Pages

Monday, December 31, 2007

HAPPY NEW YEAR မွာ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြ ...

HAPPY NEW YEAR မွာ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြ ...

Hopes accompanied us to the next year's dates

All what we have done are also with us as a shade

Pure the heart for knowing the true rights

Pure the mind for making the best times

You are the one who can manage to earn both cold and warm

New Year is the one that remind u to value the length of time

Every change won't be same what you want to gain

We have to try again to attain the various aims

Your view can be changed according to your brain

Every point of view can make you in sane

A man should be a man who can take responsibility of his stand

Remember that you can't pass clearly to the new year if you have the unfinished affairs in the old year.

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ... အင္တာနက္ထဲမွာ လုိက္ရွာရင္းနဲ႕ Happy New Year ဆိုတာကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ကဗ်ာေလးေတြစပ္ထားၾကတာ ေတြ႕လိုက္တာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကိုယ့္ဖာသာကို အဲဒါမ်ိဳးေလး စပ္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး ... ေလွ်ာက္ေရးမိတာေလးပါ ...။ ႏွစ္သစ္ကူး အထိမ္းအမွတ္သေဘာကို မေဆာင္ရင္ေတာ့လဲ ေဆာရီးပါ ...။ ႏွစ္သစ္တစ္ခုအတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ေပးတဲ့ စကားလက္ေဆာင္ေလးလို႕ပဲ သေဘာထား ေစခ်င္ပါတယ္ ...။

Hopes accompanied us to the next year's dates

ႏွစ္သစ္ရဲ႕ေန႕စြဲေတြထဲကိ ု ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက အတူလိုက္ပါလာၾကတယ္ ...။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာေတြ ဘာတစ္ခုမွ်မွ ျဖစ္မလာေသးတာေလ ... အဲဒီ့ေတာ့လဲ အဲဒီ့ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြကို ႏွစ္သစ္တစ္ခုထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆက္လက္ထမ္းပိုးသယ္ေဆာင္သြားၾကရမွာ အေသအခ်ာပဲေပါ့ ...။

All what we have done are also with us as a shade

ကၽြန္ေတာ္တို႕လုပ္ၿပီးခဲ့တဲ့ အရာေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ေနာက္ကေန အရိပ္ေတြလို ကပ္ပါလာၾကတယ္ ...။
ေကာင္းမႈေတြလုပ္ခဲ့သလား၊ မေကာင္းမႈေတြလုပ္ခ့ဲသလား အဲဒါေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ႏွစ္ေဟာင္းထဲမွာ ထားခဲ့လို႕မရပါဘူး ...။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြပီပီ ကံကံ၏အက်ိဳးကို လက္ခံယံုၾကည္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ေကာင္းမႈေတြကိုခံစားဖို႕နဲ႕ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့မေကာင္းမႈေတြအတြက္ ၀ဋ္ျပန္ခံဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ေတြ ႀကိဳေတြးထားသင့္ပါတယ္ ... ။


Pure the heart for knowing the true rights

စစ္မွန္တဲ့အခြင့္အေရးေတြကိုသိဖို႕အတြက္ ... ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ႏွလံုးသားေတြကိုသန္႕စင္ထားၾကမယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြဟာ လူရယ္လို႕ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ အခြင့္အေရးဆိုတာ ဘာေတြကိုေျပာတာလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို ကိုယ္ကိုယ္တုိင္အတြက္ေရာ သူမ်ားေတြအတြက္ပါ ေျဖႏုိင္ဖို႕ ႀကိဳးစားထားသင့္ပါတယ္ ...။ လူေတြရဲ႕စစ္မွန္တဲ့အခြင့္အေရးဆိုတာကို သိႏုိင္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ႏွလံုးသားေတြ သန္႕စင္ေနဖို႕လိုပါတယ္ ...။ ႏွလံုးသားေတြမသန္႕စင္ဘူးဆိုရင္ ... ကုိယ့္အတြက္ အခြင့္အေရးကို တိုးတြက္ တတ္ၿပီး သူမ်ားရဲ႕အခြင့္အေရးေတြကိုေတာ့ ေလွ်ာ့တြက္တတ္ပါတယ္ ...။ ဒါေၾကာင့္ ႏွလံုးသားေတြကို သန္႕စင္ၿပီး ... လူတုိင္းရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကို သိေနေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႀကိဳးစားၾကပါစို႕ဗ်ာ ...။

Pure the mind for making the best times

အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ကာလေတြကို ဖန္တီးဖို႕ ... ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ စိတ္ေတြကို သန္႕စင္ထားၾကမယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြက အတိတ္ဆိုတဲ့ အမည္နာမတစ္ခုအျဖစ္နဲ႕ ႏွစ္ေဟာင္းမွာ က်န္ခဲ့မွာျဖစ္ေပမယ့္ ...။ အဲဒီ့ အတိတ္ဆိုတာေတြကပဲ တစ္ေန႕ေန႕တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သမုိင္းဆိုတဲ့ အမည္နာမ အသစ္ တစ္ခုနဲ႕ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ေမွာက္မွာ ျပန္လည္ ေပၚထြက္လာမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပါပဲ ...။ သမိုင္းရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ဘာေတြတင္က်န္ရစ္ခဲ့သလဲ ဆိုတာဟာ မ်က္ေမွာ္ေခတ္ကလူေတြ သူတို႕ရဲ႕အခ်ိန္ကာလ ေတြကို ဘယ္လုိကုန္ဆံုးေစၾကၿပီး ဘာေတြကိုဖန္တီးေနၾကသလဲ ဆိုတဲ့ အေပၚမွာ အမ်ားႀကီးမူတည္ပါတယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ အခ်ိန္ကာလေတြကို အေကာင္းဆံုးဖန္တီးႏုိင္ဖို႕ဆိုတဲ့ ေနရာမွာလဲ အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့ စိတ္ေတြ သန္႕စင္မြန္ျမတ္ေနၾကဖို႕ပဲျဖစ္ပါတယ္ ...။ စိတ္ဓါတ္ေအာက္တန္းက်သူေတြမ်ားေနလို႕ကေတာ့ ... အခ်ိန္ကာလေတြက ညစ္ေပေမွာင္မႈိင္းေနမွာျဖစ္သလို အဲဒီ့ေခတ္ရဲ႕ သမုိင္းဟာလဲ ေႏွာင္းလူေတြရဲ႕ေခတ္မွာ ရိုင္းစုိင္းေနမွာေသခ်ာပါတယ္ ...။

You are the one who can manage to earn both cold and warm

သင္ဟာ ေအးစက္ျခင္းနဲ႕ ေႏြးေထြးျခင္း ဘယ္အရာကို မဆိုရယူႏုိင္ေအာင္ ထိမ္းကြပ္ႏုိင္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သူျဖစ္တယ္ ...။
ေလာကဟာ ဆန္႕က်င္ဘက္ေတြမ်ားစြာနဲ႕ သက္၀င္လႈပ္ရွားေနတဲ့ ... လူတို႕ရဲ႕ အသိုင္းအ၀န္းတစ္ခုပါ ...။ အေကာင္းလား အဆိုးလား၊ အႏုိင္လား အရႈံးလား ၊ အခ်စ္လား အမုန္းလား ဘယ္အရာကိုပဲ သင္ရေနသလဲဆုိတာဟာ သင့္ရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲရွိတဲ့ သင္တစ္ေယာက္တည္းပိုင္တဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈပဲျဖစ္ပါတယ္ ...။
သင္ရေနတဲ့ အဆုိးအေကာင္း၊ အက်ိဳးအျပစ္ေတြအတြက္ ဘယ္အရာကိုမွ လႊဲခ်မေနပါနဲ႕ ... အဲဒါေတြ အားလံုးဟာ သင္ကိုယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာေတြပါပဲ ...။

New Year is the one that remind u to value the length of time

ႏွစ္သစ္တစ္ခုဆိုတာ အခ်ိန္ကာလကို ကၽြန္ေတာ္တို႕တန္ဖိုးထားတတ္ေစဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို သတိေပးတဲ့ အရာတစ္ခုပါပဲ ...။
ဟုတ္ပါတယ္ ...။ တခါတခါမွာ ဘ၀ထဲမွာ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရလို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဘ၀ရဲ႕ အႏွစ္သာရေတြမွာ ေပ်ာ္ပါးယစ္မူးေနလို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြဟာ အခ်ိန္ကာလဆိုတာနဲ႕ ေသျခင္းတရားဆိုတာကို ေမ့ေလွ်ာ့ေနတတ္ၾကပါတယ္ ...။ ႏွစ္သစ္တစ္ခုကိုကူးေတာ့မွာ ... “ ေၾသာ္ ... ဘာလိုလိုနဲ႕ တစ္ႏွစ္ကုန္သြားပါေရာလား ” “ ေၾသာ္ ... ငါတုိ႕ေတာင္ေသဖို႕ တစ္ႏွစ္ပိုနီးလာၿပီပဲ” ဆိုတာမ်ိဳးကို သတိရတတ္ၾကတာပါ ...။ အဲဒီလို႕ သတိရတတ္ေနရင္ပဲ မဆိုးဘူးလို႕ ဆိုရမွာပါပဲ ...။

Every change won't be same what you want to gain

ေျပာင္းလဲမႈတုိင္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုခ်င္တာေတြနဲ႕ အၿမဲတမ္းထပ္တူက်ခ်င္မွ က်မွာပါ ...။

အရာရာေျပာင္းလဲ ေနတဲ့ေလာကႀကီးမွာ အခ်ိဳ႕ေသာေျပာင္းလဲမႈေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျဖစ္ေစခ်င္တာနဲ႕ ထပ္တူက်မေနတာမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ...။ ဒါဟာ သဘာ၀တရားဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ လက္ခံထားဖို႕လိုပါတယ္ ...။ ဘ၀ရဲ႕ ျပႆနာဆုိတာဟာ သခ်ၤာပုစာၦတစ္ပုဒ္လို ပံုေသနည္းေတြထဲ ထည့္တြက္လို႕ ရတဲ့ အရာေတြမဟုတ္ပါဘူး ...။ အရာရာတုိင္းမွာ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အတုိင္းျဖစ္မလားဘူးဆုိရင္ ဆိုတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုကို ... ကၽြန္ေတာ္တို႕ အၿမဲတမ္းထည့္သြင္းစဥ္းစားတတ္ဖို႕ လိုပါလိမ့္မယ္ ...။

We have to start again to attain the various aims

ႏွစ္သစ္တစ္ခုေရာက္တုိင္းမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို ရရွိဖို႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ထပ္မံႀကိဳးစားၾကရတာပါပဲ ...။
ဘ၀ဆိုတာ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္ကစလို႕ ေသဆံုးသြားခ်ိန္အထိ ပံုသ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ရည္မွန္းခ်က္ ေတြ အတြက္ အၿမဲတမ္းႀကိဳးစားေနၾကရတဲ့ ... သံသရာရဲ႕ အခ်ိန္အပိုင္းအျခားတစ္ခုပါပဲ ...။ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုၿပီးသြားေတာ့လဲ ေနာက္ထပ္ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုက ထပ္ေပၚလာတာပါပဲ ...။ အဲဒီ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ထပ္မံႀကိဳးစားၾကရတာပါပဲ ...။ ဒီသေဘာတရားကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ နားလည္ထားဖို႕လိုပါတယ္ ...။

Your view can be changed according to your brain

သင့္ရဲ႕ဦးေႏွာက္(အသိဥာဏ္၊ အေတြးအေခၚ)ကိုလိုက္ၿပီး သင့္ရဲ႕ အျမင္ေတြေျပာင္းလဲေနမွာပါ ...။
ဦးေႏွာက္ဆိုတာကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ ... အသိဥာဏ္၊ အေတြးအျမင္ေတြလို႕ ျမင္လို႕ရပါတယ္ ...။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသိဥာဏ္၊ အေတြးအျမင္ကို လိုက္ၿပီး သူ႕ရဲ႕ အရာရာကို သံုးသပ္ရႈျမင္တဲ့ အျမင္ဟာလဲ မတူညီပဲကြဲလြဲသြားတတ္ပါတယ္ ...။ အသိဥာဏ္ႏံုနဲ႕ညံ့ဖ်င္းသူေတြရဲ႕ အခ်ိဳ႕ေသာ လုပ္ရပ္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ မွင္သက္အံ့ၾသေနၾကရတဲ့ အျဖစ္ေတြရွိခဲ့ၾကဖူးပါတယ္ ... အဲဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးျဖစ္ရတာဟာ သူတို႕ရဲ႕ လူစဥ္မမီတဲ့ အသိဥာဏ္၊ မျပည့္၀မရင့္က်က္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႕နားလည္ထားရပါမယ္ ...။

Every point of view without brain can make you in sane

အသိဥာဏ္ကင္းမဲ့တဲ့ ရႈေထာင့္တိုင္းက သင့္ကို ရူးသြားေစႏုိင္ပါတယ္။
အထင္မွား အျမင္မွားေနၾကတဲ့သူေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ရႈေထာင့္အမွားကေန ၾကည့္ေနၾကတဲ့သူေတြဟာ အရူးေတြလိုျဖစ္ၿပီး ကမၻာေလာကကိုအက်ည္းတန္ေအာင္ ဖ်က္ဆီးေနၾကတာ အားလံုး ျမင္ေနေတြ႕ေန ၾကရပါတယ္ ...။ အဲဒါေတြကို နမူနာယူၿပီး ခင္ဗ်ားတို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕လဲ ... ဘယ္လိုကိစၥမ်ိဳးကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရႈေထာင့္အမွားကေနမၾကည့္မိဖို႕နဲ႕ အသိဥာဏ္နဲ႕မယွဥ္တဲ့အျမင္နဲ႕ မသံုးသပ္မိဖို႕ကို ႀကိဳးစားၾကဖို႕လိုပါတယ္။

A man should be a man who can take responsibility of his stand

လူဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕ရပ္တည္ခ်က္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္တုိင္တာ၀န္ယူရဲတဲ့သူပဲျဖစ္သင့္ပါတယ္ ...။

လုပ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္တုန္းကလုပ္ခဲ့ၿပီး ၿပီးေတာ့မွာ ဟိုလူ႕လႊဲခ်၊ ဒီလူ႕လႊဲခ်လုပ္ေနတာဟာ တာ၀န္မသိတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပဳအမူပါ ...။ ေနရာတုိင္းေနရာတုိင္းမွာ လုပ္ပုိင္ခြင့္နဲ႕ တာ၀န္ဆုိတာရွိပါတယ္ ...။ ကိုယ္ယူထားတဲ့ေနရာနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္အရာရာကိုလုပ္ၿပီး ရပိုင္ခြင့္အရာရာ ကို တစ္ခုမက်န္သိမ္းက်ံဳးယူေနေပမယ့္ ... အဲဒီ့ေနရာရဲ႕ တာ၀န္ရွိမႈအပိုင္းကိုေတာ့ သူမဟုတ္သလို လုပ္ေနျခင္းဟာ ... စိတ္ဓါတ္ေအာက္တန္းက်သူေတြရဲ႕ စရုိက္လကၡဏာပါ ...။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုး စိတ္ဓါတ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ လူသားေတြျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္ ...။


Remember that you can't pass clearly to the new year if you have the unfinished affairs in the old year.
ႏွစ္ေဟာင္းမွာ လုပ္စရာေတြက်န္ေနေသးသေရြ႕ ႏွစ္သစ္ဆီကို သင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းထြက္သြားဖို႕ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ သတိရပါ ...။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘယ္လိုပဲ ထားခဲ့တယ္ေျပာေျပာ ပါလာမယ့္အရာေတြ အမ်ားႀကီးပါ ...။ ထားခဲ့လို႕ မရတာေတြ ၊ ထားခဲ့ဖို႕ မသင့္တာေတြ၊ ထားခဲ့ဖို႕ မလြယ္တာေတြ အမ်ားႀကီးကို ႏွစ္သစ္တစ္ခုဆီ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆက္လက္သယ္ေဆာင္သြားၾကရမွာပါပဲ ...။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လုပ္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈအကုသိုလ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေတြကလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ နဲ႕အတူ ၂၀၀၈ ကိုလုိက္လာမွာပါပဲ ... ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆပ္စရာရွိတဲ့ အေႀကြးေတြကလည္း ဆပ္လို႕မကုန္ေသးသေရြ႕ ႏွစ္သစ္ေတြေနာက္ကို လိုက္လိုက္လာမွာပါပဲ ...။ ႏွစ္သစ္ကိုကူးသြားလို႕ ... ႏွစ္ေဟာင္းမွာ အားလံုးက်န္ခဲ့ၿပီလို႕ထင္ရင္ေတာ့ အားလံုးမွားကုန္မွာျဖစ္ပါတယ္ ...။

Sunday, December 30, 2007

သံလြင္အိပ္မက္ကို ဆက္မက္ၾကမယ္ ...

သံလြင္အိပ္မက္ကို ဆက္မက္ၾကမယ္ ...

သံုးလတစ္ႀကိမ္ထုတ္ေ၀ေနတဲ့ သံလြင္အိပ္မက္ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းရဲ႕ ၁၂ႀကိမ္ေျမာက္ အစ္ရွဴးကို ေအာက္တိုဘာလမွာ စာဖတ္သူမ်ားရဲ႕ မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္ကို အေရာက္ပို႕ေပးႏုိင္ျခင္းမရွိခဲ့ပါဘူး …။ အဲဒီကာလက အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း စက္တင္ဘာရဲ႕ ေ႐ႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးလႈိင္းအ႐ွိန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးရဲ႕စိတ္ေတြ ညိဳညစ္ညစ္သန္းေနခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သံလြင္၀က္ဆိုက္ဒ္ကို တင္ထားတဲ့ ဆာဗာကလည္း အခ်ိန္ကိုက္ေဒါင္းသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆာဗာအသစ္ကို domain transfer လုပ္ဖို႔ အခက္အခဲတခ်ဳိ႕ ႐ွိခဲ့တဲ့အတြက္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သံလြင္၀က္ပ္ဆိုက္တစ္ခုလံုးကို လံုး၀ပိတ္ထားလိုက္ရပါတယ္။ အထက္ပါ ကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး သံလြင္အိပ္မက္အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းတစ္ခု world wide web ဆိုတဲ့ ကမၻာအႏွံျဖန္႕က်က္ထားတဲ့ ကြန္ယက္ႀကီးေပၚမွာ ခန္႕ခန္႕ထည္ထည္နဲ႕ ယခု အခ်ိန္ထိရပ္တည္ႏုိင္ဖို႕အတြက္ အသက္ေသြးေၾကာ ပမာျဖစ္ခဲ့တဲ့ သံလြင္အိပ္မက္ကို အစဥ္တဆိုက္ေစာင့္ေမွ်ာ္အားေပးခဲ့ၾကတ့ဲ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕သံလြင္အိပ္မက္အဖြဲ႕သားမ်ား အေနနဲ႕ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္လိုပါတယ္ …။ အခုေတာ့ သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္ (၁)ကေန (၁၁) အထိကို ဆာဗာအသစ္မွာ တင္ထားလိုက္ၿပီးပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေပါ့ေလွ်ာ့မႈေၾကာင့္ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈေတြကို… အေကာင္းဆံုးျပင္ဆင္မြမ္းမံထားတဲ့ အႏွစ္သာရျပည့္၀တဲ့ စာေပလက္ရာမြန္ေတြနဲ႕သာ ျပန္လည္ေခၽြးသိပ္္ ေပးႏုိင္လိမ့္မယ္လို႕လဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ယံုၾကည္ထားပါတယ္ …။ အဲဒီ့ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခုကို ကုိင္စြဲၿပီး … အခု အခ်ိန္မွာ သံလြင္အိပ္မက္ အဖြဲ႕သားေတြ အားလံုးဟာ … သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္ (၁၂)ကို ဇန္န၀ါရီလကုန္ ေနာက္ဆံုးထားၿပီး ထြက္ရွိႏုိင္ဖို႕အတြက္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားေနၾကၿပီဆိုတာ … စာဖတ္ပရိသတ္ အေပါင္းကို အသိေပးလိုပါတယ္ …။ ခုဆိုရင္ သံလြင္အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ထဲကို ဇင္ကိုလတ္(ခ) စည္သူ(သံလြင္)၊ ေနဘုန္းလတ္ (ခ) ေနမ်ဳိး(သံလြင္)၊ ကိုငယ္ (မႏၱေလး) ၊ ညီညီ(သံလြင္) တို႔ အျပင္ ေမာင္ပြတ္ကလည္း ေအးခ်မ္း(သံလြင္)ဆိုတဲ့ နာမည္ကိုယူၿပီး သံလြင္အိပ္မက္ အဖြဲ႕သားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ပါ၀င္လာၿပီျဖစ္လို႔ လူအင္အားမ်ား လာၿပီလဲျဖစ္ပါတယ္ …။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြသာမက အျခားေသာ စာေပ၀ါသနာပါသူ ေတြကိုလည္း ၀ိုင္း၀န္းကူညီတဲ့ အေနနဲ႔ စာမူေတြ ဇန္န၀ါရီ (၁၀)ရက္ေန႕ေနာက္ဆံုးထားၿပီး ေပးပို႔ၾကဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ စာမူေတြကို အရင္က ၀င္းေဖာင့္နဲ႔သာ ေပးပို႔ႏိုင္ၾကေပမယ့္ အခုေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးသူ၊ ဖတ္သူေတြ မ်ားလာတာနဲ႔အမွ် ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေတြ အားလံုးလိုလိုမွာ သံုးေနၾကတဲ့ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္နဲ႔လည္း ေပးပို႔ႏိုင္ၿပီျဖစ္ပါတယ္။ စာမူေတြကို ေပးပို႔ရမယ့္ လိပ္စာကေတာ့ thanlwinainmat@gmail.com ပါ။

ဆိုေတာ့ကာ … ဇန္န၀ါရီလရဲ႕ ညတစ္ညမွာ စာေပကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္ကို သံလြင္အိပ္မက္ အေရာက္လာခဲ့ၿပီး … စိတ္အာဟာရေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း … မသိေသးသူေတြကိုလဲ သတင္းေကာင္းေလးပါးလိုက္ၾကပါဦးဗ်ာ …။


Saturday, December 29, 2007

ကၽြန္ေတာ္ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ လီဗာပူးအသင္းအေၾကာင္း ...

ကၽြန္ေတာ္က ေဘာလံုးကစားျခင္းနဲ႕ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ျခင္းကို စိတ္၀င္စားတဲ့လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္ ...။ ေဘာလံုးကန္တာဆိုရင္ ဘယ္အသင္းကန္ကန္ႀကိဳက္ပါတယ္ ...။ ၿမိဳ႕ထဲသြားတ့ဲအခါ စိန္ေပါေက်ာင္းကြင္းမွာ ကေလးေတြကန္ေနၾကရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ရပ္ရပ္ၾကည့္တတ္ပါတယ္ ...။ ဘယ္အသင္း ကန္ကန္ႀကိဳက္တယ္ဆို ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တကယ္တမ္းအားေပးတဲ့အသင္းကေတာ့ ႏုိင္ငံအသင္းဆို အဂၤလန္ ၊ ကလပ္အသင္းဆို လီဗာပူးပါ ...။ ျမန္မာအသင္းကေတာ့ ကိုယ့္ႏုိင္ငံအသင္းျဖစ္တဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာရွိၿပီးသားဆိုတာကို အေထြအထူး ထည့္ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး ...။ အဲဒီ့လိုနဲ႕ လီဗာပူးႀကိဳက္တဲ့ကၽြန္ေတာ္ လီဗာပူးခ်စ္သူေတြ စုလုပ္ထားတဲ့ ၀က္ပ္ဆုိဒ္ေလး ကို ညီငယ္မိုးေ၀ ရဲ႕ဖိတ္ေခၚမႈကေနတဆင့္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္ ...။ အဲဒီ့လိုနဲ႕ လီဗာပူးခ်စ္သူေတြအခ်င္းခ်င္း ေဘာလံုးစုကန္ၾကတဲ့အခါမွာလဲ အားရင္အားသလို သြားကစားခဲ့ပါတယ္ ...။ အခု သူတို႕က သူတို႕ရဲ႕ ၀က္ပ္ဆိုဒ္ေလးမွာထည့္ဖို႕ အင္တာဗ်ဴးေလးလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႕ ... သူတို႕ေမးတာေလးေတြ ေျဖျဖစ္ခဲ့ပါတယ္...။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ lfc4myanmar တို႕ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးေလးကို ဒီေနရာေလးမွာ သြားဖတ္လိုက္ၾကဦးေနာ္ ...။

Friday, December 28, 2007

ကၽြန္ေတာ္ (သို႕မဟုတ္) အႏုပညာကိုစြဲလမ္းသူ

ကၽြန္ေတာ္ (သို႕မဟုတ္) အႏုပညာကိုစြဲလမ္းသူ

လူတုိင္း လူတိုင္းဟာ တစ္ခုခုကိုစြဲလမ္းၿပီး တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ ရူးသြပ္ေနၾကတယ္ ...။ အဲဒီ့လုိ လူမ်ားစြာထဲမွာမွ ကၽြန္ေတာ္က အႏုပညာကို ရူးသြပ္တဲ့လူငယ္တစ္ေယာက္ပါ ...။ အႏုပညာကိုခ်စ္တယ္ ၊ အႏုပညာကိုျမတ္ႏိုးတယ္၊ အႏုပညာနဲ႕ေနေနရရင္ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ေတြ အေၾကာင္းကို ေျပာပါဆိုရင္ ... အႏုပညာပစၥည္းတစ္ခုကို ဖန္တီးေနရတဲ့အခ်ိန္ ဒါမွမဟုတ္ ကိုကိုယ္တုိင္ဖန္တီးထားတဲ့အႏုပညာ ပစၥည္းတစ္ခုကို ျပန္လည္ခံစားေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြအေၾကာင္းကိုေျပာရမွာပဲ ...။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခ်ိန္တိုင္းအျပစ္ကင္းစင္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္လိမ့္မယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပုထုဇဥ္ပီပီ မွားယြင္းမႈေတြနဲ႕လဲ ကင္းခ်င္မွကင္းလိမ့္မယ္ ...။ ဒါေပမယ့္ ... ေသခ်ာတာတစ္ခုေျပာရမယ္ဆုိရင္ အႏုပညာတစ္ခုကို ဖန္တီးေနရတဲ့အခ်ိန္မွာျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္သ႑ာန္ဟာ ျဖဴစင္ရွင္းသန္႕ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အာမခံလို႕ရတယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ္ဖန္တီးလိုက္တဲ့ အႏုပညာပစၥည္းတစ္ခုရဲ႕ သန္႕စင္မႈကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ အာမခံလို႕ရတယ္ ...။

ကၽြန္ေတာ္ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ ...။ ေမးသူေတြမ်ားသလို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေျဖေတြဟာလဲ တခါက ေ၀၀ါးခဲ့ဖူးတယ္ ...။ ဘာျဖစ္ခ်င္တာမွန္းလဲ ကို မသိရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ဗ်ာမ်ားေနခဲ့ဖူးတယ္ ...။ အဲဒီ့အခ်ိန္တုန္းက ေရြးခ်ယ္လို႕ရတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္ခ်င္တာ တစ္ခုမွမပါတာေၾကာင့္လဲျဖစ္ႏိုင္တယ္ ...။ အခုေတာ့ေသခ်ာခဲ့ပါၿပီ ... အသက္နဲ႕ခႏၶာၿမဲေနသေရြ႕ ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာအၿမဲရွိေနေပးမယ့္ ... အႏုပညာ ဆိုတဲ့ သက္မဲ့အရာတစ္ခုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲတမ္းအတူေနသြားေတာ့မယ္လို႕ ...။ အဲဒီ့လိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အႏုပညာဆိုတာကို စြဲလမ္းခဲ့တယ္ ... ရူးသြပ္ခဲ့တယ္ ...။ အျခားအရာေတြကို စြဲလမ္းတာထက္ စာရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စြဲလမ္းမႈက သန္႕စင္ပါတယ္ ...။

လူတစ္ေယာက္ကို စြဲစြဲလမ္းလမ္းနဲ႕ခ်စ္ခဲ့ဖူးပါတယ္ ...။ ေမတၱာတရားကို အေျခခံၿပီး သန္႕သန္႕စင္စင္၊ အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္းကင္း မခ်စ္ႏုိင္ခဲ့ေတာ့လဲ ... စိတ္ထဲမွာ အရမ္းကို ပင္ပန္းရပါတယ္ ...။ အတၱစိတ္ကို အေျခတည္ၿပီးျဖစ္လာတဲ့ သ၀န္တိုမႈေတြ၊ စိတ္မခ်မႈေတြ၊ မယံုၾကည္မႈေတြက ... ရင္ဘတ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္အျခမ္းထဲကေန တဆစ္ဆစ္နာလာတဲ့အထိ စိတ္အာရံုေတြကို လာလာၿငိတယ္ ...။ ရုပ္အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႕၊ အရသာ၊ အေတြ႕ ဆိုတဲ့ အာရံုငါးပါးထက္ပိုတဲ့ ... အာရံုအျပားျပားရဲ႕ ၿငိတြယ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမွာ ... ရင္ခုန္သံေတြ မသဲမကြဲ ၊ စိတ္ဓါတ္ေတြ အလူးအလဲနဲ႕ ... ႏွလံုးသားေတြကိုက္ခဲခဲ့ဖူးတယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ေပ်ာ့တဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ ... စိတ္ကိုလာထိသမွ်ေတြက ရင္ထဲအထိ လာလာၿငိတတ္လြန္းလို႕ ... သူမ်ား ေတြ အတြက္ ဘာမွမဟုတ္တဲ့အရာေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားသြားတတ္တာ ... ျပႆနာပါ ...။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႕ပတ္သက္လာရင္ ... အရမ္းကို ထိလြယ္ရွလြယ္ပါတယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလသံမာမာနဲ႕ စကားေျပာရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းၿပီး မ်က္ရည္၀ဲတတ္ပါတယ္ ...။ အခုအခ်ိန္အထိပါ ...။ ရန္သူက ေရွ႕တည့္တည့္ကေန ပစ္သြားတဲ့ က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္ထက္ ကို႕ေဘးနားမွာ ပုခုံုးခ်င္းဖက္ထားတဲ့ ခ်စ္ရသူတစ္ေယာက္ ကပ္ၿပီးထိုးမယ့္ ဓားတစ္ေခ်ာင္းက ပိုၿပီးေၾကာက္ဖို႕ေကာင္းပါတယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ္ကခ်စ္သလို ကၽြန္ေတာ့္ကိုလဲ ခ်စ္တဲ့သူေတြကေတာ့ ... ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ညစ္ေအာင္မလုပ္ပါဘူး ...။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖနဲ႕ အေမကို ကၽြန္ေတာ္အခ်စ္ဆံုးပါ ...။ သမီးမိန္းကေလးတစ္ေယာက္လို ပြတ္သီးပြတ္သတ္နဲ႕ စကားေတြတီတီတာတာေျပာၿပီး ခၽြဲႏြဲ႕ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ ... အေဖ၊ အေမတို႕ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သိပ္ကိုအေရးႀကီးပါတယ္ ... ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ လံုၿခံဳမႈကိုလဲ ခံစားရပါတယ္ ...။ အေဖနဲ႕ အေမရဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚထားတဲ့ ေမတၱာကို ကၽြန္ေတာ္ အႀကြင္းမဲ့ယံုတယ္ ...။ အေဖဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆူရင္ေတာင္ ညွဳိးသြားမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရက္လို႕ ျမန္ျမန္ျမန္ျမန္ဆူၿပီး အျမန္ပဲမ်က္ႏွာလႊဲ သြားတတ္ပါတယ္ ...။ လူတစ္ေယာက္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ့သူဟာ ကိုယ့္စိတ္သက္သာရာရေရး အတြက္ ကိုခ်စ္တဲ့သူကိုစိတ္ညစ္ေအာင္ လုပ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ထားပါတယ္ ...။ မိဘနဲ႕ သားသမီးၾကားမွာရွိတဲ့ သန္႕စင္တဲ့ ေမတၱာတရားမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ... အတၱမာနေတြစိမ့္၀င္ေနတဲ့ ခ်စ္ျခင္းနဲ႕ လူတစ္ေယာက္ကို စြဲလမ္းရတာ ... ရင္ထဲကလဲနာသလို ၊ စိတ္လဲပင္ပန္းပါတယ္ ...။

သက္မဲ့အရာေတြျဖစ္တဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာ စိတ္ေဖ်ာ္ေျဖရာေတြကိုလဲ စြဲလမ္းဖူးပါတယ္ ...။ အဓိကကေတာ့ ဘီယာပါ ...။ ရင္ထဲမွာျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာစိတ္ခံစားမႈေတြကို ေပါ့သြားေအာင္ ဖြင့္ထုတ္ခ်င္တဲ့ အခါမွာ ... သာမာန္အခ်ိန္မွာဆိုရင္ ေျပာသင့္သလား၊ မေျပာသင့္ဘူးလား၊ ေျပာလို႕ေကာင္းပါ့မလား စတာေတြကို စဥ္းစားေနတာနဲ႕ပဲ မြန္းက်ပ္မႈက ပိုပိုတိုးလာတတ္ပါတယ္ ...။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တခါတရံမွာ ဘီယာေသာက္တတ္ပါတယ္ ...။ အမ်ားစုကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ပါ ...။ ဘီယာငါးခြက္ေလာက္ ၀င္သြားၿပီဆိုတာနဲ႕ နဲနဲေလးရီေ၀ေ၀ျဖစ္လာၿပီး အာသြက္လွ်ာသြက္ျဖစ္လာပါတယ္ ...။ ထန္းရည္မူး ကၽြဲခိုးေပၚဆိုသလိုပါပဲ ... ရင္ထဲမွာ ဘာမွမက်န္ေတာ့တဲ့ အထိ ေျပာလို႕ထြက္သြားပါတယ္ ...။ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ ရွိတာဆိုရင္ေတာ့ သိပ္ျပႆနာမရွိေပမယ့္ ... အျခားသူေတြပါလာရင္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး ...။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ဘီယာေသာက္ၿပီးရင္ ေနာက္ေန႕မနက္ဆို ေခါင္းကိုက္တတ္ပါတယ္ ...။ ေန႕တစ္၀က္ေလာက္ အိပ္ေနရၿပီး ... တကယ္ကို အလုပ္ပ်က္ပါတယ္ ...။ ဒီစြဲလမ္းမႈေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြက ကိုယ့္ကို ထိခိုက္ႏုိင္သလို ၊ အျခားသူတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုလဲ ထိခုိက္သြားႏုိင္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေတြ ေဆးလိပ္စြဲၾကပါတယ္ ... ဒါကလည္း မေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတြကို ျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့ စြဲလမ္းမႈပါပဲ ...။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိဳ႕ေသာ အရက္သမားေတြ ေျပာၾကတဲ့ မိန္းမေတြ အရက္ေလာက္ေတာင္ သစၥာမရွိဘူးဆိုတဲ့ စကားအတုိင္းပဲ လူတစ္ေယာက္ကုိ စြဲလမ္းတာထက္စာရင္ေတာ့ သက္မဲ့အရာေတြကိုစြဲလမ္းရတာ နဲနဲေတာ့စိတ္သက္သာရာရပါတယ္ ...။

ကၽြန္ေတာ္ အႏုပညာကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္ ...၊ အႏုပညာကို ရူးသြပ္စြဲလမ္းတယ္ ...၊ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေတာ့ ... အႏုပညာကိုစြဲလမ္းျခင္းဟာ အျခားေသာအရာေတြကိုစြဲလမ္းျခင္းထက္ ပိုၿပီး သန္႕စင္တယ္လို႕ ျမင္ပါတယ္ ...။ တခါတရံမွာ ကိုယ္ဖန္တီးလိုက္တဲ့ အႏုပညာလက္ရာတစ္ခုက အျခားသူတစ္ေယာက္အတြက္ အဆိပ္အေတာက္ တစ္ခုလိုျဖစ္သြားႏုိင္ေပမယ့္ ... ဒါဟာလဲ အႏုပညာကုိခံစားသူရဲ႕ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္နဲ႕သာ ဆုိင္သြားပါတယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အထက္မွာေျပာခဲ့သလိုပဲ အႏုပညာပစၥည္းတစ္ခုကို ဖန္တီးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ စိတ္ကို အသန္႕စင္ဆံုးထားၿပီး ... ကၽြန္ေတာ္ဖန္တီးတဲ့ အႏုပညာအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈတစ္ခုျဖစ္ေနေအာင္တည္ေဆာက္ပါတယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္တိုေနရင္ စာမေရးပါဘူး ... ေဒါသထြက္ေနရင္ စာမေရးပါဘူး ...။ မလုပ္ခင္ အရင္စဥ္းစားဆိုတဲ့စကားအတုိင္း ... တိုးတက္လာတဲ့ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ Enter မေခါက္ခင္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့စာေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲတမ္းျပန္စဥ္းစားပါတယ္ ...။ Think again before hitting Enter ... ေပါ့ဗ်ာ ...။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အႏုပညာကိုခ်စ္ပါတယ္ ... ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အသက္ခႏၶာၿမဲေနသေရြ႕ သန္႕စင္တဲ့ ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အနားမွာရွိေနေပးႏုိင္မယ့္အရာဟာ အႏုပညာျဖစ္တယ္လို႕လဲ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္ ...။ အဲဒီ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ... အႏုပညာနဲ႕ပဲ ေပ်ာ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါေတာ့မယ္ ...။

Thursday, December 27, 2007

မိမိနဲ႕ ငါ ခဏခဏရန္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဦးႀကီး ...

မိမိနဲ႕ ငါ ခဏခဏရန္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဦးႀကီး ...

ဒီေန႕ဟာ ... သိပ္ၿပီးေတာ့ ခ်စ္ခင္စည္းလံုးၾကတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ မိသားစုရဲ႕ ဘ၀ထဲကေန တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူ အၿပီးအပိုင္ထြက္ခြာသြားတဲ့ေန႕တစ္ေန႕ပါ ...။ ၇ႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ ...။ တခုတ္တရႀကီး သတိရေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ ... ကြၽန္ေတာ္ မေမ့ခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္ ...။ သူဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ မိသားစုထဲက အႏုပညာနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ ပထမဆံုးမ်ိဳးဆက္လို႕ဆိုရင္မွားမယ္မထင္ပါဘူး ...။ သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေမာင္ႏွမေတြအားလံုး ဦးႀကီးလို႕ေခၚၾကတဲ့ အဖိုးအဖြားတို႕ရဲ႕ သားႀကီး အေမတို႕ အေဒၚတို႕ရဲ႕ အစ္ကိုအႀကီးဆံုး ဦးမ်ိဳးညႊန္႕ (မ်ိဳးရာဇာညႊန္႕) ပါ ...။ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ မိသားစုထဲမွာ ကြၽန္ေတာ့္ဦးႀကီးရဲ႕ အရင္ ဘယ္သူမွ အႏုပညာဆိုတာကို သိပ္ၿပီး၀ါသနာမပါခဲ့သလို ... ေလးေလးနက္နက္လဲ မရွိခဲ့ဘူးထင္ပါတယ္ ...။ ဦးႀကီးက ဦးမင္းလူတို႕နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ...။ တကၠသိုလ္ တက္ၾကတုန္းက သူတို႕သူငယ္ခ်င္းတစ္စု စုၿပီးထုတ္ၾကတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ဖူးပါတယ္ ...။ ဦးႀကီးက အဲဒီ့တုန္းက မ်ိဳးရာဇာညြန္႕ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႕ ကဗ်ာေတြေရးပါတယ္ ...။ ဒါကေတာ့ ဦးႀကီးတို႕ ငယ္ငယ္က ထုတ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးထဲက ဦးႀကီးရဲ႕ လက္ရာတစ္ခုပါ ...။

ႏွလံုးသားျမိဳ႕ေတာ္သာယာေစရမည္

တခ်ိန္တခါက
လွပျငိမ္းခ်မ္းစြာ တည္ရွိေနျခင္းေၾကာင္႔
နာမည္ေက်ာ္ၾကားခဲ႔ေသာ
ဤျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးတြင္
အမုန္းမုန္တုိ္င္း၀င္ေႏွာက္
ေၾကာက္စရာ႔ငလ်င္လႈပ္ခတ္
ေလာင္မီးကပ္ဆုိက္ေရာက္ခဲ႔ပါသည္။

ထုိအျဖစ္ဆုိးမ်ားေၾကာင္႔

သစၥာျမိဳ႕ရိုး
ေပါက္က်ိဳးသြားသည္။

ေမတၱာအုတ္ျမစ္
ႏြံနစ္သြားသည္။

မ်က္၀န္းေရကန္
ျပည္႔လွ်ံသြားသည္။

အလြမ္းမီးခဲ
ေလာင္စြဲေနသည္။

ေ၀ဒနာမီးေတာက္
ျဖိဳးေမာက္ေနသည္။

ေသာကျပာေတြ
က်န္ရစ္ေနသည္။

အဆံုးအရႈံးေပါင္းမ်ားစြာႏွင္႔
ပ်က္စီးယိုယြင္းသြားေသာ
ႏွလံုးသားျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးအား
စည္ကားသုိက္ျမိဳက္စြာ
ျပန္လည္စည္ပင္သာယာေရးအတြက္
`ေမတၱာ´ျဖင္႔ ကူညီၾကပါရန္။ ။


ကြၽန္ေတာ့္ ဦးႀကီးဟာ အႏုပညာနဲ႕ပတ္သက္လာရင္ စိတ္ကူးစိတ္သန္းအရမ္းေကာင္းၿပီး “ဇ ရွိတယ္ဆိုတာကို ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ မွန္းဆႏုိင္ခဲ့ပါတယ္ ...။ သူ႕အခန္းေလးမွာ ဆိုရင္ စြန္႕ပစ္ရမယ့္ ပစၥည္းအတုိအထြာေလးေတြကို ေပါင္းစပ္ၿပီးလုပ္ထားတဲ့ အရုပ္ကေလးေတြရွိပါတယ္ ...။ ေနာက္ၿပီး ... လက္ေရးကို စတုိင္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ထြင္ေရးထားတဲ့ သီခ်င္းစာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္လဲ ရွိပါတယ္ ...။ ဦးႀကီးက ဂစ္တာတီးလဲ ေကာင္းပါတယ္ ...။ သူႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္းေတြကို စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ထဲမွာ လက္ေရးလွလွနဲ႕ ျပန္ကူးထည့္ထားတတ္ပါတယ္ ...။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ ဂစ္တာစတီးတတ္စအရြယ္က ဦးႀကီးရဲ႕ အဲဒီ့ စာအုပ္ႀကီးနဲ႕ ေလ့က်င့္ခဲ့ၾကရတာေလ ...။ ဦးႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဟိုလိုလုပ္ ဒီလုိလုပ္ဆိုတာမ်ိဳးသင္မေပးေပမယ့္ ... အႏုပညာနဲ႕ပတ္သက္ရင္ ဦးႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စံျပပုဂိၢဳလ္တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ...။ ဦးႀကီးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို အႏုပညာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး အမ်ားႀကီး နည္းေပးလမ္းျပလုပ္ခဲ့သလို ... ဘ၀နဲ႕ပတ္သက္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြ တပံုတေခါင္းကိုလဲ သူ႕အသက္နဲ႕ရင္းၿပီး ေပးခဲ့ပါတယ္ ...။

ကြၽန္ေတာ္ ဦးႀကီးရဲ႕ ဘ၀အေၾကာင္းကို နဲနဲေလာက္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္ ...။ ကြၽန္ေတာ္ အထက္မွာေျပာခဲ့သလိုပဲ ကြၽန္ေတာ့္ဦးႀကီးဟာ အႏုပညာကို ကိုယ္တုိင္ကလည္း ၀ါသနာပါ ... အႏုပညာနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ “ဇ လဲ ရွိေပမယ့္ ... ဘာေၾကာင့္မ်ား ေအာင္ျမင္တဲ့ အႏုပညာသမား တစ္ေယာက္အျဖစ္ကို မေရာက္ခဲ့သလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ကြၽန္ေတာ္ ဦးႀကီး အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိတုိင္း အေျဖရွာၾကည့္ခဲ့ဖူး ပါတယ္ ...။

ကြၽန္ေတာ္ တခါက ကဗ်ာစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္မွာ ဒီလိုေရးခဲ့ဖူးပါတယ္ ...။

“အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္ဟာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တယ္ ... ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕မႈဟာ ေပ်ာ့ညံ့မႈအသြင္ကို ေျပာင္းမသြားဖို႕ေတာ့ အေရးႀကီးတယ္ ”လို႕ ...

ဒီ ဒႆန ကို သင္ၾကားေပးခဲ့တာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ဦးႀကီးေပါ့ ...။ သူက အရမ္းအားနာတတ္တယ္ ...။ သူတပါးရဲ႕ ဆႏၵကို ျငင္းဆန္လိုက္ဖို႕ အရမ္း၀န္ေလးတတ္တယ္ ...။ သူ႕ရဲ႕ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕မႈက ေပ်ာ့ညံ့မႈအသြင္ကို ေျပာင္းသြားတယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္ျမင္မိတယ္ ...။ ဦးႀကီးဟာ အႏုပညာကို အရမ္း၀ါသနာပါေပမယ့္ မိဘေတြျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အဖိုးနဲ႕အဖြားက လံုး၀ကိုအားမေပးခဲ့ဘူး ...။ အဖိုးတို႕အဖြားတို႕က စာေရးဆရာလို႕ဆိုရင္ စီးကရက္ေလးလက္ၾကားညွပ္၊ လြယ္အိတ္ကေလးလြယ္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႕ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕ေနတဲ့လူစားမ်ိဳးလို႕ပဲ ျမင္ၾကတယ္ ...။ ေခတ္ကာလကလည္း အဲဒီ့အတုိင္းကို ျဖစ္ေနတဲ့ ေခတ္ေပါ့ ...။ အဲဒီ့ေတာ့လဲ အႏုပညာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ပါရမီရွင္ျဖစ္လာရမယ့္ ဦးႀကီးဟာ ၀ါသနာရွင္အဆင့္မွာပဲရပ္ၿပီး ... မိဘေတြရဲ႕သေဘာအတုိင္း ... အႏုပညာနဲ႕မပတ္သက္တဲ့ အျခားေသာ အလုပ္ေတြကိုပဲလုပ္ခဲ့ရတယ္ ...။ အဲ ... အႏုပညာနဲ႕နီးစပ္တာဆိုလို႕ စာပုံႏွိပ္စက္တစ္ခုေတာ့ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္ ... ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့တုန္းကလဲ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အထင္ေတာ့ “လုပ္ခ်င္တာေတြလုပ္ႏုိင္ဖို႕ လုပ္သင့္တာအခ်ိဳ႕ကို အရင္ဆံုးလုပ္ရမယ္” ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးကို ဦးႀကီး မေတြးခဲ့မိဘူးလို႕ စဥ္းစားမိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ ... သူ၀ါသနာမပါပဲ လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြ ဘာတစ္ခုမွ မျဖစ္ေျမာက္ခဲ့တာေပါ့ ...။

“အေျခအေနအရ အခြင့္အေရးမေပးေသးတဲ့ အခါမွ ကိုတကယ္လုပ္ခ်င္ေနတာေတြကို ခဏေဘးဖယ္ ထားၿပီး လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္ဖို႕ လိုတယ္၊ ေနာက္ ... ကို႕ရဲ႕ တကယ့္ယံုၾကည္ခ်က္ကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ထိန္းသိမ္းၿပီး လုပ္ခြင့္ရမယ့္ အခြင့္အေရးေတြကို မ်က္ေျခမပ်က္ ေစာင့္ၾကည့္ေနရမယ္ ... အခြင့္အေရးရတာနဲ႕ ကိုလုပ္ခ်င္တာေတြကို နဲနဲခ်င္းလုပ္ယူသြားရမယ္ ”

အဲဒီ့ ဒႆနကိုလဲ ဦးႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို သင္ေပးခဲ့တာပဲ ...။ ဦးႀကီးရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးကလည္း ဦးႀကီးရဲ႕ စိတ္ကို နားမလည္ဘူးလို႕ေျပာလို႕ရတယ္ ...။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘယ္လိုျဖစ္လဲဆုိေတာ့ မိဘေတြနဲ႕ ဇနီးရဲ႕ အလုိကိုလုိက္ၿပီး ဦးႀကီးက သူ႕ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ၊ သူ႕ရဲ႕၀ါသနာေတြ၊ သူရင္ခုန္ရူးသြတ္တာေတြ အားလံုးကို စြန္႕လႊတ္လိုက္တယ္ ...။ ကိုယ္ ယံုၾကည္ရာပန္းတုိင္တစ္ခုကို ကုိ ယံုၾကည္ရာလမ္းေၾကာင္းကေန ေလွ်ာက္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပဲ သူမ်ားအလိုက်ေနေနရတဲ့ ဘ၀ျဖစ္သြားတယ္ ...။ သူ ... ဘယ္ေပ်ာ္မလဲ ...။ ကြၽန္ေတာ္ ခံစားလို႕ရတယ္ ...။ မိဘေတြလႊတ္၊ ဇနီးကလည္း အားေပးလို႕ ႏုိင္ငံျခားကို မသြားခ်င္ပဲ သူသြားခဲ့တယ္။ စာေရးေနရမယ့္လက္ေတြ၊ ဂစ္တာတီးေနရတဲ့လက္ေတြ၊ အႏုပညာပစၥည္းေတြကို ဖန္တီးေနရမယ့္ လက္ေတြက ပင္လယ္ကူးသေဘၤာႀကီးရဲ႕ ၀မ္းဗိုက္ထဲက ဓါတုေဗဒေဆးရည္ေတြနဲ႕ မိတ္ဖြဲ႕ေနရတယ္။ ဆိုးတာက သူ ... အႏုပညာအလုပ္ေတြကို မရရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆက္လုပ္ေနသင့္ေပမယ့္ မလုပ္ပဲ အရက္ပဲလွိမ့္ေသာက္ေနတာပဲ ...။ အဲဒါနဲ႕ သူ တေျဖးေျဖး အရက္စြဲလာခဲ့တယ္ ...။ အဲဒီ့လိုနဲ႕ ရန္ကုန္ျပန္လာတယ္ ... အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပဘူး ...။ အရက္ေတြပဲလွိမ့္ေသာက္တယ္ ...။ အဲဒီ့လိုနဲ႕ ... သူ႕ရဲ႕ေသြးေတြဟာ အယ္လကိုေဟာ (Alcohol) အေငြ႕မပါပဲ မလည္ပတ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္သြားတယ္ ...။ အရက္ျဖတ္ဖို႕ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ႀကိဳးစားၾကေပမယ့္ ... မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး ...။ အရက္က သူ႕ကိုႏုိင္သြားၿပီ ...။ သက္မဲ့အရာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ အရက္က သက္ရွိလူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကို ဟိုးေခ်ာက္နက္နက္ထဲ ဆြဲခ်သြားတယ္ ...။ အားလံုးကေတာ့ ေျပာၾကတယ္ ... ဦးႀကီးက အရက္ေၾကာင့္ေသရတယ္တဲ့ ...။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မထင္ဘူး ... အရက္တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ... ... ... ... ။

“ လုပ္ခ်င္တာတစ္ခုနဲ႕လုပ္သင့္တာတစ္ခု တစ္ခုခုကိုပဲ မျဖစ္မေနေရြးခ်ယ္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ... လုပ္ခ်င္တာေတြကိုသာလုပ္လိုက္ပါ ... ခဏေလးရတဲ့လူ႕ဘ၀တစ္ခုကို ဘာျဖစ္လို႕ စိတ္ညစ္ခံေနၿပီး ကုန္ဆံုးမွာလဲဗ်ာ ...”

ကၽြန္ေတာ့္ကို ဦးႀကီး ဘ၀နဲ႕ရင္းၿပီး ေပးခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာေတြ ၊ ဒႆနေတြအမ်ားႀကီးပါ ...။ အဲဒီ့သင္ခန္းစာေတြ အဲဒ့ီ ဒႆနေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ လုပ္သင့္တာေလးေတြနဲ႕ လုပ္ခ်င္တာေလးေတြကို ... ပါးပါးနပ္နပ္နဲ႕ ပိုင္းျခားၿပီးလုပ္ေနႏုိင္တုန္းပါ ...။ ဒါေပမယ့္ ဦးႀကီးေပးခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာေတြကို ကၽြန္ေတာ္အမွန္တကယ္ေက်ညက္ရဲ႕လားဆိုတာကိုေတာ့ က်န္ေသးတဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးစာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ့္ ေစာင့္ၾကည့္ရပါဦးမယ္ ...။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ဘယ္သူကမွ အႏုပညာကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ေတြကို ေခၽြးသိပ္လို႕မရႏုိင္ဘူး ဆိုတာပါပဲ ...။ ဦးႀကီး ေကာင္းရာသုဂတိမွာ သူခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ အႏုပညာနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေပါင္းဖက္ႏုိင္ပါေစ ဗ်ာ ...။

PS - ကၽြန္ေတာ္တို႕မိသားစုကို ခြဲခြာသြားတာ ၇ႏွစ္ရွိသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဦးႀကီးကို ရည္စူးၿပီး ဒီစာစုေလးကို ေရးပါတယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဦးႀကီးေရးခဲ့တဲ့ မိမိနဲ႕ငါရန္ျဖစ္ျခင္းဆိုတဲ့ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ေလးကို ဒီပို႕စ္ေလးရဲ႕ ေခါင္းစဥ္မွာ ယူသံုးထားပါတယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ အဲဒီ့ကဗ်ာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ျပန္ရွာၿပီးတင္ေပးပါဦးမယ္ ...။

Monday, December 24, 2007

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မက္မ်ား ...(၂)

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မက္မ်ား ...(၂)

အိပ္မက္ (၃)

ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္ …။ ေလွ်ာက္ေနရင္းနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ အတူေကာက္ယူလို႕ရတဲ့ အခ်ိဳ႕အရာေလးေတြကို တပါတည္းေကာက္ယူသယ္ေဆာင္လာမိတယ္။ အဲဒီ့လုိနဲ႕ ေလွ်ာက္ေနရင္း ေလွ်ာက္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြက ေျမႀကီးနဲ႕ တေျဖးေျဖးလြတ္လြတ္လာတယ္ …။ တစ္လွမ္းၿပီး တစ္လွမ္း လွမ္းေနရင္း ေျမႀကီးနဲ႕ ေ၀းေ၀းလာလိုက္တာ … ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေဘးဘီ၀ဲယာမွာ လူေတြ ရွားသထက္ရွားလာတယ္။ တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေတြ႕လိုက္ရတယ္ … ေအာင္ျမင္မႈလို႕ စာတန္းထိုးထားတဲ့ ေတာင္ႀကီးတစ္လံုး … ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္ထိပ္နဲ႕ေတာ္ေတာ္ကိုနီးေနၿပီ … အဲဒီ့ေတာင္ႀကီးေပၚကိုႀကိဳးစားတြယ္တက္ေနသူေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲ … ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ႀကံဳတုန္းေလးေအာင္ျမင္မႈနဲ႕နီးနီးေလးပဲဆိုၿပီး အဲဒီ့ေတာင္ႀကီးေပၚကို လွမ္းတက္ဖို႕ႀကိဳးစားလုိက္တယ္ …။ မရဘူး …။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွကိုေျခလွမ္းလို႕ မရဘူး …။ အဲဒါနဲ႕ ေတာင္ထိပ္နားေရာက္ခါနီးေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာျဖစ္လို႕ လွမ္းတက္လိုက္လို႕မရတာလဲေပါ့ …။ အဲဒီ့ေတာ့ အဲဒီ့သူကေျဖတယ္ … ဒီေတာင္က ေအာက္ေျခကစတက္မွရမွာတဲ့ … ။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲဒီ့ေတာင္ႀကီးကို ထားခဲ့ၿပီးဆက္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္ …။ ေျမႀကီးနဲ႕လြတ္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြနဲ႕ေပါ့ …။ အဲဒီလိုနဲ႕ လမ္းမွာ ေနာက္ထပ္ေတာင္တစ္လံုးကို ထပ္ေတြ႕ျပန္တယ္ ...။ အဲဒီ့ေတာင္ရဲ႕ နာမည္က အခြင့္အေရးတဲ့ ...။ အဲဒီ့ေတာင္ေပၚကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္တက္လို႕ မရဘူး ...။ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ... ေတာင္ေတြ ေတာင္ေတြမ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ထပ္ေတြ႕ေပမယ့္ ... ေျမႀကီးနဲ႕လြတ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြနဲ႕ ဘယ္လိုမွကို မနီးစပ္ႏုိင္ဘူးျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္ ...။ အဲဒီ့လိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အျမင့္တစ္ေနရာကို ေရာက္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ … တေျမာက္ေျမာက္ျဖစ္ေနခဲ့တာ အိပ္မက္ဆံုးသြားတဲ့ အထိပါပဲ …။

အိပ္မက္ (၄)

ဒီအိပ္မက္ကေတာ့ နဲနဲထူးဆန္းတယ္ …။ အနက္တစ္ေရာင္တည္းနဲ႕ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းထဲကုိ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတယ္ …။ အနက္တစ္ေရာင္တည္းကိုပဲ အခါခါျမင္ေနရတာ ဘာမွမျမင္ရတာနဲ႕ အတူတူပါလားဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ မ်က္စိကိုစံုမွိတ္ၿပီး ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ … တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ အခန္းထဲက အသံတစ္သံ လွ်ံထြက္က်လာတယ္။ ေအာ္သံ … တိတိက်က်ထပ္ေျပာရရင္ ေအာ္ေခၚသံ …။ သဲ့သဲ့ေလးေပမယ့္ ျပတ္ျပတ္သားသားကိုၾကားေနရတယ္ …။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းေခၚေနတာပဲ … လာခဲ့ … ဒီဘက္ကို လာခဲ့တဲ့ …။ ကၽြန္ေတာ္ပထမဆံုးေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုနဲ႕ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္ …။ ဘာကိုမွမျမင္ရေပမယ့္ … ကၽြန္ေတာ္ အသံလာရာကိုမွန္းဆၿပီး ေျခလွမ္းတစ္လွမ္းကို စလွမ္းလိုက္တယ္ …။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္လွမ္း ေနာက္တစ္လွမ္း … အေမွာင္ထဲမွာ လွမ္းရတဲ့ေျခလွမ္းက နဲနဲေတာ့ ဟိုရမ္းဒီရမ္းျဖစ္ေနႏုိင္တယ္ …။ အဲဒီ့လိုပဲ … မျမင္ရတဲ့ အရာေတြကို တက္တက္နင္းမိလို႕လဲ … ေျခဖ၀ါးမွာေသြးစို႕သြားတာလဲျဖစ္တယ္ …။ ဒါေပမယ့္ … ထုိင္ေနရတာထက္စာရင္ မျဖစ္စေလာက္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေနရာရာကို ဦးတည္ေလွ်ာက္ေနရတာက ပိုအဓိပၸါယ္ရွိလိမ့္မယ္လို႕ … စဥ္းစားမိလိုက္တယ္ …။ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႕ အသံနဲ႕ တျဖည္းျဖည္းနီးလာတယ္ … ကၽြန္ေတာ္ကလဲ အသံတစ္ခုေပးလိုက္တယ္ …။ အသံႏွစ္သံ ေပါင္းစံုမိၾကတယ္ … ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနတဲ့ အနက္ေရာက္ထဲမွာပဲ …။

Saturday, December 22, 2007

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မက္မ်ား ...(၁)

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မက္မ်ား ...(၁)

ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူႏုိင္ငံကို ခဏေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ စင္ကာပူႏုိင္ငံနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို
ဖတ္ဖို႕ေစာင့္ေနၾကသူေတြရွိေကာင္းရွိလိမ့္မယ္ ...။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္က အဲဒီ့အေၾကာင္းေတြကို ေရးဖို႕ အာရံုမလာဘူးျဖစ္ေနတယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ့္ အခု အားလံုးကို ေျပာျပခ်င္တာက ... စင္ကာပူေရာက္မွ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွိပ္စက္တဲ့ အိပ္မက္ေတြအေၾကာင္းပါ ...။ ရန္ကုန္မွာေနတုန္းက ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္ မမက္တာ ၾကာပါၿပီ ...။ ဒါေပမယ့္ စင္ကာပူကို စေရာက္ေရာက္ခ်င္းညမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ စမက္ေတာ့တာပါပဲ ...။

အိပ္မက္ (၁)

ကၽြန္ေတာ္ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုထဲကိုေရာက္ေနတယ္ ...။ အခန္းဆိုတာထက္ လူတစ္ကိုယ္စာ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလးပဲ ေနလို႕ရတဲ့ ေျမက်င္းေလးထဲကို ေရာက္ေနတယ္လို႕ ေျပာရင္ ပိုမွန္လိမ့္မယ္ ...။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေရွ႕မွာ ၀မ္းလ်ားထိုး၀င္သြားလို႕ ရတဲ့ အေပါက္တစ္ေပါက္ေတာ့ရွိတယ္ ... ေနာက္မွာေတာ့ ဘာမွမရွိဘူး ... အားလံုး အလံုပိတ္။ ဒီအတုိင္းေနလို႕ကေတာ့ က်ပ္က်ပ္သပ္သပ္နဲ႕ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ၿပီး ေသလိမ့္မယ္လို ႕ေတြးမိတာနဲ႕ ေရွ႕က လမ္းေလးအတုိင္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းလ်ားထိုး၀င္သြားလိုက္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီ့လမ္းက တေျဖးေျဖး ပိုပိုၿပီးက်ဥ္းလာတယ္ ...။ အရင္က က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလးေနခဲ့ရတဲ့ ေျမက်င္းေလး ထက္ေတာင္ ပိုက်ပ္တည္းတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုကို ေရာက္လာတယ္။ မွားၿပီးထင္တယ္လို႕ ေတြးမိၿပီး ... ေနာက္ျပန္လွည့္ဖို႕ စဥ္းစားလုိက္တယ္။ မသတီစရာေကာင္းတဲ့ ေျမက်င္းေသးေသးေလးရဲ႕ က်ဥ္းက်ပ္မႈကို စိတ္ထဲမွာ ျပန္ျမင္လာတယ္ ...။ အဲဒါနဲ႕ မထူးကြာဆိုၿပီး က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲမွာပဲ ေရွ႕ဆက္တုိးဖို႕ႀကိဳးစားတယ္ ... ။လမ္းကလဲ က်ဥ္းသထက္က်ဥ္းလာသလို ... မြန္းက်ပ္မႈကလဲ ျပင္းသထက္ျပင္းလာတယ္ ...။ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စြာနဲ႕ မ်က္စိကို စံုမွိတ္ၿပီး အတင္းစြတ္တိုးလိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ... အလင္းတစ္စက မ်က္ခြံကို ေဖာက္ၿပီး အာရံုထဲကိုေရာက္လာတယ္ ...။ ေတြ႕ၿပီ ... အလင္း ... ၊ အႏွစ္ႏွစ္ အလလ ငတ္မြတ္ေတာင့္တခဲ့ရတဲ့ အလင္း ... အစက္အေပ်ာက္ေလးတစ္ခုသာသာပဲရွိတဲ့ အလင္းစက္ေလးတစ္ခုက လမ္းရဲ႕ အစြန္းတစ္ဖက္ကေန ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ယက္ေခၚေနတယ္ ... နဲနဲေတာ့ ေ၀းလိမ့္ဦးမယ္ ...။ အဲဒီ့အလင္းကိုေရာက္တဲ့ အထိ သြားလို႕ရတဲ့ လမ္း ရွိခ်င္မွလဲ ရွိလိမ့္မယ္ ... ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆက္သြားခဲ့တယ္ ...။ အလင္းနဲ႕လဲ နီးလာသလို ... ရင္ထဲက ေ၀ဒနာေတြကလည္း ႀကီးႀကီးလာတယ္ ... မြမ္းက်ပ္မႈ၊ ေလွာင္ပိတ္မႈ၊ က်ဥ္းေျမာင္းမႈ၊ အားကိုးရာမဲ့မႈ ေနာက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ... ။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္က လန္႕ႏိုးလာခဲ့တယ္ ...။

အိပ္မက္ (၂)

ကၽြန္ေတာ္ ခုတင္ေပၚမွာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီးအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း ... ကၽြန္ေတာ္ေရာ ကုတင္ႀကီးပါ ... စၾက၀ဠာႀကီးထဲကို လႊင့္ပစ္ခံလိုက္ရသလိုမ်ိဳး လြင့္စင္ျပဳတ္က်သြားတယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လိုက္တာ ...။ လက္ေတြ၊ေျခေတြတင္မကဘူး တစ္ကိုယ္လံုးကလဲ လံုး၀ကိုလႈပ္လို႕ကို မရဘူး ...။ ကိုကိုယ္တုိင္ ျပဳတ္က်ေနတာကို ဘာမွမတတ္ႏုိင္ပဲ ဒီအတုိင္းပဲ ထုိင္ၾကည့္ေနရတဲ့ အျဖစ္ပါ ... ။ အျမင့္တေနရာကေန ျပဳတ္က်တာဆိုေတာ့ ရင္ထဲမွာလဲ ေအးေနတာပါပဲ ...။ တေျဖးေျဖးနဲ႕ ျပဳတ္က်ေနတဲ့ အခ်ိန္ၾကာလာတယ္ ...။ ေအာက္ၾကမ္းျပင္ကို ထိတဲ့တစ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အသက္နဲ႕ကိုယ္ အိုးစားကဲြၿပီဆိုတဲ့အသိနဲ႕ စိုးထိတ္ေၾကာက္ရြံ႕ေနမိတဲ့ စိတ္ေတြဟာ တေျဖးေျဖးပါးလ်လာတယ္ ...။ ျပဳတ္က်လို႕ အသဲတေအးေအး ျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားမႈကလဲ ေၾကာက္စိတ္ေတြမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ ခံစားလို႕ေကာင္းတဲ့ အရသာတစ္ခုလို ျဖစ္လာတယ္ ...။ ကၽြန္ေတာ္ တခုခုကိုလဲနားလည္လာတယ္ ...။ ဆြဲငင္အားေတြကို သာ လွ်စ္လွ်ဴရႈထားႏုိင္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုျပဳတ္က်မႈမ်ိဳးကမွ ကုိယ့္ကို အထိမနာေစႏုိင္ဘူးဆိုတာကို ...။အဲဒါနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဆြဲငင္အားကင္းကင္းနဲ႕ ျပဳတ္က်ျခင္းရဲ႕ အရသာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးခံစားေနလိုက္တယ္ ...။ အိပ္မက္ဆံုးတဲ့ အထိ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျပဳတ္က်ေနတုန္းပါပဲ ...။

ေကာသလမင္းရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကိုေတာ့ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားက အဓိပၸါယ္ေတြ ဖြင့္ဆိုျပသြားတယ္ ... ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လဲ ဘာေတြမွန္းမသိလို႕ ခင္ဗ်ားတို႕ဖာသာပဲ လိုသလို ေတြးလိုက္ၾကေတာ့ဗ်ာ ။ ေနာက္ထပ္အိပ္မက္ေတြကို ေနာက္ေတာ့ ထပ္ေျပာျပပါဦးမယ္။

Monday, December 10, 2007

ျမင္ၾကည့္ျခင္း ...

ျမင္ၾကည့္ျခင္း ...


တတိတိလႈိက္စားေနတဲ့ အခ်ိန္ကို

လက္ခဏကာျပၿပီး

မွန္ထဲကို ငါၾကည့္ေတာ့

ေျပာင္းလဲျခင္းေတြကိုျမင္တယ္ …

ျမစ္တစ္ျမစ္ထဲ ေရႏွစ္ခါခ်ိဳးလို႕ မရဘူးတဲ့ …

ငါကေတာ့

လူတစ္ေယာက္တည္းကို ႏွစ္ခါျပန္ေတြ႕ခ်င္ေနမိ

အဲဒီ့လို … ရူးရူးမိုက္မိုက္ကို ၿငိခဲ့တယ္ …

ခိုင္မာတဲ့ အလင္းတုိင္းဟာ

အပူနဲ႕မကင္းဘူးတဲ့ …

ဒီလိုနဲ႕ပဲ လင္းရင္းနဲ႕ေလာင္ ေလာင္ရင္းနဲ႕လင္းၾက

ငါကေတာ့ …

ျပာမႈန္ျပာစေတြကိုပဲ တိတ္တိတ္ေလးလိုက္ရွင္းေပးေနမိတယ္ …

အနႏၱသူရိယအမတ္ရဲ႕

မ်က္ေျဖလကၤာကို အခါခါရြတ္

အနင္းအျဖတ္ဆိုတာ အားလံုးနဲ႕မလြတ္ဘူးတဲ့ …

အျမင့္တစ္ခုကို ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ေငး

ဘယ္အရာကိုမဆို

နင္းတက္လုိက္ဖို႕ ၀န္မေလးၾကသူေတြၾကားမွာ

ေျမေပၚမွာဒူးေထာက္ …

ငါကေလ

ဘ၀ေတြကို လိုက္ေကာက္ဖို႕ႀကိဳးစားေနမိတယ္ …

ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေနရာကိုသြားေနၾကတာလဲ

ဘယ္သူေတြ ဘာေတြကိုရဖို႕အားထုတ္ေနၾကလဲ

ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုစိတ္ဓါတ္နဲ႕ ခရီးဆက္ေနၾကလဲ …

လိုက္ၾကည့္မေနေပမယ့္ သိလာရတဲ့သိျခင္းမ်ားစြာမွာ

လိုအပ္ျခင္းေတြလြဲခဲ့

အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုမႈေတြလြဲခဲ့

နားလည္သေဘာေပါက္မႈေတြလြဲခဲ့ …

တတိတိလႈိက္စားေနတဲ့ အခ်ိန္ကို

လက္ခဏကာျပၿပီး

မွန္ထဲကို ငါၾကည့္ေတာ့

ေျပာင္းလဲျခင္းေတြအျပင္ … လြဲေခ်ာ္မႈေတြကိုပါထပ္ျမင္လိုက္တယ္ …။

Friday, December 7, 2007

ကေလးေတြ ပညာသင္ႏုိင္ၾကေစဖို႕ ...

ကေလးေတြ ပညာသင္ႏုိင္ၾကေစဖို႕ ...

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနရင္း စားပြဲထိုးေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚၿပီး အသက္ေမးလိုက္ေတာ့ တစ္ေယာက္က ၁၆ႏွစ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ၁၃ ႏွစ္။ ညဘက္ လိုင္းကားစီးၿပီး အိမ္ကိုျပန္ေတာ့ ၁၀၅ကားေပၚမွာ ပါးစပ္ကေန မိုက္မိုက္ရိုင္းရိုင္းေတြေျပာၿပီး စပယ္ယာလုပ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ အသက္ကို ခန္႕မွန္းၾကည့္ေတာ့ အလြန္ဆံုးရွိမွ ၁၄ ႏွစ္၊ ဟုိနားဒီနားသြားခ်င္လို႕ ဆိုက္ကားငွားမယ္လုပ္ေတာ့ နင္းတဲ့သူက ကေလးျဖစ္ေနတာနဲ႕ မင္းငါ့ကိုတင္နင္းႏုိင္လို႕လားလို႕ေမးေတာ့ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ထပ္တင္လို႕ ရေသးတယ္တဲ့၊ သူရဲ႕အသက္ကလည္း အလြန္ဆံုးရွိမွ ၁၆ႏွစ္၊ အိမ္မွာ ညေနပိုင္း ေကာ္ဖီေလးထိုင္ေသာက္ေနတုန္း ... စာအုပ္အေဟာင္းေတြ၀ယ္တယ္၊ ဒန္ေတြ၀ယ္တယ္၊ ေကာ္ေတြ၀ယ္တယ္ ... ဆိုတဲ့ အသံစာစာေလးကိုၾကားလို႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ... ၁၃ႏွစ္သာသာ ေလာက္ပဲရွိဦးမယ့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ...။ ဒါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြပါ ... ။ လူ႕ေလာကႀကီးထဲက လက္ေတြ႕ဘ၀ေတြထဲကို ဆင္းၿပီး အျမင္အာရံုရွင္းရွင္းနဲ႕ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြအားလံုး ျမင္ႏိုင္တဲ့ျမင္ကြင္းေတြလဲျဖစ္ပါတယ္ ...။ ဒီကေလးေတြရဲ႕အနာဂတ္အိပ္မက္ေတြဟာ ဘာေတြလဲ ...။ ဆရာ၀န္ႀကီးလား ... မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး၊ အင္ဂ်င္နီယာၾကီးလား ... ဒါဟာလဲ ေတာ္ေတာ္ကိုေ၀းပါတယ္၊ ဒါဆို ေအာင္ျမင္တဲ့စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးလား ... ဟင့္အင္းလို႕ပဲေျဖရမွာပါ ...။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္ ...။ ဒီကေလးငယ္ေတြဟာ အခုအရြယ္ကတည္းက ေက်ာင္းမေနႏုိင္ရွာပဲ မိသားစုရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ရရာအလုပ္ကို၀င္လုပ္ေနၾကရၿပီဆိုေတာ့ သူတုိ႕ရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ ဒီအတိုင္းသာ ဆက္သြားမယ္ဆိုရင္ သာမာန္ တစ္ေန႕လုပ္မွတစ္ေန႕စားရတဲ့ ဘ၀တစ္ခုထက္ဘယ္လိုမွ ပိုလာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေလးငယ္ေတြရဲ႕အနာဂတ္ဟာ အဲဒါေတြထက္ပိုတဲ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ တစ္စံုတစ္ဦး အျဖစ္ကိုေရာက္သြားႏုိင္ပါတယ္ ...။ တစ္ခုတည္းလိုတာပါ ... သူတို႕ရဲ႕ဘ၀ေတြကို ဆြဲတင္ဖို႕အားအင္ျပည့္၀တဲ့ လက္တစ္ဖက္ပဲလိုတာပါ ...။ အဲဒီလက္တစ္ဖက္ဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕လက္ျဖစ္ႏုိင္သလို၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕လက္လဲ ျဖစ္ႏုိင္သလို၊ လူအားလံုးထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕လက္လဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးမွာ ႏုိင္ငံရဲ႕အနာဂတ္လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ ဘ၀ကို ဆြဲတင္ျမင့္မားေစမယ့္ လက္တစ္ဖက္ ျဖစ္ႏုိင္ခြင့္ေတြရွိေနပါတယ္ ...။ အဲဒီ့လိုျဖစ္ႏုိင္ဖို႕ဆိုတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုတည္း ရွိေနဖို႕လိုတာပါ ...။ အဲဒါကေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ပါ ...။

ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ပညာရွာမီွးေနရမယ့္ အရြယ္မွာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကိုျမင္တဲ့အခါ ဘယ္လိုေတြးၾကမယ္ ဆိုတာမသိေပမယ့္ ... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီကေလးေတြရဲ႕ဘ၀၊ ဒီကေလးေတြကို ဒီလိုျဖစ္ေနေစတဲ့ သူတို႕ မိဘေတြရဲ႕ဘ၀၊ ေနာက္ၿပီး ဒီကေလးေတြရဲ႕အနာဂတ္ ... ၊ ဒီလိုကေလးမ်ိဳးေတြလူႀကီးျဖစ္လာၿပီး တစ္ေယာက္ တစ္ေနရာစီကေန ၀င္ပါၾကမယ့္ ႏုိင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ ...၊ ၿပီးေတာ့ ဒီကေလးေတြေရးထြင္းရမယ့္ ... ႏုိင္ငံရဲ႕သမိုင္း စာမ်က္ႏွာအသစ္ ေတြ ... စတာ စတာေတြအထိကို အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ မိပါတယ္ ...။ ဒါဟာ ႀကီးမားတဲ့ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္သလို အခ်ိန္မီေျပာင္းပစ္သင့္တဲ့ အေျခအေနတစ္ရပ္ျဖစ္တယ္လို႕ လဲကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါတယ္ ...။ ဒါေၾကာင့္လဲ ... ဒီျပႆနာကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရင္ေကာင္းမလဲဆိုတာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဥာဏ္မီသေလာက္ေလး အခါခါ စဥ္းစားအေျဖရွာၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႕ ဒီကေလးေတြကို ဒီလိုအေျခအေနေရာက္လာေစတဲ့ အေျခခံအခ်က္ကေတာ့ သူတို႕မိဘေတြရဲ႕ ဘ၀အေျခအေနပဲျဖစ္ပါတယ္။ မေကာင္းျမစ္ထာ၊ ေကာင္းရာညႊန္လတ္၊ အတတ္သင္ေစ၊ ေပးေ၀ႏွီးရင္း၊ ထိမ္းျမားျခင္းလွ်င္ ၀တ္ငါးအင္ဆိုတဲ့ မိဘတို႕ရဲ႕ ၀တၱရားငါးပါးထဲမွာ တစ္ပါးအပါအ၀င္ျဖစ္ၿပီး အေရးအႀကီးဆံုး၊ အေျခခံအက်ဆံုးျဖစ္တဲ့ အတတ္ပညာသင္ၾကားေပးရမယ္ဆိုတဲ့ ၀တၱရားကို မိဘေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မေက်ပြန္ႏုိင္ၾကေတာ့တဲ့အခ်က္ကို သြားေတြ႕ရပါတယ္ …။ တကယ္တမ္းေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ့၀တၱရားငါးပါးထဲက အတတ္သင္ေစဆိုတဲ့ ၀တၱရားတစ္ပါးကိုသာ မိဘတိုင္းေက်ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ … အျခား၀တၱရားေတြကိုပါ အလိုလို ျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္သလိုပါပဲ …။ ပညာေရးကိုဆံုးခန္းတုိင္ေအာင္ သင္ယူႏုိင္ခဲ့တဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ေကာင္းမႈနဲ႕ မေကာင္းမႈကို အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ခြဲျခားတတ္သြားပါတယ္ …။ ေနာက္ၿပီး … ကိုယ္တတ္တဲ့ ပညာနဲ႕ အရင္းအႏီွးကို ကိုယ္တုိင္ရွာေဖြရပ္တည္ႏုိင္စြမ္းလဲရွိသြားႏိုင္ပါတယ္ …။ ပညာေရးဆံုးခန္းတုိင္ခဲ့တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ အသိတရားရွိေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ထိမ္းျမားလက္ထက္မႈတစ္ခုကိုလဲ သူ႕ကိုယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ႏုိင္စြမ္း ရွိသြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိဘေတြအေနနဲ႕ အျခား၀တၱရားေတြမေက်ခ်င္ေနပါေစ … အတတ္သင္ေစဆိုတဲ့ ၀တၱရားေလးတစ္ခုကိုေတာ့ တတ္စြမ္းသမွ်ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္သင့္ၾကတယ္လို႕ ျမင္ပါတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵပါ …။ ဒါေပမယ့္ … တကယ့္လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ႕ေနရတာက ဒီတာ၀န္ေလးတစ္ခုကိုေတာင္ မေက်ႏုိင္ၾကတဲ့ မိဘေတြေၾကာင့္ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္ေတြ ျမွဳတ္ႏွံစေတးပစ္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြပါ။ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီလိုျဖစ္ေနတာလဲ ဆိုတာကိုထပ္စဥ္းစား ၾကည့္တဲ့အခါမွာ အေျခခံလူတန္းစားအလႊာေတြရဲ႕ အသိပညာဗဟုသုတခ်ိဳ႕တဲ့မႈကလည္း အေၾကာင္းရင္းတစ္ခု ျဖစ္ေနျပန္တာကို ေတြ႕ရပါတယ္ …။ ကိုယ္ေမြးလာမယ့္ ကေလးေတြကို တာ၀န္ယူႏုိင္တဲ့ အေျခအေန ကိုယ့္မွာ မရွိေသးဘူးဆိုရင္ … ကေလးမယူေသးလို႕ရပါတယ္ …။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့လို အသိေတြအေျခခံလူတန္းစားအလႊာမွာ ရွိမေနပါဘူး။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အခ်ိန္မအားမလပ္ေအာင္ကို ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရလို႕ က်န္တာေတြအတြက္ ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားခ်ိန္မရတာမ်ိဳးလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ျပႆနာရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းကို စဥ္းစားၾကည့္ေနတာျဖစ္ပါတယ္ …။ ဟုတ္ပါၿပီ … အခု ဘယ္လိုေျဖရွင္းမလဲဆိုတာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ပါမယ္ …။ အေျခခံလူတန္းစားေတြကို သားစပ္ျခားေရးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ အသိေတြက်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ ေပးႏုိင္ဖို႕လိုပါတယ္ …။ ေနာက္ၿပီး … လူတုိင္းရဲ႕ အေျခခံစား၀တ္ေနေရးေျပလည္ေနေစဖို႕ကိုလဲ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္ရပါမယ္ …။ ပညာမသင္ႏုိင္ပဲ အလုပ္ထြက္လုပ္ေနရတဲ့ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကို ကယ္တင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ အဲဒီ့ကေလးငယ္ရဲ႕ မိသားစုရွိရာကို သြားၿပီး အဲဒီ့မိသားစုထဲက မိခင္နဲ႕ ဖခင္ကို သားစပ္ျခားေရးအသိပညာေတြေပးရပါမယ္ …။ ၿပီးရင္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္တဲ့ ဖခင္အတြက္ … မိသားစုတစ္စုလံုးရဲ႕ အေျခခံစား၀တ္ေနေရးကိုတာ၀န္ယူႏုိင္ေလာက္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုခုကို စီမံေပးဖို႕လဲ လိုပါလိမ့္မယ္ …။ ဒီလိုလုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ … အဲဒီ့ မိသားစုတစ္စုအတြက္ အဲဒီ့ ျပႆနာဟာ ေျပလည္သြားႏုိင္ပါတယ္ …။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့လိုမိသားစုေတြမ်ားစြာရွိေနပါတယ္ …။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ့လိုမိသားစုေတြ အားလံုးရဲ႕ ဘ၀ကို ဆြဲတင္ဖို႕ဆိုတာကေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ျခင္းစီရဲ႕အားနဲ႕ မရႏုိင္ေတာ့ပါဘူး …။

ဒါဆို ေနာက္ထပ္အေျခအေနတစ္ခုကို စဥ္းစားၾကည့္ပါမယ္ …။ အထက္မွာ စဥ္းစားခဲ့တာက ကေလးေရာ၊ သူ႕မိသားစုကိုပါ ဆြဲတင္ဖို႕ႀကိဳးစားတဲ့နည္းပါ …။ အဲဒီ့လိုမ်ိဳးလုပ္ႏိုင္ဖို႕ သိပ္မလြယ္ကူဘူးဆိုရင္ … ကေလးနဲ႕ မိသားစုကိုခြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕စဥ္းစားၾကည့္ပါမယ္ …။ ပညာမသင္ႏိုင္ပဲ အလုပ္ထြက္လုပ္ေနရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို အေျခခံအားျဖင့္ ႏွစ္ပိုင္းခြဲလို႕ရပါတယ္ … တစ္မ်ိဳးကေတာ့ မိဘက ေက်ာင္းဆက္မထားႏုိင္ေတာ့လို႕ ဒီအတုိင္းအအားမေနခိုင္းခ်င္တာနဲ႕ အလုပ္ထြက္လုပ္ခုိင္းထားတာမ်ိဳးပါ။ မိဘက သူ႕အေပၚမွာ မီွခိုေနရတာမ်ိဳး မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကက်ေတာ့ … မိသားစုရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ကိုယ္တုိင္ကကို တစ္တပ္တစ္အား ပိုက္ဆံထြက္ရွာမွရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္လာလို႕ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ေငြရွာေနရတာမ်ိဳးပါ။ ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕လုပ္အားခကို မိသားစုက မီွခုိေနရတာမ်ိဳးျဖစ္သြားပါၿပီ။ ပထမကေလးမ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ သူ႕ကို အလုပ္မလုပ္ခုိင္းပဲ ေက်ာင္းထားေပးမယ္ဆိုရင္ မိဘေတြအေနနဲ႕ အလြယ္တကူ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴလက္ခံၾကမွာျဖစ္ေပမယ့္ … ဒုတိယကေလးမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ … သူ႕ကို မိသားစုကေနခြဲထုတ္ၿပီး သူ႕ဘ၀ကို ျမွင့္တင္ေပးခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ အခက္အခဲေတြရွိလာပါတယ္ …။

ဒီေဆာင္းပါးေလးေရးေနတုန္း ... စိတ္ကသိကေအာင့္ျဖစ္စရာကိစၥေလးေတြေပၚလာတာနဲ႕ ဆက္ေရးဖို႕ရာ အာရံုမလာဘူးျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆက္ေရးမွာပါ ...။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ စိတ္ပါရင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အတူတူ ပူးေပါင္းေခါင္းစားႏုိင္ပါတယ္ ...။ လုပ္ရပ္ေတြအားလံုးဟာ စိတ္ကူးေတြမွာ အေျခတည္ခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ ...။

Monday, December 3, 2007

ေဆးေကာင္းတစ္ခြက္လား အဆိပ္ခြက္လား …

ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂါ နဲ႕ ခ်က္တာ ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ေလးကိုေရးတုန္းက ခ်က္တင္မွာလဲ ေကာင္းက်ိဳးေတြရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါေတြကိုလဲ ေရးပါဦးလို႕ ေျပာလာသူေတြရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲေရးမယ္ ေရးမယ္နဲ႕ အခုမွပဲေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္ …။ ပထမေတာ့ ခ်က္တင္ရဲ႕ေကာင္းက်ိဳးေတြကိုခ်ည္းခ်ေရးဖို႕စဥ္းစားေပမယ့္ … ေရးရင္းေရးရင္းနဲ႕ ခ်က္တင္စြဲေနသူေတြအတြက္ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြပါ ပါသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတာေတြထဲမွာ အစြန္းေရာက္ေနတဲ့ အမွားမ်ိဳးမ်ားပါခဲ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီ့အမွား ဟာ လူငယ္ေတြကို ခ်က္တင္၀ဲဂယက္ထဲမွာပဲနစ္ေျမာၿပီး အက်ိဳးမဲ့ျဖစ္မေနေစခ်င္လို႕ဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႕ မွားတဲ့ ေစတနာအမွားမ်ိဳးပဲ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္သံုးႏံႈးတဲ့ စကားလံုးေတြထဲမွာ နည္းနည္းေလးျပင္းထန္တာမ်ိဳးေတြ ပါသြားမယ္ ဆိုရင္လဲ အဲဒါဟာ ကရုဏာေဒါေသာနဲ႕ ေျပာမိတယ္လို႕ပဲ မွတ္ယူၾကေစခ်င္ပါတယ္ …။

ေဆးေကာင္းတစ္ခြက္လား အဆိပ္ခြက္လား …

ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေတာင္ေတာင္အီအီေလွ်ာက္စဥ္းစားေနမွာစိုးရိမ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္ ဘာအေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္တာလဲ ဆိုတာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး အရင္ဆံုးရွင္းရမယ္ထင္ပါတယ္…။ ကြၽန္ေတာ္ အင္တာနက္ (Internet) လို႕ေခၚတဲ့ ကမၻာအရပ္ရပ္မွာရွိၾကတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြကို တစ္လံုးနဲ႕တစ္လံုးခ်ိတ္ဆက္ေပးထားတဲ့ ကြန္ယက္ႀကီးအေၾကာင္းနဲ႕ အဲဒီ့အထဲကမွာ chatting နဲ႕ပတ္သက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အျမင္ေလးေတြအေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္တာျဖစ္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္တဲ့ အခ်ိန္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ေရာက္မွ အင္တာနက္ဆိုတာႀကီးနဲ႕ အထူးတလည္ကို ရင္းႏွီးခဲ့တာပါ ...။ စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ အင္နာနက္သံုးစြဲခြင့္ေတြကို အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္တဲ့ Internet Service Provider (ISP) ေတြက ပုဂၢလိကပိုင္ေတြျဖစ္ပါတယ္ ...။ အင္တာနက္ အသံုးျပဳခြင့္ကိုလည္း သိပ္မမ်ားတဲ့ ႏႈန္းထားနဲ႕ ရရွိႏုိင္တဲ့အတြက္ အိမ္တိုင္းလိုလုိမွာ အလြယ္တကူ အသံုးျပဳႏုိင္ၾကပါတယ္ ...။ ဒါေၾကာင့္လဲ မနက္အိပ္ရာထတာနဲ႕ ကမၻာေလာကႀကီးက ကိုယ့္စားပြဲေပၚမွာ ကိုယ္ၾကည့္လိုျမင္လိုသမွ်ကို ၾကည့္ႏုိင္ျမင္ႏုိင္ ေလ့လာႏုိင္ေအာင္လို႕ အဆင့္သင့္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသလိုပါပဲ ...။ အထူးသျဖင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြမွာဆို သိပ္ေကာင္းပါတယ္ ...။ ေက်ာင္း၀န္းတစ္ခုလံုး ဘယ္ေနရာ ကပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရဲ႕ အိတ္ေဆာင္ကြန္ပ်ဴတာ (Laptop) ေလးကိုဖြင့္လိုက္တာနဲ႕ ႀကိဳးမဲ့အင္တာနက္ စနစ္ (Wireless Internet System)နဲ႕ အင္တာနက္ကုိ အသံုးျပဳလို႕ ရပါတယ္ ...။


ကၽြန္ေတာ္က စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ ေက်ာင္းသြားတက္တာမဟုတ္ပဲ ... အလုပ္သြားလုပ္တာဆိုေတာ့ အမွန္အတုိင္း၀န္ခံရမယ္ဆိုရင္ ... အင္တာနက္ဆိုတာႀကီးကို စတင္သံုးဆြဲခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ ကေတာ့ ခြဲခြာေနရတဲ့ မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အျပန္အလွန္ဆက္သြယ္ဖို႕ဆိုတာ တစ္ခုပဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ...။ အရွင္းဆံုးေျပာရရင္ ... Chatting Services ေတြရဲ႕အကူအညီနဲ႕ ခြဲခြာေနရတဲ့ မိသားစု၀င္ေတြနဲ႕ နီးကပ္ေနသလိုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ...။ ေနာက္ၿပီး ... MIRC လို chatting site ေတြနဲ႕ လည္း အတူေနသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးမႈေၾကာင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ပါတယ္ ...။ အဲဒီ့မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ က တဆင့္ျမင့္တက္သြားပါတယ္ ...။ အဲဒါကေတာ့ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ အသစ္ေတြရွာေဖြ မိတ္ဖြဲ႕ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အသိအျမင္ေတြဖလွယ္ရယူူ မယ္ဆိုၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ MIRC ထဲမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံက သူေတြနဲ႕ ေတြ႕သလို ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႕လဲ ကၽြန္ေတာ္ မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္ ...။ သူ႕ႏုိင္ငံအေၾကာင္းေတြေမး၊ သူတို႕ရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းေတြေမးရင္းနဲ႕ အင္မတန္မွဗဟုသုတရသလို ကိုယ့္ႏုိင္ငံရဲ႕ အေၾကာင္းေတြ၊ ျမန္မာေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာတို႕ရဲ႕ စိတ္ထား နဲ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ သဘာ၀အလွတရားေတြ အေၾကာင္းေတြကိုေျပာျပရင္း ျမန္မာဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာကိုပါ ... ကမၻာကသိေအာင္ လုပ္ခြင့္ရခဲ့ဖူးပါတယ္ ...။ MIRC ထဲက ျမန္မာေတြအမ်ားစုကေတာ့ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း Chat ၾကတဲ့ အခါမွာ Burglish လို႕ ေခၚတဲ့ ျမန္မာအသံထြက္ကို အဂၤလိပ္လိုေပါင္းၿပီး ေျပာတတ္ၾကပါတယ္ …။ Nay Kaung Lar … ? Sate nyit nay loe … စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကပါတယ္ …။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ Burglish ဆိုတဲ့ Language ကို ဘယ္လိုမွသေဘာမက်တာေၾကာင့္ အဂၤလိပ္လိုပဲေျပာျဖစ္တာမ်ားပါတယ္ …။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ အဂၤလိပ္စာ သိသိသာသာကို တိုးတက္လာပါတယ္ …။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ Chat ထဲမွာေတြ႕ျဖစ္သမွ်သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလဲ Burglish အစား English လိုပဲေျပာဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တိုက္တြန္းေလ့ရွိပါတယ္။ နဲနဲေတာ့ ပင္ပန္းပါတယ္ …။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကို သူနားလည္ေအာင္ လွည့္ပတ္ရွင္းျပရတာမ်ိဳးေတြရွိသလို သူေျပာတာကိုလဲ နားလည္ေအာင္ Dictionary ခဏခဏလွန္ ေနရတာမ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ့လို အပင္ပန္းမခံပဲ အလြယ္လမ္းလိုက္ၿပီး Burglish ကိုပဲ ထဲထဲ၀င္၀င္သံုးျခင္းဟာ အဂၤလိပ္စာတိုးတက္မႈကိုေႏွာင့္ေႏွးေစသလို … ႏုိင္ငံျခားသားသူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြရရွိႏုိင္မႈကိုလဲ တားျမစ္လိုက္သလိုျဖစ္သြားပါတယ္ …။


ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ chatting ၀င္ရျခင္းရည္ရြယ္ခ်က္က ႏုိင္ငံအရပ္ရပ္က သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ တိုးပြားခ်င္ၿပီး အစစအရာရာမွ်ေ၀ခံစားႏုိင္ၾကဖို႕ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Profile အမွန္ေတြကို ေျပာျပၿပီးမွ Chat ေလ့ရွိပါတယ္ …။ ဒါကလည္း သိပ္ကိုအေရးႀကီးပါတယ္ …။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ အရေတာ့ ဘယ္သူမွန္းမသိ၊ ဘယ္အရြယ္မွန္းမသိ၊ ဘယ္ကမွန္းမသိ၊ ဘာမွန္းမသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တရင္းတႏွီးမိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵမရွိပါဘူး …။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ အမွန္ေတြကိုပဲေျပာသလို … တဘက္ကလူေတြေျပာတာကိုလဲ ယံုၾကည္မိခဲ့တာေတြရွိခဲ့ဖူးပါတယ္ …။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အမွန္အတုိင္းမေျပာၾကဘူးဆိုတာကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ကၽြန္ေတာ္သိလာခဲ့ပါတယ္ …။ chatting သံုးေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြအေနနဲ႕ ဒီလို လိမ္ညာျခင္းအမႈကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ပဲ သေဘာထားၿပီး လြယ္လင့္တကူလုပ္ေနၾကတာဟာ တုိင္းျပည္အတြက္ အင္မတန္မွကိုရင္ေလးစရာေကာင္းပါတယ္။ ဒီိလိုလုပ္ျခင္း အားျဖင့္ တစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦး ယံုၾကည္မႈေတြကင္းမဲ့လာေစႏုိင္သလို၊ မိမိရဲ႕စကားအတြက္ မိမိတာ၀န္ယူရတယ္ဆိုတဲ့ အသိစိတ္ေတြကိုလဲ ေခါင္းပါးလာေစပါတယ္။ အသံုးျပဳျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ မတူညီမႈေတြက တစ္ဦးတစ္ေယာက္ျခင္းစီရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြကို ကြဲျပားသြားေစတာကိုလဲေတြ႕ရပါတယ္။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းတိုးပြားခ်င္လို႕၊ အေတြးအေခၚအေတြးအျမင္ေတြ ဖလွယ္ခ်င္လို႕၊ ဗဟုသုတေတြရွာမွီးခ်င္လို႕ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႕ chatting ကိုသံုးတဲ့သူက သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြထဲက အတုိင္း မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြရ၊ အေတြးအေခၚအေတြးအျမင္အသစ္ေတြရ၊ ဗဟုသုတေတြရလာႏုိင္သလို … ဘာမွမယ္မယ္ရရမရွိတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႕ လူငယ္ဘာ၀အီစီကလီလုပ္ခ်င္ၾကလို႕ ၊ ေနာက္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ဘယ္သူမွန္းမသိရတာေၾကာင့္ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ေတြေျပာၾကၿပီး … စိတ္အရသာခံခ်င္ၾကလို႕ စတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႕ chatting ကိုသံုးၾကသူေတြကေတာ့ ဘယ္လို ေကာင္းက်ိဳးမ်ိဳးမွ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ပဲ … စိတ္ဓါတ္တစ္ခုလံုးပ်က္စီးသြားႏုိင္တဲ့အထိကို ဆိုးက်ိဳးေတြျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေတြရွိပါတယ္ … သူဘယ္သူမွန္း ကိုယ္ဘယ္သူမွန္းမသိျခင္းကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး … လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ စကားလံုးေတြကို တစ္တစ္ခြခြေျပာၾကၿပီး အရသာခံၾကတာေတြရွိပါတယ္ …။ စိတ္ေ၀ဒနာတစ္မ်ိဳးလို႕ေတာင္ ယူဆလို႕ရတဲ့ အေျခအေနပါ …။


ခ်က္တင္မထိုင္ရရင္မေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ခ်က္တင္စြဲေနၾကသူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးပါတယ္ …။ အထူးသျဖင့္ ျပင္ပေလာကမွာ ျပႆနာ တစ္ခုခုရွိေနၾကတဲ့သူေတြ၊ မယ္မယ္ရရအလုပ္လုပ္စရာမရွိပဲ အားေနၾကတဲ့သူေတြနဲ႕ စိတ္အားသတၱိခ်ိဳ႕တဲ့သူေတြမ်ားပါတယ္ …။ အာရံုငါးပါးကိုစြဲလမ္းတာမဟုတ္ပဲ … စကားလံုးေတြရဲ႕အားကို စိတ္နဲ႕စြဲယူခံစားၿပီး အဲဒီ့ခံစားမႈေတြကို စြဲလမ္းေနၾကျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခုခုကို စြဲလမ္းၿပီဆိုကတည္းက အဲဒီ့သူရဲ႕ စိတ္အားသတၱိကနဲေနၿပီလို႕ေျပာလို႕ရပါတယ္။ ေဆးလိပ္မေသာက္ရရင္ မေနႏုိင္တာ၊ အရက္မေသာက္ရရင္မေနႏုိင္တာ၊ ခ်က္တင္မထိုင္ရရင္မေနႏုိင္တာ စတာေတြဟာ … မညွာမတာတမ္းေတြးရမယ္ဆိုရင္ သက္မဲ့အရာေတြရဲ႕လႊမ္းမိုးမႈကို ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္က ခံေနရတာပါ ။ ရွက္တတ္မယ္ဆိုရင္ အင္မတန္မွကိုရွက္ဖို႕ေကာင္းပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ Globalization ေခတ္ႀကီးထဲမွာ အင္တာနက္ကို တစ္ေန႕မသံုးရရင္ ေခတ္ေနာက္က်က်န္ခဲ့လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ စကားနဲ႕သြားၿပီး မေရာေထြး ေစခ်င္ပါဘူး။ အင္တာနက္အသံုးျပဳျခင္းဟာ ခ်က္တင္ထုိင္ျခင္းမဟုတ္ပါဘူး …။ ဆီနဲ႕ေရလိုကြာပါတယ္ …။ အင္တာနက္ေပၚမွာ အျခားသံုးစရာေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ယူတတ္မယ္ဆုိရင္ ယူစရာေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ေပးခ်င္တယ္ဆိုရင္လဲ ေပးလို႕ရႏုိင္တာ အင္တာနက္ပါ။ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ၊ ဘာသိခ်င္လဲ၊ ဘာလိုအပ္သလဲ၊ ဘာေတြၾကားခ်င္လဲ၊ ဘာေတြေျပာခ်င္လဲ … အင္တာနက္ထဲမွာ သူမ်ားထြင္ထားတဲ့လမ္းေတြရွိသလို ကိုယ္တုိင္ထြင္ခ်င္တဲ့ လမ္းရဲ႕အစကိုလဲ ရွာေဖြေတြ႕ျမင္ႏုိ္င္ပါတယ္။ အင္တာနက္ထဲမွာ ကမၻာတစ္၀ွမ္းလံုးက လူမ်ားစြာရဲ႕ ဦးေႏွာက္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိန္း၀ပ္ေနပါတယ္။ မသိသူေက်ာ္သြား သိသူေဖာ္စားဆုိတဲ့ စကားလိုပါပဲ …။ တန္းဖိုးမထားတတ္သူေတြၾကားထဲမွာ အင္တာနက္ဆိုတာႀကီးက ျမားနတ္ေမာင္ ဘ၀ကေန မတက္ေတာ့တာ တီထြင္ခဲ့သူေတြကိုယ္စား ရင္နာရပါတယ္။ အခ်ိဳ႕အရာေတြကိုေတာ့ လူငယ္ထုအေနနဲ႕ မသိလို႕ဆိုတာ မ်ိဳးျဖစ္ႏုိ္င္ပါတယ္ …။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအေျခအေနတစ္ခုကို ေက်ာ္လႊားဖို႕ မီဒီယာေတြမွာလဲ တာ၀န္ရွိတယ္လို႕ ျမင္ပါတယ္။ လူငယ္ထုအေနနဲ႕လဲ စူးစမ္းေလ့လာမႈေတြလုပ္ဖို႕လုိပါလိမ့္မယ္ …။ လူငယ္ေတြအေနနဲ႕ အင္တာနက္ရဲ႕အသံုး၀င္မွဳကို အေျခခံအဆင့္ကတည္းက ေၾကေၾက ညက္ညက္ မသိခဲ့ျခင္းကလည္း ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးကုိျဖစ္လာေစတဲ့ … အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုပါ …။ အင္တာနက္နဲ႕ စာၾကည့္တိုက္ဟာ ေက်ာင္းသားတုိင္းရဲ႕ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ထိေတြ႕မႈအမ်ားဆံုးအရာေတြ ျဖစ္ေနသင့္ပါတယ္ …။ ကြၽန္ေတာ္တို႕လဲ ေက်ာင္းသားဘ၀ကေနႀကီးျပင္းလာခဲ့တာပါ …။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့တဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႕ ေရးခဲ့တဲ့ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ဆိိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ဘ၀မွာ မရွိသေလာက္ကိုရွားပါတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ေရးေပးတာေတြကိုပဲ ႏႈတ္တုိက္က်က္ခဲ့ၾကရတာပါ …။ ဒါဟာ ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း လူ႕ေလာကႀကီးထဲမွာ ထပ္မံလိုအပ္တဲ့ ျဖည့္ဆည္းစရာေတြကို ကိုယ္တုိင္သင္ယူေလ့လာရတဲ့ေနရာမွာ အမ်ားႀကီးသြားၿပီးထိခုိက္ပါတယ္ …။ ကြၽန္ေတာ္လက္လွမ္းမီ သေလာက္ ႏိုင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြမွာ အဲဒီ့လိုမဟုတ္ပါဘူး …။ ဆရာေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို ေခါင္းစဥ္တစ္ခုခ်ေပးၿပီး အဲဒါနဲ႕ ပတ္သက္တာေတြကို ေက်ာင္းသားေတြက အင္တာနက္တို႕၊ စာၾကည့္တုိက္တို႕မွာ ကိုယ္တုိင္ရွာေဖြေလ့လာဖတ္ရႈၿပီး ေရးသားၾကရတာမ်ားပါတယ္။ အနိမ့္ဆံုးအေနနဲ႕ ၈တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္ကို ေခါင္းစဥ္တစ္ခုခ်ေပးရံုနဲ႕ အဲဒါနဲ႕ ပတ္သက္တာေတြကို ဆရာ၊ ဆရာမေတြကေရးေပးတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ကိုယ္တုိင္ရွာေဖြေလ့လာသံုးသပ္ၿပီး ကိုယ္ပုိင္အျမင္နဲ႕ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးႏုိင္သင့္ပါတယ္ …။ ရွက္စရာေကာင္းတာက အဲဒီ့လိုအရည္အခ်င္းမ်ိဳး အခ်ိဳ႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြမွာေတာင္မရွိတာပါ ေနာက္ၿပီး သူမ်ားတကာေတြ Creating the Green Environment, The role of NGOs in future စတဲ့ အက္ေဆးေတြေရးေနခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အေနနဲ႕ Myself, My Teachers, My Native Town, Visit to the Pagoda ဆုိတဲ့အဆင့္ေတြကေန တက္သင့္ေနပါၿပီ …


လူငယ္ေတြအေနနဲ႕ အင္တာနက္သံုးတဲ့အခ်ိန္ေတြထဲက ဘယ္ေလာက္ရာခိုင္ႏႈန္းကို chatting အတြက္သံုးေနလဲ … အျခားအရာေတြကုိေရာ ဘယ္ေလာက္ရာခုိင္ႏႈန္း သံုးေနလဲဆိုတာကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို မညွာတမ္းေမးၿပီး မညာတမ္း ေျဖၾကည့္လိုက္ပါ …။ လုပ္ႏုိင္သူေတြအေနနဲ႕လဲ စစ္တမ္းေကာက္ယူၾကည့္သင့္ပါတယ္ …။ ခ်က္တင္ သံုးတဲ့ ရာခုိင္ႏႈန္းက မ်ားေနသေရြ႕ေတာ့ … တိုးတက္မႈေတြ ေႏွာင့္ေႏွးေနဦးမွာပါပဲ … ။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ တုိးတက္မႈေတြကေန တိုင္းျပည္ရဲ႕တိုးတက္မႈေတြကိုပါ ေႏွာင့္ေႏွးသြားေစႏုိင္ပါတယ္ …။ ေႏွာင့္ေႏွးရံုမကပဲ ဆုတ္ယုတ္သြားတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးအထိကို ေရာက္သြားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ … အမ်ားအတြက္ အသံုး၀င္ေနတဲ့ ေဆးေကာင္းတစ္ခြက္ဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႕လက္ထဲေရာက္မွ အဆိပ္ခြက္ျဖစ္သြားတယ္လို႕ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခုရွိတာက ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေသာက္ေနတာ ေဆးတစ္ခြက္လား အဆိပ္ခြက္လားဆိုတာဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကိုယ္တုိင္အေပၚမွာပဲ မူတည္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ပါ …။ ကဲ … ေျပာ … ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေဆးေကာင္းတစ္ခြက္ေသာက္ၾကမလား … အဆိပ္ေသာက္ၾကမလား …။ 

ေနဘုန္းလတ္

Friday, November 30, 2007

ေျပာင္းလဲမႈမ်ားေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္မိျခင္း …

၂၀၀၇ ခု၊ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းမွာ ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေလးပါ ... ။ ဘေလာ့ဂ္ေတြေခတ္စားလာလို႕ ဘေလာ့ဂ္အေၾကာင္းေလး ေရးေပးပါဆိုတာနဲ႕ အင္ထရို(Intro) မ်ားမ်ား၊ ဘေလာ့ဂ္အေၾကာင္းနဲနဲ နဲ႕ နည္းပညာအသစ္တစ္ခုကို မိတ္ဆက္တယ္ဆိုရံုေလးေရးလိုက္တာပါ ...။ အြန္လို္င္းက သူငယ္ခ်င္းေတြဖတ္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးမွာ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ ...။ ထူးထူးျခားျခား www.thanlwin.com/thanlwinainmat (သံလြင္အိပ္မက္ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္း) ဆိုတဲ့ စာသားကို စာေပစီစစ္ေရး ကျဖဳတ္ခုိင္းလို႕ ျဖဳတ္ေပးလိုက္ရပါေသးတယ္ ...။ း-)

ေျပာင္းလဲမႈမ်ားေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္မိျခင္း …


တစ္ေနရာစီေ၀းေနၾကတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ဆက္ဆံေျပာဆိုတဲ့ေနရာမွာ လြယ္ကူအဆင္ေျပမႈ ေတြရွိလာေအာင္၊ မိမိေျပာခ်င္တာကို အျခားသူက ေသေသခ်ာခ်ာ သေဘာေပါက္ႏုိ္င္ေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႕ ၾကားခံ မီဒီယမ္ေတြကို အသံုးျပဳလာၾကျခင္းဟာလဲ စာေပေရးဖြဲ႕ျခင္းရဲ႕ အစလို႕ ယူဆလို႕ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘယ္အရာကိုမဆို ကိုယ္တုိင္ၾကံဳေတြ႕မွ သိရတယ္ဆိုရင္ အဲဒီ့သူရဲ႕အသိဟာ တစ္ဘ၀စာလံုးအတြက္ မလံုေလာက္ႏုိင္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာတရားကို သူတုိ႕ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြက လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲကို ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္ …။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ မွ်ေ၀ျခင္း (Sharing) ရဲ႕အက်ိဳးေက်းဇူးႀကီးမႈကို နားလည္လာၾကၿပီး အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ၊ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆ၊ အေတြ႕အႀကံဳ၊ အေတြးအျမင္ေတြကို တနည္းနည္းနဲ႕ ႏွီးေႏွာဖလွယ္မႈေတြျပဳလာၾကပါတယ္။ ဒါဟာလဲ မ်က္ေမွာက္ေခတ္အထိေအာင္ အရွိန္အဟုန္မပ်က္စီးဆင္းေနတဲ့ စာေပေရစီးေၾကာင္းရဲ႕ အသက္ပဲလို႕ ေျပာလို႕ရပါတယ္။ ေက်ာက္ေခတ္ … … ေက်ာက္နံရံေတြ၊ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲ ေတြေပၚမွာ အကၡရာဆိုတာ မေပၚေသးခင္ကာလ ျမင္သမွ်၊ ေတြ႕သမွ်ကို ပံုတူေလးေတြဆြဲၿပီး ေရးဆြဲတင္ျပၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတြ႕ရပါတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ ေပေတြ၊ ကညစ္ေတြေပၚမွာေရးၾကတယ္ …။ ေနာက္ေတာ့ … ေက်ာက္သင္ပုန္း … ၿပီးေတာ့ … စာရြက္ေတြေပၚလာၿပီး လူေတြ လူေတြ … ခံစားခ်က္ေတြ၊ အေတြးအျမင္ေတြ၊ အယူအဆေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္အေၾကာင္းအရာေတြကို ႏွလံုးသားထဲမွာ၊ ဦးေႏွာက္ထဲမွာတင္ သိမ္းမထားၾကေတာ့ပဲ … တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ဖလွယ္ၾကဖို႕အတြက္ အလ်ဥ္းသင့္ရာနည္းနာေတြနဲ႕ လွစ္ဟတင္ျပလာၾကတယ္။ တင္ျပတယ္ဆိုရာမွာလဲ ကိုယ္ ေရးတဲ့စာ ၊ ကိုယ္ဖန္တီးတဲ့ အႏုပညာကို ဘယ္သူေတြကို ျပခ်င္တာလဲ ဆိုတာကို ကိုယ္တုိင္က ေရြးခ်ယ္ၾကရတယ္ ေနာက္ၿပီး တိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္ကာလနဲ႕အညီ အသံုးခ်တဲ့ မီဒီယာေတြအေပၚကိုမူတည္ၿပီး ကိုယ့္ေပးခ်င္တာေတြရဲ႕ ပ်ံ႕ႏွံ႕မႈအား ကြာျခားသြားတာကိုလဲေတြ႕ရပါတယ္ …။
ဥပမာအေနနဲ႕ … ေက်ာက္ေခတ္ကလူေတြ သူတို႕ေနတဲ့ ေက်ာက္ဂူနံရံေတြေပၚမွာ ပံုေတြဆြဲၾကတယ္ … ေနာက္ပိုင္းမွာ အကၡရာဆိုတာေတြျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ အမွတ္အသားေတြကို ေရးျခစ္ၾကတယ္။ သူတို႕မွာ ဒီလိုေရးျခစ္ထားတာေတြကို ဘယ္သူ႕ကို ျပခ်င္တာလဲဆိုရင္ … ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္က သူ႕ခ်စ္သူရဲ႕ပံုတူ ကိုဆြဲၿပီး သူ႕ခ်စ္သူကို ျပခ်င္တာမ်ိဳး … ဖခင္တစ္ေယာက္က အျပင္မွာသူေတြ႕ၾကံဳလာရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြ အေၾကာင္းကို ပံုတူေတြဆြဲျပၿပီး သူ႕သားသမီးေတြကို ျပခ်င္တာမ်ိဳး၊ ဒါမွမဟုတ္ မ်ိဳးႏြယ္စုတစ္စုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ဆိုရင္ … သူ႕လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကို အခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာေတြကို သင္ျပေပးဖို႕ ဒီလိုပံုေတြ၊ စာေတြရဲ႕အကူအညီကိုယူၿပီး သင္ျပေပးခ်င္တာမ်ိဳးေတြေလာက္ပဲရွိမယ္လို႕ ယူဆရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း … အဲဒီ့ေနရာကို သူတို႕ေတြစြန္႕ခြာသြားတဲ့အခါမွာလဲ အဲဒီ့ေနရာကို ေရာက္လာတဲ့ အျခားေသာသူေတြကသာ အဲဒီ့ပံုေတြ၊ စာေတြကို ျမင္ႏုိင္မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ … သူတို႕ဆြဲတဲ့ပံုေတြ၊ စာေတြရဲ႕ ပ်ံ႕ႏွ႕ံမႈအားဟာ မရွိသေလာက္ကို နဲတယ္လို႕ဆိုႏုိ္င္ပါတယ္ …။ အဲဒီ့ေနာက္ပိုင္း … ေက်ာက္ဂူနံရံေတြမွာ မေရးၾကေတာ့ပဲ သယ္ေဆာင္ႏုိင္တဲ့ ေက်ာ္လႊာအခ်ပ္ေတြေပၚမွာ ေရးလာၾကၿပီး တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာကို ယူသြားျပလို႕ရတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္လာပါတယ္။ တစ္ေနရာတည္းမွာ အေသရွိေနတာနဲ႕ယွဥ္ရင္ ပ်ံ႕ႏွံ႕ႏိုင္မႈနဲနဲရွိလာၿပီလို႕ ေျပာလို႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာက္တံုး၊ ေက်ာက္လႊာေတြရဲ႕ ေလးလံမႈ၊ ၀န္က်ယ္မႈေတြေၾကာင့္ တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာကို အလြယ္တကူမပ်ံ႕ႏွံ႕တာမ်ိဳးေတြျဖစ္လာပါတယ္။ ေက်ာက္ေခတ္အလြန္မွာ ေပေတြ၊ ကညစ္ေတြ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းေတြကို သံုးၿပီး ေရးလာၾကပါတယ္ …။ ေက်ာက္ လႊာေက်ာက္သားေတြေပၚမွာ ေရးၾကတာနဲ႕ယွဥ္ရင္ သယ္ေဆာင္ရလြယ္ကူတာေၾကာင့္ ပ်ံ႕ႏွံ႕အား ပိုေကာင္း လာတာ မွန္ေပမယ့္ … ၾကာရွည္ခံမႈမခံမႈဆိုတဲ့ ျပႆနာတစ္ခုက ေပၚလာပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ စာရြက္ေတြေပၚလာပါတယ္ …။ စာရြက္ေပၚမွာေရးၾကသလိုပဲ … စာအုပ္စာေပေတြကို ျဖန္႕ေ၀ေပးႏုိ္င္တဲ့ မီဒီယာေတြေပၚလာတာေၾကာင့္ … ပ်ံ႕ႏွံ႕မႈအားေတာ္ေတာ္ေလးကို ေကာင္းလာပါတယ္။ ၾကာရွည္ခံျခင္း မခံျခင္းဆိုတဲ့ ျပႆနာက ရွိေနေသးျပန္တာေၾကာင့္ … ကာလအေတာ္ၾကာက စာရြက္စာတမ္းေတြ၊ စာေပလက္ရာေတြကို မေပ်ာက္မပ်က္ထိမ္းသိန္းထားဖို႕ဆိုတဲ့ေနရာမွာ အခက္အခဲေတြရွိလာပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာ ေပၚလာပါတယ္ …။ စာေတြ၊ ပံုေတြ၊ သတင္းေတြနဲ႕ အျခား အႏုပညာလက္ရာေတြကို ကြန္ပ်ဴတာကေနတဆင့္ဖန္တီးၾကပါတယ္ …။ အျပင္မွာေရးထား၊ ဆြဲထား တာေတြကိုလဲ ကြန္ပ်ဴတာေတြနဲ႕ သိမ္းဆည္းလာၾကပါတယ္။ စာေတြ၊ ပံုေတြကို ကြန္ပ်ဴတာေတြကေနတဆင့္ CD , Floppy Disc ေလးေတြထဲထည့္ၿပီး တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာကို ၀န္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႕ ကူးေျပာင္းပ်ံ႕ႏွ႕ံေစႏုိင္ တဲ့ အေနအထားတစ္ခုကိုေရာက္လာပါတယ္ …။ အဲဒီ့ အေျခအေနနဲ႕ တၿပိဳင္နက္တည္းလိုလိုမွာပဲ … ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း (Globalization) ကမၻာမႈျပဳျခင္း ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႕အတူ ကမၻာအရပ္ရပ္မွာရွိတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြ အခ်င္းခ်င္းကို ခ်ိတ္ဆက္ေပးႏုိင္တဲ့ အင္တာနက္ (Internet) ဆိုတာႀကီးေပၚလာပါတယ္ …။ modem တစ္ခုကိုသံုးၿပီး ဖုန္းႀကိဳးနဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာကို ခ်ိတ္ဆက္၊ ၿပီးရင္ ISP (Internet Service Provider) တစ္ခုကေန အင္တာနက္ အသံုးျပဳခြင့္ကိုေလွ်ာက္ထားၿပီးၿပီဆိုရင္ Browser (Mozilla Firefox, Internet Explorer … ) တစ္ခုခုကိုသံုးၿပီး ကမၻာအႏွံ႕ျဖန္႕က်က္ထားတဲ့ကြန္ယက္ ( www = World Wide Web ) ႀကီးထဲမွာရွိတဲ့ စာေတြ၊ ပံုေတြ၊ သတင္းေတြ၊ အႏုပညာလက္ရာေတြ … အစရွိတဲ့ အားလံုးအားလံုးကို ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ထိုင္ေနရံုနဲ႕ ၾကည့္ျမင္ခံစားႏုိ္င္တဲ့ အေျခအေနတစ္ခုကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီ့အခါမွာ ကုိယ္ေပးခ်င္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္၊ ကိုယ္ဖန္တီးထားတဲ့ အႏုပညာလက္ရာတစ္ခုခု၊ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ဘ၀တစ္ခုထဲက ကိုယ္ရရွိလိုက္တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳ အေတြးအျမင္ေတြ စတာစတာေတြကို အမ်ားနဲ႕ ဖလွယ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့သူေတြအတြက္ အဲဒီ့ကြန္ယက္ႀကီးကို ၾကားခံနယ္တစ္ခုအျဖစ္အသံုးျပဳၿပီး … ပ်ံ႕ႏွံ႕မႈအတုိင္းအတာကို ခ်ဲ႕ထြင္ရယူလာၾကပါတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႕ ေျပာရရင္ ျမန္မာ ဘာသာနဲ႕ ေရးသားထားတဲ့ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ကို ျပည္တြင္းမွာထုတ္ေ၀တယ္ဆိုရင္ ျပည္တြင္းကလူေတြ ဒီမဂၢဇင္းကို ဖတ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္ …။ ဒါေတာင္ ျဖန္႕ေ၀မႈပံုသ႑ာန္ေပၚကို လိုက္ၿပီး တစ္ျပည္လံုးအတုိင္းအတာ ဖတ္ႏုိ္င္မႈရွိမရွိဆိုတဲ့ ခၽြင္းခ်က္ေတြရွိႏုိ္င္ပါေသးတယ္။ အျခားႏုိင္ငံကို ေရာက္ေနတဲ့ သူေတြအထိပါ ပ်ံ႕ႏွံ႕ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာေတြမ်ားတဲ့ ႏုိ္င္ငံေတြမွာရွိတဲ့ တစ္ဦးဦးနဲ႕ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး စာအုပ္ေတြ ပို႕ေပးလို႕ ရႏုိင္ပါတယ္။ ဒါဟာလဲ အခက္အခဲေတြမ်ားစြာရွိပါတယ္ …။ အဲဒီ့ေတာ့ … အင္တာနက္ေပၚမွာသာ Domain Name တစ္ခုနဲ႕ Hosting တစ္ခု ယူထားၿပီး website တစ္ခုအေနနဲ႕တင္ထားမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ့ website လိပ္စာကိုသိၾကတဲ့ ကမၻာတစ္၀ွမ္းလံုးက ျမန္မာေတြအကုန္လံုးဖတ္ ႏုိ္င္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ ။ www.people.com.mm (People Magazine) , www.first11.com (Eleven Media Group မွဂ်ာနယ္မ်ား), www.thanlwin.com/thanlwinainmat (သံလြင္အိပ္မက္ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္း) . အင္တာနက္ေတြေပၚလာတဲ့ ေခတ္မွာ website ေတြကို အသံုးျပဳလာၾကတာဟာ အရင့္အရင္ေခတ္ေတြက လိုအပ္ခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ ပ်ံ႕ႏွံ႕မႈအားနည္းျခင္းနဲ႕ ၾကာရွည္မခံျခင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကို အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ျဖည့္စြက္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ website တစ္ခု တည္ေဆာက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ … ပထမဆံုးအေနနဲ႕ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ Domain Name ကို အရင္ဆံုး၀ယ္ရပါတယ္ …။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ႏွစ္စဥ္ေၾကးေပးရပါတယ္ …။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ website ေတြမွာ တင္ခ်င္တဲ့ စာေတြ၊ ပံုေတြ၊ အခ်က္အလက္ေတြကို သိမ္းထားေပးမယ့္ Web hosting ေၾကးလဲ ေပးရပါတယ္။ သူလဲ ပဲ ႏွစ္စဥ္ေၾကးေပးရတာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ website တစ္ခု အဆင့္အတန္းမီမီ ျဖစ္လာဖို႕ကိုလဲ … Web-Designer တစ္ေယာက္ ေယာက္ကုိ အပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကုပၼဏီတစ္ခုခုကို အပ္ၿပီး Web-Design ကိုဆြဲခုိင္းဖို႕လိုပါတယ္။ အဲဒါကလဲ ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္ကုန္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက Website ေတြကို အၿမဲတမ္း update လုပ္ေနဖို႕ဆိုတာကလည္း နည္းပညာဆိုင္ရာကၽြမ္းက်င္တဲ့ သူေတြ အၿမဲရွိေနဖို႕လိုအပ္ပါတယ္။ အဲဒီ့လို ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားျခင္းနဲ႕ နည္းပညာဆိုင္ရာအခက္အခဲအခ်ိဳ႕က websites ေတြ မ်ားမ်ားစားစားလုပ္မလာၾကျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းေတြျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ website ေတြလုပ္ထားၾကၿပီး အဲဒီ့ website ေတြကို update လုပ္ၾကတဲ့အခါမွာ Chronological Order အရ ကာလအလိုက္ အစဥ္အတိုင္းထည့္သြင္းတဲ့ ပံုသ႑ာန္မ်ိဳးေတြျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီေန႕အသစ္တစ္ခုထပ္တင္မယ္ဆိုရင္ မေန႕ကတင္ထားတဲ့ စာ (သို႕မဟုတ္) ပံုရဲ႕ အေပၚကေန ေပၚလာတဲ့ပံုစံမ်ိဳးပါ။ မိမိရဲ႕ စာေတြ၊ ပံုေတြ၊ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကို ကြန္ယက္ (web) ေပၚတင္တဲ့ေနရာမွာ အစဥ္လိုက္တင္ၾကရာကေန (logging the web) ဆိုတဲ့စကားေပၚလာပါတယ္။ ဂ်ပ္စတင္းေဟာ (Justin Hall) ဆိုတဲ့သူကိုေတာ့ December 2004 ထုတ္ New York Times Magazine က "the founding father of personal blogging." လို႕ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ဂၽြန္ဘာဂါ (Jorn Burger)လို႕ အမည္ရတဲ့ အေမရိကန္ဘေလာ့ဂါတစ္ဦးကေနၿပီး weblog ဆိုတဲ့စကားလံုးအတြဲအဆက္တစ္ခုကို သူ႕ရဲ႕ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ www.robotwisdom.com မွာစတင္သံုးစြဲခဲ့ပါတယ္။ Weblog ဆိုတဲ့စကားလံုးဟာ the Oxford English Dictionary မွာ အမွန္တကယ္တရား၀င္ ပါ၀င္ခဲ့တာကေတာ့ ၂၀၀၃ခုႏွစ္ မတ္လမွျဖစ္ပါတယ္။ "weblog" "weblogging" “weblogger” ဆိုၿပီး verb အေနနဲ႕ပါ၀င္လာခဲ့တာပါ ။ အဲဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ပီတာ မားေဟာ့ဇ္ (Peter Merholz) ဆိုသူက weblog ဆိုတဲ့စကားလံုးကို we blog လို႕ခြဲခ်လိုက္ရာကေန အခုမ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ ေခတ္စားေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္(Blog) ဆိုတဲ့စကားလံုး ေပၚေပါက္လာျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ Online Dictionary တစ္ခုျဖစ္တဲ့ Merriam-Webster's Dictionary ကေတာ့ Blog ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို the word of the year in 2004 အျဖစ္ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ အြန္လိုင္းစြယ္စံုက်မ္းျဖစ္တဲ့ Wikipedia မွာေတာ့ ဘေလာ့ဂ္(Blog) ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ဒီလိုဖြင့္ဆိုထားပါတယ္။
A blog (a portmanteau of web log) is a website where entries are witten in chronological order and commonly displayed in reverse chronological order.
ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာ ၀ပ္ဘ္ဆိုဒ္တစ္ခုပါပဲ ဒါေပမယ့္ သူ႕အထဲမွာ ပါ၀င္တဲ့ စာေတြ၊ ပံုေတြ၊ အၿမဲတမ္းထပ္ထပ္တင္ေနတာေတြကို အခ်ိန္ကာလအစဥ္အတုိင္း တင္ထားတဲ့ ၀ပ္ဘ္ဆိုဒ္ေတြကိုပဲ ေနာက္ထပ္အမည္အသစ္တစ္ခုအေနနဲ႕ထပ္ေပးလိုက္တာပါ။ ဘေလာ့ဂ္ (Blog) ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ျမန္မာမႈျပဳၿပီး အြန္လိုင္း ဒိုင္ယာရီလို႕သံုးၾကတာေတြလဲရွိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္ (Blog) ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ႀကိယာ (Verb) အေနနဲ႕လဲ သံုးလို႕ရပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ (Blog)ဆိုတာ မိမိေတြ႕ႀကံဳခံစားလိုက္ရတဲ့ စိ္တ္ခံစားမႈေတြ၊ မိမိက သူတပါးကိုေျပာျပခ်င္တဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ၊ မိမိရဲ႕ အေတြးအေခၚ အေတြးအျမင္ေတြ၊ မိမိသိရွိလိုက္ရတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ၊ မိမိဖန္တီးထားတဲ့ အႏုပညာလက္ရာေတြ စတာ စတာေတြကို … အြန္လိုင္းေပၚမွာ မိမိစိတ္တုိင္းက်ဖန္တီး တင္ျပႏုိင္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေနရာ ေလးေတြလို႕ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီ့ မိမိရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ေနရာေလးေတြကို မြမ္းမံျပင္ဆင္တာ၊ အသစ္အသစ္ေသာ တင္ျပမႈေတြကို ထပ္မံျဖည့္စြက္ တာစတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကိုေတာ့ ဘေလာ့ဂင္း (Blogging ) လုပ္တယ္လို႕ေခၚႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီ့လို အြန္လိုင္းေပၚမွာ ကိုယ္ပိုင္ေနရာေလးတစ္ခု (Blog ေလးတစ္ခု) ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီး … ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးကို လူဖတ္ခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ အျပင္အဆင္ေတြနဲ႕ တစ္မ်ိဳး၊ တင္ျပမႈေတြနဲ႕တဖံု ဆြဲေဆာင္ေနၿပီး မိမိရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြကတဆင့္ စာဖတ္သူေတြနဲ႕ စကားေတြေျပာေနၾကတဲ့ သူေတြကိုေတာ့ ဘေလာ့ဂါ (Blogger) ေတြလို႕ေခၚႏုိင္ပါတယ္။

အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ဘေလာ့ဂ္ေတြရဲ႕တိုးပြားမႈႏႈန္းဟာ အလြန္လွ်င္ျမန္လာတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါဟာလဲ Domain Name နဲ႕ Web hosting ကို Free ေပးေနၾကတဲ့ www.blogger.com, www.typepad.com, www.wordpress.com စတဲ့ Website ေတြရွိေနလို႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ …။ အဆိုပါ Website ေတြကိုသြားၿပီး ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုကို အလြယ္တကူ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ယူႏုိင္ပါတယ္။ ေနာက္လ ေတြမွာ ဘေလာ့ဂ္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အျခားေသာ စိတ္ပါ၀င္စားဖြယ္ရာေတြကို တင္ျပသြားႏုိင္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ …။

Monday, November 26, 2007

Blog Time Volume III

Blog Time Volume III
ညီငယ္ေမာင္ပြတ္အစပ်ိဳးခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဂ္တုိင္းဟာ အခုဆို စာမ်က္ခြက္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာ၊ ပူးေပါင္းပံ့ပိုးသူေတြ ခုိင္ခုိင္မာမာနဲ႕ အေတာ့္ကို အရွိန္ရေနခဲ့ပါၿပီ။ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ရပ္ေနသလို ျဖစ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘေလာ့ဂ္တိုင္းေလးက ထြက္လာေတာ့ ... ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ရပါတယ္ ...။ ဒီဘေလာ့ဂ္တိုင္း ဂ်ာနယ္ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ အမွတ္ရစရာ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ဟာသေလးေႏွာရင္း ကြန္ပ်ဴတာထက္ အကၡရာတင္ေပးၿပီး ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ စုစည္းမႈသမုိင္း၊ ရင္းႏွီးမႈ တံတုိင္းေတြကို ပိုမိုခိုင္မာလာေစတဲ့ အေထာက္အကူျပဳ ၾကားခံနယ္ေလး တစ္ခုလုိ႕ဆိုရင္မွားမယ္မထင္ပါဘူး ...။ ဘေလာ့ဂ္တိုင္းေလးကို ဒီေနရာေလးမွာ သြားၿပီးဖတ္လိုက္ၾကမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ထင္ျမင္ခ်က္ေတြမမွား ဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႕သိသြားပါလိမ့္မယ္ ...။

Tuesday, November 20, 2007

ကၽြန္ေတာ္လြတ္က်မွာမဟုတ္တဲ့ Danger Zone

သူငယ္ခ်င္း စည္သူေအာင္ (ေခၚ) ဇင္ကိုလတ္ (ေခၚ) အလင္းျဖဴ (ေခၚ) စစ္ႏုိင္သူ (ေခၚ) ဟိုလိုလူ (ေခၚ) C2 ရဲ႕ ၂၈ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႕ အမွတ္တရ

ကၽြန္ေတာ္လြတ္က်မွာမဟုတ္တဲ့
Danger Zone

ကၽြန္ေတာ္မွတ္တာမမွားဘူးဆိုရင္ ဒီေကာင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ စသိတာ ၆တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စိန္ေပါလ္(အထက ၆ ဗိုလ္တေထာင္)ကို ၅တန္းမွစေရာက္တဲ့သူ၊ ဒီေကာင္က စိန္ေပါလ္မွာ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက တက္လာတဲ့သူ ...။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ကဘယ္လို စခင္သြားတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ခင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အၿမဲတတြဲတြဲျဖစ္ခဲ့တာ ေသခ်ာတယ္ ...။ ဘာလို႕ အဲဒီ့လိုျဖစ္တာလဲလို႕ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ တစ္ေယာက္ကဗူးဆို တစ္ေယာက္က ဘယ္ေတာ့မွ ဖရံုမသီးတာပဲ ...။ ဒီေကာင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္အေျခခံျခင္းတူၾကလို႕လားေတာ့ မသိဘူး ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ေတြးပံုေတြးနည္းျခင္းကြာခ်င္ကြာမယ္ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး Decision မွာေတာ့ ညွိရတယ္ဆိုတာရွားတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ စတြဲၾကတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး အခုအခ်ိန္အထိ အတူတူတြဲလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ အလုပ္ေတြလဲ မနည္းဘူး ...။ ေျပာျပလို႕ရတာေတြရွိသလို ေျပာျပလို႕မရတာေတြလဲ ရွိတယ္ ...။ ၇တန္းမတက္ခင္ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားတုန္းက ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏုိင္ဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဒီေကာင္ေႏြရာသီသင္တန္းသြားတက္တယ္ ...။ အဲဒီ့တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ၁၀တန္းမေအာင္မခ်င္း ရည္းစားမထားရဘူးလို႕ အခ်င္းခ်င္း ကတိထားထားတာရွိတယ္ ...။ ဒီေကာင့္ဖာသာ ဒီေကာင္ခိုးထားတဲ့ ရည္းစားေတြေတာ့ရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့ ...။ အဲဒီ့ ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏုိင္အတန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္က အၿမဲတမ္းလိုလို ေနာက္ဆံုးမွေရာက္တယ္ ...။ တစ္ေယာက္ကေစာသြားမယ္ တစ္ေယာက္က ေနာက္က်မွသြားမယ္ဆိုတာမ်ိဳးမရွိဘူး ...။ ထိုင္ေတာ့လဲ ေနာက္ဆံုးတန္းမွာပဲထုိင္ၾကတယ္ ...။ တစ္ေယာက္က ေရွ႕မွာထိုင္မယ္ တစ္ေယာက္က ေနာက္မွာထုိင္မယ္ ဆိုတာမ်ိဳးမရွိဘူး ...။ အဲဒါေတြ တူေနတာက ကိစၥမရွိဘူး ...။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ့ေကာင္မေလး မိုက္တယ္ဆို ... ဒီေကာင္ကလဲ အဲဒီ့ေကာင္မေလးပဲ ...။ အဲဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး ...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ေကာင္မေလးေတြအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကသိကေအာင့္ျဖစ္မွာပဲလို႕ ေတြးမိတယ္ ...။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္က ရည္းစားမထားရဘူးဆိုတဲ့ ကတိကလည္းရွိထားေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္မိုက္တယ္ဆို ႏွစ္ေယာက္လံုးေနာက္ကေနလိုက္ၾကတယ္ ...။ မိန္းကေလး အိေျႏၵပ်က္ေအာင္ လိုက္ေႏွာက္ယွက္တာမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ဘူး ...။ ဒီလိုပဲ အဲဒီ့ေကာင္မေလးဘယ္သြားလဲ ဆိုတာ လိုက္ၾကည့္တာ ...။ အဲဒီ့တုန္းကဆို ေကာင္မေလးေတြခမ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ထဲက ဘယ္သူက သူ႕ကို စိတ္၀င္စားလို႕ ဘယ္သူက သူ႕ေနာက္ကို ဘာ့ေၾကာင့္ေလွ်ာက္လိုက္ေနတာလဲဆိုတာကို ေ၀ခြဲရခက္ေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြနဲ႕ ... ကၽြန္ေတာ္လဲ အခုအခ်ိန္မွျပန္ျမင္ေယာင္မိၿပီး အားနာေနမိတယ္ ...။ လူငယ္ဘာ၀ မရည္ရြယ္ပါပဲ မွားမိတဲ့ အမွားတစ္ခုလို႕ပဲဆိုရမွာေပါ့ဗ်ာ ...။

ေနာက္ၿပီး ဒီေကာင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ပိုၿပီးရင္းႏွီးသြားေစတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြလည္း ရွိေသးတယ္ဗ် ...။ ၁၀တန္းတုန္းက အီကိုက်ဴရွင္တက္ႀကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆရာက လူမွားၿပီး ေက်ာင္းသားေတြအားလံုးၾကားထဲမွာ မတ္တပ္ရပ္ခုိင္းၿပီး ဆူတယ္ ။ လူပံုအလယ္မွာဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ရွက္သြားၿပီး အဲဒီ့က်ဴရွင္ကို မတက္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ပါလိုက္မတက္ေတာ့ဘူး ...။ အဲဒီ့လိုအျဖစ္မ်ိဳးက တစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘူး ... ၇တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကလည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ ...။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို အိမ္ရွင္က ဆဲလို႕ ဆိုၿပီး အဲဒီ့က်ဴရွင္ကို ဆက္မတက္ေတာ့တာ ...။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ၁၀တန္း ႏွစ္ ၁၉၉၆ လွည္းတန္းမွာ တကသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြဦးေဆာင္ၿပီး ဆႏၵျပၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ အဲဒီ့ကိုေရာက္သြားၿပီး ၀င္ႏႊဲခဲ့ၾကေသးတယ္ ...။ ကံေကာင္းလို႕ ဒီေကာင့္ ဦးေလးကားနဲ႕တိုးလို႕ လြတ္လာတာ ...။ အဲဒီ့တုန္းကလဲ ... ရူပေဗဒ၀ိုင္းမွာ ဆရာကေရာ အျခားအတူတူတက္ၾကတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကေရာ ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပၾကတာကို ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ေအးေအးေဆးေဆးမေနဘူး သူတို႕ေၾကာင့္ ငါတို႕မွာ ဒုကၡေရာက္တယ္ ဘာညာ ေျပာေနလို႕ အဲဒီ့ က်ဴရွင္ကိုလည္း ေနာက္ေန႕ သြားမတက္ေတာ့ဘူး ...။

ဒီေကာင္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ တူတဲ့အခ်က္ထဲမွာ အဲဒါလဲပါတယ္ ။ ယံုၾကည္ခ်က္မတူရင္ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ကို ဆက္လက္တြဲလို႕မရတာ ...။ ဒီေကာင္ေရာ ကြၽန္ေတာ္ေရာ ရည္းစားေတြသာ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ကြဲကြဲသြားတယ္ ... ဒီေကာင္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ကေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ တတြဲတြဲ ... အဲဒါဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ယံုၾကည္ခ်က္တူလို႕ပဲလို႕ ေျဖရမွာပဲ ...။ စာေပအႏုပညာနဲ႕ပတ္သက္လာရင္လဲ ဒီေကာင္နဲ႕ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ခ်င္းတူခဲ့တာပဲ ...။ ျဒပ္မဲ့ကမၻာဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးထဲမွာလဲ ဒီေကာင္က အလင္းျဖဴ၊ ကြၽန္ေတာ္က ေႏြေလ ...။ ေနာက္ၿပီး ... သံလြင္အိပ္မက္ဆိုတဲ့ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းေလး လုပ္ျဖစ္ေတာ့လဲ ဒီေကာင္ က စည္သူ(သံလြင္)၊ ကြၽန္ေတာ္က ေနမ်ိဳး(သံလြင္) ...။ အြန္လုိင္းေပၚမွာ ဘာဘာညာညာေလးေတြေရးၾကေတာ့ ဒီေကာင္က ဇင္ကိုလတ္၊ ကြၽန္ေတာ္က ေနဘုန္းလတ္ ...။

ကြၽန္ေတာ္ ႏုိင္ငံျခားကို အလုပ္သြားလုပ္မယ္ စဥ္းစားေတာ့ အေပါင္းအသင္းမင္တဲ့သူပီပီ ဒီေကာင္ရွိတဲ့ စင္ကာပူကိုပဲေရြးလုိက္တယ္ ...။ ေနာက္ၿပီး စင္ကာပူမွာ အလုပ္ရေတာ့လဲ ဒီေကာင့္အိမ္မွာပဲေနျဖစ္တယ္ ... ။ ဒီေကာင္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႕ ဒီေကာင့္အလုပ္နဲ႕က နီးေပမယ့္ ... ကြၽန္ေတာ္လဲ အလုပ္ရေရာ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္နဲ႕ အဲဒီ့ေနရာက အေရွ႕နဲ႕ အေနာက္လိုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လံုးနဲ႕နီးမယ့္ ေနရာကိုေျပာင္းၾကတယ္ ...။ ဒီေကာင့္အလုပ္နဲ႕ေတာ့ နဲနဲလွမ္းသြားတယ္ ...။ ဒါေပမယ့္ အဆင္ေျပပါတယ္ ... ။ ဒီေကာင္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ စင္ကာပူမွာေနတုန္း မေလးရွားဘက္ေတာင္ အလည္ေရာက္ျဖစ္ၾကေသးတယ္ ...။ အဲဒီ့တုန္းကလည္း ႏွစ္ေယာက္တည္းေပမယ့္ ေပ်ာ္စရာႀကီးဗ် ... မေလးရွားက Dunga Bay မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ စြန္တစ္ေကာင္ကို ေကာင္းကင္ေပၚေရာက္ေအာင္ ေအာင္ျမင္စြာတင္ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္ ...။ ႏွစ္ေယာက္လံုးလဲ ဖက္ဖက္ကိုေမာလို႕ ...။

ဒီေကာင္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းသက္တမ္းက ၁၄ ႏွစ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီး အခု အခ်ိန္အထိေတာ့ ဒီေကာင့္ကို ကြၽန္ေတာ္လြတ္မက်ေသးတာေသခ်ာတယ္ ...။ ကြၽန္ေတာ္လဲ မိန္းမရ ဒီေကာင္လဲ လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေတာ့ မွ ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ခင္မင္မႈေတြ တစ္ခန္းရပ္သြားမလားဆိုတာကိုေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမယ္ ...။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ညီအစ္ကိုေတြထက္ေတာင္ ပိုၿပီးရင္းႏွီးတဲ့ ဒီလိုသူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္မက်ေအာင္ ဆြဲထားႏုိင္ဖို႕ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ...။



Monday, November 19, 2007

မွန္ႀကိဳက္တဲ့သူ

အလွအပကို အရမ္းမက္ၿပီး မွန္ေရွ႕ကမခြာႏုိင္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ သူေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ လူတိုင္းလွခ်င္ၾကတာ မွန္ေပမယ့္ အစြန္းမေရာက္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႕ ဒီ၀တၳဳတိုေလးကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။

မွန္ႀကိဳက္တဲ့သူ


`အက်ည္းတန္ မွန္ႀကိဳက္´ ဆိုတဲ့စကားကို ကြၽန္ေတာ္ၾကားဖူးေပမယ့္ ... သိပ္ေတာ့ လက္မခံခ်င္လွဘူး... ။ အက်ည္းတန္ပါတယ္ဆိုမွ၊ ရုပ္ဆိုးပါတယ္ဆိုမွ မွန္ကို ခဏခဏသြားၾကည့္ေနရင္ ... ကိုယ့္ရုပ္ကို ျပန္ျမင္ျမင္ ေနရၿပီးစိတ္ဆင္းရဲေနရတာပဲအဖတ္တင္မွာေပါ့ ...။ တကယ္တမ္းက ေခ်ာတဲ့လူေတြ၊ လွတဲ့သူေတြက မွန္ပိုႀကိဳက္ၾကတာဗ်။ `လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ ကိုကိုယ္ အခ်စ္ဆံုးပဲ´ ဆိုတာကို အားလံုးသိၾကမွာေပါ့ ...။ အဲ ... ဒါေပမယ့္ ... အဲဒီလို မွန္အရမ္းႀကိဳက္ၿပီး ... ကိုယ့္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္မ၀ရႈမ၀ျဖစ္ေနၾကတဲ့သူေတြက... သူမ်ားေတြ ထက္ပိုၿပီး သူတို႔ကိုသူတို႔ ပိုခ်စ္ၾကတယ္ဗ်...။ မယံုရင္ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမးၾကည့္ေလ ...။ ေနာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး... တကယ္ေျပာ ေနတာ ...။ တကယ္ေျပာဆို ... ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ္ေတြ႕ဗ်...။

မိမိမွန္တဲ့ ...။ အဲဒါက ကြၽန္ေတာ့္အေမရဲ႕ညီမ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႔ အေဒၚေပါ့။ သူ႕နာမည္အရင္းက `မျငိမ္းသူ´တဲ့...။ ဒါေပမယ့္ မွန္ႀကိဳက္လြန္းလို႔၊ မွန္ေရွ႔ကမခြာလို႔ ... နာမည္အရင္းေပ်ာက္ၿပီး `မိမိမွန္´လို႔တြင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အခုလက္ရွိ သူနဲ့တစ္အိမ္တည္းေနတာဆိုေတာ့ သူျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို တစ္ခ်ိန္လံုး ျမင္ေနရသလို ...။ သူငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြကိုလည္း တစ္လံုးမက်န္သိေနတာေပါ့ ...။ သူကေခ်ာတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတယ္ဗ် ...။ အခု သူ႕အသက္က၃၅ႏွစ္ေလာက္ရွိေနတာေတာင္ ... ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြက ေငးၾကည့္ရတုန္း... ကာလသား ေတြကမ်က္စိက်တုန္း ... ။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ အပ်ဳိႀကီးဘ၀နဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ အေဖအိမ္မွာ ကပ္ေနရတုန္းေလ ...။ ဒီေလာက္ေခ်ာ၊ ဒီေလာက္လွရဲ႕သားနဲ့ ဘာလို႔ အခုအခ်ိန္အထိအပ်ဳိႀကီး ျဖစ္ေနရတာလဲလို့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေမးခ်င္သလိုပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေမေမ့ကို ေမးခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီမွာ ... အဓိက သြားေတြ႕ရတာက အဲဒီမွန္ကိစၥပဲေပါ့ဗ်ာ ...။ ဒီလိုဗ် ... ... ...

ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ေခါင္းရင္း ဘုရားစင္နဲ႕ကပ္လ်က္မွာ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ႀကီး တခ်ပ္ရွိတယ္...။ ေဖေဖက ေျပာေတာ့ ... အဘိုး ... အဘြားေတြရဲ႔ အေမြအႏွစ္တဲ့ ...။ တကယ့္ကို ေရွးမွန္ႀကီးမွ ... ေရွးမွန္ႀကီးအစစ္ပါ...။ မွန္ေဘာင္ေတြကလည္း ကႏုတ္ပန္းေတြနဲ႕ ... ေလးလိုက္တာကလည္း လြန္ေရာ...။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ တစ္မိသားစုလံုးကေတာ့ ဘိုဘြားအေမြမို႔မေပ်ာက္မပ်က္ ထိန္းသိမ္းရံုကလဲြၿပီး အဲဒီမွန္ႀကီးကို သိပ္အဖက္မလုပ္ၾကပါဘူး။ အဲ ... ကြၽန္ေတာ့္အေဒၚ မိမိမွန္ကေတာ့ လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အဲဒီမွန္ႀကီးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ပဲတဲ့ ...။ တကယ္တမ္းက မွန္ကို ဘိုးဘြားအေမြမို႔ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မွန္ထဲကသူ႔ကိုယ္သူအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနတာပါ...။ ေမေမျပန္ေျပာျပတာကိုသိရသေလာက္ေတာ့ သူမွန္ႀကိဳက္တဲ့ပံုက လြန္ကိုလြန္လြန္းပါတယ္ဗ်ာ ...။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆိုးသလဲဆို ... ဧည့္သည္လာလို႔ ဧည့္ခံစကားေျပာရင္ေတာင္ ... ဧည့္သည္ကို မွန္ေက်ာေပးထိုင္ခိုင္း ... သူကမွန္နဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာထုိင္ၿပီး ... စကားေျပာေနရင္း မွန္ကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ လြန္းလို႔ ဧည့္သည္ေတြခမ်ာ... ေနာက္ေက်ာမလံုျဖစ္ၿပီး ျပန္ျပန္ေျပး ရရွာသတဲ့ ...။ ေမေမ့ဧည့္သည္ေတြလာလို႔ ... ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ခ်ခိုင္းရင္လည္း ေကာ္ဖီခြက္ႀကီးတန္းလန္းနဲ႔ မွန္ကိုလွမ္းၾကည့္လို႔ ... ခလုတ္တိုက္ၿပီးေကာ္ဖီေတြ ေမွာက္ေမွာက္က်တာလည္း အခါခါတဲ့ ...။ ေမေမကေတာ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ညီမကို ခ်စ္လို႔ အလိုလိုက္ထားေပမယ့္ ေဖေဖနဲ႔ေတြ႕ရင္ေတာ့ ေဒၚေလးမွန္တို႔မစားသာဘူး။ ဟိုတစ္ခါကဆိုလဲ ... ေဖေဖဘုရားရွိခိုးေနတုန္းႀကီး မွန္ေရွ႔လာၿပီး ... ဟုိဖက္လွည့္လိုက္ ... ဒီဖက္လွည့္လိုက္ ထမီကိုျပင္၀တ္လိုက္ လုပ္ေနလို႔ ေဖေဖကထေအာ္ၿပီးမွန္ႀကီးကို ႐ိုက္ခဲြမလို႔လုပ္တာေလ ...။ ေမေမေရာ ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ပါ မနည္း၀ိုင္းဆဲြလိုက္ရေသးတယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး သူလည္း ေဖေဖရွိတဲ့အခ်ိန္ဆို မွန္ေရွ႕မွာ ကိုးရိုးကားရား မလုပ္ရဲေတာ့ေပမယ့္ မွန္ေရွ႕ ကျဖတ္သြားတိုင္း ေဖေဖ႔အရိပ္အေျခကို ၾကည့္ၿပီးမွခိုးခိုးၾကည့္တတ္တယ္။

သူ ... အဲဒီလို မွန္ႀကိဳက္တာနဲ႔ ေယာကၤ်ားမရတာနဲ႕ ဘာဆိုင္လို႕လဲလို႕ ... ဆႏၵေတြေစာၿပီးမေမးနဲ႕ဦး ...။ ကြၽန္ေတာ္ဆက္ေျပာတာကို ဆံုးေအာင္နားေထာင္လိုက္ဦး ... ။ သူနဲ႕မွန္ ...။ မွန္နဲ႕ သူ ... အဲဒီၤလို ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး အဆင္ေျပေနတာက အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးဗ်။ တခါတခါ သူက မွန္ကို မမွန္ဘူးဆိုၿပီး ျပႆနာရွာတာက ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုအတြက္ေရာ ၊ အားလံုးအတြက္ပါျပႆနာ ...။ သူ႕အသက္ ၂၀ေက်ာ္ေလာက္က အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု ေမေမေျပာျပဖူးတာေလး ခင္ဗ်ားတို႔ကိုျပန္ေဖာက္သည္ခ်ရဦးမယ္ ...။ သူက အစားအေသာက္လည္းဂ႐ုစိုက္၊ ေလ့က်င့္ခန္းကလည္း မွန္မွန္လုပ္ေတာ့ ... ျပစ္မ်ဳိးမထင္ လွခ်င္တိုင္းလွေနတာတဲ့ ...။ ဒါေပမယ့္ အပုပ္ေကာင္႐ုပ္ေဆာင္ေနၾကတာပဲဗ်ာ ... သူလည္း ပုထုဇဥ္ပဲ ဘယ္ခံနုိင္မွာလဲ...။ ဟဲ... ဟဲ... အဲဒီစကားေတြကေမေမေျပာျပတုန္းကေတာ့ မပါဘူးဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ဖာသာ ကြၽန္ေတာ္ ထပ္ကြန္႕ထားတာ...။ အဲ... ေျပာေနတာ ဘယ္ေတာင္ေရာက္သြားၿပီလဲ ...။ ေၾသာ္ ... အဲဒီလိုလွေနေပမယ့္ တစ္ေန႕က်ေတာ႔ သူ႕ႏွာေခါင္းထဲမွာ ၀က္ၿခံေပါက္ၿပီးႏွာေခါင္းၾကီး ကေယာင္လာေရာတဲ့ဗ်ာ ...။ အဲဒါသူက ... မွန္ထဲမွာ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ျမင္ၿပီး ေအာ္လိုက္တာ... လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ဆိုေတာ့ ... ေမေမတို႔တင္မကဘူး။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြပါ ေရာက္လာ ၾကေရာတဲ့...။ အဲဒီမွာ ေမေမက `မိမွန္... မိမွန္ ... ဘာျဖစ္လို႔လဲ ´ လို႔ ေမးေတာ့ သူက ဘာေျဖတယ္မွတ္လဲ...။ `မွန္ထဲမွာ ... မွန္ထဲမွာ... ဘယ္သူလည္းမသိဘူး... ႏွာေခါင္းႀကီးအႀကီးႀကီးနဲ႔´ တဲ့ဗ်ာ...။ သူ႕ အေျဖကိုၾကားေတာ့ ေမေမတို႔ေရာအိမ္နီးနားခ်င္းေတြေရာ အကုန္လံုး ... လည္းထိတ္ထိတ္ျပာျပာျဖစ္သြားၾကၿပီး မွန္ႀကီးနားက ခြာတဲ့သူခြာ၊ မွန္ႀကီးကို မ၀ံ့မရဲ တုိးၾကည့္တဲ့သူကၾကည့္နဲ႕ ကေယာက္ကယက္ ကို ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာပဲတဲ့ ...။ အဲဒါနဲ႕ သူ႕ကို ေရမန္းေတြဘာေတြတိုက္မွ သူ႔ႏွာေခါင္းႀကီးေယာင္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္တဲ့...။ အဲဒီေတာ့မွာေမေမလည္း အျဖစ္မွန္ကို သေဘာေပါက္ၿပီး သူ႔ကို အမ်ဳိးမ်ဳိးေဖ်ာင္းဖ်ေပမယ့္ သူကေတာ့မရဘူး။ မွန္ထဲက ပံုက သူမဟုတ္ဘူးလို႔ပဲ ဒိုင္ခံ ျငင္းေနေတာ့တာပဲတဲ့ဗ်ာ ။ ဒီေလာက္ဆို သူ႔ရဲ႔ အေျခအေနက သာမန္ထက္နဲနဲ လြန္ကဲေနၿပီဆိုတာကို ခင္ဗ်ားတို႔ရိပ္မိေလာက္ေရာေပါ့။

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးက တစ္ခါလဲမဟုတ္၊ နွစ္ခါလည္းမဟုတ္ အခါခါျဖစ္လာေတာ့ ေမေမလည္း ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ လႊတ္ထားလိုက္ရတယ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္၆တန္းႏွစ္ေလာက္တုန္းကအျဖစ္တစ္ခုကိုေျပာျပဦးမယ္။ အဲဒီတုန္းကဆို ႐ံုးေရာက္ ဂါတ္ေရာက္ကိုျဖစ္သြားတာဗ်။ အဲဒီေန႔တုန္းက ကြၽန္ေတာ္က အခန္းထဲမွာ စာထိုင္က်က္ေနတယ္ ...။ ေမေမကေနာက္ေဖးမွာ ထမင္းခ်က္ေနတယ္။ ေဖေဖကလည္းသူ႔အခန္းထဲမွာ စာဖတ္ေနတယ္နဲ႔တူပါတယ္။ သူကေတာ့ထုံးစံအတုိင္း ဘယ္သူမွ အနားမွာမ႐ွိေတာ့ မွန္ေရွ႔မွာထိုင္ၿပီး မွန္ထဲကသူ႔ကိုယ္သူ ဘာေတြေျပာေနတယ္ မသိပါဘူး။ ခဏေနေတာ့ သူ႕ရဲ႕စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္သံကို ၾကားတာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုးထြက္ၾကည့္ၾကတာ ... ေယာက်ၤားပ်ဳိတစ္ေယာက္က သူ႕အနားေရာက္ေနၿပီး သူ႕လက္ကုိ ဆဲြေနတာေတြ႕ရတာပဲ ... အဲဒါနဲ႔ ေဖေဖနဲ႔ အသံၾကားလို႔ေရာက္လာၾကတဲ့ ကာလသားသံုးေယာက္ေလာက္နဲ႕ အဲဒီလူကို ၀ိုင္းခ်ဳပ္ၿပီး ရပ္ကြက္႐ံုးကိုပို႔ၾကတာေပါ့ ...။ ဟိုလူ႕ခမ်ာလည္းမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ့ ကုပ္ကုပ္ကေလးလိုက္လာ ရွာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း စပ္စုတတ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ေဖေဖနဲ႕ အတူ႐ံုးကို လိုက္သြားတယ္ေလ ...။ ႐ံုးေရာက္ေတာ့ ရပ္ကြက္လူႀကီးက ေမးတာေပါ့...။

`မင္းကို ငါဒီရပ္ကြက္ထဲမွာအရင္မျမင္ဖူးပါဘူး ... မင္းဘယ္ကလဲ´

`ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္က ဧည့္သည္ပါခင္ဗ်ာ ... ကြၽန္ေတာ့္အမ၀မ္းကဲြဆီအလုပ္ကိစၥနဲ႕ ခဏလာတည္းေနတာပါ ...´

`မင္းသူတပါးအိမ္ေပၚကို တက္ၿပီး သူမ်ားသမီးပ်ဳိတစ္ေယာက္ကို ဆဲြလားရမ္းလားလုပ္တာ ... မင္းကို ပိုင္နက္က်ဴးလြန္မႈနဲ႕ေရာ၊ ကာအိေျႏၵဖ်က္မႈနဲ႔ေရာ တရားစဲြလိုရတယ္ကြ ... မင္းနားလည္းလား ...။´

အဲဒီလူကၿမိဳ႕သားလို႔မေျပာရဘူး႐ုပ္ကေတာ့ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ပါ...။ ၀တ္ထားစားထားတာကလည္း အပ်ံစားေပါ့ ...။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေဒၚေလးရဲ႕ရည္းစားလို႔ေတာင္ ထင္မိပါေသးတယ္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးက ျပစ္မႈေတြကို ေျပာျပေတာ့ အဲဒီလူေတာ္ေတာ္ လန္႔သြားၿပီး တံုတံုရီရီနဲ့ ေျပာတယ္။

`ဒီလို ... ဒီလိုပါ ... အန္ကယ္ရယ္ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီအိမ္ေရွ႕ကျဖတ္သြားေတာ့ အဲဒီအမက ... ကြၽန္ေတာ့္ကို `ဟိတ္´ လို႔လွမ္ေခၚၿပီးေျပာတယ္ ...´

`ဘာေျပာတုန္းကြ´

အဲဒီ့လူဆက္ေျပာမယ့္ စကားကို ရပ္ကြက္လူႀကီးေရာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႕အားလံုးပါ သိပ္စိတ္၀င္စားသြားၾကတယ္။

`သူက ... သူက ... ဟိတ္ ... နင္သိပ္ေခ်ာတာပဲ ... နတ္ျပည္က က်လာသလားလို႔ေတာင္ထင္ရတယ္ ... နင့္ ကိုငါသိပ္ခ်စ္တာပဲဟယ္တဲ့ ...´

ကြၽန္ေတာ္မရယ္္မိေအာင္စိတ္ကို မနည္းခ်ဳပ္တီးထားရတယ္...။ ကြၽန္ေတာ္ပါးစပ္ကို လက္နဲ႔ အုပ္ၿပီး တခြိခြိ ျဖစ္ေနလို႔ ေဖေဖကေတာင္လွမ္းဟန္႔ေသးတယ္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးကလည္း ဟိုလူ႔ကို ဆက္မေျပာဖို႔ လက္လွမ္းတားတယ္ ...။ ၿပီးေတာ့ ... ေဖေဖ့ကိုဘယ္လိုလဲဆိုတဲ့ သေဘာနဲ့ ေမးေငါ့ျပတယ္။ ေဖေဖကလည္း မ်က္ႏွာႀကီးတစ္ခုလံုးနီရဲေနၿပီ ...

`ကိုခင္ထြန္း ... ခင္ဗ်ားဖာသာ နဲနဲဆံုးမၿပီးျပန္လႊတ္လိုက္ပါေတာ့ဗ်ာ ...´

... လို႔ေျပာၿပီး ရွက္ရွက္နဲ့ကြၽန္ေတာ္တို႔သားအဖ အိမ္ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ေဖေဖက ေဒၚေလးကို အိမ္ေပၚကႏွင္ခ်ေနလို႔ ေမေမနဲ႔ေတာင္ရန္ျဖစ္ၾကေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အခန္းထဲေျပး၀င္ၿပီး တံခါးကို အလံုပိတ္ၿပီး ရယ္လိုက္ရတာ အူကို နာေနတာပဲ။ ဟိုလူက ေဒၚေလး မွန္ထဲ က သူ႔ကိုယ္သူၾကည့္ၿပီး ေျပာေနတာကို သူ႔ေျပာတယ္ထင္ၿပီး အိမ္ေပၚအထိ တက္လာတာကိုးဗ် ...။ ဟား ... ဟား ... ဟား ... ဟား ... ။

ေဒၚေလးကသာမန္ထက္ပိုထူးတာေတာ့အမွန္ပဲ ဒါေပမယ့္ ထူးပံုထူးနည္းက မွားေနေတာ့ အားလံုးက ႐ူးတယ္လု႔ိပဲ သတ္မွတ္လိုက္ၾကတယ္။ ေဖေဖက ေဆး႐ံုပို႔ဖို႔ေျပာတယ္။ ေမေမကျငင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကမွန္ႀကီးကို ေရာင္းစားပစ္ဖို႔ အဆုိျပဳတယ္ ။ ေဒၚေလးက ကြၽန္ေတာ့္ ကို စားေတာ့၀ါးေတာ့မတတ္ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေမေမ့ရဲစကားတစ္ခြန္းက အားလံုးကိုအနိုင္ရသြားၿပီး ... ေဒၚေလးေရာ မွန္ႀကီးပါ ခ်မ္းသာခြင့္ရသြားၾကတယ္။ ေမေမေျပာတာက ...

`ဘိုးဘြားပိုင္ပစၥည္းကိုလည္း ေရာင္းစရာမလိုဘူး ...။ ငါ့ညီမကိုလည္းေဆး႐ံုပို႔စရာမလိုဘူး ... ကိုယ့္ရုပ္ရည္ အလွကို အရမ္းတြယ္တာၿပီး ခ်စ္ေနတဲ့ ငါ့ညီမေလးက ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္းဒုကၡမေပးဘူး ... ကိုယ့္ကို ခ်စ္ၿပီး သူမ်ားေတြကိုဒုကၡေပးေနၾကတဲ့ သူေတြအပံုႀကီးထက္ေတာ့အမ်ားၾကီးသာပါေသးတယ္ ... ´ တဲ့ ...။

ကဲ ... ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ...။



Thursday, November 15, 2007

ျပန္ေမွာင္သြားတဲ့ည …

ျပန္ေမွာင္သြားတဲ့ည …

ညက …

အလင္းေတြအတုိင္းသားနဲ႕

ေမွာင္အတိက်ေနတယ္ …

ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ကၽြန္ေတာ့္အရိပ္ရယ္

ေနာက္ၿပီး …

တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ဂစ္တာအိုေလးရယ္ …

ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကစိတ္ေတြကို ျပန္ေမွ်ာ္ေနသလို

ဂစ္တာေလးက အသံမပါတဲ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုေအာ္ဆိုေနတယ္ …။

ေခၚသံတစ္ခုရဲ႕ အဆံုးမွာ

ညေတြထဲကေန အတံုးအရံုးလူးလဲထ

ကၽြန္ေတာ္ … လမ္းေပၚမွာပဲ လမ္းစတစ္ခုကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္ …။

အေတာင္ပံေတြေပါက္လာမွာကို ေစာင့္ရင္း

လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ျငင္းေနၾကတဲ့ ေျခေထာက္ေတြရဲ႕

ဟားတုိက္ရယ္ေမာသံေတြနဲ႕ …

ဆူညံပြတ္ေလာရိုက္

ကၽြန္ေတာ္ … အေမွာင္ထဲမွာဖ်က္ရုိက္ခံရျပန္တယ္။

အခ်ိဳ႕အဆိပ္ေတြက မဖိတ္ပဲေရာက္လာတတ္ၾကသတဲ့ …

ကၽြန္ေတာ္ မေခၚခဲ့ဘူး

အဲဒါေၾကာင့္ …

(ေသခ်ာတယ္) ကၽြန္ေတာ္ မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး ။