို ပြင့္အံဖြင့္ခ်ခြင့္မရတာေၾကာင့္ ... အတြင္းထဲမွာပဲ လိႈက္ေလာင္ၿပီး ... ေခါင္းေပၚကိုတက္ေစာင့္တယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚကေန ပူကနဲခံစား လိုက္ရလို႕ လက္နဲ႕စမ္းၾကည့္ေတာ့ ... မ်က္ရည္ပူေတြကိုစမ္းမိတယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ္ ငိုေနမိၿပီလား ...။ ဘာျဖစ္လို႕ ငိုရတာလဲ ... လူတုိင္းတစ္ေန႕ေသၾကရမွာပဲေလ ...။ ဟုတ္ေတာ့ ... ဟုတ္တယ္။ လူတိုင္းတစ္ေန႕ေသၾကရမွာပဲ ... ။“ေသေန႕ေစ့လို႕ ေသတာ” တဲ့၊ “ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္” တဲ့ ...။ ဒီစကားေတြက ေသျခင္းတရားဆိုတာ ကံတရားနဲ႕အမ်ားႀကီးပတ္သက္တယ္ဆိုတာကို ညႊန္းဆိုေနၾကတာပဲ ...။ ေနာက္ၿပီး ... သန္သန္မာမာႀကီးက ေခါက္ကနဲေသသြားတာမ်ိဳးေတြ၊ ေရာဂါေတြဗလပြနဲ႕ အခ်ိန္္ေတာ္ေတာ္ၾကာ အသက္ရွင္ေနၾကေသးတဲ့လူမမာေတြကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ေနရတာပဲ ... ။ ေသျခင္းတရားနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နားလည္သင့္သေလာက္နားလည္ေပမယ့္ ... ဒီေရာဂါႀကီးနဲ႕ေတာ့ မေသခ်င္တာအမွန္ပါ ...။
ကိုယ္က ဘယ္လိုေၾကာင့္ပဲ ဒီေရာဂါကို ရရ လူေတြရဲ႕အျမင္မွာေတာ့ ကိုယ္ကို နဲနဲေလးစိတ္မသန္႕တာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္ေလ ...။ ေနာက္ၿပီး ... ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Work Permit ကိုသက္တမ္းတိုးဖို႕အတြက္ ေဆးစစ္စရာလိုတယ္ဆိုလို႕ ... စစ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ... ဒီေရာဂါရွိေနတယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာ ဆက္ၿပီး အလုပ္လုပ္လို႕မရေတာ့ဘူးေပါ့ ...။ ဒါဆို အလုပ္လဲ ျပဳတ္ၿပီေပါ့ ...။
“ အား .................................................................”
ဒီတခါေတာ့ ဘယ္လုိမွထိမ္းခ်ဳပ္ မရေတာ့လို႕ ရင္ေခါင္းသံႀကီးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ကေနထြက္သြားတယ္ ...။ အနီးအနားကေန ျဖတ္သြားၾကတဲ့သူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႕ၾကည့္သြားၾကတယ္ ...။
လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးဆုိတာေတြရွိၾကတယ္တဲ့ ... ဒါဆို အခုအေျခအေနကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးပဲေပါ့ ...။ ေကာင္းေသာ ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုကို စကၠန္႕ပိုင္းအတြင္း ေျပာင္းလဲသြားတဲ့အခါ ... အဲဒီ့ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ စကၠန္႕ပိုင္းေလးကို Golden Second လို႕ ေခၚတယ္တဲ့ ...။ ဒါဆို အခုလို တမဟုတ္ျခင္း ... စိတ္ဓါတ္ေတြကို ဟိုးေအာက္ဆံုးအထိထိုးဆင္းသြားေစတဲ့ စကၠန္႕ပိုင္းေလးတစ္ခုကိုေရာ ... ဘယ္လိုေခၚမလဲ ... Evil Second လို႕ေခၚရမွာလား ...။ ထားလိုက္ပါ ... ။ လက္ခံလုိက္ဖို႕ ခက္တဲ့ ေသခ်ာေနၿပီးသားအရာေတြကို
... ဘာမွ ေရေရရာရာမသိတဲ့ဘ၀မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္လိုက္တာ ...။
တီ .... တီ .... တီ .... တီ .... တီ
တတီတီျမည္လာတဲ့ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္မလို႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရန္ကုန္က ေခၚတဲ့ဖုန္းျဖစ္ေနတယ္ ...။ ခ်စ္သူလား ...၊ အေမလား ...၊ ဒါမွမဟုတ္ ... သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္လား ... ၊ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ ... ကၽြန္ေတာ္သူတို႕ကိုေျပာရမယ့္ စကားက ... ျပန္လာေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းတည္းေပါ့ ...။ ဒါေပမယ့္ ... ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြစိမ့္၀င္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႕ေျပာမယ့္ စကားဟုတ္မေနဘူးဆိုတာကိုေတာ့ သူတို႕ေတြကို မသိေစခ်င္ပါဘူး ...။ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းကုိ ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္ ...။
“ဟယ္လို ... ဘယ္သူလဲ ...”
“ဟယ္လို ... သားလား ... အေမပါ၊ Work Permit သက္တမ္းတိုးတာ အဆင္ေျပလား ... ၊ သားျပန္လာျဖစ္ဦးမွာ လား ...”
“ ဟုတ္ကဲ့ အေမ ... သားျပန္လာမယ္ အေမ ၊ သား ျပန္လာမွာ လံုး၀ေသခ်ာတယ္ အေမ ၊ က်န္တာေတြကိုေတာ့ သားျပန္လာမွပဲ ... အေမတို႕ကိုေျပာျပေတာ့မယ္ေနာ္ ... အေမတို႕အားလံုးေနေကာင္းၾကတယ္ မဟုတ္လား ...”
“ ေကာင္းပါတယ္ ... သားရဲ႕ ... သားသာ အဲဒီ့မွာ ေနေကာင္းေအာင္ေနဦးေနာ္ ...”
“ဟုတ္ကဲ့ ... အေမ ... ဟုတ္ကဲ့၊ ဒါပဲေနာ္ ... သားဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ ”
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ေတြလံုး၀ေျပာင္းလဲသြားၿပီ ... မေန႕ကနဲ႕ ဒီေန႕နဲ႕ ကြာသြားတာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုတည္းပိုသိလိုက္တာပါ ...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့အသိတစ္ခုတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္တစ္ခုလံုးကို ေျပာင္းလဲ ပစ္လိုက္တယ္ ...။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ဦးမွာလဲ ... ကၽြန္ေတာ္မသိေတာ့ဘူး ... ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကို မသိေတာ့ပါဘူး ...။
ဒီေန႕ ေဆးစစ္ထားတာ အေျဖသြားယူရမယ့္ေန႕ပဲ ... ။ အလုပ္ရွင္ဆီက ခြင့္ေတာင္းၿပီး အလုပ္ကေန ေစာေစာထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္ ...။ မေန႕က ညေနက မိုးနဲနဲမိသြားလို႕ ... ဖ်ားခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနၿပီး ... လူက နဲနဲႏုံးေနတယ္ ...။ အခုတေလာ နဲနဲေလး အေအးမမိလိုက္နဲ႕ အဖ်ားက၀င္၀င္လာၿပီး ေခါင္းေတြကိုက္ကိုက္လာ တာ ဒါပါနဲ႕ဆို ေလး၊ ငါးခါေလာက္ရွိေနၿပီ ...။ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိပါဘူး ...။ ရထားတစ္တန္၊ ကားတစ္တန္ စီးအၿပီး မွာ ေဆးစစ္ထားတဲ့ ေဆးခန္းကိုေရာက္သြားတယ္ ...။ ဒီေန႕က ေဆးစစ္ခ်က္ အေျဖ Result ယူရံုပဲဆိုေတာ့ ေစာင့္စရာ မလိုေတာ့ဘူးလို႕ ေတြးမိၿပီး ေကာင္တာက ေကာင္မေလးကုိ ေဘာင္ခ်ာေလးလွမ္းေပးလိုက္တယ္ ...။ ေကာင္မေလးက ေဘာင္ခ်ာကနံပါတ္နဲ႕တိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ Result ေတြကိုလုိက္ရွာေပးေနတယ္ ...။ ေဟာ ... သူေတြ႕သြားၿပီထင္တယ္ ... ။ ေကာင္မေလးက အေျဖစာရြက္ထုတ္ေလးကိုကိုင္ၿပီး စာအိတ္ေပၚက မွတ္ခ်က္ေလးေတြကို ဖတ္ေနတယ္ ...။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းေျပာတယ္ ...။
“ အခန္း (၁၁) က ေဒါက္တာ့ဆီမွာ သြားယူလိုက္ေနာ္ ... ကၽြန္မ အဲဒီ့ကိုပို႕ေပးထားလုိက္မယ္ ”
အာ ... တခါတည္းေပးလိုက္လဲ ရတဲ့ဟာကို ဘာလို႕ ေဒါက္တာဆီကိုထက္သြားရဦးမွာလဲ ...။ စိတ္ထဲက မသြားခ်င္ေပမယ့္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာျပီး ၿပီးခ်င္းပဲ ... လွည့္ထြက္သြားတာေၾကာင့္ မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္နဲ႕ပဲ အခန္း (၁၁) ထဲကို လုိက္သြားလိုက္ရတယ္ ...။
“ ထုိင္ပါ ... ခင္ဗ်ာ ...”
ဆရာ၀န္က အသက္သိပ္မႀကီးေသးဘူး ... အလြန္ဆံုးရွိမွ ၃၀ေပါ့ ...။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႕ေရွ႕မွာထိုင္ခိုင္းၿပီး ... ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေဆးစစ္ခ်က္ေတြကို ၾကည့္ေနတယ္ ...။ ဒီဆရာ၀န္ ဒီအခ်ိန္မွာ ငါ့ကို ျပန္စမ္းသပ္ရင္ေတာ့ ... ဖ်ားေနတာသိသြားၿပီး ျပႆနာရွာဦးမလားမသိဘူးလုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိတယ္ ...။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခုခုေျပာခ်င္ေနေပမယ့္ ... ဘယ္က ဘယ္လိုစေျပာရမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားေနပံုေပါက္တာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ လမ္းေၾကာင္းစခင္းေပးလိုက္တယ္ ...။
“ဆရာ ... ကၽြန္ေတာ့္ေဆးစစ္ခ်က္မွာ ဘာမ်ားလိုအပ္တာရွိလို႕လဲ ... ဆရာ ... တစ္ခုခုမ်ား ထပ္စစ္ဖို႕ လုိ္အပ္လို႕လား ...”
“ေၾသာ္ ... မဟုတ္ပါဘူး ... ခင္ဗ်ားေဆးစစ္ခ်က္ေတြက အကုန္လံုးျပည့္စံုသြားပါၿပီ ... ထပ္စစ္စရာမလုိပါဘူး ... ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကို ... က်န္းမာေရးအသိပညာေလးနဲနဲေပးခ်င္လို႕ပါ ...”
ဟာ ... ဘာလို႕လဲကြာ ...။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းထဲမွာ ၿငီးစီစီႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္ဆိုမွာ ... ဆရာ၀န္က ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေတြေျပာဦးမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲနဲစိတ္ညစ္သြားတယ္ ...။ ေနာက္မွ ေပးလို႕ မရဘူးလားဆရာရယ္ လို႕ ေျပာလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ... အားနာတဲ့ စိတ္တစ္ခုေၾကာင့္ေျပာမထြက္ခဲ့ဘူး ...။
“ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို HIV ေရာဂါပိုးအေၾကာင္းေလး နဲနဲရွင္းျပမလို႕ပါ ... ”
“ ဗ်ာ ... ဘာလုပ္ဖို႕လဲဗ် ...”
ဒီေလာက္နာမည္ႀကီးတဲ့ ေရာဂါအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သိတာပဲ ... အဲဒါကုိ သူလဲရိပ္မ္ိမွာပဲ ...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကုိ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို အထူးအေထြလုပ္ၿပီးရွင္းျပခ်င္တယ္ဆိုတာက ဘာသေဘာလဲ ...။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျခားသူေတြဆီသြားၿပီး ဆင့္ပြားပညာေပးေစခ်င္လို႕လား ...။ ဒါလဲ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး ... ။ ဒါဆို ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ...။
“ HIV ေရာပါပိုးဆိုတာက လူေတြရဲ႕ ကုိယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ခုခံစြမ္းအားေတြကို ေလွ်ာ့က်ေစတဲ့ ေရာဂါပိုးမ်ိဳးေလ ... သူူ႕ခ်ည္းပဲက လူေတြကို ဒုကၡမေပးေပမယ့္ ... အျခားေရာဂါေတြ ၀င္လာတဲ့အခါ ... ကိုယ့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က ဘယ္လိုမွ ျပန္ၿပီးခုခံႏုိင္စြမး္မရွိေတာ့ပဲ ... အဲဒီ့ေရာဂါေတြရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ကို အလူးအလဲခံရတာမ်ိဳးေလ ...
အဲဒီ့ေတာ့ ကိုယ္ကသာ အျခားေရာဂါေတြ မ၀င္ေအာင္ ႀကံေဆာင္ေနထိုင္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ အျခားသူေတြလိုပဲ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနႏုိင္ပါတယ္ ...”
သူ ဘာေတြ ေျပာေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားတစ္ခ်က္မၾကားတစ္ခ်က္ပါပဲ ... ။ သူေျပာေနတာေတြကို စိတ္မ၀င္စားႏုိင္အားေအာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အာရံုထဲမွာ ... ငါ့မွာ HIV ေရာဂါပိုးေတြ႕လို႕မ်ား သူ ဒါေတြလာေျပာျပေနတာလား မသိဘူးဆိုတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုက ေနရာယူထားလိုက္ၿပီေလ ...။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ သူ စကားစ နဲနဲ ျပတ္သြားတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အျမန္အျမန္ပဲ ေမးလိုက္တယ္ ...
“ ဆရာ ... ကၽြန္ေတာ့္ေသြးထဲမွာ ... HIV ေရာဂါပိုးေတြ႕လို႕လား ... ဆရာ ...။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာ ... ကၽြန္ေတာ့္ ကို ဒီစကားေတြ လာေျပာေနတာလား ... ဆရာ ...”
“HIV ေရာဂါပိုးရွိလို႕ ဆိုၿပီး ဘာမွ စိတ္ပ်က္အားေလွ်ာ့သြားစရာမရွိပါဘူး ...။ ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုကို လက္ခံလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ အေကာင္းဆံုးေရွ႕ဆက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာပဲေလ ...”
အာ ... စိတ္တိုလိုက္တာ ...။ ကၽြန္ေတာ္ေမးတာကို မေျဖဘူး ... သူေျပာခ်င္တာေတြပဲ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္ ...။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ... ဆရာ ...။ ကၽြန္ေတာ္ ဒါေလးကိုယူသြားလို႕ရၿပီလား ... ဆရာ ...”
ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္မရွည္ေတာ့တာနဲ႕ ေဆးစစ္လႊာကို ေကာက္ကိုင္ၿပီးေမးလိုက္ေတာ့ သူက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။
အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ ... ေဆးစစ္လႊာေလးကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး သူ႕ေရွ႕ကေန အျမန္ဆံုးထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္ ...။
“ခင္ဗ်ား ... ေဆြးေႏြးခ်င္စရာရွိရင္ အခ်ိန္မေရြး ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လာေဆြးေႏြးႏုိင္ပါတယ္ ...”
သူလွမ္းေျပာတဲ့ စကားကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ေတာ့ပဲ ... အဲဒီ့ေဆးခန္းေလးထဲ ကေန ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းထြက္လာခဲ့လုိက္တယ္ ...။ ကားေပၚကို ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေရာက္သြားတယ္ မသိပါဘူး ... ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္သိလိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ တုိက္ခန္းေလးနားကိုေတာင္ ကားကေရာက္ေနၿပီ ...။ ကၽြန္ေတာ္ ... ကားေပၚကဆင္းၿပီး တုိက္ခန္းေလးကို မသြားခင္မွာပဲ ကားမွတ္တုိင္မွာ ထိုင္ေနရင္း လက္ထဲက ေဆးစစ္လႊာစာရြက္ေလးကို ဖြင့္ၾကည့္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ အားေတြကို မရမက ေမြးယူ ေနရတယ္ ။ ေဆးခန္းေလးမွာ ျဖစ္သြားတဲ့ အေနအထားနဲ႕ ဆရာ၀န္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြရဲ႕ အသြားအလာကို ေထာက္ရႈရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲဒီ့ေရာဂါရွိေနၿပီဆိုတာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနၿပီပဲ ... ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတြ ဟိုးေအာက္ဆံုးအထိထိုးက်သြားတယ္ ...။ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ ...။
ကၽြန္ေတာ္ မူးယစ္ေဆးသံုးတဲ့ေကာင္လဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ မိန္းမလိုက္စားေနတဲ့သူလဲ မဟုတ္ဘူး ...။ ဒါေပမယ့္ ... ဘာျဖစ္လို႕ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ ...။ အျခားျဖစ္ႏုိင္ေျခေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာပဲေလ ... ဆိုတဲ့အသိက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သံသယေတြကို လက္ခံလိုက္ဖို႕ ဆြဲညွိယူသြားတယ္ ...။
“ ေဟ့ေကာင္ ... မင္း ျပန္မလာေသးဘူးလား ... ငါ ထမင္းစားဖုိ႕ေစာင့္ေနတယ္”
အိမ္မွာအတူေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆီက မက္ေဆ့ခ်္၀င္လာတယ္ ...။
“ ငါ ျပန္မလာေသးဘူး ... စားႏွင့္လိုက္ ” လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ပို႕လိုက္တယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ ဒီေရာဂါရွိတယ္ဆိုတာ သိရင္ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အတူတူ ထမင္းကို တစ္၀ိုင္းတည္းစားဦးမွာလား ...။
ဘာမွေတာ့ မဆိုင္ေပမယ့္ မေသခ်ာဘူး ...။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မျပန္ေသးဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္ၿပီး အနီးဆံုး ကမ္းနားတစ္ေနရာကို သြားဖို႕ စဥ္းစားလိုက္တယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အာရံုထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမယ့္ ... ခ်စ္သူရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ေယာင္လာတယ္ ...။ ေသခ်ာတယ္ ... ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႕ေ၀းရေတာ့မယ္ ...။ ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲပါဘူးဆိုတဲ့ သစၥာစကားေတြနဲ႕ ... ျပန္လည္ဆံုေတြ႕မယ့္ အခ်ိန္တစ္ခု ကို အလြမ္းေတြေထြးေပြ႕ၿပီး ေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ အခု ေ၀းရေတာ့မယ္ ...။ သူလက္ခံႏုိင္ပါ့ မလားဆိုတဲ့ အေတြးကို ကၽြန္ေတာ္ မေတြးျဖစ္ပါဘူး ...။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ခံရမယ့္ အျပစ္တစ္ခုကို သူ႕အတြက္လဲ မွ်ေ၀မေပးခ်င္ေတာ့ဘူး ...။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ...။ အမွန္အတုိင္းဖြင့္ေျပာၿပီး ... သူမနဲ႕ ေ၀းရာကိုထြက္ေျပးသြားရမလား ...။ အဲဒီ့လိုဆိုရင္ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိသြားခြင့္ျပဳမွာလား ...။ ဒါဆိုလဲ ... ဘာမွမေျပာပဲ ဒီအတုိင္းႀကီးပဲ အဆက္အသြယ္ျဖတ္လိုက္ရမလား ...။ အဲဒီ့လိုဆိုရင္ေရာ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ခ်စ္သူခံစားေနရတာေတြကို လွ်စ္လွ်ဴရႈၿပီး အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေနႏုိင္လို႕လား ...။ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုဟိုဒီဒီေတြ စဥ္းစားေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ထားခဲ့ဖူးတဲ့ ကတိတစ္ခုကိုသြားသတိရလိုက္တယ္ ...။
“ တစ္ခုခုကို ဆံုးျဖတ္မယ္ႀကံတုိင္း ... ႏွစ္ေယာက္စလံုးစာအတြက္ စဥ္းစားရမယ္ ... ဟုတ္ၿပီေနာ္ ...”
ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ ... ။ ထြက္ေပါက္မရွိတဲ့ စိတ္ကူးေတြထဲမွာ ရုန္းထြက္မရပဲပိတ္မိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ... ေအးျမတဲ့ ေလေျပညင္းရဲ႕ အထိအေတြ႕ကိုရမွ ... ကမ္းနားကိုေရာက္ေနၿပီပဲဆိုတာကို သတိရလိုက္တယ္ ...။ တသြင္သြင္စီးေနတဲ့ ျမစ္ေရျပင္ကို ၾကည့္ရင္း ... “ ျမစ္တစ္ျမစ္ထဲမွာ ေရႏွစ္ခါခ်ိဳးလို႕ မရဘူး” ဆိုတဲ့စကားကို သတိရသြားတယ္ ...။ ဟုတ္တယ္ ...။ ေလာကႀကီးက အေျပာင္းအလဲ ျမန္တယ္ ။ အဲဒါထက္ အဲဒီ့ေလာႀကီးထဲမွာေနေနၾကတဲ့ လူေတြက ပိုၿပီး အေျပာင္းအလဲ ျမန္တယ္ ...။ တခါတခါ ဘ၀ရဲ႕ အခ်ိဳးအေကြ႕ဆိုတာေတြက ... ဘယ္ကိုေရာက္သြားမွန္းမသိေအာင္ကို အေျပာင္းအလဲျမန္လြန္းတယ္ ...။ အခုပဲ ၾကည့္ေလ ...။ မေန႕က ကၽြန္ေတာ္ကို ဒီေန႕ထဲကေန ဘယ္လိုမွျပန္ေခၚလို႕မရေတာ့ဘူး ...။ မေန႕က ခ်စ္သူနဲ႕ ဖုန္းထဲကေန စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕ၿပီး ... ျပန္လာေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စကားကို အခါခါေျပာခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ္ ... မေန႕က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အြန္လိုင္းအစည္းအေ၀းေလးလုပ္ၿပီး ... တုိင္းေရးျပည္ေရးေတြ ေတြးေနမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ... မေန႕က ... ရွင္းသန္႕ေနတဲ့စိတ္တစ္ခုနဲ႕ အႏုပညာေတြဖန္တီးထုတ္လုပ္ေနမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ... အဲဒီ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြကို အခု ဘယ္လိုမွ ျပန္္ေခၚလို႕မရေတာ့ဘူး ...။
“ အား .......................................................................................”
စိတ္ရွိသေလာက္ ေအာ္ဟစ္ေဖာက္ခဲြပစ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ... ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္ ဟုိေငးဒီေငးလုပ္ေနၾကတဲ့ သူေတြ၊ ကိုယ့္ခံစားခ်က္နဲ႕ကိုယ္ ... အခ်ိန္ကာလေတြကိုေပြ႕ဖက္ေနၾကတဲ့သူေတြ၊ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႕ကိုယ္ ... ညေနဆည္းဆာထဲ လက္ပစ္ကူးေနၾကတဲ့သူေတြကို အားနာတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တိတ္တိတ္ေလးပဲ ေၾကကြဲေနရတယ္ ...။ ရင္ထဲမွာ ခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြက အျပင္ကို ပြင့္အံဖြင့္ခ်ခြင့္မရတာေၾကာင့္ ... အတြင္းထဲမွာပဲ လိႈက္ေလာင္ၿပီး ... ေခါင္းေပၚကိုတက္ေစာင့္တယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚကေန ပူကနဲခံစား လိုက္ရလို႕ လက္နဲ႕စမ္းၾကည့္ေတာ့ ... မ်က္ရည္ပူေတြကိုစမ္းမိတယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ္ ငိုေနမိၿပီလား ...။ ဘာျဖစ္လို႕ ငိုရတာလဲ ... လူတုိင္းတစ္ေန႕ေသၾကရမွာပဲေလ ...။ ဟုတ္ေတာ့ ... ဟုတ္တယ္။ လူတိုင္းတစ္ေန႕ေသၾကရမွာပဲ ... ။“ေသေန႕ေစ့လို႕ ေသတာ” တဲ့၊ “ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္” တဲ့ ...။ ဒီစကားေတြက ေသျခင္းတရားဆိုတာ ကံတရားနဲ႕အမ်ားႀကီးပတ္သက္တယ္ဆိုတာကို ညႊန္းဆိုေနၾကတာပဲ ...။ ေနာက္ၿပီး ... သန္သန္မာမာႀကီးက ေခါက္ကနဲေသသြားတာမ်ိဳးေတြ၊ ေရာဂါေတြဗလပြနဲ႕ အခ်ိန္္ေတာ္ေတာ္ၾကာ အသက္ရွင္ေနၾကေသးတဲ့လူမမာေတြကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ေနရတာပဲ ... ။ ေသျခင္းတရားနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နားလည္သင့္သေလာက္နားလည္ေပမယ့္ ... ဒီေရာဂါႀကီးနဲ႕ေတာ့ မေသခ်င္တာအမွန္ပါ ...။
ကိုယ္က ဘယ္လိုေၾကာင့္ပဲ ဒီေရာဂါကို ရရ လူေတြရဲ႕အျမင္မွာေတာ့ ကိုယ္ကို နဲနဲေလးစိတ္မသန္႕တာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္ေလ ...။ ေနာက္ၿပီး ... ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Work Permit ကိုသက္တမ္းတိုးဖို႕အတြက္ ေဆးစစ္စရာလိုတယ္ဆိုလို႕ ... စစ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ... ဒီေရာဂါရွိေနတယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာ ဆက္ၿပီး အလုပ္လုပ္လို႕မရေတာ့ဘူးေပါ့ ...။ ဒါဆို အလုပ္လဲ ျပဳတ္ၿပီေပါ့ ...။
“ အား .................................................................”
ဒီတခါေတာ့ ဘယ္လုိမွထိမ္းခ်ဳပ္ မရေတာ့လို႕ ရင္ေခါင္းသံႀကီးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ကေနထြက္သြားတယ္ ...။ အနီးအနားကေန ျဖတ္သြားၾကတဲ့သူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႕ၾကည့္သြားၾကတယ္ ...။
လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးဆုိတာေတြရွိၾကတယ္တဲ့ ... ဒါဆို အခုအေျခအေနကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးပဲေပါ့ ...။ ေကာင္းေသာ ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုကို စကၠန္႕ပိုင္းအတြင္း ေျပာင္းလဲသြားတဲ့အခါ ... အဲဒီ့ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ စကၠန္႕ပိုင္းေလးကို Golden Second လို႕ ေခၚတယ္တဲ့ ...။ ဒါဆို အခုလို တမဟုတ္ျခင္း ... စိတ္ဓါတ္ေတြကို ဟိုးေအာက္ဆံုးအထိထိုးဆင္းသြားေစတဲ့ စကၠန္႕ပိုင္းေလးတစ္ခုကိုေရာ ... ဘယ္လိုေခၚမလဲ ... Evil Second လို႕ေခၚရမွာလား ...။ ထားလိုက္ပါ ... ။ လက္ခံလုိက္ဖို႕ ခက္တဲ့ ေသခ်ာေနၿပီးသားအရာေတြကို
... ဘာမွ ေရေရရာရာမသိတဲ့ဘ၀မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္လိုက္တာ ...။
တီ .... တီ .... တီ .... တီ .... တီ
တတီတီျမည္လာတဲ့ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္မလို႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရန္ကုန္က ေခၚတဲ့ဖုန္းျဖစ္ေနတယ္ ...။ ခ်စ္သူလား ...၊ အေမလား ...၊ ဒါမွမဟုတ္ ... သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္လား ... ၊ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ ... ကၽြန္ေတာ္သူတို႕ကိုေျပာရမယ့္ စကားက ... ျပန္လာေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းတည္းေပါ့ ...။ ဒါေပမယ့္ ... ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြစိမ့္၀င္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႕ေျပာမယ့္ စကားဟုတ္မေနဘူးဆိုတာကိုေတာ့ သူတို႕ေတြကို မသိေစခ်င္ပါဘူး ...။ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းကုိ ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္ ...။
“ဟယ္လို ... ဘယ္သူလဲ ...”
“ဟယ္လို ... သားလား ... အေမပါ၊ Work Permit သက္တမ္းတိုးတာ အဆင္ေျပလား ... ၊ သားျပန္လာျဖစ္ဦးမွာ လား ...”
“ ဟုတ္ကဲ့ အေမ ... သားျပန္လာမယ္ အေမ ၊ သား ျပန္လာမွာ လံုး၀ေသခ်ာတယ္ အေမ ၊ က်န္တာေတြကိုေတာ့ သားျပန္လာမွပဲ ... အေမတို႕ကိုေျပာျပေတာ့မယ္ေနာ္ ... အေမတို႕အားလံုးေနေကာင္းၾကတယ္ မဟုတ္လား ...”
“ ေကာင္းပါတယ္ ... သားရဲ႕ ... သားသာ အဲဒီ့မွာ ေနေကာင္းေအာင္ေနဦးေနာ္ ...”
“ဟုတ္ကဲ့ ... အေမ ... ဟုတ္ကဲ့၊ ဒါပဲေနာ္ ... သားဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ ”
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ေတြလံုး၀ေျပာင္းလဲသြားၿပီ ... မေန႕ကနဲ႕ ဒီေန႕နဲ႕ ကြာသြားတာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုတည္းပိုသိလိုက္တာပါ ...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့အသိတစ္ခုတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္တစ္ခုလံုးကို ေျပာင္းလဲ ပစ္လိုက္တယ္ ...။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ဦးမွာလဲ ... ကၽြန္ေတာ္မသိေတာ့ဘူး ... ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကို မသိေတာ့ပါဘူး ...။
16 comments:
စိတ္၀င္စားစရာပဲ။
ဒီအေၾကာငး္နဲ ့ပတ္သက္ၿပီး Social research ေတြကလုပ္လို ့မကုန္နိုင္ဘူး။
ပညာေပးပိုင္းမွာ အခုလိုဗဟုသုတရိွတဲ့စာေပ၀ါသနာရွင္ေတြပါလာတာၾကိဳဆိုရမယ္။
အႏုပညာေျမာက္ သရုပ္ေဖၚ ပညာေပး အေရးအသားမ်ိဳးေတြနဲ႕ ဒီပုိ႕စ္ေလးဖတ္ရတာ ရင္ထဲထိသြားတယ္။ ေလးစားပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း ဒါနဲ႕ နင္ေရာ ဒီေန႕ ျပန္လာျဖစ္လားကြ
ဝတၴဳတိုေလး ခံစားသြားပါတယ္။
ံHIV ပညာေပး ၀တၳဳတိုေလး ဖတ္သြားပါတယ္။ ဘယ္လိုပံုစံကူးစက္မႈမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ဒီေရာဂါ ကူးစက္ခံရပါေစ...အမ်ားစုရဲ႕ အျမင္ကေတာ႔ မေကာင္းတဲ႔ ရႈေထာင္႔ကပဲ ျမင္ၾကတာပါပဲ။ ဒီအတြက္ ဘက္ေပါင္းစံုကေန တတ္ႏိုင္သမွ် ပညာေပးဖို႔ လိုမယ္ထင္ပါတယ္။
ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေမ်ာသြားတယ္ဗ်ာ. ကုိေနဘုန္းလတ္ရဲ႔ အေရးအသားေတြကေတာ႔ ေကာင္းျပီးရင္း ေကာင္းေနတာပဲဗ်ိဳ႔...
ေတာ္ေသးတာေပါ့။ တကယ္မဟုတ္လို႔။ သဲက စစဖတ္ခ်င္း စိတ္ပူသြားတာ ကိုေက်ာ္ေနေကာင္းရဲ႕လားလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ခ်စ္တဲ့
သဲ
ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေမ်ာ္ပါသြားတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေရေတာင္ နစ္သြားလို႔ .. ၉၉၉ က လာကယ္သြားလို႔၊ ..အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ အားေပးေနပါတယ္
very nice. Hope we ll see ur writing again in very soon.
Excellent!
KO nay myo,
I read your blog even though I know you can't write new post now. Praying for you to get freedom as soon as possible. I do believe you!
You are doing in a good way......Be patient! Bad time will be gone later.......
ကိုေနဘုန္းလတ္ရဲ. အေရးအသားက အရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ကိုယ္ကိုတိုင္ခံစားရသလိုကို ျဖစ္သြားတယ္။
Hi brother...Although u r away from us, we would be waiting for the date u come bk...
See U brother..Cheers!!!!
It's the first time to your blog.I am so stupid that I don't realise that it's just a story until I see comments.Quite good.I really enjoy your blog...Keep it up..As we know, they can cage our bodies but not mind..Keep on doing what you believe in.I stand by you.
This is also a first time for me to come to your blog. I like your posts. Wish you all the best and see you back soon.
ဒီေန႔မွ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး က်ေနာ္လြတ္က်ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ ေလးကို ဖတ္ရႈ႔သြားခဲ့ပါတယ္ရွင့္ ..
Post a Comment