Happy Birthday ... Mr Pooh

ဒီေန႕က ညီငယ္တစ္ေယာက္လိုခင္ရတဲ့ ဘေလာ့ဂါေလး အိုေအစစ္ေမာင္ပြတ္ရဲ႕ ေမြးေန႕ပါ ... သူ႕အတြက္ေတာ့ စင္ကာပူႏုိင္ငံရဲ႕ အလုပ္ခြင္တစ္ေနရာထဲက တစိမ္းတရံေတြၾကားမွာ ေျခာက္ေျခာက္ကပ္ကပ္ႀကီး ျဖတ္သန္းရမယ့္ ပ်င္းစရာေမြးေန႕ေလးတစ္ခု ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနႏုိင္ပါတယ္ ...။ ေမာင္ပြတ္ရဲ႕ ေမြးေန႕ေလးမွာ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ပို႕စ္ေလးတစ္ခု တင္ေပးဖို႕ စဥ္းစားရင္း ကၽြန္ေတာ္ ... ` တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္သန္းရေသာ အထိမ္းအမွတ္ေန႕မ်ား ´ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးေအာက္မွာ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိခဲ့ပါတယ္ ...။

ေမာင္ပြတ္လဲ ... မိသားစုနဲ႕ ဒါမွမဟုတ္ ျခဴကေလးနဲ႕ ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚတက္၊ ေမြးေန႕ေလးကို ရည္စူးၿပီး ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြ လုပ္ေနရမယ့္ အခုလိုအခ်ိန္မွာ ... သူ႕ရဲ႕ဆ ႏၵေတြနဲ႕ ဆန္႕က်င္စြာပဲ ... စင္ကာပူႏုိင္ငံရဲ႕ လုပ္ငန္းခြင္တစ္ေနရာက တစိမ္းတရံေတြၾကားမွာ ... အလုပ္ေတြဇယ္ဆက္သလိုလုပ္ေနရမွာေသခ်ာပါတယ္ ...။
ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕မလုိခ်င္တဲ့ အေျခအေနတစ္ခုပါ ...။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ အေျခအေနနဲ႕ အခ်ိန္အခါအရ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတြ လက္ခံလိုက္ရဖို႕ျဖစ္လာတဲ့ အေနအထားတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သိထားပါတယ္ ...။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ... ဆႏၵေတြနဲ႕ ထပ္တူမက်တဲ့ ေန႕ရက္ေတြကို ဒီလုိပဲ လက္ခံႏုိင္ဖို႕ ႀကိဳးစားၾကရတာပါပဲ ...။ အခ်ိဳ႕ေသာရက္ေတြမွာ သိပ္မသိသာေပမယ့္ ... မိမိတို႕ရဲ႕ ဘ၀မွာ အမွတ္ရစရာေလးေတြ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ... အေလးအနက္ထား မွတ္သားထားခဲ့တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ေန႕ေလးေတြနဲ႕ တုိက္ဆိုင္လာတဲ့အခါ ... ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ရင္ထဲက လြမ္းဆြတ္တမ္းတစိတ္ဟာ ... တစ္ဆစ္ဆစ္ နာက်င္လာတဲ့ အထိေအာင္ကို ျဖစ္လာတတ္တာ ကိုယ္တုိင္ခံစားဖူးတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္ ...။
ေမာင္ပြတ္လဲ ... အဲဒီ့လိုပဲခံစားေနလိမ့္မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ မွန္းလို႕ရပါတယ္ ...။
အဲဒီ့လိုအခါမ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြအေနနဲ႕ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ကိုယ့္အနားမွာ ရွိမေနဘူး ဆိုတဲ့အေတြးေတြကို ေဘးခ်ထားၿပီး ... ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့သူေတြ၊ ကိုယ္နဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္တူတဲ့သူေတြ ဟာ တစ္နယ္စီျခားေနေပမယ့္ စိတ္ခ်င္းနီးေနၾကတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခုနဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတြကို ထိမ္းေၾကာင္း ေရွ႕ဆက္ၾကရပါတယ္ ...။

အဲဒီ့ေတာ့ ဒီေနရာကေန ညီငယ္ေမာင္ပြတ္ကိုေျပာခ်င္တာက ... ေရွ႕ဆက္ပါ ... ႀကိဳးစားပါ ... မင္းရဲ႕ ေမြးေန႕ေလးမွာ မင္းခ်စ္တဲ့သူေတြ၊ မင္းကိုခ်စ္တဲ့သူေတြ မင္းအနားမွာ ရွိမေနေပမယ့္ ... ထပ္တူနီးပါးတူညီတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႕ မင္းကိုသတိတရရွိေနၾကတယ္ဆိုတာကို သိထားၿပီး ... အားအင္ေတြေမြးပါလို႕ ...။

ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေလးနဲ႕အတူ ... ေနာက္ေနာင္ေမြးေန႕ေလးေတြကို မိမိရဲ႕ဆႏၵနဲ႕ ထပ္တူက်တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေလးတစ္ခုမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ ျဖတ္သန္းလြန္ေျမာက္ႏုိင္ပါေစလို႕လဲ ဆုေတာင္းေပး လိုက္ပါတယ္ ...။

Happy Birthday ... ပါ ... ေမာင္ပြတ္ေရ ...။


ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ႀကီး ... မစ္ကီေမာက္စ္ေလးကို မင္းဆီအေရာက္ပို႕ ခိုင္းလုိက္တယ္ ...။ အထဲမွာ ဘာပါလဲဆိုေတာ့ ... မင္းဖာသာပဲဖြင့္ၾကည့္ေပါ့ကြာ ...။ စိတ္ကူးေတြကိုအေတာင္ပန္ျဖန္႕လိုက္ရင္ ... ကိုယ္လိုခ်င္တာမွန္သမွ် ... ရင္ထဲကိုေရာက္လာမွာပဲေလ ...။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မက္မ်ား (၄)

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မက္မ်ား (၄)

အိပ္မက္ (၇)

ဒီအိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ လူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕ေတြ႕တယ္ …။ ဘယ္လိုလူေတြ ၊ ဘယ္လို ပံုစံေတြဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာမမွတ္မိေပမယ့္ … သူတို႕ေတြအားလံုးမွာရွိတဲ့ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ ထူးျခားမႈေတြ ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာကို မွတ္မိေနတယ္ …။ ပထမလူက … ထိုင္ခံုအႀကီးႀကီးတစ္ခုကို ထမ္းၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လမ္းမွာေတြ႕တယ္ …။ သူက ထိုင္ခံုႀကီးကို ထမ္းသြားလိုက္ … တစ္ေနရာရာေရာက္ရင္ အဲဒီ့ထုိင္ခံုေပၚမွာထုိင္ၿပီး ခဏနားလိုက္ … အေမာေျပလို႕ … ေရွ႕ဆက္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ အဲဒီ့ထိုင္ခံုၾကီးကို ထမ္းၿပီးဆက္သြားလိုက္ … နားခ်င္ရင္ခဏခ်ၿပီး … ထိုင္ခံုေပၚမွာထုိင္နားလိုက္နဲ႕ … လုပ္ေနတာ … ကၽြန္ေတာ္လဲ နဲနဲထူးဆန္းေနတာနဲ႕ သူ႕ကိုေမးၾကည့္လုိက္တယ္ …။

“ဘာလို႕ ဒီထိုင္ခံုႀကီးကို တစ္လမ္းလံုးေလွ်ာက္သယ္ေနရတာလဲဗ်ာ … ေရာက္ရာေနရာမွာ ျဖစ္သလို နားလိုက္လဲ ရတာပဲေလ … ။”

ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ့လိုေျပာေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၿပံဳးျပၿပီးျငင္းတယ္ …

“ ငါလိုခ်င္တာ ဒီထိုင္ခံုကေနရတဲ့ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္မႈပဲ … ေနာက္ထပ္ေတြ႕ႏုိင္တဲ့ ထိုင္ခံုေတြက ဒီထိုင္ခံုေလာက္ … သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ၿပီး ငါ့ကို ေက်နပ္မႈေပးႏိုင္မလား မေပးႏုိင္ဘူးလားဆိုတာ မေသခ်ာဘူး … ငါ အေသအခ်ာကိုရမွာျဖစ္တဲ့ ဒီစိတ္ေက်နပ္မႈအတြက္ ငါ ဒီထုိင္ခံုႀကီးကို အေလးခံၿပီး သယ္ေနရတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ပင္ပန္းမႈေတြဟာ ထိုက္တန္တယ္လို႕ ငါ ျမင္ေနသေရြ႕ ငါကေတာ့ ဒီအတုိင္းပဲ ဆက္သြားေနမွာပဲကြ …”

ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒီ့လိုရွင္းျပၿပီး … သူဆက္ထြက္သြားတယ္ …။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ထပ္လူတစ္ေယာက္ကို ထပ္ေတြ႕လိုက္ရတယ္ …။ သူကလဲ အရင္လူလိုပဲ … ခံုႀကီးတစ္ခံုကို သြားေလရာကို သယ္သြားေနတယ္ …။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုပိုထူးျခားတာက သူက သူ႕ရဲ႕ခံုႀကီးမွာ ဘီးလံုးေတြတပ္ထားၿပီး … ဟုိဟိုဒီဒီကို တြန္းသြားတယ္ …။ အရင္လူေလာက္လဲ မပင္ပန္းဘူး … သူလုိခ်င္တဲ့အရာကုိလဲ … သူေဆာင္ယူသြားေနႏုိင္တယ္ …။ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူရဲ႕အိုင္ဒီယာကို သေဘာက်လို႕ … သူ႕ကိုစကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္တယ္ …။

“ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အိုင္ဒီယာမဆိုးဘူးေနာ္ … နဲနဲပိုၿပီး သက္သာသြားတာေပါ့ …”

“ ဒီလိုပါပဲကြာ … လူတုိင္းဟာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာတစ္ခုကို အၿမဲတမ္းပိုင္ဆိုင္ႏုိင္ဖို႕ အတြက္ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ႀကိဳးစားေနၾကတာပဲေလ …။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္လုပ္ရပ္အတြက္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေက်နပ္ေနရင္ ၿပီးတာပါပဲ …”

အဲဒီ့သူနဲ႕ စကားစျဖတ္အၿပီးမွာ ေနာက္ထပ္လူတစ္ေယာက္နဲ႕ ထပ္ေတြ႕တယ္ …။ သူကေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးတစ္လံုးကိုလြယ္ၿပီး အရမ္းကိုေပါ့ပါးလန္းဆန္းေနတယ္ … ။ တစ္ခုခုကို ထမ္းပိုးထားရလို႕ ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြ သူ႕မွာမေတြ႕ရဘူး …။ ဒီလူဟာ သူ႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးအတြက္ ဘာကိုမွ သယ္ေဆာင္မလာဘူးလားလို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္ …။ အဲဒါနဲ႕ပဲ သူ႕ကို သြားေမးလုိက္တယ္ …။

“ ခင္ဗ်ားက ဘာကိုမွ သယ္ေဆာင္မလာဘူးလား … ခင္ဗ်ားကို ၾကည့္ရတာ တကယ့္ကို ေပါ့ေပ့ါပါးပါးပဲ ”

ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ့့လိုေမးလိုက္ေတာ့ သူက ေက်ာပိုးအိတ္ထဲကေန တစ္စံုတစ္ခုကို ဆြဲထုတ္ၿပီး တဆင့္ျခင္း ေျဖခ်လိုက္တာ လွပေသသပ္တဲ့ ထိုင္ခံုေလးတစ္ခုျဖစ္သြားၿပီး … အဲဒီ့အေပၚမွာ ေအးေအးလူလူပဲ ထုိင္လိုက္တယ္ …။

“ က်ဳပ္သယ္လာတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲဗ် … ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္က အဲဒါေတြအားလံုးကို က်ဳပ္နဲ႕ တသားတည္းအျဖစ္ ေပါင္းစပ္ပစ္လိုက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားထားလို႕ … လူေတြအျမင္မွာ ဘာမွသယ္ေဆာင္မထားဘူးလို႕ ျမင္ေနၾကတာပါဗ်ာ ”

ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ထပ္ေတြ႕တဲ့လူေတြဟာလည္း … တစံုတရာကို သယ္ေဆာင္ယူလာၾကသူေတြပါပဲ … အခ်ိဳ႕ေတြက ေလးေလးပင္ပင္ထမ္းပိုး၊ အခ်ိဳ႕ေတြက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေဆာင္ယူ၊ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲ …ကုိယ္နဲ႕ တသားတည္းျဖစ္သြားေအာင္ ေပါင္းစပ္သယ္ေဆာင္ၾက … အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ …။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ္ယူေဆာင္သြားခ်င္တဲ့ အခ်ိဳ႕အရာေတြကို ဘယ္လိုပံုစံနဲ႕ သယ္ေဆာင္သြားရင္ ေကာင္းမလဲလို႕ စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ကေနလန္႕ႏိုးသြားတယ္ …။

ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ေသာ ေန႕ ...

ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ေသာ ေန႕ ...

ဒီေန႕ ေဆးစစ္ထားတာ အေျဖသြားယူရမယ့္ေန႕ပဲ ... ။ အလုပ္ရွင္ဆီက ခြင့္ေတာင္းၿပီး အလုပ္ကေန ေစာေစာထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္ ...။ မေန႕က ညေနက မိုးနဲနဲမိသြားလို႕ ... ဖ်ားခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနၿပီး ... လူက နဲနဲႏုံးေနတယ္ ...။ အခုတေလာ နဲနဲေလး အေအးမမိလိုက္နဲ႕ အဖ်ားက၀င္၀င္လာၿပီး ေခါင္းေတြကိုက္ကိုက္လာ တာ ဒါပါနဲ႕ဆို ေလး၊ ငါးခါေလာက္ရွိေနၿပီ ...။ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိပါဘူး ...။ ရထားတစ္တန္၊ ကားတစ္တန္ စီးအၿပီး မွာ ေဆးစစ္ထားတဲ့ ေဆးခန္းကိုေရာက္သြားတယ္ ...။ ဒီေန႕က ေဆးစစ္ခ်က္ အေျဖ Result ယူရံုပဲဆိုေတာ့ ေစာင့္စရာ မလိုေတာ့ဘူးလို႕ ေတြးမိၿပီး ေကာင္တာက ေကာင္မေလးကုိ ေဘာင္ခ်ာေလးလွမ္းေပးလိုက္တယ္ ...။ ေကာင္မေလးက ေဘာင္ခ်ာကနံပါတ္နဲ႕တိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ Result ေတြကိုလုိက္ရွာေပးေနတယ္ ...။ ေဟာ ... သူေတြ႕သြားၿပီထင္တယ္ ... ။ ေကာင္မေလးက အေျဖစာရြက္ထုတ္ေလးကိုကိုင္ၿပီး စာအိတ္ေပၚက မွတ္ခ်က္ေလးေတြကို ဖတ္ေနတယ္ ...။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းေျပာတယ္ ...။

“ အခန္း (၁၁) က ေဒါက္တာ့ဆီမွာ သြားယူလိုက္ေနာ္ ... ကၽြန္မ အဲဒီ့ကိုပို႕ေပးထားလုိက္မယ္ ”

အာ ... တခါတည္းေပးလိုက္လဲ ရတဲ့ဟာကို ဘာလို႕ ေဒါက္တာဆီကိုထက္သြားရဦးမွာလဲ ...။ စိတ္ထဲက မသြားခ်င္ေပမယ့္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာျပီး ၿပီးခ်င္းပဲ ... လွည့္ထြက္သြားတာေၾကာင့္ မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္နဲ႕ပဲ အခန္း (၁၁) ထဲကို လုိက္သြားလိုက္ရတယ္ ...။

“ ထုိင္ပါ ... ခင္ဗ်ာ ...”

ဆရာ၀န္က အသက္သိပ္မႀကီးေသးဘူး ... အလြန္ဆံုးရွိမွ ၃၀ေပါ့ ...။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႕ေရွ႕မွာထိုင္ခိုင္းၿပီး ... ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေဆးစစ္ခ်က္ေတြကို ၾကည့္ေနတယ္ ...။ ဒီဆရာ၀န္ ဒီအခ်ိန္မွာ ငါ့ကို ျပန္စမ္းသပ္ရင္ေတာ့ ... ဖ်ားေနတာသိသြားၿပီး ျပႆနာရွာဦးမလားမသိဘူးလုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိတယ္ ...။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခုခုေျပာခ်င္ေနေပမယ့္ ... ဘယ္က ဘယ္လိုစေျပာရမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားေနပံုေပါက္တာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ လမ္းေၾကာင္းစခင္းေပးလိုက္တယ္ ...။

“ဆရာ ... ကၽြန္ေတာ့္ေဆးစစ္ခ်က္မွာ ဘာမ်ားလိုအပ္တာရွိလို႕လဲ ... ဆရာ ... တစ္ခုခုမ်ား ထပ္စစ္ဖို႕ လုိ္အပ္လို႕လား ...”

“ေၾသာ္ ... မဟုတ္ပါဘူး ... ခင္ဗ်ားေဆးစစ္ခ်က္ေတြက အကုန္လံုးျပည့္စံုသြားပါၿပီ ... ထပ္စစ္စရာမလုိပါဘူး ... ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကို ... က်န္းမာေရးအသိပညာေလးနဲနဲေပးခ်င္လို႕ပါ ...”

ဟာ ... ဘာလို႕လဲကြာ ...။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းထဲမွာ ၿငီးစီစီႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္ဆိုမွာ ... ဆရာ၀န္က ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေတြေျပာဦးမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲနဲစိတ္ညစ္သြားတယ္ ...။ ေနာက္မွ ေပးလို႕ မရဘူးလားဆရာရယ္ လို႕ ေျပာလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ... အားနာတဲ့ စိတ္တစ္ခုေၾကာင့္ေျပာမထြက္ခဲ့ဘူး ...။

“ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို HIV ေရာဂါပိုးအေၾကာင္းေလး နဲနဲရွင္းျပမလို႕ပါ ... ”

“ ဗ်ာ ... ဘာလုပ္ဖို႕လဲဗ် ...”

ဒီေလာက္နာမည္ႀကီးတဲ့ ေရာဂါအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သိတာပဲ ... အဲဒါကုိ သူလဲရိပ္မ္ိမွာပဲ ...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကုိ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို အထူးအေထြလုပ္ၿပီးရွင္းျပခ်င္တယ္ဆိုတာက ဘာသေဘာလဲ ...။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျခားသူေတြဆီသြားၿပီး ဆင့္ပြားပညာေပးေစခ်င္လို႕လား ...။ ဒါလဲ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး ... ။ ဒါဆို ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ...။

“ HIV ေရာပါပိုးဆိုတာက လူေတြရဲ႕ ကုိယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ခုခံစြမ္းအားေတြကို ေလွ်ာ့က်ေစတဲ့ ေရာဂါပိုးမ်ိဳးေလ ... သူူ႕ခ်ည္းပဲက လူေတြကို ဒုကၡမေပးေပမယ့္ ... အျခားေရာဂါေတြ ၀င္လာတဲ့အခါ ... ကိုယ့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က ဘယ္လိုမွ ျပန္ၿပီးခုခံႏုိင္စြမး္မရွိေတာ့ပဲ ... အဲဒီ့ေရာဂါေတြရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ကို အလူးအလဲခံရတာမ်ိဳးေလ ...
အဲဒီ့ေတာ့ ကိုယ္ကသာ အျခားေရာဂါေတြ မ၀င္ေအာင္ ႀကံေဆာင္ေနထိုင္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ အျခားသူေတြလိုပဲ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနႏုိင္ပါတယ္ ...”

သူ ဘာေတြ ေျပာေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားတစ္ခ်က္မၾကားတစ္ခ်က္ပါပဲ ... ။ သူေျပာေနတာေတြကို စိတ္မ၀င္စားႏုိင္အားေအာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အာရံုထဲမွာ ... ငါ့မွာ HIV ေရာဂါပိုးေတြ႕လို႕မ်ား သူ ဒါေတြလာေျပာျပေနတာလား မသိဘူးဆိုတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုက ေနရာယူထားလိုက္ၿပီေလ ...။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ သူ စကားစ နဲနဲ ျပတ္သြားတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အျမန္အျမန္ပဲ ေမးလိုက္တယ္ ...

“ ဆရာ ... ကၽြန္ေတာ့္ေသြးထဲမွာ ... HIV ေရာဂါပိုးေတြ႕လို႕လား ... ဆရာ ...။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာ ... ကၽြန္ေတာ့္ ကို ဒီစကားေတြ လာေျပာေနတာလား ... ဆရာ ...”

“HIV ေရာဂါပိုးရွိလို႕ ဆိုၿပီး ဘာမွ စိတ္ပ်က္အားေလွ်ာ့သြားစရာမရွိပါဘူး ...။ ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုကို လက္ခံလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ အေကာင္းဆံုးေရွ႕ဆက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာပဲေလ ...”

အာ ... စိတ္တိုလိုက္တာ ...။ ကၽြန္ေတာ္ေမးတာကို မေျဖဘူး ... သူေျပာခ်င္တာေတြပဲ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္ ...။

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ... ဆရာ ...။ ကၽြန္ေတာ္ ဒါေလးကိုယူသြားလို႕ရၿပီလား ... ဆရာ ...”

ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္မရွည္ေတာ့တာနဲ႕ ေဆးစစ္လႊာကို ေကာက္ကိုင္ၿပီးေမးလိုက္ေတာ့ သူက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။
အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ ... ေဆးစစ္လႊာေလးကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး သူ႕ေရွ႕ကေန အျမန္ဆံုးထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္ ...။

“ခင္ဗ်ား ... ေဆြးေႏြးခ်င္စရာရွိရင္ အခ်ိန္မေရြး ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လာေဆြးေႏြးႏုိင္ပါတယ္ ...”

သူလွမ္းေျပာတဲ့ စကားကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ေတာ့ပဲ ... အဲဒီ့ေဆးခန္းေလးထဲ ကေန ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းထြက္လာခဲ့လုိက္တယ္ ...။ ကားေပၚကို ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေရာက္သြားတယ္ မသိပါဘူး ... ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္သိလိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ တုိက္ခန္းေလးနားကိုေတာင္ ကားကေရာက္ေနၿပီ ...။ ကၽြန္ေတာ္ ... ကားေပၚကဆင္းၿပီး တုိက္ခန္းေလးကို မသြားခင္မွာပဲ ကားမွတ္တုိင္မွာ ထိုင္ေနရင္း လက္ထဲက ေဆးစစ္လႊာစာရြက္ေလးကို ဖြင့္ၾကည့္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ အားေတြကို မရမက ေမြးယူ ေနရတယ္ ။ ေဆးခန္းေလးမွာ ျဖစ္သြားတဲ့ အေနအထားနဲ႕ ဆရာ၀န္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြရဲ႕ အသြားအလာကို ေထာက္ရႈရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲဒီ့ေရာဂါရွိေနၿပီဆိုတာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနၿပီပဲ ... ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတြ ဟိုးေအာက္ဆံုးအထိထိုးက်သြားတယ္ ...။ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ ...။
ကၽြန္ေတာ္ မူးယစ္ေဆးသံုးတဲ့ေကာင္လဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ မိန္းမလိုက္စားေနတဲ့သူလဲ မဟုတ္ဘူး ...။ ဒါေပမယ့္ ... ဘာျဖစ္လို႕ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ ...။ အျခားျဖစ္ႏုိင္ေျခေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာပဲေလ ... ဆိုတဲ့အသိက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သံသယေတြကို လက္ခံလိုက္ဖို႕ ဆြဲညွိယူသြားတယ္ ...။

“ ေဟ့ေကာင္ ... မင္း ျပန္မလာေသးဘူးလား ... ငါ ထမင္းစားဖုိ႕ေစာင့္ေနတယ္”

အိမ္မွာအတူေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆီက မက္ေဆ့ခ်္၀င္လာတယ္ ...။

“ ငါ ျပန္မလာေသးဘူး ... စားႏွင့္လိုက္ ” လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ပို႕လိုက္တယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ ဒီေရာဂါရွိတယ္ဆိုတာ သိရင္ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အတူတူ ထမင္းကို တစ္၀ိုင္းတည္းစားဦးမွာလား ...။
ဘာမွေတာ့ မဆိုင္ေပမယ့္ မေသခ်ာဘူး ...။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မျပန္ေသးဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္ၿပီး အနီးဆံုး ကမ္းနားတစ္ေနရာကို သြားဖို႕ စဥ္းစားလိုက္တယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အာရံုထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမယ့္ ... ခ်စ္သူရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ေယာင္လာတယ္ ...။ ေသခ်ာတယ္ ... ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႕ေ၀းရေတာ့မယ္ ...။ ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲပါဘူးဆိုတဲ့ သစၥာစကားေတြနဲ႕ ... ျပန္လည္ဆံုေတြ႕မယ့္ အခ်ိန္တစ္ခု ကို အလြမ္းေတြေထြးေပြ႕ၿပီး ေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ အခု ေ၀းရေတာ့မယ္ ...။ သူလက္ခံႏုိင္ပါ့ မလားဆိုတဲ့ အေတြးကို ကၽြန္ေတာ္ မေတြးျဖစ္ပါဘူး ...။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ခံရမယ့္ အျပစ္တစ္ခုကို သူ႕အတြက္လဲ မွ်ေ၀မေပးခ်င္ေတာ့ဘူး ...။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ...။ အမွန္အတုိင္းဖြင့္ေျပာၿပီး ... သူမနဲ႕ ေ၀းရာကိုထြက္ေျပးသြားရမလား ...။ အဲဒီ့လိုဆိုရင္ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိသြားခြင့္ျပဳမွာလား ...။ ဒါဆိုလဲ ... ဘာမွမေျပာပဲ ဒီအတုိင္းႀကီးပဲ အဆက္အသြယ္ျဖတ္လိုက္ရမလား ...။ အဲဒီ့လိုဆိုရင္ေရာ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ခ်စ္သူခံစားေနရတာေတြကို လွ်စ္လွ်ဴရႈၿပီး အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေနႏုိင္လို႕လား ...။ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုဟိုဒီဒီေတြ စဥ္းစားေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ထားခဲ့ဖူးတဲ့ ကတိတစ္ခုကိုသြားသတိရလိုက္တယ္ ...။

“ တစ္ခုခုကို ဆံုးျဖတ္မယ္ႀကံတုိင္း ... ႏွစ္ေယာက္စလံုးစာအတြက္ စဥ္းစားရမယ္ ... ဟုတ္ၿပီေနာ္ ...”

ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ ... ။ ထြက္ေပါက္မရွိတဲ့ စိတ္ကူးေတြထဲမွာ ရုန္းထြက္မရပဲပိတ္မိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ... ေအးျမတဲ့ ေလေျပညင္းရဲ႕ အထိအေတြ႕ကိုရမွ ... ကမ္းနားကိုေရာက္ေနၿပီပဲဆိုတာကို သတိရလိုက္တယ္ ...။ တသြင္သြင္စီးေနတဲ့ ျမစ္ေရျပင္ကို ၾကည့္ရင္း ... “ ျမစ္တစ္ျမစ္ထဲမွာ ေရႏွစ္ခါခ်ိဳးလို႕ မရဘူး” ဆိုတဲ့စကားကို သတိရသြားတယ္ ...။ ဟုတ္တယ္ ...။ ေလာကႀကီးက အေျပာင္းအလဲ ျမန္တယ္ ။ အဲဒါထက္ အဲဒီ့ေလာႀကီးထဲမွာေနေနၾကတဲ့ လူေတြက ပိုၿပီး အေျပာင္းအလဲ ျမန္တယ္ ...။ တခါတခါ ဘ၀ရဲ႕ အခ်ိဳးအေကြ႕ဆိုတာေတြက ... ဘယ္ကိုေရာက္သြားမွန္းမသိေအာင္ကို အေျပာင္းအလဲျမန္လြန္းတယ္ ...။ အခုပဲ ၾကည့္ေလ ...။ မေန႕က ကၽြန္ေတာ္ကို ဒီေန႕ထဲကေန ဘယ္လိုမွျပန္ေခၚလို႕မရေတာ့ဘူး ...။ မေန႕က ခ်စ္သူနဲ႕ ဖုန္းထဲကေန စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕ၿပီး ... ျပန္လာေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စကားကို အခါခါေျပာခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ္ ... မေန႕က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အြန္လိုင္းအစည္းအေ၀းေလးလုပ္ၿပီး ... တုိင္းေရးျပည္ေရးေတြ ေတြးေနမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ... မေန႕က ... ရွင္းသန္႕ေနတဲ့စိတ္တစ္ခုနဲ႕ အႏုပညာေတြဖန္တီးထုတ္လုပ္ေနမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ... အဲဒီ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြကို အခု ဘယ္လိုမွ ျပန္္ေခၚလို႕မရေတာ့ဘူး ...။

“ အား .......................................................................................”

စိတ္ရွိသေလာက္ ေအာ္ဟစ္ေဖာက္ခဲြပစ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ... ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္ ဟုိေငးဒီေငးလုပ္ေနၾကတဲ့ သူေတြ၊ ကိုယ့္ခံစားခ်က္နဲ႕ကိုယ္ ... အခ်ိန္ကာလေတြကိုေပြ႕ဖက္ေနၾကတဲ့သူေတြ၊ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႕ကိုယ္ ... ညေနဆည္းဆာထဲ လက္ပစ္ကူးေနၾကတဲ့သူေတြကို အားနာတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တိတ္တိတ္ေလးပဲ ေၾကကြဲေနရတယ္ ...။ ရင္ထဲမွာ ခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြက အျပင္ကို ပြင့္အံဖြင့္ခ်ခြင့္မရတာေၾကာင့္ ... အတြင္းထဲမွာပဲ လိႈက္ေလာင္ၿပီး ... ေခါင္းေပၚကိုတက္ေစာင့္တယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚကေန ပူကနဲခံစား လိုက္ရလို႕ လက္နဲ႕စမ္းၾကည့္ေတာ့ ... မ်က္ရည္ပူေတြကိုစမ္းမိတယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ္ ငိုေနမိၿပီလား ...။ ဘာျဖစ္လို႕ ငိုရတာလဲ ... လူတုိင္းတစ္ေန႕ေသၾကရမွာပဲေလ ...။ ဟုတ္ေတာ့ ... ဟုတ္တယ္။ လူတိုင္းတစ္ေန႕ေသၾကရမွာပဲ ... ။“ေသေန႕ေစ့လို႕ ေသတာ” တဲ့၊ “ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္” တဲ့ ...။ ဒီစကားေတြက ေသျခင္းတရားဆိုတာ ကံတရားနဲ႕အမ်ားႀကီးပတ္သက္တယ္ဆိုတာကို ညႊန္းဆိုေနၾကတာပဲ ...။ ေနာက္ၿပီး ... သန္သန္မာမာႀကီးက ေခါက္ကနဲေသသြားတာမ်ိဳးေတြ၊ ေရာဂါေတြဗလပြနဲ႕ အခ်ိန္္ေတာ္ေတာ္ၾကာ အသက္ရွင္ေနၾကေသးတဲ့လူမမာေတြကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ေနရတာပဲ ... ။ ေသျခင္းတရားနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နားလည္သင့္သေလာက္နားလည္ေပမယ့္ ... ဒီေရာဂါႀကီးနဲ႕ေတာ့ မေသခ်င္တာအမွန္ပါ ...။
ကိုယ္က ဘယ္လိုေၾကာင့္ပဲ ဒီေရာဂါကို ရရ လူေတြရဲ႕အျမင္မွာေတာ့ ကိုယ္ကို နဲနဲေလးစိတ္မသန္႕တာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္ေလ ...။ ေနာက္ၿပီး ... ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Work Permit ကိုသက္တမ္းတိုးဖို႕အတြက္ ေဆးစစ္စရာလိုတယ္ဆိုလို႕ ... စစ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ... ဒီေရာဂါရွိေနတယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာ ဆက္ၿပီး အလုပ္လုပ္လို႕မရေတာ့ဘူးေပါ့ ...။ ဒါဆို အလုပ္လဲ ျပဳတ္ၿပီေပါ့ ...။

“ အား .................................................................”

ဒီတခါေတာ့ ဘယ္လုိမွထိမ္းခ်ဳပ္ မရေတာ့လို႕ ရင္ေခါင္းသံႀကီးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ကေနထြက္သြားတယ္ ...။ အနီးအနားကေန ျဖတ္သြားၾကတဲ့သူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႕ၾကည့္သြားၾကတယ္ ...။
လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးဆုိတာေတြရွိၾကတယ္တဲ့ ... ဒါဆို အခုအေျခအေနကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးပဲေပါ့ ...။ ေကာင္းေသာ ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုကို စကၠန္႕ပိုင္းအတြင္း ေျပာင္းလဲသြားတဲ့အခါ ... အဲဒီ့ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ စကၠန္႕ပိုင္းေလးကို Golden Second လို႕ ေခၚတယ္တဲ့ ...။ ဒါဆို အခုလို တမဟုတ္ျခင္း ... စိတ္ဓါတ္ေတြကို ဟိုးေအာက္ဆံုးအထိထိုးဆင္းသြားေစတဲ့ စကၠန္႕ပိုင္းေလးတစ္ခုကိုေရာ ... ဘယ္လိုေခၚမလဲ ... Evil Second လို႕ေခၚရမွာလား ...။ ထားလိုက္ပါ ... ။ လက္ခံလုိက္ဖို႕ ခက္တဲ့ ေသခ်ာေနၿပီးသားအရာေတြကို
... ဘာမွ ေရေရရာရာမသိတဲ့ဘ၀မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္လိုက္တာ ...။

တီ .... တီ .... တီ .... တီ .... တီ

တတီတီျမည္လာတဲ့ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္မလို႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရန္ကုန္က ေခၚတဲ့ဖုန္းျဖစ္ေနတယ္ ...။ ခ်စ္သူလား ...၊ အေမလား ...၊ ဒါမွမဟုတ္ ... သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္လား ... ၊ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ ... ကၽြန္ေတာ္သူတို႕ကိုေျပာရမယ့္ စကားက ... ျပန္လာေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းတည္းေပါ့ ...။ ဒါေပမယ့္ ... ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြစိမ့္၀င္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႕ေျပာမယ့္ စကားဟုတ္မေနဘူးဆိုတာကိုေတာ့ သူတို႕ေတြကို မသိေစခ်င္ပါဘူး ...။ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းကုိ ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္ ...။

“ဟယ္လို ... ဘယ္သူလဲ ...”

“ဟယ္လို ... သားလား ... အေမပါ၊ Work Permit သက္တမ္းတိုးတာ အဆင္ေျပလား ... ၊ သားျပန္လာျဖစ္ဦးမွာ လား ...”

“ ဟုတ္ကဲ့ အေမ ... သားျပန္လာမယ္ အေမ ၊ သား ျပန္လာမွာ လံုး၀ေသခ်ာတယ္ အေမ ၊ က်န္တာေတြကိုေတာ့ သားျပန္လာမွပဲ ... အေမတို႕ကိုေျပာျပေတာ့မယ္ေနာ္ ... အေမတို႕အားလံုးေနေကာင္းၾကတယ္ မဟုတ္လား ...”

“ ေကာင္းပါတယ္ ... သားရဲ႕ ... သားသာ အဲဒီ့မွာ ေနေကာင္းေအာင္ေနဦးေနာ္ ...”

“ဟုတ္ကဲ့ ... အေမ ... ဟုတ္ကဲ့၊ ဒါပဲေနာ္ ... သားဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ ”

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ေတြလံုး၀ေျပာင္းလဲသြားၿပီ ... မေန႕ကနဲ႕ ဒီေန႕နဲ႕ ကြာသြားတာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုတည္းပိုသိလိုက္တာပါ ...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့အသိတစ္ခုတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္တစ္ခုလံုးကို ေျပာင္းလဲ ပစ္လိုက္တယ္ ...။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ဦးမွာလဲ ... ကၽြန္ေတာ္မသိေတာ့ဘူး ... ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကို မသိေတာ့ပါဘူး ...။

စင္ကာပူေရာက္ ဗမာ Blogger မ်ား ဆံုစည္းၾကရန္ ဖိတ္ၾကားျခင္း

စင္ကာပူေရာက္ ဗမာ Blogger မ်ား ဆံုစည္းၾကရန္ ဖိတ္ၾကားျခင္း

စင္ကာပူေရာက္ Blog ေရးေဖၚေရးဘက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ထပ္မံဆံုစည္းၾကမယ့္ အစီအစဥ္ေလး တစ္ခုျပဳလုပ္ထားပါတယ္။ Blog စာအုပ္ထုတ္ေဝဖို႔တုန္းက တခါေတြ႕ဆံုၾကျပီးကတည္းက ထပ္မေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့လို႔ အခုလာမယ့္ တနဂၤေႏြေန႔ ညေန ၆ နာရီမွာ Esplanade အနားက Outdoor Theatre မွာ ထပ္ဆံုၾကဖို႔ ဖိတ္ၾကားခ်င္ပါတယ္။ စကားလက္ဆံုေျပာၾကရင္း မၾကာခင္ပံုႏွိပ္ေတာ့မယ့္ စာအုပ္အေၾကာင္း၊ စင္ကာပူျပင္ပက သူငယ္ခ်င္း Blogger ေတြအေၾကာင္း၊ က်င္းပျပီးခဲ့တဲ့ Seminar အေၾကာင္းနဲ႔ အျခား MBS အေၾကာင္း စတာေလးေတြ ေျပာၾကရေအာင္ စင္ကာပူေရာက္ Blogger သူငယ္ခ်င္းအားလံုး လာခဲ့ၾကပါလို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ ပထမအၾကိမ္ေတြ႕တုန္းကလိုပဲ အစားအေသာက္၊ ေပ်ာ္စရာကစားပြဲေလးေတြ၊ ကံစမ္းမဲ စတာေတြ ... စတာေတြကေတာ့ sponsor ေပးမယ့္လူကို ေစာင့္ေနဆဲပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ We Blog ... We Unite ဆိုသလို ဆံုၾကရေအာင္ပါ။ အခက္အခဲနဲ႔ သိခ်င္တာေလးေတြ ရိွရင္ ဒီဖံုးနံပတ္နဲ႔ Email ေလးေတြကို ဆက္သြယ္ေပးၾကပါေနာ္။

ဇင္ကိုလတ္
9761 9007
hololu@gmail.com

ေနဘုန္းလတ္
8199 5648
nayphonelatt@gmail.com

ေမာင္ပြတ္
9187 1840
oa6.mrpooh@gmail.com

အားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ျပီး အားလံုးပဲ လာေရာက္ဆံုေတြ႕ျဖစ္ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ဒီဖိတ္စာေလးကုိ ဖတ္မိတဲ့ ျပင္ပက Blogger သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း စင္ကာပူက မသိေသးတဲ Blogger သူငယ္ခ်င္းေတြကို အသိေပးလိုက္ပါဦးေနာ္။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မက္မ်ား (၃)

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မက္မ်ား (၃)

အိပ္မက္ (၅)

ျမဴေတြလိုေ၀၀ါးေနတဲ့ မ်က္စိေရွ႕ကျမင္ကြင္းကို ကၽြန္ေတာ္ မမွိတ္မသုန္စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္ ...။ ဘာသံမွ မၾကား၊ ဘာကိုမွ မျမင္ရေပမယ့္ ... အဲဒီ့ေ၀၀ါးေနတဲ့ ျမင္ကြင္းထဲက အရာတစ္ခုခုဟာ ျပတ္ျပတ္သားသားေပၚလာလိမ့္မယ္ လို႕ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲက အလုိလို သိေနတယ္ ...။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ ျမဴခိုးေတြလား ... မီးခိုးေငြ႕ေတြလားဆိုတာ မကြဲျပားတဲ့ အျဖဴေရာင္ အလႊာပါးပါးေတြကို ခဲြထြက္ၿပီး လွပေျပျပစ္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ျမင္ကြင္းေရွ႕ကို တေျဖးေျဖးေရာက္လာတယ္ ... ။ သူ႕ရဲ႕အလွ၊ သူ႕ရဲ႕ အၿပံဳး၊ ေနာက္ ... သူ႕ရဲ႕ အခ်ိဳးအစားေျပျပစ္လွတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ ... အဲဒီ့အရာေတြရဲ႕ စြဲေဆာင္မႈမွာ ကၽြန္ေတာ္ ရင္သပ္ရႈေမာမႈတစ္ခုနဲ႕ ေငးၾကည့္နစ္ေျမာေနမိတယ္ ...။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေခၚတယ္ ... ။ ဂီတ ... ခ်ိဳၿမိန္စူးရွတဲ့ ဂီတ ... နားႏွစ္ဖက္ကေနတဆင့္ ရင္ထဲ အထိ စီးဆင္းသြားတဲ့ ဂီတ ... တစ္ခြန္းတည္းပဲ ဒါေပမယ့္ တစ္သက္တာၾကားေယာင္ေနမယ့္ ဂီတ ... ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲကို စုိက္၀င္စူးရွသြားတယ္ ...။ သူ ကၽြန္ေတာ့္အနားကို တေျဖးေျဖးတိုးကပ္လာျခင္းနဲ႕ အတူ သင္းထံုေမႊးျမတဲ့ ရနံ႕တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အာရံုထဲကို တစစနဲ႕က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာတယ္ ...။ ကိုယ္သင္းနံ႕ပဲ ... ဓာတုေဗဒနည္းေတြနဲ႕ေဖာ္စပ္ထားတဲ့ ဘယ္လိုအေမႊးနံ႕သာမ်ိဳးမွ မပါတဲ့ ... သူမရဲ႕ ကိုယ္သင္းနံ႕မွာ ... ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ေတြ မိန္းမူးေပ်ာ္၀င္သြားတယ္ ...။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ကမ္းၿပီး တစ္ခုခုလွမ္းေပးတယ္ ... ။ သူမရဲ႕လက္ထဲကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနီေရာင္ပန္းသီး တစ္လံုး ... ၊၊ ကၽြန္္ေတာ္လွမ္းယူၿပီး တစ္ကိုက္ကိုက္လုိက္ခ်ိန္မွာပဲ ... ဒီပန္းသီးရဲ႕အရသာက အျခားေသာပန္းသီး ေတြရဲ႕ အရသာနဲ႕မတူပဲ ... တမူထူးျခားေနတယ္ဆိုတာကို သိလိုက္ရတယ္ ...။ ဒါဟာ ... ခ်စ္သူေပးတဲ့ ပန္းသီးရဲ႕ အရသာလား ...။ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းသီးကို တစ္ကိုက္ၿပီး တစ္ကိုက္စားေနတုန္းမွာပဲ သူမ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အနီးဆံုးေနရာကိုေရာက္လာတယ္ ...။ ၿပီးေတာ့ ... သူမရဲ႕ ႏူးညံ့လွတဲ့လက္ကေလးတစ္စံုက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ေမာင္းသားေတြကို လာၿပီးထိေတြ႕မွီခိုၾကတယ္ ...။ သြားၿပီ ... အထိအေတြ႕ ... ၊ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ႏွလံုးသားဟာ မတ္မတ္ရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးထဲကေနခုန္ထြက္ၿပီး သူမရဲ႕ ေျခေတာ္ရင္းမွာ ဒူးေထာက္ခစားေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ျပန္ျမင္လိုက္ရတယ္ ...။ အဲဒီ့လို ခႏၶာကိုယ္နဲ႕ ႏွလံုးသား တျခားစီျဖစ္သြားခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ကေနလန္႕ႏိုးသြားတယ္ ...။ အိပ္မက္မွန္းသိေပမယ့္ ... စြဲလမ္းမႈေတြကေတာ့ ရင္နဲ႕မမွ်ကို က်န္ခဲ့တယ္ ...။


အိပ္မက္ (၆)

အိပ္မက္ထဲမွာ အိပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ထဲမွာပဲ လန္႕ႏိုးသြားတယ္ ...။ မ်က္ႏွာကို ကျပာကယာသစ္ၿပီး ... လက္ဖက္ရည္ေပါ့စိမ့္တစ္ခြက္ေသာက္မယ္လို႕ စိတ္ကူးလိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕လက္က ေကာ္ဖီမစ္ ထုတ္ကို ေဖာက္ၿပီးေဖ်ာ္ေနတယ္ ...။ အဲဒီ့လိုနဲ႕ ေကာ္ဖီခါးခါးကိုပဲ ရႈံ႕ရႈံ႕မဲ့မဲ့နဲ႕ေသာက္ၿပီးခ်ိန္မွာ ... စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ဖတ္ဦးမွဆိုၿပီး ဧည့္ခန္းထဲကို ထြက္ခဲ့တယ္ ... ။ ဧည့္ခန္းထဲက စာအုပ္စင္နားကို မေရာက္ခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက TVေရွ႕မွာ ထုိင္ခ်ၿပီး ... ဗြီဒီယုိတစ္ေခြကို ထုိးၾကည့္ လုိက္တယ္ ...။ အဲဒီ့လိုနဲ႕ ဗြီဒီယုိလဲ ဆံုးသြားေရာ ... အျပင္ထြက္ဖို႕ျပင္တယ္ ... ကားမွတ္တုိင္ကိုသြားၿပီး လိုင္းကားေလးတုိးစီးမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႕ ေလွ်ာက္လာခ်ိန္မွာပဲ ... ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ေတြက သြားေနတဲ့ Taxi တစ္စီးကိုလွမ္းတားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပါးစပ္ေတြက ေစ်းဆစ္ဖို႕ႀကိဳးစားေနၾကတယ္ ...။ လိုင္းကားစီးမယ္ကြာလို႕ ဇြတ္အတင္းျငင္းဖို႕ ႀကိဳးစားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ Taxi ေပၚကိုေရာက္ေနၿပီ ...။ အဲဒီ့လိုနဲ႕ ၿမိဳ႕ထဲကို ေရာက္သြားတယ္ ... ။ လမ္းမွာေရာင္းေနတဲ့ ဂ်ာနယ္ဆုိင္ရဲ႕ေရွ႕မွာရပ္ရင္း ... ဗဟုသုတတိုးရေအာင္ အင္တာနက္ဂ်ာနယ္ေလး၊ ဘာေလး ၀ယ္ဖတ္မယ္လို႕ စဥ္းစားတုန္းမွာ ... လက္က First Eleven ဂ်ာနယ္ကိုလွမ္းကိုင္တယ္ ...။ မ၀ယ္ဘူးကြာလို႕ ေျပာမယ္ႀကံတုန္း ... လက္က ပိုက္ဆံရွင္းၿပီးေနၿပီ ...။ စိတ္ရႈပ္တယ္ကြာဆိုၿပီး အိမ္ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ ... ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက ဘီယာဆုိင္ထဲကို ၀င္သြားတယ္ ...။ ဟာ ... ဒုကၡပဲ။ အဲဒီ့လိုနဲ႕ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္လာေတာ့ ... မအိပ္ခင္ေလး ... စာတစ္ပုဒ္ေလာက္ေရးဦးမွဆိုၿပီး ... စားပြဲေပၚထိုင္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ... ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက စားပြဲေပၚမွာ ေမွာက္ရပ္သားေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ...။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ထဲကေန ႏိုးလာခဲ့တယ္ ...။