ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္အလြမ္းမ်ား(၂)
အက္ေဆးတစ္ပုဒ္စေရးမယ္ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္ကစာစီစာကံုးေတြေရးခဲ့ရတာကိုသြားသတိရမိတယ္။ ပထမဆံုးေျပးျမင္လုိက္တာကmyself(ကြၽန္ေတာ္အေၾကာင္း) ...။ ေရးမယ္ႀကံကာမွ ဇင္ကိုလတ္ဆိုတဲ့ငနဲက ကိုယ့္ထက္လက္ဦးမႈရသြားတာကို ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ လွ်င္သူစားစတမ္းဆိုေတာ့လည္း ခံေပါ့ ...။ ကုိယ့္အေၾကာင္းကို မေရးရေတာ့လဲ သူမ်ားေတြအေၾကာင္းေရးမယ္လို႕စိတ္ကူးမိျပန္တယ္။ ဒါဆိုလည္း အတင္းေျပာရာက်ဦးမယ္ေလဆိုၿပီး စိတ္ေလွ်ာ့လုိက္ရျပန္တယ္။ ဘာအေၾကာင္းေရးရရင္ ေကာင္းမလဲ ... စဥ္းစား ... စဥ္းစား ...။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္မွ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္အလြမ္း ေတြက ဆံုးမွမဆံုးေသးတာကိုသြားသတိရတယ္။ ဟုတ္တယ္ ... အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္ကုန္သြားတယ္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြကေတာ့ အလြမ္းေတြနဲ႕ လႈိက္တံုေနတုန္းပဲ။ စင္ကာပူဆိုတဲ့ႏုိင္ငံမွာ ဘယ္အရာကို ျမင္ျမင္ ငါတို႕ႏုိင္ငံမွာဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လုိဆိုၿပီး ကုိယ့္ရဲ႕အမိေျမကျမင္ကြင္းေတြကို ျပန္ျပန္ျမင္ေယာင္ေန မိေတာ့လည္း အဲဒီ့အလြမ္းေတြက ဘယ္မွာသြားဆံုးမလဲေနာ္။
ဒီမွာ မနက္မနက္အလုပ္ကိုအသြားMRT Station ကို ေရာက္ၿပီဆိုရင္ျဖင့္ တန္းစီေနတဲ့လူတန္း ရွည္ႀကီးကို စေတြ႕ရေတာ့တာပါပဲ။ ဘာမ်ားလဲလို႕ စပ္စုလုိက္ေတာ့မွ ...။ ေၾသာ္ ... သတင္းစာအလကားေ၀ေန တာကို ...။ အခ်ိန္ေလးကလည္းရ၊ ရထားေပၚမွာလည္း အျပင္းေျပသတင္းေလးဘာေလးဖတ္ရေအာင္ဆိုၿပီး ဘာရယ္ညာရယ္မဟုတ္ပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၀င္ၿပီးတန္းစီလိုက္တယ္။ သတင္းစာရဲ႕နာမည္ကToday တဲ့။
သတင္းေတြကေတာ့ အစံုပါပဲ...။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ေရႊျပည္သာၿမိဳ႕နယ္က အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အရွင္လတ္လတ္ ႀကီး ေယာက်ၤားဘ၀ေျပာင္းသြားတယ္ဆိုတဲ့သတင္းေတာင္ပါေသး။Hot news, Singapore news, world news, Voices, Business news, Infotech, Health today, Sports စတဲ့ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႕အတူ မပါမျဖစ္တဲ့ ေၾကာ္ျငာေတြ၊ တီဗီြအစီအစဥ္ေတြနဲ႕ စံုလို႕စံုလို႕ေပါ့။ အဲဒီ့ေခါင္းစဥ္ေတြမ်ားစြာထဲမွာမွ ကြၽန္ေတာ္ အႀကိဳက္အေတြ႕ဆံုးကေတာ့ Voices ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာေရးၾကတဲ့ ျပည္သူ၊ ျပည္သား ေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ၊ အထင္အျမင္ေတြနဲ႕ ေ၀ဖန္ခ်က္ေလးေတြကိုပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ျမန္မာႏုိင္ငံမွာဆိုရင္ေတာ့ ... လူထုေအာ္သံေပါ့။ မတူတာက ဒီကအသံေတြက ျပည္သူလူထုရဲ႕တကယ့္ရင္ထဲကေနလာတဲ့ အစစ္အမွန္ ေအာ္သံေတြဆိုတာပါ။ တခါတခါ ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥေလးေတြကိုေတာင္ လုိက္ၿပီးအျပစ္တင္ေနတာမ်ိဳးေတြ ပါလာလုိ႕ ကုိယ္ကေတာင္အစိုးရဘက္ကေနျပန္ၿပီး မခံခ်င္ျဖစ္မိရပါေသးတယ္။ ဟုိတေလာကပါလာတဲ့ ေအာ္သံတစ္ခုအေၾကာင္းကို ေျပာျပပါမယ္။ ေရးတဲ့အမ်ိဳးသမီရဲ႕ခင္ပြန္းက ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ေပၚမွာေနရတဲ့ မသန္မစြမ္းပါ။ စင္ကာပူမွာက ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ကိုအသံုးျပဳေနရတဲ့ မသန္မစြမ္းေတြအတြက္ သီးသန္႕ သန္႕စင္ခန္းေလးေတြကို အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးထားပါတယ္။ ေယာက်ၤားသက္သက္၊ မိန္းမသက္သက္ေပါ့ ။
အဲဒါကို အဲဒီ့အမ်ိဳးသမီးက သူ႕ေယာက်ၤားကို က်ားသန္႕စင္ခန္းထဲအထိသူတြန္းပို႕ေပးေနရလို႕တဲ့ လုိအပ္သလုိ စီစဥ္ေပးဖို႕ေရးထားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ၾကားထဲကေနဘယ္လိုလုပ္ေပးရရင္ေကာင္းမလဲလုိ႕ ဦးေႏွာက္ ေျခာက္ရပါေသးတယ္။ စင္ကာပူႏုိင္ငံရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ဒီစာေတြကို တကယ္ဖတ္၊ တဖတ္ ကြၽန္ေတာ္ အတိအက်မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ... ဒီက႑ေလးဟာ ဖတ္ရင္၊ ဖတ္သလို ႏုိင္ငံအတြက္အင္မတန္ပဲ အက်ိဳး ရွိတယ္ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာပါ။ ႏုိင္ငံအႀကီးအကဲေတြအေနနဲ႕ ေနရာတကာကို ျပည္သူေတြနည္းတူ ေလွ်ာက္သြားေနဖို႕ဆုိတာမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အဲဒီ့ေတာ့ နစၥဓူ၀သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကရတဲ့ ျပည္သူေတြကို သူတို႕ ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အခက္အခဲေလးေတြနဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေလးေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္တင္ျပခြင့္ျပဳလုိက္ ျခင္းအားျဖင့္ ႏုိင္ငံရဲ႕က႑အသီးသီးက ဟာကြက္၊ ေထာက္ကြက္ေလးေတြကို အနည္းနဲ႕အမ်ားျမင္ရလာႏုိင္ ပါတယ္။ အရင့္ အရင္တုန္းကဆို ကြၽန္ေတာ္တို႕ႏုိင္ငံကသတင္းစာေတြမွာလည္း လူထုေအာ္သံဆိုတဲ့ က႑ေလးမွာ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနပါတယ္ ဘယ္လုိလုပ္ေပးပါဆိုတာမ်ိဳးေလးေတြအျပင္ ေနာက္ေန႕ေတြမွာ ဘယ္ေနရာက ဘာကိုေတာ့ျဖင့္ သက္ဆုိင္ရာကေျဖရွင္းေပးလုိက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေလးေတြကိုပါ ဖတ္ရတတ္ပါတယ္။ တကယ့္ကိုၾကည္ႏူးစရာပါ။ အခုေတာ့ အဲဒီ့က႑ေလးလည္းၾကည္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ... ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ စင္ကာပူႏုိင္ငံထုတ္သတင္းစာ တစ္ေစာင္ကို ဖတ္ေနရင္း ေကာက္ကိုင္လိုက္တာနဲ႕ နာေရးသတင္းကို အရင္ဆံုးစလွန္ရတတ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ႏုိင္ငံကသတင္းစာေတြကို လြမ္းေနမိပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုေျပာျပခ်င္တာက ညေနညေနအလုပ္ဆင္းခ်ိန္ဆိုရငMRT Station ေတြမွာ ကိုယ္ကြၽမ္းက်င္ရာ တူရိယာတစ္ခုခုကို တီးမႈတ္ေဖ်ာ္ေျဖၿပီး ပိုက္ဆံအလႉခံေနၾကတဲ့ (Busker ) ေတြအေၾကာင္းပါ။ အမ်ားစုကေတာ့ မ်က္စိမျမင္သူေတြ နဲ႕ မသန္မစြမ္းေတြမ်ားပါတယ္။ ျမန္မာလိုခပ္႐ိုင္း႐ုိင္းေျပာရရင္ေတာ့ သူေတာင္းစားေပါ့ ...။ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံကိုအလကားေတာင္းစားေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ကိုယ့္တတ္စြမ္းတဲ့ အႏုပညာနဲ႕ အသက္ေမြးေနၾကတာကို ၾကည့္ရတာၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္စရာပါ။ ကိုယ္လက္အဂၤါအစိတ္အပိုင္း တစ္ခုခု ခ်ဳိ႕ယြင္းေနသူေတြဆိုၿပီး အထင္ေသးလို႕ေတာ့မရပါဘူး။ တခါတခါ အလုပ္ပင္ပန္းလြန္းလို႕ အိမ္အရမ္းျပန္ခ်င္ေနတဲ့စိတ္ကိုေတာင္ေမ့သြားၿပီး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာရပ္နားေထာင္ရတဲ့အထိ သူတို႕ရဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မႈေတြက ေကာင္းမြန္ထိေရာက္လွပါတယ္။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြရွိရင္ေတာင္ သူတို႕ကိုေျပာျပၿပီး ဆိုခိုင္းလို႕ရပါေသးတယ္။ သူတို႕ကလည္းသိမယ္ဆိုရင္ေပါ့ ...။ ( Busker ) ေတြနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ထူးျခားတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကိုလည္းေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ စင္ကာပူမွာ Project Superstar ဆိုတဲ့ ဂီတအႏုပညာကိုျမတ္ႏုိးၾကတဲ့လူငယ္ေတြကို ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးတဲ့ အစီအစဥ္ေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏုိင္ငံက ဆိုၾကမယ္ေပ်ာ္ၾကမယ္လုိေပါ့။ ဒါေပမယ့္ Project Superstar မွာက ဒိုင္ေတြကခ်ည္း အမွတ္ေပးတာမဟုတ္ပဲ ပရိသတ္ကပါဆႏၵမဲေပးပိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ရမွတ္ရဲ႕ ၂၅ရာခုိင္ႏႈန္းဟာ ဒိုင္ေတြရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေပၚမွာမူတည္ၿပီး က်န္တဲ့ ၇၅ရာခိုင္ႏႈန္းကေတာ့ ပရိသတ္ရဲ႕ဆႏၵမဲေပၚမွာမူတည္ပါတယ္။
ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကသူေတြအမ်ားႀကီးထဲကေန တဆင့္ၿပီးတဆင့္ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ကို Project Superstar အျဖစ္ေရြးခ်ယ္တာပါ။ ၿပိဳင္ပြဲကာလက လနဲ႕ခ်ီၿပီးၾကာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အဓိက ေျပာခ်င္တာက အရင္တုန္းကMRT Station ေတြမွာ ဂစ္တာတီး၊ သီခ်င္းဆို၊ ပိုက္ဆံအလႉခံၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳေနရတဲ့Tan Wei Lian (တန္၀ီလွ်ံ) ဆိုတဲ့ မ်က္မျမင္လူငယ္ေလးဟာ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေပါင္းမ်ားစြာကိုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး Project Superstar တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားတဲ့အေၾကာင္းပါ။ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးကိုၾကားသိလိုက္ရတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံအရပ္ရပ္က ဘာအသက္ေမြးမႈပညာမွ မတတ္ပဲခြက္လက္ဆြဲၿပီးေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနၾကရတဲ့ဘ၀မ်ားစြာေတြကို သတိရလိုက္မိပါတယ္။ မိဘရဲ႕အုပ္ထိမ္းမႈေအာက္မွာ အပူအပင္ကင္းစြာႀကီးျပင္းေနရမယ့္ အရြယ္မေရာက္ ေသးတဲ့ကေလးငယ္ေတြကစလို႕၊ ဘုရား၊ ေက်ာင္းကန္၊ ရိပ္သာေတြမွာ တရားဘာ၀နာေတြပြားမ်ားအားထုတ္ ေနၾကရမယ့္ အဘုိးအို၊ အဘြားအိုအရြယ္ေတြပါမက်န္ ေနရာတကာမွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနၾကရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြဟာ မလိုလားအပ္တဲ့၊ မျမင္ရက္စရာ ျမင္ကြင္းေတြပါ။ သူတို႕မွာ စင္ကာပူႏိုင္ငံက တန္၀ီလွ်ံလုိ ဘ၀မ်ိဳးေရာက္သြားႏုိင္ဖို႔အတြက္ ဘယ္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးမွ ရွိမေနဘူးလို႕ေတြးမိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အလြန္ပဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ... က်ဳိက္ထီး႐ိုးဘုရားေတာင္တက္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က ``သားသားတုိ႕လမ္းျပင္ထားပါတယ္ ... ကုသိုလ္ေလးေတြပါ၀င္သြားၾကပါ ´´ ဆိုတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ တစာစာေအာ္သံေလးေတြကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္အခါခါ ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ သူတို႕ေလးေတြရဲ႕အနာဂတ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဒီလိုအေျခအေနဆိုးေတြရဲ႕လက္ထဲကေန ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ျပန္ေရြးယူလို႕ရႏုိင္မလဲလို႕လဲ စဥ္းစား ေနမိပါေသးတယ္။
အလုပ္ထဲမွာ စင္ကာပူလူမ်ိဳးေတြနဲ႕ ဆက္ဆံရတာ တခါတခါ ေဒါသျဖစ္စရာေလးေတြႀကံဳရတတ္ ပါတယ္။ တခါကဆို သူေဌးရဲ႕ညီက ေအာက္မွာခ်ထားတဲ့ဘူးတစ္ဘူးမွာေရးထားတဲ့စာကို ေျခေထာက္နဲ႕ထိုးၿပီး ျပပါတယ္။ ပထမစစျခင္းေတာ့ စိတ္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ေလးကို မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္မိပါတယ္။ ေနာက္မွ ... သူတို႕ငါ့ကို ႏွိမ္ၿပီးဒီလိုဆက္ဆံတာလားလို႕ေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာၾကည့္ေတာ့လည္း ... မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႕အခ်င္းခ်င္းလဲ အသက္ႀကီးသူကိုေတာင္ အသက္ငယ္သူက တစ္ခုခုအနိမ့္ပိုင္းကပစၥည္းကိုျပခ်င္ၿပီဆိုရင္ အပင္ပန္းခံၿပီး ကုန္းေနတာမ်ိဳး၊ ထိုင္ခ်လိုက္တာမ်ိဳးမလုပ္ေတာ့ပဲ လြယ္လြယ္ပဲေျခေထာက္နဲ႕ထိုးျပတတ္ ၾကပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့မွကြၽန္ေတာ္လည္း ယဥ္ေက်းမႈဆိုတဲ့စကားလံုးကိုေျပးၿပီး သတိရမိပါေတာ့တယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆို၊ အေနအထိုင္ေတြေၾကာင့္ သူတပါးကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစရေအာင္ ေစာင့္စည္းထိန္းသိမ္းျခင္းပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မိဘေတြ၊ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႕ လူႀကီးသူမေတြရဲ႕ သင္ၾကားျပသ လမ္းညႊန္မႈ ေတြေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းသိမ့္ေမြ႕တဲ့ ကိုယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာေတြကို နားလည္သင္ယူခြင့္ရၾကေပမယ့္ သူတို႕မွာက အဲဒီ့လိုမဟုတ္ခဲ့ဘူးလို႕ယူဆမိပါတယ္။ စင္ကာပူလူမ်ိဳးေတြဟာ အဲဒီ့လိုယဥ္ေက်းမႈမ်ိဳးကို ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ယူခဲ့ရျခင္းမ်ိဳးမရွိဘူးလို႕ ကြၽန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္ထဲက မန္ေနဂ်ာမွာ ၈ႏွစ္အရြယ္သမီးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီ့ကေလးဆိုရင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္လည္း တ၀ုန္း၀ုန္း တဒိုင္းဒုိင္း၊ စကားေျပာရင္လည္း ေအာ္ႀကီးဟစ္ၾကယ္၊ လူႀကီးေတြကိုလည္း ႐ိုေသေလးစားျခင္းနဲနဲမွမရွိတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါကို သူ႕ရဲ႕မိခင္ကလည္း အေရးတယူလုပ္ၿပီးဆံုးမတာမ်ိဳးမရွိပါဘူး။ တခါတခါ အရမ္းစိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးေတြနဲ႕ႀကံဳရေတာ့လည္း ဗုဒၶဘာသာကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ရတာကို စိတ္ထဲကေန လႈိက္လႈိက္လဲလဲကို ဂုဏ္ယူေက်နပ္မိပါတယ္။ ကုိယ္အမူအယာ၊ ႏႈတ္အမူအယာေတြယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ၿပီး စိတ္ထားလွတဲ့ ျမန္မာေတြကုိ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာလိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႕၊ စည္းစနစ္ရွိတဲ့လြတ္လပ္ျခင္းေတြ ကိုသာျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ျမန္မာဆုိတာကမၻာေပၚမွာ အလွဆံုးႏုိင္ငံတစ္ခုျဖစ္လာႏုိင္တယ္ဆုိတာ အေသအခ်ာပါပဲ။ တကယ္ပါ ... စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ စင္ကာပူလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ၾကားထဲ အလုပ္လုပ္ေနရတာ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္းျမင့္မားတဲ့ ကိုယ့္ႏုိင္ငံ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အေျပာအဆို၊ အေနအထုိင္ေတြကို တသသလြမ္းဆြတ္စရာပါ။ ဒီနုိင္ငံကို ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ခဏခဏ စဥ္းစားမိတာတစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ... ဒီနုိင္ငံက လူေတြလိုသာ ငါတို႕ႏုိင္ငံသားေတြ ေနႏုိင္ခြင့္ရွိမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ႏုိင္ငံဟာ ဗုဒၶသာသနာ ထြန္းကား တဲ့ႏုိင္ငံပီပီ စည္းစည္းလံုးလံုး၊ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ ကမၻာႏုိင္ငံအားလံုးက စံနမူနာထားၾကရတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သေကၤတတစ္ခု အျဖစ္ေတာင္ ကမၻာ႕အလယ္မွာ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစရာျဖစ္ လာႏုိင္တယ္ဆုိတာပါပဲ။
စင္ကာပူႏုိင္ငံဟာ ႏုိင္ငံက်ဥ္းေပမယ့္ ေျမေနရာေတြကိုစည္းစနစ္က်က်စီမံေနရာခ်ထားႏုိင္တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ MRT Station တုိင္းလိုလုိရဲ႕အနီးအနားမွာ ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္ေတြက်င္းပဖို႕နဲ႕ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြလုပ္ႏုိင္ဖို႕အတြက္ အေတာ္အသင့္က်ယ္တဲ့ေျမကြက္လပ္တစ္ခုကို စီမံထားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးHDB (House Developing Board) တိုက္ခန္းေတြရဲ႕ အနီးအနားတစ္ေနရာမွာလည္း တုိက္ခန္း အေရအတြက္နဲ႕ ရွိႏုိင္တဲ့လူဦးေရပမာဏအတြက္ လံုေလာက္ႏုိင္မယ့္ ေျမေနရာတစ္ခုမွာ ကေလးေတြအတြက္ ကစားကြင္းနဲ႕ လူႀကီးေတြအတြက္ ကိုယ္လက္ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ႏိုင္မယ့္ အေထာက္အကူျပဳကိရိယာပစၥည္း ေတြကို တပ္ဆင္ဖန္တီးေပးထားပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ ညေနခင္းဆိုရင္ အလုပ္ကျပန္ေရာက္ၾကၿပီဆိုတာနဲ႕ တစ္မိသားစုလံုးကြင္းထဲဆင္းၿပီး ကေလးကေဆာ့၊ လူႀကီးေတြကလည္း က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းလုပ္နဲ႕ အင္မတန္ကိုအဆင္ေျပပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အလုပ္ကေနအျပန္ သူမ်ားေတြနည္းတူ ေအာက္ဆင္းၿပီး အားကစားေလးလုပ္ေနရင္း ကြၽန္ေတာ္တို႕ႏုိင္ငံကေအာက္ေျခလူတန္းစား ေတြရဲ႕ မလွပတဲ့ အိမ္အျပန္ ညေနခင္း ေလးေတြအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့ေနမိပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာတုန္းက အလုပ္ၿပီးခ်ိန္ အိမ္ျပန္ဖို႕ ပန္းျခံနားကျဖတ္ေလွ်ာက္ၿပီဆိုရင္ျဖင့္ ပန္းၿခံထဲမွာ အရက္မူးၿပီးလဲေနတဲ့ သူေတြ၊ အေမွာင္၀င္ တာနဲ႕ အလုပ္စၾကဖို႕ျပင္ဆင္ေနၾကတဲ့ ညဥ့္ငွက္ငယ္ေလးေတြကို ဟိုတစ္ေယာက္ ဒီတစ္ေယာက္ ေတြ႕ၾကရမွာပါ။ ေနာက္ၿပီး ... ကားေပၚမွာဆိုရင္လည္း အလုပ္ကၿပီးတာေတာင္ ရင္ထဲကမီးေတြက ေလာင္ေနတုန္းပဲရွိေသးတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးအခ်ိဳ႕ရဲ႕ သက္ျပင္းခ်သံေတြ၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ႀကံဳေတြ႕ရမယ့္ ျပႆနာေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ပစ္ႏုိင္ဖို႕အတြက္ အရက္ေတြအလြန္အကြၽံေသာက္ၿပီး အိမ္အျပန္လမ္း ေပ်ာက္ေနၾကသူေတြရဲ႕ မေရရာတဲ့ေရြ႕လ်ားမႈေတြ ၊ ေနာက္ဆံုး ... အိမ္ဆိုတဲ့အရာကို အိပ္မက္ထဲမွာ မရအရရွာဖို႕ ေက်ာခင္း စရာေနရာတစ္ခုဆီကို ေလးတိေလးကန္နဲ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကရတဲ့ အိမ္ယာမဲ့အခ်ိဳ႕ရဲ႕ ဦးတည္ရာမဲ့ ေျခလွမ္းေတြ၊ ဒါေတြကိုပဲ တစ္ေန႕ၿပီးတစ္ေန႕ မ႐ိုးႏုိင္ေအာင္ကို ခင္ဗ်ားတို႕ေတြ႕ေနၾကရမွာေလ။
ဖြ႕ံျဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုက စည္းစနစ္က်တဲ့ လုပ္ပံုလုပ္နည္းေတြကို အားက်မိေနရင္း ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ႏုိင္ငံထဲက ကြက္လပ္အပိုင္းအစေလးေတြကို နင့္နင့္သီးသီး ကိုလြမ္းေနမိပါတယ္။ အဲဒီ့လို ျပန္တမ္းတလြမ္းဆြတ္မိေနရင္းက တဆက္တည္းမွာပဲ သူတို႕ေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအလင္းတစ္ခုကိုလည္း အျမန္ဆံုးေဆာင္က်ဥ္းေပးခ်င္ေနမိျပန္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕အားလံုး ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္က ဘယ္လိုအေျခအေနကိုပဲေရာက္ေနေန ကိုယ့္ႏုိင္ငံနဲ႕ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြကို လြမ္းဆြတ္သတိရေနဖို႕နဲ႕ အဲဒီ့အလြမ္းေတြကို လက္ေတြ႕ဘ၀ေတြထဲေပါင္းထည့္ၿပီး တတ္စြမ္းသေရြ႕ေတာ့ ျပန္လည္ေပးဆပ္ၾကဖို႕ေတာ့ လုိလိမ့္မယ္ဆိုတာပါပဲ။
ေနမ်ိဳး(သံလြင္)
အက္ေဆးတစ္ပုဒ္စေရးမယ္ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္ကစာစီစာကံုးေတြေရးခဲ့ရတာကိုသြားသတိရမိတယ္။ ပထမဆံုးေျပးျမင္လုိက္တာကmyself(ကြၽန္ေတာ္အေၾကာင္း) ...။ ေရးမယ္ႀကံကာမွ ဇင္ကိုလတ္ဆိုတဲ့ငနဲက ကိုယ့္ထက္လက္ဦးမႈရသြားတာကို ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ လွ်င္သူစားစတမ္းဆိုေတာ့လည္း ခံေပါ့ ...။ ကုိယ့္အေၾကာင္းကို မေရးရေတာ့လဲ သူမ်ားေတြအေၾကာင္းေရးမယ္လို႕စိတ္ကူးမိျပန္တယ္။ ဒါဆိုလည္း အတင္းေျပာရာက်ဦးမယ္ေလဆိုၿပီး စိတ္ေလွ်ာ့လုိက္ရျပန္တယ္။ ဘာအေၾကာင္းေရးရရင္ ေကာင္းမလဲ ... စဥ္းစား ... စဥ္းစား ...။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္မွ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္အလြမ္း ေတြက ဆံုးမွမဆံုးေသးတာကိုသြားသတိရတယ္။ ဟုတ္တယ္ ... အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္ကုန္သြားတယ္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြကေတာ့ အလြမ္းေတြနဲ႕ လႈိက္တံုေနတုန္းပဲ။ စင္ကာပူဆိုတဲ့ႏုိင္ငံမွာ ဘယ္အရာကို ျမင္ျမင္ ငါတို႕ႏုိင္ငံမွာဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လုိဆိုၿပီး ကုိယ့္ရဲ႕အမိေျမကျမင္ကြင္းေတြကို ျပန္ျပန္ျမင္ေယာင္ေန မိေတာ့လည္း အဲဒီ့အလြမ္းေတြက ဘယ္မွာသြားဆံုးမလဲေနာ္။
ဒီမွာ မနက္မနက္အလုပ္ကိုအသြားMRT Station ကို ေရာက္ၿပီဆိုရင္ျဖင့္ တန္းစီေနတဲ့လူတန္း ရွည္ႀကီးကို စေတြ႕ရေတာ့တာပါပဲ။ ဘာမ်ားလဲလို႕ စပ္စုလုိက္ေတာ့မွ ...။ ေၾသာ္ ... သတင္းစာအလကားေ၀ေန တာကို ...။ အခ်ိန္ေလးကလည္းရ၊ ရထားေပၚမွာလည္း အျပင္းေျပသတင္းေလးဘာေလးဖတ္ရေအာင္ဆိုၿပီး ဘာရယ္ညာရယ္မဟုတ္ပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၀င္ၿပီးတန္းစီလိုက္တယ္။ သတင္းစာရဲ႕နာမည္ကToday တဲ့။
သတင္းေတြကေတာ့ အစံုပါပဲ...။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ေရႊျပည္သာၿမိဳ႕နယ္က အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အရွင္လတ္လတ္ ႀကီး ေယာက်ၤားဘ၀ေျပာင္းသြားတယ္ဆိုတဲ့သတင္းေတာင္ပါေသး။Hot news, Singapore news, world news, Voices, Business news, Infotech, Health today, Sports စတဲ့ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႕အတူ မပါမျဖစ္တဲ့ ေၾကာ္ျငာေတြ၊ တီဗီြအစီအစဥ္ေတြနဲ႕ စံုလို႕စံုလို႕ေပါ့။ အဲဒီ့ေခါင္းစဥ္ေတြမ်ားစြာထဲမွာမွ ကြၽန္ေတာ္ အႀကိဳက္အေတြ႕ဆံုးကေတာ့ Voices ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာေရးၾကတဲ့ ျပည္သူ၊ ျပည္သား ေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ၊ အထင္အျမင္ေတြနဲ႕ ေ၀ဖန္ခ်က္ေလးေတြကိုပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ျမန္မာႏုိင္ငံမွာဆိုရင္ေတာ့ ... လူထုေအာ္သံေပါ့။ မတူတာက ဒီကအသံေတြက ျပည္သူလူထုရဲ႕တကယ့္ရင္ထဲကေနလာတဲ့ အစစ္အမွန္ ေအာ္သံေတြဆိုတာပါ။ တခါတခါ ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥေလးေတြကိုေတာင္ လုိက္ၿပီးအျပစ္တင္ေနတာမ်ိဳးေတြ ပါလာလုိ႕ ကုိယ္ကေတာင္အစိုးရဘက္ကေနျပန္ၿပီး မခံခ်င္ျဖစ္မိရပါေသးတယ္။ ဟုိတေလာကပါလာတဲ့ ေအာ္သံတစ္ခုအေၾကာင္းကို ေျပာျပပါမယ္။ ေရးတဲ့အမ်ိဳးသမီရဲ႕ခင္ပြန္းက ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ေပၚမွာေနရတဲ့ မသန္မစြမ္းပါ။ စင္ကာပူမွာက ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ကိုအသံုးျပဳေနရတဲ့ မသန္မစြမ္းေတြအတြက္ သီးသန္႕ သန္႕စင္ခန္းေလးေတြကို အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးထားပါတယ္။ ေယာက်ၤားသက္သက္၊ မိန္းမသက္သက္ေပါ့ ။
အဲဒါကို အဲဒီ့အမ်ိဳးသမီးက သူ႕ေယာက်ၤားကို က်ားသန္႕စင္ခန္းထဲအထိသူတြန္းပို႕ေပးေနရလို႕တဲ့ လုိအပ္သလုိ စီစဥ္ေပးဖို႕ေရးထားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ၾကားထဲကေနဘယ္လိုလုပ္ေပးရရင္ေကာင္းမလဲလုိ႕ ဦးေႏွာက္ ေျခာက္ရပါေသးတယ္။ စင္ကာပူႏုိင္ငံရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ဒီစာေတြကို တကယ္ဖတ္၊ တဖတ္ ကြၽန္ေတာ္ အတိအက်မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ... ဒီက႑ေလးဟာ ဖတ္ရင္၊ ဖတ္သလို ႏုိင္ငံအတြက္အင္မတန္ပဲ အက်ိဳး ရွိတယ္ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာပါ။ ႏုိင္ငံအႀကီးအကဲေတြအေနနဲ႕ ေနရာတကာကို ျပည္သူေတြနည္းတူ ေလွ်ာက္သြားေနဖို႕ဆုိတာမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အဲဒီ့ေတာ့ နစၥဓူ၀သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကရတဲ့ ျပည္သူေတြကို သူတို႕ ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အခက္အခဲေလးေတြနဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေလးေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္တင္ျပခြင့္ျပဳလုိက္ ျခင္းအားျဖင့္ ႏုိင္ငံရဲ႕က႑အသီးသီးက ဟာကြက္၊ ေထာက္ကြက္ေလးေတြကို အနည္းနဲ႕အမ်ားျမင္ရလာႏုိင္ ပါတယ္။ အရင့္ အရင္တုန္းကဆို ကြၽန္ေတာ္တို႕ႏုိင္ငံကသတင္းစာေတြမွာလည္း လူထုေအာ္သံဆိုတဲ့ က႑ေလးမွာ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနပါတယ္ ဘယ္လုိလုပ္ေပးပါဆိုတာမ်ိဳးေလးေတြအျပင္ ေနာက္ေန႕ေတြမွာ ဘယ္ေနရာက ဘာကိုေတာ့ျဖင့္ သက္ဆုိင္ရာကေျဖရွင္းေပးလုိက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေလးေတြကိုပါ ဖတ္ရတတ္ပါတယ္။ တကယ့္ကိုၾကည္ႏူးစရာပါ။ အခုေတာ့ အဲဒီ့က႑ေလးလည္းၾကည္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ... ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ စင္ကာပူႏုိင္ငံထုတ္သတင္းစာ တစ္ေစာင္ကို ဖတ္ေနရင္း ေကာက္ကိုင္လိုက္တာနဲ႕ နာေရးသတင္းကို အရင္ဆံုးစလွန္ရတတ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ႏုိင္ငံကသတင္းစာေတြကို လြမ္းေနမိပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုေျပာျပခ်င္တာက ညေနညေနအလုပ္ဆင္းခ်ိန္ဆိုရငMRT Station ေတြမွာ ကိုယ္ကြၽမ္းက်င္ရာ တူရိယာတစ္ခုခုကို တီးမႈတ္ေဖ်ာ္ေျဖၿပီး ပိုက္ဆံအလႉခံေနၾကတဲ့ (Busker ) ေတြအေၾကာင္းပါ။ အမ်ားစုကေတာ့ မ်က္စိမျမင္သူေတြ နဲ႕ မသန္မစြမ္းေတြမ်ားပါတယ္။ ျမန္မာလိုခပ္႐ိုင္း႐ုိင္းေျပာရရင္ေတာ့ သူေတာင္းစားေပါ့ ...။ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံကိုအလကားေတာင္းစားေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ကိုယ့္တတ္စြမ္းတဲ့ အႏုပညာနဲ႕ အသက္ေမြးေနၾကတာကို ၾကည့္ရတာၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္စရာပါ။ ကိုယ္လက္အဂၤါအစိတ္အပိုင္း တစ္ခုခု ခ်ဳိ႕ယြင္းေနသူေတြဆိုၿပီး အထင္ေသးလို႕ေတာ့မရပါဘူး။ တခါတခါ အလုပ္ပင္ပန္းလြန္းလို႕ အိမ္အရမ္းျပန္ခ်င္ေနတဲ့စိတ္ကိုေတာင္ေမ့သြားၿပီး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာရပ္နားေထာင္ရတဲ့အထိ သူတို႕ရဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မႈေတြက ေကာင္းမြန္ထိေရာက္လွပါတယ္။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြရွိရင္ေတာင္ သူတို႕ကိုေျပာျပၿပီး ဆိုခိုင္းလို႕ရပါေသးတယ္။ သူတို႕ကလည္းသိမယ္ဆိုရင္ေပါ့ ...။ ( Busker ) ေတြနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ထူးျခားတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကိုလည္းေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ စင္ကာပူမွာ Project Superstar ဆိုတဲ့ ဂီတအႏုပညာကိုျမတ္ႏုိးၾကတဲ့လူငယ္ေတြကို ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးတဲ့ အစီအစဥ္ေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏုိင္ငံက ဆိုၾကမယ္ေပ်ာ္ၾကမယ္လုိေပါ့။ ဒါေပမယ့္ Project Superstar မွာက ဒိုင္ေတြကခ်ည္း အမွတ္ေပးတာမဟုတ္ပဲ ပရိသတ္ကပါဆႏၵမဲေပးပိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ရမွတ္ရဲ႕ ၂၅ရာခုိင္ႏႈန္းဟာ ဒိုင္ေတြရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေပၚမွာမူတည္ၿပီး က်န္တဲ့ ၇၅ရာခိုင္ႏႈန္းကေတာ့ ပရိသတ္ရဲ႕ဆႏၵမဲေပၚမွာမူတည္ပါတယ္။
ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကသူေတြအမ်ားႀကီးထဲကေန တဆင့္ၿပီးတဆင့္ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ကို Project Superstar အျဖစ္ေရြးခ်ယ္တာပါ။ ၿပိဳင္ပြဲကာလက လနဲ႕ခ်ီၿပီးၾကာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အဓိက ေျပာခ်င္တာက အရင္တုန္းကMRT Station ေတြမွာ ဂစ္တာတီး၊ သီခ်င္းဆို၊ ပိုက္ဆံအလႉခံၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳေနရတဲ့Tan Wei Lian (တန္၀ီလွ်ံ) ဆိုတဲ့ မ်က္မျမင္လူငယ္ေလးဟာ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေပါင္းမ်ားစြာကိုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး Project Superstar တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားတဲ့အေၾကာင္းပါ။ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးကိုၾကားသိလိုက္ရတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံအရပ္ရပ္က ဘာအသက္ေမြးမႈပညာမွ မတတ္ပဲခြက္လက္ဆြဲၿပီးေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနၾကရတဲ့ဘ၀မ်ားစြာေတြကို သတိရလိုက္မိပါတယ္။ မိဘရဲ႕အုပ္ထိမ္းမႈေအာက္မွာ အပူအပင္ကင္းစြာႀကီးျပင္းေနရမယ့္ အရြယ္မေရာက္ ေသးတဲ့ကေလးငယ္ေတြကစလို႕၊ ဘုရား၊ ေက်ာင္းကန္၊ ရိပ္သာေတြမွာ တရားဘာ၀နာေတြပြားမ်ားအားထုတ္ ေနၾကရမယ့္ အဘုိးအို၊ အဘြားအိုအရြယ္ေတြပါမက်န္ ေနရာတကာမွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနၾကရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြဟာ မလိုလားအပ္တဲ့၊ မျမင္ရက္စရာ ျမင္ကြင္းေတြပါ။ သူတို႕မွာ စင္ကာပူႏိုင္ငံက တန္၀ီလွ်ံလုိ ဘ၀မ်ိဳးေရာက္သြားႏုိင္ဖို႔အတြက္ ဘယ္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးမွ ရွိမေနဘူးလို႕ေတြးမိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အလြန္ပဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ... က်ဳိက္ထီး႐ိုးဘုရားေတာင္တက္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က ``သားသားတုိ႕လမ္းျပင္ထားပါတယ္ ... ကုသိုလ္ေလးေတြပါ၀င္သြားၾကပါ ´´ ဆိုတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ တစာစာေအာ္သံေလးေတြကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္အခါခါ ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ သူတို႕ေလးေတြရဲ႕အနာဂတ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဒီလိုအေျခအေနဆိုးေတြရဲ႕လက္ထဲကေန ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ျပန္ေရြးယူလို႕ရႏုိင္မလဲလို႕လဲ စဥ္းစား ေနမိပါေသးတယ္။
အလုပ္ထဲမွာ စင္ကာပူလူမ်ိဳးေတြနဲ႕ ဆက္ဆံရတာ တခါတခါ ေဒါသျဖစ္စရာေလးေတြႀကံဳရတတ္ ပါတယ္။ တခါကဆို သူေဌးရဲ႕ညီက ေအာက္မွာခ်ထားတဲ့ဘူးတစ္ဘူးမွာေရးထားတဲ့စာကို ေျခေထာက္နဲ႕ထိုးၿပီး ျပပါတယ္။ ပထမစစျခင္းေတာ့ စိတ္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ေလးကို မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္မိပါတယ္။ ေနာက္မွ ... သူတို႕ငါ့ကို ႏွိမ္ၿပီးဒီလိုဆက္ဆံတာလားလို႕ေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာၾကည့္ေတာ့လည္း ... မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႕အခ်င္းခ်င္းလဲ အသက္ႀကီးသူကိုေတာင္ အသက္ငယ္သူက တစ္ခုခုအနိမ့္ပိုင္းကပစၥည္းကိုျပခ်င္ၿပီဆိုရင္ အပင္ပန္းခံၿပီး ကုန္းေနတာမ်ိဳး၊ ထိုင္ခ်လိုက္တာမ်ိဳးမလုပ္ေတာ့ပဲ လြယ္လြယ္ပဲေျခေထာက္နဲ႕ထိုးျပတတ္ ၾကပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့မွကြၽန္ေတာ္လည္း ယဥ္ေက်းမႈဆိုတဲ့စကားလံုးကိုေျပးၿပီး သတိရမိပါေတာ့တယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆို၊ အေနအထိုင္ေတြေၾကာင့္ သူတပါးကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစရေအာင္ ေစာင့္စည္းထိန္းသိမ္းျခင္းပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မိဘေတြ၊ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႕ လူႀကီးသူမေတြရဲ႕ သင္ၾကားျပသ လမ္းညႊန္မႈ ေတြေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းသိမ့္ေမြ႕တဲ့ ကိုယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာေတြကို နားလည္သင္ယူခြင့္ရၾကေပမယ့္ သူတို႕မွာက အဲဒီ့လိုမဟုတ္ခဲ့ဘူးလို႕ယူဆမိပါတယ္။ စင္ကာပူလူမ်ိဳးေတြဟာ အဲဒီ့လိုယဥ္ေက်းမႈမ်ိဳးကို ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ယူခဲ့ရျခင္းမ်ိဳးမရွိဘူးလို႕ ကြၽန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္ထဲက မန္ေနဂ်ာမွာ ၈ႏွစ္အရြယ္သမီးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီ့ကေလးဆိုရင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္လည္း တ၀ုန္း၀ုန္း တဒိုင္းဒုိင္း၊ စကားေျပာရင္လည္း ေအာ္ႀကီးဟစ္ၾကယ္၊ လူႀကီးေတြကိုလည္း ႐ိုေသေလးစားျခင္းနဲနဲမွမရွိတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါကို သူ႕ရဲ႕မိခင္ကလည္း အေရးတယူလုပ္ၿပီးဆံုးမတာမ်ိဳးမရွိပါဘူး။ တခါတခါ အရမ္းစိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးေတြနဲ႕ႀကံဳရေတာ့လည္း ဗုဒၶဘာသာကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ရတာကို စိတ္ထဲကေန လႈိက္လႈိက္လဲလဲကို ဂုဏ္ယူေက်နပ္မိပါတယ္။ ကုိယ္အမူအယာ၊ ႏႈတ္အမူအယာေတြယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ၿပီး စိတ္ထားလွတဲ့ ျမန္မာေတြကုိ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာလိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႕၊ စည္းစနစ္ရွိတဲ့လြတ္လပ္ျခင္းေတြ ကိုသာျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ျမန္မာဆုိတာကမၻာေပၚမွာ အလွဆံုးႏုိင္ငံတစ္ခုျဖစ္လာႏုိင္တယ္ဆုိတာ အေသအခ်ာပါပဲ။ တကယ္ပါ ... စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ စင္ကာပူလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ၾကားထဲ အလုပ္လုပ္ေနရတာ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္းျမင့္မားတဲ့ ကိုယ့္ႏုိင္ငံ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အေျပာအဆို၊ အေနအထုိင္ေတြကို တသသလြမ္းဆြတ္စရာပါ။ ဒီနုိင္ငံကို ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ခဏခဏ စဥ္းစားမိတာတစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ... ဒီနုိင္ငံက လူေတြလိုသာ ငါတို႕ႏုိင္ငံသားေတြ ေနႏုိင္ခြင့္ရွိမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ႏုိင္ငံဟာ ဗုဒၶသာသနာ ထြန္းကား တဲ့ႏုိင္ငံပီပီ စည္းစည္းလံုးလံုး၊ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ ကမၻာႏုိင္ငံအားလံုးက စံနမူနာထားၾကရတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သေကၤတတစ္ခု အျဖစ္ေတာင္ ကမၻာ႕အလယ္မွာ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစရာျဖစ္ လာႏုိင္တယ္ဆုိတာပါပဲ။
စင္ကာပူႏုိင္ငံဟာ ႏုိင္ငံက်ဥ္းေပမယ့္ ေျမေနရာေတြကိုစည္းစနစ္က်က်စီမံေနရာခ်ထားႏုိင္တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ MRT Station တုိင္းလိုလုိရဲ႕အနီးအနားမွာ ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္ေတြက်င္းပဖို႕နဲ႕ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြလုပ္ႏုိင္ဖို႕အတြက္ အေတာ္အသင့္က်ယ္တဲ့ေျမကြက္လပ္တစ္ခုကို စီမံထားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးHDB (House Developing Board) တိုက္ခန္းေတြရဲ႕ အနီးအနားတစ္ေနရာမွာလည္း တုိက္ခန္း အေရအတြက္နဲ႕ ရွိႏုိင္တဲ့လူဦးေရပမာဏအတြက္ လံုေလာက္ႏုိင္မယ့္ ေျမေနရာတစ္ခုမွာ ကေလးေတြအတြက္ ကစားကြင္းနဲ႕ လူႀကီးေတြအတြက္ ကိုယ္လက္ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ႏိုင္မယ့္ အေထာက္အကူျပဳကိရိယာပစၥည္း ေတြကို တပ္ဆင္ဖန္တီးေပးထားပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ ညေနခင္းဆိုရင္ အလုပ္ကျပန္ေရာက္ၾကၿပီဆိုတာနဲ႕ တစ္မိသားစုလံုးကြင္းထဲဆင္းၿပီး ကေလးကေဆာ့၊ လူႀကီးေတြကလည္း က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းလုပ္နဲ႕ အင္မတန္ကိုအဆင္ေျပပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အလုပ္ကေနအျပန္ သူမ်ားေတြနည္းတူ ေအာက္ဆင္းၿပီး အားကစားေလးလုပ္ေနရင္း ကြၽန္ေတာ္တို႕ႏုိင္ငံကေအာက္ေျခလူတန္းစား ေတြရဲ႕ မလွပတဲ့ အိမ္အျပန္ ညေနခင္း ေလးေတြအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့ေနမိပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာတုန္းက အလုပ္ၿပီးခ်ိန္ အိမ္ျပန္ဖို႕ ပန္းျခံနားကျဖတ္ေလွ်ာက္ၿပီဆိုရင္ျဖင့္ ပန္းၿခံထဲမွာ အရက္မူးၿပီးလဲေနတဲ့ သူေတြ၊ အေမွာင္၀င္ တာနဲ႕ အလုပ္စၾကဖို႕ျပင္ဆင္ေနၾကတဲ့ ညဥ့္ငွက္ငယ္ေလးေတြကို ဟိုတစ္ေယာက္ ဒီတစ္ေယာက္ ေတြ႕ၾကရမွာပါ။ ေနာက္ၿပီး ... ကားေပၚမွာဆိုရင္လည္း အလုပ္ကၿပီးတာေတာင္ ရင္ထဲကမီးေတြက ေလာင္ေနတုန္းပဲရွိေသးတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးအခ်ိဳ႕ရဲ႕ သက္ျပင္းခ်သံေတြ၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ႀကံဳေတြ႕ရမယ့္ ျပႆနာေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ပစ္ႏုိင္ဖို႕အတြက္ အရက္ေတြအလြန္အကြၽံေသာက္ၿပီး အိမ္အျပန္လမ္း ေပ်ာက္ေနၾကသူေတြရဲ႕ မေရရာတဲ့ေရြ႕လ်ားမႈေတြ ၊ ေနာက္ဆံုး ... အိမ္ဆိုတဲ့အရာကို အိပ္မက္ထဲမွာ မရအရရွာဖို႕ ေက်ာခင္း စရာေနရာတစ္ခုဆီကို ေလးတိေလးကန္နဲ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကရတဲ့ အိမ္ယာမဲ့အခ်ိဳ႕ရဲ႕ ဦးတည္ရာမဲ့ ေျခလွမ္းေတြ၊ ဒါေတြကိုပဲ တစ္ေန႕ၿပီးတစ္ေန႕ မ႐ိုးႏုိင္ေအာင္ကို ခင္ဗ်ားတို႕ေတြ႕ေနၾကရမွာေလ။
ဖြ႕ံျဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုက စည္းစနစ္က်တဲ့ လုပ္ပံုလုပ္နည္းေတြကို အားက်မိေနရင္း ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ႏုိင္ငံထဲက ကြက္လပ္အပိုင္းအစေလးေတြကို နင့္နင့္သီးသီး ကိုလြမ္းေနမိပါတယ္။ အဲဒီ့လို ျပန္တမ္းတလြမ္းဆြတ္မိေနရင္းက တဆက္တည္းမွာပဲ သူတို႕ေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအလင္းတစ္ခုကိုလည္း အျမန္ဆံုးေဆာင္က်ဥ္းေပးခ်င္ေနမိျပန္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕အားလံုး ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္က ဘယ္လိုအေျခအေနကိုပဲေရာက္ေနေန ကိုယ့္ႏုိင္ငံနဲ႕ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြကို လြမ္းဆြတ္သတိရေနဖို႕နဲ႕ အဲဒီ့အလြမ္းေတြကို လက္ေတြ႕ဘ၀ေတြထဲေပါင္းထည့္ၿပီး တတ္စြမ္းသေရြ႕ေတာ့ ျပန္လည္ေပးဆပ္ၾကဖို႕ေတာ့ လုိလိမ့္မယ္ဆိုတာပါပဲ။
ေနမ်ိဳး(သံလြင္)
4 comments:
That's a great post!
ဖြ႕ံျဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုက စည္းစနစ္က်တဲ့ လုပ္ပံုလုပ္နည္းေတြကို အားက်မိေနရင္း ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ႏုိင္ငံထဲက ကြက္လပ္အပိုင္းအစေလးေတြကို နင့္နင့္သီးသီး ကိုလြမ္းေနမိပါတယ္။ အဲဒီ့လို ျပန္တမ္းတလြမ္းဆြတ္မိေနရင္းက တဆက္တည္းမွာပဲ သူတို႕ေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအလင္းတစ္ခုကိုလည္း အျမန္ဆံုးေဆာင္က်ဥ္းေပးခ်င္ေနမိျပန္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕အားလံုး ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္က ဘယ္လိုအေျခအေနကိုပဲေရာက္ေနေန ကိုယ့္ႏုိင္ငံနဲ႕ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြကို လြမ္းဆြတ္သတိရေနဖို႕နဲ႕ အဲဒီ့အလြမ္းေတြကို လက္ေတြ႕ဘ၀ေတြထဲေပါင္းထည့္ၿပီး တတ္စြမ္းသေရြ႕ေတာ့ ျပန္လည္ေပးဆပ္ၾကဖို႕ေတာ့ လုိလိမ့္မယ္ဆိုတာပါပဲ။
အင္း .. ျပီးေတာ. ....
သူမ်ားနိုင္ငံ(ွSingapore) မွာ .. အလုပ္လာရွာသူေတြ .. visa သက္တမ္းေလးမကုန္ခင္ အလုပ္ေလးတစ္ခုရဖို႕အေရး .. ေငြ ေတြ၊ အခ်ိန္ေတြ .. ျပီးေတာ႕ သက္ပ်င္းခ်သံေတြ .. ရင္းနွီးခဲ႕ရ .. ရလာတဲ႕ အလုပ္ေလးကိုလဲ အရိုးမ်ားတယ္ ေခ်းခါးတယ္ ေ၇်းမမ်ားရဲဘဲ အရာရာကို သည္းခံျပီးလုပ္ရ .. ေက်ာင္းသားေတြဆိုရင္လဲ ေက်ာင္းျပီးရင္ ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး အလုပ္ရွာရမွာလား .. ဒီမွာဘဲ အလုပ္ရွာရမလားနဲ႕ ၾကိဳေတြးျပီးရင္ေမာရ .. WP status နဲ့ေရာက္ေနတဲ႕သူေတြလဲ .. ကိုယ္ရထားတဲ့ဘြဲ႕ပညာက အၾကီးၾကီး .. လုပ္ေနရတာ wroker status ဆိုျပီးေတာ႕ အင္တင္တင္မလုပ္ရဲ .. ( BUT ျမန္မာျပည္မွ မည္သည္႕ဘြဲ႕ကိုမဆို စကၤာပူအစိုးရမွ International Standard degree ဟု အသိအမွတ္ မျပဳပါ) ... အဲဒီလို .. အဲဒီလို ခံစားခ်က္ေတြ ရင္မွာ အျပည္႕ နဲ႕ Peninsula Plaza (or) Sinpaore Golden Land ( Little India , China Town မ်ားအား ..အားက်ကာ .. ကိုယ္႕ဘာသာ အမည္ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္) မွာ ျမန္မာျပည္သားတို႕ သက္ပ်င္းခ်သံေတြ .. သူမ်ားနိုင္ငံမွာ Second citizen ဘ၀နဲ႕ အလုပ္လုပ္ရတာ ေအာက္က်လိုက္တာ .. ပညာမာန .. ေငြေၾကးမာနေတြလဲမထားရဲ .. ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ခြင္႕ရတာေလးကိုဘဲ .. ေက်းဇူးေတြအထပ္ထပ္တင္ေနရတယ္႕ ဆိုတဲ႕ ေရႊျမန္မာမ်ားရဲ့ ရင္ဖြင္႕သံေတြ ... ေရွးဘ၀အဆက္က ၀ဋ္ေၾကြးလို႕ဘဲအျပစ္တင္ရမလား? ...... ေရႊနိုင္ငံၾကီးကို ဆင္းရဲတြင္းထဲ ထဲ့ျပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာေနတဲ့ မသမာလူတစ္စုကိုဘဲ အျပစ္တင္ရမလား?
ကိုယ္က်ိဳးရွာေနတဲ့ လူတစုေၾကာင့္.. ဟုတ္တယ္..
ဒါ့ထက္ပိုနာက်ည္းေအာင္ ေျပာရရင္..
အအုပ္ခ်ဳပ္ခံ ျပည္သူေတြလဲ အျပစ္အမ်ားႀကီးပါ ပါတယ္..
အမတို႕က အစ..
မတရားတာကို မတရားဘူး..လို႕ ေျပာရဲရမယ္...
အဲလိုေျပာရဲတဲ႕ ျပည္သူေတြ မ်ားလာရင္ ဒီလူေတြ ခံႏိုင္ပါ့မလား...
တျပည္လံုး ေျပာတဲ့ေန႕ ေရာက္ေအာင္ လုပ္ရမယ္..
ဘယ္သူ႕ကို ဖမ္းမလဲ..
တေယာက္ဖမ္းရင္ အားလံုးလိုက္သြားမယ္...
ကဲ...
Post a Comment