Pages

Thursday, December 13, 2012

“ကုသိုလ္ေတာ႔ … ရတယ္”




တခ်ိဳ႕က… ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ သမုိင္းထဲက မထြက္ခ်ိန္
တခ်ိဳ႕က… ႀကီးေတာင္ႀကီးမားနဲ႔ ကေလးကလားလုပ္တုန္း
ျမင္ရတာ မေတာ္လို႔ မ်က္စိမွိတ္ထားရက္က
မတန္တဆ စကားလံုးေတြ နား၀ကို လာလာရိုက္ၾက
အေနအထိုင္မတတ္တဲ႔ ပါးစပ္ကေန
ျဖစ္သင္႔ျဖစ္ထုိက္တာေတြ ထြက္က်လာ…။

ေလထဲေဆာက္တဲ႔ တုိက္အိမ္ေတြ
စ, ဖုိ႔ အစီအစဥ္မရွိတဲ႔ စိတ္ကူးေတြ
အာသာေျပတန္းတဲ႔ လက္သီးလက္ေမာင္းေတြ
အသံက်ယ္ၿပီး အလုပ္မျဖစ္တဲ႔ သႀကၤန္အေျမာက္ေတြ
အလြတ္က်က္ ရြတ္ရြတ္ေနတတ္တဲ႔ ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြ
ေနရာေဒသကလဲ… ပစ္မလြဲ ေရွာင္မလြတ္…။

ကၽြန္ေတာ္… နားေတြထဲ ဂြမ္းသြတ္ထားလိုက္တယ္ (မၾကားရေအာင္)
ကၽြန္ေတာ္… မ်က္မွန္ကို ခၽြတ္ပစ္လိုက္တယ္ (မျမင္ရေအာင္)
ၿပီးေတာ႔… ေမတၱာသုတ္ နာနာရြတ္တယ္ (မေျပာမိေအာင္)
ဟိုသီခ်င္းေလးထဲကလုိေပါ႔…
ကုသိုလ္ရပါတယ္ … ကုသိုလ္ရပါတယ္ …။      

Friday, August 17, 2012

မနက္ျဖန္ ဘာျဖစ္မွာလဲ ... က်ေနာ္မသိဘူး ...။ ဘယ္တုန္းကမွ မေသခ်ာခဲ့တဲ့ မနက္ျဖန္ေတြ ... အခုလဲ က်ေနာ့္အတြက္ ေထြေထြထူးထူး မေရရာေနခဲ့ပါဘူး။ အဆင္မေျပျခင္းေတြနဲ႕ ဝရုန္းသံုးကားျဖစ္ၿပီးမွ ... ဘဝက ျပန္ျပန္ၿပီး ေသသပ္က်နခဲ့ရတာ အခါခါ ...။ ၾကာေတာ့လဲ ... ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပည့္ဝခြင့္ရမယ့္ေန႕ဟာ အခက္အခဲေတြနဲ႕ မလွမပ ေပါင္းဖက္စံုမက္ ... ၿပီးမွ က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာမွာပါလားရယ္လို႕ ... နားလည္ထားလိုက္တယ္ ...။ ရပါတယ္ ... က်ေနာ္ ခံႏုိင္ရည္ရွိဖို႕ႀကိဳးစားတယ္ ...။ ခံႏုိင္ရည္မရွိေတာ့တဲ့ ေန႕ေရာက္လာခဲ့ရင္လဲ ... ေမွ်ာ္လင့္ေနရျခင္းအလုပ္ကို ရပ္တန္႕ပစ္လိုက္ရေတာ့မွာပဲ ...။

Friday, August 3, 2012

ကၽြန္ေတာ္လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ ... စာအုပ္ မိတ္ဆက္ပြဲႏွင့္အေရာင္းပြဲ
















ႀကြေရာက္လာၾကတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား ၊ တက္ေရာက္ၿပီး ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကား ေျပာၾကားေပးၾကတဲ့ စာေရးဆရာေမာင္ဝံသ၊ စာေရးဆရာမင္းလူ၊ ဦးသူရ(ခ) ဇာဂနာ၊ စာေရးဆရာမင္းကိုႏုိင္၊ အခန္းအနားမွဴးအျဖစ္ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ ကိုေဇာ္သက္ေထြး ... စာအုပ္ထြက္ႏုိင္ဖို႕ အစမွအဆံုးအထိ မၿငီးမျငဴ ကူညီေပးခဲ့တဲ ညီငယ္ ေျမမႈန္လြင္၊ မ်က္ႏွာဖံုးဒီဇုိင္းကို ေမတၱာနဲ႕ေရးဆြဲေပးခဲ့တဲ့ ညီငယ္ ေမာင္ပြတ္၊ အတြင္းပန္းခ်ီပံုေတြေရးဆြဲေပးခဲ့တဲ့ ကိုလင္းဝဏၰ၊  ပြဲျပဳလုပ္ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ HOME မွတာဝန္ရွိသူမ်ား၊ MIDO အဖြဲ႕မွ ညီငယ္ ညီမငယ္မ်ားအားလံုး ... ခ်စ္ေသာမိသားစုေတြနဲ႕ ... ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူမ်ားအားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ...။

Saturday, June 30, 2012

ျပည္သူလူထုဦးေဆာင္ေသာ ...


ျပည္သူ႕ေခတ္ဂ်ာနယ္ အေစာင္ ၁၀၀ျပည့္စာေစာင္မွာေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေလးပါ ...
 
 အထဲမွာတုန္းက Installation Art Show ႏွစ္ခါလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့ပြဲေလးႏွစ္ပြဲမွာတင္ဆက္ျပသျဖစ္ခဲ့တဲ့ လက္ရာေတြထဲကမွ တစ္ခုအေၾကာင္းကို က်ေနာ္အခုေျပာျပခ်င္တယ္ ...။ Future Shock လို႕ အမည္ေပးခဲ့တဲ့ ျပကြက္ေလးတစ္ခုပါ။ ပံုသံုးပံုကိုယွဥ္ျပထားၿပီး ပထမပံုကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုပါ ... အဲဒီ့ပံုမွာက်ေနာ္က အတိတ္ (Past) လုိ႕ေရးထားပါတယ္၊ ဒုတိယပံုကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ပံုျဖစ္ၿပီး အဲဒီ့ပံုမွာေတာ့ ... ပစၥဳပၸန္(Present) လို႕ေရးထားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးပံုမွာေတာ့ ... အနာဂတ္ (Future) လို႕ေရးထားၿပီး ဘာပံုမွမပါတဲ့ စာရြက္အျဖဴအေပၚမွာ ေမးခြန္းသေကၤတ (Question Mark) အႀကီးႀကီးကိုဆြဲထားလုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ျပကြက္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ ...။ အခု က်ေနာ္ေျပာျပတဲ့အတုိင္းေလးကို နားလည္မိသေလာက္ေလး ပံုေဖာ္ၾကည့္ၿပီး မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ၾကည့္လုိက္ပါ။ အဲဒီ့အခါ ... ခင္ဗ်ားတို႕ရဲ႕ရင္ထဲမွာ က်ေနာ္တပ္ထားတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးအတုိင္းပဲ ... အနာဂတ္နဲ႕ပတ္သက္တဲ့ တုန္လႈပ္မႈ တစ္ခုခုျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႕ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။

Wednesday, June 13, 2012

လူမ်ိဳးတုန္းသတ္ျဖတ္မႈ(Genocide) ဆီ ဦးတည္ေနၿပီလား ...


        
          ယဥ္ေက်းမႈတုိင္းလိုလုိမွာ လူမ်ိဳး၊ဘာသာ၊ႏုိင္ငံသား၊အသားအေရာင္၊လိင္ စတဲ့ ကြဲျပားျခားနားမႈေတြကို အေျချပဳၿပီး ငါတို႕နဲ႕သူတို႕ဆိုတဲ့ '' Us and Them'' ခြဲျခားမႈေတြရွိတတ္ပါတယ္။ ရန္၊ ငါ စည္းျခားတယ္လို႕လဲ ဆိုႏုိင္တာေပါ့။ ငါတုိ႕ ဂ်ာမာန္ေတြ၊ သူတို႕က ဂ်ဴးေတြ၊ ငါတို႕က ဟူတူေတြ၊ သူတို႕က တြတ္စီေတြ စသည္ျဖင့္ လူလူခ်င္းအမ်ိဳးအစားခြဲျခားလိုက္ျခင္း (Classification) ဟာ Genocide လို႕ေခၚတဲ့ လူမ်ိဳးတုန္းသတ္ျဖတ္မႈမ်ား ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အစမွတ္လို႕ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ေရာယွက္ေနေသာ ဆက္ႏြယ္မႈေတြရွိမေနတဲ့ လူမ်ိဳးစုႏွစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ခုထက္ပိုၿပီးရွိၾကတဲ့ ႏုိင္ငံေတြဟာ လူမ်ိဳးတုန္းသတ္ျဖတ္မႈေတြျဖစ္ႏုိင္ေခ်မ်ားပါတယ္။ ဒီလိုမျဖစ္ဖို႕ ကာကြယ္ႏုိင္ေခ်ရွိတဲ့ အဓိကစြမ္းအားကေတာ့ လူမ်ိဳးေရးခြဲျခားမႈေတြ၊ အသားေရာင္ခြဲျခားမႈေတြကိုေက်ာ္လြန္ သြားတဲ့၊ အခ်င္းခ်င္းအျပန္အလွန္ စိတ္ရွည္သည္းခံမႈနဲ႕ နားလည္မႈေတြကို တိုးပြားေစတဲ့၊ ပိုင္းျခားမႈေတြကို ေက်ာ္သြားတဲ့ အမ်ိဳးအစားခြဲျခားျခင္းကိုသာအားေပးတဲ့ ကမာၻလံုးဆုိင္ရာ အစုအဖြဲ႕၊ အေဆာက္အအံုေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာဖို႕ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ့လို႕ဖြံ႕ၿဖိဳးလာျခင္းက ဘံုရပ္တည္ခ်က္ေတြကို မျဖစ္မေနရွာေဖြလာရၿပီး ... အဲဒီ့အခ်က္ကိုက လူမ်ိဳးတုန္းသတ္ျဖတ္မႈေတြကို တားဆီးႏုိင္တဲ့ အဓိကစြမ္းအားျဖစ္လာပါတယ္။ အရိုးဆံုး နဲ႕ အရွင္းဆံုးေျပာရရင္ေတာ့ အက်ိဳးတူပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈေတြမ်ားမ်ားလုပ္ၿပီး အခ်င္းခ်င္းႏြယ္ယွက္ေနေသာ အက်ိဳးစီးပြားေတြ မ်ားမ်ားရွိေနတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို တည္ေဆာက္ၾကဖုိ႕ပါ။
          အမ်ိဳးအစားခြဲျခားျခင္း (Classification) ဟာ အမ်ိဳးအစားခြဲျခားထားရံုနဲ႕ေတာ့ သိပ္ျပႆနာမရွိေသး ပါဘူး။ သူ႕ေနာက္ကေန ထပ္ခ်ပ္မကြာလုိက္လာတဲ့ ... အမည္တပ္တံဆိပ္ကပ္ျခင္း (Symbolization) ေၾကာင့္ အေျခအေနေတြက ပိုၿပီးရႈပ္ေထြးလာပါတယ္။ အုပ္စုတစ္ခုခုက အျခားအုပ္စုတစ္ခုခုကို အမည္နာမတစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ တံဆိပ္တစ္ခုကပ္လုိက္ပါတယ္။

Friday, May 11, 2012

Interview By Eleven Media Group (Cancelled By Censorship)


ျမန္မာ ဘေလာဂါ အသိုက္အ၀န္း၌ နာမည္ ေက်ာ္ၾကားသူတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ျပီး ၂၀၀၈ခုႏႇစ္တြင္ ပထမဆံုးထိမ္းသိမ္းခံခဲ့ရသည့္ ဘေလာဂါတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့သူ၊  အက်ဥ္းက်ေနစဥ္ကာလ ၂၀၀၈ခုႏႇစ္မႇာပင္ နယ္စည္းမျခား သတင္းေထာက္မ်ား အဖြဲ႔မႇ ေပးအပ္ေသာဆုကို လူရႊင္ေတာ္ ဇာဂနာႏႇင့္အတူ ရရႇိခဲ့ဖူးသူ၊ ၂၀၁၀ျပည့္ႏႇစ္တြင္ PEN American မႇေပးေသာ ေရႊကေလာင္ဆုႏႇင့္ တိုင္းမ္မဂၢဇင္းမႇ ေရြးခ်ယ္သည့္ Hero 100  စာရင္းတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူ၊ ၂၀၁၂ ခုႏႇစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၁၃ရက္ေန႔တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ၏ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ အမိန္႔ျဖင့္ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့သူ ဘေလာဂါ ေနဘုန္းလတ္ႏႇင့္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ျခင္းအား ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။ 
'လႊတ္ေတာ္ျပင္ပႏိုင္ငံေရးဆိုတာ လမ္းေပၚထြက္တာကို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး'
ဘေလာဂါ ေနဘုန္းလတ္ႏႇင့္ ေတြ႔ဆံုျခင္း
ေမး - ၂၀၀၅ ခုႏႇစ္ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံမႇာ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ဘေလာဂါ ပထမမ်ိဳးဆက္ေတြထဲမႇာ ကိုေနဘုန္းလတ္လည္း တစ္ဦးအပါ အ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ 'ကြၽန္ေတာ္ လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္' ဘေလာ့ေၾကာင့္ ပိုထင္ရႇားခဲ့ျပီး ကိုေနဘုန္းလတ္ကိုလည္း ျမိဳ႕စားၾကီးလို႔ အြန္လိုင္းသံုးသူေတြက ေခၚခဲ့ၾကပါတယ္။ အခုေတာ့ ျမိဳ႕စားၾကီး ျပန္လြတ္လာပါျပီ။ ၂၀၀၈ခုႏႇစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂၉ရက္ေန႔မႇာ အဖမ္းခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒီႏႇစ္ ႏို၀င္ဘာမႇာ ေထာင္ဒဏ္ ၂၀ႏႇစ္နဲ႔ ေျခာက္လ  အမိန္႔ ခ်မႇတ္ခံရပါတယ္။ ၂၀၀၉ခုႏႇစ္မႇာ အယူခံ၀င္တာ ေအာင္ျမင္သြားျပီး ေထာင္ဒဏ္ ၁၂ႏႇစ္ ေျပာင္းလဲ သတ္မႇတ္ခံရပါတယ္။ ဘေလာဂါတစ္ဦး ျဖစ္တာေၾကာင့္ အမႈေတြက ပိုမ်ား သြားတာလား။ 

Saturday, May 5, 2012

ျမန္မာႏုိင္ငံ သတင္းစာဆရာအသင္း (Myanmar Journalists Association)


ျမန္မာႏိုင္ငံ သတင္းစာဆရာအသင္း အသင္း၀င္မွတ္ပုံတင္ပုံစံမ်ားကို
ေအာက္ပါလိပ္စာသို႔ေပးပို႔ႏိုင္ၾကပါသည္။
အမွတ္(၁၅၀-၁၆၀)၊ ၃၅ လမ္း၊ ေက်ာက္တံတားျမိဳ႔နယ္၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႔။ ဖုန္း – ၀၉
၄၂၁၀ ၉၄၆၅၉

လက္ရွိသတင္းမီဒီယာမ်ားတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ သတင္းသမားမ်ား၊
ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္၀န္းလံုးရွိ အလြတ္တန္းသတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္
ျမန္မာႏုိင္ငံစာေပႏွင့္စာနယ္ဇင္းအဖြဲ႕၀င္ သတင္းေထာက္မ်ား
အေနျဖင့္ယင္းလိပ္စာသို႔ ဆက္သြယ္၍ အသင္း၀င္ပံုစံမ်ား ရယူျခင္း၊
ျပန္လည္ေပးပို႔ျခင္းတို႔ ျပဳလုပ္ႏုိင္ပါသည္။ (စာအိပ္ေပၚတြင္ MJA အသင္း၀င္
မွတ္ပုံတင္ပုံစံဟု ထင္ထင္ရွားရွားေရးသားေပးပါရန္)

ဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲေသာေနရာေဒသမွ သတင္းသမားမ်ားအေနျဖင့္ A4 စကၠဴတြင္ အမည္၊
ကေလာင္အမည္၊ အဘအမည္၊ ႏိုင္ငံသားစိစစ္ေရးအမွတ္၊ လူမ်ိဳး/ကိုးကြယ္သည့္ဘာသာ၊
ပညာအရည္အခ်င္း၊ ေမြးသကၠရာဇ္၊ / အသက္၊ လက္ရွိကိုယ္စားျပဳ အဖြဲ႕အစည္း(သို႕)
စာေစာင္ (ရွိလွ်င္)၊ လုပ္ငန္းအေတြ႕အႀကံဳ၊ ယခင္လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးေသာ
စာနယ္ဇင္းမ်ား၊ သတင္းစာပညာႏွင့္ပတ္သက္ တက္ေရာက္ဖူးေသာ သင္တန္း
(ရွိလွ်င္)၊ ဆက္သြယ္ႏိုင္မည့္ လိပ္စာ အျပည့္အစုံ၊ ဆက္သြယ္ရန္ ဖုန္း၊
အီးေမးလ္၊ ထိုးျမဲ လက္မွတ္ႏွင့္ ဓာတ္ပံု ႏွစ္ပံုကို
အထက္ေဖာ္ျပပါလိပ္စာသို႔ စာတိုက္မွတစ္ဆင့္ေပးပို႔ႏုိင္ပါသည္။
(စာအိပ္ေပၚတြင္ MJA အသင္း၀င္ မွတ္ပုံတင္ပုံစံဟု ထင္ထင္ရွားရွားေရးသားေပးပါရန္)

ျမန္မာႏိုင္ငံသတင္းစာဆရာအသင္းဖြဲ႕စည္းပံုစည္းမ်ဥ္း(မူၾကမ္း) ႏွင့္ ေရွ႔လုပ္ငန္းစဥ္
တို႔ကို http://www.mja2012.org တြင္ ဖတ္ရႈကာ အသင္း၀င္အဆိုျပဳလႊာကိုလည္း
download ရယူႏုိင္ပါသည္။ အီးေမးလ္ျဖင့္ပို႔ပါက mmjaorg@gmail.com
သို႔လည္းပို႔ေပးႏိုင္ၾကပါသည္။

Thursday, April 19, 2012

သႀကၤန္ခရီးစဥ္ ... (၂)


           ဒုတိယအၾကတ္ေန႕ညေနပိုင္းမွာ … ရြာတစ္ရြာက ညီငယ္တစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး … အိုင္သျပဳနဲ႕ ငါးသို္္င္းေခ်ာင္းၾကားမွာ ဆည္ေဆာက္ဖို႕အတြက္ ေျမေတြဖို႕တာ ပါသြားတဲ့ လယ္ကြက္ေတြကို ေလွ်ာ္ေၾကးမေပးဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ခေမာက္စုအထက္တန္းေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြစီကေန … ပိုက္ဆံေတြအေကာက္ၾကမ္းၿပီး ၿခံေတြတစ္ၿခံၿပီးတစ္ၿခံ၀ယ္ေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ၊စာေမးပြဲေၾကး ၇၀၀ ကိုလည္း တစ္ေယာက္ ၇၀၀၀ ေကာက္ၿပီး ဆရာမႀကီးနဲ႕ အႀကံေပးဆရာ တစ္ေယာက္ တို႕ ေပါင္းစားေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း … ေတြလာေျပာျပၾကတယ္။ မသိနားမလည္ တဲ့ ေတာသူေတာင္သားေတြကို လည္မ်ိဳညွစ္ၿပီး စီးပြားရွာေနတဲ့ အက်င့္ပ်က္လူယုတ္မာေတြရဲ႕ ရန္က ေတာ္ေတာ္မေသးပါလားလို႕ ကိုယ္ေတြးမိၿပီး … ဥပေဒေဘာင္ထဲကေန ဘယ္လုိဘယ္လိုမ်ိဳးေတြ လုပ္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း အႀကံေပးလိုက္ၿပီး ၊ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္းလဲ  ဒီလိုမ်ိဳးကိစၥေတြ ပေပ်ာက္သြားေအာင္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ႀကိဳးစားေပးမယ့္ အေၾကာင္း ကတိေပးလိုက္တယ္။ ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕ ရိုးသားမႈ၊ အသိအျမင္ နည္းပါးမႈကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ ရသေလာက္ခ်ဴယူေနတဲ့ ေတာေၾကာင္ေတြ လက္ခေမာင္းဆက္မခတ္ႏုိင္ေအာင္ ကိုယ္တို႕အားလံုး တာ၀န္သိသိနဲ႕ ႀကိဳးစားၾကဖို႕ အေရးတႀကီး လိုအပ္ေနၿပီ ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ။ မီဒီယာေတြကုိလည္း … ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြနဲ႕ နာမည္ႀကီးေတြ ေနာက္ကိုခ်ည္း  ေလွ်ာက္လုိက္မေနပဲ နယ္ေ၀းေဒသေတြအထိ ေျခဆန္႕ၾကရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႕လဲ ေတြးမိတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးနဲ႕ ေ၀းလံေခါင္သီတဲ့ ေတာရြာေက်းလက္က ျပည္သူေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ မက်က္ေသးတဲ့ အနာရြတ္ေတြေပၚ ဒဏ္ရာေတြ ထပ္ထပ္ၿပီးရေနတုန္းပဲ … ၿပီးေတာ့ … သူတုိ႕မွာ ေျပာခ်င္ေနၾကတဲ့စကားေတြမ်ားစြာကို ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး ၿမိဳသိပ္ထားရတဲ့ မခ်ိမဆန္႕ ရင္ဘတ္ေတြလဲ ရွိၾကေသးတယ္။ ျပည္သူ႕အသံကို တကယ္ေဖာ္ထုတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ … သူတို႕ေတြကို ကိုယ္တို႕ ဘယ္လိုခ်န္ထားခဲ့လို႕ျဖစ္မွာလဲ ။
          အတက္ေန႕ ေန႕လည္စာဆြမ္းစားၿပီးေတာ့ လူထြက္ဖို႕အတြက္ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းဘုန္းက သိကၡာခ်ေပးတယ္။ ဘုန္းႀကီးအျဖစ္ကေန ကိုရင္၊ ကိုရင္အျဖစ္ကေနမွ သာမာန္လူ ဆိုတဲ့အဆင့္ႏွစ္ဆင့္ကို ဆရာေတာ္တိုင္ေပးတာေတြလိုက္ဆိုၿပီးမွပဲ သာမာန္လူျပန္ျဖစ္တယ္။ ရဟန္းသံဃာျဖစ္ဖို႕မလြယ္သလို၊ လူျပန္ထြက္ရတာလဲ လြယ္လြယ္နဲ႕မၿပီးဘူးလို႕ ဆရာေတာ္ကေျပာတယ္။ ရဟန္းေတာ္ေတြကို သဃၤန္းဆြဲခၽြတ္လိုက္ရံုနဲ႕ သိကၡာက်မသြားဘူးဆိုတာကို ဆရာေတာ္က ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပတယ္။ လူထြက္ၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ ၁၉ ဂ်ဴလိုင္မွာ က်ဆံုး သြားတဲ့ အာဇာနည္ေတြထဲက တစ္ဦးျဖစ္တဲ့မန္းဘခုိင္ရဲ႕ အမ်ိဳးေတြရွိရာ ယုန္တလင္းေက်းရြာေလးကို ကိုယ္တုိ႕ေတြထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ငါးသိုင္းေခ်ာင္းသူနဲ႕ညားၿပီး ရြာမေရာက္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အိုင္သၿပဳသား ကိုေပါက္ႀကီးက သူ႕ကားနဲ႕လိုက္ပို႕ေပးလို႕ ကိုယ္တို႕ေတြ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႕ ယုန္တလင္းကိုေရာက္သြားၾကတယ္။ ယုန္တလင္းက အိုင္သျပဳနဲ႕ဆို ၁၀မိုင္ေလာက္ေ၀းတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဟသၤာတမွာ ဆုေတာ္ေငြ ငါးက်ပ္ထုတ္တဲ့ကာလ … ေဒၚေမရီလွေတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေခၚလာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုရန္ကုန္ျပန္ပို႕ေပးဖို႕ ကရင္လူမ်ိဳးမန္းဘခုိင္ကို အကူအညီ ေတာင္းတယ္။

Wednesday, April 18, 2012

သႀကၤန္ခရီးစဥ္ ...


၁၁.၀၄.၂၀၁၂ မနက္ ၅နာရီထြက္မယ္လို႕ ခ်ိန္းထားၾကေပမယ့္ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ္တုိ႕ေတြ ၆နာရီေက်ာ္မွ ထြက္ျဖစ္ၾကတယ္ …။ အဖြား၊ အေဖ၊အေမ၊ဦးေလး၊ အေဒၚေတြနဲ႕ စုစုေပါင္း ကိုယ္တုိ႕ ၁၁ ေယာက္ေပါ့။ ကားေပၚမွာ အလွဴအတြက္ ပစၥည္းေတြပါတယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္တုိ႕ေတြ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိပါပဲ။ လိႈင္သာယာကားဂိတ္အနားေရာက္ခါနီးမွာ သႀကၤန္တြင္း ရန္ကုန္ကေန နယ္ျပန္ၾကတဲ့သူေတြမ်ားတာေၾကာင့္ ကားေတြပိတ္ေနလိုက္တာ နာရီ၀က္နီးပါးေလာက္ၾကာသြားတယ္ …။ နယ္ေတြကေန ရန္ကုန္တက္လာၾကၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကသူေတြမ်ားေနျခင္းဟာ … အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ျဖစ္ႏုိင္တယ္ ဆိုေပမယ့္ ကုိယ္ကေတာ့ ဒါဟာ တိုးတက္မႈ မညီမွ်ျခင္းရဲ႕ ျပယုဂ္တစ္ခုပဲလို႕ ျမင္မိတယ္။ သႀကၤန္တြင္း ခရီးထြက္ၾက သူေတြမ်ား တာေၾကာင့္လဲ ကားဂိတ္မွာ ကားေတြက်ပ္ေနတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ သႀကၤန္က်ဖို႕ တစ္ရက္လိုေသး တယ္ဆိုေပမယ့္ … လမ္းမွာ အခ်ိဳ႕သူေတြက ေရပက္ခ်င္စိတ္ေတြ ထိမ္းမရသိမ္းမရေပၚေနၾကၿပီထင္ပါရဲ႕ … ေရသန္႕ဗူးထဲကေရေတြနဲ႕ ကားကိုလွမ္းလွမ္းပက္္ၾကေသးတယ္။ ဗိုလ္ျမတ္ထြန္းတံတားကိုျဖတ္ အၿပိီး ျပည္ႀကီးတံခြန္မွာ အစာေျပ၀င္စားေတာ့ အခ်ိန္က ၈နာရီထိုးလုေနၿပီ … ငါးသိုင္းေခ်ာင္းကို ၁၀နာရီခြဲေလာက္ေရာက္ၿပီး ရြာကို ဖုန္းဆင္းအဆက္မွာ အသိတစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕တာနဲ႕ သူကအေအးဗူးေတြ ၀ယ္တိုက္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပိီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ေလာက္ ထပ္ေမာင္းအၿပီး ၁၁ နာရီထိုးခါနီးမွာပဲ … ကိုယ္တုိ႕ရဲ႕ ဦးတည္ရာရြာေလးျဖစ္တဲ့ အုိင္သျပဳရြာကို ေရာက္သြားတယ္။ ငါးသုိင္းေခ်ာင္းကေန အိုင္သျပဳကို ၀င္တဲ့လမ္းက ဖုန္ထူေတာ့ ကိုယ္တို႕ေတြ အားလံုး ဖုန္ေတြနဲ႕ ေဖြးေနေတာ့တာေပါ့။
အိုင္သၿပဳအနီးအနားရြာေတြက ေတြ႕ခ်င္လို႕ဆိုၿပီးေရာက္ေနၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြနဲ႕ အသစ္ေဆာက္ ထားတဲ့ ဆြမ္းေလာင္းရံုေလးမွာ ခဏတျဖဳတ္စုၿပီး စကားေျပာျဖစ္တယ္ …။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းက ဆရာမေတြက သူတို႕ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႕တဲ့ ကိစၥကို ပညာေရးမွဴးက ခြင့္မျပဳတဲ့အေၾကာင္းေျပာၾကတယ္ …။ ဒါဟာ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံ ဥပေဒက ခြင့္ျပဳထားၿပီးသား အခြင့္အေရးျဖစ္ၿပီး … ဒါကို တားျမစ္သူဟာ ဖြဲ႕စည္းပံုကို ဆန္႕က်င္တာပဲ လို႕ ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဒီမိုကေရစီအေလ့အထကို နားမလည္ေသးၾကတဲ့သူေတြရဲ႕ အာဏာရွင္ဆန္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ ရွိေနေသးသေရြ႕ေတာ့ ကိုယ္တုိ႕တိုင္းျပည္ဟာ အမွန္တကယ္ဒီမိုကေရစီရပါၿပီလို႕ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ႀကံဳး၀ါးႏုိင္ၾကဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုမ်ိဳးသူေတြရဲ႕ မသိနားမလည္မႈကို လည္စင္းမခံၾကရဖို႕လဲ ကိုယ္တို႕လိုျပည္သူေတြဘက္က ဒီမိုကေရစီစနစ္တစ္ခုကေန ကိုယ့္ကိုေပးထားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြက ဘာလဲ၊ ကိုယ့္ရဲ႕တာ၀န္ေတြကေရာဘာေတြလဲဆိုတာကို သိေအာင္ ႀကိဳးစားၾကသင့္တယ္ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို မရရင္ ရေအာင္ေတာင္းယူတတ္ဖို႕နဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕ တာ၀န္ကို ေက်ေက်ပြန္ပြန္ေဆာင္ရြက္ၾကဖို႕ လဲ အေရးႀကီးေသးတယ္လို႕ ေျပာျဖစ္ တယ္။ 

Friday, April 6, 2012

ပြင့္ရဲတဲ့ပန္း

မၾကာမီ ပန္းပြင့္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မယ္…အခုေတာင္ အေရာင္အေသြးစံုလင္တဲ့ အဖူးအငံုေလးေတြ စီရရီနဲ႕ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ပန္းခင္းႀကီးက ယိမ္းႏြဲ႕လွပလုိ႕…..။တိုးတုိးလႊ လႊ တိုက္ခတ္ လာတဲ့ ေလညင္းဖြဖြကလည္း ရနံ႕အပုိင္းအစေလးေတြကုိသယ္ေဆာင္ရင္း…. ပန္းေတြ ပြင့္ေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ သတင္းကို ….ပန္းဥယ်ဥ္မွဴးႀကီး ဆီသယ္ေဆာင္သြားတယ္….။ အဲဒီ လုိနဲ႕….တစ္ရက္…နွစ္ရက္….သံုးရက္…. ေရေလာင္း၊ေပါင္းသင္၊ ပိုးရွင္း…….။သူ႕ဘက္ကတာ၀န္ ေတြ မလစ္ဟင္းပါပဲနဲ႕ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီပန္းေတြ အခုထိ အဖူးအငံုဘ၀က မတက္ၾကတာပါ လိမ့္?။ ဥယာဥ္မွဴးနဲနဲစိတ္ညစ္လာတယ္။တစ္ခုခုေတာ့လြဲေနၿပီလုိ႕ပဲ စိတ္ထဲကေန မ၀ံမရဲ ထင္ေနမိတယ္။ သူထင္သလုိပါပဲ…..ပန္းခင္းႀကီးထဲမွာလဲ တစ္ခုတည္း ကပ္လြဲၿပီး မပြင့္ႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနၾက တယ္။ အနီေရာင္အဆင္းကို ေဆာင္ထားတဲ့ နွင္းဆီနီရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းကေနစတဲ့ ျပ ႆနာေပ့ါ….။

“နွင္းဆီနီနီကို ဥယ်ာဥ္မွဴးရဲ႕ေကာင္မေလးကအရမ္းႀကိဳက္တာကြ…..ဒီအပင္ကပြင့္ သမွ်ပန္းတုိင္း အရင္ဆံုးအခူးခံရၿပီး…အဲဒီေကာင္မေလးရဲ႕ေကသာကို အျမန္ဆံုးေရာက္သြားရ တာ ခ်ည္းပဲ…..လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆံပင္ေပၚတင္ၿပီး သြားေလရာကိုပါေနရေတာ့…..ပန္း သက္မရွည္ရွာ ဘူးေပ့ါကြာ….အဲဒါေၾကာင့္ ငါလဲပြင့္လုိက္ဖုိ႕အေရးေတြးေၾကာက္ေနမိတယ္….. သူငယ္ခ်င္းတုိ႕ေရ…..”

ႏွင္းဆီနီရဲ႕စကားကိုၾကားေတာ့…အရင္ကဘာမွမစဥ္းစားမိၾကတဲ့ပန္းေတြအားလံုးလဲ ေတြေ၀မိႈင္ေငးသြားၾကၿပီး….သူတုိ႕အပင္မွာပြင့္ခဲ့တဲ့ အတိတ္ကပန္းေတြ အေၾကာင္းကို ကိုယ္စီ ကိုယ္စီျပန္ေတြးမိၾကတယ္။ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကုိယ္…..။ သူတုိ႕ေတြ တိုးတုိးေလးစီးေမ်ာေနၾက တုန္းမွာ အ၀ါေရာင္ႏွင္းဆီဖူးေတြမ်ားစြာထဲက တစ္ဖူးက သူ႕မွတ္ဥာဏ္ ထဲက စကားတစ္စကို ထုတ္ေျပာျပတယ္…။

“မေန႕တုန္းက ဟုိဘက္ျခံထဲက အဘြားႀကီး ဥယ်ာဥ္မႈးႀကီးဆီကို မနက္ အေစာႀကီး ေရာက္ခ်လာတယ္။ၿပီးေတာ့ အ၀ါေရာင္ႏွင္းဆီေတြကို ဘယ္သူ႕ကိုမွမေရာင္းနဲ႕လုိ႕ …..ပြင့္ပြင့္ခ်င္း အကုန္လံုးသူယူမယ္လုိ႕ေျပာတာ…..ငါေသေသခ်ာခ်ာႀကီးကို ၾကားလုိက္ရ တယ္ကြ”

Saturday, March 31, 2012

http://goldenmyanmarparadise.ning.com/ ေရႊျမန္မာဥယ်ာဥ္ ဆိုဒ္ေလးမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ အင္တာဗ်ဴးေလးပါ ...




အကိုေရ မဂၤလာပါရွင္..........ခိုင္ေလးတို႕ ေရႊျမန္မာဥယ်ာဥ္ မိသားစုဆိုဒ္ေလးအတြက္ အကိုကို အင္တာဗ်ဴးေလး လုပ္ခ်င္လို႔ပါ။




ကၽြန္ေတာ့္အမည္ရင္းက ေနမ်ိဳးေက်ာ္ပါ။ ရန္ကုန္ဇာတိပါပဲ။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အိုင္စီတီကို စိတ္၀င္စားတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူ MIDO (Myanmar ICT Development  Organization) ဆိုတဲ့ အဖြဲ႕ေလးတစ္ခုဖြဲ႔ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္၀ွမ္းမွာ အုိင္စီတီနည္းပညာျပန္႕ပြားေရး အတြက္ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ေနပါတယ္။  www.nayphonelatt.com ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာနဲ႕  Facebook (Nay P Latt) ေပၚမွာ စာေတြေရးေနသလို ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ Press Media ေတြျဖစ္တဲ့ မဂဇင္းေတြ ဂ်ာနယ္ေတြေပၚမွာလဲ စာေတြေရးျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားသြားမွာပါ။ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ၀တၳဳတိုေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ၊ အက္ေဆးေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို စာအုပ္ထုတ္သြားဖို႕လဲရွိပါတယ္။


2. အကို ေရးတဲ႔ စာေတြ က လူငယ္ေတြ အတြက္ တခုခု အၿမဲက်န္ေနေစပါတယ္အကို။ လူငယ္ေတြအတြက္ကို အင္ေဖာ္ေမးရွင္းေတြ ဘယ္လိုမ်ားေပးေနသလဲ ဆိုတာလဲ သိပါရေစ။


အခုလိုၾကားရတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိထားတာေလးေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ခံစား မိတာေလးေတြကို မွ်ေ၀တဲ့သေဘာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္စာေရးတာပါ။ နည္းပညာေခတ္မွာ Sharing မွ်ေ၀ျခင္းရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ အမ်ားႀကီးအေရးပါတယ္လို႕ယူဆပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ  … ကိုယ္ကုိယ္တုိင္လဲ သင္ယူေလ့လာရင္း၊ သူမ်ားေတြကိုလဲ ကိုယ္သိတာ၊ တတ္တာေတြ ျပန္လည္မွ်ေ၀ဖို႕ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႕ ဘ၀ကိုရွင္သန္ေနထိုင္ေနပါတယ္။ လူငယ္ေတြကို တစ္ခုခုေျပာႏုိင္ဖို႕ကေတာ့ မီဒီယာမ်ိဳးစံုကို တတ္ႏုိင္သေလာက္သံုးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပာစရာေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္ … အဲဒါေတြကို စာနဲ႕ေရးၿပီးေတာ့ျဖစ္ေစ၊ စကားလံုးနဲ႕ေျပာၿပီးျဖစ္ေစ၊ အႏုပညာတစ္ခုခုဖန္တီးၿပီးျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္ေျပာပါတယ္၊ ျပပါတယ္။ မီဒီယာေတြရဲ႕ အကူအညီကလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေျပာခ်င္၊ ျပခ်င္တာေတြကို ေျပာႏုိင္၊ ျပႏုိင္ခြင့္ရဖို႕အတြက္ အလြန္ကိုပဲအေရးႀကီးပါတယ္။

Monday, March 26, 2012

MIDO (Myanmar ICT Development Organization) ရဲ႕ ဒုတိယေျခလွမ္းအျဖစ္နဲ႕ ကရင္ျပည္နယ္ ၊ ဘားအံၿမိဳ႕မွာ စာသြားသင္ခဲ့စဥ္က








ခခရီးစဥ္အတြင္း ႀကံဳခဲ့၊ ေတြ႕ခဲ့၊ စဥ္းစားမိခဲ့၊ ခံစားမိခဲ့သမွ်ေတြကို ျပန္မွ်ေ၀ထားတဲ့ အက္ေဆးေလးကိုေတာ့ ေနာက္မွ တင္ေပးပါဦးမယ္။

Sunday, March 18, 2012

ကၽြန္ေတာ္႔ခႏၶာနဲ႔ အျခားလူ


The Ladies အိမ္ရွင္မဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးပါ။



               ႏိုင္ငံတကာရုပ္သံလိုင္းေတြမ်ားစြာထဲမွာ ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန (Believe it or not) ဆုိတဲ႔ ခ်န္နယ္တစ္ခု ရွိတယ္။ ၾကည္႔ဖူးတဲ႔သူေတြကေတာ႔ သိၾကပါလိမ္႔မယ္…။ အဲဒီခ်န္နယ္မွာ ယံုဖုိ႔ခက္တဲ႔ တကယ္႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ အေၾကာင္း ရိုက္ျပတတ္တယ္ဆုိတာကိုေလ…။ အခုလို စကားဦးသန္းေနရတာကလဲ အေၾကာင္းရွိပါတယ္…။ ကၽြန္ေတာ႔္မွာ ခင္ဗ်ားတု႔ိအားလံုးု ေျပာျပခ်င္တဲ႔ ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ရွိတယ္…။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာျပတဲ႔အခါမွာလဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ယံုၾကည္ဖု႔ိ ခက္ေနလိမ္႔မယ္…။ အဲဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးျပတာေတြကို ဆက္ဖတ္တဲ႔အခါ အထက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စကားဦးသန္းခဲ႔သလုိပဲ ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေနဆုိတဲ႔ တီဗြီခ်န္နယ္ေလးကို ရုပ္လဲမျမင္ အသံလဲ မၾကားဘဲ စကားလံုးေတြကို ဖတ္ရႈၿပီး ခံစားေနရတယ္လို႔ သေဘာထားေပးဖုိ႔ပါ…။ ၿပီးရင္ အဲဒီရုပ္သံလိုင္းရဲ႕ အမည္ေလးအတုိင္း ယံုခ်င္လဲ ယံုလိုက္… မယံုခ်င္လဲ ေနလိုက္ေပါ႔ဗ်ာ…။
               ေျပာရရင္ေတာ႔ အိပ္မက္တစ္ခုကေန စ,ရမွာပဲ…။ အိပ္ေနတုန္း ျမင္မက္လို႔သာ အိပ္မက္လုိ႔ ေခၚလိုက္ရတာ…။ တကယ္တမ္း အဲဒီညက ႀကံဳလိုက္ရတဲ႔ ျမင္မက္မႈရဲ႕ ျပတ္သားထင္ရွားေနပံုမ်ိဳးက တကယ္အျပင္မွာ ျဖစ္ေနျခင္းနဲ႔ ဘာမွမျခားသလိုပဲ…။ အဲဒီညတုန္းကေတာ႔ အဲဒီအိပ္မက္ဟာ အိပ္စက္ျခင္း နယ္နိမိတ္ထဲကေန ရွင္သန္ႏိုးထျခင္း နယ္ပယ္ထဲအထိ ကူးစပ္ႏြယ္ယွက္လာလိမ္႔မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ထင္ခဲ႔မွာလဲဗ်ာ….။ အိပ္မက္ဆုိတာက အိပ္မက္ပဲ မဟုတ္လား…။ ထားပါ… ။ အိပ္မက္အေၾကာင္းကို ဆက္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာလြန္းမက ေသခ်ာတ႔ဲ အခန္းေလးထဲမွာ သူ႔ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူဟာ လူတစ္ေယာက္ပဲ…။ ဒီအခန္းေလးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတယ္ဆုိတဲ႔ အမွန္တရားဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေသခ်ာခဲ႔ပါတယ္ေျပာေျပာ… အဲဒီအခန္းေလးထဲကို အျခားသူတစ္ေယာက္ေယာက္က အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာႏုိင္ၿပီး အဲဒီေသခ်ာမႈကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ႏုိင္တာပဲ…။ ဟုတ္တယ္… အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင္႔ထားၿပီးသားပါ…။ ဒါေပမယ္႔… အခုဟာက…။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔လိုက္ရတဲ႔သူက အျခားသူမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ျဖစ္ေနတာပဲ…။ ဒီေနရာမွာ နည္းနည္းထပ္ရွင္းဖုိ႔ လိုလိမ္႔မယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနရတဲ႔ အခန္းေလးထဲမွာ မွန္မရွိဘူး…။ အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မွန္ရဲ႕အကူအညီနဲ႔ ျပန္ျမင္ခြင္႔မရွိဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အခု ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပန္ေတြ႔ေနရတယ္ဆုိေတာ႔… ဒါ… မျဖစ္ႏုိင္ဘူး…။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ သူက သူ၊ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ပဲ…။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ရဲ႕ အရွိတရားက သူဟာ ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္ဘူးဆုိတဲ႔ အေျဖပဲ…။ အဲဒီေတာ႔ ခုနကေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားကို ျပန္ျပင္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရတဲ႔သူက အျခားသူမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာနဲ႔လူ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္လိမ္႔မယ္…။ အဲဒီလို ေတြ႔လိုက္တဲ႔အခါ ကၽြန္ေတာ္က စ,ၿပီး သူ႔ကို ၿပံဳးျပလုိက္သလား… သူကပဲ စ,ၿပံဳးျပတာလား… ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ၿပိဳင္တူၿပံဳးျပမိၾကသလား ဆုိတာကို ေျပာရခက္ေပမယ္႔ ေသခ်ာတာကေတာ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၿပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ၾကတယ္ေပါ႔…။ ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္က တအံ႔တၾသနဲ႔ စ,ေမးလိုက္တယ္။
               “ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ…”
               “ငါက ညီလတ္ေလ…”
               “က်ဳပ္က ညီလတ္ပဲ… ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ညီလတ္ျဖစ္ႏုိင္မွာလဲ…”
               “အဲဒါကေတာ႔ မင္းရဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ပဲေလ… ဒါေပမယ္႔ ငါရွိေနတာကလဲ အေသအခ်ာပဲ မဟုတ္လား…”
              သူက ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကို ယူတပ္ထားရံုမကဘူး… ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ နာမည္ကိုပါ သူ႔ကိုယ္ပိုင္အျဖစ္ ယူမွည္႔ထားလိုက္ေသးတယ္…။ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ကို ပိုင္ရံုနဲ႔ေတာ႔ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခြင္႔မေပးႏုိင္ေသးပါဘူးလုိ႔ ေတြးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေမးလိုက္တယ္။
               “ညီလတ္ရဲ႕ ညာဘက္လက္သူၾကြယ္ အရင္းနားမွာ မွဲ႕တစ္လံုး ရွိတယ္… ခင္ဗ်ားမွာ ရွိလို႔လား…”
               သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ညဘက္လက္သူၾကြယ္ ေထာင္ျပတယ္…။ သူ ေထာင္ျပတဲ႔ လက္သူၾကြယ္ရဲ႕ အရင္းမွာ မွဲ႔နက္ေလးတစ္လံုး…။
               “ညီလတ္ရဲ႕ ပခံုးမွာ ဆုိင္ကယ္ေမွာက္တုန္းက ရခဲ႔တဲ႔ ဒဏ္ရာရဲ႕ အမာရြတ္တစ္ခု ရွိတယ္…”
              သူက အကၤ်ီကို ခၽြတ္ၿပီး ကိုယ္ကို တစ္ေစာင္းလွည္႔ျပတယ္…။ သူ႔မွာလဲ အမာရြတ္ရွိတယ္။ စိတ္ကသိကေအာင္႔ ျဖစ္မႈရဲ႕ အတုိင္းအဆ ပမာဏက တေျဖးေျဖး ႀကီး ႀကီးလာတယ္…။
               “ညီလတ္ရဲ႕ ညာဘက္ေျခသလံုး အေနာက္ဘက္မွာ အမွတ္တစ္ခု ရွိေသးတယ္…”
               သူက ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ေခါက္တင္လိုက္ၿပီး ေျခေထာက္ကို ေျမွာက္ျပျပန္တယ္။ ဒီေကာင္ဟာ… ဘာေကာင္လဲ….။ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ပါ မကဘူး…။ ကၽြန္ေတာ္႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီး တစ္ခုလံုးကို ပံုတူကူးယူထားတာပဲ…။
               “ငါလဲ ညီလတ္… မင္းလဲ ညီလတ္… ေလာကႀကီးမွာ ညီလတ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနေတာ႔ေရာ ဘာျဖစ္ေသးလုိ႔လဲကြာ…. မင္းလဲ မင္းစိတ္ႀကိဳက္ မင္းေန… ငါလဲ ငါ႔စိတ္ႀကိဳက္ ငါေနမွာေပါ႔…”
               အဲဒါေတာ႔ လံုး၀ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး…။ သူ ဘာေတြကို ႀကိဳက္တတ္တယ္ ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ သူက ကၽြန္ေတာ္အျဖစ္နဲ႔ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ေတြ ေလွ်ာက္လုပ္တဲ႔အခါ သူေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ ဘယ္သူလုပ္သလဲ ဆုိတာကို သိေနေပမယ္႔ အျခားသူေတြကေတာ႔ ဘယ္သိႏုိင္မွာလဲ…။ တကယ္တမ္းက သူက သူ၊ ကၽြန္္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ ဆုိေပမယ္႔ လူေတြရဲ႕ အျမင္မွာက သူကလဲ ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ျဖစ္ေနမွာ…။
               “မျဖစ္ဘူး… လံုး၀ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး… ညီလတ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနလို႔လဲ မျဖစ္ဘူး… ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ လုပ္ခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနလုိ႔လဲ မရဘူး… ေဟ႔လူ… ေနဦးေလ… က်ဳပ္စကား မဆံုးေသးဘူးဗ်… ေနဦး…”
              အိပ္မက္က အဲဒီမွာ ဆံုးတယ္…။ ဒါေပမယ္႔ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ႔ မဆံုးေသးဘူး။ သူက… ခပ္ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ခႏၶာနဲ႔သူက အိပ္မက္ရဲ႕ နယ္နိမိတ္စည္းကို သူ႔သေဘာနဲ႔သူ ေက်ာ္ခြၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲ အေသအခ်ာကို ေရာက္ခ်လာေတာ႔တယ္…။
               “ညီလတ္ရယ္… နင္ အဲဒီလိုေတာ႔ မလုပ္သင္႔ပါဘူး… ေျပေျပလည္လည္ေျပာရင္ ရရဲ႕သားနဲ႔… အခုေတာ႔…”
               “ေၾကာ႔… နင္ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ… ငါ နားမလည္ဘူး…”
               “သြားစမ္းပါဟာ… အခုမွလာၿပီး မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္မေနစမ္းပါနဲ႔… ေႏြးမုိ႔လို႔ေပါ႔… တျခားသူသာဆုိ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေစာ္ကားမႈနဲ႔ အခုေလာက္ဆုိ နင္ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ…”
               “ဘာ…”
              
*        *        *        *        *        *        *        *

               “ကိုညီလတ္… ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ စခန္းခဏေလာက္ လုိက္ခဲ႔ပါ…”
               “ဗ်ာ… ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲဗ်”
               “မေန႔က ခင္ဗ်ားရိုက္လုိက္လို႔ ေခါင္းကြဲသြားတဲ႔လူရဲ႕ မိဘေတြက တုိင္ခ်က္ဖြင္႔ထားလို႔ပါ…”
               “ဟာ… မဟုတ္ဘူး… ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပပါရေစဦး…”
               “စခန္းေရာက္မွ ရွင္းပါ…”

*        *        *        *        *        *        *        *

            “မင္းဘယ္သူလဲ… ငါ႔ခုတင္ေပၚ ဘယ္လိုလုပ္ေရာက္ေနတာလဲ…”           
            “ေအာင္မယ္… သူပဲ ေခၚတုန္းက ေခၚထားၿပီးေတာ႔… အခုမွ ဘာျဖစ္ေနရတာလဲ…”
            “အာ… မင္းကိုငါ မေခၚပါဘူး… ငါ ဒါမ်ိဳးေတြ စိတ္မ၀င္စားဘူး…”
            “ရွင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မလုပ္နဲ႔ေနာ္… ကၽြန္မ ေအာ္လိုက္ရင္ ရွင္ ဘ၀ပ်က္သြားမယ္…”
            “မေအာ္ပါနဲ႔ကြာ… ေတာင္းပန္ပါတယ္… ေရာ႔.. ေရာ႔… ပိုက္ဆံ… မင္းျပန္ပါေတာ႔ေနာ္…”
             ပထမေတာ႔ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းကို အေသအခ်ာ မသိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ႔မွ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ရိပ္မိလာတယ္…။ ဒါေတြဟာ ဒီေကာင္႔ေၾကာင္႔ပဲ ျဖစ္ရမယ္လို႔…။ အဲဒီလို ရိပ္မိမိလိုက္ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို လိုက္ရွာတယ္…။ ခက္တာက အိပ္မက္ထဲမွာလို သူ႔ကို အျပင္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ဆံုခြင္႔မရတာပဲ…။ သူနဲ႔ အျပင္မွာ ဆံုဖုိ႔ ႀကိဳးစားတုိင္း တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနဲ႔ေတာ႔ လြဲေခ်ာ္ေနတာခ်ည္းပဲ…။ အဲဒီလိုနဲ႔ သူ႔ကို ရွာမေတြ႔ေလေလ… သူ တကယ္ေရာ ရွိရဲ႕လား ဆုိတဲ႔ သံသယစိတ္က ၀င္ၿပီး ေနရာယူလာေလေလ ျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေလ႔လုပ္ထ မရွိတဲ႔ အလုပ္ေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ဖုိ႔ စိတ္ေတာင္ မကူးခဲ႔တဲ႔ အလုပ္ေတြကို ဒီေကာင္ ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လုပ္လို႔ ေနာက္က လိုက္ရွင္းရတဲ႔ ျပႆနာေတြ တစ္စတစ္စနဲ႔ ပြထ မ်ားျပားလာတယ္…။ ဒီေကာင္႔ကို ရွာေတြ႔မွ ျဖစ္ေတာ႔မယ္…။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ ဒီေပါက္တက္ကရ အလုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကပဲ လုိက္လုပ္ေနသလုိလို ပတ္၀န္းက်င္က ျမင္လာရံုတင္မကဘူး… ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ကပါ အဲဒီလိုမ်ား ျဖစ္ေနသလားလို႔ ယံုၾကည္မိသြားႏုိင္တယ္…။ အဲဒီလို ျဖစ္သြားလုိ႔ကေတာ႔ သြားၿပီ…။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ဒီေကာင္ ေလွ်ာက္လုပ္ေနသမွ် လုပ္ရပ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အသိတရားအရ မလုပ္ရဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ တားျမစ္ထားတဲ႔ အလုပ္ေတြခ်ည္းပဲ…။ ေနာက္ၿပီး… အဲဒီလို ကိုယ္က်င္႔တရား ပ်က္ယြင္းတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆထားတဲ႔ အလုပ္ေတြကို ဘယ္သူပဲ လုပ္လုပ္… ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္က လုပ္မိဦးေတာ႔… အဲဒီလို လုပ္မိတဲ႔သူကို ကၽြန္ေတာ႔္အေနနဲ႔ ခြင္႔လႊတ္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းတာပဲ…။ ဆုိေတာ႔ကာ… ဒီကိစၥေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ခဲ႔ဘူးဆုိတဲ႔ အမွန္တရားကို ေသခ်ာေစဖုိ႔ ဒီေကာင္႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔မွ ျဖစ္ေတာ႔မယ္…။
               ေတြ႔ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပလြန္းေနလို႔ ျမင္ေတြ႕ရတာလုိ႔ပဲ ဆုိရလိမ္႔မယ္… ဒါေပမယ္႔ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ေတြ႔ဆံုျခင္းကလဲ အျပင္ေလာကမွာ မဟုတ္ဘဲ အရင္ကလုိ အိပ္မက္တစ္ခုတည္းမွာပဲ ျဖစ္ေနတာက ခက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔ၿပီဆုိမွေတာ႔ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာၿပီး ရွင္းစရာရွိတာကို အျပတ္ရွင္းရေတာ႔မွာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
               “ခင္ဗ်ား ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာက အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး… ခင္ဗ်ားလုပ္သမွ်ကို က်ဳပ္လုပ္တယ္ထင္ၿပီး အခုဆုိ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ဳပ္ကို ေရွာင္ဖယ္ ေရွာင္ဖယ္ လုပ္ေနၾကၿပီဗ်… ခင္ဗ်ားလုပ္ရပ္ေတြကို ရပ္တန္းက ရပ္လုိက္စမ္းပါဗ်ာ…”
               “စိတ္ေလွ်ာ႔ပါဦး ကိုယ္႔လူရာ… တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ မင္းက မင္း၊ ငါက ငါ သီျခားစီ ျဖစ္တည္ေနၾကတာ ဆုိေပမယ္႔ မင္းနဲ႔ငါ႔ၾကားမွာ သိပ္ကို ေသခ်ာတဲ႔ အဆက္အစပ္တစ္ခုေတာ႔ ရွိေနတယ္ကြ… ငါ႔သေဘာဆႏၵအရေတာ႔ အခု ငါလုပ္ေနတာေတြက ငါႀကိဳက္လို႔ လုပ္ေနတာ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ျပင္ဖုိ႔၊ ရပ္လုိက္ဖုိ႔ သေဘာထား မရွိဘူး… ေအး… တစ္ခုေတာ႔ရွိတယ္… မင္းက မင္းနဲ႔ငါ႔ၾကားမွာ ရွိတဲ႔ အဆက္အစပ္ကို ေတြ႔ေအာင္ ရွာႏုိင္ၿပီး အဲဒါကို အသံုးခ်ႏုိင္ခဲ႔မယ္ဆုိရင္ေတာ႔ မင္းကိုယ္တုိင္က ငါ႔လုပ္ရပ္ေတြကို တားႏုိင္လာလိမ္႔မယ္… အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ဒီအတုိင္း ဆက္လႊတ္ထားမယ္ဆုိရင္ေတာ႔ ငါ႔ရဲ႕ မင္းဘ၀အေပၚ လႊမ္းမုိးထားမႈေတြ တျဖည္းျဖည္း စိပ္လာၿပီး မင္းကိုယ္တုိင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားလိမ္႔မယ္…”
               ဒီတခါ အိပ္မက္က တုိတယ္… သူ အဲဒီလို ေျပာေျပာၿပီးခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ကေန ထိတ္လန္႔တၾကား လန္႔ႏိုးလာခဲ႔တယ္…။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားလိမ္႔မယ္တဲ႔…။ သူေျပာခဲ႔တဲ႔ အဲဒီ ေနာက္ဆံုးစကားက ကၽြန္ေတာ႔္နားထဲမွာ ပဲ႔တင္ထပ္ ျမည္ဟည္းေနတယ္…။ ေသခ်ာနားစိုက္ေထာင္ေတာ႔ အသံက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အသံပဲ…။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္႔ၾကားက အဆက္အစပ္ တဲ႔…။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိရွာရမလဲ…။ ျပႆနာတစ္ခုရွင္းလုိ႔ မၿပီးေသးခင္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ျပႆနာတစ္ခုက ထပ္ေရာက္လာတယ္…။ သူေျပာသြားတယ္… သူကေတာ႔ ရပ္တန႔္မွာ မဟုတ္ဘူး တဲ႔…။ သူ႔ကို ရပ္တန္႔ပစ္ႏုိင္တဲ႔ သူက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ပဲတဲ႔…။ ဒီအတုိင္းသာ ဆက္လႊတ္ထားရင္….. ဒီအတုိင္းသာ ဆက္လႊတ္ထားခဲ့မယ္ဆိုရင္…..။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရလိမ္႔မယ္ တဲ႔…။ ၾကားေနရျပန္ၿပီ… အဲဒီအသံ…။ သူ႔အသံ… ကၽြန္ေတာ္႔အသံ…။  ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ရဲ႕ အသံ…။
               ကၽြန္ေတာ္ ႀကံရာမရ ျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ… သူ႔ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြ ထပ္ထပ္ၿပီး ေပၚလာတယ္…။ ကၽြန္ေတာ္ ဂရုတစိုက္ ေဆာက္တည္ပ်ိဳးေထာင္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈထဲကို သူ စိတ္ရွိတုိင္း ေလွ်ာက္လုပ္ေနတဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေတြက တတိတိနဲ႔ ေနရာယူ လႈိက္စားလာေတာ႔တယ္…။
               “ညီလတ္က ေတာ္တယ္ေနာ္… ဒါေပမယ္႔ အရမ္းမာန္တက္တယ္… ၿပီးေတာ႔ ေမာက္မာတယ္…”
               “သာမန္အခ်ိန္မွာ စကားေျပာ ခ်ိဳသာသေလာက္ အရက္ကေလး ၀င္သြားၿပီဆုိ သိပ္ေသြးဆိုးတာပဲ… ရိုင္းလဲ သိပ္ရိုင္းတယ္…”
               “ဒီေကာင္က စိတ္ေကာင္း၀င္ေနလုိ႔သာ ၿငိမ္ေနတာ… စိတ္ေဖာက္လာၿပီဆုိရင္ ေတြ႔ကရာ မိန္းမ ေရွာင္ေတာ႔တာ မဟုတ္ဘူး… ညည္း ၾကပ္ၾကပ္ သတိထား…”
               “မင္းကိုငါ နားကို မလည္ေတာ႔ဘူး ညီလတ္… မင္းက ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဆင္ျခင္ေတြးဆၿပီး လုပ္သေလာက္ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ႔လဲ မင္းလုပ္ရပ္ေတြက ဆင္ျခင္တံုတရား ကင္းမဲ႔လြန္းတယ္ကြာ…”
               “သားလတ္… မင္း စိတ္အလိုလိုက္တာေတြ မ်ားလြန္းေနၿပီေနာ္… နည္းနည္းပါးပါးလဲ သတိေလးဘာေလး ထားဦး…
               ပထမေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပဖို႔ ႀကိဳးစားေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္က ယံုၾကည္ႏုိင္ေလာက္တဲ႔ အေနအထားရဲ႕ အျခားတစ္ဖက္မွာ ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာကို သိျမင္လာၿပီးတဲ႔ေနာက္ ရွင္းျပေနျခင္းအလုပ္ကို ရပ္တန္႔ပစ္လုိက္ၿပီး သူ႔ကို ရပ္တန္႔ပစ္ဖုိ႔ကိုပဲ ဖိၿပီး ႀကိဳးစားေနမိတယ္။ အခ်ိန္ကာလေတြ ျဖတ္သန္းလြန္ေျမာက္ခဲ႔ျခင္းနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္ အခိုင္အမာ သိျမင္လာခဲ႔တာတစ္ခုက သူေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အၿပီးသတ္ ေခ်မႈန္းၿပီး အျပတ္အသတ္ အႏုိင္ယူလုိက္ဖုိ႔ ဆုိတာဟာ တစ္ဘ၀စာ ကာလတစ္ခုတည္းနဲ႔ မလံုေလာက္ႏုိင္ဘူးဆုိတာပဲ…။ ေနာက္ၿပီး… သူ ပံုတူကူး ရယူထားႏုိင္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးအေပၚမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အရွိတရားကုိ ကၽြန္ေတာ္က တည္ေဆာက္ ဖန္တီးယူေနမယ္ဆုိရင္… သူက အခ်ိန္မေရြး အဲဒီ ျဖစ္တည္မႈ အရွိတရားကို လိုက္လံဖ်က္ဆီးပစ္ေနဦးမွာ ေသခ်ာတယ္…။ အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ…။ အေျဖက… အခုထက္ထိေတာ႔ ေ၀၀ါးေနဆဲပဲ…။
               သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ၾကားက အဆက္အစပ္…။ အခုေတာ႔… အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ရွာေတြ႔ခဲ႔ၿပီ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒါကို အသံုးခ်ၿပီး သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကို ရပ္တန႔္ပစ္ႏုိင္ဖုိ႔ေတာ႔ ဆက္ႀကိဳးစားရဦးမယ္…။ အခုထိေတာ႔ ၅၀-၅၀ အဆင္႔မွာပဲ ရွိပါေသးတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား လႊမ္းမိုးသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာလား…။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကို အၿပီးအပိုင္ ရပ္တန္႔ပစ္လုိက္ႏုိင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လုိလားတဲ႔ ျဖစ္တည္မႈပံုစံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္တုိင္းက် ဖန္တီးတည္ေဆာက္ႏုိင္မလား…။ ဒါမွမဟုတ္… သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ဖယ္ထုတ္ပစ္လုိ႔ မရဘဲ သူဟာ ကၽြန္ေတာ္႔အတၱရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ထဲ အၿမဲတမ္း ေပါင္းစပ္တည္ရွိေနမွာလား…။ အခုအခ်ိန္အထိေတာ႔ ဘယ္အေျခအေနကမွ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ မျပတ္သားေသးဘူး။
              ကၽြန္ေတာ္႔အျဖစ္အပ်က္ကေတာ႔ ဒါပါပဲဗ်ာ…။ ယံုခ်င္လဲ ယံု… မယံုခ်င္လဲ ေနပိုင္ခြင္႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔အားလံုးမွာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေသခ်ာတာကေတာ႔ တစ္ေန႔ေန႔ေပါ႔… ခင္ဗ်ားတုိ႔ေတြလဲ ကၽြန္ေတာ္႔လိုပဲ ကိုယ္႔ခႏၶာနဲ႔ တျခားလူတစ္ေယာက္ ရွိေနၿပီလို႔ ယူဆလာရတဲ႔ အခါမ်ိဳးေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ အခုေျပာခဲ႔တာေတြကို ယံုၾကည္လာႏုိင္မွာပါ…။ အဲဒီအခါ ခင္ဗ်ားတုိ႔နဲ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ ခႏၶာနဲ႔ တည္ရွိေနတဲ႔ အျခားလူေတြရဲ႕ၾကားက အဆက္အစပ္ကို ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကိုယ္တုိင္က ရွာေဖြဖုိ႔ လိုအပ္လာၿပီဆုိမွ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပန္သတိရလိမ္႔မယ္…။ အဲဒီအခါ ကၽြန္ေတာ္ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ႔တဲ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ၾကားက အဆက္အစပ္အေၾကာင္းကို ခင္ဗ်ားတုိ႔ သိခ်င္တယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္က လုိလုိလားလားနဲ႔ကို အေသးစိတ္ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က လူတုိင္းကို ျဖစ္တည္မႈ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ႔ ဘ၀တစ္ခုနဲ႔ ရွင္သန္ေနၾကရတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ…။
                                                                                                                     ေနဘုန္းလတ္
18.02.2011(Friday)
10:15