Pages

Thursday, April 19, 2012

သႀကၤန္ခရီးစဥ္ ... (၂)


           ဒုတိယအၾကတ္ေန႕ညေနပိုင္းမွာ … ရြာတစ္ရြာက ညီငယ္တစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး … အိုင္သျပဳနဲ႕ ငါးသို္္င္းေခ်ာင္းၾကားမွာ ဆည္ေဆာက္ဖို႕အတြက္ ေျမေတြဖို႕တာ ပါသြားတဲ့ လယ္ကြက္ေတြကို ေလွ်ာ္ေၾကးမေပးဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ခေမာက္စုအထက္တန္းေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြစီကေန … ပိုက္ဆံေတြအေကာက္ၾကမ္းၿပီး ၿခံေတြတစ္ၿခံၿပီးတစ္ၿခံ၀ယ္ေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ၊စာေမးပြဲေၾကး ၇၀၀ ကိုလည္း တစ္ေယာက္ ၇၀၀၀ ေကာက္ၿပီး ဆရာမႀကီးနဲ႕ အႀကံေပးဆရာ တစ္ေယာက္ တို႕ ေပါင္းစားေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း … ေတြလာေျပာျပၾကတယ္။ မသိနားမလည္ တဲ့ ေတာသူေတာင္သားေတြကို လည္မ်ိဳညွစ္ၿပီး စီးပြားရွာေနတဲ့ အက်င့္ပ်က္လူယုတ္မာေတြရဲ႕ ရန္က ေတာ္ေတာ္မေသးပါလားလို႕ ကိုယ္ေတြးမိၿပီး … ဥပေဒေဘာင္ထဲကေန ဘယ္လုိဘယ္လိုမ်ိဳးေတြ လုပ္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း အႀကံေပးလိုက္ၿပီး ၊ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္းလဲ  ဒီလိုမ်ိဳးကိစၥေတြ ပေပ်ာက္သြားေအာင္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ႀကိဳးစားေပးမယ့္ အေၾကာင္း ကတိေပးလိုက္တယ္။ ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕ ရိုးသားမႈ၊ အသိအျမင္ နည္းပါးမႈကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ ရသေလာက္ခ်ဴယူေနတဲ့ ေတာေၾကာင္ေတြ လက္ခေမာင္းဆက္မခတ္ႏုိင္ေအာင္ ကိုယ္တို႕အားလံုး တာ၀န္သိသိနဲ႕ ႀကိဳးစားၾကဖို႕ အေရးတႀကီး လိုအပ္ေနၿပီ ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ။ မီဒီယာေတြကုိလည္း … ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြနဲ႕ နာမည္ႀကီးေတြ ေနာက္ကိုခ်ည္း  ေလွ်ာက္လုိက္မေနပဲ နယ္ေ၀းေဒသေတြအထိ ေျခဆန္႕ၾကရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႕လဲ ေတြးမိတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးနဲ႕ ေ၀းလံေခါင္သီတဲ့ ေတာရြာေက်းလက္က ျပည္သူေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ မက်က္ေသးတဲ့ အနာရြတ္ေတြေပၚ ဒဏ္ရာေတြ ထပ္ထပ္ၿပီးရေနတုန္းပဲ … ၿပီးေတာ့ … သူတုိ႕မွာ ေျပာခ်င္ေနၾကတဲ့စကားေတြမ်ားစြာကို ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး ၿမိဳသိပ္ထားရတဲ့ မခ်ိမဆန္႕ ရင္ဘတ္ေတြလဲ ရွိၾကေသးတယ္။ ျပည္သူ႕အသံကို တကယ္ေဖာ္ထုတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ … သူတို႕ေတြကို ကိုယ္တို႕ ဘယ္လိုခ်န္ထားခဲ့လို႕ျဖစ္မွာလဲ ။
          အတက္ေန႕ ေန႕လည္စာဆြမ္းစားၿပီးေတာ့ လူထြက္ဖို႕အတြက္ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းဘုန္းက သိကၡာခ်ေပးတယ္။ ဘုန္းႀကီးအျဖစ္ကေန ကိုရင္၊ ကိုရင္အျဖစ္ကေနမွ သာမာန္လူ ဆိုတဲ့အဆင့္ႏွစ္ဆင့္ကို ဆရာေတာ္တိုင္ေပးတာေတြလိုက္ဆိုၿပီးမွပဲ သာမာန္လူျပန္ျဖစ္တယ္။ ရဟန္းသံဃာျဖစ္ဖို႕မလြယ္သလို၊ လူျပန္ထြက္ရတာလဲ လြယ္လြယ္နဲ႕မၿပီးဘူးလို႕ ဆရာေတာ္ကေျပာတယ္။ ရဟန္းေတာ္ေတြကို သဃၤန္းဆြဲခၽြတ္လိုက္ရံုနဲ႕ သိကၡာက်မသြားဘူးဆိုတာကို ဆရာေတာ္က ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပတယ္။ လူထြက္ၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ ၁၉ ဂ်ဴလိုင္မွာ က်ဆံုး သြားတဲ့ အာဇာနည္ေတြထဲက တစ္ဦးျဖစ္တဲ့မန္းဘခုိင္ရဲ႕ အမ်ိဳးေတြရွိရာ ယုန္တလင္းေက်းရြာေလးကို ကိုယ္တုိ႕ေတြထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ငါးသိုင္းေခ်ာင္းသူနဲ႕ညားၿပီး ရြာမေရာက္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အိုင္သၿပဳသား ကိုေပါက္ႀကီးက သူ႕ကားနဲ႕လိုက္ပို႕ေပးလို႕ ကိုယ္တို႕ေတြ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႕ ယုန္တလင္းကိုေရာက္သြားၾကတယ္။ ယုန္တလင္းက အိုင္သျပဳနဲ႕ဆို ၁၀မိုင္ေလာက္ေ၀းတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဟသၤာတမွာ ဆုေတာ္ေငြ ငါးက်ပ္ထုတ္တဲ့ကာလ … ေဒၚေမရီလွေတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေခၚလာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုရန္ကုန္ျပန္ပို႕ေပးဖို႕ ကရင္လူမ်ိဳးမန္းဘခုိင္ကို အကူအညီ ေတာင္းတယ္။

Wednesday, April 18, 2012

သႀကၤန္ခရီးစဥ္ ...


၁၁.၀၄.၂၀၁၂ မနက္ ၅နာရီထြက္မယ္လို႕ ခ်ိန္းထားၾကေပမယ့္ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ္တုိ႕ေတြ ၆နာရီေက်ာ္မွ ထြက္ျဖစ္ၾကတယ္ …။ အဖြား၊ အေဖ၊အေမ၊ဦးေလး၊ အေဒၚေတြနဲ႕ စုစုေပါင္း ကိုယ္တုိ႕ ၁၁ ေယာက္ေပါ့။ ကားေပၚမွာ အလွဴအတြက္ ပစၥည္းေတြပါတယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္တုိ႕ေတြ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိပါပဲ။ လိႈင္သာယာကားဂိတ္အနားေရာက္ခါနီးမွာ သႀကၤန္တြင္း ရန္ကုန္ကေန နယ္ျပန္ၾကတဲ့သူေတြမ်ားတာေၾကာင့္ ကားေတြပိတ္ေနလိုက္တာ နာရီ၀က္နီးပါးေလာက္ၾကာသြားတယ္ …။ နယ္ေတြကေန ရန္ကုန္တက္လာၾကၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကသူေတြမ်ားေနျခင္းဟာ … အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ျဖစ္ႏုိင္တယ္ ဆိုေပမယ့္ ကုိယ္ကေတာ့ ဒါဟာ တိုးတက္မႈ မညီမွ်ျခင္းရဲ႕ ျပယုဂ္တစ္ခုပဲလို႕ ျမင္မိတယ္။ သႀကၤန္တြင္း ခရီးထြက္ၾက သူေတြမ်ား တာေၾကာင့္လဲ ကားဂိတ္မွာ ကားေတြက်ပ္ေနတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ သႀကၤန္က်ဖို႕ တစ္ရက္လိုေသး တယ္ဆိုေပမယ့္ … လမ္းမွာ အခ်ိဳ႕သူေတြက ေရပက္ခ်င္စိတ္ေတြ ထိမ္းမရသိမ္းမရေပၚေနၾကၿပီထင္ပါရဲ႕ … ေရသန္႕ဗူးထဲကေရေတြနဲ႕ ကားကိုလွမ္းလွမ္းပက္္ၾကေသးတယ္။ ဗိုလ္ျမတ္ထြန္းတံတားကိုျဖတ္ အၿပိီး ျပည္ႀကီးတံခြန္မွာ အစာေျပ၀င္စားေတာ့ အခ်ိန္က ၈နာရီထိုးလုေနၿပီ … ငါးသိုင္းေခ်ာင္းကို ၁၀နာရီခြဲေလာက္ေရာက္ၿပီး ရြာကို ဖုန္းဆင္းအဆက္မွာ အသိတစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕တာနဲ႕ သူကအေအးဗူးေတြ ၀ယ္တိုက္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပိီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ေလာက္ ထပ္ေမာင္းအၿပီး ၁၁ နာရီထိုးခါနီးမွာပဲ … ကိုယ္တုိ႕ရဲ႕ ဦးတည္ရာရြာေလးျဖစ္တဲ့ အုိင္သျပဳရြာကို ေရာက္သြားတယ္။ ငါးသုိင္းေခ်ာင္းကေန အိုင္သျပဳကို ၀င္တဲ့လမ္းက ဖုန္ထူေတာ့ ကိုယ္တို႕ေတြ အားလံုး ဖုန္ေတြနဲ႕ ေဖြးေနေတာ့တာေပါ့။
အိုင္သၿပဳအနီးအနားရြာေတြက ေတြ႕ခ်င္လို႕ဆိုၿပီးေရာက္ေနၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြနဲ႕ အသစ္ေဆာက္ ထားတဲ့ ဆြမ္းေလာင္းရံုေလးမွာ ခဏတျဖဳတ္စုၿပီး စကားေျပာျဖစ္တယ္ …။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းက ဆရာမေတြက သူတို႕ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႕တဲ့ ကိစၥကို ပညာေရးမွဴးက ခြင့္မျပဳတဲ့အေၾကာင္းေျပာၾကတယ္ …။ ဒါဟာ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံ ဥပေဒက ခြင့္ျပဳထားၿပီးသား အခြင့္အေရးျဖစ္ၿပီး … ဒါကို တားျမစ္သူဟာ ဖြဲ႕စည္းပံုကို ဆန္႕က်င္တာပဲ လို႕ ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဒီမိုကေရစီအေလ့အထကို နားမလည္ေသးၾကတဲ့သူေတြရဲ႕ အာဏာရွင္ဆန္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ ရွိေနေသးသေရြ႕ေတာ့ ကိုယ္တုိ႕တိုင္းျပည္ဟာ အမွန္တကယ္ဒီမိုကေရစီရပါၿပီလို႕ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ႀကံဳး၀ါးႏုိင္ၾကဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုမ်ိဳးသူေတြရဲ႕ မသိနားမလည္မႈကို လည္စင္းမခံၾကရဖို႕လဲ ကိုယ္တို႕လိုျပည္သူေတြဘက္က ဒီမိုကေရစီစနစ္တစ္ခုကေန ကိုယ့္ကိုေပးထားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြက ဘာလဲ၊ ကိုယ့္ရဲ႕တာ၀န္ေတြကေရာဘာေတြလဲဆိုတာကို သိေအာင္ ႀကိဳးစားၾကသင့္တယ္ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို မရရင္ ရေအာင္ေတာင္းယူတတ္ဖို႕နဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕ တာ၀န္ကို ေက်ေက်ပြန္ပြန္ေဆာင္ရြက္ၾကဖို႕ လဲ အေရးႀကီးေသးတယ္လို႕ ေျပာျဖစ္ တယ္။ 

Friday, April 6, 2012

ပြင့္ရဲတဲ့ပန္း

မၾကာမီ ပန္းပြင့္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မယ္…အခုေတာင္ အေရာင္အေသြးစံုလင္တဲ့ အဖူးအငံုေလးေတြ စီရရီနဲ႕ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ပန္းခင္းႀကီးက ယိမ္းႏြဲ႕လွပလုိ႕…..။တိုးတုိးလႊ လႊ တိုက္ခတ္ လာတဲ့ ေလညင္းဖြဖြကလည္း ရနံ႕အပုိင္းအစေလးေတြကုိသယ္ေဆာင္ရင္း…. ပန္းေတြ ပြင့္ေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ သတင္းကို ….ပန္းဥယ်ဥ္မွဴးႀကီး ဆီသယ္ေဆာင္သြားတယ္….။ အဲဒီ လုိနဲ႕….တစ္ရက္…နွစ္ရက္….သံုးရက္…. ေရေလာင္း၊ေပါင္းသင္၊ ပိုးရွင္း…….။သူ႕ဘက္ကတာ၀န္ ေတြ မလစ္ဟင္းပါပဲနဲ႕ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီပန္းေတြ အခုထိ အဖူးအငံုဘ၀က မတက္ၾကတာပါ လိမ့္?။ ဥယာဥ္မွဴးနဲနဲစိတ္ညစ္လာတယ္။တစ္ခုခုေတာ့လြဲေနၿပီလုိ႕ပဲ စိတ္ထဲကေန မ၀ံမရဲ ထင္ေနမိတယ္။ သူထင္သလုိပါပဲ…..ပန္းခင္းႀကီးထဲမွာလဲ တစ္ခုတည္း ကပ္လြဲၿပီး မပြင့္ႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနၾက တယ္။ အနီေရာင္အဆင္းကို ေဆာင္ထားတဲ့ နွင္းဆီနီရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းကေနစတဲ့ ျပ ႆနာေပ့ါ….။

“နွင္းဆီနီနီကို ဥယ်ာဥ္မွဴးရဲ႕ေကာင္မေလးကအရမ္းႀကိဳက္တာကြ…..ဒီအပင္ကပြင့္ သမွ်ပန္းတုိင္း အရင္ဆံုးအခူးခံရၿပီး…အဲဒီေကာင္မေလးရဲ႕ေကသာကို အျမန္ဆံုးေရာက္သြားရ တာ ခ်ည္းပဲ…..လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆံပင္ေပၚတင္ၿပီး သြားေလရာကိုပါေနရေတာ့…..ပန္း သက္မရွည္ရွာ ဘူးေပ့ါကြာ….အဲဒါေၾကာင့္ ငါလဲပြင့္လုိက္ဖုိ႕အေရးေတြးေၾကာက္ေနမိတယ္….. သူငယ္ခ်င္းတုိ႕ေရ…..”

ႏွင္းဆီနီရဲ႕စကားကိုၾကားေတာ့…အရင္ကဘာမွမစဥ္းစားမိၾကတဲ့ပန္းေတြအားလံုးလဲ ေတြေ၀မိႈင္ေငးသြားၾကၿပီး….သူတုိ႕အပင္မွာပြင့္ခဲ့တဲ့ အတိတ္ကပန္းေတြ အေၾကာင္းကို ကိုယ္စီ ကိုယ္စီျပန္ေတြးမိၾကတယ္။ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကုိယ္…..။ သူတုိ႕ေတြ တိုးတုိးေလးစီးေမ်ာေနၾက တုန္းမွာ အ၀ါေရာင္ႏွင္းဆီဖူးေတြမ်ားစြာထဲက တစ္ဖူးက သူ႕မွတ္ဥာဏ္ ထဲက စကားတစ္စကို ထုတ္ေျပာျပတယ္…။

“မေန႕တုန္းက ဟုိဘက္ျခံထဲက အဘြားႀကီး ဥယ်ာဥ္မႈးႀကီးဆီကို မနက္ အေစာႀကီး ေရာက္ခ်လာတယ္။ၿပီးေတာ့ အ၀ါေရာင္ႏွင္းဆီေတြကို ဘယ္သူ႕ကိုမွမေရာင္းနဲ႕လုိ႕ …..ပြင့္ပြင့္ခ်င္း အကုန္လံုးသူယူမယ္လုိ႕ေျပာတာ…..ငါေသေသခ်ာခ်ာႀကီးကို ၾကားလုိက္ရ တယ္ကြ”