ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္သူတို႔ေတြ

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းကေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ပါ ...။ ပိေတာက္ေျမမဂၢဇင္းမွာလားမသိဘူး ေဖာ္ျပခံခဲ့ရဖူးပါတယ္ ...။ အစြန္းေရာက္ေနသူေတြနဲ႕ ဆံုေတြ႕ပါမ်ားရာကေန ... ဒီ၀တၳဳတိုေလးျဖစ္လာတယ္လို႕ေျပာလို႕ရပါတယ္ ...။

ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္သူတို႔ေတြ


အခန္းအမွတ္(၁)
`` ေၾသာ္ . . . မင္းကိုး . . . လာကြာ . . . ထုိင္´´
သူကကြၽန္ေတာ့္ကို ခရီးဦးႀကိဳျပဳၿပီး ခံုမွာ၀င္ထုိင္ခိုင္းပါတယ္။ သူကေတာ့သူရဲ႕ ခုတင္ေပၚကို ေျခႏွစ္ဖက္လံုး တင္ၿပီး တင္ပလႅင္ေခြထုိင္လိုက္တယ္။
``ေျပာပါဦး . . . မင္း ဘာကိစၥ ငါ့ဆီေရာက္လာရျပန္တာတုန္း . . . ပိုက္ဆံေခ်းဖို႔ေတာ့ စိတ္မကူးန႔ဲေနာ္ . . . ဒါပဲ . . .´´
၀င္၀င္ခ်င္း ေဆာက္နဲ႕ထြင္းသလုိ သူကအ့ဲဒီလို ေျပာလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္လည္းသည္းခံၿပီး အျခားကိစၥ ေတြဆီ ေရာက္မသြားခင္ ကိုယ္ကပဲစၿပီး စကားလမ္းေၾကာင္း ခင္းေပးလုိက္ရတယ္။
``ေၾသာ္ . . . ဒီလိုပါ . . . ဟိုတစ္ေန႔က အန္ကယ္ ေျပာလိုက္တ့ဲ စကားတစ္ခြန္းကို ကြၽန္ေတာ္ မရွင္းလို႔ဗ် . . . ဘာလဲ . . . လူေတြအားလံုးက အန္ကယ္ကို ၀ုိင္းၿပီးမနာလိုျဖစ္ေနၾကတာဆုိ . . . အဲဒါသူတို႔က အန္ကယ္ကို အလကားေနရင္း မနာလိုျဖစ္ေနရေအာင္ အန္ကယ္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြက သူတုိ႔ကို ဘယ္လုိမ်ား ထိခိုက္ေနလို႔လဲဗ်´´
``ဒါက . . . ဒီလိုရွိတယ္ကြ . . .´´
သူအဲဒီလို စကားစလုိက္တ့ဲအခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္လဲ အိတ္ကပ္ထဲက အသံဖမ္းစက္ကို သူမသိေအာင္ မသိမသာေလး ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္တယ္ . . . ။
``အဓိက ကေတာ့ . . . သူတုိ႔ကိုယ့္အတြက္ ေနရာေတြဖယ္ေပးေနရလုိ႔ေပါ့ကြာ . . .။ ကိုယ့္ကို မယွဥ္ႏုိင္လို႔ ကိုယ့္ေနာက္ကို ေရာက္ေနရတာကို မေက်နပ္ႏုိင္ၾကလို႔ေပါ့ . . .။ ကိုယ္ကလည္း အားနာတာတို႔ စာနာၫႇာတာတာတုိ႔ စတ့ဲစကားလံုးေတြကို သိပ္နားလည္တာမဟုတ္ဘူးကြ . . . အဲဒီေတာ့ . . . ကိုယ္ေလွ်ာက္ေနတ့ဲလမ္းမွာ ခလုတ္ကန္သင္းတစ္ခု ျဖစ္လာၿပီဆုိရင္ေတာ့ . . . ကန္ထုတ္ပစ္လုိက္တာပဲ . . . ။ ကုိယ့္ကိုဖက္ၿပိဳင္ၿပီး သူတုိ႔ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့လဲ အေ၀းကေန ၀ိုင္းမနာလိုျဖစ္ၾကၿပီး ကိုယ့္ကို ၀ိုင္းအေကာက္ႀကံဖုိ႔ပဲ စဥ္းစား ေနၾက တာေပါ့ . . .။´´
သူကအဲဒီ့လို ေျပာေနရာကေန ခဏထၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္က တံခါးကို ေသာ့ခေလာက္အႀကီးႀကီးနဲ႕ သြားခတ္လိုက္ပါတယ္။
``သူတုိ႔က အန္ကယ္ကို မေကာင္းႀကံၾကလိမ့္မယ္လို႔ အန္ကယ္ ယံုၾကည္ေနတယ္ေပါ့ . . . ´´
``ဒါေပါ့ကြာ . . . ဒါက အတိအက်ကို ေသခ်ာေနတ့ဲ ကိစၥပဲ တခ်ဳိ႕အပင္ေတြက အျမင့္ေရာက္ရင္ ေလပိုတုိက္တာခံရတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးတယ္ . . . သူတုိ႔ကေတာ့ ကိုယ့္ကို ေလန႔ဲတိုက္႐ုံတင္မကဘူး . . . ခုတ္လွဲ ပစ္ဖုိ႔ပါ ႀကိဳးစားခ်င္ေနၾကတာကြ . . . အခု . . . ဒီမွာေနေနရတာေတာင္ သိပ္စိတ္ခ်ရတာ မဟုတ္ဘူး . . . တစ္ခါတစ္ခါ ကုတ္အက်ႌအျဖဴေရာင္ရွည္ရွည္ႀကီးေတြ ၀တ္ထားတ့ဲေကာင္ေတြက ငါအခန္းကို လာေခ်ာင္းတတ္ ေသးတယ္ . . .။ အဲဒါေၾကာင့္ . . . မင္းျမင္တ့ဲအတုိင္းပဲ . . . ေသာ့ႀကီးႀကီးနဲ႕ ခတ္ထားရတာေလ . . .´´
သူဒီေေလာက္ လူေၾကာက္ေနၿပီးေတာ့မ်ား . . . ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လက္ခံစကားေျပာေနသားပဲလို႔ . . . ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိတာနဲ႕ . . .။
``အန္ကယ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုက်ေတာ့ အန္ကယ္ကို မနာလိုျဖစ္ၿပီး တစ္ခုခု လုပ္မွာမေၾကာက္ဘူးလား´´
``ဟား . . . ဟား . . . ဟား မင္းဗလေလးနဲ႕မ်ားကြာ မင္း၀င္လာကတည္းက ငါၾကည္ၿ့ပီးသားပါကြ မင္းမွာ ဘာလက္နက္မွမပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး . . . မင္းငါ့ထက္ လူေကာင္လည္းေသးေတာ့ မင္းငါ့ကို ဒီအတုိင္း ဘယ္လုိမွ ယွဥ္ခ်ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး . . . အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကို ငါအခုလို လက္ခံစကားေျပာေနတာေပါ့ကြ . . .။ ယံုၾကည္လြန္းလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး . . . ကိုယ့္လူေရ ဟား . . . ဟား . . . ဟား ´´
သူေျပာတာလဲဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တာပဲ . . . ခႏၶာကိုယ္ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းနဲ႕ က်န္းမာေရးေကာင္းတ့ဲ သ႕ူေလာက္ ကြၽန္ေတာ္ကမွ ဗလမေတာင့္တာ . . .။
``ဟုတ္ပါၿပီ . . . ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဒါနဲ႕ . . . အခုအန္ကယ္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ အကုန္လံုးကို . . . အန္ကယ့္ဇနီးနဲ႕ လႊဲထားတာေပါ့ေနာ္ . . .´´
``ေအးေပါ့ကြ . . . ကိုယ့္ရဲ႕လုပ္ငန္းေတြအကုန္လံုးမွာ ကိုယ္မရွိရင္ မျဖစ္ဘူးဆုိေပမယ့္လဲ ကိုယ့္ရဲ႕ က်န္းမာေရးနဲ႕ လံုၿခံဳေရးက ပုိၿပီးအေရးႀကီးတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့လဲ . . . မလႊဲခ်င္လည္း ဒီလိုပဲ လႊဲထားရတာေပါ့ကြာ . . . ´´
သူကအဲဒီ့လိုလဲ ေျပာၿပီးေရာ . . . သူရဲ႕ေသာ့ခေလာက္ႀကီးကို ထၿပီးစစ္ေဆးျပန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ သူေအးေအးေဆးေဆး နားသင့္ၿပီထင္တာနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ထြက္လာခ့ဲလုိက္တယ္။ အင္း . . . မထြက္ခင္မွာ သူရဲ႕ဖြင့္စရာမလိုတ့ဲ ေသာ့ခေလာက္ႀကီးကို သူလိုက္ဖြင့္ေပးလို႔ အလိုက္အထုိက္နဲ႕ ဟန္ေဆာင္လိုက္ရေသးတယ္။
``သြားၿပီ အန္ကယ္ေရ . . . ေနာက္အားေတာ့မွလာခ့ဲပါဦးမယ္ . . .´´

အခန္းအမွတ္ (၂)
ေဒါက္ . . . ေဒါက္ . . . ေဒါက္
တံခါးကို သံုးခ်က္ေခါက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္၀င္သြားေတာ့ . . . ။ သူက ခုတင္ေပၚကေန စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနရင္းနဲ႕ပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းေျပာတယ္ ။
``ပညာရွိကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္ရျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္၏တ့ဲ . . . ကဲဆုိ . . . မင္းဘာသိခ်င္ ျပန္ၿပီလဲ . . . ´´
ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္က စာလာေမးတ့ဲ တပည့္တစ္ေယာက္ကို ေျပာတ့ဲေလသံနဲ႕ သူက အဲဒီ့လုိ ေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲနဲ ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္သြားတယ္။ သူ႕ကိုယ္သူမ်ား ပညာရွိတ့ဲ . . . ပညာရွိမရွိေတာ့ မသိပါဘူး . . . ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ သူေျပာတ့ဲစကားေတြက ဟုတ္တာမဟုတ္တာ အပထား ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ . . . ကြၽန္ေတာ္လည္းသူ႔နားကခံုကို ဆြဲယူထုိင္ရင္း စဥ္းစား လာၿပီးသား ေမးခြန္းကို စေမးလုိက္တယ္။
``အခုတေလာ ေသာမတ္(စ္)အယ္လ္ဖ႐ိုင္းမန္း (Thomas L.Friedman) ေရးတ့ဲ ကမၻာႀကီးသည္ ျပားသည္ (The World Is Flat)ဆိုတ့ဲ စာအုပ္ အရမ္းနာမည္ႀကီးေနတယ္ဗ် . . . ။ အစ္ကိုကေရာ အဲဒီ့ အယူအဆကို ဘယ္လုိသေဘာရလဲ´´
ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီ့လိုေမးလုိက္ေတာ့ သူက ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို ေဘးခ်ၿပီး အိပ္လ်က္သားကေနပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းေျပာတယ္။
``ကမၻာႀကီးကိုေတာ့ လံုးသလား၊ ျပားသလား ငါ . . . မျငင္းခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ . . . ငါသိထားတာ တစ္ခုကေတာ့ လူေလာကႀကီးက ေလးေထာင့္ႀကီးကြ . . . ´´
သူေျပာေတာ့မွပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း လည္ထြက္သြားတယ္။ အယူအဆသစ္တစ္ခုကိုေတာ့ ဘယ္လုိ အေတြးအေခၚေတြနဲ႕ စာဖြဲ႕ျပဦးမလဲ မသိပါဘူး . . . ကြၽန္ေတာ္ဘာမွ ဆက္မေမးရေသးခင္မွာပဲ သူကဆက္ ေျပာတယ္ ။
``ဒီလိုကြာ . . . ေလးေထာင့္ပံု ကုဗတံုးတစ္ခုမွာ အေပၚယံမ်က္ႏွာျပင္တစ္ခု၊ ေအာက္မ်က္ႏွာျပင္ တစ္ခုနဲ႔ ေလးဘက္ေလးလံမ်က္ႏွာျပင္ ေလးခုရွိတယ္ မဟုတ္လား။ လူ႔ေလာကႀကီးကလဲ အ့ဲဒီလိုပါပဲကြာ . . . အေပၚယံမ်က္ႏွာျပင္ေပၚက လူေတြကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့။ ေလးဖက္ေလးလံ နံရံေတြေပၚက လူေတြကေတာ့ ျပဳတ္မက်ေအာင္ အတင္းကာေရာ ကုပ္တြယ္ဖက္တက္ေနၾကရတာေလ ေအာက္မ်က္ႏွာျပင္ကို ေရာက္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ ျပဳတ္က်ၾကေရာေပါ့ကြာ . . .´´
အဲ . . . သူအေတြးေလးကလည္း မဆုိးဘူးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိတယ္ သူကဆက္ေျပာတယ္
``အဲဒီ့ေလးေထာင့္ပံု လူ႕ေလာကႀကီးက တစ္ခါတစ္ခါေဘးတုိက္ႀကီး လည္ေနတတ္တယ္ကြ . . . အဲဒါသိပ္မေကာင္းဘူ၊တခါတခါ အထက္ေအာက္ ေျပာင္းျပန္လည္မွ မွ်တမွာေပါ့ကြ . . . ´´
သူ႔စကားကို ေခါင္းညိတ္ေထာက္ခံေနရင္းက ကြၽန္ေတာ္သူ႔ခုတင္ေပၚကို မ်က္စိေရာက္သြားတယ္။
``အစ္ကို . . . ဒီစာအုပ္ေတြကို ေခါင္းအံုးအိပ္ေတာ့ ေခါင္းမနာဘူလား . . . ေခါင္းအံုးကို သူတုိ႔က ၀ယ္မေပးၾကဘူးလား . . . ´´
ကြၽန္ေတာ္က ေျပာရင္းဆုိရင္း ေခါင္းအံုးလိုက္ရွာမယ္လုပ္ေတာ့ သူက ကပ်ာကယာန႔ဲတားတယ္။
``ေဟ့ . . . ေဟ့ . . . မရွာနဲ႕ . . . မရွာနဲ႕ . . . ငါတမင္သက္သက္ စာအုပ္ေတြကို ေခါင္းအံုး အိပ္တာကြ၊ အဲဒါမွ အိပ္မက္ထဲမွာပါ စာဖတ္လို႔ရမွာေပါ့ . . . ေခါင္းအံုးအိပ္႐ုံတင္မကဘူး . . . ဒီမွာၾကည့္´´
သူက ေျပာလည္းေျပာ ...သူ႕ခုတင္ေပၚမွာခင္းထားတဲ့ ဖ်ာကိုလည္း ဆဲြလွန္ျပပါတယ္။ ဖ်ာေအာက္မွာ အစီအရီခင္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြက ထပ္လ်က္သား . . .
``ငါ့ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးနဲ႕ ငါ့အေသြးအသားေတြထဲကို ဒီစာအုပ္ေတြထဲက စိတ္ဓါတ္ေတြ၊ ၀ိဥာဥ္ေတြ၊ ႏွလံုးသားေတြ စီး၀င္လာေအာင္ ဒီတုိင္းစီမံထားရတာပဲကြ . . . ဒါ့ေၾကာင့္လဲ . . . ငါ အခုလို ပညာ၇ွိ ျဖစ္ေနတာေပါ့ . . .´´
စကားအေကာင္းေျပာေနရာကေန . . . ေဖာက္လာပါၿပီ . . . အဲဒါေတြေၾကာင့္လဲ သူ႔အခန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ ၾကာၾကာမေနခ်င္တာပါ။ အဲဒါနဲ႕ . . . ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္ဆုိၿပီး ထထြက္မယ္ အျပင္မွာ သူက လွမ္းတားပါတယ္။
`` ေဟ့ . . . ေဟ့ . . . ေနဦးေလ၊ ငါမင္းကို ေျပာစရာရွိေသးတယ္ကြ၊ သိပ္မၾကာေသးခင္က ငါစာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္လုိက္ရတယ္၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ DNA ကိုယူၿပီး ကလံုး (Clone) ေတြ ကူးယူလို႔ ရေတာ့မယ္တ့ဲ့ . . . ။ အဲဒါဆုိ . . . ငါရဲ႕ DNA ေတြနဲ႔ ငါ့လုိ ပညာရွိေတြ အမ်ားႀကီးပြားယူလုိ႔ ရေတာ့မွာ ေပါ့ေနာ္ . . . အဲဒီလိုဆုိရင္ေတာ့့ . . . ငါတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ငါလိုပညာရွိေတြ ေပါလာဦးေတာ့မွာပဲ . . . မင္းငါ့ကို အဲဒီ့ကိစၥေလး တစ္ခ်က္ေလာက္စံုစမ္းေပးပါကြာ . . . ၊ ဒါ . . . အနာဂတ္အတြက္ အရမ္းအေရးႀကီးတယ္ကြ´´
``အင္း . . . အင္း . . . အင္းပါဗ်ာ . . . ကြၽန္ေတာ္ စံုစမ္းၾကည့္လုိက္ပါ့မယ္ အခုေတာ့ ျပန္လိုက္ဦးမယ္´´
ကြၽန္ေတာ္လဲ စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႕ ေခါင္းေတြြစြတ္ညိတ္ျပခ့ဲၿပီး သူ႔အခန္းထဲကေန ထြက္လာခ့ဲလုိက္တယ္။

အခန္းအမွတ္(၃)
``ဟယ္ . . . ေမာင္ေလး . . . လာေလ . . . ဘယ္လိုလဲ . . . မ´ ေျပာထားတ့ဲ ေမာ္ဒယ္လ္ လုပ္ဖိုိ႔ကိစၥ စဥ္းစားၿပီး သြားၿပီးလား . . . မင္း႐ုပ္မင္းရည္နဲ႕ ခႏၶကိုယ္အခ်ဳိးအစား က်ေအာင္သာ နဲဲနဲေလ့က်င့္လုိက္မယ္ ဆုိရင္ . . . ျဖစ္ႏုိင္တယ္ကြ . . . ´´
သူက ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္လံုးကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္ၿပီး၊ အဲဒီ့လုိေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အျမန္အျမန္ပဲ ခံုတစ္ခုဆြဲၿပီး ထုိင္လုိက္ရတယ္။
`` အမ . . . ေနေကာင္းရဲ႕လား . . . ´´
`` အမေလး . . . ေကာင္းလြန္းသမွ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေနတာပဲ . . . ရင္ -၃၂၊ ခါး-၂၈၊ တင္-၃၆ တစ္ျပားသားမွကို မေလွ်ာ့ေသးဘူး´´
သူကေျပာရင္းဆုိရင္း ကြၽန္ေတာ့္ေ၇ွ႕မွာ ကိုယ္ဟန္ျပသလုိ လုပ္ျပေနလုိ႔ အတင္းဆြဲၿပီး ျပန္ထုိင္ခိုင္းရ ပါေသးတယ္။
``ေၾသာ္ . . . ဟုတ္ပါတယ္ . . . အမ အရင္လုိလွေနေသးတယ္ဆုိတာ၊ ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။´´
``အရင္လုိလွတယ္ဆုိလုိ႔ . . . မင္းကိုပဲ မ´ေျပာျပရဦးမယ္ . . . ။ မ´ ပထမဆံုးမယ္ၿပိဳင္ပြဲ၀င္တုန္းက ဆုိေလ . . . ။ မ´အလွမွာ ယစ္မူးၿပီး ပရိသတ္ထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ စင္ေပၚအတင္းတက္လာလုိ႔ ပြဲေတာင္ မနည္းၿငိမ္ေအာင္ ထိမ္းလုိက္ရေသးတယ္ကြဲ႕ . . . သိလား . . . ေနာက္ၿပီး . . . အခ်ဳိ႕ဒိုင္လူႀကီး ေတြဆုိရင္ မ´အလွည့္ေရာက္ၿပီဆုိ အမွတ္ေပးဖို႔ေတာင္ ေမ့ေနၾကတ့ဲသူေတြရွိတယ္ . . . ေမာင္ေလးရဲ႕´´
သူေျပာေနတာတာေတြက လြန္ခ့ဲတ့ဲ ႏွစ္(၂၀)ေလာက္က မလြဲေအာင္ကို ေသခ်ာခ့ဲမယ္ဆုိတာ အခုေလာေလာဆယ္သူရဲ႕ ႐ုပ္ရည္ကိုမွန္းၾကည့္႐ုံနဲ႕ သိသာပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ . . . အခုနဲနဲဆုိးတာက အသက္ ၄၀-နားကပ္လာလုိ႔ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ ျဖစ္ခ်င္လာတ့ဲ မ်က္ႏွာျပင္ကို မိတ္ကပ္ေတြ အေဖြးသားဖုိ႔ထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ ရဲပေလာင္းခတ္ေအာင္ ဆိုးထားတာပါ . . . ။
``ဒီအတုိင္းေလးလဲ . . . လွပါတယ္ အမရယ္ . . . ဘာလို႕ အဲဒီ့ေလာက္ေတာင္ အလွေတြ ျပင္ထားရတာလဲ . . . ´´
``မင္းမသိပါဘူး . . . ေမာင္ေလးရယ္ . . . အခုေခတ္ေနာက္တက္ေလးေတြက သူတုိ႔ရဲ႕ မေလာက္ေလးမေလာက္စား ကိုယ္လံုးေလးေတြနဲ႕ အသက္အရြယ္ေလးကို အားကိုးၿပီး မ´တုိ႔ကို ပုခံုးျခင္းယွဥ္ခ်င္ ၾကတယ္ေလ၊ အဲဒါေၾကာင့္ . . . သူတုိ႔ေတြ ကိုယ့္ထက္သာမသြားေအာင္ အခုလိုပဲ အၿမဲတမ္း ၿဖီးလိမ္း ခ်ယ္သေနရတယ္ . . . ေမာင္ေလးေရ . . . ´´
သူကေျပာရင္းဆုိရင္းကိုပဲ မွန္ေရွ႕သြားၿပီး ေခါင္းၿဖီးလိုက္၊ မိတ္ကပ္ေလးတုိ႔လိုက္ လုပ္ေနျပန္ပါတယ္။
``ေနာက္ၿပီး . . . မ´ေနာက္ဆံုးၿပိဳင္တ့ဲ မယ္ေရြးပြဲအေၾကာင္း ေျပာျပဦးမယ္ . . . တကယ္ဆုိ ဒီမယ္ဘြဲ႕က မ´အတြက္ပဲဆုိတာ ၿပိဳင္ပြဲမစခင္ကတည္းက ေသခ်ာၿပီးသား . . . ။ မ´အလွကို ယွဥ္ႏုိင္တ့ဲသူမွ မရွိေသးတ့ဲဟာကို . . . ၿပိဳင္ပြဲလဲစေရာ အားလံုးရဲ႕ မ်က္စိေတြကလည္း မ´ဆီမွာ . . . အားလံုးကလဲ ဒီမယ္ဘြဲ႕ သရဖူကိုေဆာင္းမယ့္သူဟာ မ´ပဲလို႔ ထင္ေနၾကတ့ဲအခ်ိန္ေပါ့ . . . အဲဒီ့မွာ အကဲျဖတ္ဒိုင္လူႀကီးေတြရဲ႕အမွတ္ ေတြကိုေပါင္းအၿပီး . . . မယ္ဘြဲ႕ကို ေၾကလဲေၾကျငာေရာေလ . . . အမယ္ေလး . . . ေမာင္ေလးေရ . . .သူတုိ႔ေၾကျငာတ့ဲနာမည္က မ´နာမည္မဟုတ္ဘူးျဖစ္ေနေရာ . . . သိလား ´´
အဲဒီ့စကားကို အံတႀကိတ္ႀကိတ္၊ တက္တေခါက္ေခါက္နဲ႕ ေျပာေနတာပါ။ သူေဒါသေတြ ထြက္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္နဲနဲေၾကာက္လာတယ္။
``ပရိသတ္ေတြအားလံုးကလည္း လက္ခုပ္ေတြတေျဖာင္းေျဖာင္း တီးေနၾကေပမယ့္ . . .သူတုိ႔ မ´ဘက္မွာရွိေနတယ္ဆုိတာ မ´သိေနတယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႔ . . . မ´လဲ အဲဒီ့စင္ေပၚကေနပဲ အကဲျဖတ္ေတြကို လက္ၫႇိဳးေငါက္ေငါက္ထုိးၿပီး . . . ရွင္တုိ႔ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ရလို႔ . . . ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ ဒီမိန္းမကက်မထက္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပိုၿပီးေတာ့ လွေနလုိ႔လဲဆုိၿပီး အျပတ္ခ်ဲေတာ့တာပါ . . . ။ အဲဒါနဲ႔ ပြဲလဲပ်က္ ပါေလေရာ . . . ေမာင္ေလးရယ္ ´´
သူကေျပာေနရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာပါတယ္ . . . မ်က္လံုးမွာရွဲဒိုးေတြ ဆြဲထားတာေၾကာင့္ သူရဲ႕မ်က္ရည္ေတြက မဲမဲႀကီးေတြပါ။ ခဏေနေတာ့ မ်က္ရည္ေတြကို ျပန္သုတ္ၿပီး မဲေနတ့ဲပါးျပင္ကို ပါးနီေတြနဲ႔ ႐ိုက္ေနျပန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရွိေနရင္ သူရဲ႕႐ႈံးခ့ဲတ့ဲ အျခားမယ္ေရြးပြဲေတြအေၾကာင္း ထပ္ေျပာၿပီး ထပ္ငိုဦးမွာ စိုးတာန႔ဲ အျမန္အျမန္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထထြက္လာခ့ဲလုိက္တယ္။

အခန္းအမွတ္(၄)
အခန္းအျပင္ကေန . . . ေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူကုတင္ေပၚမွာ တရားထုိင္ေနတာန႔ဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း တံခါးကို အသာအယာေလးတြန္းဖြင့္ၿပီး သူေဘးနားကခံုေလးမွာ ထုိင္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္သ႕ူကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္း သူက ျဗဳန္းခနဲ မ်က္လံုးပြင့္လာၿပီး . . . ကြၽန္ေတာ္ကုိ ျပဴးၾကည့္ေနတယ္ . . .
``အဘ . . . ကြၽန္ေတာ္ေလ . . . မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား´´
``ေအး . . . မွတ္မိတယ္။ မင္းရဲ႕အနာဂတ္အေၾကာင္းေတြ ငါႀကိဳျမင္ေနလို႔ . . . အဲဒါမင္းကို ေျပာျပမလို႔ . . . မင္းမွဟုတ္ရဲ႕လားဆုိတာ . . . ေသခ်ာေအာင္ ၾကည့္ေနတာ . . . ´´
သူကေျပာရင္းဆုိရင္း ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ေခါင္းကို လက္တစ္ဘက္နဲ႔အုပ္ရင္း အာ႐ုံခံသလုိ လုပ္ေနပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္လဲ မႀကိဳက္ေပမ့ဲ သူ႕ကိုစိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစခ်င္တာန႔ဲ ဒီအတုိင္းပဲ ၿငိမ္ေနလုိက္တယ္။
``မင္းမၾကာခင္ ရာထူးတက္လိမ့္မယ္ . . . ´´
ဒါေတာ့ဟုတ္တယ္ . . . မၾကာခင္မွာ ကြၽန္ေတာ္အခုလုပ္ေနတ့ဲ သုေတသနစာတမ္းၿပီးရင္ . . . ဘြ႕ဲလြန္တစ္ခု ထပ္ရေတာ့မွာေလ။
``အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတြက သိပ္မေကာင္းဘူးကြ . . . အဲဒီ့ေတာ့ ငါမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး . . . ငါက ေကာင္းတာေတြပဲ ေဟာခ်င္တာကြ´´
``အင္း . . . ဟုတ္တယ္ . . . အဒါေကာင္းတယ္။ မေကာင္းဘူးဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္လဲ နားမေထာင္ခ်င္ဘူး၊ အဲဒီ့ေတာ့ အဘျမင္တာေတြကို အဘပဲမွတ္ထားလုိက္ေတာ့ေနာ္ . . . ကြၽန္ေတာ္ အခုလာတာက အဘကို ေမးခြန္းေလးတစ္ခုေလာက္ ေမးခ်င္လုိ႔ပါ . . . ´´
ကြၽန္ေတာ္အဲဒီ့လိုေျပာေတာ့ သူက တစ္ခ်က္စဥ္းစားဟန္ျပဳၿပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ ျပန္ေျဖတယ္။
``ေမး . . . ေမးေလ . . . ငါအာ႐ုံရတ့ဲေမးခြန္းဆုိရင္ ငါေျဖမယ္´´
``ဒီလိုပါ . . . အဘ . . . သူမ်ားေတြရဲ႕ ေရွ႕ျဖစ္၊ ေနာက္ျဖစ္ေတြကို ျမင္ျမင္ေနရတယ္ေျပာတယ္၊ အဲဒါ . . . အဘရဲ႕ ေနာက္ျဖစ္မယ့္ အနာဂတ္ကိုေရာ အဘျပန္မၾကည့္ဘူးလားလို႔ . . . ´´
ကြၽန္ေတာ္အဲဒီ့လုိ ေမးလိုက္ေတာ့ သူက သူရဲ႕ေမးေစ့ကို လက္န႔ဲတပြတ္ပြတ္လုပ္ရင္း တဟင္းဟင္းနဲ႔ ရယ္တယ္ . . . အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေတာ့မွ . . .
``ငါ အဲဒီ့လုိ ငါရဲ႕အနာဂတ္ကိုျမင္ၿပီး လူေတြကို လိုက္လိုက္ေျပာျပေနလို႔လဲ သူတုိ႔နဲ႔ငါနဲ႕ အေၾကာ မတည့္တာေပါ့ကြ . . . ´´
`` ကြၽန္ေတာ္ကို ေျပာျပပါဦး . . . အဘျမင္တ့ဲ အဘရဲ႕အနာဂတ္အေၾကာင္းေလး . . . ´´
အရင္တစ္ေခါက္လာတုန္းကလည္း သူက အရမ္းခ်မ္းသာတ့ဲ သူေဌးႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္မယ့္ အေၾကာင္း၊ ေငြေတြထားစရာေနရာ မရွိလုိ႕ အလွဴအတန္းကုိ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ လုပ္ရမယ္ဆုိတ့ဲအၾကာင္းေတြေျပာျပခ့ဲၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူရဲ႕အနာဂတ္က တစ္ခါန႔ဲတစ္ခါ မတူတတ္တာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ထပ္ေမးလိုက္တာပါ။
``ေအး . . . လြန္ခ့ဲတ့ဲ . . . ၅-ရက္ေလာက္ကပဲ . . . ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါ ေတာက္ပေနတ့ဲ နတ္သားတစ္ပါးက ငါ့ကို လာေျပာသြားတယ္။ နတ္ျပည္မွာငါ့အတြက္ ဘံုဗိမာန္တစ္ခု ေပၚလာၿပီတ့ဲ၊ အဲဒါ ငါေသတာနဲ႔ အဲဒီ့ကို တခါတည္းတန္းသြားရမွာတ့ဲ။ ဒါေပမယ့္ . . . ငါကလည္း ေတာ္ေတာ္န႔ဲ ေသဦးမွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ . . . အဲဒါ . . . မင္းအရင္သြားေနရင္ေနႏွင့္ပါလား . . . ´´
``ဟာဗ်ာ . . . မေျပာေကာင္းမဆုိေကာင္း . . . ´´
ကြၽန္ေတာ္ကအဲဒီလုိ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းေတာ့ သူကတစ္ေယာက္တည္းသေဘာေတြက်ၿပီး ဆက္ေျပာပါတယ္။
``နတ္သမီးေလးငါးရာလဲ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီလုိ႔ သူကေျပာတာပဲ။ သူအဲဒီလုိေျပာေတာ့ ငါ အခု ခ်က္ခ်င္းေတာင္ ေသခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္ကြာ . . . ´´
အဲဒီလုိေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲနဲလန္႔သြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ . . . အခန္းထဲမွာသူ သူကိုယ့္ကို ေသေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ဘယ္လုိအရာ၀တၱဳမွ ရွိမေနတာကိုေတြ႕မွ နဲနဲစိတ္ေအးသြားတယ္။
`` အင္း . . . ဟုတ္ၿပီ . . . ဟုတ္ၿပီ . . . ဒါဆိုလဲ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လုိက္ဦးမယ္ . . . အဘ ေျပာသလို ကြၽန္ေတာ္ရာထူးတက္ရင္ အဘကို အရင္ဆံုး ျပဳစုမယ္ . . . ဟုတ္ၿပီလား . . . ´´
အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္အခန္းအမွတ္(၄)ထဲကေန ျပန္ထြက္လာခ့ဲလိုက္တယ္ ။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
`` ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ . . . ေဒါက္တာ . . . ကြၽန္ေတာ္ကို ဒီတစ္လလံုး အခုလို အနီးကပ္ ေလ့လာခြင့္ေပးတ့ဲအတြက္ . . . ေဒါက္တာတုိ႔ကို ဘယ္လုိေက်းဇူးဆပ္ရမယ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး . . .´´
`` ရပါတယ္ . . . ငါ့ညီရယ္ . . . မင္းရဲ႕စာတမ္းၿပီးလုိ႔ဘြဲ႕လြန္ရတ့ဲအခါ ဒီေနရာေလးကို ျပန္သတိရရွိလာမယ္ ဆုိရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ . . . ´´
ကြၽန္ေတာ္တာ၀န္က် ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြအားလံုးနဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြကို တစ္ေယာက္မက်န္ လုိက္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အဲဒီ့ေဆး႐ုံႀကီးကေန ျပန္ထြက္လာခ့ဲလုိက္တယ္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
သူတုိ႔ဟာ တသီးတသန္႔ထားၿပီး သုေတသနျပဳရေလာက္ေအာင္ ထူးျခားတ့ဲ စိတ္ေ၀ဒနာရွင္ေတြပါ . . . ။ အမွန္အတုိင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ လူေကာင္းေတြကေတာင္ ျပန္ၿပီး ဆရာတင္ရေလာက္တ့ဲ အဆင့္ျမင့္အ႐ူးေတြလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူတုိ႔နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ သြားၿပီးစကားေျပာရတာ တေျဖးေျဖးနဲ႕ကိုက ႐ူးခ်င္သလိုလုိ ျဖစ္လာၿပီး၊ သူတို႔နဲ႕အတူတူ ငါပါ၀င္ေနလိုက္ရေကာင္းမလားဆုိတ့ဲ အေတြးေတာင္ ခဏခဏ ေပၚမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ . . . သူတုိ႔အားလံုးရဲ႕ တူညီတ့ဲအခ်က္တစ္ခုကေတာ့ အစြန္းေရာက္ေနတ့ဲ အာ႐ုံအ၀န္းအ၀ိုင္းေတြၾကားထဲမွာ မိမိကိုယ္ကို ရွာမေတြ႕ၾကဘဲ ဘ၀ရဲ႕အဓိပၸါယ္ဆုိတာေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနၾကျခင္းပါ။
သူတုိ႔ေလးေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာတစ္ခုက၊ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးစီ ယဥ္ယဥ္ေလး႐ူးေနၾကတ့ဲ လူတုိင္းလူတုိင္းဟာ (စိတ္အေျခအေနတစ္ခုခုသာ လြန္ကဲျပင္းထန္သြားရင္ ) အခ်ိန္မေရြး သြက္သြက္ခါေအာင္ ႐ူးသြားႏုိင္တယ္ဆုိတာပါပဲ . . . ။

ေနဘုန္းလတ္
၁၆-၁၁-၀၅(Wed)