Pages

Friday, September 21, 2007

မ်က္စိဖြင့္ၿပီး အိပ္ၾကသူမ်ား ...

မ်က္စိဖြင့္ၿပီး အိပ္ၾကသူမ်ား ...


ေနမင္းက ေခါင္းျပဴၾကည့္

နံနက္ခင္း ဆိုတာကိုေပးသိေပမယ့္

အိပ္မက္ေတြတခမ္းတနားနဲ႕

ငါ တို႕ေတြ မႏိုးတမ္းအိပ္ခဲ့ၾကတယ္ …။


ေနာက္မက်ဖို႕အေရးႀကီးတယ္တဲ့

ေအာ္ေခၚသံအေဟာင္းေတြၾကားမွာ

နာရီေတြေျပာင္းျပန္လည္

ငါတို႕ ဘယ္အခ်ိန္ထရမလဲကြယ္ …။


နံနက္ခင္းမပါတဲ့ ေန႕ရက္ေတြထဲက

က်ေနဆဲေနေရာင္မွာ

ဘာဒဏ္ရာေတြ ပါလာဦးမွာလဲ

ေလွ်ာက္ေနၾကလမ္းေတြကေရာ

ဘယ္လို မာယာေတြထဲဲေမ်ာဦးမွာလဲ …။


အဲဒါေတြထားလိုက္ပါ …

မရွိျခင္းေတြက ေမြးဖြားတဲ့

မသိျခင္းေတြမ်ားစြာနဲ႕ အိပ္

ငါတို႕ရဲ႕ ညေတြကေတာ့ …

အလင္းေတြကို ေဘးခ်ၿပီး တိတ္ဆိတ္လို႕ …။


ဒီကဗ်ာေလးအတြက္ စကားလံုးေတြကူစဥ္းစားေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုၿဖိဳးကို ေက်းဇူးပါ ...။

Tuesday, September 18, 2007

ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္အလြမ္းမ်ား(၂)

ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္အလြမ္းမ်ား(၂)

အက္ေဆးတစ္ပုဒ္စေရးမယ္ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္ကစာစီစာကံုးေတြေရးခဲ့ရတာကိုသြားသတိရမိတယ္။ ပထမဆံုးေျပးျမင္လုိက္တာကmyself(ကြၽန္ေတာ္အေၾကာင္း) ...။ ေရးမယ္ႀကံကာမွ ဇင္ကိုလတ္ဆိုတဲ့ငနဲက ကိုယ့္ထက္လက္ဦးမႈရသြားတာကို ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ လွ်င္သူစားစတမ္းဆိုေတာ့လည္း ခံေပါ့ ...။ ကုိယ့္အေၾကာင္းကို မေရးရေတာ့လဲ သူမ်ားေတြအေၾကာင္းေရးမယ္လို႕စိတ္ကူးမိျပန္တယ္။ ဒါဆိုလည္း အတင္းေျပာရာက်ဦးမယ္ေလဆိုၿပီး စိတ္ေလွ်ာ့လုိက္ရျပန္တယ္။ ဘာအေၾကာင္းေရးရရင္ ေကာင္းမလဲ ... စဥ္းစား ... စဥ္းစား ...။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္မွ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္အလြမ္း ေတြက ဆံုးမွမဆံုးေသးတာကိုသြားသတိရတယ္။ ဟုတ္တယ္ ... အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္ကုန္သြားတယ္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြကေတာ့ အလြမ္းေတြနဲ႕ လႈိက္တံုေနတုန္းပဲ။ စင္ကာပူဆိုတဲ့ႏုိင္ငံမွာ ဘယ္အရာကို ျမင္ျမင္ ငါတို႕ႏုိင္ငံမွာဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လုိဆိုၿပီး ကုိယ့္ရဲ႕အမိေျမကျမင္ကြင္းေတြကို ျပန္ျပန္ျမင္ေယာင္ေန မိေတာ့လည္း အဲဒီ့အလြမ္းေတြက ဘယ္မွာသြားဆံုးမလဲေနာ္။
ဒီမွာ မနက္မနက္အလုပ္ကိုအသြားMRT Station ကို ေရာက္ၿပီဆိုရင္ျဖင့္ တန္းစီေနတဲ့လူတန္း ရွည္ႀကီးကို စေတြ႕ရေတာ့တာပါပဲ။ ဘာမ်ားလဲလို႕ စပ္စုလုိက္ေတာ့မွ ...။ ေၾသာ္ ... သတင္းစာအလကားေ၀ေန တာကို ...။ အခ်ိန္ေလးကလည္းရ၊ ရထားေပၚမွာလည္း အျပင္းေျပသတင္းေလးဘာေလးဖတ္ရေအာင္ဆိုၿပီး ဘာရယ္ညာရယ္မဟုတ္ပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၀င္ၿပီးတန္းစီလိုက္တယ္။ သတင္းစာရဲ႕နာမည္ကToday တဲ့။
သတင္းေတြကေတာ့ အစံုပါပဲ...။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ေရႊျပည္သာၿမိဳ႕နယ္က အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အရွင္လတ္လတ္ ႀကီး ေယာက်ၤားဘ၀ေျပာင္းသြားတယ္ဆိုတဲ့သတင္းေတာင္ပါေသး။Hot news, Singapore news, world news, Voices, Business news, Infotech, Health today, Sports စတဲ့ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႕အတူ မပါမျဖစ္တဲ့ ေၾကာ္ျငာေတြ၊ တီဗီြအစီအစဥ္ေတြနဲ႕ စံုလို႕စံုလို႕ေပါ့။ အဲဒီ့ေခါင္းစဥ္ေတြမ်ားစြာထဲမွာမွ ကြၽန္ေတာ္ အႀကိဳက္အေတြ႕ဆံုးကေတာ့ Voices ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာေရးၾကတဲ့ ျပည္သူ၊ ျပည္သား ေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ၊ အထင္အျမင္ေတြနဲ႕ ေ၀ဖန္ခ်က္ေလးေတြကိုပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ျမန္မာႏုိင္ငံမွာဆိုရင္ေတာ့ ... လူထုေအာ္သံေပါ့။ မတူတာက ဒီကအသံေတြက ျပည္သူလူထုရဲ႕တကယ့္ရင္ထဲကေနလာတဲ့ အစစ္အမွန္ ေအာ္သံေတြဆိုတာပါ။ တခါတခါ ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥေလးေတြကိုေတာင္ လုိက္ၿပီးအျပစ္တင္ေနတာမ်ိဳးေတြ ပါလာလုိ႕ ကုိယ္ကေတာင္အစိုးရဘက္ကေနျပန္ၿပီး မခံခ်င္ျဖစ္မိရပါေသးတယ္။ ဟုိတေလာကပါလာတဲ့ ေအာ္သံတစ္ခုအေၾကာင္းကို ေျပာျပပါမယ္။ ေရးတဲ့အမ်ိဳးသမီရဲ႕ခင္ပြန္းက ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ေပၚမွာေနရတဲ့ မသန္မစြမ္းပါ။ စင္ကာပူမွာက ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ကိုအသံုးျပဳေနရတဲ့ မသန္မစြမ္းေတြအတြက္ သီးသန္႕ သန္႕စင္ခန္းေလးေတြကို အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးထားပါတယ္။ ေယာက်ၤားသက္သက္၊ မိန္းမသက္သက္ေပါ့ ။
အဲဒါကို အဲဒီ့အမ်ိဳးသမီးက သူ႕ေယာက်ၤားကို က်ားသန္႕စင္ခန္းထဲအထိသူတြန္းပို႕ေပးေနရလို႕တဲ့ လုိအပ္သလုိ စီစဥ္ေပးဖို႕ေရးထားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ၾကားထဲကေနဘယ္လိုလုပ္ေပးရရင္ေကာင္းမလဲလုိ႕ ဦးေႏွာက္ ေျခာက္ရပါေသးတယ္။ စင္ကာပူႏုိင္ငံရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ဒီစာေတြကို တကယ္ဖတ္၊ တဖတ္ ကြၽန္ေတာ္ အတိအက်မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ... ဒီက႑ေလးဟာ ဖတ္ရင္၊ ဖတ္သလို ႏုိင္ငံအတြက္အင္မတန္ပဲ အက်ိဳး ရွိတယ္ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာပါ။ ႏုိင္ငံအႀကီးအကဲေတြအေနနဲ႕ ေနရာတကာကို ျပည္သူေတြနည္းတူ ေလွ်ာက္သြားေနဖို႕ဆုိတာမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အဲဒီ့ေတာ့ နစၥဓူ၀သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကရတဲ့ ျပည္သူေတြကို သူတို႕ ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အခက္အခဲေလးေတြနဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေလးေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္တင္ျပခြင့္ျပဳလုိက္ ျခင္းအားျဖင့္ ႏုိင္ငံရဲ႕က႑အသီးသီးက ဟာကြက္၊ ေထာက္ကြက္ေလးေတြကို အနည္းနဲ႕အမ်ားျမင္ရလာႏုိင္ ပါတယ္။ အရင့္ အရင္တုန္းကဆို ကြၽန္ေတာ္တို႕ႏုိင္ငံကသတင္းစာေတြမွာလည္း လူထုေအာ္သံဆိုတဲ့ က႑ေလးမွာ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနပါတယ္ ဘယ္လုိလုပ္ေပးပါဆိုတာမ်ိဳးေလးေတြအျပင္ ေနာက္ေန႕ေတြမွာ ဘယ္ေနရာက ဘာကိုေတာ့ျဖင့္ သက္ဆုိင္ရာကေျဖရွင္းေပးလုိက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေလးေတြကိုပါ ဖတ္ရတတ္ပါတယ္။ တကယ့္ကိုၾကည္ႏူးစရာပါ။ အခုေတာ့ အဲဒီ့က႑ေလးလည္းၾကည္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ... ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ စင္ကာပူႏုိင္ငံထုတ္သတင္းစာ တစ္ေစာင္ကို ဖတ္ေနရင္း ေကာက္ကိုင္လိုက္တာနဲ႕ နာေရးသတင္းကို အရင္ဆံုးစလွန္ရတတ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ႏုိင္ငံကသတင္းစာေတြကို လြမ္းေနမိပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုေျပာျပခ်င္တာက ညေနညေနအလုပ္ဆင္းခ်ိန္ဆိုရငMRT Station ေတြမွာ ကိုယ္ကြၽမ္းက်င္ရာ တူရိယာတစ္ခုခုကို တီးမႈတ္ေဖ်ာ္ေျဖၿပီး ပိုက္ဆံအလႉခံေနၾကတဲ့ (Busker ) ေတြအေၾကာင္းပါ။ အမ်ားစုကေတာ့ မ်က္စိမျမင္သူေတြ နဲ႕ မသန္မစြမ္းေတြမ်ားပါတယ္။ ျမန္မာလိုခပ္႐ိုင္း႐ုိင္းေျပာရရင္ေတာ့ သူေတာင္းစားေပါ့ ...။ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံကိုအလကားေတာင္းစားေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ကိုယ့္တတ္စြမ္းတဲ့ အႏုပညာနဲ႕ အသက္ေမြးေနၾကတာကို ၾကည့္ရတာၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္စရာပါ။ ကိုယ္လက္အဂၤါအစိတ္အပိုင္း တစ္ခုခု ခ်ဳိ႕ယြင္းေနသူေတြဆိုၿပီး အထင္ေသးလို႕ေတာ့မရပါဘူး။ တခါတခါ အလုပ္ပင္ပန္းလြန္းလို႕ အိမ္အရမ္းျပန္ခ်င္ေနတဲ့စိတ္ကိုေတာင္ေမ့သြားၿပီး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာရပ္နားေထာင္ရတဲ့အထိ သူတို႕ရဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မႈေတြက ေကာင္းမြန္ထိေရာက္လွပါတယ္။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြရွိရင္ေတာင္ သူတို႕ကိုေျပာျပၿပီး ဆိုခိုင္းလို႕ရပါေသးတယ္။ သူတို႕ကလည္းသိမယ္ဆိုရင္ေပါ့ ...။ ( Busker ) ေတြနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ထူးျခားတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကိုလည္းေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ စင္ကာပူမွာ Project Superstar ဆိုတဲ့ ဂီတအႏုပညာကိုျမတ္ႏုိးၾကတဲ့လူငယ္ေတြကို ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးတဲ့ အစီအစဥ္ေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏုိင္ငံက ဆိုၾကမယ္ေပ်ာ္ၾကမယ္လုိေပါ့။ ဒါေပမယ့္ Project Superstar မွာက ဒိုင္ေတြကခ်ည္း အမွတ္ေပးတာမဟုတ္ပဲ ပရိသတ္ကပါဆႏၵမဲေပးပိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ရမွတ္ရဲ႕ ၂၅ရာခုိင္ႏႈန္းဟာ ဒိုင္ေတြရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေပၚမွာမူတည္ၿပီး က်န္တဲ့ ၇၅ရာခိုင္ႏႈန္းကေတာ့ ပရိသတ္ရဲ႕ဆႏၵမဲေပၚမွာမူတည္ပါတယ္။
ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကသူေတြအမ်ားႀကီးထဲကေန တဆင့္ၿပီးတဆင့္ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ကို Project Superstar အျဖစ္ေရြးခ်ယ္တာပါ။ ၿပိဳင္ပြဲကာလက လနဲ႕ခ်ီၿပီးၾကာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အဓိက ေျပာခ်င္တာက အရင္တုန္းကMRT Station ေတြမွာ ဂစ္တာတီး၊ သီခ်င္းဆို၊ ပိုက္ဆံအလႉခံၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳေနရတဲ့Tan Wei Lian (တန္၀ီလွ်ံ) ဆိုတဲ့ မ်က္မျမင္လူငယ္ေလးဟာ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေပါင္းမ်ားစြာကိုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး Project Superstar တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားတဲ့အေၾကာင္းပါ။ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးကိုၾကားသိလိုက္ရတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံအရပ္ရပ္က ဘာအသက္ေမြးမႈပညာမွ မတတ္ပဲခြက္လက္ဆြဲၿပီးေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနၾကရတဲ့ဘ၀မ်ားစြာေတြကို သတိရလိုက္မိပါတယ္။ မိဘရဲ႕အုပ္ထိမ္းမႈေအာက္မွာ အပူအပင္ကင္းစြာႀကီးျပင္းေနရမယ့္ အရြယ္မေရာက္ ေသးတဲ့ကေလးငယ္ေတြကစလို႕၊ ဘုရား၊ ေက်ာင္းကန္၊ ရိပ္သာေတြမွာ တရားဘာ၀နာေတြပြားမ်ားအားထုတ္ ေနၾကရမယ့္ အဘုိးအို၊ အဘြားအိုအရြယ္ေတြပါမက်န္ ေနရာတကာမွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနၾကရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြဟာ မလိုလားအပ္တဲ့၊ မျမင္ရက္စရာ ျမင္ကြင္းေတြပါ။ သူတို႕မွာ စင္ကာပူႏိုင္ငံက တန္၀ီလွ်ံလုိ ဘ၀မ်ိဳးေရာက္သြားႏုိင္ဖို႔အတြက္ ဘယ္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးမွ ရွိမေနဘူးလို႕ေတြးမိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အလြန္ပဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ... က်ဳိက္ထီး႐ိုးဘုရားေတာင္တက္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က ``သားသားတုိ႕လမ္းျပင္ထားပါတယ္ ... ကုသိုလ္ေလးေတြပါ၀င္သြားၾကပါ ´´ ဆိုတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ တစာစာေအာ္သံေလးေတြကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္အခါခါ ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ သူတို႕ေလးေတြရဲ႕အနာဂတ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဒီလိုအေျခအေနဆိုးေတြရဲ႕လက္ထဲကေန ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ျပန္ေရြးယူလို႕ရႏုိင္မလဲလို႕လဲ စဥ္းစား ေနမိပါေသးတယ္။
အလုပ္ထဲမွာ စင္ကာပူလူမ်ိဳးေတြနဲ႕ ဆက္ဆံရတာ တခါတခါ ေဒါသျဖစ္စရာေလးေတြႀကံဳရတတ္ ပါတယ္။ တခါကဆို သူေဌးရဲ႕ညီက ေအာက္မွာခ်ထားတဲ့ဘူးတစ္ဘူးမွာေရးထားတဲ့စာကို ေျခေထာက္နဲ႕ထိုးၿပီး ျပပါတယ္။ ပထမစစျခင္းေတာ့ စိတ္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ေလးကို မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္မိပါတယ္။ ေနာက္မွ ... သူတို႕ငါ့ကို ႏွိမ္ၿပီးဒီလိုဆက္ဆံတာလားလို႕ေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာၾကည့္ေတာ့လည္း ... မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႕အခ်င္းခ်င္းလဲ အသက္ႀကီးသူကိုေတာင္ အသက္ငယ္သူက တစ္ခုခုအနိမ့္ပိုင္းကပစၥည္းကိုျပခ်င္ၿပီဆိုရင္ အပင္ပန္းခံၿပီး ကုန္းေနတာမ်ိဳး၊ ထိုင္ခ်လိုက္တာမ်ိဳးမလုပ္ေတာ့ပဲ လြယ္လြယ္ပဲေျခေထာက္နဲ႕ထိုးျပတတ္ ၾကပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့မွကြၽန္ေတာ္လည္း ယဥ္ေက်းမႈဆိုတဲ့စကားလံုးကိုေျပးၿပီး သတိရမိပါေတာ့တယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆို၊ အေနအထိုင္ေတြေၾကာင့္ သူတပါးကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစရေအာင္ ေစာင့္စည္းထိန္းသိမ္းျခင္းပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မိဘေတြ၊ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႕ လူႀကီးသူမေတြရဲ႕ သင္ၾကားျပသ လမ္းညႊန္မႈ ေတြေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းသိမ့္ေမြ႕တဲ့ ကိုယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာေတြကို နားလည္သင္ယူခြင့္ရၾကေပမယ့္ သူတို႕မွာက အဲဒီ့လိုမဟုတ္ခဲ့ဘူးလို႕ယူဆမိပါတယ္။ စင္ကာပူလူမ်ိဳးေတြဟာ အဲဒီ့လိုယဥ္ေက်းမႈမ်ိဳးကို ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ယူခဲ့ရျခင္းမ်ိဳးမရွိဘူးလို႕ ကြၽန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္ထဲက မန္ေနဂ်ာမွာ ၈ႏွစ္အရြယ္သမီးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီ့ကေလးဆိုရင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္လည္း တ၀ုန္း၀ုန္း တဒိုင္းဒုိင္း၊ စကားေျပာရင္လည္း ေအာ္ႀကီးဟစ္ၾကယ္၊ လူႀကီးေတြကိုလည္း ႐ိုေသေလးစားျခင္းနဲနဲမွမရွိတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါကို သူ႕ရဲ႕မိခင္ကလည္း အေရးတယူလုပ္ၿပီးဆံုးမတာမ်ိဳးမရွိပါဘူး။ တခါတခါ အရမ္းစိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးေတြနဲ႕ႀကံဳရေတာ့လည္း ဗုဒၶဘာသာကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ရတာကို စိတ္ထဲကေန လႈိက္လႈိက္လဲလဲကို ဂုဏ္ယူေက်နပ္မိပါတယ္။ ကုိယ္အမူအယာ၊ ႏႈတ္အမူအယာေတြယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ၿပီး စိတ္ထားလွတဲ့ ျမန္မာေတြကုိ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာလိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႕၊ စည္းစနစ္ရွိတဲ့လြတ္လပ္ျခင္းေတြ ကိုသာျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ျမန္မာဆုိတာကမၻာေပၚမွာ အလွဆံုးႏုိင္ငံတစ္ခုျဖစ္လာႏုိင္တယ္ဆုိတာ အေသအခ်ာပါပဲ။ တကယ္ပါ ... စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ စင္ကာပူလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ၾကားထဲ အလုပ္လုပ္ေနရတာ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္းျမင့္မားတဲ့ ကိုယ့္ႏုိင္ငံ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အေျပာအဆို၊ အေနအထုိင္ေတြကို တသသလြမ္းဆြတ္စရာပါ။ ဒီနုိင္ငံကို ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ခဏခဏ စဥ္းစားမိတာတစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ... ဒီနုိင္ငံက လူေတြလိုသာ ငါတို႕ႏုိင္ငံသားေတြ ေနႏုိင္ခြင့္ရွိမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ႏုိင္ငံဟာ ဗုဒၶသာသနာ ထြန္းကား တဲ့ႏုိင္ငံပီပီ စည္းစည္းလံုးလံုး၊ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ ကမၻာႏုိင္ငံအားလံုးက စံနမူနာထားၾကရတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သေကၤတတစ္ခု အျဖစ္ေတာင္ ကမၻာ႕အလယ္မွာ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစရာျဖစ္ လာႏုိင္တယ္ဆုိတာပါပဲ။
စင္ကာပူႏုိင္ငံဟာ ႏုိင္ငံက်ဥ္းေပမယ့္ ေျမေနရာေတြကိုစည္းစနစ္က်က်စီမံေနရာခ်ထားႏုိင္တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ MRT Station တုိင္းလိုလုိရဲ႕အနီးအနားမွာ ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္ေတြက်င္းပဖို႕နဲ႕ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြလုပ္ႏုိင္ဖို႕အတြက္ အေတာ္အသင့္က်ယ္တဲ့ေျမကြက္လပ္တစ္ခုကို စီမံထားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးHDB (House Developing Board) တိုက္ခန္းေတြရဲ႕ အနီးအနားတစ္ေနရာမွာလည္း တုိက္ခန္း အေရအတြက္နဲ႕ ရွိႏုိင္တဲ့လူဦးေရပမာဏအတြက္ လံုေလာက္ႏုိင္မယ့္ ေျမေနရာတစ္ခုမွာ ကေလးေတြအတြက္ ကစားကြင္းနဲ႕ လူႀကီးေတြအတြက္ ကိုယ္လက္ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ႏိုင္မယ့္ အေထာက္အကူျပဳကိရိယာပစၥည္း ေတြကို တပ္ဆင္ဖန္တီးေပးထားပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ ညေနခင္းဆိုရင္ အလုပ္ကျပန္ေရာက္ၾကၿပီဆိုတာနဲ႕ တစ္မိသားစုလံုးကြင္းထဲဆင္းၿပီး ကေလးကေဆာ့၊ လူႀကီးေတြကလည္း က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းလုပ္နဲ႕ အင္မတန္ကိုအဆင္ေျပပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အလုပ္ကေနအျပန္ သူမ်ားေတြနည္းတူ ေအာက္ဆင္းၿပီး အားကစားေလးလုပ္ေနရင္း ကြၽန္ေတာ္တို႕ႏုိင္ငံကေအာက္ေျခလူတန္းစား ေတြရဲ႕ မလွပတဲ့ အိမ္အျပန္ ညေနခင္း ေလးေတြအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့ေနမိပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာတုန္းက အလုပ္ၿပီးခ်ိန္ အိမ္ျပန္ဖို႕ ပန္းျခံနားကျဖတ္ေလွ်ာက္ၿပီဆိုရင္ျဖင့္ ပန္းၿခံထဲမွာ အရက္မူးၿပီးလဲေနတဲ့ သူေတြ၊ အေမွာင္၀င္ တာနဲ႕ အလုပ္စၾကဖို႕ျပင္ဆင္ေနၾကတဲ့ ညဥ့္ငွက္ငယ္ေလးေတြကို ဟိုတစ္ေယာက္ ဒီတစ္ေယာက္ ေတြ႕ၾကရမွာပါ။ ေနာက္ၿပီး ... ကားေပၚမွာဆိုရင္လည္း အလုပ္ကၿပီးတာေတာင္ ရင္ထဲကမီးေတြက ေလာင္ေနတုန္းပဲရွိေသးတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးအခ်ိဳ႕ရဲ႕ သက္ျပင္းခ်သံေတြ၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ႀကံဳေတြ႕ရမယ့္ ျပႆနာေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ပစ္ႏုိင္ဖို႕အတြက္ အရက္ေတြအလြန္အကြၽံေသာက္ၿပီး အိမ္အျပန္လမ္း ေပ်ာက္ေနၾကသူေတြရဲ႕ မေရရာတဲ့ေရြ႕လ်ားမႈေတြ ၊ ေနာက္ဆံုး ... အိမ္ဆိုတဲ့အရာကို အိပ္မက္ထဲမွာ မရအရရွာဖို႕ ေက်ာခင္း စရာေနရာတစ္ခုဆီကို ေလးတိေလးကန္နဲ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကရတဲ့ အိမ္ယာမဲ့အခ်ိဳ႕ရဲ႕ ဦးတည္ရာမဲ့ ေျခလွမ္းေတြ၊ ဒါေတြကိုပဲ တစ္ေန႕ၿပီးတစ္ေန႕ မ႐ိုးႏုိင္ေအာင္ကို ခင္ဗ်ားတို႕ေတြ႕ေနၾကရမွာေလ။
ဖြ႕ံျဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုက စည္းစနစ္က်တဲ့ လုပ္ပံုလုပ္နည္းေတြကို အားက်မိေနရင္း ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ႏုိင္ငံထဲက ကြက္လပ္အပိုင္းအစေလးေတြကို နင့္နင့္သီးသီး ကိုလြမ္းေနမိပါတယ္။ အဲဒီ့လို ျပန္တမ္းတလြမ္းဆြတ္မိေနရင္းက တဆက္တည္းမွာပဲ သူတို႕ေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအလင္းတစ္ခုကိုလည္း အျမန္ဆံုးေဆာင္က်ဥ္းေပးခ်င္ေနမိျပန္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕အားလံုး ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္က ဘယ္လိုအေျခအေနကိုပဲေရာက္ေနေန ကိုယ့္ႏုိင္ငံနဲ႕ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြကို လြမ္းဆြတ္သတိရေနဖို႕နဲ႕ အဲဒီ့အလြမ္းေတြကို လက္ေတြ႕ဘ၀ေတြထဲေပါင္းထည့္ၿပီး တတ္စြမ္းသေရြ႕ေတာ့ ျပန္လည္ေပးဆပ္ၾကဖို႕ေတာ့ လုိလိမ့္မယ္ဆိုတာပါပဲ။


ေနမ်ိဳး(သံလြင္)

Monday, September 17, 2007

ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္အလြမ္းမ်ား (၁)

စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္ခဲ့တုန္းက ေရးထားတဲ့ အက္ေဆးေလးပါ။ သံလြင္အိပ္မက္မွာနဲ႕ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာမဂၢဇင္းတို႕မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ မဖတ္ရေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးမွာ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ စင္ကာပူႏုိင္ငံ မွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနတဲ့ ညီငယ္ ေမာင္ပြတ္ အတြက္ အဓိက ရည္ရြယ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားကိုေရာက္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြအားလံုး ပတ္၀န္းက်င္အသစ္တစ္ခုကိုေရာက္ေနခ်ိန္မွာ စိတ္ပ်က္အားေလွ်ာ့မေနပဲ ငါတို႕ႏုိင္ငံနဲ႕ ဘာေတြမ်ားကြာျခားလဲ ငါတို႕ႏုိင္ငံအတြက္ ဘာေတြမ်ားအတုယူစရာရွိလဲ ဆိုတာေတြကို ေလ့လာေနၿပီး အခါအခြင့္သင့္တဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႕အေတြ႕အႀကံဳေတြနဲ႕ ကိုယ့္ႏုိင္ငံရဲ႕တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းကို တစ္တပ္တစ္အား ၀ိုင္း၀န္းေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကပါေစလို႕ ဆႏၵျပဳပါတယ္။


``ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္အလြမ္းမ်ား (၁)´´

ကမၻာ႕ေျမပံုရဲ႕တစ္ေနရာမွာ ေျခေထာက္ေလးတစ္ေခ်ာင္းေထာက္ရင္း ဟုိယိမ္းသည္ထိုးနဲ႕ ခပ္ေၾကာ့ေၾကာ့ေလးရပ္တည္ေနတဲ့ ျမန္မာဆိုတဲ့ႏုိင္ငံမွာ ႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္ခဲြေလာက္ ဟိုတိုးသည္ေ၀ွ႕နဲ႕ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ အခုေတာ့ စင္ကာပူဆိုတဲ့ ႏုိင္ငံငယ္ေလး တစ္ခုရဲ႕ သိပ္မက်ယ္၀န္းလွတဲ့ ေျမေနရာေတြေပၚမွာ ေျခခ်မိေနပါၿပီ။ ေမြးကတည္းက ရင္ႏွီးကြၽမ္း၀င္ခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာတို႕ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြ က ကြၽန္ေတာ့္အာ႐ံုေတြထဲမွာယွက္သန္း ကြၽန္႕ေတာ္ရဲ႕ေန႕ရက္ေတြတိုင္းမွာ အလြမ္းေတြကသိုက္သုိက္၀န္း၀န္း ေပါ့... ။ အခ်ိဳၿမိန္ဆံုး အၾကင္နာေမတၲာတရားေတြနဲ႕ ရစ္ဖြဲ႕ေႏွာင္ပတ္ထားတဲ့ မိသားစုဆိုတဲ့ အသိုက္အ၀န္း ေလးတစ္ခုကို ခြဲခြာရၿပီး ေ၀းေျမရပ္ျခားတစ္ေနရာမွာ ဘ၀အတြက္႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရတဲ့ သူတိုင္းရဲ႕ အဆိုး၀ါးဆံုးေသာ ေ၀ဒနာကေတာ့ အဲဒီ့အလြမ္းေတြပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း လူေတြထဲက လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ခံစားခ်က္ေတြကိုေရွ႕တန္းတင္တတ္တဲ့ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္မို႕ ေ၀းကြာခဲ့ရတဲ့ အရာေတြအားလံုးကို လြမ္းၿပီးရင္းလြမ္းလို႕ေနတာေပါ့ဗ်ာ။
အားလံုးသိေနၾကၿပီးျဖစ္တဲ့ ( Homesick)ဆိုတဲ့ အိမ္ကိုလြမ္းတဲ့ေရာဂါအေၾကာင္းကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေထြေထြထူးထူး ေျပာမေန ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပခ်င္တာက စင္ကာပူကိုစေရာက္ ကတည္းက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ရင္ထဲမွာ မႈိလိုေပါက္ေပါက္လာတတ္တဲ့ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္အလြမ္းေတြ အေၾကာင္းကိုပါ။ စင္ကာပူမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေနတဲ့ေနရာက ေလယ်ာဥ္ကြင္းနဲ႕နီးတာေၾကာင့္ မနက္အိပ္ရာႏိုးတာနဲ႕ ပထမဆံုးစၾကားရတာက တ၀ူး၀ူးနဲ႕ ထထပ်ံေနၾကတဲ့ ေလယ်ာဥ္ေတြရဲ႕အသံပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ေလ ျပဴတင္းေပါက္ကေန ေကာင္းကင္ေပၚကိုတ၀ူး၀ူးအသံေပးၿပီး ပ်ံတက္သြားၾကတဲ့ ေလယာဥ္ႀကီးေတြကိုၾကည့္ေငးရင္း ျမန္မာႏုိင္ငံအရပ္ရပ္က အားလံုးကိုလႈပ္ႏႈိးေနက် ႏႈိးစက္ေတြျဖစ္တဲ့ ၾကက္ဖတြန္သံ၊ အုန္းေမာင္းေခါက္သံနဲ႕ ရထားဥၾသဆဲြသံေတြကို တမ္းတမ္းတတကိုလြမ္းေနမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္႕ရဲ႕အလုပ္က ကားတစ္တန္၊ ရထားတစ္တန္နဲ႕သြားရတာမို႕ ပထမဆံုး ကားဂိတ္ကိုေျပးၿပီး ဘတ္(စ္)ကားေစာင့္ရတယ္။ ဘတ္(စ္)ကားဆိုလို႕ စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ ဘတ္(စ္)ကားစီးရပံုေလးေျပာျပဦးမယ္။ (e-z Link Card) လို႕ေခၚတဲ့ Card ေလးကိုစင္ကာပူေဒၚလာ ဆယ့္သံုးက်ပ္နဲ႕၀ယ္ရတယ္။ အဲဒီပိုက္ဆံကုန္သြားရင္ အဲဒီ့ကဒ္ထဲကိုပဲ ATM (Automatic Ticketing Machine) လို႕ေခၚတဲ့အလိုအေလွ်ာက္ေငြျဖည့္စက္ေလးေတြမွာ ပိုက္ဆံကိုထပ္ျဖည့္လို႕ရတယ္။ အဲဒီ့ကဒ္နဲ႕ ဘတ္(စ္)ကားေရာ၊ ရထားေရာစီးလို႕ရတယ္ေလ။ ဘတ္(စ္)ကားေပၚတက္ၿပီဆိုတာနဲ႕(Ticketing Machine) ေလးေတြမွာ အဲဒီ့ကဒ္ေလးေတြကိုသြားၿပီးကပ္လိုက္႐ံုပဲ။ ကြၽန္ေတာ္လဲကားေပၚေရာက္တာနဲ႕ လြတ္ေနတဲ့ေနရာတစ္ခုမွာ၀င္ထိုင္ရင္း စိတ္ေတြကရန္ကုန္ကုိျပန္ေရာက္သြားတယ္။
``ဘားလမ္း ... ဆူးေလ ... ေမာ္တင္ ... အေပၚလမ္း ... အေပၚလမ္း ...´´
``စိန္ေပါလ္ေရာက္လားဟင္ ...´´
``ကားခေလးေတြလွမ္းမယ္ေနာ္ ... လက္တို႕ေတာင္းရင္ရွက္ဖို႕ေကာင္းတယ္´´
``ခုဏက ႏွစ္ေယာက္ခေပးၿပီးၿပီေလ ... ဘာလာေၾကာင္ေနတာလဲ´´
``အထဲမွာအေခ်ာင္ႀကီးေနာ္ ... အထဲ၀င္စီးပါ ... အေပါက္ပိတ္မရပ္ၾကပါနဲ႕ဗ်ာ ... ဒီအေပါက္ကေလးနဲ႕ လုပ္စားေနရတာ´´
``ေခ်ာင္ရင္ မင္းကိုယ္တိုင္၀င္တိုးပါလားကြ ... လာ ... လာ ´´
``အေၾကြေလးေတြေဆာင္ထားမယ္ေနာ္ ... ေထာင္တန္ေပးရင္မနက္ျဖန္မွျပန္အမ္းမယ္´´
``ဟဲ့ ... ငါးဆယ္တန္ေပးထားတယ္ေနာ္ ... ေရွ႕မွတ္တိုင္ဆင္းမွာ ... ´´
``ဆြဲ ဆရာေရ ဆဲြ ... ေနာက္ကား၀င္လာၿပီ ...´´
``ဟဲ့ ... ဟဲ့ ... ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါ ... ဒီမွာတက္ေနတုန္းရွိေသးတယ္´´
ရန္ကုန္ဘတ္(စ္)ကားေတြေပၚက စပယ္ယာေတြနဲ႕ခရီးသည္ေတြရဲ႕ အျပန္အလွန္ေျပာစကားေတြကို ျပန္ၾကားၿပီး ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းၿပံဳးေနမိတယ္။ စင္ကာပူမွာ ဘတ္(စ္)ကားစီးရတာ တကယ့္ကို ပ်င္းစရာႀကီးပါဗ်ာ။ တကယ္ပါ ... ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္း၊ စိတ္ညစ္စရာလည္းေကာင္းတဲ့ ရန္ကုန္က ဘတ္(စ္)ကားေတြနဲ႕ စပါယ္ယာေတြကို ကြၽန္ေတာ္လြမ္းေနမိတယ္။ ဆင္းမယ့္မွတ္တိုင္နီးလာေတာ့ တိုင္မွာ ကပ္ထားတဲ့ ခလုပ္ေလးကိုႏွိပ္လိုက္ရင္ ဒ႐ုိက္ဘာအနားက (Bus Stopping)လို႕ေရးထားတဲ့မီးေလးက အသံျမည္ၿပီးလင္းလာတယ္။ ဆင္းၿပီဆုိရင္လည္း (e-z Link Card) ေလးကိုျပန္ကပ္ေပးလိုက္႐ံုပဲ။ အဲဒါဆို အဲဒီ့ (Ticketing Machine)ေလးကကိုယ္စီးလာတဲ့မွတ္တိုင္ရဲ႕အကြာအေ၀းကိုတြက္ၿပီး သူ႕ဖာသာသူ ပုိက္ဆံျဖတ္ယူထားလိုက္ေရာ။ (Air-con) ဖြင္ထားတဲ့ကားေပၚကေနအဆင္း အျပင္မွာလည္းေနက ပြင့္ေနတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္မွန္မွာ ေရခိုးေရေငြ႕ေတြေတာင္႐ိုက္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ဘာမွမျမင္ရေတာ့ တာေၾကာင့္ မ်က္မွန္ကိုခြၽတ္ၿပီးလက္ကိုင္ပု၀ါနဲ႕ သုတ္ေနရင္း ရန္ကုန္က မနက္ပိုင္းဆုိ ေရေမႊးနံ႕၊ ႏႈတ္ခမ္းနီနံ႕၊ ဟင္းနံ႕ေတြ၊ ညေနပိုင္းဆို ေခြၽးနံ႕၊ အရက္နံ႕ေတြနဲ႕ တေထာင္းေထာင္းထေနတတ္တဲ့ (Air-con) မဖြင့္တဲ့ (Air-con) ဘတ္(စ္)ႀကီးေတြကိုသတိရလိုက္မိေသးတယ္။
ဘတ္(စ္)ကားေပၚကဆင္းၿပီးရင္ေတာ့MRT (Mass Rapid Transit) လို႕ေခၚတဲ့ မီးရထားဘူတာ႐ံုကိုေရာက္ပါၿပီ။ ခုဏက e-z Link Card ေလးနဲ႕ပဲ ဘူတာထဲ၀င္ ရထားေစာင့္ရပါတယ္။ ရထားဘယ္အခ်ိန္၀င္မယ္ဆိုတာကို ဘူတာအ၀င္၀ မွာ ကတည္းက ဆိုင္းဘုတ္မွာ တစ္စီးၿပီးတစ္စီးေရးျပထား ပါတယ္။ ၄မိနစ္၊ ၃မိနစ္၊ ၂မိနစ္၊ ၁မိနစ္ ၿပီးေတာ့ ေရာက္ရမယ့္အခ်ိန္က်တာနဲ႕ ေ၀ါကနဲထိုးစုိက္လာတတ္ တဲ့ရထားႀကီးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ... ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ဆိုတဲ့စကားကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့တဲ့ အၿမဲတမ္းေနာက္က်တတ္ တဲ့ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးက ရထားႀကီးေတြကို လြမ္းေနမိေသးတယ္။ စင္ကာပူမွာ ရထားစီးရတာ ေလယာဥ္ပ်ံစီးရ သလိုပါပဲ။ ရထားလမ္းေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မိုးေပၚမွာေလ။ ျပဴတင္းေပါက္ကေနလွမ္းၾကည့္ရင္ ေအာက္မွာ ကားေတြနဲ႕လူေတြ။ တစ္ခါတစ္ခါက်ရင္ေတာ့ ရထားႀကီးက ေျမေအာက္ထဲ ေရာက္သြားျပန္ေရာ။ စင္ကာပူႏုိင္ငံကက်ဥ္းေတာ့ ရထားေတြက ၿမိဳ႕တိုင္းလိုလိုကိုေရာက္ႏိုင္တယ္ေလ။
``ဂ်ံဳးဂ်ဳံး ... ဂ်က္ဂ်က္ ... ဂ်ံဳးဂ်ဳံး ... ဂ်က္ဂ်က္ ´´
``ေဘာ္ ... ဘူ ... ေဘာ္ ...´´
သံလမ္းႀကီးေတြေပၚမွာ ဘယ္ညာယိမ္းထိုးၿပီး တဂ်ဳံးဂ်ဳံးတဂ်က္ဂ်က္ ခုတ္ေမာင္းေျပးလႊားေနတဲ့ မီးရထားအိုႀကီးေတြရဲ႕ ဥၾသဆြဲသံေတြကို ကြၽန္ေတာ္လြမ္းေနမိတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ရထားစီးရင္ေတာ့ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းသစ္ပင္ေတြ၊ တုိက္၊ တဲ၊ ပ်ဥ္ေထာင္စတဲ့ အိမ္မ်ဳိးစံုရဲ႕ အေနာက္ဘက္ျမင္ကြင္းေတြ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ေျခာက္ေသြ႕တိတ္ဆိတ္ေနတတ္တဲ့ ဘူတာ႐ံုအိုေလးေတြ၊ ရထားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေျပးလႊား လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ အရြယ္စံုေစ်းသည္ေတြ၊ အခ်ဳိ႕ဘူတာ႐ံုေလးေတြရဲ႕ ၾကမ္းျပင္မွာ ေရႊေရာင္အိပ္မက္ေတြ မက္ေနၾက တဲ့ အိမ္ယာမဲ့မိသားစုေတြ၊ စတဲ့ ... စတဲ့ မ႐ုိးႏုိင္တဲ့ျမင္ကြင္းေတြကို ခင္ဗ်ားတို႕ သံလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးျမင္ေနၾကရမွာေလ။ အခုေတာ့ ဒါေတြအားလံုးဟာ လြမ္းစရာေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။
စင္ကာပူမွာ တစ္ခါတစ္ေလအခ်ိန္လုသြားရၿပီဆိုရင္ေတာTaxi ငွားရၿပီေပါ့။ ေတြ႕တဲ့ တကၠစီကိုတား တက္ထိုင္ၿပီး သြားခ်င္တဲ့ေနရာေျပာလိုက္တာနဲ႕ တန္းကိုေမာင္းေတာ့တာပဲ။ တကၠစီတုိင္းမွာက မီတာဖတ္တဲ့ စက္ကေလးေတြ တပ္ထားတယ္ေလ။
``ၿမိဳ႕ထဲ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းသြားခ်င္လို႕ ဘယ္ေလာက္လဲ´´
``ႏွစ္ေထာင္ပါ ...´´
``ဟာ ... မ်ားတယ္ဗ်ာ ... သြားေနက် ... ၁၅၀၀တည္းပါ´´
``၁၈၀၀ေတာ့ေပးပါဗ်ာ ... ဆီေစ်းေတြကေခါင္ခိုက္ေနလို႕ပါ´´
``ဟင့္အင္း ... ဟင့္အင္း ... ၁၅၀၀ပဲ မရရင္မသြားဘူး´´
``ခင္ဗ်ား အဲဒီ့လုိလုပ္ေနရင္ ဒီေန႕ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းေတာ့ ေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒ႐ိုက္ဘာေတြ ဆင္း႐ိုက္လို႕ ပုဆိုးတန္းလန္းနဲ႕ ထြက္ေျပးေနရလိမ့္မယ္´´
``၀ူး ...´´
``ေတာက္ ... တကၠစီဒ႐ိုက္ဘာကမ်ား ... ငါ့ကို ...´´
တစ္ခါက တကၠစီငွားရင္း ဒ႐ိုက္ဘာကအဲဒီ့လိုေျပာသြားတာကိုခံလိုက္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရဲ႕ အျဖစ္ကိုျပန္ေတြး ၾကည့္ေနရင္း ရန္ကုန္က CITY TAXI ေလးေတြကိုလြမ္းေနမိျပန္တယ္။ အဲဒီ့သူငယ္ခ်င္းကလည္းေျပာခ်င္စရာပဲေလ ... သူကအမွတ္မရွိဘဲ ေနာက္ထပ္ တကၠစီတစ္စီးကိုပါ ၁၅၀၀ရမလားလို႕ထပ္စစ္ေတာ့ ... အဲဒီ့ တကၠစီဒ႐ုိက္ဘာက ဘာျပန္ေျပာလည္းဆိုေတာ့ ...
``ဒီေလာက္ေတာင္ ၁၅၀၀ေပးခ်င္ေနရင္လည္း အိမ္သာလိုက္ခဲ့ေပေတာ့ဗ်ဳိ႕´´ တဲ့ ...
ဒီမွာ ည၁၂နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ ဘတ္(စ္)ကားေတြက ေျပးဆြဲေပးတယ္ေလ။ ကားတိုင္းကားတိုင္းရဲ႕ ပထမဆံုးကားထြက္မယ့္အခ်ိန္နဲ႕ ေနာက္ဆံုးကားထြက္မယ့္အခ်ိန္ကို ဂိတ္တိုင္းမွာေရးထားေပးတယ္။ တစ္ခါ ရန္ကုန္မွာတုန္းက ၆နာရီေက်ာ္႐ံုေလး ၿမိဳ႕ထဲကေနအိမ္ကိုၾကားကားစီးၿပီး ျပန္လာတုန္း ကားေပၚမွာ ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ ျပႆနာေလးတစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ခဏခဏ ျပန္သတိရေနမိတတ္တယ္။
``အဘ ... အဘ ... ႏွစ္ဆယ္မဟုတ္ဘူး ... တစ္ေယာက္ကို ၁၀၀ဗ် ...´´
``ေဟ ဘာတုန္းကြ ... ငါအၿမဲစီးေနက် ... ၂၀ပဲေပးရတာ´´
``အဘရယ္ ... နာရီလည္းျပန္ၾကည့္ပါဦး။ ၆နာရီေက်ာ္ေနၿပီဗ်၊ ဒါ လိုင္းကားမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ၾကားကားျဖစ္သြားၿပီ´´
အဲဒီလို ၆နာရီေက်ာ္တာနဲ႕ဘ၀ေျပာင္းသြားတတ္တဲ့ လိုင္းကားမ်ိဳးေတြေတာ့ဒီမွာမရွိပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ ၾကားကားစီးမိၿပီဆိုရင္ အိမ္ကိုအျမန္ျပန္ေရာက္ခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ေတြကို တတ္ႏုိင္သမွ်ေလွ်ာ့ထား ႏုိင္မွ အဆင္ေျပပါတယ္။ မွတ္တိုင္တစ္ခုခုမွာ လူမျပည့္ေသးလုိ႕ ရပ္ေစာင့္ၿပီမ်ားဆိုရင္ေလ ...
``လာ ... လာ ... စံျပေစ်း ... စံျပေစ်း ... သံုးေယာက္ပဲလုိေတာ့တယ္ေနာ္ ...´´
``အခုထြက္မယ္ ... ေတာ္ၾကာထြက္မယ္ ... ထြက္ခ်င္မွထြက္မယ္ ... လာထား ... လာထား ...´´
``လာေနာ္ ... စဥ္းစားမေနနဲ႕ ေတာ္ၾကာအိမ္ျပန္ေနာက္က်လုိ႕ ညစာငတ္ေနဦးမယ္´´
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အပူအပင္သိပ္မရွိပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနတတ္တဲ့သူဆိုေတာ့ စပါယ္ယာေတြရဲ႕ အဲဒီ့လို ေပါက္ကရေလးဆယ္ စကားေတြကုိ နားေထာင္ရင္း တစ္ေယာက္ထဲ ၿပံဳးစိၿပံဳးစိျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ဒီမွာကေတာ့ စပါယ္ယာေတြရဲ႕အသံေတြအစားTicketing Machine ရဲ႕တတီတီျမည္သံကိုပဲ အခါခါၾကားေနရတယ္။ အစစအရာရာဟာ အင္မတန္လြယ္ကူအဆင္ေျပလြန္းေနေတာ့လည္း ဘ၀ဟာ တကယ့္ကို ပ်င္းစရာေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ဗ်။ အေသးအဖြဲျပႆနာေလးေတြမွာ အားအင္ေတြေျခြသံုးလုိက္ရေတာ့ တကယ့္ အခက္အခဲႀကီးႀကီးမားမားေတြနဲ႕ေတြ႕တဲ့အခါ အေကာင္းဆံုး အေနအထားတစ္ခုမွာ ရွိမေနႏုိင္တာ မ်ဳိးေတြေတာ့ ရွိတတ္တာေပါ့ဗ်ာ။
ရန္ကုန္မွာ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ ၾကားကားစီးၿပီးလို႕ အိမ္နားကိုအေရာက္ ကားေပၚကဆင္းလုိက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႕ ဘဲလ္ေလးေတြ ကလင္ ... ကလင္ တီီးၿပီး သူတို႕ကိုမ်ားေခၚမလားလို႕ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႕ ၀ိုင္းၾကည့္ေနတတ္ၾကတဲ့ ဆိုက္ကားဆရာေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေတြကိုလည္း ဘတ္(စ္)ကားေပၚကဆင္းတုိင္း ကြၽန္ေတာ္လြမ္းေနမိေသးတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးထဲမွာ မုိးလင္းကမုိးခ်ဳပ္ ဟုိဟိုဒီဒီေလွ်ာက္သြားေနရတာဟာ ႐ုပ္ရွင္ျပကြက္ေတြကို တစ္ကြက္ၿပီးတစ္ကြက္ၾကည့္ေနရသလုိပါပဲ။ ဘ၀အေထြေထြရဲ႕ ပံုသ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေသာ ျဖစ္တည္ေရွ႕ဆက္ေနမႈေတြဟာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသလုိ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ရင္နင့္စရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အၿမဲတမ္းတစိမ့္စိမ့္နဲ႕ လြမ္းေနမိတာကေတာ့ နိစၥဓူ၀ေတြ႕ျမင္ေနရတဲ့ အယဥ္ေက်း၊ အသိမ္ေမြ႕ဆံုး မ်က္လံုးေတြထဲက မျပည့္စံုျခင္းကြက္လပ္အပိုင္းအစေတြကိုပါပဲ။ စင္ကာပူမွာ ကေတာ့ မနက္မနက္ဆိုရင္ သံပတ္ေပးၿပီး လႊတ္လုိက္တဲ့ စက္႐ုပ္ေတြနဲ႕ တူတဲ့လူေတြ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားေနတာ ျမင္ႏုိင္ၿပီး၊ ညေနဆိုရင္ေတာ့ သံပတ္ေလွ်ာ့ေနတဲ့စက္႐ုပ္ေတြ ပင္ပန္းတႀကီး ေလးတိေလးကန္နဲ႕ အိမ္ျပန္ၾကတဲ့ျမင္ကြင္းေတြကိုေန႕တုိင္းျမင္ရမွာေလ။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္အလြမ္းေတြက ခင္ဗ်ားတို႕အတြက္ေတာ့ ရယ္စရာဟာသေတြ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒါေတြအားလံုးကို ႏွလံုးသားရဲ႕ အနက္႐ႈိင္းဆံုးတစ္ေနရာကေန နင့္နင့္သီးသီးကိုလြမ္းေနမိရင္း ဘ၀ဆုိတာ ကိုယ္တိုင္ ရွင္သန္ရပ္တည္ ေနႏုိင္ဖို႕အတြက္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရျခင္းပါပဲဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ထက္ပိုတဲ့ အဓိပၸါယ္တစ္ခုကို ရွာေဖြျပဌာန္းႏုိင္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနမိပါတယ္။

Thursday, September 13, 2007

Chatter(ခ်က္တာ) ႏွင္႔ Blogger (ဘေလာ့ဂါ)

Chatter(ခ်က္တာ) ႏွင္႔ Blogger (ဘေလာ့ဂါ)

ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ ဒီေခါင္းစဥ္ေလးထဲက စကားလံုးႏွစ္ခုျဖစ္တဲ႔ Chatter (ခ်က္တာ) နဲ႔ Blogger (ဘေလာ႔ဂါ) တို႔ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို အရင္ဆံုးရွင္းဖို႔ လိုမယ္ထင္ပါတယ္။ Chatter ဆိုတာ Internet သံုးတဲ႔ အခ်ိန္ေတြထဲက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို online ေပၚမွာရွိတဲ႔ mIRC, Gtalk, Skype, vzochat စတဲ႔ Chatting Software ေတြကို သံုးၿပီး မိတ္ေဆြေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ၊ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ႔သူေတြနဲ႔ စကားစျမည္ ဟိုဟိုဒီဒီ ေျပာျခင္းနဲ႔ ကုန္လြန္ေစတဲ႔သူေတြကို ဆိုလိုပါတယ္။ Blogger ဆိုတာကေတာ႔ Internet သံုးတဲ႔ အခ်ိန္ေတြထဲက အမ်ားစုကို Blog (Web log) လို႔ ေခၚတဲ႔ Online Diary ေလးေတြ ေရးသားၾကတဲ႔ေနရာမွာ အသံုးျပဳၾကတဲ႔သူေတြကို ဆိုလိုပါတယ္။ အခု ဒီေနရာမွာ အဓိကေျပာခ်င္တာကေတာ႔ Chatter (ခ်က္တာ) တစ္ေယာက္နဲ႔ Blogger (ဘေလာ႔ဂါ) တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြ၊ အရည္အေသြးေတြသူတို႕ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလိုက္ၿပီး ဘယ္လိုဘယ္ပံု ကြာျခားသြားတယ္ဆုိတဲ႔ အခ်က္ကိုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါကိုေျပာဖို႔အတြက္ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ Chatter ေတြ က်င္လည္က်က္စားတဲ႔ Chatting Website ေတြရဲ႕ သေဘာသဘာ၀နဲ႔ Blogger ေတြ က်င္လည္တဲ႔ Blog ေတြရဲ႕ သေဘာသဘာ၀တို႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ အရင္ဆံုးသိထားဖို႔ လိုပါလိမ္႔မယ္။ Chatter ေတြရဲ႕ က်င္လည္ရာပတ္၀န္းက်င္လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ႔ Chatting Website ေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကို စျပီးေလ႔လာၾကည္႔ပါမယ္။ Chatter အမ်ားစုရဲ႕ အဓိကက်င္လည္ရာဟာ mIRC ပါလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္…။ mIRC ထဲမွာမွ ျမန္မာေတြ အသံုးအမ်ားဆံုးကေတာ႔ Ygn chat ဆိုတဲ႔ chat room (ခ်က္ရြမ္း)ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္႔နာမည္အရင္းကို သံုးစရာမလိုဘဲ နာမည္ေျပာင္(nickname) တစ္ခုကို ကိုယ္႔ရဲ႕စကား၀ွက္ (password) တစ္ခုနဲ႔ တည္ေဆာက္လိုက္မယ္ဆုိရင္ mIRC ထဲမွာရွိတဲ႔ chat room ေတြထဲက chatter ေတြမ်ားစြာနဲ႔ ႀကိဳက္သလို စကားေျပာလို႔ ရသြားပါတယ္။ သူကလဲ သူ႔ nick နဲ႔၀င္၊ ကိုယ္ကလဲ ကိုယ္႔ nick နဲ႔၀င္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းလဲ တစ္ေယာက္မသိ၊ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္လဲ ျမင္ရႏိုင္တာ မဟုတ္တဲ႔အတြက္ အဲဒီအထဲမွာ ႀကိဳက္တဲ႔စကားလံုးကို ႀကိဳက္သလို ေရးႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ေရးလိုက္တဲ႔ စကားအတြက္လည္း ကိုယ္က တာ၀န္ယူစရာ မလိုပါဘူး…။ mIRC အသံုးမ်ားတဲ႔ Chatter ေတြဟာ အျပင္ေလာကမွာလည္း စကားကို လက္လြတ္စပယ္ ေျပာတတ္လာပါတယ္။ လိမ္ရမွာ၊ ညာရမွာကို ရွက္တဲ႔ ေၾကာက္တဲ႔ စိတ္ေတြလည္း ေခါင္းပါးလာပါတယ္…။ အစစအရာရာကို ေပါ႔ေပါ႔ေတြးၿပီး ကိုယ္႔စကား၊ ကိုယ္႔လုပ္ရပ္၊ ကိုယ္႔အျပဳအမူေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တာ၀န္ယူမႈ၊ တာ၀န္သိမႈေတြ မရွိသေလာက္ကို ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္…။ ဒါဟာ chatting ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွာ အေနမ်ားတဲ႔အတြက္ အဲဒီအထဲကေန ကိုယ္႔ရဲ႕စိတ္ထဲကို ကူးစက္လာတတ္တဲ႔ ေဘးထြက္ဆုိးက်ိဳးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

Blogger (ဘေလာ႔ဂါ)ေတြကေတာ႔ Blog (ဘေလာ႔ဂ္) ေရးၾကပါတယ္။ www.blogger.com မွာ gmail account ကို သံုးၿပီး Blog (ဘေလာ႔ဂ္) တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ရယူႏိုင္ပါတယ္။ Blog တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ဖို႔ဆုိတာ chat room ေတြထဲမွာလို account တစ္ခုလုပ္ၿပီး ၀င္ chat ရတာေလာက္ မလြယ္ကူဘူးဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘေလာ႔ဂ္ဆိုတာ ေတြ႔ကရာလူေတြနဲ႔ ေထြရာေလးပါး ေျပာႏိုင္တဲ႔ ေနရာတစ္ခု မဟုတ္ပါဘူး…။ ဘေလာ႔ဂါတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ခ်က္တာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ထဲကလို ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ႔သူေတြ မရွိပါဘူး။ အ,လာပ သ,လာပ အရည္မရ အဖတ္မရ စကားလံုးေတြ မရွိပါဘူး…။ ဘေလာ႔ဂါတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ သူခင္တဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ သူေရးထားတဲ႔စာေလးေတြကို ဖတ္ရႈအားေပးၾကတဲ႔ သူ႔ရဲ႕စာေပမိတ္ေဆြေတြ၊ သူတင္ထားတဲ႔ ဓါတ္ပံုေလးေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳေလးေတြကို မွ်ေ၀ခံစားၾကမယ္႔ ခံစားခ်က္ညီသူေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ဘေလာ႔ဂါအမ်ားစုရဲ႕ ဘေလာ႔ဂ္မွာ သူတို႔ရဲ႕ အထၱဳပၸတၱိအက်ဥ္းကို ေဖာ္ျပထားၾကပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕နာမည္အရင္း၊ သူ႔ရဲ႕ဓါတ္ပံု စတာေတြကို အမွန္အတိုင္းကို ေဖာ္ျပထားၾကတာကို ေတြ႔ရပါမယ္။ အဲဒီလိုတင္ထားၾကတာဟာ သူတို႔ ဒီစာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ တင္လိုက္တဲ႔ စာ၊ ဓါတ္ပံု၊ ပန္းခ်ီ စတာေတြအတြက္ သူတို႔ အျပည္႔အ၀ တာ၀န္ယူရဲတယ္ဆုိတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေၾကာင္႔ ျဖစ္ပါတယ္…။ ဒါေၾကာင္႔ ဘေလာ႔ဂ္ေတြရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ လိမ္တာ၊ ညာတာေတြ သိပ္မပါပါဘူး။ ရိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းတာေတြ သိပ္မပါပါဘူး။ ဘေလာ႔ဂါေတြအေနနဲ႔လည္း ကိုယ္ေရးလိုက္တဲ႔စာေတြအတြက္ ကိုယ္႔မွာ တာ၀န္အျပည္႔ရွိတယ္ဆိုတဲ႔ အသိစိတ္ေၾကာင္႔ လက္လြတ္စပယ္ မလုပ္တတ္ၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာမဆို အေကာင္းအဆိုးဒြန္တြဲေနတဲ့သေဘာအရ ကိုယ့္ပရိုဖိုင္လဲမေဖာ္ျပရဲ၊ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာေတြအတြက္လဲ ဘာဆိုဘာမွတာ၀န္မယူရဲ၊ အလိမ္အညာေတြ ရုိင္းစုိင္းၾကမ္းတမ္းတဲ့စကားလံုးေတြကိုလဲ သံုးစြဲဖို႕၀န္မေလးတတ္ၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂါအခ်ိဳ႕ရွိေပမယ့္ အေရအတြက္အားျဖင့္ သိပ္မမ်ား တာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘေလာ႔ဂါေတြရဲ႕ ဘေလာ႔ဂ္ေတြကို ေလ႔လာၾကည္႔တဲ႔အခါ ကိုယ္၀ါသနာပါရာ တစ္ခုခုကို လိုက္ၿပီး ပံုစံေလးေတြ ကြဲျပားသြားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ရသစာေပကို စိတ္၀င္စားတဲ႔သူကလည္း သူဖတ္ဖူးခဲ႔တာေလးေတြကို မွ်ေ၀သလို သူေရးထားတာေလးေတြကိုလည္း တင္တတ္ပါတယ္။ သုတလိုင္းဘက္ကို စိတ္၀င္စားတဲ႔သူကလည္း သတင္းသေဘာမ်ိဳးေလးေတြကို အၿမဲတမ္း တင္ေပးေနတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဓါတ္ပံု၀ါသနာပါသူေတြကလည္း ဓါတ္ပံုေလးေတြ တင္ၾကပါတယ္။ ဘေလာ႔ဂါတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတဲ႔သူရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ ခ်က္တာတစ္ေယာက္ရဲ႕ mIRC ထဲမွာ က်ဴမယ္၊ အဆင္ေျပရင္ gmail ေတာင္းၿပီး Gtalk ကေန စကားေျပာမယ္… ၿပီးရင္ Vzochat ေလးသံုးၿပီး webcam ေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာေလးပါ ၾကည္႔လိုက္မယ္… အဆင္ေျပရင္ အျပင္မွာ ခ်ိန္းေတြ႔ၾကမယ္…ဆိုတဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ထက္ နည္းနည္းေလာက္ေတာ႔ ျမင္႔သြားတယ္ဆိုတာ သိပ္ကို ေသခ်ာပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက အားစိုက္ထုတ္ရမႈအပိုင္းပါ…။ ခ်က္တာတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ သိပ္ကိုလြယ္လြန္းပါတယ္…။ ဘေလာ႔ဂါတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာဖို႔ကေတာ႔ စစျခင္းမွာ လံုေလာက္တဲ႔ အားတစ္ခုစိုက္ထုတ္ရသလို ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း စဥ္ဆက္မျပတ္တဲ႔ အားစိုက္ထုတ္မႈတစ္ခုကို ဆက္လုပ္ေပးေနဖို႔ လိုပါတယ္။ လုပ္ခ်င္စိတ္တစ္ခုနဲ႔ အားတစ္ခုစိုက္ထုတ္ရံုပဲလား ဆိုေတာ႔လည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး…။ ခ်က္တာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အဆင္႔ထက္ အမ်ားႀကီးပိုျမင္႔တဲ႔ နည္းပညာပိုင္းဆိုင္ရာ ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္မႈေတြ လိုပါေသးတယ္။ အနိမ္႔ဆံုးဥပမာတစ္ခု ေပးရမယ္ဆုိရင္… chat room ေတြထဲမွာ ျမန္မာအသံထြက္ကို အဂၤလိပ္စာလံုးေတြသံုးၿပီး Burglish လို ရိုက္လို႔ရေပမယ္႔ ဘေလာ႔ဂ္ေတြထဲမွာေတာ႔ Burglish နဲ႔ ေရးထားတဲ႔ဘေလာ႔ဂ္ လံုး၀မရွိပါဘူး…။ ရွိရင္လည္း ဘယ္သူမွ ၀င္ဖတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင္႔ ဘေလာ႔ဂါတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ဘေလာ႔ဂ္ကို အဂၤလိပ္လိုျဖစ္ေစ၊ Zawgyi One ဆိုတဲ႔ Font ကိုသံုးၿပီး ျမန္မာလိုျဖစ္ေစ ရိုက္ၿပီး တင္ၾကရပါတယ္။ အဂၤလိပ္လိုပဲတင္တင္၊ ျမန္မာလိုပဲတင္တင္ လံုေလာက္တဲ႔ ကၽြမ္းက်င္မႈတစ္ခုကိုေတာ႔ မျဖစ္မေနရေအာင္ ယူၾကရတာပါပဲ…။

ေနာက္တစ္ခုက chatter တစ္ေယာက္ chat room အေပၚ စြဲလမ္းမႈနဲ႔ blogger တစ္ေယာက္ သူ႔ရဲ႕ဘေလာ႔ဂ္ကို စြဲလမ္းမႈမွာ မတူညီတဲ႔ အေၾကာင္းရင္းေတြ ရွိေနပါတယ္။ ခ်က္တာတစ္ေယာက္ ခ်က္ရြမ္းေတြကို စြဲလမ္းသြားတာဟာ ဦးတည္ရာမရွိတဲ႔ ပါးစပ္ဖ်ားက စကားလံုးေတြေပၚမွာ သာယာတဲ႔စိတ္ေၾကာင္႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘေလာ႔ဂါေတြရဲ႕ ဘေလာ႔ဂ္အေပၚ စြဲလမ္းမႈကေတာ႔ ေႏြးေထြးတဲ႔ ခ်စ္စဖြယ္ သံေယာဇဥ္ေတြေပၚမွာ အေျခခံပါတယ္။ ဘေလာ႔ဂ္ေတြမွာ ဘေလာ႔ဂါနဲ႔ လာေရာက္ဖတ္ရႈၾကသူေတြ အျပန္အလွန္ စကားေျပာလို႔ရတဲ႔ ေနရာေလးတစ္ခုကို ဖန္တီးထားလို႔ ရပါတယ္။ အဲဒါေလးကို Cbox လို႔ေခၚၿပီး ျမန္မာဘေလာ႔ဂါေတြကေတာ႔ ဆီပံုးလို႔ ခ်စ္စႏိုး ေခၚၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္တင္လိုက္တဲ႔ ပို႔စ္(post)တိုင္းရဲ႕ေအာက္မွာလည္း စာဖတ္သူေတြအေနနဲ႔ comment (ထင္ျမင္ခ်က္)ေတြ ၀င္ေရးေပးခဲ႔လို႔ ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ေလးေတြေၾကာင္႔ ဘေလာ႔ဂါတစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ဘေလာ႔ဂ္ကို လာလည္ၾကတဲ႔သူေတြရဲ႕ အၾကားမွာ အျပန္အလွန္ ဆက္ႏြယ္မႈေလးတစ္ခု စီးဆင္းေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ ဘေလာ႔ဂါတစ္ေယာက္ဟာ ဒီေန႔ သူ႔ရဲ႕ဘေလာ႔ဂ္ကို ဘယ္သူမ်ား လာလည္သြားသလဲ၊ ဘယ္သူေတြကမ်ား ဘာေတြမ်ား ၀င္ေရးသြားေသးသလဲ စတာေတြကို ၀င္ၾကည္႔… ကိုယ္႔ကို ႏႈတ္ဆက္သြားသူေတြကိုလည္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္… စတဲ႔ အလုပ္ေတြအတြက္နဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ဘေလာ႕ဂ္ကို စြဲလမ္းသြားတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္တာေတြ ခ်က္ရြမ္းကိုစြဲလမ္းၿပီး တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း အေရမရအဖတ္မရေတြနဲ႕ စခန္းသြားေနခ်ိန္မွာ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးကိုျပင္ဆင္မြမ္းမံ၊ ေရးခ်င္တာေလးေတြအသစ္ထပ္ေရး၊ ကိုယ့္ဆီ လာလည္ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္၊ အျခားကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ဘေလာ့ဂ္ကိုလိုက္လည္နဲ႕ ကိုယ့္အတြက္လဲ အက်ိဳးမယုတ္ သူမ်ားအတြက္လဲ အက်ိဳးရွိေစမယ့္ အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနတာ ေသခ်ာယွဥ္ၾကည့္တဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုကြာေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

ခ်က္တာ (Chatter) တစ္ေယာက္နဲ႕ ဘေလာ့ဂါ(Blogger)တစ္ေယာက္ အဲဒီ့လို အဲဒီ့လို သူႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလုိက္ၿပီး စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေရာ၊ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာမွာပါ ကြာျခားခ်က္ေတြရွိေနတာမွန္ေပမယ့္ … တကယ္တမ္း အင္တာနက္ကို ထဲထဲ၀င္၀င္သံုးစြဲေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြမ်ားစြာထဲက ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ဟာ ခ်က္တာ(Chatter) ေတြပဲျဖစ္ေနတာကို ၀မ္းနည္းစြာပဲေတြ႕ျမင္ရပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ႏုိင္ငံတစ္ကာက ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕အေရအတြက္ဟာ ၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိလာၿပီလို႕ ခန္႕မွန္းရတဲ့အတြက္ တကယ္တမ္းလူဦးေရနဲ႕ ယွဥ္ၾကည့္တဲ့အခါ အင္မတန္မွကိုနဲေနေသးတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေစခ်င္ေနတဲ့ ဆႏၵကေတာ့ Chatting ေလာကႀကီးထဲကို အင္တုိက္အားတိုက္နဲ႕ေပ်ာ္၀င္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြအေနနဲ႕ ဘေလာ့ဂါ (Blogger) တစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကိုကူးေျပာင္းေစခ်င္တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေရးတဲ့ ဘေလာ့ဂါ (Blogger) တစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကို မေရာက္ေသးရင္ေတာင္ ဘေလာ့ဂ္ေတြလုိက္ဖတ္တဲ့ Blog Reader ဘ၀က ခ်က္တာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ထက္ ပိုမိုၿပီး အက်ိဳးမ်ားႏုိင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေတြကို www.google.com က Goggle Search Engine မွာ Zawgyi-One Font နဲ႕ရုိက္ထည့္ၿပီးရွာၾကည့္လို႕ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို တတ္ႏုိင္သေလာက္စုစည္းထားတဲ့ ဆိုဒ္ေလးေတြကို ညႊန္းရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ www.mmblogdirectory.blogspot.com, www.myanmarblogsdirectory.blogspot.com, www.myanmarblogdirectory.blogspot.com , www.myanmar-music.com/myanmarmusic/blogs.aspx , စတဲ့ ေနရာေလး ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂါေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ အျခားေသာ ဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြနဲ႕ လင့္ခ္ခ်ိတ္ထားတဲ့အတြက္ အဲဒီ့ လင့္ခ္ေတြကေနတဆင့္လဲ သြားေရာက္ဖတ္ရႈႏိုင္ပါေသးတယ္ …။ လူငယ္ေတြအားလံုး ခ်က္တာ ဘ၀ကေန ဘေလာ့ဂါဘ၀ကို ကူးေျပာင္းႏုိင္ၾကပါေစဗ်ာ …။

ေနဘုန္းလတ္

www.nayphonelatt.blogspot.com

Wednesday, September 12, 2007

စာဖတ္သူစိတ္ႀကိဳက္ ...

ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကိုလာဖတ္ၾကတဲ့သူေတြကို သူတို႕စိတ္ႀကိဳက္ပို႕စ္ငါးခုကိုေရြးခ်ယ္ေပးဖို႕ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါတယ္ ...။ ၇ ေယာက္၀င္ေရြးေပးၾကပါတယ္ ...။ အခုလို အေရးတယူနဲ႕ ၀င္ေရြးေပးၾကတဲ့ သူေတြကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႕ေျပာပါရေစ ...။
စာဖတ္သူစိတ္ႀကိဳက္ေတြကို ခ်ေရၾကည့္ေတာ့ ေလးမဲရတာက ႏွစ္ခု ၊ သံုးမဲရတာက သံုးခုပါ။ အဲဒါေတြကေတာ့ ...
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အေရာင္မ်ား (အေရာင္ေတြနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြပါ)
ဆရာ၊ ေက်ာင္းသားႏွင့္ ျဖစ္ရပ္မ်ား (ဒါေလးက ၁ ကေန ၆ အထိရွိပါတယ္)
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ကေခါင္းေဆာင္မႈ (သံဃာအဖြဲ႕အစည္းႀကီးကို ဗုဒၶ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳသြားပံုကို လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အျမင္နဲ႕ သံုးသပ္ထားတာေလးပါ)
ကၽြန္ေတာ္လႊတ္ခ်ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ ... (ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ေလးတစ္ခုအေၾကာင္းပါ)
တန္ဖိုး
( ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကို ခံစားေရးဖြဲ႕ထားတာပါ)

Sunday, September 9, 2007

ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္သူတို႔ေတြ

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းကေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ပါ ...။ ပိေတာက္ေျမမဂၢဇင္းမွာလားမသိဘူး ေဖာ္ျပခံခဲ့ရဖူးပါတယ္ ...။ အစြန္းေရာက္ေနသူေတြနဲ႕ ဆံုေတြ႕ပါမ်ားရာကေန ... ဒီ၀တၳဳတိုေလးျဖစ္လာတယ္လို႕ေျပာလို႕ရပါတယ္ ...။

ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္သူတို႔ေတြ


အခန္းအမွတ္(၁)
`` ေၾသာ္ . . . မင္းကိုး . . . လာကြာ . . . ထုိင္´´
သူကကြၽန္ေတာ့္ကို ခရီးဦးႀကိဳျပဳၿပီး ခံုမွာ၀င္ထုိင္ခိုင္းပါတယ္။ သူကေတာ့သူရဲ႕ ခုတင္ေပၚကို ေျခႏွစ္ဖက္လံုး တင္ၿပီး တင္ပလႅင္ေခြထုိင္လိုက္တယ္။
``ေျပာပါဦး . . . မင္း ဘာကိစၥ ငါ့ဆီေရာက္လာရျပန္တာတုန္း . . . ပိုက္ဆံေခ်းဖို႔ေတာ့ စိတ္မကူးန႔ဲေနာ္ . . . ဒါပဲ . . .´´
၀င္၀င္ခ်င္း ေဆာက္နဲ႕ထြင္းသလုိ သူကအ့ဲဒီလို ေျပာလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္လည္းသည္းခံၿပီး အျခားကိစၥ ေတြဆီ ေရာက္မသြားခင္ ကိုယ္ကပဲစၿပီး စကားလမ္းေၾကာင္း ခင္းေပးလုိက္ရတယ္။
``ေၾသာ္ . . . ဒီလိုပါ . . . ဟိုတစ္ေန႔က အန္ကယ္ ေျပာလိုက္တ့ဲ စကားတစ္ခြန္းကို ကြၽန္ေတာ္ မရွင္းလို႔ဗ် . . . ဘာလဲ . . . လူေတြအားလံုးက အန္ကယ္ကို ၀ုိင္းၿပီးမနာလိုျဖစ္ေနၾကတာဆုိ . . . အဲဒါသူတို႔က အန္ကယ္ကို အလကားေနရင္း မနာလိုျဖစ္ေနရေအာင္ အန္ကယ္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြက သူတုိ႔ကို ဘယ္လုိမ်ား ထိခိုက္ေနလို႔လဲဗ်´´
``ဒါက . . . ဒီလိုရွိတယ္ကြ . . .´´
သူအဲဒီလို စကားစလုိက္တ့ဲအခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္လဲ အိတ္ကပ္ထဲက အသံဖမ္းစက္ကို သူမသိေအာင္ မသိမသာေလး ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္တယ္ . . . ။
``အဓိက ကေတာ့ . . . သူတုိ႔ကိုယ့္အတြက္ ေနရာေတြဖယ္ေပးေနရလုိ႔ေပါ့ကြာ . . .။ ကိုယ့္ကို မယွဥ္ႏုိင္လို႔ ကိုယ့္ေနာက္ကို ေရာက္ေနရတာကို မေက်နပ္ႏုိင္ၾကလို႔ေပါ့ . . .။ ကိုယ္ကလည္း အားနာတာတို႔ စာနာၫႇာတာတာတုိ႔ စတ့ဲစကားလံုးေတြကို သိပ္နားလည္တာမဟုတ္ဘူးကြ . . . အဲဒီေတာ့ . . . ကိုယ္ေလွ်ာက္ေနတ့ဲလမ္းမွာ ခလုတ္ကန္သင္းတစ္ခု ျဖစ္လာၿပီဆုိရင္ေတာ့ . . . ကန္ထုတ္ပစ္လုိက္တာပဲ . . . ။ ကုိယ့္ကိုဖက္ၿပိဳင္ၿပီး သူတုိ႔ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့လဲ အေ၀းကေန ၀ိုင္းမနာလိုျဖစ္ၾကၿပီး ကိုယ့္ကို ၀ိုင္းအေကာက္ႀကံဖုိ႔ပဲ စဥ္းစား ေနၾက တာေပါ့ . . .။´´
သူကအဲဒီ့လို ေျပာေနရာကေန ခဏထၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္က တံခါးကို ေသာ့ခေလာက္အႀကီးႀကီးနဲ႕ သြားခတ္လိုက္ပါတယ္။
``သူတုိ႔က အန္ကယ္ကို မေကာင္းႀကံၾကလိမ့္မယ္လို႔ အန္ကယ္ ယံုၾကည္ေနတယ္ေပါ့ . . . ´´
``ဒါေပါ့ကြာ . . . ဒါက အတိအက်ကို ေသခ်ာေနတ့ဲ ကိစၥပဲ တခ်ဳိ႕အပင္ေတြက အျမင့္ေရာက္ရင္ ေလပိုတုိက္တာခံရတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးတယ္ . . . သူတုိ႔ကေတာ့ ကိုယ့္ကို ေလန႔ဲတိုက္႐ုံတင္မကဘူး . . . ခုတ္လွဲ ပစ္ဖုိ႔ပါ ႀကိဳးစားခ်င္ေနၾကတာကြ . . . အခု . . . ဒီမွာေနေနရတာေတာင္ သိပ္စိတ္ခ်ရတာ မဟုတ္ဘူး . . . တစ္ခါတစ္ခါ ကုတ္အက်ႌအျဖဴေရာင္ရွည္ရွည္ႀကီးေတြ ၀တ္ထားတ့ဲေကာင္ေတြက ငါအခန္းကို လာေခ်ာင္းတတ္ ေသးတယ္ . . .။ အဲဒါေၾကာင့္ . . . မင္းျမင္တ့ဲအတုိင္းပဲ . . . ေသာ့ႀကီးႀကီးနဲ႕ ခတ္ထားရတာေလ . . .´´
သူဒီေေလာက္ လူေၾကာက္ေနၿပီးေတာ့မ်ား . . . ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လက္ခံစကားေျပာေနသားပဲလို႔ . . . ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိတာနဲ႕ . . .။
``အန္ကယ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုက်ေတာ့ အန္ကယ္ကို မနာလိုျဖစ္ၿပီး တစ္ခုခု လုပ္မွာမေၾကာက္ဘူးလား´´
``ဟား . . . ဟား . . . ဟား မင္းဗလေလးနဲ႕မ်ားကြာ မင္း၀င္လာကတည္းက ငါၾကည္ၿ့ပီးသားပါကြ မင္းမွာ ဘာလက္နက္မွမပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး . . . မင္းငါ့ထက္ လူေကာင္လည္းေသးေတာ့ မင္းငါ့ကို ဒီအတုိင္း ဘယ္လုိမွ ယွဥ္ခ်ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး . . . အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကို ငါအခုလို လက္ခံစကားေျပာေနတာေပါ့ကြ . . .။ ယံုၾကည္လြန္းလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး . . . ကိုယ့္လူေရ ဟား . . . ဟား . . . ဟား ´´
သူေျပာတာလဲဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တာပဲ . . . ခႏၶာကိုယ္ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းနဲ႕ က်န္းမာေရးေကာင္းတ့ဲ သ႕ူေလာက္ ကြၽန္ေတာ္ကမွ ဗလမေတာင့္တာ . . .။
``ဟုတ္ပါၿပီ . . . ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဒါနဲ႕ . . . အခုအန္ကယ္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ အကုန္လံုးကို . . . အန္ကယ့္ဇနီးနဲ႕ လႊဲထားတာေပါ့ေနာ္ . . .´´
``ေအးေပါ့ကြ . . . ကိုယ့္ရဲ႕လုပ္ငန္းေတြအကုန္လံုးမွာ ကိုယ္မရွိရင္ မျဖစ္ဘူးဆုိေပမယ့္လဲ ကိုယ့္ရဲ႕ က်န္းမာေရးနဲ႕ လံုၿခံဳေရးက ပုိၿပီးအေရးႀကီးတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့လဲ . . . မလႊဲခ်င္လည္း ဒီလိုပဲ လႊဲထားရတာေပါ့ကြာ . . . ´´
သူကအဲဒီ့လိုလဲ ေျပာၿပီးေရာ . . . သူရဲ႕ေသာ့ခေလာက္ႀကီးကို ထၿပီးစစ္ေဆးျပန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ သူေအးေအးေဆးေဆး နားသင့္ၿပီထင္တာနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ထြက္လာခ့ဲလုိက္တယ္။ အင္း . . . မထြက္ခင္မွာ သူရဲ႕ဖြင့္စရာမလိုတ့ဲ ေသာ့ခေလာက္ႀကီးကို သူလိုက္ဖြင့္ေပးလို႔ အလိုက္အထုိက္နဲ႕ ဟန္ေဆာင္လိုက္ရေသးတယ္။
``သြားၿပီ အန္ကယ္ေရ . . . ေနာက္အားေတာ့မွလာခ့ဲပါဦးမယ္ . . .´´

အခန္းအမွတ္ (၂)
ေဒါက္ . . . ေဒါက္ . . . ေဒါက္
တံခါးကို သံုးခ်က္ေခါက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္၀င္သြားေတာ့ . . . ။ သူက ခုတင္ေပၚကေန စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနရင္းနဲ႕ပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းေျပာတယ္ ။
``ပညာရွိကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္ရျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္၏တ့ဲ . . . ကဲဆုိ . . . မင္းဘာသိခ်င္ ျပန္ၿပီလဲ . . . ´´
ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္က စာလာေမးတ့ဲ တပည့္တစ္ေယာက္ကို ေျပာတ့ဲေလသံနဲ႕ သူက အဲဒီ့လုိ ေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲနဲ ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္သြားတယ္။ သူ႕ကိုယ္သူမ်ား ပညာရွိတ့ဲ . . . ပညာရွိမရွိေတာ့ မသိပါဘူး . . . ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ သူေျပာတ့ဲစကားေတြက ဟုတ္တာမဟုတ္တာ အပထား ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ . . . ကြၽန္ေတာ္လည္းသူ႔နားကခံုကို ဆြဲယူထုိင္ရင္း စဥ္းစား လာၿပီးသား ေမးခြန္းကို စေမးလုိက္တယ္။
``အခုတေလာ ေသာမတ္(စ္)အယ္လ္ဖ႐ိုင္းမန္း (Thomas L.Friedman) ေရးတ့ဲ ကမၻာႀကီးသည္ ျပားသည္ (The World Is Flat)ဆိုတ့ဲ စာအုပ္ အရမ္းနာမည္ႀကီးေနတယ္ဗ် . . . ။ အစ္ကိုကေရာ အဲဒီ့ အယူအဆကို ဘယ္လုိသေဘာရလဲ´´
ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီ့လိုေမးလုိက္ေတာ့ သူက ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို ေဘးခ်ၿပီး အိပ္လ်က္သားကေနပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းေျပာတယ္။
``ကမၻာႀကီးကိုေတာ့ လံုးသလား၊ ျပားသလား ငါ . . . မျငင္းခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ . . . ငါသိထားတာ တစ္ခုကေတာ့ လူေလာကႀကီးက ေလးေထာင့္ႀကီးကြ . . . ´´
သူေျပာေတာ့မွပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း လည္ထြက္သြားတယ္။ အယူအဆသစ္တစ္ခုကိုေတာ့ ဘယ္လုိ အေတြးအေခၚေတြနဲ႕ စာဖြဲ႕ျပဦးမလဲ မသိပါဘူး . . . ကြၽန္ေတာ္ဘာမွ ဆက္မေမးရေသးခင္မွာပဲ သူကဆက္ ေျပာတယ္ ။
``ဒီလိုကြာ . . . ေလးေထာင့္ပံု ကုဗတံုးတစ္ခုမွာ အေပၚယံမ်က္ႏွာျပင္တစ္ခု၊ ေအာက္မ်က္ႏွာျပင္ တစ္ခုနဲ႔ ေလးဘက္ေလးလံမ်က္ႏွာျပင္ ေလးခုရွိတယ္ မဟုတ္လား။ လူ႔ေလာကႀကီးကလဲ အ့ဲဒီလိုပါပဲကြာ . . . အေပၚယံမ်က္ႏွာျပင္ေပၚက လူေတြကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့။ ေလးဖက္ေလးလံ နံရံေတြေပၚက လူေတြကေတာ့ ျပဳတ္မက်ေအာင္ အတင္းကာေရာ ကုပ္တြယ္ဖက္တက္ေနၾကရတာေလ ေအာက္မ်က္ႏွာျပင္ကို ေရာက္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ ျပဳတ္က်ၾကေရာေပါ့ကြာ . . .´´
အဲ . . . သူအေတြးေလးကလည္း မဆုိးဘူးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိတယ္ သူကဆက္ေျပာတယ္
``အဲဒီ့ေလးေထာင့္ပံု လူ႕ေလာကႀကီးက တစ္ခါတစ္ခါေဘးတုိက္ႀကီး လည္ေနတတ္တယ္ကြ . . . အဲဒါသိပ္မေကာင္းဘူ၊တခါတခါ အထက္ေအာက္ ေျပာင္းျပန္လည္မွ မွ်တမွာေပါ့ကြ . . . ´´
သူ႔စကားကို ေခါင္းညိတ္ေထာက္ခံေနရင္းက ကြၽန္ေတာ္သူ႔ခုတင္ေပၚကို မ်က္စိေရာက္သြားတယ္။
``အစ္ကို . . . ဒီစာအုပ္ေတြကို ေခါင္းအံုးအိပ္ေတာ့ ေခါင္းမနာဘူလား . . . ေခါင္းအံုးကို သူတုိ႔က ၀ယ္မေပးၾကဘူးလား . . . ´´
ကြၽန္ေတာ္က ေျပာရင္းဆုိရင္း ေခါင္းအံုးလိုက္ရွာမယ္လုပ္ေတာ့ သူက ကပ်ာကယာန႔ဲတားတယ္။
``ေဟ့ . . . ေဟ့ . . . မရွာနဲ႕ . . . မရွာနဲ႕ . . . ငါတမင္သက္သက္ စာအုပ္ေတြကို ေခါင္းအံုး အိပ္တာကြ၊ အဲဒါမွ အိပ္မက္ထဲမွာပါ စာဖတ္လို႔ရမွာေပါ့ . . . ေခါင္းအံုးအိပ္႐ုံတင္မကဘူး . . . ဒီမွာၾကည့္´´
သူက ေျပာလည္းေျပာ ...သူ႕ခုတင္ေပၚမွာခင္းထားတဲ့ ဖ်ာကိုလည္း ဆဲြလွန္ျပပါတယ္။ ဖ်ာေအာက္မွာ အစီအရီခင္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြက ထပ္လ်က္သား . . .
``ငါ့ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးနဲ႕ ငါ့အေသြးအသားေတြထဲကို ဒီစာအုပ္ေတြထဲက စိတ္ဓါတ္ေတြ၊ ၀ိဥာဥ္ေတြ၊ ႏွလံုးသားေတြ စီး၀င္လာေအာင္ ဒီတုိင္းစီမံထားရတာပဲကြ . . . ဒါ့ေၾကာင့္လဲ . . . ငါ အခုလို ပညာ၇ွိ ျဖစ္ေနတာေပါ့ . . .´´
စကားအေကာင္းေျပာေနရာကေန . . . ေဖာက္လာပါၿပီ . . . အဲဒါေတြေၾကာင့္လဲ သူ႔အခန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ ၾကာၾကာမေနခ်င္တာပါ။ အဲဒါနဲ႕ . . . ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္ဆုိၿပီး ထထြက္မယ္ အျပင္မွာ သူက လွမ္းတားပါတယ္။
`` ေဟ့ . . . ေဟ့ . . . ေနဦးေလ၊ ငါမင္းကို ေျပာစရာရွိေသးတယ္ကြ၊ သိပ္မၾကာေသးခင္က ငါစာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္လုိက္ရတယ္၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ DNA ကိုယူၿပီး ကလံုး (Clone) ေတြ ကူးယူလို႔ ရေတာ့မယ္တ့ဲ့ . . . ။ အဲဒါဆုိ . . . ငါရဲ႕ DNA ေတြနဲ႔ ငါ့လုိ ပညာရွိေတြ အမ်ားႀကီးပြားယူလုိ႔ ရေတာ့မွာ ေပါ့ေနာ္ . . . အဲဒီလိုဆုိရင္ေတာ့့ . . . ငါတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ငါလိုပညာရွိေတြ ေပါလာဦးေတာ့မွာပဲ . . . မင္းငါ့ကို အဲဒီ့ကိစၥေလး တစ္ခ်က္ေလာက္စံုစမ္းေပးပါကြာ . . . ၊ ဒါ . . . အနာဂတ္အတြက္ အရမ္းအေရးႀကီးတယ္ကြ´´
``အင္း . . . အင္း . . . အင္းပါဗ်ာ . . . ကြၽန္ေတာ္ စံုစမ္းၾကည့္လုိက္ပါ့မယ္ အခုေတာ့ ျပန္လိုက္ဦးမယ္´´
ကြၽန္ေတာ္လဲ စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႕ ေခါင္းေတြြစြတ္ညိတ္ျပခ့ဲၿပီး သူ႔အခန္းထဲကေန ထြက္လာခ့ဲလုိက္တယ္။

အခန္းအမွတ္(၃)
``ဟယ္ . . . ေမာင္ေလး . . . လာေလ . . . ဘယ္လိုလဲ . . . မ´ ေျပာထားတ့ဲ ေမာ္ဒယ္လ္ လုပ္ဖိုိ႔ကိစၥ စဥ္းစားၿပီး သြားၿပီးလား . . . မင္း႐ုပ္မင္းရည္နဲ႕ ခႏၶကိုယ္အခ်ဳိးအစား က်ေအာင္သာ နဲဲနဲေလ့က်င့္လုိက္မယ္ ဆုိရင္ . . . ျဖစ္ႏုိင္တယ္ကြ . . . ´´
သူက ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္လံုးကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္ၿပီး၊ အဲဒီ့လုိေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အျမန္အျမန္ပဲ ခံုတစ္ခုဆြဲၿပီး ထုိင္လုိက္ရတယ္။
`` အမ . . . ေနေကာင္းရဲ႕လား . . . ´´
`` အမေလး . . . ေကာင္းလြန္းသမွ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေနတာပဲ . . . ရင္ -၃၂၊ ခါး-၂၈၊ တင္-၃၆ တစ္ျပားသားမွကို မေလွ်ာ့ေသးဘူး´´
သူကေျပာရင္းဆုိရင္း ကြၽန္ေတာ့္ေ၇ွ႕မွာ ကိုယ္ဟန္ျပသလုိ လုပ္ျပေနလုိ႔ အတင္းဆြဲၿပီး ျပန္ထုိင္ခိုင္းရ ပါေသးတယ္။
``ေၾသာ္ . . . ဟုတ္ပါတယ္ . . . အမ အရင္လုိလွေနေသးတယ္ဆုိတာ၊ ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။´´
``အရင္လုိလွတယ္ဆုိလုိ႔ . . . မင္းကိုပဲ မ´ေျပာျပရဦးမယ္ . . . ။ မ´ ပထမဆံုးမယ္ၿပိဳင္ပြဲ၀င္တုန္းက ဆုိေလ . . . ။ မ´အလွမွာ ယစ္မူးၿပီး ပရိသတ္ထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ စင္ေပၚအတင္းတက္လာလုိ႔ ပြဲေတာင္ မနည္းၿငိမ္ေအာင္ ထိမ္းလုိက္ရေသးတယ္ကြဲ႕ . . . သိလား . . . ေနာက္ၿပီး . . . အခ်ဳိ႕ဒိုင္လူႀကီး ေတြဆုိရင္ မ´အလွည့္ေရာက္ၿပီဆုိ အမွတ္ေပးဖို႔ေတာင္ ေမ့ေနၾကတ့ဲသူေတြရွိတယ္ . . . ေမာင္ေလးရဲ႕´´
သူေျပာေနတာတာေတြက လြန္ခ့ဲတ့ဲ ႏွစ္(၂၀)ေလာက္က မလြဲေအာင္ကို ေသခ်ာခ့ဲမယ္ဆုိတာ အခုေလာေလာဆယ္သူရဲ႕ ႐ုပ္ရည္ကိုမွန္းၾကည့္႐ုံနဲ႕ သိသာပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ . . . အခုနဲနဲဆုိးတာက အသက္ ၄၀-နားကပ္လာလုိ႔ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ ျဖစ္ခ်င္လာတ့ဲ မ်က္ႏွာျပင္ကို မိတ္ကပ္ေတြ အေဖြးသားဖုိ႔ထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ ရဲပေလာင္းခတ္ေအာင္ ဆိုးထားတာပါ . . . ။
``ဒီအတုိင္းေလးလဲ . . . လွပါတယ္ အမရယ္ . . . ဘာလို႕ အဲဒီ့ေလာက္ေတာင္ အလွေတြ ျပင္ထားရတာလဲ . . . ´´
``မင္းမသိပါဘူး . . . ေမာင္ေလးရယ္ . . . အခုေခတ္ေနာက္တက္ေလးေတြက သူတုိ႔ရဲ႕ မေလာက္ေလးမေလာက္စား ကိုယ္လံုးေလးေတြနဲ႕ အသက္အရြယ္ေလးကို အားကိုးၿပီး မ´တုိ႔ကို ပုခံုးျခင္းယွဥ္ခ်င္ ၾကတယ္ေလ၊ အဲဒါေၾကာင့္ . . . သူတုိ႔ေတြ ကိုယ့္ထက္သာမသြားေအာင္ အခုလိုပဲ အၿမဲတမ္း ၿဖီးလိမ္း ခ်ယ္သေနရတယ္ . . . ေမာင္ေလးေရ . . . ´´
သူကေျပာရင္းဆုိရင္းကိုပဲ မွန္ေရွ႕သြားၿပီး ေခါင္းၿဖီးလိုက္၊ မိတ္ကပ္ေလးတုိ႔လိုက္ လုပ္ေနျပန္ပါတယ္။
``ေနာက္ၿပီး . . . မ´ေနာက္ဆံုးၿပိဳင္တ့ဲ မယ္ေရြးပြဲအေၾကာင္း ေျပာျပဦးမယ္ . . . တကယ္ဆုိ ဒီမယ္ဘြဲ႕က မ´အတြက္ပဲဆုိတာ ၿပိဳင္ပြဲမစခင္ကတည္းက ေသခ်ာၿပီးသား . . . ။ မ´အလွကို ယွဥ္ႏုိင္တ့ဲသူမွ မရွိေသးတ့ဲဟာကို . . . ၿပိဳင္ပြဲလဲစေရာ အားလံုးရဲ႕ မ်က္စိေတြကလည္း မ´ဆီမွာ . . . အားလံုးကလဲ ဒီမယ္ဘြဲ႕ သရဖူကိုေဆာင္းမယ့္သူဟာ မ´ပဲလို႔ ထင္ေနၾကတ့ဲအခ်ိန္ေပါ့ . . . အဲဒီ့မွာ အကဲျဖတ္ဒိုင္လူႀကီးေတြရဲ႕အမွတ္ ေတြကိုေပါင္းအၿပီး . . . မယ္ဘြဲ႕ကို ေၾကလဲေၾကျငာေရာေလ . . . အမယ္ေလး . . . ေမာင္ေလးေရ . . .သူတုိ႔ေၾကျငာတ့ဲနာမည္က မ´နာမည္မဟုတ္ဘူးျဖစ္ေနေရာ . . . သိလား ´´
အဲဒီ့စကားကို အံတႀကိတ္ႀကိတ္၊ တက္တေခါက္ေခါက္နဲ႕ ေျပာေနတာပါ။ သူေဒါသေတြ ထြက္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္နဲနဲေၾကာက္လာတယ္။
``ပရိသတ္ေတြအားလံုးကလည္း လက္ခုပ္ေတြတေျဖာင္းေျဖာင္း တီးေနၾကေပမယ့္ . . .သူတုိ႔ မ´ဘက္မွာရွိေနတယ္ဆုိတာ မ´သိေနတယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႔ . . . မ´လဲ အဲဒီ့စင္ေပၚကေနပဲ အကဲျဖတ္ေတြကို လက္ၫႇိဳးေငါက္ေငါက္ထုိးၿပီး . . . ရွင္တုိ႔ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ရလို႔ . . . ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ ဒီမိန္းမကက်မထက္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပိုၿပီးေတာ့ လွေနလုိ႔လဲဆုိၿပီး အျပတ္ခ်ဲေတာ့တာပါ . . . ။ အဲဒါနဲ႔ ပြဲလဲပ်က္ ပါေလေရာ . . . ေမာင္ေလးရယ္ ´´
သူကေျပာေနရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာပါတယ္ . . . မ်က္လံုးမွာရွဲဒိုးေတြ ဆြဲထားတာေၾကာင့္ သူရဲ႕မ်က္ရည္ေတြက မဲမဲႀကီးေတြပါ။ ခဏေနေတာ့ မ်က္ရည္ေတြကို ျပန္သုတ္ၿပီး မဲေနတ့ဲပါးျပင္ကို ပါးနီေတြနဲ႔ ႐ိုက္ေနျပန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရွိေနရင္ သူရဲ႕႐ႈံးခ့ဲတ့ဲ အျခားမယ္ေရြးပြဲေတြအေၾကာင္း ထပ္ေျပာၿပီး ထပ္ငိုဦးမွာ စိုးတာန႔ဲ အျမန္အျမန္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထထြက္လာခ့ဲလုိက္တယ္။

အခန္းအမွတ္(၄)
အခန္းအျပင္ကေန . . . ေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူကုတင္ေပၚမွာ တရားထုိင္ေနတာန႔ဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း တံခါးကို အသာအယာေလးတြန္းဖြင့္ၿပီး သူေဘးနားကခံုေလးမွာ ထုိင္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္သ႕ူကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္း သူက ျဗဳန္းခနဲ မ်က္လံုးပြင့္လာၿပီး . . . ကြၽန္ေတာ္ကုိ ျပဴးၾကည့္ေနတယ္ . . .
``အဘ . . . ကြၽန္ေတာ္ေလ . . . မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား´´
``ေအး . . . မွတ္မိတယ္။ မင္းရဲ႕အနာဂတ္အေၾကာင္းေတြ ငါႀကိဳျမင္ေနလို႔ . . . အဲဒါမင္းကို ေျပာျပမလို႔ . . . မင္းမွဟုတ္ရဲ႕လားဆုိတာ . . . ေသခ်ာေအာင္ ၾကည့္ေနတာ . . . ´´
သူကေျပာရင္းဆုိရင္း ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ေခါင္းကို လက္တစ္ဘက္နဲ႔အုပ္ရင္း အာ႐ုံခံသလုိ လုပ္ေနပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္လဲ မႀကိဳက္ေပမ့ဲ သူ႕ကိုစိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစခ်င္တာန႔ဲ ဒီအတုိင္းပဲ ၿငိမ္ေနလုိက္တယ္။
``မင္းမၾကာခင္ ရာထူးတက္လိမ့္မယ္ . . . ´´
ဒါေတာ့ဟုတ္တယ္ . . . မၾကာခင္မွာ ကြၽန္ေတာ္အခုလုပ္ေနတ့ဲ သုေတသနစာတမ္းၿပီးရင္ . . . ဘြ႕ဲလြန္တစ္ခု ထပ္ရေတာ့မွာေလ။
``အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတြက သိပ္မေကာင္းဘူးကြ . . . အဲဒီ့ေတာ့ ငါမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး . . . ငါက ေကာင္းတာေတြပဲ ေဟာခ်င္တာကြ´´
``အင္း . . . ဟုတ္တယ္ . . . အဒါေကာင္းတယ္။ မေကာင္းဘူးဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္လဲ နားမေထာင္ခ်င္ဘူး၊ အဲဒီ့ေတာ့ အဘျမင္တာေတြကို အဘပဲမွတ္ထားလုိက္ေတာ့ေနာ္ . . . ကြၽန္ေတာ္ အခုလာတာက အဘကို ေမးခြန္းေလးတစ္ခုေလာက္ ေမးခ်င္လုိ႔ပါ . . . ´´
ကြၽန္ေတာ္အဲဒီ့လိုေျပာေတာ့ သူက တစ္ခ်က္စဥ္းစားဟန္ျပဳၿပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ ျပန္ေျဖတယ္။
``ေမး . . . ေမးေလ . . . ငါအာ႐ုံရတ့ဲေမးခြန္းဆုိရင္ ငါေျဖမယ္´´
``ဒီလိုပါ . . . အဘ . . . သူမ်ားေတြရဲ႕ ေရွ႕ျဖစ္၊ ေနာက္ျဖစ္ေတြကို ျမင္ျမင္ေနရတယ္ေျပာတယ္၊ အဲဒါ . . . အဘရဲ႕ ေနာက္ျဖစ္မယ့္ အနာဂတ္ကိုေရာ အဘျပန္မၾကည့္ဘူးလားလို႔ . . . ´´
ကြၽန္ေတာ္အဲဒီ့လုိ ေမးလိုက္ေတာ့ သူက သူရဲ႕ေမးေစ့ကို လက္န႔ဲတပြတ္ပြတ္လုပ္ရင္း တဟင္းဟင္းနဲ႔ ရယ္တယ္ . . . အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေတာ့မွ . . .
``ငါ အဲဒီ့လုိ ငါရဲ႕အနာဂတ္ကိုျမင္ၿပီး လူေတြကို လိုက္လိုက္ေျပာျပေနလို႔လဲ သူတုိ႔နဲ႔ငါနဲ႕ အေၾကာ မတည့္တာေပါ့ကြ . . . ´´
`` ကြၽန္ေတာ္ကို ေျပာျပပါဦး . . . အဘျမင္တ့ဲ အဘရဲ႕အနာဂတ္အေၾကာင္းေလး . . . ´´
အရင္တစ္ေခါက္လာတုန္းကလည္း သူက အရမ္းခ်မ္းသာတ့ဲ သူေဌးႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္မယ့္ အေၾကာင္း၊ ေငြေတြထားစရာေနရာ မရွိလုိ႕ အလွဴအတန္းကုိ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ လုပ္ရမယ္ဆုိတ့ဲအၾကာင္းေတြေျပာျပခ့ဲၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူရဲ႕အနာဂတ္က တစ္ခါန႔ဲတစ္ခါ မတူတတ္တာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ထပ္ေမးလိုက္တာပါ။
``ေအး . . . လြန္ခ့ဲတ့ဲ . . . ၅-ရက္ေလာက္ကပဲ . . . ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါ ေတာက္ပေနတ့ဲ နတ္သားတစ္ပါးက ငါ့ကို လာေျပာသြားတယ္။ နတ္ျပည္မွာငါ့အတြက္ ဘံုဗိမာန္တစ္ခု ေပၚလာၿပီတ့ဲ၊ အဲဒါ ငါေသတာနဲ႔ အဲဒီ့ကို တခါတည္းတန္းသြားရမွာတ့ဲ။ ဒါေပမယ့္ . . . ငါကလည္း ေတာ္ေတာ္န႔ဲ ေသဦးမွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ . . . အဲဒါ . . . မင္းအရင္သြားေနရင္ေနႏွင့္ပါလား . . . ´´
``ဟာဗ်ာ . . . မေျပာေကာင္းမဆုိေကာင္း . . . ´´
ကြၽန္ေတာ္ကအဲဒီလုိ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းေတာ့ သူကတစ္ေယာက္တည္းသေဘာေတြက်ၿပီး ဆက္ေျပာပါတယ္။
``နတ္သမီးေလးငါးရာလဲ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီလုိ႔ သူကေျပာတာပဲ။ သူအဲဒီလုိေျပာေတာ့ ငါ အခု ခ်က္ခ်င္းေတာင္ ေသခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္ကြာ . . . ´´
အဲဒီလုိေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲနဲလန္႔သြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ . . . အခန္းထဲမွာသူ သူကိုယ့္ကို ေသေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ဘယ္လုိအရာ၀တၱဳမွ ရွိမေနတာကိုေတြ႕မွ နဲနဲစိတ္ေအးသြားတယ္။
`` အင္း . . . ဟုတ္ၿပီ . . . ဟုတ္ၿပီ . . . ဒါဆိုလဲ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လုိက္ဦးမယ္ . . . အဘ ေျပာသလို ကြၽန္ေတာ္ရာထူးတက္ရင္ အဘကို အရင္ဆံုး ျပဳစုမယ္ . . . ဟုတ္ၿပီလား . . . ´´
အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္အခန္းအမွတ္(၄)ထဲကေန ျပန္ထြက္လာခ့ဲလိုက္တယ္ ။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
`` ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ . . . ေဒါက္တာ . . . ကြၽန္ေတာ္ကို ဒီတစ္လလံုး အခုလို အနီးကပ္ ေလ့လာခြင့္ေပးတ့ဲအတြက္ . . . ေဒါက္တာတုိ႔ကို ဘယ္လုိေက်းဇူးဆပ္ရမယ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး . . .´´
`` ရပါတယ္ . . . ငါ့ညီရယ္ . . . မင္းရဲ႕စာတမ္းၿပီးလုိ႔ဘြဲ႕လြန္ရတ့ဲအခါ ဒီေနရာေလးကို ျပန္သတိရရွိလာမယ္ ဆုိရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ . . . ´´
ကြၽန္ေတာ္တာ၀န္က် ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြအားလံုးနဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြကို တစ္ေယာက္မက်န္ လုိက္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အဲဒီ့ေဆး႐ုံႀကီးကေန ျပန္ထြက္လာခ့ဲလုိက္တယ္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
သူတုိ႔ဟာ တသီးတသန္႔ထားၿပီး သုေတသနျပဳရေလာက္ေအာင္ ထူးျခားတ့ဲ စိတ္ေ၀ဒနာရွင္ေတြပါ . . . ။ အမွန္အတုိင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ လူေကာင္းေတြကေတာင္ ျပန္ၿပီး ဆရာတင္ရေလာက္တ့ဲ အဆင့္ျမင့္အ႐ူးေတြလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူတုိ႔နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ သြားၿပီးစကားေျပာရတာ တေျဖးေျဖးနဲ႕ကိုက ႐ူးခ်င္သလိုလုိ ျဖစ္လာၿပီး၊ သူတို႔နဲ႕အတူတူ ငါပါ၀င္ေနလိုက္ရေကာင္းမလားဆုိတ့ဲ အေတြးေတာင္ ခဏခဏ ေပၚမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ . . . သူတုိ႔အားလံုးရဲ႕ တူညီတ့ဲအခ်က္တစ္ခုကေတာ့ အစြန္းေရာက္ေနတ့ဲ အာ႐ုံအ၀န္းအ၀ိုင္းေတြၾကားထဲမွာ မိမိကိုယ္ကို ရွာမေတြ႕ၾကဘဲ ဘ၀ရဲ႕အဓိပၸါယ္ဆုိတာေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနၾကျခင္းပါ။
သူတုိ႔ေလးေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာတစ္ခုက၊ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးစီ ယဥ္ယဥ္ေလး႐ူးေနၾကတ့ဲ လူတုိင္းလူတုိင္းဟာ (စိတ္အေျခအေနတစ္ခုခုသာ လြန္ကဲျပင္းထန္သြားရင္ ) အခ်ိန္မေရြး သြက္သြက္ခါေအာင္ ႐ူးသြားႏုိင္တယ္ဆုိတာပါပဲ . . . ။

ေနဘုန္းလတ္
၁၆-၁၁-၀၅(Wed)

Wednesday, September 5, 2007

ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြေျပာခဲ့သလဲ ...

ေအာက္မွာေရးထားတာေတြကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ဆီမီနာမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တာေလး ေတြရဲ႕ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ပါ ...

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒီေန႕ျပဳလုပ္တဲ့ ေဟာေျပာပြဲေလးရဲ႕ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း why do we blog … ? ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေလးျဖစ္ပါတယ္ …။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘာ့ေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္ေရးၾကသလဲေပါ့ …။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘာ့ေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္ေရးၾကသလဲဆို တာကို ေနာက္ေျပာမယ့္ ဘေလာ့ဂါညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက မေျပာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႕ … ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာဘာလဲ …၊ ဘေလာ့ေတြ ဘယ္လိုစျဖစ္လာသလဲ … ဆိုတဲ့ ေတာ့ပစ္ေလးေတြကို တင္ျပေပးမွာျဖစ္ပါတယ္ …။

ဒါကေတာ့ Wikipedia မွာေဖာ္ျပထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ အဓိပၸယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေလးပါ …။

A blog (a portmanteau of web log) is a website where entries are written in chronological order and commonly displayed in reverse chronological order. "Blog" can also be used as a verb, meaning to maintain or add content to a blog.

ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာ ၀ပ္ဘ္ဆိုဒ္တစ္ခုပါပဲ ဒါေပမယ့္ သူ႕အထဲမွာ ပါ၀င္တဲ့ စာေတြပံုေတြ၊ အၿမဲတမ္း ထပ္ထပ္တင္ေနတာေတြ chronological order အရ တင္ထားတဲ့ ၀ပ္ဘ္ဆိုဒ္ေတြကိုပဲ ေနာက္ထပ္နာမည္အသစ္တစ္ခုအေနနဲ႕ထပ္ေပးလုိက္တာပါ …။ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတဲ့စကားလံုးကို verb (ႀကိယာ) တစ္ခုအေနနဲ႕လဲ သံုးလို႕ရပါတယ္။

Blog = A a website where entries are written in chronological order

Blogging = To write entries in, add material to, or maintain a weblog.

Blogger = a person who keeps and updates a blog

ဘေလာ့ဂ္ေတြရဲ႕ သမိုင္းကိုလိုက္ေကာက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့့ ဂ်ပ္စတင္ေဟာ(Justin Hall) ဆိုတဲ့သူက ဆြက္မိုးေကာလိပ္ (Swarthmore College) မွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ စာေပသင္ယူေနစဥ္ ၁၉၉၄ခုႏွစ္မွာပဲ Justin's Links from the Underground လို႕အမည္ရတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္ပုိင္ဘေလာ့ဂ္ www.links.net ကိုစတင္ခဲ့ပါတယ္။ ေတြ႕ရွိခ်က္ေတြအရေတာ့ သူ႕ကို မ်က္ေမွာက္ေခတ္ဘေလာ့ဂါ (Blogger) ေတြရဲ႕ ဘိုးေအလို႕ယူဆလို႕ရပါတယ္။ ၂၀၀၄ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ နယူးေယာက္တုိင္း မဂၢဇင္း ကလည္း သူ႕ကို ကိုယ္ပုိင္ဘေလာ့ဂ္ေတြရဲ႕တည္ေထာင္သူ the founding father of personal blogging အျဖစ္ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ့ေနာက္ပိုင္းမွာ chronological order နဲ႕ လုပ္ၾကတဲ့ ၀ပ္ဘ္ဆုိဒ္ေတြေပၚလာၾကၿပီး … Logging the Web ဆိုတဲ့စကားေခတ္စားလာပါတယ္။ ၀ပ္ဘ္ဆိုဒ္ေတြထဲကို အစဥ္လိုက္စီတန္းထည့္ျခင္းေပါ့ဗ်ာ …။ ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ Blog ဆိုတဲ့ စကားလံုးျဖစ္လာေစတဲ့ web ဆိုတဲ့စကားလံုးနဲ႕ log ဆိုတဲ့စကားလံုးကို ေပါင္းစပ္လိုက္တဲ့သူကေတာ့ ဒီလူပါ …။ ဂြၽန္ဘာဂါ (Jorn Barger) လို႕ေခၚပါတယ္။ ဂြၽန္ဘာဂါက weblog ဆိုတဲ့စကားလံုးအတြဲအဆက္ကို ၁၉၉၇ ဒီဇင္ဘာလမွာပဲ robot wisdom weblogs လို႕အမည္ရတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္ www.robotwisdom.com ထဲမွာ ခ်ျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ဘေလာ့ဂ္ပါ …။ Weblog ဆိုတဲ့စကားလံုးဟာ the Oxford English Dictionary မွာ အမွန္တကယ္တရား၀င္ ပါ၀င္ခဲ့တာကေတာ့ ၂၀၀၃ခုႏွစ္ မတ္လမွျဖစ္ပါတယ္။ "weblog" "weblogging" “weblogger” ဆိုၿပီး verb အေနနဲ႕ပါ၀င္လာခဲ့တာပါ။

၁၉၉၉ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာေတာ့ Peter Merholz ဆိုတဲ့သူက Weblog ဆိုတဲ့စကားလံုးကို we blog လို႕ခြဲခ်လိုက္ၿပီး BLog ဆိုတဲ့စကားလံုးတစ္ခုေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၄ခုႏွစ္မွာေတာ့ Merriam-Webster's Dictionary က blog ဆိုတဲ့စကားလံုးကို the word of the year in 2004 အျဖစ္ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။

အၾကမ္းမ်ဥ္း ဒီလိုျမင္ၾကည့္လုိ႕ရပါတယ္ ...။

website ------ loggingthe web

logging the web ------ weblog

weblog ------ we blog

we blog ------ blog

ဘေလာ့ဂ္ (Blog) ေတြဟာ ကမၻာတစ္၀ွမ္းလံုးမွာရွိတဲ့ လူသားေတြအားလံုးဆီကို အလြန္လွ်င္ျမန္တဲ့ႏႈံးနဲ႕ ေရာက္ရွိသတင္းေပး ႏုိင္တဲ့အျပင္၊ ဘေလာ့ဂ္ေရးသူနဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူေတြ အျပန္အလွန္ဆက္သြယ္ေျပာဆိုလို႕လဲရေနတာေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ blogosphere လို႕ေခၚတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလာကဟာ အင္တာနက္နဲ႕အကြၽမ္းတ၀င္ရွိၾကတဲ့လူတန္းစားအားလံုးရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳ၊ အေတြးအျမင္၊ အယူအဆ၊ ခံစားခ်က္ေတြဖလွယ္ရာ စကား၀ိုင္း ( forum) တစ္ခုအသြင္ေဆာင္လာပါတယ္။

စက္တင္ဘာ ၁၁ ရက္ (World Trade Center) အၾကမ္းဖက္မႈအၿပီးမွာဆိုရင္ ဒီအၾကမ္းဖက္မႈနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ၊ ထင္ျမင္ ယူဆခ်က္ေတြ၊ ေတြ႕ၾကံဳခံစားရမႈေတြကို ဆက္သြယ္ဖလွယ္ၾကတဲ့ေနရာမွာ ဘေလာ့ဂ္ေတြဟာ အျခားေသာနည္းလမ္းေဟာင္းေတြထက္ ပိုမိုလြယ္ကူျမန္ဆန္တာေၾကာင့္ အဓိကအေနနဲ႕ အသံုးျပဳျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ အီရတ္စစ္ပြဲဟာဆိုရင္လဲ တနည္းအားျဖင့္ ဘေလာ့ဂ္စစ္ပြဲတစ္ခုလို႕ဆိုရေလာက္ေအာင္ကို ဘဂၢဒက္မွာရွိတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ဘေလာ့ဂ္ေတြဟာ မ်ားစြာေသာဖတ္႐ႈသူေတြရရွိခဲ့ပါတယ္။ စလမ္ပက္ရွ္ (Salam Pax) ဆိုသူဟာဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕ဘေလာ့ဂ္ျဖစ္တဲ့ dear_raed.blogspot.com ကို စာအုပ္အျဖစ္ေတာင္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါေသးတယ္။

အခုေနာက္ပုိင္းမွာ ၀ပ္ဘ္ဆိုဒ္ေတြကိုေက်ာ္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္ေတြေခတ္စားလာတာ သိသိသာသာပါပဲ …။ ေနာက္ၿပီး ဘေလာ့ဂါေတြလဲ သိသိသာသာကိုမ်ားလာပါတယ္ … ဒါဟာ ေခတ္ကေတာင္းဆိုလို႕ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုပါ …။ ခုေနာက္ပိုင္း ကမၻာေပၚမွာ websiteေတြကိုေက်ာ္ၿပီး ေခတ္စားလာတာကေတာ့ Web log (Blog) ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ Website တစ္ခု တည္ေဆာက္ရတာေလာက္အလုပ္လဲမမ်ား၊ ပိုက္ဆံလဲမကုန္တဲ့အတြက္ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ(Blog)အေရအတြက္ဟာ သိသိသာသာႀကီးကို တိုးလာတာေတြ႕ရပါတယ္။(Blog) ေတြကို အသံုးမ်ားလာရျခင္းရဲ႕အဓိကအခ်က္ကေတာ့ အသံုးျပဳရတာလြယ္ကူ အဆင္ေျပလြန္းတဲ့အတြက္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ Domain Name ေတြ web host ေတြအတြက္လဲ free service ေပးေနတဲ့ ဆိုဒ္ေတြရွိေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလိုေျပာလို႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြအားလံုးဟား အလကားယူၿပီးေတာ့ပဲ လုပ္ၾကတယ္လို႕ေတာ ့မဟုတ္ပါဘူး ….။

Nir Ofir ဆုိတဲ့သူက ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာစၿပီး ဘေလာ့ဂ္ေဒးကို သတ္မွတ္ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္ …။

ဒါကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေဒးမွာ လုပ္ဖို႕ေျပာထားတဲ့ အေလ့အထေလးေတြပါ။ ဒါေတြလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ဘေလာ့ဂါအသစ္ေတြတိုးပြားေစႏုိင္ တဲ့ အတြက္ ဒီအေလ့အထေလးကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္သြားသင့္ပါတယ္ ...။

Find 5 new Blogs that you find interesting

Notify the 5 bloggers that you are recommending them as part of BlogDay 2007

Write a short description of the Blogs and place a link to the recommended Blogs

Post the BlogDay Post (on August 31st)

အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီေန႕ကို ဘေလာ့ဂ္ေဒးလို႕ေခၚႏုိင္ေပမယ့္ ေ၀ါဘေလာ့ဂ္ေဒးလုိ႕ေတာ့ ေခၚလို႕မရေသးပါဘူး။ တစ္ေန႕ေန႕ ကမၻာတစ္၀ွမ္းလံုးမွာရွိၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြအားလံုးက သူရဲ႕သတ္မွတ္ခ်က္ကို မျငင္းပယ္ေတာ့ပဲ လက္ခံလိုက္ၾကၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒီေန႕ဟာ ေ၀ါဘေလာ့ဂ္ေဒးျဖစ္လာမွာပါ။

အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့အထဲမွာ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိေတာ့ စံုသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီလို႕ ေျပာလို႕ရပါတယ္ …။ ထပ္မံေလ့လာစရာ ေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ …။ ဘေလာ့ဂ္လုပ္တယ္ဆိုတာဟာ နည္းပညာပုိင္းဆိုင္ရာအလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ေနျခင္းသက္သက္မဟုတ္ပါဘူး။ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြပါသလို၊ အႏုပညာေတြလဲ စိမ့္၀င္ေနပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အြန္လိုင္းေပၚမွာ အဆင့္အတန္းတစ္ခု နဲ႕ ရပ္တည္ေနတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ၊ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူေတြ အျပန္အလွန္နားလည္မႈနဲ႕တည္ေဆာက္ထားတဲ့ Society (လူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခု) ရွိေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အခု ဒီပဲြေလးကို ၀ုိင္း၀န္းစီစဥ္ၾကတဲ့ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြအားလံုးရဲ႕ တူညီတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုကေတာ့ အားလံုးကို ေခတ္နဲ႕မ်က္ေျခမပ်က္ေစခ်င္တာပါ …။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဆရာတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားလံုးေလးတစ္ခု ကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ living fossil မျဖစ္ပါေစနဲ႕တဲ့ …။ living fossil ဆိုတာ … အခုလက္ရွိအသက္ရွင္ေနေပမယ့္ သူတို႕ရဲ႕ မ်ိဳးစိတ္ေတြက ေရွးေခတ္က မ်ိဳးစိတ္ေတြနဲ႕သြားတူေနတဲ့ သက္ရွိေတြကိုဆိုလိုတာပါ…။ သူဆိုလိုတာက အသက္ရွင္ေနရက္နဲ႕ ေခတ္နဲ႕အညီ လိုက္ပါေျပာင္းလဲႏိုင္ျခင္းမရွိပဲ က်န္ေနခဲ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္ မျဖစ္ပါေစနဲ႕လို႕ပါ …။ အဲဒီ့လိုလူေတြအမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္ …။ ကၽြန္ေတာ္က မသိတဲ့သူေတြကို မသိရေကာင္းလားဆိုၿပီး အျပစ္တင္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္တမ္းက သိျခင္းနဲ႕ မသိျခင္းကို ျခားထားတဲ့အလႊာက တကယ့္ကိုပါးပါးေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႕လဲ living fossil တစ္ေကာင္မျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားေနသလို … ႏုိင္ငံရဲ႕အနာဂတ္ကို တစ္ေန႕ေန႕တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ပုခံုးလႊဲယူၾကမယ့္ လူငယ္ထုႀကီးတစ္ရပ္လံုးကိုလဲ … living fossil ေတြျဖစ္မေနေအာင္ႀကိဳးစားၾကပါလို႕ တုိက္တြန္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေဟာေျပာမႈကို နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ …။ အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ …။

Sunday, September 2, 2007

ဆီမီနာႀကီးတစ္ခုကၽြန္ေတာ္တို႕လက္ကေန လွလွပပႀကီးလြတ္က်သြားတယ္ … ။

ဆီမီနာႀကီးတစ္ခုကၽြန္ေတာ္တို႕လက္ကေန လွလွပပႀကီးလြတ္က်သြားတယ္ …

အဲဒီ့ေန႕က MICT Park ကုိ ၈နာရီခြဲေလာက္ကတည္းကကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနခဲ့တယ္ … ခ်ိန္းထားတာက ၉နာရီမွပါ … ကၽြန္ေတာ္ကိုက စိတ္ေစာေနၿပီး အေစာႀကီးေရာက္သြားတာ။ ကုိယ့္ထက္ေစာတဲ့သူ တစ္ေယာက္က ရွိေနတယ္ … သူက စိတ္ကူး …။ ခန္းမထဲကို ခဏ၀င္ၾကည့္ … ေနာက္ဆံုးတန္းကခံုေတြကိုေရွ႕နဲနဲတိုးစီခို္င္းၿပီး … က်န္တာဘာမွလုပ္စရာမရွိတာနဲ႕ … Service + ကအဖြဲ႕ေတြကို လည္တဆန္႕ဆန္႕နဲ႕ေမွ်ာ္ေနလိုက္တယ္ …။ လာၾကပါၿပီ … ေရွ႕ေျပးတစ္ဖြဲ႕ … သူတို႕နဲ႕အတူ ကပ္ဖို႕ဗီႏို္င္းေတြ၊ ေ၀ဖို႕ စာရြက္စာတမ္းေတြက ပါလာၿပီ …။ အဲဒီ့ကစၿပီး အလုပ္စရႈပ္ပါၿပီ …။ ဗီႏိုင္းေတြခ်ိတ္ … စာရြက္စာတမ္းေတြျပင္ဆင္ …။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ ဘလာေဂါက္ဦးေဆာင္တဲ့ ေနာက္တစ္ဖြဲ႕ထပ္ေရာက္လာတယ္ …။ ယူလာတဲ့ လက္ပ္ေတာ့ေလးကိုထုတ္၊ ဘလာေဂါက္ကလဲ ပါလာတဲ့ လက္ပ္ေတာ့ကိုထုတ္ … ၿပီးေတာ့ ဒီပြဲေလးရဲ႕ live blog (www.why-do-we-blog.blogspot.com) ေလးကိုတင္ဖို႕ ေကာ္နက္ရွင္ေတြစစမ္းၾကတယ္ …။ အဲဒီ့အဖြဲ႕ကို မေလးရွားကေန တကူးတကျပန္လာတဲ့ ကိုေက်ာ္ေဇယ်(၀ိုင္ခ်ိဳ) ႀကီးက ဦးေဆာင္တယ္ …။ ဘလာေဂါက္က ေဟာေျပာသူေတြကို ရိုက္ဖို႕ ဗြီဒီယုိကင္မရာဆင္တယ္ …။

`ကိုမ်က္လံုးဘယ္မွာလဲ ကိုမ်က္လံုး …´

အရပ္အရွည္ဆံုး ကိုမ်က္လံုးႀကီးနဲ႕ တုိင္းၿပီးဆင္ရမယ္ဆိုလို႕ လိုက္ရွာေတာ့ ဟိုလူက အိမ္သာထဲမွာ အ၀တ္အစားလဲေနတုန္း …။

`အခမ္းအနားမွဴး … ပင့္ဂိုး … ပင့္ဂိုးမေရာက္ေသးဘူး …။ ´

` ဟိုမွာ … ဟိုမွာ ´

` အင္ … ေဘာင္းဘီရွည္ၾကီးနဲ႕ … ´

အဲလိုေျပာလိုက္ေတာ့ပင့္ဂိုးချမာ ခဏေပ်ာက္သြားၿပီး ျပန္ေရာက္လာတယ္ … ၀မ္းဆက္နဲ႕ အၾကမ္းဖက္ခံဖို႕ အဆင္သင့္ျဖစ္သြားတယ္ …။ J

လာပါၿပီဗ်ာ … မမီ …

`လူေတာင္မွားတယ္ဗ်ာ …´

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဒီလူနဲ႕ဒီလူ ေခြးခ်ီသြားတာေတာင္မွတ္မိတဲ့ကိစၥကို … အဲဒီ့လို ေလာကြတ္ေခ်ာ္တဲ့သူက ရွိေသး …။

` စလိုက္ရႈိးေတြ ျပင္ရဦးမယ္ … လုပ္ပါဦး ကိုႀကီးေက်ာ္(ကိုေက်ာ္ေဇယ်)ရဲ႕ …´

`အာ … ခဏေနပဲေျပာရေတာ့မယ္ … စလိုက္ရႈိးက အခုထိမၿပီးေသးဘူးလားဗ် …´

အဲဒီလိုနဲ႕ အားေနလို႕ ညေလးနဲ႕ခ်က္ဖို႕ျပင္ေနတဲ့ကိုေက်ာ္ေဇယ် မမီေၾကာင့္ အလုပ္ရသြားတယ္ … ။ J

ေျပာမယ့္သူေတြက ကိုေမာင္စစ္ရဲ႕ လက္ပ္ေတာ့ကိုသံုးမွာဆိုေတာ့ သူ႕ကို ေမွ်ာ္ရတာလည္ပင္းလဲရွည္ … စိတ္ေတြလဲေမာ …။ ဖုန္းေခၚေတာ့လဲ ဖုန္းကမကိုင္ … ဟူး …..။

`လာၿပီ လာၿပီ … ကိုစစ္လာၿပီ …´

အိတ္ႀကီးႏွစ္အိတ္ကိုဆြဲၿပီး ကိုစစ္ႀကီးေရာက္လာပါၿပီ …။ ကြန္ပ်ဴတာေတြထုတ္ … ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ … အားပါးပါး … Desktop တစ္ခုလံုးဘာဖိုင္ေတြမွန္းကိုမသိဘူးျပည့္ေနတာပဲ … ၿပီးေတာ့ ၾကြက္ ၾကြက္ (Mouse) လဲပါမလာဘူးတဲ့ …။ ဒါနဲ႕ပဲ ကိုစစ္စက္ကိုေအာက္မွာထားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္စက္ကိုပဲတင္ဖို႕လုပ္ၾကတယ္ …။

ေကာ္နက္ရွင္ကလဲ အခုအထိစမ္းေနတာ အဆင္ကိုမေျပေသးဘူး …။ Myanmar Info Tech ဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့ …။ မိန္းစပြန္ဆာေတြေရာက္လာေတာ့ ၁၀နာရီေက်ာ္ေနၿပီ … သူတို႕အတြက္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ စားပြဲေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာေတြကပဲ သံုးလံုးျဖစ္ေနတယ္ …။ တစ္လံုးက အေပၚကိုတင္ဖို႕အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးပဲ စလိုက္ရႈိးေတြျပင္ေနတုန္း … က်န္ႏွစ္လံုးက ကိုစစ္၊ ကိုတက္၊ ဇာနည္တို႕ တရံုးရံုးနဲ႕ ေကာ္နက္ရွင္စမ္းေနတုန္း …။ အဲဒါနဲ႕ပဲ စားပြဲေနာက္တစ္လံုး ထပ္တိုးေပးလိုက္တယ္ … ။ အျပင္မွာလဲ စပြန္ဆာေတြအတြက္ စားပြဲမဆန္႕တာနဲ႕ တစ္လံုးထပ္တိုးေပးလိုက္တယ္ …။ ပရိသတ္ေတြကလဲ တစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စ နဲ႕ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ …

၁၀ နာရီခြဲခါနီးက်ေတာ့ စိုးေဇယ်ႀကီးကအနားကပ္လာၿပီးေျပာတယ္ … နာရီ၀က္ပဲလိုေတာ့တယ္တဲ့ … အစီအစဥ္ကို အတိအက်စမွျဖစ္မယ္တဲ့ …။ အိုေက … စလိုက္ရိႈးေတြၿပီးရင္ စက္ကိုအေပၚတင္ၿပီး ပရိုဂ်က္တာနဲ႕စမ္းၾကမယ္ … ။

` ဘာညာ မလာေသးဘူးေလ …´

` အာ … ဒါဆိုလဲ ရွိတာနဲ႕ပဲတင္ၿပီးစမ္းလိုက္ေတာ့ဗ်ာ … ေနာက္မွပဲ သြားထည့္လိုက္ေတာ့မယ္´

အဲဒါနဲ႕ပဲ ကိုတက္စ္နဲ႕ ကိုေက်ာ္ေဇယ် အေပၚတက္ၿပီး ပရိုဂ်က္တာကိုစမ္းၾကတယ္ … ။ အားလံုးအိုေက အပိုအလိုမရွိကြက္တိ … ။

၁၀နာရီ၄၅ေလာက္မွာ အခမ္းအနားမွဴးပင့္ဂိုးရဲ႕အသံထြက္လာတယ္ …

` ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ဆီမီနာကို ၁၁နာရီတိတိအခ်ိန္မွာစတင္မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ … တက္ေရာက္လာသူလူႀကီးမင္းမ်ား ေနရာယူေပးၾကပါရန္ ေလးစားစြာပန္ၾကားအပ္ပါတယ္ရွင္ … ´

သူေျပာတာ အဲလိုလားေတာ့အတိအက်မမွတ္မိေတာ့ဘူး … ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့သေဘာအတုိင္းပါပဲ သူထေျပာတယ္ …။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ … ထင္ေတာင္မထင္ရဘူး … J

ကၽြန္ေတာ္တို႕အခ်င္းခ်င္း လက္မေထာင္ျပၾကတယ္ … ဂြတ္တယ္ေပါ့ …။ အစကေတာ့ေကာင္းသြားပါၿပီ …။

အဲဒီလိုနဲ႕ ၁၁ နာရီမထုိးခင္ေလးမွာပဲ ဘာညာလဲေရာက္လာတယ္ … စလိုက္ရိႈးေတြလဲအကုန္ၿပီးသြားတယ္ …။

၁၁ နာရီ နဲနဲအစြန္းမွာပဲ အခမ္းအနားကိုစတင္လိုက္တယ္ …။

အစီအစဥ္(၁) အခမ္းအနားဖြင့္လွစ္ေၾကာင္းေၾကျငာတယ္ …

ေျဖာင္း … ေျဖာင္း … ေျဖာင္း … ေျဖာင္း … ေျဖာင္း ….

အစီအစဥ္(၂) ဦးရဲျမတ္သူက အဖြင့္အမွာစကားေျပာၾကားေပးတယ္ … လက္ခုပ္သံေတြက တရစပ္ … ကင္မရာေတြမ်ားစြာကလည္း တဖ်တ္ဖ်တ္ …။

ဘေလာ့ဂါေတြဟာ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ကို အဓိကအသံုးျပဳေနၾကသူေတြျဖစ္ၿပီး … အခုလိုစုစုစည္းစည္းနဲ႕ ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ အရမ္း၀မ္းေျမာင္၀မ္းသာျဖစ္မိေၾကာင္း ေျပာသြားတယ္ … (၁၅) မိနစ္ေလာက္ပါပဲ …

အစီအစဥ္(၃) ကၽြန္ေတာ္လြတ္က်ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္အလွည့္ေရာက္လာတယ္ …

လြတ္က်ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ေတြကိုခဏထား ပုဆိုးကိုကၽြတ္မက်ေအာင္သတိထားၿပီး စင္ေပၚတက္သြားလိုက္တယ္ … ၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတုိင္းေပါ့ … မဂၤလာပါ ဘာညာကြိကြေျပာၿပီး … Slide Show ေလးကိုစဖြင့္လိုက္တယ္ … စလိုက္ရႈိးေတြတစ္ခုၿပီး တစ္ခုနဲ႕အတူ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ကလဲ စကားလံုးေတြ တစ္ခြန္းၿပီး တစ္ခြန္း ထြက္က်လာတယ္…၊ လာေရာက္ၾကတဲ့ ပရိသတ္ေတြရဲ႕မ်က္လံုးေတြထဲမွာလဲ စိတ္၀င္စားမႈေတြကို သိုက္သိုက္၀န္း၀န္းျမင္လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အားတက္သြားတယ္ … ။ slide show ေတြေပၚေနတဲ့ screen ႀကီးကို လက္ညွိဳးထိုးထိုးၿပီးေျပာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မၾကည့္ရက္လို႕ စိုးေဇယ်ႀကီးက ေလဆာပြိဳင့္တာေလးလာေပးတယ္ …။ information ကိုအဓိကေဇာင္းေပးေျပာရတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕သမုိင္းေၾကာင္းေလးကို ကိုယ္သိသေလာက္ေလး ေျပာအၿပီး … ေနာက္ဆံုးမွာ လူငယ္ေတြကို living fossil ေတြမျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကပါလို႕တုိက္တြန္းၿပီး … နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္တယ္… ။ လက္ခုပ္သံေတြလွ်ံထြက္အက်မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ စင္ေပၚကေနဆင္းလာခဲ့လိုက္တယ္ …။

အစီအစဥ္(၄) ဘာညာဘာညာက ဘာဘာညာညာေတြတက္ေျပာတယ္ …။ ေအာက္ကေနအလိုက္တသိနဲ႕ ခံုခုေပးဖို႕ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးသတိမရၾကေတာ့ … သူ႕ခမ်ာ … ေမာ့ေမာ့ ေမာ့ေမာ့နဲ႕ေျပာရရွာတယ္ …။ သူေျပာေနတဲ့တခ်ိန္လံုး ကၽြန္ေတာ္လဲ … စင္ရဲ႕ဘယ္နားက တဂၽြတ္ဂၽြတ္အသံျမည္လာမလဲလို႕ နားစြင့္ေနရတယ္ …။ သိခ်င္တာရွိရင္ သူ႕လို အက်ီၤ၀တ္ထားတဲ့သူေတြကို ေမးႏုိင္ပါတယ္တဲ့ … သူ႕လိုအက်ီၤ၀တ္ထားတဲ့သူက တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးသူတစ္ေယာက္တည္းဟာကိုဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အေနာက္နားမွာထုိင္ေနတဲ့ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္က ေနာက္တယ္ …။ Service + က ၀ါရင့္ဆရာမတစ္ေယာက္ပီပီ … ပရိသတ္ကိုအေကာင္းဆံုးထိန္းေခၚေဟာေျပာသြားခဲ့တယ္ …

ေျဖာင္း … ေျဖာင္း … ေျဖာင္း …. ေျဖာင္း ….။

အစီအစဥ္(၅) မိန္းစပြန္ဆာျဖစ္တဲ့ စုဗူးက မခ်ိဳဇင္ေအး စကားတက္ေျပာတယ္ …

၀က္ရုပ္ကေလးနဲ႕စုဗူးေလးအေၾကာင္းကိုရွင္းျပတယ္ … ၿပီးခါနီး သူက သူလုပ္လာတဲ့စလိုက္ရႈိးေလးကိုဖြင့္အျပမွာ အသံလဲ မထြက္ဘူးတဲ့ … အသံနဲ႕လုပ္လာတဲ့ဟာကိုတဲ့ … ။ အဲဒါနဲ႕ MIT ကလူေတြကိုအေျပးသြားေခၚေပမယ့္ … သူက အသံမပါပဲ သူကိုယ္တုိင္ေျပာၿပီးေတာ့ပဲ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ရတယ္ …။ (ႏို႕ … သူတို႕က အသံပါပါမယ္ ဆိုတာကုိ ႀကိဳမွမေျပာတဲ့ဟာကို …) ။

ဒီအစီအစဥ္ၿပီးေတာ့ … အခ်ိန္က ၁၂နာရီနဲ႕ ၁၅ မိနစ္ပဲရွိေသးတယ္။

အစီအစဥ္(၆) အားလံုးေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့ အစားအေသာက္အစီအစဥ္ အတြက္ အခ်ိန္ ၄၅ မိနစ္ေပးလိုက္တယ္…။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ မုန္႕ကတစ္ခု …။ စားၾကေသာက္ၾက … live Blog တင္ေနၾကတဲ့သူေတြကေတာ့ မနားရဘူး … (live တင္သေယာင္နဲ႕ ခ်က္ေနၾကတာလားေတာ့မသိဘူး)၊ Jအႀကီးဆံုးမုန္႕ကိုေရြးမွာခဲ့ေပမယ့္ … ထမင္းမစားရေသးေတာ့ ဘယ္လိုမွမ၀ဘူး … အဲဒါနဲ႕ေရေတြပဲလွိမ့္ေသာက္ေနရတယ္ …။ တစ္နာရီတိတိမွာအစီအစဥ္ကိုျပန္စတယ္ … ။ အစီအစဥ္ျပန္အစမွာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ကိုညီလင္းဆက္ရယ္၊ ကိုမ်က္လံုးရယ္က အထဲကိုျပန္မ၀င္ၾကပဲ … Brake Time မွာ ျပန္ေပးထားၾကတဲ့ ေမးခြန္းစာရြက္ေတြကို ဘယ္ေမးခြန္းေတြေျဖမယ္ … ဘာေတြကိုေတာ့မေျဖဘူး … ဘယ္ေမးခြန္းကိုေတာ့ ဘယ္သူ႕ေျဖမယ္ … ဘယ္ေမးခြန္းကိုေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုေျဖခို္င္းမယ္ … စသည္ျဖင့္ ေခါင္းစားၾကတယ္ …။

အစီအစဥ္ (၇) အရ ေစတန္ေဂါ့(ကိုထိန္လင္းေရႊ) က ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕သေဘာသဘာ၀ကိုေျပာတယ္ …။ စကားေျပာနဲနဲျမန္ေနတာကလြဲလို႕ အားလံုးအဆင္ေျပတယ္ …။

အစီအစဥ္ (ဂ)ကေတာ့ ၾကားျဖတ္အစီအစဥ္ေလးအျဖစ္ Service +ရဲ႕ပိုင္ရွင္ ကိုရဲ စင္ကာပူကေနလွမ္းပို႕လိုက္တဲ့ စာကို ကိုေ၀(သတင္းစာ)က သူေျပာခ်င္တာေလးေတြကိုပါ ေပါင္းထည့္ၿပီးတက္ေျပာတယ္ …။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ့အခ်ိန္အျပင္မွာ ေမးခြန္းေတြျပန္ေျဖဖို႕ေခါင္းစားေနလို႕ သူဘာေတြေျပာသြားသလဲဆိုတာေတာ့မသိလိုက္ဘူး ။ သူမ်ားေတြျပန္ေျပာတာၾကားရသေလာက္ေတာ့ …သူေျပာတဲ့အထဲမွာ အေရျပား … အယားေျပ ဆိုတာရယ္ … အသည္းႏွလံုးက ကၽြဲပုခံုးထဆိုတာရယ္လားမသိဘူး ပါတယ္ဆိုပဲ … J

အစီအစဥ္ (၉) မွာ နာမည္ေက်ာ္ သတင္းေထာက္ႀကီးစိုးေဇယ်က တက္ေရာက္လာသူေတြထဲကို မိုက္တစ္လံုးနဲ႕၀င္ၿပီး ဗ်ဴးတဲ့ အစီအစဥ္ေပါ့ …။ သူေမးတာေတြက အေမးခံရတဲ့သူေတြက ဒီလူမေျဖရင္ထိုးမယ့္ရုပ္ လို႕စဥ္းစားမိလို႕လားမသိဘူး … ေမးသမွ်ကိုေသေသခ်ာခ်ာေလးေျဖေပးၾကတယ္ …။ ခမ္းမက်ယ္ႀကီးထဲမွာ သတင္းေထာက္ႀကီး ဟိုဘက္ေျပးလိုက္ ဒီဘက္ေျပးလိုက္နဲ႕ … နဲနဲေဟာဟဲဆိုက္သြားတယ္ …။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ

အစီအစဥ္ (၁၀)ကိုေရာက္လာတယ္ … မမီ … စင္ေပၚေရာက္ေရာက္ျခင္း ပရိသတ္ေတြမ်ားလြန္းလို႕ရင္ေတာင္ ခုန္သြားတယ္ ဆိုတဲ့စကားလံုးနဲ႕ အားလံုးကိုစခ်ဳပ္လိုက္တယ္ …။ ၿပီးေတာ့စေျပာတယ္ … ဘေလာ့ဂ္ေတြရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးျပစ္ေတြအေၾကာင္းကို Screen Shot ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႕ ဘေလာ့ဂါေတြ တကယ္ပိုက္ဆံရတာမရတာအပထား အားလံုးကို သေရက်ေအာင္ေျပာသြားတယ္ …။ ေသခ်ာတာေတာ့ ေျပာသြားတဲ့အထဲမွာ မမီအၾကာဆံုးပဲဆိုတာပါ …။

ေျဖာင္း ေျဖာင္း ေျဖာင္း ေျဖာင္း

အစီအစဥ္ (၁၁)ကေတာ့ ကိုမ်က္လံုးပါ …။ အားလံုး အျမင္ၾကည္လင္ေစဖို႕ ကိုမ်က္စဥ္းကိုသံုးၾကပါစို႕ … လို႕ေျပာမယ္ႀကံၿပီးကာမွ သူ႕သားေလးမ်က္ႏွာနဲ႕ပင့္ဂိုးက ခ်မ္းသာေပးလိုက္တယ္ …။ ကိုမ်က္စိႀကီးစေျပာပါၿပီ … ဒီတစ္ခါေတာ့ သူမ်ားေျပာတာေတြကို ေခါင္းလုိက္လိုက္ညိတ္ေနတဲ့ ကိုမ်က္စိ သူေျပာတာေတြကို ေအာက္က ပရိသတ္ေတြက ေခါင္းညိတ္ညိတ္ျပေနတာနဲ႕ ႀကံဳလိုက္ရတယ္ …။ သူက ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ ေနာက္ထပ္ေသာ ေျခလွမ္းေတြျဖစ္တဲ့ portal နဲ႕ စာအုပ္အေၾကာင္းကိုေျပာတယ္ …။

အစီအစဥ္(၁၂) အေနနဲ႕ ကိုမ်က္လံုးႀကီး … ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုကိုလုပ္ျပေတာ့မယ္လဲဆိုေတာ့ … ပရိသတ္ထဲက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စာအုပ္ေလးေတြထုတ္ၿပီး စိတ္၀င္တစားလိုက္မွတ္ၾကတာကိုေတြ႕ရတယ္ …။

ကိုမ်က္လံုးၿပီးေတာ့ အစီအစဥ္ (၁၃) ပရိသတ္မ်ားေမးျမန္းထားသည္မ်ားကိုျပန္လည္ေျဖၾကားျခင္းအစီအစဥ္။

အခမ္းအနားမွဴးကဖိတ္ေခၚတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကၽြန္ေတာ္ေျဖရမယ့္ေမးခြန္းစာရြက္ေလးေတြကို ကိုင္ၿပီး ဒုတိယအႀကိမ္ စင္ေပၚကိုထပ္တက္လိုက္တယ္ …။ ေမးခြန္းေတြကိုေျဖေနခ်ိန္မွာပဲ ကိုၿဖိဳးကစာရြက္ေလးတစ္ရြက္လာေပးတယ္ … ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ကေရးေပးလိုက္တာ … သူ႕လက္မွတ္ကေလးနဲ႕ … ေမးခြန္းေတြမ်ားသည္ဟုထင္ပါသည္ တိုတိုေျဖသင့္သည္ဟုထင္ပါသည္ … တဲ့ …။ ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္တယ္ … ေမးခြန္းေတြ ဒီေလာက္တက္လာလိမ့္မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕လဲထင္မထားခဲ့ … ပရိသတ္ကလဲ ကၽြန္ေတာ္ေျဖေပးေနတာကို စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ေနၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဗိုက္ဆာေနၾကသလို သူတို႕လဲ ဆာေနၾကမွာပဲလို႕ ေတြးလိုက္မိတယ္ … ။ အဲဒါနဲ႕ပဲ တိုတိုတုတ္တုတ္ ထိထိမိမိျဖစ္ေအာင္ အတတ္ႏုိ္င္ဆံုးႀကိဳးစားၿပီး ေမးခြန္းေတြကိုေျဖေပးလိုက္တယ္ …။ ကၽြန္ေတာ္ေျဖအၿပီးမွာ ကိုညီလင္းဆက္ကိုထပ္မံဖိတ္ေခၚလိုက္တယ္ … သူလဲ ေမးခြန္းေလးေတြကို ပါးပါးနပ္နပ္နဲ႕ ေျဖေပးသြားခဲ့တယ္ …။ ၿပီးေတာ့ Technical ဆိုင္ရာေမးခြန္းအခ်ိဳ႕ကိုေျဖဖို႕ ေစတန္ေဂါ့ဒ္ တက္လာတယ္ … သူလဲ လိုရင္းကို ျမန္ျမန္ေလးပဲေျဖေပးသြားတယ္ …။ ၿပီးေတာ့ စုဗူးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ေမးခြန္းေတြကို မခ်ိဳဇင္ေအးကပဲတက္ေျဖေပးသြားတယ္ …။

အားလံုးေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနၾကတဲ့ အစီအစဥ္(၁၄) ကိုေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ …။ အခ်ိန္ကလဲ ၄နာရီကို နဲနဲစြန္းေနပါၿပီ။ ကံစမ္းမဲအစီအစဥ္စပါၿပီ … ကံစမ္းမဲႏႈိက္ေပးၾကမယ့္ MBS အဖြဲ႕သားအခ်ိဳ႕စင္ေပၚကိုတက္လာၾကပါၿပီ …။

တီရွပ္ေတြ၊ ဘေလာ့ဂ္လုပ္နည္းသင္တန္းေတြ၊ အင္တာနက္ ၁၀နာရီသံုးစြဲခြင့္ကဒ္ေတြ၊ ေနာက္ 512 memory stick တစ္ေခ်ာင္း ၊ 1G memory stick တစ္ေခ်ာင္းတို႕ကို ဦးရဲျမတ္သူ၊ စင္ကာပူကဘေလာ့ဂါ ကိုေ၀ယံလင္း၊ မေလးရွားကဘေလာ့ဂါ ကိုေက်ာ္ေဇယ် ၊ ကိုတက္စလာ၊ ကိုစစ္အိမ္၊ မဘာညာ စသူေတြက မဲႏႈိက္ၿပီး ပရိသတ္ထဲက မဲေပါက္သူေတြကို လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြေပးအပ္ခဲ့ၾကတယ္ …။ ဇင္ကိုလတ္ရဲ႕ဦးေလးက စပို႕ရွပ္တစ္ထည္မဲေပါက္သြားတယ္ …။ ရွားရွားပါးပါး တီရွပ္ပဲလားမသိဘူး မဲေပါက္တဲ့သူကို ေက်ာ္ေဇယ်လို႕အေခၚမွာ ႏွစ္ေယာက္ထထြက္လာတယ္ … အဲဒါနဲ႕ မွတ္ပံုတင္စစ္ၾကည့္ၿပီး မွန္တဲ့သူကရသြားလို႕ … တစ္ေယာက္က လွည့္ျပန္သြားရတယ္ …။ အဲဒီ့လွည့္ျပန္သြားတဲ့ ကိုေက်ာ္ေဇယ်ေပါ့ 512 memory stick လဲမဲေဖာက္ေရာ … သူ ေပါက္သြားတယ္ …။ ကံထူးပါေပး ကိုေက်ာ္ေဇယ်ရယ္ …။ မေလးရွားကဘေလာ့ဂါႀကီး ကိုေက်ာ္ေဇယ်ကလဲ သူ႕နာမည္ပါဆိုၿပီး အဲဒီ့ 512 memory stick ကိုအတင္း သြားလုမယ္လုပ္ေနလို႕ ၀ိုင္းဆြဲထားရေသးတယ္ …။ J

အားလံုးၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ …

အစီအစဥ္ (၁၅) စီမီနာႀကီး ေအာင္ျမင္စြာၿပီးဆံုးေၾကာင္းေၾကျငာအပ္ပါသည္တဲ့ …။

ေျဖာင္း … ေျဖာင္း … ေျဖာင္း … ေျဖာင္း … ေျဖာင္း … ေျဖာင္း … ေျဖာင္း …. ေျဖာင္း … ေျဖာင္း … ေျဖာင္း … ေျဖာင္း … ေျဖာင္း ….

အဲဒီ့လက္ခုပ္သံေတြထဲမွာ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြအားလံုးရဲ႕ အျဖဴေရာင္ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြပါတယ္ …။ အခက္အခဲေတြမ်ားစြာကိုေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့အတြက္ အားရေက်နပ္မႈေတြပါတယ္ …။ ပင္းပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြၾကားထဲက ေပါ့ပါးလန္းဆန္းမႈေတြပါတယ္ …။

အခုမွပဲ ရင္ထဲက အလံုးႀကီးက်သြားေတာ့တယ္ …။ ခန္းမတစ္ခုလံုးအျပည့္ တက္ေရာက္အားေပးၾကတဲ့ ပရိသတ္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့လဲ ပီတိေတြျဖစ္ရတယ္ …။ အစီအစဥ္ (၁၆) နဲ႕ (၁၇) အေၾကာင္းကိုေတာ့ ေနာက္ေတာ့မွေျပာျပေတာ့မယ္ … ။

ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ျဖစ္ရတာကို ဂုဏ္ယူပါတယ္ဗ်ာ …။